Ο Ιωσήφ Στάλιν είχε διορθώσει παλιές επίσημες φωτογραφίες για να αφαιρέσει κάθε ίχνος αντίθεσής του. Ο Τζο Μπάιντεν, ο Εμανουέλ Μακρόν και οι σύμμαχοί τους ξαναγράφουν επίσης την Ιστορία.
Μόλις διοργάνωσαν με το όνομα «Νορμανδικές αποβιβάσεις» εκδηλώσεις που έγιναν εντελώς διαφορετικά. Αγνοούν την πολύ σοβαρή σύγκρουση που εναντιώθηκε στο Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης και τη Γαλλική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης («Ελεύθερη Γαλλία») στον Φραγκλίνο Ρούσβελτ από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 1944 και την άρνηση του Ντε Γκωλ να συμμετάσχει στην απόβαση. Επινόησαν επίσης την ουκρανική συμμετοχή.
Στο αμερικανικό νεκροταφείο, ο Εμανουέλ Μακρόν αποτίει φόρο τιμής στους Αμερικανούς στρατιώτες που «θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία μας» (sic). Μόλις γίναμε μάρτυρες μιας εκτεταμένης επανεγγραφής της Ιστορίας με στόχο τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης προκειμένου να δικαιολογηθεί στα μάτια τους η τρέχουσα μεταχείριση του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία.
Ένα ψεύτικο όραμα της απόβασης της 6ης Ιουνίου 1944 οδήγησε σε μια ανάμνηση γεγονότων που δεν υπήρξαν ποτέ όπως μας παρουσιάστηκαν. Σύμφωνα με τους διοργανωτές των εορτασμών, δηλαδή σύμφωνα με το ΝΑΤΟ που παρείχε τους περισσότερους πρόσθετους, συμπεριλαμβανομένων των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, οι Σύμμαχοι ήταν ενωμένοι για να πολεμήσουν κατά του ναζισμού και να υπερασπιστούν την ελευθερία. Στην πραγματικότητα, η αγγλοσαξονική απόβαση δεν είχε σκοπό να απελευθερώσει τη Γαλλία, αλλά να αντικαταστήσει τη ναζιστική κατοχή με τη Συμμαχική Στρατιωτική Κυβέρνηση των Κατεχόμενων Εδαφών (AMGOT), δηλαδή τον κυβερνητικό συμμαχικό στρατό από τα κατεχόμενα.
Τραπεζογραμμάτιο τυπωμένο από την AMGOT σε μορφή δολαρίου Ηνωμένων Πολιτειών. Αγανακτισμένος με τη στάση των Γάλλων, ο Βρετανός Στρατάρχης Bernard Montgomery αναφώνησε στις 9 Ιουλίου: «Τι είναι αυτή η ιστορία για τα χαρτονομίσματα που φέραμε;
Μου λένε ότι ο πληθυσμός δεν το θέλει; Πρέπει να δεχτούν. Πρέπει να τους αναγκάσεις. Είναι καλά λεφτά. Είναι τα λεφτά μας!» Ξαναγράφοντας την Ιστορία Εάν το Ηνωμένο Βασίλειο είχε αποδεχθεί την παρουσία του Σαρλ ντε Γκωλ και των Ελεύθερων Γάλλων του στο έδαφός του, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τον αναγνώρισαν ποτέ ως ηγέτη της Γαλλικής Αντίστασης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αντίθετα, διατήρησαν πρεσβεία στο Βισύ μέχρι τις 27 Απριλίου 1942, δηλαδή τέσσερις μήνες μετά την είσοδό τους στον πόλεμο. Ακόμη χειρότερα, στις 22 Νοεμβρίου 1942, διαπραγματεύτηκαν μια συμφωνία με τον ναύαρχο Φρανσουά Νταρλάν, που εκπροσωπούσε την κυβέρνηση συνεργασίας. Θα εμπόδιζε τον Ντε Γκωλ να έρθει στη Βόρεια Αφρική και θα μετέφερε, στο όνομα του Philippe Pétain, την αποικιακή εξουσία από τη Γαλλία στις Ηνωμένες Πολιτείες στο τέλος του πολέμου.
Οι Αγγλοσάξονες είχαν ήδη επιβάλει το AMGOT στην Ιταλία και προσπάθησαν να το εγκαταστήσουν στα εδάφη της Γαλλικής Αυτοκρατορίας στη Βόρεια Αφρική. Ετοιμάζονταν να το επεκτείνουν στη Νορβηγία, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο και τη Δανία. Εκπαίδευσαν πολιτικούς διοικητές στο Charlottesville και στο Yale για αυτό.
Ενημερωμένος για το τι ετοίμαζαν οι Αγγλοσάξονες, ο Σαρλ ντε Γκωλ επέστρεψε επειγόντως από το Αλγέρι στο Λονδίνο. Μετέτρεψε τη Γαλλική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (CFLN), της οποίας προήδρευε, σε Προσωρινή Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας (GPRF), τρεις ημέρες πριν από την απόβαση, στις 3 Ιουνίου 1944. Προσέβαλε σκληρά τον Βρετανό πρωθυπουργό, Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Αρνήθηκε να ηχογραφήσει μια ομιλία γραμμένη από τους Αγγλοσάξονες που παρουσίαζε το όραμά τους για την απόβαση και να στείλει τους 120 αξιωματικούς συνδέσμους της FFL μαζί με τα στρατεύματα αποβίβασης.
Ομοίως, αρνήθηκε το αγγλοσαξονικό σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) που επρόκειτο να ιδρύσει μια διεύθυνση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου σε όλο τον κόσμο.1 ; ένα έργο που επανεμφανίστηκε το 1950 με τον πόλεμο της Κορέας, το 1991 με το «Desert Storm» και ξανά το 2001 με τις επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά, συμφώνησε να δηλώσει αόριστη υποστήριξη για τις αποβάσεις, αλλά όχι για το AMGOT, να στείλει μόνο 20 αξιωματικούς συνδέσμους και κατάφερε να νικήσει το αγγλοσαξονικό σχέδιο του ΟΗΕ.2 Στα Απομνημονεύματα του Πολέμου , ο Charles de Gaulle έγραψε: « Ο πρόεδρος [Ρούσβελτ], στην πραγματικότητα, κρατούσε, από μήνα σε μήνα, το έγγραφο [την προτεινόμενη συμφωνία μεταξύ του CFLN και των Συμμάχων για την απελευθέρωση της Γαλλίας] στο τραπέζι του.
Εν τω μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δημιουργήθηκε μια Συμμαχική Στρατιωτική Κυβέρνηση (AMGOT), με σκοπό να αναλάβει τη διοίκηση της Γαλλίας. Είδαμε κάθε είδους θεωρητικούς, τεχνικούς, επιχειρηματίες, προπαγανδιστές, ακόμη και Γάλλους του χθες πολιτογραφημένους Γιάνκηδες να συρρέουν σε αυτήν την οργάνωση.
Τα βήματα που πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν ο [Jean] Monnet και [Henri] Hoppenot στην Ουάσιγκτον, οι παρατηρήσεις που απηύθυνε η βρετανική κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα επείγοντα αιτήματα που έστειλε ο Αϊζενχάουερ στον Λευκό Οίκο, δεν επέφεραν καμία αλλαγή. Καθώς, ωστόσο, ήταν απαραίτητο να καταλήξουμε σε κάποιο κείμενο, ο Ρούσβελτ αποφάσισε, τον Απρίλιο, να δώσει στον [Ντουάιτ] Αϊζενχάουερ οδηγίες βάσει της οποίας η ανώτατη εξουσία στη Γαλλία θα ανήκε στον Ανώτατο Διοικητή.
Ως εκ τούτου, έπρεπε να επιλέξει μόνος του τις γαλλικές αρχές που θα συνεργάζονταν μαζί του. Σύντομα μάθαμε ότι ο Αϊζενχάουερ παρότρυνε τον Πρόεδρο να μην του χρεώσει αυτή την πολιτική ευθύνη και ότι οι Άγγλοι αποδοκίμασαν μια τέτοια αυθαίρετη διαδικασία.
Αλλά ο Ρούσβελτ, ξαναδουλεύοντας το γράμμα των οδηγιών του τόσο ελαφρά, είχε διατηρήσει τα βασικά. Για να πω την αλήθεια, οι προθέσεις του Προέδρου μου φάνηκαν ότι ήταν της ίδιας τάξης με τα όνειρα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Ο Ρούσβελτ είχε ήδη διακινδυνεύσει στη Βόρεια Αφρική, σε συνθήκες πολύ πιο ευνοϊκές για τα σχέδιά του, μια πολιτική επιχείρηση παρόμοια με αυτή που διαλογιζόταν για τη Γαλλία. Ωστόσο, δεν έμεινε τίποτα από αυτή την προσπάθεια.
Η κυβέρνησή μου άσκησε, στην Κορσική, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία και τη Μαύρη Αφρική, απεριόριστη εξουσία. Οι άνθρωποι στους οποίους η Ουάσιγκτον υπολόγιζε για να σταθεί εμπόδιο είχαν εξαφανιστεί από τη σκηνή. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τη συμφωνία Darlan-Clark [μεταφορά εξουσιών από τη Γαλλική Αποικιακή Αυτοκρατορία στις Ηνωμένες Πολιτείες], που θεωρήθηκε άκυρη από την Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης [η «Ελεύθερη Γαλλία»] και την οποία είχα φωναχτά δήλωσε από την πλατφόρμα της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ότι στα μάτια της Γαλλίας δεν υπήρχε.
Μετάνιωσα που η αποτυχία της πολιτικής του στην Αφρική δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τις ψευδαισθήσεις του Ρούσβελτ, για τον ίδιο και για τις σχέσεις μας. Ήμουν όμως σίγουρος ότι το έργο του, που ανανεώθηκε για τη Μητρόπολη, δεν θα άρχιζε καν να υλοποιείται.
Οι Σύμμαχοι δεν θα συναντούσαν στη Γαλλία άλλους υπουργούς και άλλους δημοσίους υπαλλήλους εκτός από αυτούς που θα είχα εγκαταστήσει. Δεν θα έβρισκαν εκεί γαλλικά στρατεύματα εκτός από αυτά των οποίων ήμουν αρχηγός. Χωρίς κανένα τεκμήριο, θα μπορούσα να προκαλέσω τον Αϊζενχάουερ να αντιμετωπίσει έγκυρα κάποιον που δεν είχα ορίσει.
Ο ίδιος, εξάλλου, δεν το σκέφτηκε .» Τελικά, 30.000 στρατιώτες των Συμμάχων συμμετείχαν στην απόβαση της 6ης Ιουνίου 1944, συμπεριλαμβανομένων μόνο 177 Γάλλων (οι πεζοναύτες του κομάντο Kieffer). Μόλις την 1η Αυγούστου οι 20.000 άνδρες της 2ης τεθωρακισμένης μεραρχίας (2ο DB) του στρατηγού Philippe Leclerc de Hauteclocque αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία, μεταξύ Sainte-Marie-du-Mont και Quinéville, μια περιοχή που οι Σύμμαχοι ονόμασαν "Utah Beach". Ορμούν στο Παρίσι, που σηκώνεται και απελευθερώνεται.
Όρκος των Ουκρανών στρατιωτών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο « Πιστός γιος της Πατρίδας μου, εντάσσομαι οικειοθελώς στις τάξεις του Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και με χαρά ορκίζομαι ότι θα πολεμήσω πιστά τον μπολσεβικισμό για την τιμή του λαού. Οδηγούμε αυτόν τον αγώνα μαζί με τη Γερμανία και τους συμμάχους της ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Με πίστη και άνευ όρων υποταγή, πιστεύω στον Αδόλφο Χίτλερ ως ηγέτη και ανώτατο διοικητή του Απελευθερωτικού Στρατού. Ανά πάσα στιγμή, είμαι πρόθυμος να δώσω τη ζωή μου για την αλήθεια ». Συγχώνευση με τον πόλεμο στην Ουκρανία
Ο εορτασμός της παραποιημένης εκδοχής της απόβασης ήταν μια ευκαιρία για τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τον τελετάρχη του, τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, να κάνουν έναν παραλληλισμό με την παρουσίασή τους, επίσης παραποιημένη, του τρέχοντος πολέμου στην Ουκρανία. Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, καμία ρωσική αντιπροσωπεία δεν προσκλήθηκε. Αντίθετα, ο ουκρανικός στρατός, που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί, ήταν.
Ο Τζο Μπάιντεν, ο Εμανουέλ Μακρόν και οι καλεσμένοι τους παρουσίασαν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Σοβιετική Ένωση ήταν αυτή που κατέλαβε το Βερολίνο και ανέτρεψε το Τρίτο Ράιχ. Αγνόησαν τη θυσία 27 εκατομμυρίων Σοβιετικών στρατιωτών. Αντίθετα, εστίασαν την αφήγησή τους στους 292.000 νεκρούς στρατιώτες των Ηνωμένων Πολιτειών (κυρίως στη μάχη κατά της Ιαπωνίας μετά την ήττα των Ναζί).
Δύο πολεμικές προσπάθειες που δεν είναι απολύτως συγκρίσιμες. Παρεμπιπτόντως, θυμήθηκαν τη δολοφονία 6 εκατομμυρίων Εβραίων από τους Ναζί, είτε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος με σφαίρες είτε, από το 1942, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ένας τρόπος να αγνοήσουμε τη δολοφονία 18 εκατομμυρίων Σοβιετικών Σλάβων αμάχων (διαφορετικά από τους 27 εκατομμύρια θανάτους που αναφέρθηκαν παραπάνω), οι οποίοι επίσης θεωρήθηκαν «υπάνθρωποι» και χαρακτηρίστηκαν ως κύριοι στόχοι του ναζιστικού σχεδίου εξόντωσης. Ούτε λέξη για όλες τις άλλες κατηγορίες στόχων, όπως άλλοι Σλάβοι ή Τσιγγάνοι. Μιλώντας στον Volodymyr Zelensky, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν είπε: « Η Ουκρανία δέχεται εισβολή από έναν τύραννο και δεν θα τον εγκαταλείψουμε ποτέ. (…) Δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε μπροστά στους δικτάτορες, είναι αδιανόητο (…)
Οι στρατιώτες της D-Day έκαναν το καθήκον τους, θα κάνουμε εμείς το δικό μας; (…) Δεν πρέπει να χάσουμε αυτό που έχει γίνει εδώ .» Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, κάθε άλλο παρά «δικτάτορας», επανεξελέγη μόλις τον Μάρτιο με το 88,5% των ψήφων. Η ψηφοφορία διεξήχθη με ειλικρινή τρόπο, ακόμη κι αν, σύμφωνα με τους δυτικούς, η προεκλογική εκστρατεία άφηνε λίγα περιθώρια για την αντιπολίτευση της. Αντίθετα, ο Volodymyr Zelensky δεν είναι πλέον πρόεδρος της Ουκρανίας από τη στιγμή που έληξε η θητεία του στις 21 Μαΐου. Απαγόρευσε τα 12 πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης3 , έστειλε τον αντίπαλό του, στρατηγό Valery Zalouzhny, στο Ηνωμένο Βασίλειο ως πρεσβευτή και δεν διεξήγαγε εκλογές. Ωστόσο, παραμένει στην εξουσία.
Μπορεί να θεωρηθεί επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης της Ουκρανίας, αλλά σίγουρα όχι ο εκλεγμένος πρόεδρος. Διοικεί παράνομα τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας του, οι κύριοι ηγέτες των οποίων είναι «ακέραιοι εθνικιστές». Οι τελευταίοι ισχυρίζονται ότι είναι οι ιδρυτές του «ολοκληρωτικού εθνικισμού»4 , Dmytro Dontsov, και ο κολλητός του, ο Ναζί Stepan Bandera.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Dontsov ήταν διαχειριστής του Ινστιτούτου Reinard Heinrich, υπεύθυνος για την εφαρμογή της τελικής λύσης στα εβραϊκά και τσιγγάνικα ζητήματα, ενώ ο Bandera, επικεφαλής της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), σφαγίασε τουλάχιστον 1,6 εκατομμύρια Ουκρανούς, κυρίως από Donbass και Novorossia. Ως οπαδός των Ναζί, λοιπόν, ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, Volodymyr Zelensky, συμμετείχε σε αυτή την παρωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου