Ένας κόσμος που κοιτάζει τα βάσανά μας... και κοιτάζει αλλού. Ένας κόσμος όπου υπάρχουμε μόνο μέσα από τους τίτλους των ειδήσεων.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Βομβάρδισαν την Αλ-Μπάκα...
Το μόνο μέρος όπου μπορούμε ακόμα να βρούμε λίγη ανάπαυλα, να αναπνεύσουμε, να δούμε τη θάλασσα, να ζήσουμε, πολύ απλά, έστω και για μια στιγμή – ακόμα ελάχιστα ανθρώπινο.
Το βομβάρδισαν... μόλις δύο ώρες αφότου ήμουν εκεί.
Επέζησα... ξανά. Αλλά έχω ξεχάσει πόσες φορές έχει συμβεί. Δεν γιορτάζω καν πια την επιβίωσή μου. Μόνο περισσότερος πόνος και περισσότερος φόβος αρνούνται να με εγκαταλείψουν.
Πόσα «ασφαλή» μέρη έχουν απομείνει;
Πόσος χρόνος μου απομένει;
Σκότωσαν το πιο ζεστό μικρό καταφύγιο στη Γάζα.
Το καφέ Αλ-Μπάκα , το δεύτερο σπίτι μας, ένα καταφύγιο για την ψυχή, μια κοιτίδα γέλιου και αναμνήσεων.
Κάθε τραπέζι είχε τη δική του ιστορία.
Κάθε ηλιοβασίλεμα σε αυτή τη μικρή βεράντα μαρτυρούσε μια στιγμή αλήθειας
- μια όμορφη σύμπτωση... κοινά δάκρυα... έναν κοινό πόνο.
Δεν ήταν απλώς ένα καφέ.
Μια μικρογραφία πατρίδας.
Μια αμέτρητη οικογένεια.
Ένα μέρος όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους.
Και το καλύτερο; Δεν χρειαζόταν πρόσκληση. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να εμφανιστούμε... και να συναντήσουμε αυτούς που αγαπούσαμε.
Αλλά σήμερα,
το καταφύγιο δεν υπάρχει πια και ο πόνος είναι έντονος.
Είθε ο Θεός να ελεήσει τις ψυχές των μαρτύρων.
Και είθε να ζητήσει την ευθύνη όλων όσων κατέστρεψαν τα κεφάλαια της ζωής μας.
Φτάνει πια, κόσμε.
Φτάνει πια, Αμερική.
Φτάνει πια, Ισραήλ.
Φτάνει πια, Άραβες ηγέτες.
Φτάνει πια, Χαμάς.
Εμείς, ο παλαιστινιακός λαός της Γάζας, κραυγάζουμε, αιμορραγούμε και παρακαλούμε: « Φτάνει πια».
Εμείς, οι εκτοπισμένοι, οι άστεγοι, οι κατεστραμμένοι, που κοιμόμαστε στα πεζοδρόμια και στα ερείπια.
Εμείς που δεν έχουμε πια σπίτι, ούτε ασφάλεια, ούτε καν ένα κομμάτι ψωμί για να ταΐσουμε τα πεινασμένα παιδιά μας.
Αυτή δεν είναι ταινία. Δεν υπερβάλλουμε.
Μιλάμε για ένα καρβέλι ψωμί , μόνο ένα,
χωρίς να μπορούμε να το βρούμε.
Αρκετά νεκροί. Μα τον Θεό, αρκετά.
Δεν μπορούμε πια να μετρήσουμε τους νεκρούς. Δεν μπορούμε πια να θυμηθούμε όλα τα ονόματα.
Κάθε δρόμος είναι βουτηγμένος στο αίμα. Κάθε δρόμος κραυγάζει από πόνο.
Κρίμα.
Κρίμα για έναν λαό που πεθαίνει εκατό φορές κάθε μέρα.
Κρίμα για τη Γάζα. Τα παιδιά της. Οι γυναίκες της. Οι συντετριμμένοι άντρες της.
Θεέ μου...
Δεν έχουμε άλλη δύναμη.
Σώσε μας από αυτή την κόλαση στο ύπαιθρο.
Σώσε μας από έναν θάνατο που ήδη βιώνουμε, παρόλο που ακόμα αναπνέουμε.
Το Αλ-Μπάκα δεν ήταν απλώς ένα καφέ.
Ήταν μια ζεστή αγκαλιά στο κρύο της νύχτας. Μια ανάσα καθαρού αέρα όταν ήμασταν έτοιμοι να ασφυκτιάσουμε. Ένα χαμόγελο μέσα στην εξάντληση μας.
Καρέκλες, τραπέζια και ξύλα, γεμάτα ψυχή, γεμάτα αγάπη.
Κάθε τραπέζι έβλεπε δάκρυα, γέλια, αγνώστους να γίνονται φίλοι, καρδιές να ερωτεύονται τον τόπο.
Σήμερα... η Αλ-Μπάκα δεν υπάρχει πια.
Την βομβάρδισαν. Ένα λουτρό αίματος.
Έκαψαν τις αναμνήσεις μας.
Ράγισαν τις καρδιές μας.
Ο Αλ-Μπάκα δεν υπάρχει πια, και ένα κομμάτι μας έχει φύγει μαζί του.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε. Η θλίψη είναι πολύ βαριά για να περιγραφεί με λόγια.
«Είμαι καλά» είναι αυτό που λέμε σε αγνώστους.
Αλλά σε αυτούς που αγαπάμε, λέμε:
«Ας πάμε στην Αλ-Μπάκα... ας καθίσουμε στο παλιό μας τραπέζι...
και επιτέλους θα σου πω όλα όσα έχω κρατήσει για τον εαυτό μου.»
Ένα ισραηλινό πολεμικό αεροπλάνο βομβάρδισε το καφέ Al-Baqa στην παραλία της Γάζας,
ακριβώς πάνω από όσους κάθονταν εκεί.
Ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη στη Γάζα, πάντα γεμάτο κόσμο, πάντα ζωντανό.
Ακόμα συντετριμμένοι από τη φρίκη της σφαγής στην Αλ-Μπάκα, το καταφύγιό μας, η άνεσή μας, τώρα κατεστραμμένη.
Τόσοι πολλοί φίλοι και αγαπημένα μας πρόσωπα σκοτώθηκαν εκεί.
Διάσημα ονόματα. Αγαπημένα ονόματα.
Τους θυμόμαστε ως μάρτυρες που χάθηκαν σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Μια απερίγραπτη σφαγή. Μια αδιανόητη καταστροφή.
Ζήσαμε την Αλ-Μπάκα, με μερικές πλαστικές καρέκλες και τραπέζια δίπλα στο νερό.
Γιορτάσαμε τα εγκαίνια, την τοποθέτηση της στέγης από φύλλα φοίνικα.
Είθε ο Θεός να ευλογεί αυτές τις μέρες, αυτές τις αναμνήσεις που πλέον υπάρχουν μόνο στις καρδιές μας.
Η Αλ-Μπάκα, το πρώτο μέρος που πρέπει να γνωρίσει κανείς στη Γάζα.
Ο καθένας εκεί είχε τη δική του ιστορία, από το παρελθόν ή το παρόν.
Και όσοι ήταν εκεί δεν περίμεναν τίποτα περισσότερο από λίγη κανονικότητα.
Μια ανάσα καθαρού αέρα. Ένα διάλειμμα από τη φρίκη.
Και εσύ—βομβάρδισες αυτή την πνοή ζωής από ένα μαχητικό αεροσκάφος.
Είθε ο Θεός να αποδώσει δικαιοσύνη σε όλη αυτή τη βία.
Είθε να συντρίψει την αλαζονεία σου και να κάνει όλους όσους σε βοηθούν να τρέμουν.
Το Αλ-Μπάκα συγκέντρωσε νέους και δημοσιογράφους, όλους εξαντλημένους από τη ζωή.
Ένα μέρος για να ξεκουραστούν, να καθίσουν δίπλα στη θάλασσα.
Και τώρα το βομβάρδισες.
Η Αλ-Μπάκα δεν υπάρχει πια.
Και η Γάζα θρηνεί.
Ένα ξύλινο καφέ, με μόνο τραπέζια και καρέκλες,
χτυπήθηκε από πύραυλο που εκτοξεύτηκε από μαχητικό αεροσκάφος, αρκετά ισχυρό ώστε να καταστρέψει πύργους.
Βομβάρδισαν με ξύλα και γέλια ,
σαν η ίδια η χαρά να ήταν απειλή.
Ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται τώρα σε 33 , νέοι άνδρες και ολόκληρες οικογένειες που μόλις πήγαν να αναπνεύσουν τον θαλασσινό αέρα, τη μόνη παρηγοριά μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη.
Από όλες τις σκηνές της σφαγής, ανάμεσα στα σώματα των μαρτύρων, υπάρχει μια εικόνα σήμερα που δεν μπορώ παρά να δω, όχι μόνο με τα μάτια μου, αλλά και με την ψυχή μου. Στέκομαι εκεί και παρακολουθώ, αναρωτώμενος:
Γιατί εμείς;
Είδα έναν άντρα να παίρνει τη γυναίκα του στην αγκαλιά του, να τρέχει, και να της ψιθυρίζει:
«Είμαστε εδώ, αγάπη μου... μην φοβάσαι».
Είδα έναν γιο να αγκαλιάζει τη μητέρα του και να την παρακαλεί:
«Μείνε ζωντανή για μένα, μαμά... σε παρακαλώ».
Είδα μια αιμορραγούσα μητέρα να κάθεται στο πάτωμα του νοσοκομείου δίπλα στον γιο της, με μια οροσειρά στο χέρι της επειδή δεν υπήρχε κρεβάτι για αυτόν. Και ψιθύρισε:
« Γιουσέφ... σ' αγαπώ, αγάπη μου. Λυπάμαι πολύ που δεν μπορούσα να σε προστατεύσω καλύτερα ».
Τι σημαίνουν οι λέξεις μετά από αυτό ;
Η γυναίκα πέθανε, όχι εν ειρήνη, αλλά σε μια θανατηφόρα παύση που σαρώνει τη Γάζα εδώ και σχεδόν δύο χρόνια.
Και ο άντρας άφησε μια ανάσα, ελπίζοντας ίσως ότι κάποιος θα τον έσωζε από αυτόν τον θάνατο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι ένας άλλος τον περίμενε αργότερα.
Πόσο μόνοι είμαστε,
συνθλιμμένοι κάτω από έναν ανελέητο ουρανό.
Πνιγμένοι κάτω από τα ερείπια, τη σιωπή, το βάρος της αδιαφορίας του κόσμου.
Η χθεσινή μέρα ήταν από εκείνες που σου μένουν βαθιά χαραγμένες,
που δεν ξεχνάς ποτέ.
Ο λαμπρός και δημιουργικός Ισμαήλ Αμπού Χατάμπ σκοτώθηκε, μαζί με περισσότερους από 30 από τους πιο λαμπρούς νέους άνδρες της Γάζας, στην επίθεση στο καφέ Αλ-Μπάκα , ένα μέρος όπου είχαν έρθει απλώς για να καθίσουν... να μιλήσουν, να γελάσουν... ίσως ακόμη και για να τολμήσουν να ονειρευτούν, έστω και για μια στιγμή.
Την προηγούμενη μέρα, η Σαμάρ Αλ-Σαντέκ , ένα τρυφερό, ευγενικό και γλυκομίλητο νεαρό κορίτσι,
σκοτώθηκε μαζί με όλη της την οικογένεια.
Ας μην ξεχάσουμε ποτέ αυτά τα πρόσωπα.
Οι ιστορίες δεν τελείωναν ποτέ.
Τα γέλια ξαφνικά σίγησαν.
Όνειρα που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να δουν το φως της δημοσιότητας.
Η Γάζα δεν είναι απλώς ένα ειδησεογραφικό σποτ.
Η Γάζα κατοικείται από πραγματικούς ανθρώπους,
ανθρώπους που αγαπούν, εργάζονται, χτίζουν,
ανθρώπους που περιμένουν το φως της ημέρας,
ακόμα κι αν κλαίνε όλη νύχτα και τα δάκρυα δεν σταματούν ποτέ.
Ο Ισμαήλ αρχικά τραυματίστηκε και μετά σκοτώθηκε.
Τραυματίστηκε στις αρχές του πολέμου και αναγκάστηκε να σταματήσει να εργάζεται.
Αλλά μόλις ανάρρωσε, πήρε ξανά την κάμερά του για να καταγράψει, να εκθέσει και να απαθανατίσει τα εγκλήματα της κατοχής.
Και σήμερα... το Ισραήλ τον σκότωσε στις ακτές της Γάζας.
Δεν κρατούσε όπλο, μόνο έναν φακό, μια ιστορία.
Και τώρα, αυτή η ιστορία τελείωσε
, αλλά θα συνεχίσουμε να την λέμε.
Ισμαήλ Αμπού Χατάμπ
Ο καλλιτέχνης Φρανς Αλ-Σάλμι σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της σφαγής που διέπραξε ο κατακτητής βομβαρδίζοντας το καταφύγιο Αλ-Μπάκα .
Αυτός είναι ο τελευταίος της πίνακας.
Σαν, με κάθε πινελιά,
να ζωγράφιζε άθελά της τον δικό της αποχαιρετισμό.
Φρανς Αλ-Σαλμί
Οι περισσότεροι από τους μάρτυρες ήταν καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και φωνές που κάποτε άκουγε ο κόσμος.
Ήταν πρεσβευτές της αγάπης και της ομορφιάς της Γάζας.
Η καρδιά μου είναι βαριά, συνθλιμμένη από άπειρο πόνο.
Λυπάμαι για μια πόλη που σβήστηκε... έγινε σκόνη.
Λυπάμαι για τις νέες ψυχές, τους φίλους, τις οικογένειες, έναν ολόκληρο λαό που εξεγείρεται ως μάρτυρες.
Λυπάμαι για τους αγαπημένους μας που λιμοκτονούν, εκτοπίζονται, διαλυμένοι.
Λυπάμαι για τις πιο λαμπρές κόρες και γιους αυτής της γης, που αιχμαλωτίζονται η μία μετά την άλλη.
Λυπάμαι για τους πιο γενναίους μαχητές της αντίστασης, κυνηγημένους με τις οικογένειές τους, στοχοποιημένους απλώς επειδή υπάρχουν.
Λυπάμαι για τα πάντα.
Όλα ραγίζουν την καρδιά.
Όλα πληγώνουν την ψυχή.
πηγή: Mohammed Mohisen
222%20(3)%20(3).jpg)
.png)
0 comments: