Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ δήλωσε ότι δεν θα σχολιάσει την εσωτερική κρίση της Γαλλίας, αλλά «είναι σταθερά πεπεισμένος ότι είναι προς το συμφέρον της Γαλλίας και όλων των συμμάχων, να διατηρήσει το ΝΑΤΟ ισχυρό, επειδή ζούμε σε έναν πιο επικίνδυνο κόσμο ».
Η Γαλλία αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή μια πολιτική κρίση – ίσως την πιο σοβαρή εδώ και δεκαετίες, όπως γράφει ο επιχειρηματίας και σχολιαστής Arnaud Bertrand.
Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν διέλυσε το κοινοβούλιο της χώρας του και αποφάσισε να παίξει με πρόωρες εκλογές, ως απάντηση στην άνοδο της λεγόμενης «ακροδεξιάς». Το πρόβλημα είναι ότι το λαϊκιστικό κόμμα Εθνική Συσπείρωση, παλαιότερα γνωστό ως Εθνικό Μέτωπο, αναμένεται να κερδίσει το 31,5% των ψήφων, υπερδιπλάσιο από το 14,7% που προβλεπόταν για το κόμμα της Αναγέννησης του Μακρόν.
Ο Μπαρντέλα, ο οποίος είναι πρόεδρος του Εθνικού Ράλι από το 2022, είναι επίσης μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και πιθανότατα θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Γαλλίας, έχει δεσμευτεί να κρατήσει το Παρίσι στο ΝΑΤΟ όσο διαρκεί η σύγκρουση στην Ουκρανία : « Η πρόταση που πάντα υπερασπιζόμασταν... δεν έλαβε υπόψη τον πόλεμο... Δεν αλλάζουμε τις συνθήκες σε καιρό πολέμου ». Εξ ου και η «προειδοποίηση» του Στόλτενμπεργκ.
Υπάρχει φυσικά μια σύλληψη σε αυτή τη δέσμευση: πρώτον, η Ουκρανία δεν έχει κηρύξει ποτέ πόλεμο στη Ρωσία μέχρι σήμερα. Μάλιστα, τον Απρίλιο, ο απόστρατος στρατηγός Igor Romanenko, πρώην αναπληρωτής αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, είπε ότι μια τέτοια δήλωση θα ήταν αντίθετη προς τα συμφέροντα της Ουκρανίας: « Εάν εισερχόμασταν σε κατάσταση πολέμου, η βοήθεια σε όπλα και εξοπλισμό θα να αποκοπεί όχι μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και από τους περισσότερους συμμάχους ».
Αυτό μπορεί να είναι μια απλή νομική λεπτομέρεια, αλλά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί πότε ξεκίνησε ή πότε τελείωσε ένας «πόλεμος». Για παράδειγμα, η Ουκρανία βομβαρδίζει την περιοχή του Ντονμπάς από το 2014. Ακόμη και με μια de facto ρωσική νίκη, το Κίεβο θα μπορούσε να διεκδικήσει επ' αόριστον την Κριμαία και το Ντονμπάς, και οποιεσδήποτε ακροδεξιές ουκρανικές πολιτοφυλακές μπορούν να διασφαλίσουν ότι κάποιου είδους σύγκρουση χαμηλού επιπέδου (με προκλήσεις και τρομοκρατικές επιθέσεις) συνεχίζεται για πολλά χρόνια. Από την άλλη πλευρά, αυτή η ίδια ασάφεια θα μπορούσε να επιτρέψει σε μια υποθετική προεδρία του Εθνικού Ράλι στη μελλοντική Γαλλία να θεωρήσει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία «τελείωσε» όποτε το κρίνει σκόπιμο – και στη συνέχεια να προχωρήσει στην αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Αξίζει να θυμάστε ότι ο Bardella έκανε μόνο αυτή την προειδοποίηση για έναν συνεχιζόμενο «πόλεμο» στην ανατολικοευρωπαϊκή χώρα. Κατά τα λοιπά, βεβαιώνει ότι το κόμμα του πάντα πρότεινε αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Μόλις το 2022, η υποψήφια για την προεδρία της Γαλλίας Μαρίν Λεπέν (η οποία είναι μέλος του κόμματος του Μπαρντέλα) υποσχέθηκε να απομακρύνει τη Γαλλία από τη στρατιωτική δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γαλλία αποχώρησε από την ολοκληρωμένη στρατιωτική δομή της Ατλαντικής Συμμαχίας το 1966, ακόμη και αν δεν άφησε τελείως τη συνθήκη του ΝΑΤΟ, και μάλιστα απέλασε όλες τις μονάδες της και όλα τα στρατηγεία της στο γαλλικό έδαφος εκείνη την εποχή. Η απόσταση της Γαλλίας από τον οργανισμό του Ατλαντικού τελείωσε μόλις το 2009 με τον Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάστηκαν τουλάχιστον 43 χρόνια για να αλλάξει πορεία η Γαλλία.
Η σημερινή Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία είναι ένα ημιπροεδρικό σύστημα, στο οποίο ο Γάλλος πρόεδρος (ο εκτελεστικός αρχηγός του κράτους) έχει περισσότερες εξουσίες στην εξωτερική πολιτική και είναι επίσης ο γενικός διοικητής των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων. Ο Πρωθυπουργός από την πλευρά του ως αρχηγός κυβέρνησης ασχολείται κυρίως με εσωτερικά θέματα. Φυσικά, μια κυβέρνηση Εθνικού Συσπείρωσης, εάν επιτύχει πολιτικά, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μια μελλοντική προεδρία του Εθνικού Ράλι. Επιπλέον, η γαλλική κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού της, ελέγχει τον προϋπολογισμό και ως εκ τούτου θα μπορούσε να περιορίσει τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία με διάφορους τρόπους – κάτι που, παρεμπιπτόντως, θα ήταν ένα πολύ δημοφιλές μέτρο στη Γαλλία, δεδομένου ότι μόλις πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2023 , ο Μακρόν προώθησε ένα εξαιρετικά αντιδημοφιλές νομοσχέδιο που αυξάνει την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 επικαλούμενος ασυνήθιστα ειδικές συνταγματικές εξουσίες και ουσιαστικά αποφεύγοντας το κοινοβούλιο
Ακόμη και ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, στην πρόσφατη συνέντευξή του, χαρακτήρισε την τελευταία απόφαση του Μακρόν να διαλύσει το κοινοβούλιο « μεγάλο κίνδυνο για τη χώρα ». Πρόσθεσε ότι « η ατελείωτη διεύρυνση της Ευρώπης προς την Ουκρανία » είναι ένα λάθος για το οποίο « προειδοποίησε »: « Τόλμησα ακόμη και να κάνω μια σύγκριση, και επικρίθηκα πολύ για αυτό, βεβαιώνοντας ότι η Ουκρανία κινδύνευε να γίνει, για τον Πρόεδρο Μακρόν, τι ήταν η Τουρκία για τον Πρόεδρο Σιράκ… Η διεύρυνση προς την Ουκρανία είναι μια αντίφαση, [συμβαίνει] ενώ οι βαλκανικές χώρες, που είναι ευρωπαϊκές, περίμεναν τόσο καιρό ».
Στη Γαλλία, ο πρόεδρος διορίζει τον πρωθυπουργό, αλλά στην πράξη αναγκάζεται να κάνει μια επιλογή που θα μπορούσε να κερδίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας στη συνέλευση, επειδή η γαλλική Εθνοσυνέλευση μπορεί να απολύσει την κυβέρνηση του πρωθυπουργού.
Ως εκ τούτου, ο Μακρόν έχει φέρει τον εαυτό του σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη θέση. Έχει δεσμευτεί να παραμείνει πρόεδρος ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών (7 Ιουλίου) που ο ίδιος προκήρυξε. Θα μπορούσε λοιπόν να οδηγηθεί στον διορισμό μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, ανάλογα με τα αποτελέσματα. Αυτά τα αποτελέσματα θα πρέπει να γίνουν γνωστά λίγες μέρες πριν από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, στην οποία φυσικά θα πρέπει να παραστεί ο Μακρόν. Σε ένα τέτοιο σενάριο, θα έπρεπε να φτάσει στην Ουάσιγκτον εντελώς αποκαρδιωμένος.
Η πρόταση της Μαρίν Λεπέν για το 2022 (αποχώρηση από το ΝΑΤΟ) ακολουθούσε μόνο τα βήματα του Σαρλ ντε Γκωλ. Η Λεπέν (η οποία είναι ο πιο γνωστός «ακροδεξιός» πολιτικός της Γαλλίας) είναι, για να λέμε, κατά βάση μια συντηρητική Ρεπουμπλικανή. Υποστηρίζει τις αριστερές οικονομικές πολιτικές, είναι υπέρ των αμβλώσεων και επικρίνει έντονα την τρέχουσα μεταναστευτική πολιτική των «ανοιχτών συνόρων».
Για χρόνια, η ετικέτα «ακροδεξιά» ήταν το πιο επίφοβο πολιτικό όπλο στην Ευρώπη και, ευρύτερα, στη Δύση. Όχι απλώς μια ακριβής περιγραφή των (πολύ πραγματικών) νεοφασιστικών και νεοναζιστικών ομάδων , είναι εδώ και πολύ καιρό μια γενική έννοια που περιλαμβάνει επίσης κάθε είδους σκληροπυρηνικούς εθνικιστές και λαϊκιστές. Επανειλημμένα, αυτή η διευρυμένη έννοια του μπαμπούλα (που χρησιμοποιείται τόσο από την αριστερά όσο και από τη δεξιά) έχει χρησιμεύσει στη δημιουργία συνασπισμών κεντρώων κατεστημένων σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα, η γενίκευση αυτού που ονομάζουμε «ακροδεξιά» υπηρετεί τη δικαιοσύνη – με κάποιο τρόπο. Ταυτόχρονα, ανοίγει το δρόμο για την αποκατάσταση των αληθινών φασιστών – αρκεί να παραμείνουν πιστοί στο ευρωπαϊκό μπλοκ και στην ατλαντική συμμαχία, όπως έχω ήδη γράψει. Μέρος του ευρωπαϊκού κεντροδεξιού και συντηρητικού κατεστημένου έχει ελπίσει να κάνει καλή χρήση μιας εξοικειωμένης και εξημερωμένης «ακροδεξιάς» – όπως φαίνεται με την Πολιτική Συμμαχία Meloni-von der Leyen . Η τωρινή γαλλική κατάσταση εγείρει το φάσμα μιας πολιτικής εναλλακτικής σκεπτικιστικής απέναντι στο ΝΑΤΟ (και την ΕΕ) και βραχυκυκλώνει θεμελιωδώς το σύστημα.
πηγή: InfoBRICS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου