Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Εργασία για το έργο του Ν. Καζαντζάκη "Κωνσταντίνος Παλαιολόγος" από τον Γεωστρατηγικό αναλυτή Άγγελο-Ευάγγελο Φ. Γιαννόπουλο

Η ηρωική μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου συνδέεται άμεσα με το μεγίστης σημασίας εθνικό-ιστορικό γεγονός της αλώσεως. 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197).

Στις παραδόσεις-θρύλους, στους θρήνους, στα δημοτικά τραγούδια του Ελληνικού λαού, υπάρχουν χιλιάδες αναφορές στον Μαρμαρωμένο βασιλιά.  Από τις παραδόσεις η πιο γνωστή είναι για τον “μαρμαρωμένο” βασιλιά, ο οποίος λίγο πριν σκοτωθεί τον πήρε άγγελος Κυρίου και τον έβαλε μέσα σε μια σπηλιά. Εκεί θα παραμείνει μέχρι να τον ξυπνήσει Άγγελος Κυρίου για να πολεμήσει και να κατακτήσει την Πόλη. 

Μέσα από τον θρύλο για τον Παλαιολόγο, οι σκλαβωμένοι Έλληνες κρατούσαν τις ελπίδες στα δύσκολα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής.

Όταν έπεσε η πόλη στους Τούρκους για να τονώσουν το ηθικό των σκλαβωμένων Ελλήνων, δημιούργησαν τον θρύλο του “Μαρμαρωμένου” βασιλιά. Παράλληλα έφτιαξαν αυτό τον θρύλο διότι είχε καταρρεύσει η εθνική μας υπερηφάνεια από την Τουρκική κατάκτηση της βασιλεύουσας. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης σε δύο ποιήματά “Θεόφιλος Παλαιολόγος” και “Παρθέν” αποτυπώνει συγκινητικά τον θάνατο του Κωνσταντίνου και την πτώση της Πόλης. Ο Στρατής Μυριβήλης στο διήγημα “Πόλεμος”, “Το λουλούδι της φωτιάς”, αλλά και στο μυθιστόρημά “Η Ζωή εν τάφω” κάνει αναφορές στον ήρωα βασιλιά. 

Επίσης ένα εξαιρετικό διήγημα με επίκεντρο την μορφή του Παλαιολόγου είναι το «Χριστούγεννα του 1448 μ.Χ. από τον  Μ. Καραγάτση. Όμως η πιο επιτυχημένη τραγωδία είναι “Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος” του Νίκου Καζαντζάκη. Με τρόπο μοναδικό παρουσιάζεται η αγωνία του Παλαιολόγου να διατηρήσει τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε λαό και άρχοντες, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, στους γενναίους και σε εκείνους που είχαν ήδη παραδοθεί και στην μάταιη ελπίδα για διαφυγή, στο φως της ελευθερίας και το σκοτάδι της υποταγής.

Ο δεσπότης Κωνσταντίνος προσπαθεί να διασώσει ότι απέμεινε από το μεγαλείο της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Ο λαός της Πόλης τον κατηγορεί για τα επερχόμενα δεινά. Η  εκκλησία τον εχθρεύεται, οι σύμμαχοι τον εγκαταλείπουν. Ο ήρωας βασιλιάς απορρίπτει το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει την Πόλη και να καταφύγει είτε στη Δύση, είτε σε κάποια κτίση που θα του παραχωρούσε ο εχθρός και μένει ολομόναχος. 

Αγέρωχος και υπερήφανος μαζί με λίγους πιστούς συντρόφους θα δώσει την τελική μάχη για την ελευθερία-αθανασία και θα πέσει στις επάλξεις της Πόλης των Πόλεων. Το έργο αυτό αποτελεί ένα ανεπανάληπτο κάλεσμα σε νέους εθνικούς αγώνες για την ελευθερία. Αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα αποτελεί μια προσπάθεια εσωτερικής αναγέννησης, στα διαχρονικά Ελληνικά ιδεώδη και τα σύμβολα μιας εποχής, τα οποία οι παράγοντες της Διονυσιακής Κουλτούρας επιθυμούν -προσπαθούν να μας κάνουν, να τα πετάξουμε στον Καιάδα  της ιστορίας. Απαιτούν να εγκαταλείψουμε  οριστικά τους Ήρωες της ελευθερίας-Πϊστεως, τους Αγίους και τους αρχαίους Φιλοσόφους .

Στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη ο Κωνσταντίνος επανέρχεται κυρίαρχος- ηγέτης δείχνοντας την διαδρομή δρόμο προς την ελευθερία, την δόξα και την αθανασία. Νικά τον Θάνατο ο Παλαιολόγος. Πώς μπορούμε να μην ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Έλληνα που αναπαύεται στον Έβδομον ; Πως μπορούμε να αγνοήσουμε τον Μ. Ηράκλειο, τον Δραγάζη και τον Λεωνίδα ;  Κωνσταντίνου, των Ελλήνων Ηρώων και του Νίκου Καζαντζάκη ; Οι πρόγονοι μας μας καλούν να σηκωθούμε όρθιοι και με θάρρος να αγωνιστούμε.

Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές με εμπρησμούς, ναυάγια, τροχαία, συγκρούσεις τρένων. Διαχρονικά από τα πανάρχαια χρόνια οι τύχες του Ελληνικού Έθνους καθορίζονται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα και τις θυσίες των ιερατείων στους δύο Δελφικούς Θεούς. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών και τις αποφάσεις των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού.

Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει, πολεμώντας. Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών (Παιάνας-Αισχύλος). Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η Πατρίς (Πλάτων, Κρίτων). Ο Αριστοκλής-Πλάτωνας εiναι ο πρώτος-κορυφαίος εθνικιστής φιλόσοφος, όλων των εποχών, διότι καθόρισε το πρώτο και σπουδαιότερο πατριωτικό αξίωμα, ενώ ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος στον κόσμο ο οποίος πήγε ενάντια, στην Φιλοσοφική και ηθική του διδασκαλία για να επιβιώσει η Ελλάδα. 

Αν είσαι ανήμπορος να κρατήσεις αναμμένες τις λαμπάδες της Πατρίδα σου, δεν είσαι συνειδητός Έλληνας, δεν είσαι Πατριώτης. Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί ( Κωστής Παλαμάς). Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, παρ’ την ο ίδιος αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις. Οι πρόγονοί μας όχι μόνον δημιούργησαν αυτές τις δύο αξίες, αλλά της “πότισαν” με αίμα, όσο κανένα άλλο Έθνος στην παγκόσμια ιστορία. Η ελευθερία του ανθρώπου είναι το πιο ακριβό αγαθό, δεν δίνεται δωρεάν ούτε από τον Θεό, ούτε από τους ανθρώπους, χρειάζεται πολύς αγώνας, κόπος, αίμα για να πάρεις πίσω την ζωή σου. 

Αυτό μας το έδειξαν οι πόλεμοι των αγίων προγόνων μας, οι οποίοι πολεμούσαν, όλους εκείνους τους αιώνες για να παραμείνουν ελεύθεροι και για να έχουν την διοίκηση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν η ζωή ήταν μόνον προσευχές, καθώς και υποστήριξη του Χριστού μέσω θεόσταλτων σωτήρων, τότε οι προγονοί μας, αυτοί οι τέλειοι χριστιανοί δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσουν ποτέ κατά την μεσαιωνική εποχή. Θα έπρεπε δικαιωματικά να καθόταν όλους εκείνους τους αιώνες στα σπίτια τους-καναπέδες να περιμένουν τον αντίστοιχο Βατάτζη, τον οποίο περιμένουν αδίκως οι ραγιάδες σήμερα. 

Η προσμονή “θεόσταλτων σωτήρων” από τον Θεό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δείγματα αμάθειας-παρακμής των νεοελλήνων, οι οποίοι σαπισμένοι από την αποδοχή του Διονυσιακού πολιτισμού αναμένουν βοήθεια από τον θεό-Δημιουργό του Αριστοκλέους. Σκεφτείτε τι θα γινόταν εάν οι προγονοί μας οι άγιοι Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε κάθε εισβολή των αμέτρητων εχθρών μας αντί να πολεμούν να έκαναν μόνον συλλαλητήρια ; 

Θα είχε αφανιστεί η Ελλάδα πολλούς αιώνες πριν. Φανταστείτε την ώρα που εισέβαλαν οι Πέρσες, οι Αγαρηνοί, οι Γότθοι, οι Βούλγαροι, οι Ρώσοι, οι Άβαροι, oι Τούρκοι να έπαιρναν οι άγιοι πρόγονοι μας σημαίες και πανό να έκαναν συλλαλητήρια και να έλεγαν δεν πολεμάμε. Σε κάθε πρόταση παραδόσεως από τους εχθρούς, οι πρόγονοι μας απαντούσαν ΟΧΙ. Όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά. Ο Χριστός βοηθά μόνον αυτούς που αγωνίζονται σκληρά, μόνον όσους πολεμούν, όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά και ασπάζονται τον Διονυσιακό πολιτισμό. Επίσης ο Θεός δεν βοηθά ποτέ όσους είναι καθήμενοι σε έναν καναπέ, και περιμένουν την ελευθερία να τους δοθεί ως “δώρο”, χωρίς να βοηθούν τον συνάνθρωπο, χωρίς να ζούνε ηθικά. 

Η μαρτυρική μορφή του τελευταίου αυτοκράτορα αποτέλεσε διαχρονική πηγή έμπνευσης για τον φλογερό-Kρητικό δημιουργό.  Ο Καζαντζάκης μέσα από την ξεχωριστή λογοτεχνική διαδρομή του δίνει τεράστια έμφαση στην στάση ζωής ιστορικών προσωπικοτήτων που καθόρισαν τον Ελληνισμό. 

Οι ήρωες αυτοί διαμόρφωσαν την παιδεία, την ηθική και την ολοκλήρωση προσωπικοτήτων σε εκατομμύρια ανθρώπους από διαφορετικά έθνη. Ο φλεγόμενος Κρητικός από το μεγάλο κάστρο έγραψε για τον προστάτη Άγιο μου τον Pallida Mors Sarakenorum,  τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Διγενή και για τον τελευταίο Δεσπότη της Βασιλεύουσας τον πρώτος των Ελλήνων, όπως τον αποκαλεί ο Οδυσσέας Ελύτης. Ο Νίκος Καζαντζάκης δεν παρουσιάζει  τον Δραγάζη ως έναν ακόμη ήρωα που έπεσε μαχόμενος. Και σε αυτό το έργο του εξυμνεί τις δύο πιο διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού οι οποίες είναι δημιουργήματα του πολιτισμού  των προγόνων μας. Ελευθερία η Θάνατος ; Υποταγή-δουλεία η αγώνας για την πατρίδα με αξιοπρέπεια ;

Σύμφωνα με τον οικουμενικό Κρητικό ο Παλαιολόγος-Δραγάζης διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά του ιδανικού ηγέτη. Είναι ένας ήρωας-μαχητής με αδυναμίες και φόβους. Εν τούτοις την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων είναι αγέρωχος και ατρόμητος. Ο Καζαντζάκης ταυτίζει τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά με την προσδοκία.  Η ελπίδα οδηγεί τις αδούλωτες ψυχές όσων αγωνίζονται για ελευθερία-αξιοπρέπεια, παιδεία, δικαιοσύνη, δημιουργικότητα και εξέλιξη.  Η θυσία του Έλληνα Δεσπότη αποτελεί το μεγάλο παράδειγμα για την υπηρέτηση των ανώτατων ιδανικών.  

Για τον τελευταίο μεγάλο Έλληνα βασιλιά της Κωνσταντινουπόλεως έγραψαν πάρα πολλοί. Όμως ένας ξεχωρίζει. Αυτός είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Σε αυτό το έργο μας δίνει ο Καζαντζάκης τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες επικρατούσαν πριν την πτώση της Πόλεως. Στο εξαιρετικό του έργο για την Άλωση της Πόλης στέκεται σε πολύ σημαντικά σημεία. Στην προσβλητική ένωση των δύο Εκκλησιών. Στην διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες και στους λίγους Γερμανούς πολεμιστές λίγο πριν την καθοριστική τελική μάχη. 

Στο γεγονός ότι δεν έστειλαν στρατιωτική βοήθεια οι Γερμανοί. Στον δεσμό της Άννας Νοταρά και του αλλοδαπού Ιουστινιάνη. Στην τραγική μορφή, τον Ηρωικό βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την εθνική αξιοπρέπεια. Η Κωνσταντινούπολη τα τελευταία 200 χρόνια είναι πλέον μια πόλη κράτος,όπως η αρχαία Αθήνα, καθώς την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την κατέστρεψαν, και την κατέκτησαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1204 μ.Χ. 

Με την επανάκτηση της Βασιλεύουσας ,η αυτοκρατορία είναι πλέον κατακερματισμένη σε μικρά Λατινικά και Ελληνικά κρατίδια. Αυτά τα μικρά Ελληνικά κρατίδια όπως το Δεσποτάτο της Ηπείρου και της Θεσσαλίας αρνούνται πεισματικά να υπακούσουν στην κεντρική Ελληνική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης. Η Βασιλεύουσα, θα δώσει μόνη έως το τέλος τον αγώνα επιβίωσης.

Ο συγγραφέας στιγματίζει με τον δικό του τρόπο την ένωση των δύο εκκλησιών, μερικούς μήνες πριν την Άλωση της Πόλης. Η ένωση όχι μόνο δεν έφερε καμιά στρατιωτική βοήθεια, αλλά ατίμασε την Ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων που δέχτηκαν την ένωση της Ελληνικής-Ορθόδοξης εκκλησίας με την καθολική-εωσφορική εκκλησία του Πάπα. 

Κατά την εποχή των Παλαιολόγων η Ελλάδα βρισκόταν σε τεράστια πολιτική, στρατιωτική και εν μέρει ηθική παρακμή. Αυτό διότι παρακαλούσαν για στρατιωτική βοήθεια τους χειρότερους εχθρούς του Ελληνικού έθνους τους Γερμανούς.  Οι Γερμανοί είχαν κατακτήσει το 1204 μ.Χ. ολόκληρη την Ελληνική- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ξεπέρασαν σε βιαιότητες ακόμα και τους Σαρακηνούς. 

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, μεγαλύτερο κατάντημα για έναν λαό και για ένα έθνος από το εκλιπαρεί τους χειρότερους εχθρούς του, να το γλυτώσουν από άλλους εχθρούς και συγκεκριμένα τους Τούρκους. Οι αδύναμοι πολιτικά-στρατιωτικά και οικονομικά Έλληνες εκλιπαρούσαν τους φοβερότερους εχθρούς του έθνους, τους Γερμανούς να τους σώσουν από τους Τούρκους. Όμως οι προγονοί μας δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή να μην πολεμήσουν, όμως παράλληλα ως άνθρωποι, επιθυμούσαν να επιβιώσουν. Για αυτό επάνω στην απελπισία τους, κάποιοι εξ αυτών σκέφτηκαν να ζητήσουν την βοήθεια των Γερμανών.

Το απόγειον της ηθικής και πνευματικής παρακμής ήταν ότι στην Ιταλία ο σοφιστής αξιωματούχος Πλήθων Γεμιστός, αρνήθηκε να υπογράψει την ένωση των δύο εκκλησιών !!! Ένας από τους μεγαλύτερους μάγους-θεουργός του μεσαίωνα υπήρξε ο Πλήθων Γεμιστός, διδάχτηκε την θεουργία-παγανισμό στην Αδριανούπολη από τον Ιουδαίο Ελισαίο. Ο Πλήθων δίδαξε ότι για την παρακμή του Ελληνισμού, ευθύνεται ο Χριστιανισμός για αυτό έπρεπε να καταργηθεί ως επίσημη θρησκεία. Εν τούτοις ακόμη και ένας καμπαλιστής ο Πλήθων Γεμιστός, έβαλε πάνω από την πίστη το έθνος, πιστός στο ιερότερο αξίωμα του Αριστοκλή. 

Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Ελλάδα είναι το πιο ιερό-πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Αριστοκλής καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες. Η ηρωική στάση των πολιορκημένων Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο την πιο όμορφη και ευλογημένη εποχή (Άνοιξη), και δεν καταδέχονται να σκεφτούν το ενδεχόμενο της παράδοσης στον Μωάμεθ αποτελεί μια ακόμη λαμπρή σελίδα στην ένδοξη Ελληνική ιστορία. 

Με πρωτόγνωρο ψυχικό σθένος αποφασίζουν να πεθάνουν μαχόμενοι, θυσιαζόμενοι στα ιδανικά της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της πίστεως στον Χριστό. Οι Έλληνες της Βασιλίδος των πόλεων ξεπερνούν κάθε φόβο, γίνονται ήρωες και διαχρονικά σύμβολα ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

Οι τελευταίες μέρες πριν από την Άλωση είναι πάρα πολύ σημαντικές σε ηθικό-πνευματικό και εθνικό επίπεδο. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πιθανότητές τους να επιβιώσουν είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Εν τούτοις όλες εκείνες τις ημέρες αντί να πέσει εντελώς το ηθικό τους και να πολεμούν με λιγότερο ζήλο και πάθος, αντ’ αυτού μέσα σε αυτήν την απελπισία πολεμούσαν με ακόμα μεγαλύτερη ορμή όπως αρμόζει στο έθνος των Ελλήνων. Ένοιωθαν να αυξάνονται οι δυνάμεις τους σε ηθικό-πνευματικό και σωματικό επίπεδο εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Ενώ βρισκόταν μέσα στην τέλεια απελπισία, καθώς το τέλος τους πλησίαζε με γοργούς ρυθμούς, εκείνοι πολεμούσαν με πολύ μεγαλύτερο ζήλο. Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα ηθικά αξιώματα των Ελλήνων. Όλοι οι άλλοι λαοί σε περίπτωση που βρίσκονταν στην θέση των Ελλήνων της Αλώσεως, θα είχαν παραδοθεί, είτε θα πολεμούσαν πάρα πολύ νωχελικά. 

Οι Έλληνες-Χριστιανοί ήρωες θυσίασαν πολύτιμες γυναίκες, κόρες, αδελφές, εξαδέλφες, μητέρες, ανιψιές, για την τιμή και την επιβίωση της Ελλάδος. Άλλωστε πως θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά με τόσους Ήρωες και Αγίους που είχε βγάλει το έθνος μας, όλους εκείνους τους αιώνες. Το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων της Πόλης δεν είχε όριο. Πριν την τελική μάχη ο Μωάμεθ έδωσε αρκετές ευκαιρίες στους Έλληνες για να φύγουν ειρηνικά, μαζί με τις οικογένειες τους και όλη τους την κινητή περιουσία και να πάνε να κατοικήσουν όπου εκείνοι επιθυμούν.  Ανεπανάληπτο μεγαλείο των πολιορκημένων. 

Παρά το γεγονός ότι είναι αντιμέτωποι με τόσες δυσκολίες, όχι μόνο δεν υποκύπτουν στους φόβο τους, αλλά σχεδιάζουν να πομεμήσουν μέχρις εσχάτων. Η απόφαση τους θα τους απαλλάξει από τον ατιμωτικό αφανισμό, λόγω της πείνας και της εξαθλίωσης. Οι πολιορκημένοι έχουν συνηθίσει την εμπόλεμη κατάσταση. Αντί να τους φοβίζει ο πόλεμος, έχει γίνει πια κομμάτι της ζωής τους και τους παρακινεί σε δράση. Η άνοιξη έδινε στην φύση όλες τις ευλογίες και τις ομορφιές της, οι πολιορκημένοι Έλληνες θα έπρεπε να βρουν την δύναμη να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια. Η λαχτάρα για την ζωή, οι ομορφιές της φύσης, και η αγάπη για τους συγγενείς τους, ήταν τα μεγαλύτερα εμπόδια, προκειμένου να φτάσουν στην επίτευξη του στόχου τους. Πέρα από την πείνα, την εξαθλίωση, την εγκατάλειψη των συγγενικών τους προσώπων και τον φόβο του θανάτου, είχαν να αντιμετωπίσουν και το ανυπέρβλητο μεγαλείο της δημιουργίας, με τις θάλασσες, τα δάση, τα λουλούδια, τα ζώα και τα πτηνά. 

Η ευλογημένη από τον Χριστό άνοιξη, έχει στολίσει το φυσικό περιβάλλον με κάθε δυνατή ομορφιά, δημιουργώντας μια εικόνα κατανύξεως, αγαλιάσεως και ευλογίας. Εν τούτοις οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι της Βασιλεύουσας, ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα, υπέρ πίστεως και πατρίδος. 

Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Για τον Νίκο Καζαντζάκη υπάρχει ακόμα ένας πρόσθετος λόγος για να να είναι πολύ υπερήφανος. Στην δεύτερη Άλωση της Πόλης και όχι ολόκληρης της αυτοκρατορίας πολέμησαν εθελοντικά 40 Κρητικοί ναύτες στην Κωνσταντινούπολη κατά την τελική πολιορκία (29 Μαΐου 1453 μ.Χ.). Οι Κρητικοί αυτοί πήγαν εθελοντικά λίγο πριν αρχίσει η καθοριστική μάχη που θα έκρινε την τύχη της Βασιλεύουσας. Με αυτόν τον τρόπο ενεργούν οι γνήσιοι Έλληνες, σε αντίθεση με τους σημερινούς νεοέλληνες, ραγιάδες-προδότες. Λίγοι είναι πλέον οι πραγματικοί πατριώτες. Οι Κρητικοί ναύτες πολέμησαν τόσο γενναία, με αποτέλεσμα να μην παραδίνουν τους δύο πύργους που κρατούσαν. Οι Τούρκοι καθώς δεν μπορούσαν να τους σκοτώσουν ,ώστε να καταλάβουν τους δύο πύργους και να τελειώσει ο πόλεμος. 

Ο Μωάμεθ πήρε την απόφαση να τους προτείνει πολλά ανταλλάγματα μαζί με πλούσια δώρα, για να σταματήσουν να πολεμούν.  Η Πόλη είχε πέσει οριστικά και αμετάκλητα στα χέρια των Αγαρηνών. 

ΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προυποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ελληνικού Imperium Romanum. 

Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). 

Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Τα δύο αυτά μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Σωτήρα Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ : 

Κων/νος: Παρακαλώσας, αδερφοί μου, την καρδιά μου γαληνεμένη αφήστε τη με τους προγόνους ν’ ανταμοθεί και τη σωστή βουλή να πάρει. Εγώ ‘μια βασιλιάς κι εγώ το βάρος όλο σηκόνω απάνωμου.  Όλοι Β΄: – Λυπήσου μας! – Το βιός μας απ’ όλα πριν να στοχαστείς. β΄, γ΄και Γ΄: Αρχόντοι και λαός… Κων/νος: Σωπάτε! Δεν ακούω στο σπλάχνο μου βαθιά παρά τους τρισμεγάλους περήφανους πολύ Πατέρες της Ελλάδας. Μονάχα αφτοί μιλούς στις φοβερές τις ώρες οι αθάνατοι! Α΄: – Χαθήκαμε λοιπόν! 

Κων/νος: Ντραπείτε! Φωνές εντός μου αθάνατες γρικώ. Σωπάτε ν’ ακούσω καθαρά κι απόκριση να δόσω, μιλούν εντός μου, πιο βαθιά από σας και από μένα, οι πρόγονοί μας και τ’ αγγόνια και δεν πρέπει τούτος ο λόγος που θα πω να τους ντροπιάσει. Σηκόσου ορθή στα σωθικά μου κι αποκρίσου, τρισέβγενη, χαροκαμένη Μάνα, Ελάδα! 

Ω σεβαστέ μαντάτορα του οχτρού, στα ποδια του γάβρου αφέντη σου γονάνισε και τούτον το λόγο το στερνό του βασιλιά της Πόλης με περήφανη φωνή να ξεστομίσεις: «Αν θες ειρηνικά να πορεφτείς μαζί μας, των Μουσουλμάνων βασιλιά, χαρά μεγάλη σε μένα, στους αρχόντους, στο λαό μου· κι άκου: τα κάστρα και τη γης που μου άρπαξες, το πλήθιο το ψυχομέτρι που μου σκλάβοσες, τα σβύνουμε απ’ την παλιά κληρονομιά μας, χαρισμά σου· κι ακόμα φόρο εγώ θα σου πλερόνω κι όλες σου τις ανομίες και τις ντροπές θα τις ξεχάσω – να τραβηχτείς μονάχα ειρηνικά απ’ την Πόλη. 

Και μη γυρεύεις ό,τι μια ψυχή γενναία και πέρφανη ποτέ δε θα δεχτεί να δόσει· πιο πάνω απ’ την ζωή η τιμή θρονιάει του ανθρώπου κι ομόγνωμα όλοι μας και λέφτερα, κρατώντας στα χέρια το σταβρό και τ’ άρματα, απαντούμε: Δεν παραδίνουμε την Πόλη, τη ζωή μας πήραμε απόφαση να δόσουμε, απροσκύνητα για λεφτεριά στο χώμα ετούτο πολεμώντας· καλός, για το ακριβό χαρήτι της, κι ο Χάρος.  

Κων/νος: δε φέβγω, δε φέβγω να του πεις… Τούρκος: Μα θα χαθείς… 

Κ: το ξέρω. 

Τ: Μαζί σου η Πόλη θα χαθεί, δεν τη λυπάσαι; 

Κ: Αν τη λυπούμαι! Μη ρωτάς· μα πρέπει. 

Τ: Αφέντη, γι’ αφτό το «πρέπει» να χαθείς δεν είναι κρίμα; Κ: Γι’ αφτό το «πρέπει» ο κόσμος στέκει ακόμα, Σύρε και σκύψε και χαιρέτα μου το φίλο: «Για μένα, πέςτου, πια ας μη νιάζεται· θα μείνω στη θέση αφτή που μου μπιστέφτηκε ο Θεός μου· χιλιάδες πρόγονοι ακριβοί, χιλιάδες χρόνια με βλέπουν, να του πεις, και ντρέπουμαι να φύγω.» 

Τ: Ό,τι έγραψε ο Θεός λοιπόν ας γίνει, αφέντη!  (προσκυνάει και φεύγει) 

Κ (μόνος): Εφχαριστώ σε, Θεέ μου, ξέρω πια τα πάντα, και λέφτερα ακλουθώ το δρόμο της ανάγκης· ομπρός ψυχή, μεγάλη αρχόντισά μου, πάμε!  (Ανοίγει τις αγκάλες, κουνάει τα χέρια, σαν να θέλει να ξεσηκόσει από τα ψηφιδοτά τους μεγάλους βασιλιάδες, φωνάζει συνερπαρμένος). 

Κ: Αί, πεθαμένοι βασιλιάδες, αί, πατέρες από τα μνήματα! Α΄: Τι φωνάζεις τους νεκρούς; Ποιο ‘ταν το μυστικό; Το πρόσωπό σου λάμπει άγριο! Κ: Αι, πεθαμένοι βασιλιάδες, αί, πατέρες από τα μνήματα, πάμε! Γρικώ στα σωθικά μου την Πόλη να γκρεμίζεται!  Κ: Με σέβας χαιρετώ τις Μάνες του λαού μου· έγνοια μην έχετε, Κυράδες μου, κ’ η Πόλη μας, όχι, δε θα χαθεί· στην Κόλαση από πάνω της Παναγιάς το χέρι την κρατάει, δεν πέφτει.  

Κ: Σωπάτε· αν είναι πια βουλή Θεού ο χαμός της, κάντε κουράγιο, μάνες μου, και σεις, βοηθάτε με η Βασιλέβουσα ως αρχόντισα να πέσει. Πηγαίνετε· στις δύσκολες στιγμές οι μάνες λυγούν, τι δεν μπορούν νεκρούς να δουν τους γιους τους.  Κ: Κ’ η Πόλη να χαθεί μα εμείς θ’ αγωνιστούμε, αθάνατη, άπαρτη, σα νάταν στον αιώνα· γιατί, μα θες, αθάνατη, άπαρτη η ψυχή μας.  

Κ: Θεριό ‘ναι, Θεέ μου, αμέροτο η ψυχή του ανθρώπου! Άλλο ποιο πλάσμα απά στη γης μπορεί του Χάρου γαλήνια τα φριχτά σκουλήκια ν’ αντικρύσει; Και ποιο, την ώρα που σκοτόνεται και πέφτει στον άπατο γκρεμό, γελάει κατρακυλώντας και τραγουδάει πως είναι αθάνατο και τάχα στα ουράνια ανηφοράει με ανίκητες φτερούγες; Μόνο η ψυχή, θαρρώ, του αντρειομένου ανθρώπου.  

Κ: Πάρτη (την βασιλική του κορόνα)· πάρε και το κεφάλι μου μαζί· Χριστέ μου, πολλές χαρές μας δίνει η γης· η πιο μεγάλη να σκοτοθείς κι ακέριο ένα λαό να σώσεις. Πάρτη!  Ηγούμενος: Προστάτεψε, Χριστέ, το Γένος των Ελλήνων! Το ματομένο δρόμο σου ακολουθάει, σηκόνει το φως κι αφτό στον ώμο, σα σταβρό και πάει στη γης απάνω και σταβρόνεται· και τόρα θα κατέβει κι αφτό στον Άδη, σαν και Σένα! Χριστέ θυμήσου την Ανάσταση, θυμήσου πως Έλληνας λογιέσαι, Αρχέλληνας, δικόςμας! Λαός: Κύριε ελέησον! Κύριε ελέησον! Σώσον, κύριε, τον λαόν σου! 

Ηγούμενος: Δεν είμαι εγώ, Χριστέ, που σε παρακαλιέμαι· μα όλο το γένος των Ελλήνων, το τρισέβγενο, όλοι οι παλιοί τρισέβαστοι Έλληνες πατέρες, που τις μεγάλες αρετές, τις δυο αδερφάδες, την Ομορφιά και Λεφτεριά στον κόσμο γένησαν. Ο σπόρος του σταριού στο χώμα κι αν χωθεί, την άνοιξη πηδάει κι ανηφορίζει αστάχι· όμοια στη γης, Χριστέ, κ’ η Ρωμιοσύνη ας πέσει!  

Λαός (θρηνώντας): Κωνσταντίνε! Ηγούμενος: Μην κλαίτε· πάει βαθιά στη γης η Παναγιά μας να τον ξαπλόσει, ως σπόρο· ετούτο εδώ μπροστά μας το πιο μεγάλο μυστικό ‘ναι της Ελλάδας· χίλιες φορές αφτή κατέβηκε στον Άδη και πάλι χίλιες αναστήθηκε· ο Θεός βαθιά να σε σκεπάσει, γιε μου, σαν το σπίτι κι αθάνατο κρυφά μεσ’ στ’ άγια χώματά μας και δροσερό να σε κρατάει μέσ’ στους αιώνες! Φραντζής: Μαρμάροσε ο βασιλιάς μας, η καρδιά μου σκίζεται! 

Ηγ: Αναγαλιάζει εμένα· ανάσταση μυρίζει παντοτινά το χώμα της Ελλάδας· θάρθει καιρός, γυρίζει η ρόδα του Θεού, στον ήλιο μας ο λειτουργός να ξαναβγεί, να ξετελέψει στη λυτρομένη Αγιά Σοφιά, τη λειτουργία· κι από τις άγιες ρίζες των δέντρων μιαν άνοιξη, με το σπαθί του αρχαγγέλου στο χέρι, ο μέγας μαρμαρομένος βασιλιάς θ’ ανηφορίσει, μυρίζοντας θυμάρι! Λαός: Ο Θεός να δόσει! Ηγ: Πέφτουμε πίστομα χάμω· αιώνες, ακατάλυτα, θα χτυπούμε το χώμα ν’ανοίξει·

Oι εργασίες της στήλης Ισχύς δια της γνώσεως αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του Mytilenepress και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Γεωστρατηγικής-Ιστορίας και Ορθοδοξίας του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου (Γεωστρατηγικού και Γεωπολιτικού αναλυτή (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Mytilenepress.

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν. Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.