.jpg)
Δυο γυναίκες με το όνομα Ελένη άλλαξαν και καθόρισαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Την παγκόσμια ιστορία καθόρισαν και άλλαξαν δύο γυναίκες με το ίδιο όνομα.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197).
Η ωραία Ελένη ήταν η αιτία για την ανάκαμψη του Ελληνικού έθνους, εξαιτίας του πολέμου που προκάλεσε, όπως αναφέρει ο μεγάλος ρήτορας Ισοκράτης. Οι πρόγονοι μας μετά την νικηφόρα έκβαση του Τρωικού πολέμου, επέτυχαν να ανακάμψουν και να πάρουν πίσω αρκετές πόλεις, από τους Φοίνικες κατακτητές.
Οι Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη, είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Ελληνισμού. Άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους Έλληνες διοικητές του παγκόσμιου-Ρωμαϊκού κράτους. Να περάσουμε να δούμε ποια ήταν στην πραγματικότητα η ωραία Ελένη. Η μεγαλύτερη εθνική ευεργεσία του Χριστού και της Ορθοδοξίας μέσω των Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, ήταν η απελευθέρωση από τον Ρωμαϊκό ζυγό και εν συνεχεία η ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους από τους Έλληνες. Η ενέργεια τους αυτή άλλαξε τα ιστορικά δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν χαίρονται από την παρουσία και τις ευεργεσίες του Θεανθρώπου προς τον Ελληνισμό. Μερικοί έχουν διαφορετικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να λυπούνται, να οδύρονται, να υποφέρουν και παράλληλα να πασχίζουν να μειώσουν προσφορά του Θεού, των Αγίων και του imperium romanum του Βοσπόρου. Δυστυχώς ο Διονυσιακός πολιτισμός κάποιους τους δημιούργησε σοβαρή νοητική-ψυχολογική βλάβη και άλλους τους οδήγησε σε πλάνη, ώστε να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν, το ασύλληπτο-μοναδικό μέγεθος της θείας ευεργεσίας.
Όταν γίνεται κατάχρηση της θεοδότου ελευθερίας με παραποίηση των ιστορικών πηγών, με φανατισμό και μίσος, τότε δημιουργούνται σοβαρότατα ζητήματα-προβλήματα σχετικά με την εθνική και κοινωνική συνοχή-επιβίωση. Είναι θλιβερό όμως κάποιοι ενεργούν σκόπιμα και παραποιούν την Ελληνική ιστορία με στόχο τον αφανισμό του Ελληνικού έθνους. Είναι θλιβερό γεγονός ότι κάποιοι αρχαιολάτρες καθώς αποκαλούν “πόρνη” την Αγία Ελένη που “εκδιδόταν” σε πανδοχείο της Βιθυνίας στην Μικρά Ασία. Την κατηγορούν ψευδώς και κατάπτυστα ότι “βασάνιζε ανελέητα” τρεις ¨κακόμοιρους” Ιουδαίους, για να τις υποδείξουν που ήταν ο Τίμιος Σταυρός.
Το απόγειον της κακουργίας και της παράνοιας, είναι ότι αποκαλούν “Αγία”, την ωραία Ελένη και "πρόστυχη-εκδιδόμενη", την μητέρα, του Αγίου Κωνσταντίνου. Η αιτία για αυτόν τον "ιστορικό" οχετό είναι η συμβολή της Αγίας Ελένης στην σωτηρία του Ελληνικού έθνους και στην αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας. Η Αγία Ελένη συνέβαλε καταλυτικά στην απόφαση του Αγίου Κωνσταντίνου να αλλάξει τις τύχες του έθνους και του ανθρωπίνου γένους. Για αυτό την μισούν θανάσιμα οι παγανιστές και την συκοφαντούν.
H ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΙΣΣΑ ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ.
Η Ελένη ήταν η κόρη του Τυνδάρεω. Σε ηλικία δώδεκα ετών αποφάσισε να την κλέψει ο πρώτος της εξάδελφος. Στην συνέχεια την έκλεψε ο Έλληνας Θησέας. Ο Θησέας την πήγε στην μητέρα του την Αίθρα. Όμως τα αδέλφια της Ελένης πήγαν με ισχυρό στρατό στην Αττική και ξεκίνησαν έναν αιματηρό πόλεμο. Ισοπέδωσαν-κατέστρεψαν την Αττική και πήραν πίσω την αδελφή τους Ελένη. Επίσης πήραν για σκλάβα της Ελένης την μητέρα του Έλληνα Θησέα. Όταν όμως την αδελφή τους έκλεψε ο ομόθρησκος και ομοεθνής τους ο Πάρις-Αλέξανδρος, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης δεν θα κινήσουν γη και ουρανό για να πάρουν πίσω την αδελφή τους. Δεν θα πολεμήσουν δίπλα στους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο διότι οι αρχαίοι Τρώες ήταν ομόθρησκοι και ομοεθνείς.
Ο πατέρας της Ελένης μετά τις δύο πρώτες αρπαγές αποφάσισε να την παντρέψει. Έσπευσαν στο παλάτι όλοι οι Αχαιοί πρίγκιπες ως υποψήφιοι γαμπροί. Η Ελένη επέλεξε τον Μενέλαο.
Δέκα χρόνια διήρκησε ο γάμος της Ελένης, και του Μενέλαου. Μαζί με τον Μενέλαο απέκτησαν μια κόρη την Ερμιόνη. Εν τούτοις σε σύντομο χρονικό διάστημα, άλλαξαν όλα καθώς κατέφθασε στην Σπάρτη ο πρίγκηπας από το Ίλιον. Ο Πάρις ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας και πήγε στην Σπάρτη να πάρει το μεγάλο “έπαθλο” που του είχε υποσχεθεί η Σημιτική θεά Αφροδίτη. Κάποια άλλη ιστορική εκδοχή αναφέρει πως πήγε να ανταποδώσει την επίσκεψη που είχε κάνει ο Μενέλαος. Λέγεται πως ο Πάρις αν και ήταν παντρεμένος με τη νύμφη Οινώνη με την οποία είχε έναν γιο, εν τούτοις εγκατέλειψε την οικογένεια του. Ο Μενέλαος τον υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές. Λίγες μέρες αργότερα άφησε εντολή στην Ελένη να φροντίζει τον καλεσμένο τους γιατί ο εκείνος έπρεπε να πάει στην Κρήτη, για να παραστεί στην κηδεία του παππού του.
Τότε Ελένη και Πάρης βρήκαν την ευκαιρία να φύγουν με τους θησαυρούς του Μενελάου και τις δούλες της Ελένης για την Φοινικική Τροία. Μετά από δέκα συναπτά έτη πολέμου μεταξύ Ελλήνων και Σημιτών-Τρώων δεν υπήρχε νικητής. Τότε οι Έλληνες αποφασίζουν να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο του Δούρειου Ίππου. Η Ελένη ήταν η πρώτη που αντιλαμβάνεται την παγίδα του Δούρειου Ίππου. Ως ισχυρή μάγισσα γνώριζε ποιοι ήταν κρυμμένοι μέσα στο ξύλινο άλογο.
Εκείνη την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί τους Έλληνες αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα. Εν τούτοις δεν αποκάλυψε απολύτως τίποτα στους Τρώες και τους άφησε να αφανιστούν. Η Ελένη μετά από δέκα χρόνια γνώριζε καλά τις αντιδράσεις των Ελλήνων καθώς και ποιοι κρύβονταν μέσα στον Δούρειο Ίππο. Στο τέλος του πολέμου η μάγισσα-διπλωμάτισσα Ελένη είναι η απόλυτη νικήτρια. Παράλληλα παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο λέγοντας στον Μενέλαο, ότι “ήταν δύσκολο” να αντισταθεί στην θέληση των θεών”, καθώς η Αφροδίτη την “έριξε” στην αγκαλιά του Πάρη.
Η Ελένη ήταν μια από τις γνωστές μάγισσες-φαρμακεύτριες των αρχαίων χρόνων, καθώς έριχνε μαγικά φίλτρα στα κρασιά των ξετρελαμένων από πάθος για εκείνη εραστών της πριν από τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια. Οι μεγάλες μάγισσες από τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαγεία και συμμετείχαν με πάθος σε όλα τα σεξουαλικά όργια, για να αποκτήσουν δύναμη-εξουσία, από τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες. Η Ωραία Ελένη έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, ήταν σε θέση να μην υπολογίζει τους νόμους που υπαγόταν οι απλοί άνθρωποι. Παράλληλα, μέσα από την εμφάνιση της και την ισχυρή προσωπικότητα της προκαλεί καταστροφικά αποτελέσματα για τους άλλους. Η μεγάλη Μάγισσα διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο Μενέλαο, που τον είχε υποχείριο της και όχι τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμοχαρή οίκο των Ατρειδών. Οι Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς των δύο γυναικών τους Ηρακλείδες εκδιώκοντας τους μακριά.
Η Ελένη εφάρμοσε ένα σατανικό-πολιτικό σχέδιο, σε βάρος του συζύγου της και του οίκου των ανυπάκουων Ιουδαίων- Ατρειδών στην νέα τάξη πραγμάτων (Φοινικικό- δωδεκάθεο). Με το σχέδιο της παρέσυρε και τους υπόλοιπους Έλληνες σε μια εθνική περιπέτεια που κατέληξε στην ανατροπή των Ατρειδών και στην ισχυροποίηση των Ελλήνων Δωριέων-Ηρακλειδείς. Λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, έχουμε την κάθοδο των Δωριέων-Ηρακλειδών, από την Πίνδο στην Πελοπόνησο. Οι Ηρακλειδείς οι οποίοι δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους καθώς έκαψαν και ξεθεμελιώσαν τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια.
Η Κλυταιμνήστρα και η Ελένη με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο περιφρονούν τους συζύγους τους. Φαίνεται ότι παντρεύτηκαν βάση σχεδίου. Η Ελένη έπαιξε διπλό πολιτικό παιχνίδι καθώς στήριξε και τις δύο πλευρές. Στο τέλος, όμως επέλεξε τους Έλληνες και πάνω από όλα το προσωπικό της συμφέρον.
Ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς διωκόμενοι από την Πελοπόνησο αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους καταδίωξαν οι αλλοδαποί βάρβαροι- Καδμείοι. Για αυτό αναγκάστηκαν να κατευθυνθούν στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες.
Οι υπόλοιποι Δωριείς αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους από τους Φοίνικες. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς) διαπίστωσαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος από τους παράγοντες της Διονυσιακής Κουλτούρας.. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός. Αυτό διότι οι Καδμείοι είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους και σταμάτησαν να πολεμήσουν με στόχο να κερδίσουν τις ζωές τους και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων.
Στην ανύψωση του ηθικού για την αντεπίθεση των Δωριέων συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης, στο έργο του Ελένης Εγκώμιον. «Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.
Η ΑΥΓΟΥΣΤΑ ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΛΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ.
Tην Άνοιξη έγιναν τα πιο σημαντικά και συγκλονιστικά γεγονότα στην ανθρώπινη ιστορία. Η σταύρωση και η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Η Άλωση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Γερμανούς (1204 μ.Χ.). Η άλωση της Βασιλεύουσας το 1453, η επανάσταση του 1821 και η Εορτή των δύο μεγαλύτερων εθνικών ευεργετών οι οποίοι άλλαξαν την παγκόσμια ιστορία. Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Τα δύο αυτά μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Θεού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Ελληνικό πολιτισμό-Ορθοδοξία στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους.
Όταν αρνήθηκαν οι Ισραηλίτες τον Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό.
Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία και δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός).
Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.
Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Οι δύο Άγιοι (Κωνσταντίνος και Ελένη) είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Ελληνικού έθνους. Άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους προγόνους μας από σκλάβους, διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Αναμφίβολα μεγάλη συμμετοχή τις αποφάσεις του Μ. Κωνσταντίνου διαδραμάτισε η Αγία Ελένη. Η Ευσεβής Αυγούστα ασκούσε επιρροή επάνω στις αποφάσεις που άλλαξαν τις τύχες του Ελληνισμού αλλά κα της ανθρωπότητας.
Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προυποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ελληνικού Imperium Romanu. Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς.
Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. Ο Κωνσταντίνος ως Αύγουστος θέσπισε μια σειρά διαταγμάτων. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν το Διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας, με το οποίο άλλαξε την παγκόσμια ιστορία και την μοίρα του Ελληνικού έθνους. Με το διάταγμα νομιμοποιήθηκε η χριστιανική θρησκεία (Religio licita), οι πιστοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους (Pax Romana). Eπίσης με το διάταγμα αυτό έδωσε στο Χριστιανικό ιερατείο όλα τα δικαιώματα που είχαν οι παγανιστές ιερείς. Οι Χριστιανοί ιερωμένοι είχαν απαλλαγεί από τις φορολογικές και κάθε άλλου είδους υποχρεώσεις, προς το imperium romanum, ώστε να επιτελούν απερίσπαστοι τα ιερατικά τους καθήκοντα. Με τη διακήρυξη τής θρησκευτικής ελευθερίας από τον μέγιστο των Εθνικών μας ευεργετών, αναγνωριζόταν και η νομική υπόσταση κάθε χριστιανικής κοινότητας. Από νομικής πλευράς.
Η Ορθοδοξία βρίσκεται σε νέο νομικό καθεστώς. Πολύ αξιόλογα προνόμια δόθηκαν στην Εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Ο κάθε Χριστιανός είχε το δικαίωμα να ζητήσει να εκδικαστεί μια αγωγή έστω και μη εκκλησιαστικής φύσεως, στο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, ακόμη και αν η εκδίκαση τής υποθέσεως είχε ήδη αρχίσει σε πολιτικό-Ρωμαϊκό Δικαστήριο. Προς το τέλος τής βασιλείας τού Κωνσταντίνου τα δικαιώματα τών Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο: Σταδιακά η ορθόδοξη Εκκλησία άρχισε να αποκτά δύναμη και εξουσία μέσα από τις δωρεές που λάμβανε από διάφορες προσφορές σε κτήματα και χρυσά νομίσματα. Μια ακόμη ευεργετική διάταξη του νόμου ήταν ότι οι χριστιανοί δεν ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε ειδωλολατρικές γιορτές. Το όνομα τού Κωνσταντίνου συνδέεται με την ανέγερση πολλών ναών σε όλα τα μέρη τής τεράστιας Αυτοκρατορίας του.
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.
Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα
Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ.
Οι παράγοντες της αρχαίας θρησκείας μισούσαν θανάσιμα τον Άγιο Κωνσταντίνο διότι έκανε τους Έλληνες διοικητές, της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επίσης τον εχθρευόταν γιατί διέταξε το κλείσιμο, ενός ναού της Αφροδίτης στα Ιεροσόλυμα. Εκεί εκτός από γυναίκες, εκδιδόταν και άνδρες, ως παθητικοί κίναιδοι. Όλες αυτές οι ενέργειες υπέρ των Ελλήνων έκαναν τα σκοτεινά ιερατεία της Ολύμπιας θρησκείας, να μνησικακούν εναντίον του Αγίου Κωνσταντίνου. Για αυτό ετεροχρονισμένα σχεδόν 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου, έβαλαν δικούς τους χρονογράφους να τον κατηγορούν ως “δολοφόνο”. Ο Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί την Φαύστα.
Με τον Μαξέντιο που ήταν αδελφός της Φαύστας, πολέμησε ο Άγιος Κωνσταντίνος. Η Φαύστα θεωρούσε τον Άγιο υπαίτιο για τον θάνατο του αδελφού της, ο οποίος έχασε την ζωή του από πνιγμό κατά την διάρκεια της μάχης. Επίσης η Φαύστα φθονούσε τον Κρίσπο που ήταν γιος του Αυτοκράτορα, γιατί τον είχε αποκτήσει με άλλη γυναίκα. Η Φαύστα έβλεπε τις ικανότητες του Κρίσπου για αυτό τον ζήλευε πολύ, καθώς οι γιοι που απέκτησε εκείνη με τον Αύγουστο, δεν είχαν ανάλογες ικανότητες με αυτές του Κρίσπου. Η ραδιούργα Φαύστα έψαχνε τρόπους να βγάλει από την μέση τον Κρίσπο, για αυτό του έστησε πλεκτάνη κατηγορώντας τον ότι δήθεν της επιτέθηκε για να την "βιάσει". Βέβαια δεν έμεινε εκεί καθώς ισχυριζόταν ότι "συνωμοτούσε" εναντίον του Αγίου Κωνσταντίνου, με σκοπό να του πάρει τον θρόνο. Ο Άγιος Κωνσταντίνος διέταξε να πιάσουν τον Κρίσπο, και να τον βάλουν στην φυλακή.
Κατά την διάρκεια κρατήσεως του Κρίσπου εκεί, κάποιοι πλαστογράφησαν την υπογραφή του αυτοκράτορα και σκότωσαν τον Κρίσπο, χωρίς εκείνος να έχει δώσει τέτοια εντολή. Πολύ σημαντικό είναι ότι ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες του Αγίου Κωνσταντίνου, ο ειδωλολάτρης Ζώσιμος, αναγνωρίζει ότι όλα αυτά ήταν πλεκτάνες της Φαύστας. Όταν επέστρεψε η Αγία Ελένη στην Ρώμη, έμαθε για τις πλεκτάνες της Φαύστας εναντίον του εγγονού της, του Κρίσπου. Αμέσως η Αγία Ελένη τα ανέφερε όλα στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ο Άγιος δεν αντέδρασε σε όσα του είπε η μητέρα του, ενώ η σύζυγος του Φαύστα πέθανε μερικά χρόνια αργότερα από μόνη της, όπως μας αναφέρει ο Ιερώνυμος ένας λατίνος χρονογράφος.
Εν τούτοις οι παγανιστές για να εκδικηθούν ετεροχρονισμένα τον Άγιο, με τους φιλικά προσκείμενους προς εκείνους χρονογράφους Ευτρόπιο, Σωκράτη Σχολαστικό και άλλους, ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος ήταν "δολοφόνος', με στόχο να αμαυρώσουν την μνήμη του. Για τις ίδιες ακριβώς αιτίες αναφέρουν ότι η Ισαπόστολος-Αγία Ελένη, ήταν "εκδιδόμενη" σε πανδοχεία της Βιθυνίας. Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι τις συκοφαντίες περί δολοφονιών από τον Αύγουστο, δεν τις αποδέχεται ούτε ένας από τους μεγαλύτερους ανθέλληνες όλων των εποχών ο Έντουαρντ Γκίμπον. Ο Γκίμπον αναφέρει ότι η Φαύστα έζησε και δεν την δολοφόνησε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Επίσης αναφέρει ο Άγγλος ιστορικός ότι όταν πέθανε ο γιος της Κωνσταντίνος ο νεώτερος, η Φαύστα ήταν εν ζωή, και τον έκλαψε ως μητέρα (Έντουαρντ Γκίμπον, The history of the dicline and fall of the roman empire, κεφάλαιο XVIII). O Γκίμπον όπως σας προανέφερα ως ένας από τους μεγαλύτερους ανθέλληνες,Όμως δεν δέχεται σε καμία των περιπτώσεων, τα ψεύδη εις βάρος του Αγίου περί δολοφονιών. Όλα αυτά είναι κατασκευασμένες πλεκτάνες, από σατανιστές χρονογράφους, οι οποίοι δεν ζούσαν καν την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου.
Δεν έχω τίποτε πιο πολυτιμότερο από την θρησκεία έγραψε σε μια επιστολή του ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Θεόσταλτος αυτοκράτορας και υπέρμαχος του Χριστιανισμού.
Στις 28 Οκτωβρίου του 312 μ.Χ. μέγιστος των εθνικών μας ευεργετών κέρδισε μια αποφασιστική μάχη εναντίον του συνδιεκδικητή του θρόνου Μαξέντιου, στον ποταμό Τίβερη μερικά χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα. Πριν από την μάχη, ο Μαξέντιος ζήτησε χρησμό όπως έκαναν όλοι οι παγανιστές, ο οποίος έλεγε ότι θα αφανιστούν οι εχθροί της Ρώμης. Ο Μαξέντιος ερμήνευσε το χρησμό ότι ήταν ευνοϊκός, Εν τούτοις διαψεύστηκε καθώς νικήθηκε από τον Άγιο Κωνσταντίνο και το πτώμα του ρίχτηκε στον ποταμό Τίβερη.
Ο Αύγουστος Κωνσταντίνος ερμήνευσε την αναμέτρησή του με τον Μαξέντιο ως μάχη ανάμεσα στον Θεό και στην αρχαία θρησκεία. Κάθε νίκη του αποδιδόταν στην προστασία του Χριστού.
Ο Θεός είχε αποκαλυφθεί στον Άγιο με όραμα, Την παραμονή της μάχης με τον Μαξέντιο,, ο Κωνσταντίνος καθόταν έξω από την σκηνή του και αναλογιζόταν τις στρατηγικές του κινήσεις. Τότε εντελώς απρόσμενα είδε στον ουρανότα δύο πρώτα γράμματα του ονόματος του Χριστού, συνοδευμένα από την επιγραφή Εν Τούτω Νίκα (Lucii Caecilii liber ad Donatum Confessorem de Mortibus Persecutorum.). Το ίδο βράδυ σε όνειρο έλαβε την οδηγία να χαράξει το χριστόγραμμα και την επιγραφή στις ασπίδες των στρατιωτών του για προστασία και για να επικρατήσουν στην επικείμενη μάχη. Ο Κωνσταντίνος είχε την εύνοια του παντοδύναμου Θεού-Δημιουργού του Αριστοκλέους, Η μεγαλειώδης νίκη εδραίωσε την χριστιανική του πίστη. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού ο Αύγουστος έπεσε θύμα σπάνιου επιστημονικού φαινομένου.
Στην πραγματικότητα αυτό που είδε δεν ήταν τα δύο πρώτα γράμματα της λέξης Χριστός, αλλά μια σπάνια, και επιστημονικά τεκμηριωμένη μορφή του φαινομένου της Άλω. Κατά την διάρκεια αυτού του φαινομένου οι ακτίνες του ήλιου συναντούν παγοκρυστάλλους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα θεαματικό πρόσκαιρο σχήμα φωτεινού σταυρού με τον ήλιο στο κέντρο, το οποίο συμβαίνει και με το ουράνιο τόξο !!! Σύμφωνα με τους παγανιστές ο αυτοκράτορας ο οποίος άλλαξε την παγκόσμια ιστορία ή΄ταν μειωμένης αντιλήψεως !!! Για αυτό εξαπατήθηκε από έναν φυσικό φαινόμενο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ :
http://asteroessa.blogspot.com/2008/07/h.html
“H Ωραία Ελένη, η Αγία, η Πόρνη κι η … – Ad astra per aspera
Το μαγικό στοιχείο στην ονοματοδοσία, πανάρχαια πίστη σύμφωνα με το οποία κάθε υποκείμενο βαφτιζόμενο με συγκεκριμένο όνομα αποκτά τις ιδιότητες του ονόματος με το οποίο βαφτίζεται, γίνεται ολοένα και πιο πολυδιάστατο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το ίδιο όνομα φέρουν και άλλα υποκείμενα, που και αυτά με τη σειρά τους προσέδωσαν στο όνομα που πήραν κάτι απ’ τη δική τους ιστορία. Δύο γνωστές Ελένες: Της Σπάρτης, τραγουδισμένη απ’ τον Ηρόδοτο, τον Όμηρο, τον Ευρυπίδη, το Σεφέρη, τον Ελύτη απ’ τη μια και η γνωστή αγία των χριστιανών Φλαβία Ιουλία Ελένη απ’ την άλλη, θα μπορούσε να μπερδέψει οποιαδήποτε σύγχρονη Ελένη ποιας εκ των δύο τις ιδιότητες να προσεταιρισθεί.
Ας μου συγχωρέσουν εδώ οι χριστιανοί την προσωπική άποψη ότι πόρνη δεν ήταν η Ελένη της Σπάρτης, αλλά η παλλακίδα του Κωνστάντιου του Α’ του Χλωρού και μητέρα του Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου ή Κωνσταντίνου του Μεγάλου (τον οποίο ομοίως αρνούμαι να ονοματίσω άγιο και τον οποίο η εκκλησία επιμένει πεισματικά να καλεί ισαπόστολο).
Jan van Eyck, Η Ανακάλυψις του Σταυρού, 1422-1424, εικονογράφηση από το Turin Mailänder Studentbuch.
Μια ποταγωγίδα στο πανδοχείο του πατέρα της και φτηνή πόρνη, όψιμη ζηλώτρια χριστιανή, η οποία κατά τους χρονικογράφους είχε απαγορεύσει επί ποινή θανάτου στις γυναίκες της επικράτειας -ως Αυγούστα να φέρουν επάνω τους οποιοδήποτε ένδυμα σε χρώμα ροζ, μιας και ήταν το αγαπημένο της χρώμα και μόνο αυτή έπρεπε να το φορεί, επιτυχημένη ή όχι αρχαιολόγος στους Αγίους Τόπους σε ανασκαφές περί Τιμίου Ξύλου, το οποίο θαυματουργικώς ως τις μέρες μας πολλαπλασιάζεται και γεννά, για να μπαίνει σε φυλαχτάρια – σταυρουδάκια, που θα κοσμήσουν το στήθος ευβλαβών στους Αγίους Τόπους χριστιανών και θα γίνουν χατζήδες στον Ιορδάνη ποταμό.
Η Ελένη της Τροίας ή της Σπάρτης απ’ την άλλη, Διογενής, κόρη του Kύκνου πατέρα της και της Λήδας, βγήκε απ’ τ’ αυγό της, σεληνιακή θεότητα για να εξυπηρετήσει τον παλιό χρησμό της Γαίας. Πολλοί οι θνητοί που έκαναν τη γη να στενάζει κι είχαν γίνει οι θνητοί αυτοί «άχθος αρούρης». Δε δίνω λοιπόν δεκαράκι τσακιστό για το αν η Ωραία Ελένη πήγε με το Θησέα στην πρώτη της αρπαγή, το Μενέλαο κατόπιν και μετά τον Πάρη ή το Διόφοβο. Εξάλλου, κατά το στίχο του Σεφέρη «τι ‘ναι θεός – τι μη θεός και τι τ’ ανάμεσό τους», θα μπορούσαμε να πούμε «τι είναι Ελένη – τι μη Ελένη και τι τ’ ανάμεσό της», κι ακόμη κι αν δεν πήγε στην Τροία η ίδια – πάρεξ μόνον η σκιά της κι όλα γινήκανε «για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη», ως σεληνιακή θεότητα φώτισε ποιητές να γράψουν για δαύτηνα έπη και άντρες να σκοτωθούν για τα ωραία της μάτια.
«Κάθε καιρός κι η Ελένη του», κατά το ρηθέν του Ελύτη, και μιαν ακόμη σύγχρονη Ελληνίδα βυζαντινοπρεπής και απίστευτα γλυκειά παρουσία, η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, που μόνο η θέρμη της κι η απλότητά της, συνδυασμένα με τόσο πολύπλευρη παιδεία, θα μπορούσε να πείσει κι εμένα στις πιο στριφνές και δύσκολες μέρες του μήνα ότι υπάρχουν κάποια ψήγματα αλήθειας στην αγιότητα της Φλαβίας – Ιουλίας – αγίας κατιτί.
Και έχουμε λοιπόν Ελένες διαχρονικές, Ελένες συγχρονικές, μέσα από την εμβριθή σπουδή κι ερμηνεία των μύθων και των ετυμολογιών ονομάτων, αλλά τελικά, όσο περισσότερο το ψάχνει κανείς, τόσο με μεγαλύτερη βεβαιότητα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το όνομα Ελένη θα μπορούσε να είναι συνώνυμο και του Μενέλαου και του Πάρη και του Γιώργου και του Αλέξανδρου και του Ανδρέα και του Παναγιώτη. Ειδικά του τελευταίου, αφού το όνομά του δηλώνει και παναγιότητα, άρα Ελένη είναι η Παναγία, η Πανγαία, ο ίδιος ο Διάβολος, η Αστερόεσσα κι ο κόσμος όλος.”
Των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης: O αιμοσταγής γιός του …
“Ο μέγας και άγιος Κωνσταντίνος ήταν στην πραγματικότητα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος (Imperator Ceasar Clavdius Valerius Constantinus Augustus), έζησε από 273-337 μχ και βασίλεψε την περίοδο 324-337 μχ. O άγιος, γιός της πόρνης αλλά και του ήλιου. Στραγγάλισε τον 17 χρονο γιό του και έκαψε την γυναίκα του. Παγανιστής στο θρήσκευμα ο ίδιος, ανακηρύχθηκε άγιος από την χριστιανική εκκλησία αν και βαρύνεται με αποτρόπαια εγκλήματα εναντίον της ίδιας της οικογένειάς του. Η καταγωγή.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στη Ναϊσό (Νις της σημερινής Σερβίας) στις 27 Φεβρουαρίου 272. Γονείς του Κωνσταντίνου ήταν ο Ρωμαίος Καίσαρας Κωνστάντιος Α΄ Χλωρός (Aurelius Valerius Constantius) και η Ελένη (μετέπειτα αγία Ελένη, η ισαπόστολος), κόρη ξενοδόχου από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Φημολογείται ότι η όμορφη γκαρσόνα προσφερόταν ως «δώρο» στους πλούσιους πελάτες από τον ξενοδόχο πατέρα της και έτσι έμεινε έγκυος από τον Κωνστάντιο, αναγκάζοντάς τον να την παντρευτεί. Ο Άγιος Αμβρόσιος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά». Χαρακτηριστικά την αποκαλεί «stabularia», γυναίκα δηλαδή η οποία εργαζόταν σε πανδοχείο (χαρακτηρισμός μάλλον με αρνητική απόχρωση τη μακρινή εκείνη εποχή), ενώ ο Φιλοστόργιος στην Εκκλησιαστική του Ιστορία (Hist. Eccl., 2.16) την κατηγορεί ότι ήταν «κοινή γυναίκα», όχι πολύ διαφορετική από τις πόρνες. Ο Ευτρόπιος (Breviarium 10.2) αναφέρει ότι γεννήθηκε «ex obscuriore matrimonio», δηλαδή είναι εντελώς άγνωστες οι μητρικές της καταβολές. (πηγή). Αντίθετα ο χαμερπής χριστιανικός ιστορικός Ευσέβιος (Eusebius Pamphili), στο αισχρό έργο του «Η ζωή του Κωνσταντίνου»αφήνει να εννοηθεί πως ήταν Βρετανίδα πριγκίπισσα. Ότι θέλετε παίρνετε
Ο Κωνστάντιος Χλωρός, πατέρας του Κωνσταντίνου, χώρισε την Ελένη όταν διορίστηκε από τον αυτοκράτορα της Ρωμαικής αυτοκρατορίας Διοκλητιανό καίσαρας των δυτικών επαρχιών της αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος και η Ελένη παρέμειναν στη Νικομήδεια, όμηροι του Διοκλητιανού και του Καίσαρα της Ανατολής, Γαλέριου. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Κωνσταντίνος ανακηρύχθηκε σε αυτοκράτορα (Αύγουστο) «δια βοής» από τα στρατεύματα της Βρετανίας, πολλοί λένε ότι ανέλαβε την εξουσία πραξικοπηματικά. Σε κάθε περίπτωση ο Κωνσταντίνος αρχίζει τότε την συστηματική εξουδετέρωση των άλλων 3 αυτοκρατόρων. Σφαγές και χιλιάδες νεκροί σε έναν εμφύλιο πόλεμο με μόνο στόχο την κατάκτηση της εξουσίας. Εν τούτω νίκα Το όραμα του Κωνσταντίνου.
Ήρθε την κατάλληλη στιγμή: Απλήρωτοι και εξαθλιωμένοι μισθοφόροι έπρεπε να κινητοποιηθούν. Στη συνέχεια στόλισε το κεφάλι του Μαξέντιου με περιττώματα και έκανε το γύρο του θριάμβου. Η τελευταία μάχη αυτής της περιόδου δόθηκε στις 28 Οκτωβρίου 312 μ.χ στη Μιλβία γέφυρα του Τίβερη, όπου ο Μαξέντιος πνίγηκε στα νερά του ποταμού μαζί με πολλούς στρατιώτες του. Το πτώμα του σύρθηκε από τις λάσπες και αποκεφαλίστηκε, το δε κομμένο κεφάλι «στολίστηκε» με περιττώματα και έκανε το γύρο του θριάμβου. Στη συνέχεια εξοντώθηκε μεθοδικά όλη του η οικογένεια και οι πολιτικοί του οπαδοί. Τον άγιο τούτο βίο θα συνεχίσει ο Κωνσταντίνος και στη συνέχεια Άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μάχη αυτή είναι το περίφημο όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την παραμονή της μεγάλης σύγκρουσης: ο φωτεινός σταυρός, που σχηματιζόταν με τα ελληνικά γράμματα Χ-Ρ, με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα» (στα λατινικά: hoc signo victor eris). Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος απέφευγε να μιλάει για την εμπειρία του αυτή, δε δίσταζε όμως να αποδίδει την τελική επικράτησή του στη βούληση του Θεού των Χριστιανών. Από πολλούς πιθανολογείται, ότι ο Κωνσταντίνος, του οποίου τα οικονομικά ήταν σε άσχημη κατάσταση, ήταν σε αναζήτηση του οικονομικότερου και αποτελεσματικότερου τρόπου συσπείρωσης των απλήρωτων μισθοφορικών του στρατευμάτων, και έτσι έμπνεύστηκε από το παράδειγμα του Μωυσή αλλά και άλλων «οραματιστών», που πέτυχαν τους στόχους τους δια της απ’ευθείας συνεννόησης με τον θεό.
Άγνωστες «αι βουλαί του κυρίου» που λένε. Το διάταγμα των Μεδιολάνων, Φεβρουάριος 313 μ.Χ.
Τον Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., ο μέγας Κωνσταντίνος συνάντησε στα Μεδιόλανα της Ιταλίας (σημερινό Μιλάνο) τον Αύγουστο Λικίνιο, τελευταίο εναπομείναντα ηγεμόνα της Ρωμαικής αυτοκρατορίας και σύζυγο της αδερφής του Κωνσταντίνου. Κατά τη συνάντηση αυτή ελήφθησαν αποφάσεις για την κοινή πολιτική στα θρησκευτικά θέματα. Σύμφωνα με τις αποφάσεις των Μεδιολάνων, κατοχυρώθηκε η ανεξιθρησκία και η θρησκευτική ελευθερία. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε για τον Χριστιανισμό, ο οποίος καθίστατο θρησκεία επιτρεπτή και νόμιμη για τους Ρωμαίους πολίτες. Όμως, ο Χριστιανισμός δεν αναγνωριζόταν ως επίσημη και προστατευόμενη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Η νεότερη έρευνα έχει δείξει ότι οι δύο αυτοκράτορες ουσιαστικά ενεργοποιούσαν παλαιότερες αποφάσεις, οι οποίες δεν είχαν τεθεί σε ισχύ. (πηγή)
Πόλεμος ξανά. Ο πόλεμος με το Λικίνιο, σύζυγο της αδερφής του και αυτοκράτορα επίσης, άρχισε το 316 μ.Χ. και κράτησε οχτώ ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Η τελευταία κρίσιμη μάχη δόθηκε στη Χρυσόπολη, κοντά στη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. Ο Λικίνιος απέμεινε με 20.000 άνδρες και συνθηκολόγησε. Έπειτα από παράκληση της αδελφής του, ο Κωνσταντίνος ορκίστηκε να χαρίσει τη ζωή σε αυτόν και την οικογένειά του. Ο Λικίνιος, γαμπρός του Κωνσταντίνου, τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια, δεν μπόρεσε να κρατήσει για πολύ τον όρκο, αφού ένα χρόνο μετά (το 325) έδωσε εντολή να τον στραγγαλίσουν! Λίγο μετά, ο Κωνσταντίνος διέταξε και την εκτέλεση του ενδεκάχρονου Λικινιανού, του γιου του Λικίνιου, γιό της αδερφής του. Ο γιος του ήλιου μαστίγωσε μέχρι θανάτου τον 11χρονο ανηψιό του, στραγγάλισε τον 17χρονο γιό του και ζεμάτισε την γυναίκα του προτού αγιοποιηθεί
Έτσι ο Κωνσταντίνος ήταν πια ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης ολόκληρης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Δυο μήνες μετά τη νίκη του στη Χρυσόπολη, ο Κωνσταντίνος μεταφέρει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στο Βυζάντιο, που μετονομάζεται αργότερα σε Κωνσταντινούπολη. Υψώνει εκεί στύλο με το όνομά του, που τον ταύτιζε με το θεό ήλιο. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Κωνσταντίνος ήταν ειδωλολάτρης σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ταυτίζοντας τον εαυτό του με το θεό ήλιο.
Η συστηματική αγιοποίηση και άλλα εγκλήματα Ο Κωνσταντίνος, παράλληλα με πολέμους που άρχισε με όλους τους γειτονικούς λαούς, άρχισε και με την εξόντωση των «εσωτερικών» του αντιπάλων. Είχε ήδη στο πλευρό του την μητέρα του Ελένη, την οποία είχε επαναφέρει προηγουμένως από την αυλή του άλλου γιου της στους Τρεβήρους (σημερινή Trier της Γερμανίας). Ο ίδιος ο γιος του Κωνσταντίνου, Κρίσπος, 17 ετών, στραγγαλίστηκε κατ’ εντολήν του το 326, ενώ πλενόταν στα δημόσια λουτρά. Η σύζυγος του Φαύστα, μητέρα δυο αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών, βρήκε τραγικό θάνατο όταν ζεματίστηκε με βραστό νερό στην μπανιέρα της!!
Ενώ ο Κωνσταντίνος ήταν απασχολημένος με αυτά, η μητέρα του Ελένη ασχολήθηκε με την ανακάλυψη του αγίου τάφου. Το 327 μ.Χ., δηλαδή 300 περίπου χρόνια μετά την σταύρωση του Χριστού, η ογδοντάχρονη πια Ελένη ταξίδεψε με μια μεγάλη συνοδεία από επισκόπους, παπάδες και καλόγερους στην Ιερουσαλήμ για να «ανακαλύψει» τον τάφο και το σταυρό του Χριστού. Άγια οράματα και άγια βασανιστήρια. Και σήμερα ακόμη επιφανείς και άξιοι πολιτικοί δέχονται την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος με ανορθόδοξουςτρόπους: Ο κ. Καρατζαφέρης στο Βόσπορο με ένα περιστέρι στο κεφάλι του. Οι καλοί Χριστιανοί βλέπουν οράματα
Είναι λογικό ότι ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο, και σε κάθε περίπτωση θα απαιτούσε χρόνο, χρόνο που η 80χρονη γυναίκα δεν διέθετε. Έτσι κατέφυγε στη δοκιμασμένη μέθοδο του οραματισμού και της φώτισης του αγίου πνεύματος, πράγμα που ακόμη και στις μέρες μας δεν αποτελεί παράδοξο. (βλέπε το περιστέρι στο κεφάλι του Καρατζαφέρη). Η άγια γυναίκα βέβαια δεν αρκέστηκε εκεί: Ο Άγγελος Βλάχος στις αναμνήσεις του ως πρόξενου στα Ιεροσόλυμα («Μια φορά κι ένα καιρό»-εκδ.Εστία) γράφει: «Όταν διαβάζει κανείς το χρονικό (απόκρυφο υποθέτω) της ανακαλύψεως του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη, φρικιά με τα απάνθρωπα βασανιστήρια που μεταχειρίστηκε η Αγία για να αναγκάσει τρεις Εβραίους να της αποκαλύψουν το μέρος όπου είχαν κρύψει το Τίμιο Ξύλο. Τρεις μέρες τους βασάνιζε κάνοντας το χριστιανικό της χρέος και, αν θυμούμαι καλά, τους θανάτωσε όταν της είπαν την αλήθεια, όχι βέβαια για να τους απαλλάξει ευσπλαχνικά από την ζωή, αφού τους είχε σπάσει τα κόκαλα και τους είχε παντοιοτρόπως τσουρουφλίσει, αλλά για να τους τιμωρήσει». Σταυρός από το λεγόμενο “τίμιο ξύλο”. Χιλιάδες θρησκευτικά σύμβολα είναι φτιαγμένα από το ξύλο αυτό. Ο σταυρός θα πρέπει να ζύγιζε τόνους. Οι Ρωμαίοι βέβαια έκαιγαν τους σταυρούς αυτούς για λόγους υγιεινής
Τελικά τα σύμβολα ανακαλύφθηκαν. Η γνησιότητα τους βέβαια είναι αμφιλεγόμενη:
Είναι γνωστό ότι ο Χριστός θάφτηκε σε απλό τάφο χωρίς ιδιαίτερα σύμβολα, ο οποίος, αφού έμεινε κενός μετά την «ανάσταση», πιθανότατα να χρησιμοποιήθηκε από άλλους νεκρούς που δεν αναστήθηκαν δυστυχώς. Είναι γνωστό επίσης ότι οι Ρωμαίοι έκαιγαν τους σταυρούς που χρησιμοποιούσαν στις εκτελέσεις ως ακάθαρτους, μετά από ορισμένο αριθμό εκτελέσεων. Πέραν του ότι ο σταυρός του Χριστού ήταν κατά πάσα πιθανότητα μεταχειρισμένος μάλλον κάηκε λίγο καιρό αργότερα από τους Ρωμαίους για λόγους υγιεινής.
Λόγω βέβαια του έντονου οραματισμού της αγίας κόρης του πανδοχέα, και μερικών επικουρικών βασανιστηρίων, τυχόν ενδοιασμοί ως προς την γνησιότητα των ευρημάτων εξανεμίστηκαν, και τα ευρήματα μεταφέρθηκαν στην νέα Ρώμη προς τέρψη των χριστιανών της νέας πρωτεύουσας, εθελοντών και μη. Τα ιστορικά αυτά ευρήματα της Ελένης, συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την θρησκευτική πεποίθηση του πληθυσμού. Τον τάφο για παράδειγμα τον χρησιμοποιούμε και σήμερα ακόμη για να λάβουμε το «άγιο φως» του Πάσχα, το οποίο εδώ στην Ελλάδα υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους για άγνωστους μέχρι τώρα λόγους. Γνωστός είναι ο τάφος αυτός επίσης από τις συχνές συμπλοκές και αλληλοξυλοδαρμούς κληρικών λίγο πρίν το Πάσχα. Άγνωστη η προέλευση αυτού του εθίμου επίσης, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί σε απλή κόρη πανδοχέα έστω κι αν αγιοποιήθηκε στη συνέχεια.
Και σήμερα ακόμη κατασκευάζονται κάθε λογής θρησκευτικά αντικείμενα απο το «άγιο ξύλο» του οποίου τα αποθέματα πρέπει να είναι ανεξάντλητα. Γνωστά επίσης τα διάφορα χαϊμαλιά και φυλαχτά από το ξύλο της Ελένης που πωλούνται συνήθως έξω (η και μέσα) απο μοναστήρια και ναούς, τελευταία μάλιστα και στο internet, μαζί με τρίχες, κόκαλα και άλλα μέρη του σώματος διαφόρων αγίων. Ο αυτοκράτορας και γιός του ήλιου Κωνσταντίνος, ίσως και επηρεασμένος από τα ευρήματα της αγίας μητέρας του, τελικά βαπτίστηκε χριστιανός μόλις λίγες ώρες πριν πεθάνει, από τον αρειανιστή επίσκοπο Ευσέβιο (όχι τον ιστορικό, άλλος είναι αυτός). Κατά άλλους βέβαια η βάφτιση αυτή επινοήθηκε αργότερα για να γίνει δυνατή η αγιοποίηση του μεγάλου ανδρός.
Επίλογος: colpo grosso, Οι «διευκολύνσεις» και η προνομιακή μεταχείριση που προσφέρθηκαν στην Εκκλησία από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, ήταν αρκετά για να κάνει άγιο κάποιον, που θεωρείται υπεύθυνος ή ηθικός αυτουργός, για τις δολοφονίες του 17χρονου γιου του, του 11χρονου ανηψιού του, της συζύγου του, του πεθερού του, των δυο γαμπρών του και του κουνιάδου του.
Ο Κωνσταντίνος κατάφερε να μετατρέψει ριζικά τις αρχές του χριστιανισμού. Επινοείται ένας Θεός κατ’ εικόνα και ομοίωση του Αυτοκράτορα. Όλα μετατίθενται για τη ”μετά θάνατον ζωή”: Οι άνθρωποι παύουν να είναι ίσοι στον πραγματικό κόσμο, αλλά είναι ”ίσοι μπροστά στο Θεό”, υπονοώντας ότι ”όταν πεθάνεις, τότε θα βρεις την ισότητα ”. Η κοινοκτημοσύνη (πρακτικά η μη ύπαρξη συσσωρευμένου πλούτου σε λίγους) υποκαθίσταται από την έννοια της ”ελεημοσύνης” παρά τις αντιδράσεις αρκετών προοδευτικών χριστιανών διανοούμενων. Η απλή χριστιανική διδασκαλία αντικαθίσταται από ένα αυστηρό σύστημα κανόνων, η παράβαση των οποίων επισείει τιμωρία : η εφεύρεση της κόλασης έγινε ακριβώς εκείνη τη χρονική περίοδο.
Και τώρα; Τώρα, αφού τα ξέρουμε όλα αυτά, ας ψάλλουμε όλοι μαζί το «Απολυτίκιον Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Παραποιημένες και παρερμηνευμένες πηγές :
http://el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α΄
http://el.wikipedia.org/wiki/Αγία_Ελένη
http://el.wikipedia.org/wiki/Διάταγμα_των_Μεδιολάνων
http://el.wikipedia.org/wiki/Ευσέβιος_ο_Καισαρείας
http://falsefaith.blogspot.com/2008/09/blog-post_13.html
http://politikoblog.gr/2007/05/21/κωνσταντίνος-ο-«μέγας»/
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=129
Oι εργασίες της στήλης Ισχύς δια της γνώσεως αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του Mytilenepress και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Γεωστρατηγικής-Ιστορίας και Ορθοδοξίας του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου (Γεωστρατηγικού και Γεωπολιτικού αναλυτή (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Mytilenepress.
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν. Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
1) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ.
Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα...
ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.
Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.
Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »
« Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.
Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.
Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Α. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Β. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Γ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Δ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Ε. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ ΣΤ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Ζ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Η. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το Ε το εν Δελφοίς και ο Ιεχωβάς. Του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ο Δημήτρης Σκουρτέλης αποκαλύπτει την πραγματική καταγωγή του θεού Απόλλων.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Η συγκλονιστική έρευνα του Αγιογράφου Δημήτρη Σκουρτέλη για τον θεό Απόλλων !!!
httofis66.blogspot.com/2017/05/bogpost_9.html
httofis66.blogspot.com/2017/05/bogpost_9.html
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ.
[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες.
ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος, 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). (1)
Oι Αιγύπτιοι και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί. Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στη Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29) «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό.
Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ.
[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες.
ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος, 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). (1)
Oι Αιγύπτιοι και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί. Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στη Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29) «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό.
Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου