Η δολιότητα και ο ανθελληνισμός των Διονυσιακών σχολείων κυριολεκτικά δεν έχει όρια.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Εκτός από την εγκληματική-συστηματική απόκρυψη της Φοινικικής εισβολής στην αρχαία Ελλάδα, οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού διδάσκουν στα Διονυσιακά σχολεία και παρουσιάζουν κίβδηλα άρθρα στα ΜΜΕ με σκόπιμες παρερμηνείες σχετικά με τον Μέγα Αριστοκλή. Υποστηρίζουν ότι ήταν ο πρώτος "φεμινιστής". Κάτι αντίστοιχο έκαναν με την νεοαριστόκλεια φιλόσοφο Υπατία την οποία παρουσιάζουν ως την πρώτη φεμινίστρια στην ιστορία της ανθρωπότητας !!!
Eίναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ο Μέγας Αριστοκλής ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος του Διονυσιακού πολιτισμού και της αρχαίας Ολύμπιας θρησκείας. Ο Μέγιστος των σοφών διδάσκει τον έναν Θεό-Δημιουργό με ένα ασύλληπτο επιστημονικά έργο μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Παράλληλα καταδικάζει τους ξενόφερτους θεούς με τα Διονυσιακά αξιώματα.
Για αυτό σε όλα τα έργα του απορρίπτει τους στυλοβάτες της Διονυσιακής κουλτούρας Όμηρο και Ησίοδο ως ακατάλληλους για την διαπαιδαγώγηση των νέων. Σύμφωνα με τον ύπατο των Φιλοσόφων οι θεοί που δίδασκαν Όμηρος-Ησίοδος ήταν δολοφόνοι-εκδικητικοί και ανώμαλοι ερωτικά. Κυριολεκτικά οι Ολύμπιοι θεοί ήταν ότι χειρότερο για την διάπλαση των νέων ατόμων.
Ο Μέγας Αριστοκλής γνώριζε άριστα περί Φοινικικής εισβολής στην αρχαία Ελλάδα, για τους πολέμους, τις γενοκτονίες που ακολούθησαν μέχρι τους Περσικούς και τους εμφύλιους πολέμους. Επειδή ήμασταν λίγοι αριθμητικά ως έθνος δίδαξε με στόχο την αδελφοποίηση-επιβίωση των αρχαίων Ελλήνων.
Ζητούσε την κοινοκτημοσύνη των γυναικών-παιδιών και την κοινή στρατιωτική εκπαίδευση-παιδεία των δύο φύλων. Αυτό το πρότυπο του Έλληνα φιλοσόφου εφάρμοσαν οι Κούρδοι και οι Σύριοι τους πολέμους που λαμβάνουν χώρα την σύγχρονη εποχή. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι αποδεδειγμένο ότι ήταν ενάντια στην Διονυσιακή πορνεία που εκπροσωπεί ο φεμινισμός. Δυστυχώς διαβάζουμε με θλίψη το πως προωθούν τον ναζιστικό-Διονυσιακό φεμινισμό στα σχολεία :
"Στην ενότητα αυτή θα γνωρίσουμε τις αντιλήψεις του Πλάτωνα για τη συμμετοχή των γυναικών στη διακυβέρνηση της πολιτείας, για τις σχέσεις των δύο φύλων και για την ισοτιμία ανάμεσα στα φύλα, όπως παρουσιάζονται στο 5ο βιβλίο της Πολιτείας. Θα δούμε για ποιο λόγο ο Πλάτων υποστήριζε ότι οι γυναίκες είναι ίσες με τους άντρες στην αρετή και γιατί θεωρούσε ότι τα δύο φύλα πρέπει να ακολουθούν στην εκπαίδευση τον ίδιο τρόπο ζωής. Θα δούμε, επίσης, με ποιον τρόπο διεξάγεται ο διάλογος και πώς ο Πλάτων διαφοροποιείται από το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής του.
Ισοτιμία των φύλων στη συμμετοχή στην εξουσία. [Σωκράτης:] Επομένως, φίλε μου, δεν υπάρχει έργο (επιτήδευμα) σχετικά με τη διοίκηση της πολιτείας το οποίο να προσιδιάζει στη γυναίκα ως γυναίκα2, ούτε στον άνδρα ως άνδρα, αλλά οι φυσικές ικανότητες είναι κατά τρόπο όμοιο διάσπαρτες και στα δύο φύλα, κι είναι σύμφωνο με τη φύση να συμμετέχει η γυναίκα σε όλα τα έργα, το ίδιο και ο άνδρας, γενικώς όμως η γυναίκα είναι πιο αδύναμη από τον άνδρα3.
[Γλαύκων:] Βεβαίως. [Σωκράτης:] Θα τα αναθέσουμε λοιπόν όλα στους άνδρες, και στις γυναίκες τίποτα; [Γλαύκων:] Αυτό δε γίνεται. [Σωκράτης:] Θα πούμε, φαντάζομαι, ότι μια γυναίκα είναι από τη φύση της κατάλληλη για το επάγγελμα του γιατρού κι η άλλη όχι, επίσης ότι η μια έχει καλλιτεχνική προδιάθεση κι η άλλη όχι. [Γλαύκων:] Ασφαλώς. [Σωκράτης:] Δεν υπάρχει επίσης γυναίκα με φυσική προδιάθεση για τη γυμναστική και για την πολεμική τέχνη κι από την άλλη γυναίκα ακατάλληλη για πόλεμο και χωρίς κλίση στη γυμναστική; [Γλαύκων:] Κατά τη γνώμη μου, ναι.
[Σωκράτης:] Το ίδιο και γυναίκα με φυσική προδιάθεση για τη σοφία κι άλλη που μισεί τη γνώση; Επίσης άλλη που να 'ναι ψυχωμένη κι άλλη ξέψυχη; [Γλαύκων:] Και αυτά. [Σωκράτης:] Επομένως υπάρχει και γυναίκα κατάλληλη για το έργο του φύλακα και άλλη που δεν είναι κατάλληλη γι' αυτό. Ή μήπως και τους άνδρες που τους προορίζαμε για το έργο του φύλακα δεν τους επιλέξαμε με βάση αυτά τα φυσικά προσόντα4; [Γλαύκων:] Ναι, με αυτά. [Σωκράτης:] Συνεπώς η φυσική καταλληλότητα για το έργο του φύλακα είναι η ίδια και στη γυναίκα και στον άνδρα, με μόνη διαφορά ότι στη μια περίπτωση είναι πιο αδύναμη5, ενώ στην άλλη πιο ισχυρή. (Πλάτων, Πολιτεία, Ε, 455d-456c)
ΠΡΑΓΜΑΤOΛOΓΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧOΛΙΑ Στο 5ο βιβλίο της Πολιτείας (Πολιτεία, Ε, 449a-471c), ο Πλάτων υποστηρίζει πως οι φυσικές δυνάμεις και ικανότητες έχουν κατανεμηθεί εξίσου στα δύο φύλα. H μόνη εκ φύσεως διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι αυτή που αφορά στη διαδικασία της αναπαραγωγής, η οποία όμως δε θέτει φραγμό στις γυναίκες για ίση συμμετοχή στις υψηλότερες θέσεις μέσα στην «ιδανική» πολιτεία.
Κατά τον Πλάτωνα, το φύλο δεν έχει καμία σχέση με τη διανοητική ανάπτυξη και τις ατομικές ικανότητες των προσώπων. Έργο που προσιδιάζει στη γυναίκα: η θέση της γυναίκας στην αρχαία Eλλάδα ήταν δυσμενής. Iδιαίτερα στην Αθήνα, υπήρχαν πολλές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Οι Αθηναίες όλων των κοινωνικών τάξεων δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και ζούσαν μια ζωή περιορισμένη στο σπίτι. Η θέση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα Πιο αδύναμη από τον άνδρα: ο Πλάτων ενδιαφέρεται για την αγωγή, η οποία πρέπει να παρέχεται στην «ιδανική» πολιτεία, προσφέροντας σ' όλους τους πολίτες ίσες ευκαιρίες.
Oι προτάσεις του για την ισότητα των φύλων, μολονότι «επαναστατικές», αποβλέπουν στο συμφέρον της πόλης και μετριάζονται από την παραδοχή ότι οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες από τους άνδρες. Eπιλέξαμε με βάση τα φυσικά προσόντα: ο Πλάτων είναι ο πρώτος, και ο μόνος από τους συγχρόνους του, που ασκεί κριτική στο κοινωνικό σύστημα αναγνωρίζοντας τη σπατάλη των γυναικείων δυνατοτήτων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ανάπτυξη της πολιτικής κοινωνίας. (Λέει χαρακτηριστικά ότι «μια πόλη που δε χρησιμοποιεί τις γυναίκες εξίσου όπως τους άνδρες είναι μία πόλη μισή· είναι όπως ένας άνθρωπος που δε χρησιμοποιεί και τα δύο του χέρια»).
Φυσική καταλληλότητα και φύλα: εδώ ο Πλάτων εκφράζει την άποψη ότι οι γυναίκες δεν εμποδίζονται λόγω του φύλου τους να συμμετάσχουν στις αρμοδιότητες της πολιτείας. Έχει υπάρξει μεγάλη διαφωνία σχετικά με το κατά πόσο ο Πλάτων ήταν «φεμινιστής». Οπωσδήποτε, η ιδέα που υποστήριξε στην αρχή του κειμένου, ότι οι γυναίκες μπορούν να συμμετέχουν στη διοίκηση της πολιτείας, ήταν ιδιαίτερα πρωτοποριακή και επαναστατική για την εποχή του. Όμως, ορισμένοι έχουν παρατηρήσει ότι σε άλλα χωρία των διαλόγων του εκφράζεται υποτιμητικά για τις γυναίκες και ότι, στην πραγματικότητα, αυτό που επιθυμεί είναι να χρησιμοποιήσει προς όφελος της ιδανικής πολιτείας όσο το δυνατόν περισσότερο τις γυναίκες και όχι να τις χειραφετήσει.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ 1 Η αρετή είναι η ίδια για τον άνδρα και για τη γυναίκα [Σωκράτης:] Μόνο για την αρετή έχεις αυτή την ιδέα, Μένων, ότι άλλη είναι η αρετή του άνδρα και άλλη της γυναίκας και ούτω καθεξής ή πιστεύεις τα ίδια και για την υγεία και για το μέγεθος και για τη δύναμη; Άλλη νομίζεις ότι είναι η υγεία του άντρα και άλλη της γυναίκας; Ή είναι παντού το ίδιο πράγμα, όταν είναι υγεία, είτε υπάρχει στον άντρα είτε και σε οποιονδήποτε άλλο; [Μένων:] Μου φαίνεται ότι η υγεία είναι η ίδια και στον άντρα και στη γυναίκα. [Σωκράτης:] Τότε λοιπόν και το μέγεθος και η δύναμη; Εάν μία γυναίκα είναι δυνατή, θα είναι δυνατή επειδή θα έχει τις ίδιες ιδιότητες και την ίδια δύναμη με τον δυνατό άνδρα; Με «την ίδια», εννοώ το εξής: η δύναμη δε διαφέρει καθόλου ως προς το ότι είναι δύναμη εάν βρίσκεται στον άνδρα ή στη γυναίκα, ή μήπως νομίζεις ότι διαφέρει; [Μένων:] Όχι, καθόλου.
[Σωκράτης:] Η αρετή, λοιπόν, θα διαφέρει καθόλου, ως προς το ότι είναι αρετή, αν βρίσκεται στο παιδί ή στον γέροντα, τη γυναίκα ή τον άνδρα; [Μένων:] Κάπως, μου φαίνεται, Σωκράτη, αυτό δεν είναι το ίδιο. [Σωκράτης:] Γιατί όχι; Δεν υποστήριζες προηγουμένως ότι η αρετή του άνδρα είναι να διοικεί καλά την πολιτεία και της γυναίκας να διοικεί το σπίτι της; [Μένων:] Μάλιστα. [Σωκράτης:] Είναι όμως άραγε δυνατόν να διοικήσει κανείς καλά ή την πολιτεία ή το σπίτι ή οτιδήποτε άλλο, αν δεν τα διοικεί φρόνιμα και δίκαια; [Μένων:] Όχι, βέβαια. [Σωκράτης:] Αν τα διοικούν λοιπόν φρόνιμα και δίκαια, θα τα διοικούν με σωφροσύνη και δικαιοσύνη; [Μένων:] Αναγκαστικά. [Σωκράτης:] Τα ίδια πράγματα λοιπόν χρειάζονται και οι δύο, και ο άνδρας και η γυναίκα, αν πρόκειται να είναι ενάρετοι, σωφροσύνη και δικαιοσύνη. (Πλάτων, Μένων, 72d-73b)
2 Ο ριζοσπαστισμός και η πρωτοτυπία του Πλάτωνα […] ο ριζοσπαστισμός και η πρωτοτυπία του Πλάτωνα συνίστανται στη στάση που κρατά απέναντι στις γυναίκες. Αποτελεί εκπληκτική καινοτομία να πιστεύει κανείς ότι οι κοινωνικοί ρόλοι των γυναικών δεν είναι φύσει, αλλά ότι οι γυναίκες μπορούν να κάνουν ό,τι κάνουν και οι άνδρες. (Julia Αnnas, Πλάτων: Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε, μτφρ. Ε. Λεοντσίνη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2006, σελ. 62-63)
3 Η διάκριση των φύλων Η διάκριση των φύλων, όπως ερμηνεύεται συνήθως, χρησιμοποιεί το φύλο αυθαίρετα ή παράλογα ως κριτήριο για την απονομή οφελών ή θέσεων. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, οι πλέον κραυγαλέες μορφές διάκρισης των φύλων είναι εκείνες όπου, για παράδειγμα, κάποιος αρνείται να προσλάβει μία γυναίκα στη δούλεψή του, παρά το γεγονός ότι το φύλο ουδεμία ορθολογική σχέση έχει με την επιτέλεση του συγκεκριμένου έργου. Η MacKinnon το κατονομάζει αυτό «προσέγγιση της διαφοράς» στη διάκριση των φύλων, διότι θεωρεί ότι πρόκειται για μεροληπτική ή άνιση αντιμετώπιση που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με βάση κάποια διαφορά ανάμεσα στα φύλα. (Will Kymlicka, Η πολιτική φιλοσοφία της εποχής μας, εισ.–μτφρ. Γρ. Μολύβας, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2005, σελ. 505).
EPΩTHΣEIΣ – EPΓΑΣIEΣ Ποια επαγγέλματα ή δραστηριότητες αναφέρει ο Πλάτων τα οποία μπορούν να ασκήσουν οι γυναίκες της «ιδανικής» πολιτείας; Γιατί η αρετή δεν είναι προνόμιο ορισμένου φύλου σύμφωνα με τον Πλάτωνα; Νομίζετε ότι ο ρόλος που δίνει στις γυναίκες ο Πλάτων είναι κάτι νέο και επαναστατικό ή συνδέεται με τις παραδόσεις και τις συνήθειες των Αθηναίων της εποχής;
Ποιες αρετές αποδίδει ο Πλάτων εξίσου και στα δύο φύλα στο παράλληλο κείμενο (1); Παρατηρείται διαφοροποίηση στη σκέψη του σε σχέση με όσα αναφέρει στο απόσπασμα της Πολιτείας που μελετήσατε; Σκεφτείτε παραδείγματα από την καθημερινή χρήση της γλώσσας στα οποία γίνεται αποκλειστική χρήση του αρσενικού γένους για να δηλωθεί το σύνολο των ανθρώπων ή περιπτώσεις όπου το αρσενικό γένος χρησιμοποιείται για να δηλώσει και το θηλυκό. Κατά τη γνώμη σας, είναι αυτό σωστό; χρήση αρσενικού γένους ΘEMΑΤΑ ΓIΑ
ΣYZHTHΣH Ή ΓPΑΠTH EPΓΑΣIΑ Αναζητήστε γυναικεία ιστορικά πρόσωπα που διακρίθηκαν κατά την ελληνική αρχαιότητα και προσπαθήστε να αναφέρετε όσο το δυνατόν περισσότερα ονόματα. Στη συνέχεια, επιλέξτε μία από αυτές τις γυναίκες και αναφερθείτε σύντομα στον βίο και τη δραστηριότητά της. Διακεκριμένες γυναίκες της αρχαιότητας Αναζητήστε γυναικεία μυθικά πρόσωπα που έχουν εμπνεύσει τους ποιητές της αρχαιότητας από τον Όμηρο μέχρι τον Ευριπίδη.
Στη συνέχεια, αφού χωριστείτε σε ομάδες, να αναφερθείτε σύντομα στους αρχαίους μύθους που αφορούν γυναίκες και στον τρόπο που παρουσιάζεται ο χαρακτήρας τους. Με ποιον τρόπο συσχετίζονται οι απόψεις του Πλάτωνα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και το κράτος με την άποψη που εκφράζει ο Κρέων, στο παράπλευρο κείμενο με τον τίτλο: «Υποτίμηση της γυναίκας»;
O Kρέων ως βασιλιάς της Θήβας, συγκρούστηκε με την ανιψιά του Aντιγόνη, που ήθελε να θάψει τον αδελφό της Πολυνείκη, παρόλο που είχε πολεμήσει εναντίον της πόλης των Θηβών διεκδικώντας την εξουσία από τον δίδυμο αδελφό του Eτεοκλή. Ο ίδιος ο βασιλιάς υποστήριζε ότι πρωταρχικό καθήκον είναι η υπακοή και η πειθαρχία στον άρχοντα και τους νόμους της πατρίδας της.
ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ O Περικλής αναφέρει στον Eπιτάφιο λόγο του (Θουκυδίδης, Iστορίαι, Bιβλίο II, 45, 2, μτφρ. I.Θ. Kακριδής, Bιβλιοπωλείο της Eστίας, Aθήνα 1984): «Kι αν ακόμα πρέπει να πω κάτι και για των γυναικών την αρετή, όσες θ' απομείνουν τώρα χήρες, φτάνει μια σύντομη παραίνεση, για να δείξω ό,τι χρειάζεται· να μη φανείτε κατώτερες από τη γυναικεία φύση σας, μεγάλη σε σας η δόξα, το ίδιο και σε όποια το όνομά της θα ακουστεί όσο γίνεται πιο λίγο μέσα στους άνδρες, είτε για καλό είτε για κακό».
Σχολιάστε την άποψη αυτή του Περικλή και συγκρίνατέ την με την άποψη του Πλούταρχου για τις Σπαρτιάτισσες που βρίσκεται στη σελ. 79 (στο περιθώριο). Ανατρέχοντας στα βιβλία της Αρχαίας Ιστορίας σας, σε άλλα βιβλία Iστορίας και στις απεικονίσεις του κεφαλαίου, σκιαγραφήστε την καθημερινή ζωή των γυναικών στην αρχαία Αθήνα της εποχής του Περικλή κάνοντας ειδική αναφορά στην προσωπικότητα της Ασπασίας, της συντρόφου του σημαντικού αυτού Aθηναίου πολιτικού. Επίσης, να συγκρίνετε τη ζωή των γυναικών της Αθήνας με την αντίστοιχη των γυναικών της Σπάρτης (Συμβουλευτείτε και το Ανθολόγιο της B' Γυμνασίου: Aρχαία Eλλάδα: O τόπος και οι άνθρωποι).
books.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2222/Anthologio-Filosofikon-Keimenon_G-Gymnasiou_html-empl/index_03_05.html
Ακολουθεί άρθρο που ισχυρίζεται ότι ο Μέγας Αριστοκλής ήταν φεμινιστής : "Είναι γνωστό πως οι γυναίκες στην αρχαία Αθήνα ήταν περιορισμένες στην οικία τους, αρμόδιες για την φροντίδα του νοικοκυριού τους. Είχαν θα λέγαμε μια θέση κατά βάση, για να μην πούμε εξ ολοκλήρου, παρασκηνιακή. Δεν είχαν πολλά από τα δικαιώματα που έχουν οι σύγχρονες γυναίκες σε τομείς όπως η εκπαίδευση και η πολιτική. Ο Πλάτωνας, ωστόσο, και συγκεκριμένα στα έργα του «Πολιτεία» και «Νόμοι» φαίνεται να τις υπερασπίζεται.
Στην ιδανική Πολιτεία του, πίστευε πως οι γυναίκες μπορούν να επιδείξουν την ίδια λογική και σωφροσύνη με τους άνδρες. Αυτό, υπό την προϋπόθεση να λάβουν την ίδια ακριβώς μόρφωση και να απαλλαγούν από το βαρύ φορτίο της ανατροφής των παιδιών και την εκτέλεση των οικιακών εργασιών. Αν κάτι τέτοιο, επιτυγχανόταν, δε θα ήταν καθόλου δύσκολο για εκείνες να κυβερνήσουν μια κοινωνία εξίσου καλά με τους άνδρες. Γι’ αυτόν τον λόγο, μάλιστα, πρότεινε την κατάργηση της οικογένειας για τους κυβερνήτες. Διότι η ανατροφή των παιδιών ήταν μια αρκετά πολύπλοκη υπόθεση για να ανατίθεται στα χέρια μεμονωμένων ατόμων.
Έπειτα όμως από πολλές πολιτικές απογοητεύσεις, έγραψε το έργο Νόμοι στο οποίο φαίνεται να αποδέχεται τελικά τον θεσμό της οικογένειας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο περιορίζεται, θα λέγαμε, η ελευθερία της γυναίκας. Ωστόσο, τονίζει πως μια πολιτεία που δε μορφώνει τις γυναίκες της μοιάζει με έναν άνθρωπο που δεν εξασκεί παρά μόνο το δεξί του χέρι. Στο Βιβλίο Ε, 452,α της Πολιτείας αναφέρει πως αν μια πόλη επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τις γυναίκες της για πράγματα ίδια με τους άνδρες της, τότε χρειάζεται να διδάξει και σε εκείνες ακριβώς τα ίδια.
Αναφορικά με τη μόρφωση, ο Πλάτωνας φαίνεται να ανέσυρε τη γυναίκα έξω από τον κύκλο των πρωτογονικών της καθηκόντων. Υποστήριξε ότι κάθε άνδρας και παιδί πρέπει να εκπαιδεύεται και αυτό που ισχύει για εκείνους πρέπει να ισχύει και για τις γυναίκες («ἴσα και θηλείας ἀσκεῖν δεῖν» (804,d,e)). Σχετικά με την γυμναστική παιδεία, θεωρούσε πρέπον οι γυναίκες να γυμνάζονται με τον ίδιο τρόπο που γυμνάζονται και οι άνδρες. Αυτό γιατί μια πόλη για να καταστεί ικανή να κερδίσει σε μια οποιαδήποτε μάχη θα πρέπει να εκμεταλλευτεί ολόκληρο τον πληθυσμό της. Μπορεί, όπως έλεγε ο ίδιος, μια γυναίκα να μη διέθετε πνεύμα και συνειδητή ανδρεία, ωστόσο, το πείσμα της ήταν ικανό να αναπτύξει μυϊκή δύναμη και πολεμικό μένος. Έτσι πρότεινε πως θα ήταν σωστό να παίρνουν και οι γυναίκες μέρος στις εκστρατείες («Νόμοι», 829,e).
Ο Πλάτωνας εισάγει στο Συμπόσιον την Διοτίμα, η οποία με την παρουσία της ανατρέπει κατά κάποιον τρόπο το κατεστημένο των συμποσίων της εποχής ως κατεξοχήν χώρο των αριστοκρατικών ανδρών. Την τοποθετεί, λοιπόν, στο έργο του να συνδιαλέγεται με τον Σωκράτη. Αυτό, για να εξηγήσει πώς με τη μέθοδο των ερωταποκρίσεων (σωκρατική διαλεκτική) κατόρθωσε να του καταστήσει κατανοητά τα μυστήρια του έρωτα. Άλλωστε, μόνο ο λόγος μιας γυναίκας μπορεί να διαθέτει το απαιτούμενο κύρος, όταν μιλά για ένα φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στην κυοφορία και τον τόκο. Ο Πλάτωνας, λοιπόν, εισήγαγε στη συζήτηση τη Διοτίμα, γιατί είναι γυναίκα, αλλά και επειδή όπως δηλώνει ο Σωκράτης, τη θαυμάζει για τη σοφία της.
Φραγγέλη, Φιλή (2017). Φεμινισμός και γυναίκα στην Κλασική Αρχαιότητα: η περίπτωση του Πλάτωνα (Συμπόσιον και Πολιτεία)(αδημοσίευτη μεταπτυχιακή διατριβή). Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου."
https://maxmag.gr/politismos/i-gynaika-ston-platona-ypirxe-feministis/
Ένα ακόμη ενδεικτικό άρθρο είναι και αυτό που ακολουθεί : "Κατά τις πανάρχαιες ιστορικές εποχές κυριαρχούσαν οι γυναίκες. Τα προελληνικά ευρήματα, στις Κυκλάδες, στο Ακρωτήρι, στην Κρήτη, παρουσιάζουν συχνά εικόνες γυμνόστηθων θεαινών. Πολύ παλαιότερα αγαλματίδια της προευρωπαϊκής Ευρώπης, όπως εκείνο της Αφροδίτης του Βίλλεντορφ και εκείνο της Αφροδίτης του Χόλε Φελς, απεικονίζουν μια γυναίκα, μια θεά της γονιμότητας.
Η πατριαρχική ηθική δεν μπορεί να αποδεχτεί έναν κόσμο όπου οι γυναίκες ήταν κυρίαρχες. Η πατριαρχική μεταφυσική δεν μπορεί να αποδεχτεί ένα σύμπαν φτιαγμένο από μια θηλυκή θεά. Όμως ο αρσενικός κόσμος, όπως προέκυψε και εξελίχθηκε στα ιστορικά χρόνια, έχει να επιδείξει μόνο καταστροφές, σφαγές, πολέμους, ανισότητα, βία. Κυρίως πόλεμο -με σύντομα διαλείμματα ειρήνης. Ο κόσμος των ανδρών απέτυχε παταγωδώς για αυτο πρέπει να εμπιστευτούμε την τύχη της ανθρωπότητας στα χέρια και στο μυαλό των γυναικών.
Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Από τς διδαχές των Φιλοσόφων που με την σκέψη και το έργο τους χάραξαν βαθιά την ιστορία του Πολιτισμού και επέδρασαν στη διαμόρφωσή του χιλιάδες χρόνια μετά την εποχή τους, ξεχωρίζει ως ο ποιο σημαντικός ανάμεσα σ ο Πλάτωνας. Στο έργο του συναντάμε τις ηθικές, φιλοσοφικές του διδασκαλίες για την ζωή, τον άνθρωπο, την ηθική, την γενναιότητα, την τιμιότητα και την ισότητα των δυο φύλων κλπ .
Ο Πλάτωνας δίνει μέσα από την Πολιτεία του, στις γυναίκες θέσεις που είναι ισάξιες με αυτές των Ανδρών. Δίδαξε ότι οι γυναίκες μπορούν να κυβερνήσουν εξίσου καλά με τους άντρες, επειδή η σωφροσύνη, η λογική, η ανδρεία, η αρετή δεν είναι θέμα φύλου, αλλά ψυχής, εκπαίδευσης και μόρφωσης. Ενδεικτικά ανεφερε ότι μία πολιτεία που δεν δίνει παιδεία στις γυναίκες της, μοιάζει με τον άνθρωπο που δεν γυμνάζει όλο του το σώμα, και παρά μονάχα το δεξί του χέρι.
Το Πλατωνικό εκπαιδευτικό ιδεώδες στηρίζεται στην ισότιμη παιδεία και στην πνευματική κατάρτιση των ατόμων αλλά και την ηθική διάπλαση τους που διαμορφώνεται από το ιδεώδες της ανδρείας, της τιμής, του σεβασμού και αφοσίωσης στην πατρίδα, και την υπακοή στους νόμους.
Τότε μόνο η Πολιτεία λειτουργεί ως αρωγός της κοινωνικής ευδαιμονίας ενώ οι άνθρωποι δεν πέφτουν θύματα της κακοδαιμονίας ένεκα της αμάθειας τους. Βασικοί στόχοι στο Πλατωνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι η ύπαρξη δημόσιας εκπαίδευσης. Η κοινή εκπαίδευση για άνδρες και γυναίκες, με σκοπο την ισότητα των δύο φύλων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η διαμόρφωση ακμαίου πνεύματος αλλά και σώματος, η ηθική αναμόρφωση του πολίτη ενισχύοντας μέσα του τις αρετές της δικαιοσύνης, δηλαδή τη σοφία, την ανδρεία και τη σωφροσύνη, καθώς και η απομάκρυνση από κάθε είδους μονομέρεια.
Οι αρχαίοι Έλληνες ηταν άνθρωποι οι οποίοι ζούσαν το παρόν κόσμου, του εδώ και του τώρα. Απολάμβαναν τις ηδονές της ζωής και του έρωτα Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν ήταν εξ αρχής δομημένες με βάση την υπεροχή του άνδρα και την πατριαρχική κληρονομική διαδοχή. Είναι η περίοδος που οι άνθρωποι αγνοούν τον αναπαραγωγικό ρόλο του άνδρα, που δεν υπάρχει αιτιακή σύνδεση ανάμεσα στην σεξουαλική επαφή και τη γέννηση του παιδιού. Στις κοινωνίες αυτές επικρατεί το καθεστώς του ελεύθερου σεξ.
Η γυναίκα έρχεται σε σεξουαλική επαφή με πολλούς άνδρες και τα παιδιά που γεννιούνται ξέρουν πολύ καλά από μια μητέρα γεννήθηκαν, αγνοούν όμως τον πατέρα. Γι’ αυτό και ο προσδιορισμός της διαδοχής είναι μητρογραμμικός. Την θεωρία αυτή ανέπτυξε πρώτος ο Πλάτωνας στην Πολιτεία Σημαντικό ρόλο στην φιλοσοφία του Πλάτωνα αποτελεί η έννοια της κοινοκτημοσύνης. Ο μεγαλύτερος φιλόσοφος όλων των εποχών επεκτείνει την έννοια της κοινοκτημοσύνης σε σχέση με το οικογενειακό δiκαιο.
Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι οι δεν πρέπει οι Έλληνες να έχουν προσωπική ατομική ιδιοκτησία και οικογένεια. Κατά τον φιλόσοφο όσοι εκπαιδεύονται για να προστατεύουν την πολιτεία, κάποιοι από τους οποίους θα κληθούν αργότερα να κυβερνήσουν, δεν μπορούν να κατέχουν περιουσιακά στοιχεία ούτε να σχηματίζουν οικογένειες με τον παραδοσιακό τρόπο. Όλοι οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι να τρώνε και να ζούνε μαζί όπως ζούνε οι στρατιώτες σε ένα στρατόπεδο, ενώ για την ανατροφή των παιδιών τους θα φροντίζουν δημόσια ιδρύματα. Η κοινή αυτή ζωή όπως και η κοινή κατοχή και χρήση των υλικών αγαθών συνιστά ένα βασικό στοιχείο για την ανάπτυξη και την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και γενικότερα της αλληλεγγύης στα πλαίσια της πολιτείας."
Αντίθετα, η ατομική ιδιοκτησία δημιουργεί ανισότητες και αντιθέσεις που καταστρατηγούν την αρμονία της πολιτείας. Οι σκέψεις του Έλληνα φιλοσόφου είναι καινοτόμες και φυσικά πολύ πιο μπροστά από τη εποχή του. Κατά την σύγχρονη εποχή η πολυγαμία είναι γεγονός. Πόσο μονογαμικοί είμαστε τελικά όταν καταλήγουμε σε διαζύγια προς χάρη διαφόρων εξωσυζυγικών σχέσεων ; Πόσο πιστοί είμαστε όταν υπάρχουν ζευγάρια που διατηρούν εξωσυζυγικές σχέσεις και παραμένουν παντρεμένα προς χάριν των παιδιών ή άλλων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών;
Πλέον είναι καιρός να σταματήσει η ψεύτικη ηθική και η σοβαροφάνεια καθώς όλοι γνωρίζουν σχετικά με την πλήρη επικράτηση των Διονυσιακών ηθών και εθίμων. Ως απόφοιτες παιδαγωγικής και εγώ της φιλοσοφικής δεν νομίζω πως είμαστε σε θέση στις κοινωνικές δομές που δημιούργησαν τα έθνη. Μπορούμε μόνο να δεχθούμε ότι η μονογαμία και η πολυγαμία εξαρτώνται από την ελαστικότητα των θρησκευτικών-κοινωνικών και πολιτικών πεποιθήσεων .
Η Κ. Φράνκ είναι σεξολόγος και εκτιμά ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να καταλήξει η ανθρωπότητα σε βέβαια συμπεράσματα για την εξέλιξη των οργίων. Δεν υπάρχουν ακαδημαϊκές μελέτες επί του θέματος κυρίως γιατί οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και φοιτητές διστάζουν να ασχοληθούν με αυτό το θέμα. Όμως η έρευνά της έδειξε ότι τα όργια πραγματοποιούνταν ήδη από την εποχή των σπηλαίων, αλλά ποτέ δεν ήταν απολύτως ενταγμένα στην καθημερινότητα.
Συνήθως ήταν μέρος κάποιου τελετουργικού ή κάποιας γιορτής. «Οι άνθρωποι πάντα το έκαναν. Ακόμη και οι πιο συντηρητικοί. Η παρανομία είναι γλυκό πράγμα». Την ώρα που οι σύγχρονοι Αμερικάνοι συμμετέχουν σε τρίο-όργια για να πειραματιστούν ή να εμπλουτίσουν την σεξουαλική τους ζωή, οι ειδικοί θεωρούν ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν διαφορετικά κίνητρα.
Το τελετουργικό ομαδικό σεξ σηματοδοτούσε κύκλους της φύσης και μεταβάσεις σε συγκεκριμένες κοινωνίες και θρησκείες. Το ομαδικό σεξ είχε και έχει ως στόχο την απόδοση τιμών στους Θεούς. Σύμφωνα με ερευνητές οι κυνηγοί ήταν πολυγαμικοί και οργάνωναν όργια. Ήταν υπέρμαχοι της ισότητας και η κοινωνική τους οργάνωση βασιζόταν στην κοινοκτημοσύνη. Την κοινοκτημοσύνη δίδαξε πρώτος ο Πλάτωνας. Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε για ποιους λόγους ο Μέγας Αριστοκλής ζήτησε συμβίωση σε κοινόβιο, κοινή στρατιωτική εκπαίδευση-παιδεία ανδρών-γυναικών και κοινοκτημοσύνη γυναικών-παιδιών.
https://www.ksipnistere.com/2025/03/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%83.html
Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.
Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο.
Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα-Πελοπόννησο, νησιά του Αιγαίου και επέβαλαν το δωδεκάθεο.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.
Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). (1)
Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες. Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία-Θήβα οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο,και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.
Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α, 2). O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.
Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα.
Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής.
Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους.
Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou.
Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα. Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς. Μέχρι τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όλα αυτά, όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο.
Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Ο σκοτεινός Διονυσιακός πολιτισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία Διονυσιακή θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοίνικες ίδρυσαν το μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού.
Η αρχαία θρησκεία κατέστρεψε τον Ελληνισμό και παράλληλα κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές και οργανωμένες γενοκτονίες. Απέσπασαν τις περιουσίες των αρχαίων Ελλήνων και τους έκαναν είλωτες όπως στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και χρησιμοποίησαν ακόμη και τα ιερά για την νέα θρησκεία.
Το φαινόμενο του πολέμου αποτελεί διαχρονικό αντικείμενο επιστημονικών μελετών στην γεωστρατηγική-γεωπολιτική, τις Διεθνείς σπουδές και τις στρατιωτικές σχολές. Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας με στόχο την υποταγή-εξαναγκασμό στις επιθυμίες του αντιπάλου. Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας σε πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.
Εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες).
Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αχριερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.
Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου.
Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του.
Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο.
Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το απόγειον του ανθελληνισμού-εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο "ιερό" άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3).
Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία όλων των Ελλήνων. Υπεύθυνοι για μια ακόμη φορά τα αδίστακτα Δελφικά Ιερατεία. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.
Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο.
Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών. Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο.
Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των των θεών ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας.
Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες.
Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων-Σημιτών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία.
Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους.
Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν "Ιουδαίοι" θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών.
Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
Οι Φοίνικες-Ιουδαίοι της Θήβας πολέμησαν στις Πλαταιές και όχι μόνον ενάντια στους Έλληνες. Είναι γνωστό ότι αρχαιοελληνική πόλη, η Σημιτική Θήβα πολέμησε στο πλευρό των Μήδων κατά τους Περσικούς πολέμους. Για αυτό ο Έλληνας Σπαρτιάτης, ο Στρατηγός Παυσανίας κρέμασε για εσχάτη προδοσία τους Σημίτες αρχηγούς των Θηβαίων, που ηγήθηκαν των Ιουδαίων της Θήβας στις Πλαταιές. Αυτό το έκανε ο Σπαρτιάτης Στρατηγός διότι οι Ιουδαίοι-Φοίνικες πολέμησαν ενάντια στους Έλληνες και δίπλα στους ομόθρησκους Πέρσες.
Οι Ιουδαίοι της Θήβας και γενικότερα οι Ιουδαίοι έχουν πολλούς αιώνες παράδοση στα πεδία των μαχών ενάντια στους Έλληνες. Επίσης στο πλευρό των Περσών και ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι). Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας.
Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας, οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. Οι Ιουδαίοι πολέμησαν ενάντια στον Χριστιανό αυτοκράτορα Ηράκλειο και δεν πολέμησαν ενάντια στον μέτοχο του Διονυσιακού πολιτισμού Αλέξανδρο !!!
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης αναφέρει σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, ότι όταν πέθανε, ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του, οι λεγόμενοι Ηρακλείδες, φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγώγης Ευρυσθέας*, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων, κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα. Όμως ο Ευρυσθέας πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα.
Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιών του Ηρακλή. Ακολούθως οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στον Θρόνο και παρεμειναν στην πατρίδα τους. (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19). Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο, ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις.
Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους, με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Το Άργος, δόθηκε στον Τήμενο,την Μεσσήνη, έλαβε ο Κρεσφόντης και την Λακεδαίμονα πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους, οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήταν δύο στον αριθμό. Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων, του Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή. Ήταν ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά Δειφόντης, Φάλκης, Κεισος, κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.
Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στον θρόνο του Άργους, αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερες συνθήκες ζωής σε σχέση με τα μέρη που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου, και τις Πίνδου, έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Αυτές της πολεμικές επιχειρήσεις, τις έκαναν οι Ηρακλειδείς Κρεσφόντης, Τέμενος και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω τα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη.
Εκείνοι πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φαλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και της Μεσσήνας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδαιτέρως μισητοί, από τους αλλοδαπούς παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία.
Ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν, να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες.
Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς) κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός.
Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον.
«Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος. Κάτω από αυτές τις αντίξοες-θανάσιμες συνθήκες για τον Ελληνισμό ο Μέγας Αριστοκλής για να επιβιώσει το έθνος ζήτησε όλα τα προαναφερόμενα.
ΜΕΓΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ Ο ΚΟΡΥΦΑΊΟΣ ΣΟΦΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ο πρώτος Εθνικιστής στην παγκόσμια ιστορία και εκείνος που δίδαξε στο πιο υψηλό επιστημονικό επίπεδο από καταβολής κόσμου τον Θεό-Δημιουργό. Επίσης μας δίδαξε πως θα επιβιώσουμε ενωμένοι άνδρες-γυναίκες από τον Διονυσιακό πολιτισμό και συνέβαλε τα μέγιστα στην αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας μαζί με τους Ισαποστόλους Κωνσταντίνο-Ελένη και τους τρεις Ιεράρχες.
Ο ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ.
Ο θεός ήταν και είναι αιτία για ότι καλό συμβαίνει στην ανθρωπότητα. Για ότι κακό συνέβη και θα συμβεί στην ανθρωπότητα αιτία είναι ο Διονυσιακός πολιτισμός και οι Θεοί της Διονυσιακής κουλτούρας.
Οι Σοφοί πρόγονοι μας από την αρχή απέρριψαν την Ολύμπια θρησκεία ως ανάξια του πολιτισμού και των ηθών του Ελληνικού έθνους. Ο Μέγιστος των Σοφών της ανθρωπότητας δίδαξε με μοναδικό τρόπο τον Θεό. Κανένας άλλος αρχαίος φιλόσοφος δεν απέρριψε τόσο έντονα, την σκοτεινή Αιγυπτιακή-Φοινικική θρησκεία και τα Διονυσιακά αξιώματα όσο ο Μέγας Αριστοκλής. Οι θεϊκές δυνάμεις των Ολύμπιων και των ανθρώπων, αποτελούν έναν συνδυασμό καλού και κακού. Οι θεοί της Αιγυπτιακής-Φοινικικής θρησκείας, είναι ικανοί να επιδείξουν οίκτο και παράλληλα καταστροφική συμπεριφορά. Επίσης επιδεικνύουν υπερβολική ζήλια προς τους ανθρώπους.
Ο Θεός είναι αιτία μόνον για ότι καλό συμβαίνει σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων Αριστοκλή. Για αυτό έπλασε όλα αυτά τα θαυμαστά και μοναδικά στο είδος τους πράγματα και εν συνεχεία ήρθε στην γη ως Θεάνθρωπος για να λυτρώσει, να διδάξει, να σταυρωθεί, να αναστηθεί για να σωθεί η ανθρωπότητα από τον μισάνθρωπο Εωσφόρο και τους αρχιδαίμονες του παγανισμού Savazio-Διόνυσο και Απόλλωνα. Ο ύπατος των Φιλοσόφων στο έργο του Τίμαιος, αναφέρει σχετικά με την δημιουργία του σύμπαντος ότι είναι έργο του Αγαθού Θεού-δημιουργού.
Ο καλός Θεός από αγάπη δίνει ζωή και δημιουργία, ενώ πραγματοποιεί το έργο του μέσα από αξίες τις οποίες ενσωματώνει στον υλικό κόσμο, με στόχο το τέλειο αποτέλεσμα. Ο θεός-Δημιουργός έπλασε έναν τέλειο- αγαθό κόσμο, διότι είναι αγαθός (καλός), γιατί δεν έχει καμία κακία μέσα του (Τίμαιος 29d-30c). Επειδή ο Θεός είναι πάνσοφος χωρίς ταπεινά πάθη, όπως έχουν οι δαίμονες του παγανισμού και οι άνθρωποι, ελεύθερος από τον φθόνο ήθελε ο κόσμος να μοιάζει σε αυτόν στο μέτρο του δυνατού. Η αρχαία Αιγυπτιακή-Φοινικική θρησκεία με διάφορες μορφές πολυθεϊσμού, δεν υποστήριζε ότι οι θεοί ήταν αγαθοί.
Στην Θεολογία του Ύπατου των Φιλοσόφων ο άναρχος Θεός είναι μόνον καλός και κάνει πάντοτε αγαθές πράξεις από υπέρμετρη αγάπη για τα δημιουργήματα του. Ο Αριστοκλής αναπτύσσει μια ορθή-Ελληνική θεολογία, η οποία είναι αντίθετη με τις δοξασίες που οι λαϊκές-αγράμματες μάζες και οι σκοτεινοί ιερείς αντιλαμβανόταν την θεϊκή κτίση. Στην αρχαία θρησκεία, βλέπουμε την εφαρμογή καταπιεστικών-
Μόνον να λειτουργούν σε καθορισμένους δημόσιους χώρους και ήταν βασικό να πιστεύουν, στους αρχαίους δαίμονες. Όλοι οι Έλληνες έπρεπε να πιστεύουν ότι πράγματι “υπάρχουν” οι Ολύμπιοι “θεοί” και ότι αυτοί οι θεοί "νοιάζονται" και είναι “καλοί” για τους ανθρώπους. Για αυτό δεν ήταν εφικτό να αδικήσουν και να κάνουν κακό.
Οι Έλληνες που δεν δέχονται αυτές τις αρχές όπως οι μεγάλοι σοφοί και ήταν αντιρρησίες έπρεπε να αφανιστούν. Σε αυτό το πλαίσιο έγιναν και οι ανελέητες διώξεις, των Ελλήνων Σοφών, από τα σκοτεινά-παγανιστικά ιερατεία. Ο Αριστοκλής ήταν και είναι ο μοναδικός φιλόσοφο που δίδαξε, ότι είναι σημαντικό να έχουν όλοι οι Έλληνες την ορθή-πίστη για τον Θεό. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις θα πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνουν την πίστη, ότι ο θεός-δημιουργός είναι υπεύθυνος μόνον για ότι καλό συμβαίνει στο σύμπαν.
Στον Τίμαιο γράφει ενδεικτικά : “Τον μεν ουν ποιητήν και πατέρα τούδε του παντός ευρείν τε έργον και ευρόντα εις πάντας αδύνατον λέγειν”. Είναι δύσκολο να βρει κάποιος τον δημιουργό και πατέρα του σύμπαντος, και αν τον βρει, είναι αδύνατο να το πει στον κάθε άπιστο. Στην Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών, του Αγίου Όρους αναφέρει : “Μην φανταστείς κανένα σχήμα για το Θεό όταν προσεύχεσαι, ούτε να επιτρέπεις στο νου σου να μορφωθεί, σύμφωνα με κάποια μορφή, αλλά πλησίασε με άϋλο τόπο, τον Άυλο και θα εννοήσεις”. Στο σημείο αυτό βλέπουμε μια ακόμη ομοιότητα, ανάμεσα στα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή και στους Ορθόδοξους νηπτικούς, οι οποίοι έχουν μια καθαρά θρησκευτική προσέγγιση της έννοιας του Θεού.
Επίσης στην Φιλοκαλία αναφέρονται και οι αρετές, οι οποίες τονίζονται και αναφέρονται πρώτα από τον Αριστοκλή, όπως είναι η ανδρεία, η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει ότι αν οι Έλληνες είναι απαλλαγμένοι από τα πάθη, τότε θα αντιληφθούν ως έναν βαθμό τον Θεό-Δημιουργό. Ολόκληρη η σοφία του Αριστοκλή διακατέχεται από ένα έντονο θρησκευτικό-μονοθεϊστικό δόγμα. Εκτός από τον καλό Θεό υπάρχουν και οι θεότητες του Διονυσιακού πολιτισμού οι οποίες είναι αιτία για ότι κακό συμβαίνει. Αυτοί είναι ο Εωσφόρος και οι Αρχιδαίμονες του Savazios-Διόνυσος και Απόλλων.
Σε όλο του το έργο ο Ύπατος των φιλοσόφων μιλά ότι το σύμπαν έκανε, ο ένας θεός-δημιουργός, και αγαθός Θεός. Δεν αναφέρει πουθενά ότι ο Δίας ο πατέρας των “θεών”, ούτε κάποιος άλλος Ολύμπιος αναφέρεται ως δημιουργός του σύμπαντος. Ακόμη και για τους Ολύμπιους αναφέρει ότι τους έπλασε ο ένας Θεός-δημιουργός, ως κατώτερους “θεούς”. Αυτό το τελευταίο το αναφέρει, για να εξευμενίσει κάπως τα Διονυσιακά ιερατεία και τους πιστούς του Διονυσιακού πολιτισμού, ώστε να μην έχει την τύχη του Σωκράτη. Ενδεικτικός, ήταν ο διάλογος στο έργο του Πλάτωνα με τίτλο “Πολιτεία”.
Στο έργο αυτό συνομιλούν σε κάποιο σημείο ο Σωκράτης, με τον σοφιστή Θρασύμαχο, σχετικά με τους Ολύμπιους. Απευθυνόμενος ο Θρασύμαχος στον Σωκράτη, του είπε τα εξής : “Για όλους αυτούς τους “θεούς”, τους οποίους αναφέρεις Σωκράτη, δεν τους είδε ποτέ κανένας άνθρωπος. Ούτε φανερώθηκαν ποτέ για να κάνουν κάποιο θαύμα, είτε να δώσουν κάποια συμβουλή. Όλους αυτούς τους γνωρίζουμε, από τους ποιητές που έγραψαν πολύ παλαιότερα για τα πολεμικά τους κατορθώματα και τα γενεαλογικά τους δένδρα”.
Είναι προφανές ότι ο Σοφιστής Θρασύμαχος αναφέρει, ανθρώπους που έζησαν σε παλαιότερη εποχή και ήταν βασιλιάδες, έκαναν πολέμους, όπως έκαναν παιδιά, εγγόνια, κλπ. Ποτέ ο αληθινός Θεός δεν κάνει πολέμους, και φυσικά δεν είχε, ούτε έχει παιδιά, ούτε γενεαλογικό δέντρο. Είναι πλέον γνωστό ότι με βάση τις αναφορές του Ηρόδοτου και άλλων μεγάλων Ελλήνων Σοφών, ότι όταν ήρθαν οι σκλάβοι από την Αίγυπτο στην Ελλάδα, για να είναι οικεία στους Έλληνες τα ονόματα των δαιμόνων του δωδεκαθέου, άλλαξαν τα πραγματικά ονόματα των δαιμόνων, με ονόματα παλαιότερων επιφανών Ελλήνων.
Στον Τίμαιο έχουμε την διδασκαλία για τον ένα Θεό-δημιουργό με γεωμετρία στο πιο υψηλό επιστημονικό επίπεδο παγκοσμίως. Για όσους δεν γνωρίζουν ο πιο αγαπημένος φιλόσοφος των τριών Ιεραρχών ήταν ο Πλάτωνας-Αριστοκλής. Το δωδεκάθεο ήταν εντελώς ανάξιο μπροστά στον κορυφαίο πολιτισμό του κόσμου που ήταν ο αρχαίος Ελληνικός. Αυτό μας το δείχνει μεταξύ άλλων, το κορυφαίο έργο του Πλάτωνα για την δημιουργία του σύμπαντος. Ένα έργο με γεωμετρία στο πιο υψηλό επίπεδο, που κανένας άλλος δεν επέτυχε να γράψει σε παγκόσμίως. Για την δημιουργία του σύμπαντος αναφέρουν σχετικά και οι θρησκείες, ενώ πάρα πολλοί ανά τους αιώνες σχολίασαν και ερμήνευσαν τα αναφερόμενα, από τα ιερά βιβλία των θρησκειών. Όμως ουδέποτε υπήρξε παρόμοιο έργο σαν αυτό του Πλάτωνα, που να εξηγεί επιστημονικά και τεκμηριωμένα, τον τρόπο με τον οποίο έγινε το σύμπαν.
Πριν από την την δημιουργία του σύμπαντος θα μας πει ο μέγας διδάσκαλος, όλα τα πράγματα βρισκόταν χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς μέτρο. Όταν όμως άρχισε να δημιουργείται το σύμπαν, τότε κατά πρώτον το πυρ, το ύδωρ, η γη και ο αέρας, βρισκόταν σε ασύμμετρη κατάσταση. Από αυτά τα τέσσερα πήρε ο θεός αρχίζοντας να κάνει το σύμπαν, τους έδωσε σχήμα και αριθμούς τακτοποιώντας άριστα τα πάντα. Τα σώματα αυτά το πυρ, η γη, το ύδωρ, ο αέρας έχουν βάθος το οποίο περιλαμβάνει την επιφάνεια των σωμάτων, η επιφάνεια αυτή για κάθε σώμα συνίσταται από τρίγωνα. Όλα τα τρίγωνα προέρχονται από άλλα δύο τρίγωνα, που το καθένα τους έχει μια γωνία ορθή και δύο οξείες.
Το ένα από αυτά τα τρίγωνα από τα δύο του μέρη έχει το ένα μέρος της ορθής γωνίας να περικλείεται υπό ίσων πλευρών. Το ισοσκελές τρίγωνο και το άλλο έχουν άνισα μέρη ορθής γωνίας, περικλειομένης από άνισες πλευρές, του σκαληνού. Αυτή είναι η αρχή του πυρός και των άλλων σωμάτων, τις δε αρχές που είναι ανώτερες από αυτές της γνωρίζει μόνον ο Θεός-δημιουργός και οποίος από τους ανθρώπους είναι φίλος του θεού.
Ας πάρουμε θα πει ο μέγας δάσκαλος τα δυο τρίγωνα από τα οποία κατασκευάστηκαν τα σώματα του πυρός και των άλλων στοιχείων από αυτά τα δύο τρίγωνα, το ένα είναι ισοσκελές που είπαμε ήδη, το άλλο όμως έχει πάντοτε το τετράγωνον της μεγαλύτερης του πλευράς τριπλάσιο από το τετράγωνο της μικρότερης του πλευράς.Ξαναρχίζοντας από το πρώτο στοιχείο που είναι και το μικρότερο από τα τέσσερα, θα δούμε ότι το τρίγωνο αυτό έχει την υποτείνουσα διπλάσια κατά μήκος από την μικρότερη πλευρά.
Όταν συνδεθούν τα τρίγωνα αυτά ανά δύο και αυτό το πράγμα επαναληφθεί τρεις φορές ώστε να στηρίξουμε τις διαγωνίους και τις μικρές πλευρές εις ένα κοινόν σημείον ως κέντρο, τότε τα εξ αυτά τρίγωνα γίνονται ένα ισόπλευρο τρίγωνο, μαζί με άλλα τέσσερα τα οποία όταν ενωθούν σε τρεις επίπεδες γωνίες κάνουν μια στερεά γωνία η οποία είναι εφεξής (γωνία που έχει κοινή κορυφή, μια πλευρά κοινή, και τις άλλες δύο πλευρές από το ένα μέρος και το άλλο της κοινής), της αμβλύτερης γωνίας από τις επίπεδες γωνίες. Όταν αυτό το πράγμα γίνει τέσσερις φορές σχηματίζεται το πρώτο είδος του στερεού (πυρ) το οποίο διαχωρίζει ολόκληρη την περιφέρεια μέσα στην οποία βρίσκεται, σε ίσα και όμοια μέρη.
Το δεύτερο είδος στερεού γίνεται από τα ίδια τρίγωνα, όταν συνενωθούν οκτώ ισόπλευρα τρίγωνα, τεσσάρων επιπέδων. Άμα αυτό το πράγμα επαναληφθεί έξι φορές τελειοποιείται και το δεύτερο σώμα (αέρας).Το τρίτο σώμα (ύδωρ),γίνεται από εκατόν είκοσι στοιχεία, τα οποία είναι τρίγωνα ενωμένα, από δώδεκα στερεές γωνίες. Κάθε μια γωνία περικλείεται από πέντε επίπεδα ισόπλευρα τρίγωνα. Το ένα είδος των τριγώνων το σκαληνό όταν δημιούργησε τα πρώτα τρία σώματα σταμάτησε και έρχεται ένα νέο άλλο τρίγωνο το ισοσκελές που δημιούργησε το τέταρτο σώμα, με την ένωση ισοσκελών τριγώνων ανά- τέσσερα.
Δηλαδή ενώθηκαν οι ορθές αυτές γωνίες των τεσσάρων αυτών τριγώνων, στο κέντρο σχηματίζεται λοιπόν ένα ισόπλευρο τετράγωνο. Όταν ενωθούν έξι τέτοια τετράγωνα κάνουν οκτώ στερεές γωνίες από τις οποίες η κάθε μια αποτελείται από τρεις επίπεδες ορθές. Το σχήμα του νεοσχηματισθέντος αυτού σχήματος είναι κυβικό που έχει έξι επίπεδες τετράγωνες, ισόπλευρες βάσεις.
Επειδή όμως είναι δυνατόν να γίνει και μια ακόμη δημιουργία τριγώνων όταν ο Θεός αποφάσισε να κάνει το σύμπαν χρησιμοποίησε τελικά και αυτόν τον συνδύασμό, με το πενταγωνικό δωδεκάεδρο, που αντιπροσωπεύει τον αιθέρα.
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ.
Ο Ύπατος των Φιλοσόφων καταδικάζει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, διότι είναι ενάντια στην Αριστόκλεια Θεολογία και στο αξίωμα του αγαθού-Θεού Δημιουργού.
Να περάσουμε, να δούμε τι αναφέρουν κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μας σχετικά με τις επιστημονικές απόψεις του Μέγα Αριστοκλή σχετικά με τους όμηρο και Ησίοδο :
"Γράφει στην «Πολιτεία» «τούτο (αναφέρεται στο μύθο) που ως το όλον ειπείν ψεύδος, ενί δε και αληθή» (377a). Δηλαδή, το «ψεύδος» είναι οι αλληγορίες και οι συμβολισμοί που δεν θα έπρεπε να εκλαμβάνονται κατά κυριολεξία, και «αληθή» είναι ο αποσυμβολισμός. Κοιτάζοντας τις μεγαλύτερες μυθικές διηγήσεις, είπα εγώ, θα διακρίνουμε και τις πιο μικρές.
Γιατί το καλούπι είναι ασφαλώς το ίδιο κι η επίδραση που ασκούν, και οι μεγάλες και οι μικρές, επίσης η ίδια· ή δεν το νομίζεις; Αυτό το δέχομαι, είπε· δεν καταλαβαίνω όμως ποιους εννοείς όταν λες μεγάλους μύθους. Αυτούς, είπα, που μας έλεγαν ο Ησίοδος κι ο Όμηρος και οι άλλοι ποιητές. Αυτοί έπλεκαν μυθικές ψευδείς διηγήσεις και τις έλεγαν στους ανθρώπους και τις λένε και τώρα. Ποιους μύθους εννοείς, είπε, και τι κακό βρίσκεις σε αυτούς;
Αυτό που πρωτίστως και κυρίως πρέπει να κατακρίνει κανείς, ιδίως όταν κανείς δεν ψεύδεται με όμορφο τρόπο. Έχεις ένα παράδειγμα; Όταν λόγου χάριν κάποιος, με όσα λέει, παρουσιάζει άσχημα ό, τι σχετίζεται με τους θεούς και τους ήρωες, δηλαδή ποιας λογής είναι αυτοί, σαν το ζωγράφο που όσα ζωγραφίζει δεν έχουν καμία ομοιότητα με αυτά που θέλει να ζωγραφίσει. Πραγματικά, είπε, σωστό είναι τέτοια πράγματα να τα κατακρίνει κανείς. (377c).
Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ο δή Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον άν είη μάλιστα» (Νομ. IV 716e), «Ομοιούσθαι Θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταίς χερσίν αυτού τήν αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ 713e).
OMAΔΑ ΟΡΘΟΞΟΞΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ https://www.oodegr.com/
Ο Πλάτωνας κατά του Ομήρου και του Αισχύλου Αν αυτά που έγραψε ο Πλάτωνας κατά του Ομήρου και του Αισχύλου, τα έλεγε κάποιος Χριστιανός, οι Νεοπαγανιστές θα χάλαγαν τον κόσμο ότι είναι "ανθέλληνας", "σκοταδιστής", "εναντίον της αρχαιοελληνικής τέχνης", "εχθρός του πολιτισμού", και άλλα τέτοια. Για τον Πλάτωνα όμως σιωπούν. Μάλιστα, ενώ οι Παγανιστές ζητούν να διδάσκονται στα σχολεία εντατικά τα μαθήματα για την Ελληνική Μυθολογία, ο Πλάτωνας ζητάει να μη διδάσκονται, επειδή κάνουν κακό στους νέους! Μάλιστα ο Πλάτωνας τα θεωρεί και βλάσφημα για τους "θεούς", για όσα τους φορτώνουν, έστω και αν αυτά είναι συμβολικά!"
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΕΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Ο μεγαλύτερος Πανεπιστήμονας στην ιστορία της ανθρωπότητας αντιστάθηκε πιο δυναμικά από όλους ενάντια στον ξενόφερτο Διονυσιακό πολιτισμό, την ξενόφερτη Ολύμπια θρησκεία και τους υποστηρικτές τους. Για το ανεκτίμητο επιστημονικό του έργο καθώς και για την ηρωική αντίσταση του απέναντι στους Φοίνικες εισβολείς και στους υποτακτικούς τους Όμηρο και Ησίοδο, ο Ελληνικός πολιτισμός θα ονομάζεται Αριστόκλειος. Την ονομασία αυτή έδωσα για πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο το έτος 2008 σε σχετικές επιστημονικές μου εργασίες.
Ο Μέγας Αριστοκλής στα έργα του αναγνωρίζει την αξία και τις ικανότητες των αρχαίων ποιητών. Εν τούτοις θεωρεί κάποια από τα ποιήματα τους καταστροφικά για την διαπαιδαγώγηση των νέων. Η τέχνη της ποίησης στο Αριστόκλειο-Φιλοσοφικό σύστημα δεν γίνεται να βασίζεται σε ψευδείς μύθους που διαφθείρουν τους νέους. Για αυτό τα ποιήματα του Ομήρου και του Ησιόδου δεν έχουν θέση στην Πλατωνική πολιτεία.
Ο μέγιστος των Ελλήνων σοφών αμφισβητεί την Ομηρική-Ησιοδική ποίηση στην εποχή του και την ικανότητά της να διαπλάθει ενάρετους πολίτες με βάση το Μέτρον Άριστον και το Μηδέν Άγαν. Για αυτό με τα επιστημονικά του έργα τάχθηκε ενάντια σε Όμηρο-Ησίοδο και μέσα από τις φιλοσοφικές διδαχές του δεν αναγνωρίζει το αρχαίο σύστημα εκπαίδευσης μέσα από τα ποιήματα των δύο προαναφερθέντων.
Η ποίηση Ομήρου και Ησιόδου τίθεται σε επιστημονική κριτική και διερεύνηση από τον κορυφαίο πανεπιστήμονα της ανθρωπότητας. Η εκτενής επιστημονικές μελέτες του Μέγα Αριστοκλή μας διδάσκουν τον σημαντικό ρόλο της ποίησης στην Ελληνική παιδεία. Παράλληλα όμως υπάρχουν και επικίνδυνα ποιήματα και ποιητές που είναι σε θέση να δημιουργήσουν τρομερά προβλήματα και να καταστρέψουν χιλιάδες ψυχές.
Η επιστημονική γνώμη του Μέγα Αριστοκλή είναι κάθετα αντίθετη στην ποίηση και στους μύθους που συνέθεταν ο Όμηρος και ο Ησίοδος. Σαφέστατα ο Ύπατος των Φιλοσόφων αμφισβητεί την ικανότητά των ποιημάτων Ομήρου-Ησιόδου και ότι αυτά έχουν θετικά στοιχεία σχετικά με την αγωγή των νέων στην αρχαία Ελλάδα. Ο Μέγας Αριστοκλής δεν απορρίπτει στο σύνολο της την ποιητική τέχνη. Όμως είναι κάθετα αντίθετος σε ποιήματα που κάνουν κακό στις ψυχές και τον χαρακτήρα των ανθρώπων.
Οι ενστάσεις του Μέγιστου των Σοφών για τις κίβδηλες μυθοπλασίες είναι ότι οι μυθικές διηγήσεις μέσα από τα ποιήματα του Ομήρου-Ησιόδου αλλοιώνουν την πραγματικότητα. Για αυτό τα ποιήματα Ομήρου-Ησιόδου είναι κάκιστη επίδραση για τους Έλληνες πολεμιστές και για τους φύλακες της Αριστόκλειας Πολιτείας. Οι ποιητές υποχρεούνται να διαπλάθουν ενάρετες ψυχές και για αυτό ο Μέγας Αριστοκλής θεωρεί ότι δεν έχουν θέση στην Αριστόκλεια παιδεία-πολιτεία αυτού του είδους τα ποιήματα.
Μέσα από τα έργα του Μέγα Αριστοκλή αντιλαμβανόμαστε ότι ο Όμηρος-Ησίοδος δημιούργησαν αξιόλογα ποιήματα και ωραίους μύθους με πρωτότυπη τεχνική. Εν τούτοις η ουσία σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων δεν είναι το επίπεδο ενός ποιήματος, αλλά το περιεχόμενό του και τα διδάγματά του, τα οποία δεν πρέπει να είναι βλαβερά για το κοινωνικό σύνολο. Τα ποιήματα πρέπει να διδάσκουν την ανδρεία, την τιμιότητα, την ηθική και την αλήθεια. Δεν πρέπει να στηρίζονται σε κίβδηλους μύθους.
Διότι σε αυτή την περίπτωση οι χαρακτήρες που θα δημιουργούνται θα είναι κακοί. Ο Μέγας Αριστοκλής θεωρεί ότι με τα ποιήματα του Ομήρου οι Έλληνες στρατιώτες-υπερασπιστές φύλακες θα καταλήξουν να είναι αντίπαλοι και εχθροί μεταξύ τους. Αυτό είναι φυσικό επακόλουθο καθώς ο Όμηρος εμφανίζει τους Ολύμπιους Θεούς κακούς-εκδικητικούς να πολεμούν μεταξύ τους. Οι νέοι σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τα ποιήματα του Ομήρου. Αν και δεν αμφιβάλει για την αξία της ποίησης οι Ύπατος των Φιλοσόφων ως πολύτιμο εκπαιδευτικό εργαλείο, παράλληλα αντιτίθεται στους Όμηρο και Ησίοδο.
Σύμφωνα με τον Μέγα Αριστοκλή η ποιητική τέχνη πρέπει να μας διδάσκει τις μέγιστες αρετές του Ελληνικού πολιτισμού. Αντιθέτως η ποίηση του Ησιόδου και του Ομήρου με θεούς γεμάτους ταπεινά ερωτικά-εκδικητικά Διονυσιακά πάθη είναι ακατάλληλη για τους Έλληνες νέους. Μην ξεχνάτε ότι με βάση την Αριστόλεια Θεολογία ο Θεός-Δημιουργός του Αριστοκλέους είναι αιτία μόνον για ότι καλό συμβαίνει. Αιτία για ότι κακό συμβαίνει είναι οι θεοί του Διονυσιακού πολιτισμού. Συνεπώς τα ποιήματα του Ομήρου και του Ησιόδου είναι ενάντια στην Αριστόκλεια-Πλατωνική Θεολογία. Ο θεός ήταν και είναι αιτία για ότι καλό συμβαίνει στην ανθρωπότητα. Για ότι κακό συνέβη και θα συμβεί στην ανθρωπότητα αιτία είναι ο Διονυσιακός πολιτισμός και οι Θεοί της Διονυσιακής κουλτούρας.
Οι Σοφοί πρόγονοι μας από την αρχή απέρριψαν την Ολύμπια θρησκεία ως ανάξια του πολιτισμού και των ηθών του Ελληνικού έθνους. Ο Μέγιστος των Σοφών της ανθρωπότητας δίδαξε με μοναδικό τρόπο τον Θεό. Κανένας άλλος αρχαίος φιλόσοφος δεν απέρριψε τόσο έντονα, την σκοτεινή Αιγυπτιακή-Φοινικική θρησκεία και τα Διονυσιακά αξιώματα όσο ο Μέγας Αριστοκλής. Φυσικά ο αρθρογράφος αγνοεί την ένωση της Ορθοδοξίας και του Μέγα Αριστοκλή.
Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ο μοναδικός σοφός στον κόσμο, ο οποίος πήγε ενάντια Φιλοσοφικές- ηθικές του διδασκαλίες, για να επιβιώσει η Ελλάδα. Παράλληλα ήταν ο πρώτος εθνικιστής στην παγκόσμια ιστορία.
Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Ελλάδα είναι το πιο ιερό-πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Αριστοκλής καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες. Επίσης με μοναδικό τρόπο και με τον πιο αξιοθαύμαστο μας δίδαξε τι είναι δίκαιο, ηθικό, γενναίο και άξιο.
Ο μέγιστος των φιλοσόφων μας δίδαξε την αρετή, την αγνότητα, την συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους, και την ελευθερία, με ανεπανάληπτες μεθόδους. Οι μέγιστες πανανθρώπινες αρχές, τις οποίες δημιούργησαν οι αρχαίοι Έλληνες διδάχτηκαν από τον Αριστοκλή με τρόπους που όμοιοι τους δεν θα βρεθούν ποτέ, από κανέναν άλλο Σοφό. Σε μια προσπάθεια να επιβιώσει η Ελλάδα από τους αλλοδαπούς εισβολείς-κατακτητές και πιστούς του δωδεκαθέου, έφτασε να διδάξει ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές. Επί πολλά έτη δίδαξε στην σχολή του για την ηθική-γενναιότητα, καλοσύνη, δικαιοσύνη, την αγάπη για την πατρίδα και για το πως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία.
Ο άνθρωπος που δίδαξε τι είναι ηθικό, δίκαιο, γενναίο με τόση τέχνη, ο σοφός που μας έμαθε κάθε τι ωραίο και ευγενές, άλλαξε τις διδαχές του για το καλό του έθνους. Ο κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών, συνειδητά έγινε ο μοναδικός μέχρι και σήμερα ο οποίος δίδαξε την ηθική και τις αρετές και και στην συνέχεια ζήτησε να αλλάξουν τρόπο ζωής οι Έλληνες για να επιβιώσουμε ως έθνος.
Αυτό το έκανε από μεγάλη ανάγκη για να μην εξαφανιστεί δια παντός ο Ελληνισμός. Στην πολιτεία το κορυφαίο έργο του, αναφέρει ότι όλοι οι γνήσιοι Έλληνες πρέπει να ζούνε μαζί σε κοινόβιο, να μοιράζονται τις γυναίκες και να μην παντρεύονται ποτέ. Να μην γνωρίζει κανείς ποιο είναι το δικό του παιδί. Ειδικά οι στρατιώτες-φύλακες της Ελλάδος, πρέπει να ζούνε, με αυτόν τον τρόπο ζωής σύμφωνα, με τον Μέγα Αριστοκλή.
Με όλα αυτά που αναφέρει ζητά και διδάσκει την κοινοκτημοσύνη όλων των παιδιών και των γυναικών. Αυτό το πράγμα το οποίο μας δίδαξε ο ύπατος των φιλοσόφων, δεν συμβαίνει ούτε στο ζωικό βασίλειο. Ακόμη και τα ζώα γνωρίζουν ποια είναι τα παιδιά τους. Με αυτή την πρόταση του επί της ουσίας, ζητούσε να γίνουν οι Έλληνες, κατώτεροι ακόμη και από τα ζώα.
Όμως στην αρχαία εποχή ήταν θανάσιμος ο κίνδυνος για το Ελληνικό έθνος, εξαιτίας των εισβολέων δωδεκαθειστών (Φοίνικες). Για αυτό ο Αριστοκλής πρότεινε να ζήσoυν οι Έλληνες με τρόπο εντελώς ανάξιο σε σχέση με τον πολιτισμό και ο οποίος είναι κατώτερος ακόμη και από αυτόν τον οποίο διαβιώνουν τα κτήνη. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας διδάσκει την κοινή στρατιωτική εκπαίδευση–παιδεία για τους άνδρες και τις γυναίκες.
Αναφέρει ότι είναι απαραίτητο οι γυναίκες να έχουν την ίδια εκπαίδευση στον στρατιωτικό τομέα με τους άνδρες και το ίδιο μορφωτικό επίπεδο. Όλα αυτά τα έκανε για έναν πολύ ιερό σκοπό. Επιθυμούσε να μας κάνει πραγματικά αδέλφια. Να γίνουν οι Έλληνες ένα σώμα και μια ψυχή ώστε να επιβιώσουμε από τον αφανισμό που είχε επιφέρει η σκλαβιά από το Φοινικικό δωδεκάθεο. Δεν υπήρξε ποτέ κανένας άλλος φιλόσοφος σε όλο τον κόσμο ο οποίος από αγάπη για την πατρίδα του να πάει ενάντια στις Φιλοσοφικές και ηθικές του πεποιθήσεις.
Αυτά τα δίδαξε με μοναδικό σκοπό την συνέχεια, την επιβίωση του Ελληνικού έθνους. Δεν ήταν ποτέ δυνατόν από την μια στιγμή στην άλλη να έχει γίνει τόσο πολύ “ανήθικος”, είτε να έχει “χάσει” τα λογικά του, ώστε να διδάσκει όλα αυτά χωρίς σοβαρές αιτίες ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές, ώστε να καταστρέψει τον εαυτό του, την υστεροφημία του και φυσικά να κλείσει η σχολή του.
Εν τούτοις κανένας μαθητής δεν έφυγε ποτέ από την σχολή του Πλάτωνα. Αυτό διότι όλοι οι μαθητές του γνώριζαν σχετικά με το εθνοκτόνο δωδεκάθεο. Σε διαφορετική περίπτωση θα έφευγαν όλοι οι μαθητές και θα έκλεινε η σχολή του Πλάτωνα. Την ίδια συμπεριφορά απέναντι στον ύπατο των φιλοσόφων, επέδειξαν και όλοι οι γνήσιοι Έλληνες, οι οποίοι ήταν υπέρ των διδασκαλιών και των προτάσεων του Αριστοκλή, σχετικά με την εθνική μας επιβίωση.
ΟΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ-ΠΛΑΤΩΝΑ.
Σε καμία των περιπτώσεων οι άλλοι φιλόσοφοι και ειδικά οι αντίπαλοι του οι σοφιστές με τους οποίους βρισκόταν σε πολύ έντονη διαμάχη ο Αριστοκλής, δεν θα δεχόταν τις προτάσεις το, εάν δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για το Ελληνικό έθνος. Κυριολεκτικά δεν θα έβρισκε τόπο να σταθεί ο Μέγας Αριστοκλής, καθώς όλοι οι σοφιστές θα μιλούσαν δημοσίως και πάρα πολύ σκληρά εναντίον του και θα ζητούσαν το κλείσιμο της φιλοσοφικής σχολής (Ακαδημία) και την απομάκρυνση του από την πόλη των Αθηνών.
Πολύ ενδεικτικά σας αναφέρω τα έργα του Αριστοκλή με τίτλους "Πρωταγόρας" και "Ιππίας" η διαμάχη μεταξύ φιλοσόφων – σοφιστών βρίσκεται στο απόγειο της. Ειδικά στο έργο του Ιππίας είναι πολύ μεγάλη η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο πλευρές (Φιλόσοφοι-Σοφιστές). Ο Ύπατος των Φιλοσόφων τα έγραψε όλα αυτά με μοναδικό σκοπό να αποδείξει ότι μόνον οι φιλόσοφοι είναι ικανοί να διαπαιδαγωγήσουν τους νέους στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Αριστοκλής μισούσε τους σοφιστές. Για αυτό δημοσίως και μέσα από τους περίφημους διαλόγους με τον Σωκράτη, ανέφερε ότι οι σοφιστές διαφθείρουν και καταστρέφουν ηθικά τους νέους. Τους θεωρούσε ως τους χειρότερους και τους πιο ακατάλληλους για την διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων.
Η αντιπαλότητα μεταξύ φιλοσόφων και σοφιστών ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Ο Αριστοκλής πρωτοστατούσε από την πλευρά των Ελλήνων φιλοσόφων, σε αυτήν την πνευματική φιλοσοφική και ρητορική διαμάχη. Ακόμη και πολύ μικρότερης σημασίας ηθικό παράπτωμα να έκανε ο Αριστοκλής-Πλάτων, δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να αποφύγει την οργή και την δημόσια διαπόμπευση από τους σοφιστές.
ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΜΕΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ ;
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς. Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα. Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή από την Αίγυπτο, για αυτό αναφέρεται με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών.
Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός. Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες, σοφιστές, Φιλοσόφους, ποιητές που δεν φοβήθηκαν τους σκλάβους Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής που κατέλαβαν την Ελλάδα, για αυτό έγραψαν για αυτούς και το δαιμονικό δωδεκάθεο που μας επέβαλαν. Παρά τις εξορίες, τις θανατικές ποινές με κώνειο, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, το κάψιμο των βιβλίων τους, αντιστάθηκαν και έγραψαν-δίδαξαν την αλήθεια.
Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, αλλά και ότι ταυτόχρονα ήταν φαιδρό και ανάξιο του αρχαίου αρχαίου πολιτισμού. Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος, της αρχαίας Αθήνας οποίος επέτυχε να μην υποστεί τις διώξεις, όπως έγινε εις βάρος του Σωκράτη, του Αναξαγόρα και άλλων σοφών.
Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν τα σκοτεινά ιερατεία στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Για να εκδικηθούν τον Μέγα Αριστοκλή διότι δίδαξε τον έναν Θεό-Δημιουργό και αντιτάχθηκε πιο δυναμικά από όλους τους Έλληνες σοφούς στον εωσφορικό παγανισμό, τον πούλησαν ως σκλάβο. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ένας ακόμη μεγάλος Εθνομάρτυρας, του Ελληνικού έθνους.
Η ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ IMPERIUM ROMANUM TOY ΒΟΣΠΟΡΟΥ.
Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας.
Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Τα δύο μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους.
Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Ήταν οι δημιουργοί της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό.
Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum. Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας.
Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική κλπ, και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. παράλληλα δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρείς ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.
Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνστναντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους.
Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων.
Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.
Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος.
Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού.
Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο.
Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή.
Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού. Η σκέψη των Χριστιανών φιλοσόφων του 4ου αιώνα με βασικούς εκφραστές τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο Γρηγόριο, (Ναζιανζηνό-Θεολόγο), τον Άγιο Ιωάννη-Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο (Επίσκοπος Νύσσης), αποτελεί κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της Ορθοδόξου πίστεως. Στις διδαχές και στα έργα τους είναι εμφανής η ιδεολογία του Αριστοκλή-Πλάτωνα. Οι Καππαδόκες νεοπλατωνικοί-φιλόσοφοι έρχονται στο πιο καθοριστικό χρονικό σημείο, να διαμορφώσουν και την Ορθόδοξη πίστη.
Την εποχή εκείνη οι όλοι οι μεγάλοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι διδάσκουν τον Αριστοκλή, έχοντας πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη των αυτοκρατόρων. Οι αυτοκράτορες γνωρίζουν προσωπικά τους μεγάλους φιλοσόφους – ρήτορες, τους Αγίους Ιεράρχες και τους στηρίζουν στο επιστημονικό τους έργο. Αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Πλατωνικής διδασκαλίας στον Χριστιανισμό. Με την ολοκλήρωση αυτού του μοναδικού στο είδος του φιλοσοφικού-πνευματικού έργου οι Ιεράρχες, μετέτρεψαν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό σε καθαρά Ελληνικό.
Αμέσως τότε ο Μέγας Θεοδόσιος τον Μάιο του 381 μ.Χ. θα ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν οι αυτοκράτορες ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν πότε την ενσωμάτωση αυτούσιας της διδασκαλίας του Αριστοκλή-Πλάτωνα, στην Χριστιανική θρησκεία.
Ο Αριστόκλειος Χριστιανισμός απορρίπτει την Ιουδαϊκή ιδεολογία περί υλικών-επίγειων αγαθών και την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ. Αυτό ήταν ένα δόγμα το οποίο είχε ήδη απορρίψει ο εξελληνισμένος Ιουδαϊσμός του Φίλωνα της Αλεξάνδρειας.
Εάν ήταν αληθές ότι ο Μέγας Αριστοκλής αποδεχόταν τον Διονυσιακό πολιτισμό και την Διονυσιακή πορνεία-Φεμινισμό όπως ισχυρίζονται οι παράγοντες της Διονυσιακής Κουλτούρας, δεν θα είχαν ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας του στον Χριστιανισμό οι τρεις ιεράρχες.
(2) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ.
Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα...
ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.
Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.
Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »
«Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.
Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.
Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ.
[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ.
[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες.
ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος, 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ :
Περιεχόμενα
2. Η ΚΤΙΣΗ ΚΑΙ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΔΜΕΙΑΣ Ή ΘΗΒΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
3. ΕΞΟΔΟΣ ΕΒΡΑΙΩΝ, ΦΟΙΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΑΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
7. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΣΤΕΡΙΟ ΚΛΕΡΥΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ – ΜΙΝΩΑΣ
8. Ο ΜΙΝΩΑΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ
1. Η ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΚΑΙ Η ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ( ΓΡΑΜΜΙΚΗ) ΓΡΑΦΗ
2. ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ, ΟΙ ΚΑΔΜΕΙΟΙ Ή ΘΗΒΑΙΟΙ ΚΑΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
4. Ο ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ ΨΕΜΑ
222%20(3)%20(3).jpg)
222%20(3)%20(3)%20(1)%20(1)%20(1)%20(1)%20(2)%20(1)%20(2)%20(1)%20(1).jpg)
222%20(3)%20(3)%20(1)%20(1)%20(1)%20(1)%20(2)%20(1)%20(2)%20(1)%20(1).jpg)
0 comments: