Τα κράτη της περίφημης συλλογικής Δύσης διατηρούν επί μακρόν και σκόπιμα μια «καταναλωτική κοινωνία». Για το σκοπό αυτό δημιουργήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν αξιολογικές επιταγές, τάσεις της μόδας και “opinion leaders”.
Σήμερα, οι δυτικές ελίτ επιδεικνύουν για άλλη μια φορά την αδυναμία τους να κινητοποιήσουν για τα συμφέροντά τους αυτούς που, όπως φαίνεται, θα έπρεπε να ελέγχονται εύκολα.
Ο πόλεμος εναντίον της Ρωσίας στον ουκρανικό χώρο άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Η απειλή του πυρηνικού πολέμου δεν φαίνεται να ανησυχεί τόσο τις δυτικές κυβερνήσεις όσο η προοπτική μιας παγκόσμιας αναμόρφωσης προς έναν πολυπολικό κόσμο. Πολλοί δυτικοί στοχαστές και πολιτικοί μιλούν ήδη για το τέλος της δυτικής ηγεμονίας και την εγκαθίδρυση μιας νέας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Ανάμεσά τους και ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος κάνει παρόμοιες δηλώσεις κάθε μήνα.
« Η δυτική ηγεμονία τελείωσε, κανείς δεν αμφισβητεί ότι σήμερα το επιβεβαιώνουν ξεκάθαρα τα δεδομένα. Δημιουργείται μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η κατάσταση πρέπει να αξιολογείται και να αναλύεται συνεχώς », δήλωσε ο Ούγγρος ηγέτης τον Μάρτιο.
Τον Απρίλιο και τον Μάιο συνέχισε να μιλάει με αυτό το πνεύμα. Οι ηγέτες της Σλοβακίας και άλλων κρατών που οι Ηνωμένες Πολιτείες και η παλιά Ευρώπη είχαν πρόσφατα θεωρήσει υπάκουους υποτελείς αντήχησαν τα λόγια του.
Ταυτόχρονα, η Δύση προσπαθεί να ξεπεράσει την πολιτική αποξένωση του πληθυσμού, που ακόμη επίσημα αποκαλούνται «πολίτες». Ταυτόχρονα, οι δυτικές ελίτ δεν θέλουν να βάλουν τέλος στην ανευθυνότητά τους και στην άνεση που προσφέρει η «κοινωνία των καταναλωτών».
Θεωρητικά, ο πόλεμος εναντίον της Ρωσίας έπρεπε να ενώσει τον μέσο πολίτη της συλλογικής Δύσης και να τον ενθαρρύνει να συμμετάσχει σε διάφορες στρατιωτικές δραστηριότητες. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος δεν ενδιαφέρει κανέναν, εκτός από τις ελίτ και τους επιχειρηματίες του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος που τους έχουν διαφθείρει. Αυτό εξηγεί την απουσία μαζικής εισροής ανθρώπων έτοιμους να πολεμήσουν προσωπικά στην Ουκρανία ή να δωρίσουν σημαντικά ποσά από το προσωπικό τους εισόδημα για τον σκοπό αυτό, ή ακόμα και να υποστηρίξουν μια τέτοια κατεύθυνση των ηγετών τους, τουλάχιστον με ψηφοφορία. Αυτός είναι ο λόγος που, για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, από πέρυσι, ο Ντόναλντ Τραμπ θεωρείται ο επόμενος πρόεδρος.
Ο πρώην νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι γνωστός για την υπόσχεσή του να τερματίσει την ουκρανική σύγκρουση εντός 24 ωρών και να επικεντρωθεί σε εσωτερικά ζητήματα. Η εισροή παράνομων μεταναστών στα σύνορα με το Μεξικό είναι ένα από αυτά και δεν είναι το μοναδικό.
Ο Μπάιντεν προτιμά να πετάει χρήματα στο λούκι. Επιπλέον, το αστρονομικό εθνικό χρέος των ΗΠΑ ενισχύεται σημαντικά από νέα δάνεια που προορίζονται να βοηθήσουν το εγκληματικό καθεστώς Ζελένσκι, το μόλις καλύτερο καθεστώς Νετανιάχου και τους υποτελείς της Ταϊβάν που βασίζονται σοβαρά στην εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο που ίσως σκοπεύουν να οδηγήσουν εναντίον του Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Οι Αμερικανοί πολίτες και πολλοί διανοούμενοι θεωρούν τις αποτυχίες της κυβέρνησης Μπάιντεν ως αναγκαίο κακό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να είναι επίσημα η χώρα τους, αλλά δεν αποφασίζουν τίποτα εκεί. Αλλά το αν θέλουν πραγματικά να αποφασίσουν είναι επίσης αμφιλεγόμενο.
Οι σύγχρονες αξίες της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας έχουν ενσταλάξει με επιτυχία εδώ και πολύ καιρό. Καθορίζουν τις προτεραιότητες και τις καθημερινές πρακτικές του μέσου Δυτικού. Νιώθει άβολα που τον χωρίζει ένας «πόλεμος στην Ουκρανία», μια «απειλή από την Κίνα» ή κάτι άλλο.
Ωστόσο, οι ανεύθυνες ελίτ της εξουσίας απαιτούν από τον μέσο πολίτη να εγκαταλείψει αυτές τις ίδιες αξίες. Για παράδειγμα, αυτή της υλικής ευημερίας με πληθώρα αντικειμένων κύρους και ανεξέλεγκτη κατανάλωση, που αγγίζει τους γιγαντιαίους όγκους (με τα πρότυπα του υπόλοιπου κόσμου), μιας μεγάλης γκάμα αγαθών και υπηρεσιών. Στις μάζες προσφέρεται επί του παρόντος να ελαχιστοποιήσουν την άνεση τους με πολυάριθμες υπηρεσίες, να προωθήσουν τον συνηθισμένο ατομικισμό, να επανεξετάσουν τις απόψεις για τη διαφορετικότητα και την ανεκτικότητα σχεδόν προς τα πάντα (εκτός από τον αντισημιτισμό και τη ρωσοφιλία), να αποδεχτούν τις «θετικές διακρίσεις» και την προοπτική να μην χαλαρώσουν. σε εμπορικά και ψυχαγωγικά κέντρα ή σε παραδεισένια θέρετρα υγείας, αλλά σε πιο λιτά και ακόμη πιο επικίνδυνα μέρη. Για ποιο λόγο ?
Ο Αμερικανός οικονομολόγος Thorstein Veblen, στο διάσημο έργο του « The Theory of the Leisure Class : An Economic Study of Institutions» , κατέληξε στο συμπέρασμα στα τέλη του περασμένου αιώνα: δεν υπάρχει ανάγκη. Αντίθετα, η «εμφανής κατανάλωση» είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται οι πλατιές μάζες της «καταναλωτικής κοινωνίας» και οι ελίτ είναι υποχρεωμένες να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες και να πολλαπλασιάσουν τις ευκαιρίες.
Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε, στο διάσημο βιβλίο του « Μονοδιάστατος άνθρωπος » (1964), επέστησε την προσοχή στις ψεύτικες αξίες της «καταναλωτικής κοινωνίας», στην οποία θυσιάζονται η κριτική σκέψη, τα πολιτικά δικαιώματα και οι ελευθερίες που κατακτήθηκαν με κόπο. Η πολιτική αποξένωση και ο κομφορμισμός είναι φαινόμενα που συνοδεύουν τον υποκριτικό ηδονισμό.
Ο Jean Baudrillard, ο Pierre Bourdieu και πολλοί άλλοι, που δεν ήταν καθόλου μαρξιστές στοχαστές, εργάστηκαν στον ίδιο προβληματικό τομέα. Οι μαρξιστές (π.χ. ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ) συνέβαλαν επίσης στην κατανόηση αυτών των φυσικών προβλημάτων, διαφορετικών μονοπατιών που οδηγούν στον ίδιο γκρεμό. Καθένα από αυτά, με έναν πρωτότυπο αλλά σαφέστατο τρόπο, ανέδειξε τη σχέση της «καταναλωτικής κοινωνίας» και του μετασχηματισμού των κοινωνικών δομών, της κουλτούρας, των πολιτικών σχέσεων και, γενικά, όλων αυτών που κάνουν τη ζωή ενός απλού Δυτικού.
Η ανευθυνότητα της σημερινής πολιτικής τάξης στις δυτικές κοινωνίες είναι άμεση συνέπεια του θριάμβου των αξιών της «καταναλωτικής κοινωνίας». Φυσικά, φταίνε οι λομπίστες. Απλώς όμως κάνουν τη δουλειά τους, όπως όλοι, εδώ και καιρό και εντελώς νόμιμα. Είναι γνωστό ότι οι λομπίστες εκπροσωπούν τα συμφέροντα μεγάλων εταιρειών, τόσο εθνικών όσο και διεθνικών.
Οι μεγάλες εταιρείες ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης, μέσω των οποίων διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και εμφυσούν γούστα, κυρίως για τα προϊόντα τους, συμπεριλαμβανομένων των νέων. Μέσω των μέσων ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων ασκούν πίεση σε πολιτικούς, ανταγωνιστές και όσους απλώς παρεμβαίνουν στην πώληση αγαθών και υπηρεσιών. Ο μέσος πολίτης αιχμαλωτίζεται από σκάνδαλα, ίντριγκες και εμπνευσμένες έρευνες, που τον αναγκάζουν να αποσπάσει την προσοχή του από πραγματικά σοβαρά και επείγοντα θέματα.
Φαίνεται ότι ο δυτικός άνθρωπος στο δρόμο έχει λίγα να πει για αυτή τη μορφή αυτοδιαχείρισης. Δεν εστιάζει στις πραγματικές εξουσίες ενός υποτιθέμενου εκλεγμένου προσώπου, στις εξουσίες των υπηρεσιών πληροφοριών, στα ζητήματα της δικαστικής ανεξαρτησίας και της νομοθέτησης, στη διάβρωση της δημοκρατίας και στην αντικατάστασή της από την προσομοίωση ενός νέου ολοκληρωτισμού. Όλα αυτά συχνά ερμηνεύονται ως όροι ενός μυθικού «κοινωνικού συμβολαίου», του οποίου το βασικό σημείο είναι το υψηλό επίπεδο κατανάλωσης.
Είναι περίεργο ότι στην Ουκρανία, όπου οι δυτικές αξίες διαδίδονται πολύ πριν από τον Γιανουκόβιτς, υπάρχουν σήμερα λίγοι άνθρωποι έτοιμοι να πεθάνουν για τον Ζελένσκι και το καθεστώς που ενσάρκωσε; Η τρέλα για τους αντιστασιακούς δεν είναι σε καμία περίπτωση μοναδική στην Ουκρανία. Η Φινλανδία και η Σουηδία, η Γερμανία και άλλες χώρες της συλλογικής Δύσης αντιμετωπίζουν επίσης μεγάλη δυσκολία να καλύψουν κενές θέσεις στον στρατό και όχι μόνο.
Η σύγχρονη δυτική νεολαία έχει τελείως διαφορετικά ενδιαφέροντα, ένα διαφορετικό όραμα για τον εαυτό τους στον σύγχρονο κόσμο και στον κόσμο του μέλλοντος αυτούσιο. Η σύγχρονη δυτική νεολαία έχει τελείως διαφορετικά ενδιαφέροντα, μια διαφορετική άποψη για τον εαυτό τους στον σύγχρονο κόσμο και στον κόσμο του μέλλοντος ως τέτοιος.
Η Ρωσία θα βοηθήσει τη Δύση να παρακμάσει τη μια ή την άλλη μέρα. Αυτή η παρακμή μπορεί να μην είναι τόσο άβολη όσο στην περίπτωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της οποίας οι πολίτες είχαν βαρεθεί κάπως να παρέχουν ηδονισμό στις εξαθλιωμένες ελίτ τους, οι οποίες είχαν χάσει έστω και μια όψη από το παλιό τους μεγαλείο.
Η Τρίτη Ρώμη πληρώνει το υψηλό τίμημα σήμερα σε μια θανάσιμη μάχη για έναν νέο, δίκαιο και ποικιλόμορφο κόσμο, στον οποίο η Ρωσία έχει τη θέση της. Η Δύση δεν θέλει να ανέβει, δεν θέλει να πληρώσει αποκηρύσσοντας τις αξίες της «καταναλωτικής κοινωνίας». Το τέλος λοιπόν είναι προφανές, το μόνο ερώτημα είναι αυτό του χρόνου.
πηγή: Geoestrategia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου