Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η Αντίσταση κατάλαβε την πραγματικότητα της κατάστασης καλύτερα από τους δυτικούς ομολόγους της.
Σε όλα τα μέτωπα, το εσωτερικό παράδειγμα του Ισραήλ καταρρέει. και εξωτερικά, η ίδια η Δύση σπάει και γίνεται παρία στην παγκόσμια σκηνή. Η ρητή διευκόλυνση των δυτικών ηγετών για μια αιματηρή εκκαθάριση των Παλαιστινίων επανέφερε το παλιό φάσμα του «οριενταλισμού» και της αποικιοκρατίας. Η Δύση γίνεται «η άθικτη του κόσμου» (μαζί με το Ισραήλ).
Συνολικά, ο στόχος της ισραηλινής κυβέρνησης φαίνεται να είναι να συγκλίνει και στη συνέχεια να διοχετεύσει τις πολλαπλές εντάσεις σε μια τεράστια στρατιωτική κλιμάκωση (ένας μεγάλος πόλεμος) που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα αποκαθιστούσε την αποτροπή. Μια τέτοια κίνηση συνεπάγεται ταυτόχρονα ότι το Ισραήλ γυρίζει την πλάτη του στις εκκλήσεις της Δύσης να ενεργήσει με «λογικό» τρόπο. Η Δύση ορίζει πρωτίστως αυτή την «λογικότητα» ως την αποδοχή από το Ισραήλ της χίμαιρας της μετάβασης στην «κανονικότητα» που έδωσε ο Σαουδάραβας διάδοχος, σε αντάλλαγμα για ένα ταπεινωμένο Ισραήλ που αντιστρέφει επτά δεκαετίες εβραϊκού υπεροχής (δηλαδή με την αποδοχή ενός παλαιστινιακού κράτους).
Η κεντρική ένταση στο δυτικό-ισραηλινό λογισμό είναι ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ κινούνται προς μια κατεύθυνση –επιστρέφοντας στην αποτυχημένη προσέγγιση του Όσλο– ενώ οι δημοσκοπήσεις υπογραμμίζουν ότι οι Εβραίοι ψηφοφόροι κινούνται σταθερά προς την άλλη κατεύθυνση.
Μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη από το Κέντρο Δημοσίων Υποθέσεων της Ιερουσαλήμ δείχνει ότι, από τις 7 Οκτωβρίου, το 79% των Εβραίων που ερωτήθηκαν αντιτίθενται στη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με τις γραμμές του 1967 (68% ήταν αντίθετοι πριν από τις 7 Οκτωβρίου). Το 74% μάλιστα αντιτίθεται σε αυτό με αντάλλαγμα την εξομάλυνση με τη Σαουδική Αραβία. Και, αντανακλώντας την εσωτερική ισραηλινή διαίρεση, « μόνο το 24% των αριστερών ψηφοφόρων υποστηρίζει ένα [παλαιστινιακό] κράτος χωρίς όρους ».
Εν ολίγοις, ενώ οι δυτικοί θεσμικοί ηγέτες προσκολλώνται στην κοσμική φιλελεύθερη αριστερά του Ισραήλ, οι Ισραηλινοί στο σύνολό τους (ιδιαίτερα οι νέοι) κινούνται αποφασιστικά προς τα δεξιά. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Pew δείχνει ότι το 73% του ισραηλινού κοινού υποστηρίζει τη στρατιωτική απάντηση στη Γάζα, παρόλο που το ένα τρίτο των Ισραηλινών παραπονούνται ότι δεν έχει προχωρήσει αρκετά. Η πλειοψηφία των Ισραηλινών πιστεύει ότι το Ισραήλ πρέπει να κυβερνήσει τη Λωρίδα της Γάζας. Και ο Νετανιάχου, την επομένη της απειλής σύλληψης από το ΔΠΔ, ξεπερνά τον Γκαντζ (αρχηγό της Εθνικής Ένωσης) όσον αφορά την έγκριση.
Φαίνεται ότι η «δυτική συναίνεση» προτιμά να μην παρατηρήσει αυτή τη δυσάρεστη δυναμική.
Επιπλέον, ένας άλλος ισραηλινός διχασμός αφορά τον στόχο του πολέμου: Πρόκειται για την αποκατάσταση στους Εβραίους πολίτες της αίσθησης προσωπικής και σωματικής ασφάλειας που έχασαν στον απόηχο της 7ης Οκτωβρίου;
Με άλλα λόγια: Πρόκειται για την αποκατάσταση της αίσθησης ότι το Ισραήλ είναι ένα redoubt, ένας ασφαλής χώρος σε έναν εχθρικό κόσμο; Ή μήπως ο τρέχων αγώνας για την εγκαθίδρυση ενός πλήρως ιουδαϊσμού Ισραήλ με πρωταρχικό στόχο τη «Γη του Ισραήλ» (δηλαδή όλη τη γη μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας);
Αυτό είναι ένα ουσιαστικό χάσμα. Εκείνοι που βλέπουν το Ισραήλ πρωτίστως ως το ασφαλές καταφύγιο στο οποίο θα μπορούσαν να καταφύγουν οι Εβραίοι μετά το ευρωπαϊκό ολοκαύτωμα είναι φυσικά πιο επιφυλακτικοί σχετικά με τον κίνδυνο ενός ευρύτερου πολέμου (δηλαδή με τη Χεζμπολάχ - έναν πόλεμο που θα μπορούσε να δει απευθείας τους πολίτες). επίθεση από το τεράστιο πυραυλικό οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ. Για αυτήν την ομάδα πληθυσμού, η ασφάλεια είναι προτεραιότητα.
Από την άλλη πλευρά, η πλειονότητα των Ισραηλινών θεωρεί τον κίνδυνο ενός ευρύτερου πολέμου αναπόφευκτο – και μάλιστα ευπρόσδεκτο από πολλούς, εάν πρόκειται να εδραιωθεί πλήρως το Σιωνιστικό σχέδιο στη γη του Ισραήλ.
Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να είναι δύσκολο να κατανοήσουν οι κοσμικοί Δυτικοί, αλλά η 7η Οκτωβρίου αναζωογόνησε το βιβλικό όραμα στο Ισραήλ, αντί να συναρπάζει την υπερβολική προσοχή απέναντι στον πόλεμο ή την επιθυμία για προσέγγιση με τα αραβικά κράτη.
Το γεγονός είναι ότι ένας «νέος πόλεμος ανεξαρτησίας» μπορεί να παρουσιαστεί στο ισραηλινό κοινό ως το μεταφυσικό «όραμα» της πορείας προς τα εμπρός, ενώ η ισραηλινή κυβέρνηση προσπαθεί να ακολουθήσει τον πιο πεζό δρόμο του μακροχρόνιου παιχνιδιού, που οδηγεί σε ολοκληρωτικό στρατιωτικό έλεγχος μήτρας της γης μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας, και η εξάλειψη των πληθυσμών που δεν θα υποταχθούν στην απαλλαγή του Smotrich, «αποδέχονται ή φεύγουν».
Το σχίσμα μεταξύ του Ισραήλ ως κοσμικού, «ασφαλούς χώρου» μετά το Ολοκαύτωμα και του αντιθετικού βιβλικού σιωνιστικού οράματος καθιερώνει ένα όριο μεταξύ των δύο ζευγών που είναι και πορώδες και μερικές φορές επικαλυπτόμενες. Ωστόσο, αυτό το χάσμα του Ισραήλ έχει εισχωρήσει στην αμερικανική πολιτική και, πιο διασκορπισμένα, στην ευρωπαϊκή πολιτική.
Για την εβραϊκή διασπορά που ζει στη Δύση, η διατήρηση του Ισραήλ ως ασφαλούς χώρου είναι ζωτικής σημασίας, διότι, καθώς το Ισραήλ γίνεται ανασφαλές, οι Εβραίοι αισθάνονται ότι η προσωπική τους ανασφάλεια επιδεινώνεται. Κατά μία έννοια, η ισραηλινή προβολή ισχυρής αποτροπής στη Μέση Ανατολή είναι μια «ομπρέλα» που επεκτείνεται και στη διασπορά. Οι Ισραηλινοί θέλουν ηρεμία στην περιοχή. Το βιβλικό «όραμα» είναι πολύ πολωτικό.
Ωστόσο, αυτές οι ίδιες δομές εξουσίας που προσπαθούν να διατηρήσουν το παράδειγμα του ισραηλινού ισχυρού άνδρα στη δυτική συνείδηση σήμερα διαπιστώνουν ότι οι προσπάθειές τους τείνουν να υπονομεύουν τις δυτικές πολιτικές δομές από τις οποίες εξαρτώνται, αποξενώνοντας έτσι ομάδες βασικών συμφερόντων, ιδιαίτερα τους νέους. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση σε νέους 18-24 ετών στη Βρετανία διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία (54%) συμφώνησε ότι «το κράτος του Ισραήλ δεν πρέπει να υπάρχει». Μόνο το 21% διαφωνεί με αυτή τη δήλωση.
Η άσκηση εξουσίας του λόμπι για να εξαναγκάσει τη Δύση να υποστηρίξει ομόφωνα το Ισραήλ και τους αποτρεπτικούς του στόχους – σε συνδυασμό με την έλλειψη ανθρώπινης ενσυναίσθησης για τους Παλαιστίνιους – προκαλεί βαριές απώλειες στις θεσμικές ηγετικές δομές, καθώς τα μεγάλα κόμματα διασπώνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Η ζημιά επιδεινώνεται από την τύφλωση του δυτικού στρατοπέδου ειρήνης στην πραγματικότητα. Το ακούμε συνέχεια: η μόνη λύση είναι δύο κράτη που ζουν ειρηνικά δίπλα-δίπλα στις γραμμές του 1967 (όπως κατοχυρώνεται στα ψηφίσματα 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ). Έξω από τη Δύση, το ίδιο μάντρα επαναλαμβάνεται (όπως μας θυμίζει το στρατόπεδο ειρήνης) από τον Αραβικό Σύνδεσμο.
Φαίνεται τόσο απλό.
Είναι πράγματι «απλό» – αλλά μόνο αγνοώντας την πραγματικότητα: ένα τέτοιο παλαιστινιακό κράτος μπορεί να γίνει κυρίαρχο μόνο με τη βία – με στρατιωτική βία.
Η πραγματικότητα είναι ότι 750.000 έποικοι καταλαμβάνουν τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ (και επιπλέον 25.000 έποικοι ζουν στα συριακά υψώματα του Γκολάν). Ποιος θα τους διώξει; Το Ισραήλ δεν θα το κάνει. Θα πολεμήσει μέχρι τον τελευταίο οικιστή, πολλοί από τους οποίους είναι φανατικοί. Προσκλήθηκαν και τοποθετήθηκαν εκεί τα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο του 1973 (κυρίως από διαδοχικές κυβερνήσεις των Εργατικών), ακριβώς για να εμποδίσουν τη δημιουργία ενός πιθανού παλαιστινιακού κράτους.
Το ερώτημα που έμεινε αναπάντητο από εκείνους που ισχυρίζονται ότι «η λύση είναι απλή» –δύο κράτη που ζουν δίπλα-δίπλα ειρηνικά– είναι: Έχει η Δύση τη βούληση ή την πολιτική αποφασιστικότητα να ιδρύσει ένα παλαιστινιακό κράτος με τη δύναμη των όπλων, ενάντια στο σημερινό βούληση πολλών Ισραηλινών;
Η απάντηση είναι αναπόφευκτα «όχι». Η Δύση δεν έχει τη «βούληση» – και υποψιάζεται κανείς ότι κατά βάθος το γνωρίζουν. (Υπάρχει ίσως μια διακαής επιθυμία για εξεύρεση λύσης και ανησυχία ότι ελλείψει «ηρεμίας στη Γάζα», οι εντάσεις θα κλιμακωθούν και στη διασπορά).
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η Αντίσταση κατάλαβε την πραγματικότητα της κατάστασης καλύτερα από τους δυτικούς ομολόγους της: Από τη διαδικασία του Όσλο το 1993, η προοπτική ενός υποτιθέμενου παλαιστινιακού κράτους έχει πάει μόνο προς τα πίσω, αντί για ένα «γιώτα». Γιατί η Δύση απέτυχε να λάβει διορθωτικά μέτρα για τρεις δεκαετίες, και θυμήθηκε το δίλημμα μόνο όταν μετατράπηκε σε κρίση;
Η Αντίσταση κατανοούσε καλύτερα την εγγενή και μη βιώσιμη αντίφαση ενός λαού που οικειοποιείται ειδικά δικαιώματα και προνόμια έναντι του άλλου, μοιράζοντας την ίδια γη, και ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν θα μπορούσε να διαρκέσει πολύ, χωρίς να διαλύσει την περιοχή (βλ. τους πολέμους και τις καταστροφές που συντηρούν το παράδειγμα έχει ήδη οδηγήσει σε).
Η περιοχή βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου και τα «γεγονότα» μπορούν να την ανατρέψουν ανά πάσα στιγμή, παρά τις προσπάθειες των περιφερειακών παραγόντων να ελέγξουν την εξέλιξη της κλιμάκωσης. Ο πόλεμος είναι πιθανό να είναι μακρύς. Και μια λύση πιθανότατα θα προκύψει μόνο εάν το Ισραήλ, με το ένα ή το άλλο μέσο, αντιμετωπίσει την εσωτερική αντίφαση του παραδείγματος μέσα στον Σιωνισμό – και αρχίσει να βλέπει το μέλλον διαφορετικά.
Και δεν υπάρχει, προς το παρόν, κανένα σημάδι αυτού. ίδρυμα Στρατηγικής Κουλτούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου