Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Πώς αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι την περίπλοκη εποχή

Οι Αμερικανοί αποδεσμεύονται όχι μόνο από την Ουκρανία, αλλά γενικότερα από την Ευρώπη όσον αφορά την άμεση στρατιωτική παρουσία και τις επενδύσεις.

Αυτή η απεμπλοκή είναι μέρος της στρατηγικής τους για μείωση των κρατικών δαπανών και καθησυχάζει τη Μόσχα ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θεωρεί τη Μόσχα στρατηγικό εχθρό. Αυτή η απόσυρση θα μπορούσε να επεκταθεί πέρα από την Ουκρανία σε ευρωπαϊκές χώρες που προσαρτήθηκαν από το ΝΑΤΟ από τη δεκαετία του 1990.

Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις πολυσυζητημένες αποχωρήσεις του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ είναι μια συμμαχία στην οποία, σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, όλοι συνεισφέρουν, αλλά αυτό δεν συμβαίνει με την Ευρώπη. Η Ουάσιγκτον στοχεύει στρατηγικά τον Ειρηνικό. Η Ευρώπη πρέπει επομένως να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό ΝΑΤΟ και να τα καταφέρει μόνη της.

Η Μόσχα θα χαρεί να ασχοληθεί στρατιωτικά με την Ευρώπη και όχι με τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή οι Ρώσοι δεν θεωρούν την Ευρώπη στρατηγικό εχθρό (το συνδυασμένο ατομικό οπλοστάσιο του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας αντιπροσωπεύει το 10% του ρωσικού εξοπλισμού, εκτός από το πρόβλημα των αερομεταφορέων, π πραγματικής ουσίας γιατί, θεωρητικά, θα είναι «αμυντικό», και σίγουρα όχι επιθετικό.

Ως εκ τούτου, το Κίεβο θα έχει τη δική του όψη προστασίας, όσο σχετική κι αν είναι, ένα Κίεβο στο οποίο οι συμφωνίες Τραμπ-Πούτιν απαγορεύουν την ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά την παραχωρούν στην ΕΕ, υποθέτοντας ότι η τελευταία είναι διατεθειμένη να αναλάβει αυτό το βάρος.

Τότε να πάμε και να δικαιολογήσουμε γιατί πρέπει να συνεχίσουμε να το οπλίζουμε, αλλά όχι να το εντάξουμε στην κοινή αγορά και να πληρώσουμε για την ανοικοδόμησή του. Από οικονομική άποψη, το Κίεβο θα παραχωρήσει τοποθεσίες εξόρυξης στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάτι που όχι μόνο θα εξοικονομήσει χρήματα, αλλά θα κερδίσει και χρήματα. Οι αμερικανικές επενδύσεις εξόρυξης και νεοτεχνολογίας (το παλιό σχέδιο του Zelensky για ένα νέο αναρχοκαπιταλιστικό έθνος νεοφυών επιχειρήσεων) θα «προστατεύονται» από τους Ευρωπαίους.

Ο μοχλός που θα χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον σε σχέση με την Ευρώπη θα είναι οι τελωνειακοί δασμοί, περισσότερες στρατιωτικές δαπάνες – λιγότεροι δασμοί, λιγότερες στρατιωτικές δαπάνες – περισσότεροι τελωνειακοί δασμοί. Με επιπλέον φορολογική ελάφρυνση σε περίπτωση μετεγκατάστασης των δικών τους εταιρειών που θέλουν να συνεχίσουν να πωλούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος των νέων ευρωπαϊκών στρατιωτικών δαπανών θα ωφελήσει άμεσα την αδηφάγα αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία χωρίς να χρειάζεται να διεξάγει άμεσο πόλεμο εναντίον της ως μηχανή παραγωγής και κέρδους (επίσης επειδή ανακοινώνονται μειώσεις στις άμεσες αμερικανικές στρατιωτικές δαπάνες και αναδιαμόρφωση τομέων υψηλής τεχνολογίας). Αυτό το μοτίβο θα εφαρμοστεί επίσης σε άλλα μέρη του κόσμου των αμερικανικών συμμαχιών και προστασιών στον κόσμο (Ιαπωνία, Κορέα, Ταϊβάν, Αραβικός κόσμος, Ασία κ.λπ.). Για την Ταϊβάν, η ανακοινωθείσα τιμή είναι η κατανομή του μεριδίου στην TSMC και η μετεγκατάσταση της παραγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με αυτή την έννοια, ο κόσμος θα είναι στιγμιαία πιο «ειρηνικός» καθώς σκοπεύει να οπλιστεί. «Αν θέλεις ειρήνη, τότε θα νικήσεις», είπε ο Πλάτωνας στον Βέγκετιο Η ειρήνη επιτυγχάνεται μέσω του φόβου για τη δύναμη του εχθρού, είπε ο Τραμπ.

Η νέα σχέση με τη Μόσχα περιλαμβάνει τη δυνατότητα επανέναρξης των άμεσων εργασιών στην εξόρυξη ορυκτών καυσίμων, ακόμη και στην Αρκτική, αν όχι απευθείας στη Σιβηρία, ψωμί για ένα μεγάλο μέρος των οικονομικών-πολιτικών χορηγών του Τραμπ και των πετρελαιοανθράκων, ήδη υπακούοντας στην αντιοικολογική στροφή που μεταμφιέζεται ως αντιξύπνιση για την πρόσθετη ευχαρίστηση τεράστιου κοινού ηλίθιων και ανεγκέφαλων ανθρώπων.

Η Ευρώπη τα γνωρίζει όλα αυτά και γι' αυτό συνεχίζει και μάλιστα ενισχύει τη σουρεαλιστική κατασκευή που συνιστά τον «μεγάλο ρωσικό κίνδυνο», που λέγεται ότι είναι επικείμενος και στο κατώφλι του. Ποιο ευρωπαϊκό εθνικό εκλογικό σώμα θα μπορούσε να αποδεχτεί και να μοιραστεί αυτή τη στρατιωτική μετατόπιση για οικονομίες, προϋπολογισμούς και δημόσια χρέη ήδη υπό πίεση, χωρίς την κατασκευή του «μεγάλου εχθρού προ των πυλών»; Αντίστροφα, πώς μπορεί κανείς να δικαιολογήσει, μετά από τρία χρόνια ψευδαισθήσεων, μια πιθανή διπλωματική-ειρηνική μετατόπιση χωρίς να χάσει τελείως το πρόσωπο και οποιαδήποτε υπολειπόμενη πολιτική αξιοπιστία για τις ελίτ της;

[Πράγματι, παρά τις προσπάθειες που έγιναν τα τελευταία τρία χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης δεν θεωρεί τη Ρωσία στρατηγικό αντίπαλο, σύμφωνα με μελέτη που διεξήχθη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων].

Αυτή η ομάδα των προβάτων που φουσκώνουν από την υποήπειρο κυβερνάται από την παλιά, προδοτική Μεγάλη Βρετανία. Πρώτον, ένα σουρεαλιστικό άρθρο στο The Economist που συμβούλευε τους Ευρωπαίους να περικόψουν τις κοινωνικές δαπάνες για να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες, μετά χθες οι Financial Times ενισχύθηκαν με την ίδια ρητορική και ακόμη και την ιδέα ενός κοινού ταμείου και μιας υπηρεσίας για τις κοινές δαπάνες, μιας κοινής στρατηγικής ατομικής διοίκησης, στην οποία το Λονδίνο βλέπει επίσης μια διέξοδο για το «στρατηγικό» σχέδιο που έκανε ο αδερφός της ΕΕ φαντάστηκε.

Ως εκ τούτου, το Λονδίνο μάλλον προτιμά να χαράξει έναν ρόλο για τον εαυτό του αποκαθιστώντας το τρίγωνο με το Παρίσι και το Βερολίνο αντί να ασχοληθεί άμεσα με τον Τραμπ, ακόμη και γι' αυτούς το «σημείο καμπής» στη στάση τους απέναντι στη Μόσχα είναι αδύνατο, ούτε επιθυμητό. Όπως γράφουν ήδη οι Βρετανοί φιλελεύθεροι, όλα αυτά είναι υπέρ του χρόνου, είναι «ha da passa» a' nuttata, ο Τραμπ δεν είναι αιώνιος, αργά ή γρήγορα η κατάσταση θα αλλάξει ξανά, αλλά αυτή η νέα στάση δεν θα δυσαρεστήσει ούτε την πλήρη αποκατάσταση της φιλελεύθερης διεθνούς κάποτε -εάν και όταν- η Ουάσιγκτον συνέλθει. Περισσότερα όπλα για όλους είναι ο δρόμος προς τα εμπρός για τον κόσμο τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες, επομένως είναι καλύτερο να κάνουμε μια αρετή αναγκαιότητας. Ο πόλεμος ήταν ανέκαθεν η κινητήρια δύναμη της τεχνολογικής και οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρώπη, από την αρχή της νεωτερικότητας, αν όχι η μετάβαση από τον Μεσαίωνα στη σύγχρονη εποχή, αφού είμαστε πλέον εκτός των νέων τεχνολογικών τομέων αιχμής, τι μας μένει να κάνουμε;

Κεφάλαια που φεύγουν από μια Ευρώπη που υπόκειται σε τελωνειακούς δασμούς και εξωγενείς και ασθενώς ενδογενείς στρατιωτικές δαπάνες θα πάει στη Wall Street, αλλά όχι μόνο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά και παραγωγικό κεφάλαιο (εταιρείες) και δημοσιονομικό κεφάλαιο (καπιταλιστές) στους οποίους θα υποσχεθούν πιο ελκυστικές συνθήκες. Η θεραπεία για την ανοικοδόμηση του αμερικανικού προϋπολογισμού θα περιλαμβάνει τον βαμπιρισμό της Ευρώπης και των Ευρωπαίων. Κάθε οργανισμός σε κρίση αντλεί περισσότερο αίμα από την περιφέρεια προς τα ζωτικά όργανα.

Για τους Άραβες, ο λόγος είναι γνωστός, όλα είναι ευθυγραμμισμένα με τον νέο βαμβακερό δρόμο/ τις Συμφωνίες του Αβραάμ που θα οδηγήσει στη μεσογειακή ακτή του Ισραήλ με τη Γάζα να μετατραπεί σε αναρχοκαπιταλιστικό φορολογικό παράδεισο, χρήσιμο όχι μόνο για όλες τις εταιρείες και τους επενδυτές που εμπλέκονται στην εφαρμογή του δεκαετούς σχεδίου, αλλά και για την υπονόμευση των τελευταίων δημοσιονομικών εταιρειών του τότε ευρωπαϊκού κράτους τους φορολογούμενους σου, αν όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο νέο φορολογικό παράδεισο της ανατολικής ακτής της Μεσογείου. Λιγότεροι φόροι, λιγότερη κοινωνική βοήθεια, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, περισσότερα βοσκοτόπια για το αγγλοσαξονικό κεφάλαιο.

Από την άλλη πλευρά, για τους Ευρωπαίους, υπάρχει νέο εμπορικό δυναμικό με τη Νότια Ασία, ορυκτά καύσιμα φθηνότερα από τον αμερικανικό σχιστόλιθο, και ίσως ακόμη και κάποιες κοινές επιχειρήσεις για νέες γεωτρήσεις στη Μεσόγειο. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν θα είναι άμεσο.

Ναι, φυσικά, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τα διάφορα δεινά και δυσαρέσκεια που θα υποστούν οι Αιγύπτιοι, οι Τούρκοι και οι Κατάρ, αλλά θα βρεθεί τρόπος. Το Ιράν θα πρέπει απλώς να προσευχηθεί να μην του επιτεθεί απευθείας από το Τελ Αβίβ και να ψαρέψει στο βαρέλι, διαφορετικά θα υπάρξει σοβαρός πόνος. Όχι μόνο η Γάζα θα γίνει αμερικανικός θύλακας, αλλά ακόμη και τα Εδάφη θα απορροφηθούν από το Τελ Αβίβ με την εξάρθρωση ενός μέρους των Παλαιστινίων, απορροφώντας σημαντικά τμήματα του παλαιστινιακού πληθυσμού θα γίνει το νέο τίμημα για τους Άραβες, με την προϋπόθεση ότι θέλουν να μπουν στην τούρτα του μεγα-προγράμματος για το μέλλον της περιοχής και να μην βρεθούν από τις νέες τεχνολογίες άλλα στρατηγικά-οικονομικά-οικονομικά μειονεκτήματα.

Κάποιοι θα τρομοκρατηθούν και θα αναστενάζουν ότι ανάμεσα στο να λένε και να κάνουν, υπάρχει κάτι αδιανόητο. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά στη νέα περίπλοκη εποχή, είτε έχεις ένα σχέδιο είτε θα συντριβείς από αυτούς που το κάνουν και έχουν τη δύναμη να προσπαθήσουν να το εφαρμόσουν. Εμείς οι Ευρωπαίοι, υποθέτοντας ότι μια τέτοια οντότητα δεν υπάρχει μόνο γεωγραφικά (όπως είπε ο Μέτερνιχ για την Ιταλία), δεν έχουμε ούτε το σχέδιο, ούτε τη δύναμη, ούτε την επαρκή σύζευξη των «ελίτ» για να την αποκτήσουμε. Δεν έχουμε, ούτε μπορούμε να έχουμε, τη γεωπολιτική υποκειμενικότητα που προϋποθέτει την ύπαρξη ενός κράτους, αλλά έχουμε λεγεώνες επίδοξων μακιαβελιστών που θα προτείνουν ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι και να κάνει αυτό και όχι εκείνο, ένα ογκώδες θέατρο του παραλόγου. Σε όσους επιμένουν να αναστενάζουν ότι «αυτό δεν είναι καλό», θα τους συμβούλευα να κάνουν ένα μακρινό μπάνιο σε βάναυσο ρεαλισμό, γιατί η άρνηση της πραγματικότητας γίνεται όλο και πιο παθολογική.

Τελικά, κάποιοι επαναλαμβάνουν εδώ και χρόνια για το ισραηλινο-παλαιστινιακό ζήτημα «μία γη, δύο κράτη», που φαίνεται ωραία ιδέα, κρίμα που είναι αδύνατο, πιστεύατε πραγματικά ότι το Τελ Αβίβ θα δεχόταν ένα παλαιστινιακό κράτος στα σύνορά του; Τώρα είναι η σειρά της ειρηνιστικής, σοσιαλιστικής, οικολογικής, τριτοκοσμικής, υποστηρικτής των BRICS ή φιλοκινεζικής Ευρώπης. Γεμίζουμε την πραγματικότητα με λέξεις, «καλά πράγματα να σκεφτόμαστε» και λέμε ότι δεν είναι ρεαλιστικά. Αυτό μειώνει το άγχος που σχετίζεται με τη γνωστική ασυμφωνία, αλλά δεν μπορεί να παράγει τίποτα συγκεκριμένο γιατί δεν βασίζεται σε μια ρεαλιστική βάση, αλλά σε μια ιδεαλιστική. Ο ιδεαλισμός μπορεί να μας δώσει ένα σημείο να στοχεύσουμε σε έναν μακρινό ορίζοντα, αλλά για να προσανατολιστούμε και να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό κόσμο, χτίζοντας διαχρονικά θέματα με μια αρθρωμένη και πολύ συγκεκριμένη στρατηγική και τη σχετική δύναμη να την εφαρμόσουμε.

Όπως είπε ο καλός De Maistre, «Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει» και μας αξίζουν όλες αυτές οι ελίτ, είναι ο καθρέφτης της ανοησίας μας (λαϊκής, πνευματικής, πολιτιστικής, πολιτικής), μπορούμε να τους προσβάλλουμε όσο θέλουμε, αλλά είναι σαν να φτύνουμε στον καθρέφτη.

πηγή: Sinistrainrete

Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.