Από την αρχή, το περιοδικό μεταπολιτικής εκπαίδευσης TeKoS , και κατ' επέκταση αυτό το ηλεκτρονικό ενημερωτικό δελτίο του «Knooppunt Delta», έχει επικεντρωθεί στις κοινωνικές αλλαγές που συμβαίνουν ακριβώς κάτω από την ορατή επιφάνεια.
Σεισμογραφικές αλλαγές, με άλλα λόγια, που έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Φαινόμενα που συχνά γίνονται αντιληπτά πριν υποστηριχθούν από αριθμητικά δεδομένα. Όταν μπορούν να δημιουργηθούν αντίγραφα ασφαλείας με αριθμητικά δεδομένα, συνήθως είναι ήδη πολύ αργά.
Ένα από αυτά τα μακροπρόθεσμα φαινόμενα, που προβλεπόταν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και όχι για το άμεσο παρελθόν, είναι η εξαθλίωση ενός διόλου ευκαταφρόνητου τμήματος της μεσαίας τάξης στη Δυτική Ευρώπη. Δεν ήταν μόνο η τραπεζική κρίση του 2008, η κρίση που οφείλεται στην πανδημία έπληξε επίσης σκληρά ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων. Αρκετές κυβερνήσεις της Δυτικής Ευρώπης «αναγκάστηκαν» να εισφέρουν τεράστια ποσά στην κοινωνία των πολιτών, έτσι τα επίπεδα φόρων συνέχισαν να αυξάνονται σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Προσθέστε σε αυτό τον περσινό πληθωρισμό και την ενεργειακή κρίση που προκλήθηκε από τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, και θα έχετε λίγο πολύ την πλήρη εικόνα.
Οι Γερμανοί συνάδελφοί μας από την εβδομαδιαία εφημερίδα του Βερολίνου Junge Freiheitπρόσφατα έστρεψαν το βλέμμα τους στην Ιρλανδία, ένα νησί που κυριολεκτικά αιμορραγούσε μέχρι θανάτου πριν από σχεδόν 200 χρόνια λόγω της βρετανικής αποικιοκρατίας και της κακής συγκομιδής πατάτας. Το 1916 υπήρξε μια απελπισμένη (και φαινομενικά αποτυχημένη) προσπάθεια να επιβληθεί η ανεξαρτησία μέσω ενός παραστρατιωτικού πραξικοπήματος, αλλά τελικά, μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, το μεγαλύτερο μέρος της Ιρλανδίας έγινε ανεξάρτητο. Είναι αλήθεια ότι η Ιρλανδία παρέμεινε μια φτωχή περιοχή της Δυτικής Ευρώπης για δεκαετίες κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, η «Κελτική Τίγρης» κατέπληξε όλα τα βιομηχανικά έθνη και η Ιρλανδία πήρε την εκδίκησή της με μια δραματική οικονομική και χρηματοπιστωτική αναγέννηση.
Ωστόσο, η φτώχεια επέστρεψε στο νησί, αν και δεν εξαφανίστηκε ποτέ εντελώς, φυσικά. Οι συνεργάτες της εβδομαδιαίας εφημερίδας του Βερολίνου επισκέφτηκαν το Κέντρο Ημέρας των Καπουτσίνων στο Δουβλίνο, κεντρικός άξονας του οποίου είναι ο πρώην αστυνομικός Alain Bailey. Το κέντρο, το οποίο παρέχει φαγητό στους φτωχούς σε καθημερινή βάση, είδε το κοινό-στόχο του να αλλάζει δραματικά: τα πρώτα χρόνια (δεκαετία του 1970), οι πελάτες ήταν μόνο άνδρες με προβλήματα αλκοόλ, «οι ίδιοι 20 άνδρες κάθε μέραθυμάται ο κύριος Μπέιλι. Με την άνοδο των ναρκωτικών (κυρίως ηρωίνης), πολλές άστεγες ήρθαν να επισκεφτούν το κέντρο τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Τώρα, ένα τρίτο κύμα καταφθάνει, που αποτελείται από οικογένειες που πλήττονται από την οικονομική κρίση. οικονομικές και ενεργειακές που έρχονται να αναζητήσουν βοήθεια. Ήδη μοιράζονται 1.400 δέματα τροφίμων καθημερινά, 300 άτομα βρίσκονται στην ουρά για πρωινό και 700 για μεσημεριανό. Επιπλέον, το κέντρο προσφέρει δωρεάν ιατρική βοήθεια και εγκαταστάσεις μπάνιου σε άπορους.
Το Κέντρο Ημέρας των Καπουτσίνων επιβεβαιώνει την πλήρη ανεξαρτησία του από τα πολιτικά κόμματα και χρηματοδοτείται από ιδιώτες χορηγούς. Το κόστος ανέρχεται σε 4 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, με το ιρλανδικό κράτος να παρέχει επιχορήγηση 400.000 ευρώ ετησίως.
Η αγορά ακινήτων φέρει βαριά ευθύνη
Με την πρώτη ματιά, αυτή η νέα φτώχεια στο νησί της Ιρλανδίας προκαλεί έκπληξη. Πράγματι, το 2013, η Ιρλανδία άφησε πίσω της την οικονομική κρίση του 2008, αφού η κυβέρνηση έλαβε δραστικά μέτρα. Και με τους τελευταίους ρυθμούς ανάπτυξης, η χώρα φαίνεται, τουλάχιστον στατιστικά, να αναβιώνει την ιστορία επιτυχίας του «Celtic Tiger» της δεκαετίας του 1990. λιγότερο λόγω έλλειψης θέσεων εργασίας παρά λόγω έλλειψης στέγης.
Οι νέοι δεν έχουν πλέον τα μέσα να βρουν στέγη και η ενοικίαση γίνεται εξαιρετικά δύσκολη. Στην αύξηση των ενοικίων προστίθεται και ο πληθωρισμός, ο οποίος εξαντλεί γρήγορα τις αποταμιεύσεις. Το μέσο μηνιαίο ενοίκιο στο Δουβλίνο ήταν περίπου 970 ευρώ το 2010 και 626 ευρώ εκτός πρωτεύουσας. Το 2021 το μηνιαίο ενοίκιο θα φτάσει τα 1916 ευρώ στο Δουβλίνο και τα 1114 ευρώ εκτός πόλης. Ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται, πολλοί από αυτούς διανυκτερεύουν με φίλους ή γνωστούς (γνωστό ως Couchsurfing), κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους ή στο σπίτι των γονιών τους.
Μία από τις κύριες αιτίες είναι πιθανώς να βρεθεί στην αγορά ακινήτων. Στη δεκαετία του 1990, υπό την πίεση του νεοφιλελευθερισμού, ιδιαίτερα επιθετικού στις αγγλοσαξονικές χώρες, η ιρλανδική κυβέρνηση αποσύρθηκε από την αγορά κοινωνικής κατοικίας. Σε αυτήν την αγορά κοινωνικής στέγασης, ειπώθηκε, οι ιδιώτες ιδιοκτήτες θα φρόντιζαν μόνοι τους, ενώ η ιρλανδική κυβέρνηση είχε ένα ραβδί στους τροχούς από το 1922. λειτουργεί, η στέγαση θεωρείται περισσότερο ως εμπόρευμα παρά ως ανθρώπινη και κοινωνική ανάγκη. Τέλος, η κυβερνητική υπηρεσία NAMA (National Asset Management Agency) ζήτησε από παγκόσμιους θεσμικούς επενδυτές να εμπλακούν στην ιρλανδική αγορά ακινήτων,
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μια μεταναστευτική κρίση, ασκούν ιδιαίτερα ισχυρή πίεση στην αγορά κατοικίας. Οι επιθετικές διαμαρτυρίες των κατοίκων του Δουβλίνου και του Κορκ κατά των μεταναστών και των νεοφερμένων δείχνουν ότι τα «Hungergames» στην Ιρλανδία μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσουν ένα ιδιαίτερα καυτό και θορυβώδες σενάριο.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
πηγή: Knooppunt Delta, Nieuwsbrief – n°180
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου