Ο αδελφός του Τρώα Μέμνονα, γιος του Τιθωνού, ο Ημαθίων, βασίλευε ανάλογα με παραλλαγές, στην Αιθιοπία, Αραβία, Μακεδονία, Βοιωτία.
Τον σκότωσε ο Ηρακλής. Γραμματολογικά, οι τύποι των ονομάτων Αιμάθη και Ημάθη είναι εναλλάξιμοι. Αυτή ήταν μια παρθένα που θυσιάστηκε για να «στεριωθεί» η Συριακή Αντιόχεια επί Ορόντη. Δεν νομίζω να την κουβάλησαν από την Μακεδονία.Μytilenepress : Αν και δεν συμφωνώ σε όλα όσα έχει γράψει ο Δημήτρης Σκουρτέλης, εν τούτοις οι έρευνες του σχετικά με την ξενόφερτη Ολύμπια Θρησκεία είναι πολύ αξιόλογες. Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ποιοι και γιατί παρουσιάζουν ως μυθολογία τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο στην ιστορία της ανθρωπότητας https://mytilenepress.blogspot.com/2025/01/mytilenepress_64.html
(Δεν φεύγουμε από την Μέση Ανατολή με τίποτα!) Ο ομώνυμος, λοιπόν, με τον Ημαθίωνα Αμαθούς ή Αμαθί, γιός του Χαναάν, ήταν Φοίνικας (άρα ομόφυλος με τους Κίλικες Τρώες) και έχτισε την πόλη Αμαθούντα ή Αμάθη, στην Φοινίκη, την οποία οι Μακεδόνες μετονόμασαν σε «Επιφάνεια»,[60]προφανώς για να μην φαίνεται η σκανδαλώδης ομωνυμία με την πατρίδα τους, την Ημαθία και τον ομώνυμο Φοίνικα και Τρώα βασιλιά τους. Και όμως, οι Μακεδόνες παραχώρησαν, αρχικά, ίσα δικαιώματα στους Εβραίους, και αυτοί άρχισαν να αποκαλούνται με υπερηφάνεια «Μακεδόνες»! όπως αποκαλούνταν και«Σπαρτιάτες». Μπαααα… Ο Ιώσηπος επικαλείται για τα παραπάνω, επίσημα έγγραφα. Αργότερα, βέβαια, ήρθε η ρήξη.
Οι Έλληνες έλεγαν πως ο «Άμαθος» (είναι δυνατόν να είναι όνομα με Ελληνική ρίζα;) ήταν άλλο πρόσωπο, γιός του Ηρακλή. Αν μιλάμε για τον Φοίνικα Ηρακλή, τον Μελκάρθ, όλα εξηγούνται… Είναι προφανές πως αφού ο Ημαθίων, ο αδελφός του Μέμνονα ταυτίζεται με την Ημαθία, την Αραβία και την Αιθιοπία, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Αμαθί- Άμαθο.
Η Αμαθούντα της Κύπρου έχει την ίδια ρίζα, και συνδέεται με την Σαλαμίνα, ένα νησί με επίσης Φοινικικό όνομα, (Βαάλ-Σαλάμ) και τον ημι-Τρώα ιδρυτή της Σαλαμίνας της Κύπρου, τον Τεύκρο (Θογαρμά) γιο του Σαλαμίνιου Τελαμώνα και της Τρωαδίτισσας βασιλοπούλας Ησιόνης. Μπορούμε λοιπόν, να χαράξουμε μια σχεδόν ευθεία γραμμή ανάμεσα στην Αραβία και την (Μακεδονική) Ημαθία, χάρη στους Τρώες λεβέντες, πατριώτες, σωτήρες, και προστάτες μας…
Ακόμα και αν αρχικά επρόκειτο για ομώνυμα πρόσωπα, πολλούς και διάφορους Ημαθίωνες, Άραβες, Βοιωτούς, Αιθίοπες, Μακεδόνες, Χαναανίτες, (!) πράγμα διόλου πιθανό, το ίδιο τους το όνομα, και η τελική ταύτισή τους με αυτόν τον Τρώα, αρκεί για να αποδείξει την τεράστια Τρωική επιρροή στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο. Χρειάζεται να πω πως οι Μακεδόνες δεν πήραν μέρος στα Τρωικά, και μια φυλή τους, οι Παίονες, πολέμησαν υπέρ της Τροίας; Δεν χρειάζεται!
Η επιρροή των Τρώων στην Ελλάδα φαίνεται από την αφήγηση που δείχνει ακόμα και τον επίσημο μάντη των Ελλήνων, τον Κάλχα, να είναι Τρώας! [62] Έτσι φαίνεται και η επίδραση της Τροίας στην Απολλώνια λατρεία. Ο Αγαμέμνονας δεν τον αφήνει καν να μιλήσει, και τον αποκαλεί «μάντη κακών». Αυτά, βέβαια, δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ, αλλά σε ειδικά (δυστυχώς μακροσκελή) κεφάλαια…
Η Ελλάδα αντέδρασε στην Τρωική εισβολή. Η υπόθεση ίσως θυμίζει τους Περσικούς πολέμους, ή την εκδίωξη των Σταυροφόρων από την Πόλη από τους Παλαιολόγους. Οι Έλληνες βασιλείς συμμάχησαν, με αρκετή δυσκολία και καυγάδες μεταξύ τους, για να εκμηδενίσουν τον πατροπαράδοτο εχθρό, την Τροία. Οι διαφωνίες οφείλονταν, στην πραγματικότητα, στο ότι ήδη οι γενιές τους είχαν Αιγυπτιακό, Τρωικό και Ασιατικό αίμα. Ήμασταν όμως τυχεροί, γιατί οι Ασιάτες Πελοπίδες – Ατρείδες είχαν εκδιωχθεί από τους Τρώες. Έτσι, αν και δεν ήταν Έλληνες, είχαν έχθρα με την πόλη.
Η πρώτη εκστρατεία των Ελλήνων μετά την αρπαγή της Ελένης, ήταν κατά της Μυσίας, γείτονα και σύμμαχο της Τροίας στην επιδρομή που αναφέραμε. Η σύγκρουση Ελλήνων-Μυσών ήταν ισάξια με τον Τρωικό πόλεμο.Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια ανασυγκρότησης για να επιτεθούν και στην Τροία. Όμως, η Μυθολογία μας λέει πως η απόβαση στη Μυσία ήταν λάθος πλοήγησης των Ελλήνων! (Ένας Μύθος που γελοιοποιεί την Ελλάδα) Μυσία σημαίνει: χώρα του Μυ = ποντικού από όπου προέρχονται οι Μύσες-Μούσες.Εκεί λατρεύονταν ο «Ποντικοδαίμονας» «Μουσαγέτης» (Αρχηγός των Μυσών-Μουσών) Απόλλων Σμινθεύς. Αναλύσαμε ένα ποντικοθαύμα του. Ο θώρακας του Αγαμέμνονα στολίζονταν με φίδια, «κυάνεους δράκοντες» -φυσικοί εχθροί των ποντικιών (σμίνθων) και της Τροίας. Η σύγκρουση ήταν Τοτεμική, βαθύτερη και διάφορη από τον σημερινό πατριωτισμό.
Η στρατηγική συνδυασμού χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων των Ελλήνων εμφανίζεται στις επιθέσεις του Αχιλλέα στις γύρω πόλεις και νησιά, που ελέγχονταν από τους Τρώες. Ο Φιλοκτήτης δεν έμεινε στη Λήμνο λόγω ανίατου τραύματος. Κάλυπτε τα θαλάσσια μετόπισθεν του στρατού που πολιορκούσε την Τροία, εξασφαλίζοντας τον ανεφοδιασμό του. «...γιατρεύτηκε από την Λήμνια Βώλο» (ειδικό χώμα) «όπου λένε πως έπεσε ο Ήφαιστος...» /.../ «...όσο δε καιρό οι Αχαιοί κατατρίβονταν στο Ίλιο, ο Φιλοκτήτης μαζί με το γιο του Ιάσονα Εύνεο κατελάμβανε τα μικρά νησιά, διώχνοντας τους Κάρες που τα κατείχαν...»[67] (Οι Κάρες ήταν σύμμαχοι των Τρώων)
Η συκοφάντηση της Ελλάδας
Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη άλωση της Τροίας από τον Ηρακλή, άφησε την πόλη ελεύθερη, ενώ μπορούσε να την κατακτήσει. Σε σχέση με τα ήθη της εποχής, οι Έλληνες, αν και την κούρσεψαν και πήραν σκλάβους, (αυτά που σήμερα αποκαλούμε «πολεμική αποζημίωση»)φέρθηκαν ανθρωπιστικά, μια που δεν κατάστρεψαν την Τροία, ζητώντας μόνο τα αυτονόητα δικαιώματα ελλιμενισμού. (όπως βάσιμα υποθέτουμε)
Αλλά και η τελική πτώση της Τροίας, με τις απάνθρωπες βιαιοπραγίες και τις ιεροσυλίες των Ελλήνων που αναφέρονται, φόνους αμάχων, παιδιών και ηλικιωμένων πάνω στους βωμούς, καταστροφές ιερών, βιασμούς και θυσίες παρθένων πάνω σε τάφους Ελλήνων και αγάλματα θεών κλπ., δεν συνάδει με την κατοπινή κατάσταση της περιοχής.
Ο πληθυσμός της Τρωάδας παρέμεινε… Τρωικός, με Τρωική εθνική συνείδηση και με αυτοδιοίκηση, τουλάχιστον μέχρι και τα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, που με έκπληξη διαπίστωσε πως το εκεί άγαλμα του Έκτορα δέχονταν ακόμα λατρεία, και μάλιστα με την ανοχή των Χριστιανών! (κύλησε ο Ιουδαιοτρωικός τέντζερης και βρήκε το Ιουδαιοχριστιανικό του καπάκι…) Και ο Όμηρος ισχυρίζεται, έμμεσα, πως η Τροία διατήρησε την κρατική της υπόσταση μετά την άλωσή της, μάλιστα μας δίνει και το όνομα του νέου βασιλιά της, που ενθρονίστηκε με απόφαση του Δία: Είναι ο γνωστός Αινείας.
Νομίσματα του «Δήμου των Ιλιέων» της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής εποχής, με τον Έκτορα να οδηγεί το άρμα του, ή με τον Απόλλωνα και τον Σμίνθο (ποντίκι) του, γεμίζουν ακόμα τα μουσεία. Πίστευαν πως το φάντασμα του Τρώα Ήρωα έλυνε και έδενε στην περιοχή, τιμωρώντας όσους τόλμαγαν να τον κατηγορήσουν, (!) ενώ οι «κατακτητές»Θεσσαλοί έστελναν ως αφιέρωμα γυναίκες-ιέρειες στους Τρώες για χίλια χρόνια μετά τον πόλεμο!
Το μόνο που φαίνεται πως επέβαλλαν οι Έλληνες στους Τρώες, ήταν η λατρεία και των δικών τους Ηρώων που ήταν θαμμένοι στην περιοχή. Αυτό συμβαίνει και σήμερα σε πάμπολλα πεδία μαχών, όπου υπάρχουν και νεκροταφεία των εισβολέων ή κατακτητών, με την ανοχή (και την υποστήριξη) της χώρας όπου βρίσκονται.
Η «κατακτημένη» και «εξανδραποδισμένη» Τροία, παρέμεινε… Τροία μέχρι τέλους! Αυτό αποδείχνει πως οι Έλληνες, αν και ισοπέδωσαν την πόλη, και της στέρησαν την επιρροή που είχε στην Ασία, δεν κατάστρεψαν ολοκληρωτικά την περιοχή, ούτε ξερίζωσαν τον λαό των Τρώων από εκεί. Στην επακόλουθη κοσμοκρατορία τους, δεν επέβαλλαν κανενός είδους καταπίεση στον ντόπιο πληθυσμό, που παρέμενε μολοντούτο, εχθρικός προς αυτούς. Και αν αυτά θεωρηθούν σημάδια εθνικής συγγένειας Ελλήνων-Τρώων, ας υπενθυμίσουμε την ολοκληρωτική εξόντωση των Πλαταιέων και των Μηλίων από τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους αντίστοιχα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Έτσι, η ανοχή των Ελλήνων απέναντι στους Τρώες πρέπει μάλλον να ερμηνευθεί σαν προσπάθεια συμφιλίωσης με τους Ασιάτες, που γνώριζαν πως μπορούσαν να τους επιτεθούν ξανά, βασισμένοι στην απόλυτη αριθμητική τους υπεροχή. Πράγματι, οι Πέρσες εμφανίστηκαν ως εκδικητές της Τροίας. Το ίδιο ισχυρίστηκαν και οι Ρωμαίοι. Τώρα έχουμε τους… Τούρκους!
Οι Έλληνες, λοιπόν, έχουν συκοφαντηθεί από την ίδια τους την Μυθολογία, δηλαδή την «πάτρια θρησκεία» τους, όπως την ονομάζουν οι αδαείς, που έπαιζε το ρόλο του Δικηγόρου των Τρώων, ή μάλλον του ψευδομάρτυρά τους…
Έτσι, η γενική εντύπωση σήμερα, είναι πως μια μεγάλη χώρα (Η Ελλάδα) τάχθηκε εναντίον μιας πόλης με σκοπό να την εκμηδενίσει, και μάλιστα για τον ποδόγυρο, ενώ οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον ολόκληρης ηπείρου, όπως θα δούμε... Είναι πάνω από άδικο να εμφανίζονται οι πολιορκητές ως επιτιθέμενοι και κατακτητές, μια που είχε προηγηθεί μια εκτεταμένη Τρωική εισβολή, που έφτασε μέχρι τον Πηνειό, και μετέτρεψε, έστω και προσωρινά, την Ελλάδα σε Τρωικό προτεκτοράτο, με την εγκατάσταση Τρώων βασιλέων και σε πολλές από τις νοτιότερες πόλεις. Άλλωστε, αυτά είχαν επαναληφθεί παλιότερα, με την εισβολή των Δαναών, των Κεκροπιδών, των Φοινίκων του Κάδμου και των Πελοπιδών, που εγκαταστάθηκαν και αυτοί στην πατρίδα μας ως Ελληνικές δυναστείες, δίνοντας μάλιστα τα ονόματά τους στους Έλληνες. (αυτά μας θυμίζουν λίγο την Νέα Ελλάδα)Κάποτε, αυτό έπρεπε να σταματήσει. Και σταμάτησε, χάρη στον φοβερό Τρωικό πόλεμο, έναν πόλεμο που καθόρισε την φυσιογνωμία και το μέλλον της χώρας.
Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο της μελέτης μας, υποχρεωνόμαστε να μιλάμε για την Τροία. Η μυθική καταγωγή των ιδρυτών της είναι από τους Ολύμπιους θεούς, και μάλιστα είναι, κατά μερικές παραλλαγές, Ελληνική. Το ντόπιο στοιχείο όμως, είναι παρόν, ίσως και κυρίαρχο στους Μύθους.
Οι βασιλείς της πόλης κατάγονται κυρίως από τοπικούς θεοποιημένους ποταμούς και επιχώριες Νύμφες. Αν όμως αναλύσουμε όλα τα εμπλεκόμενα Μυθικά πρόσωπα κάπως βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι ούτε ντόπιοι, ούτε Έλληνες, αλλά κατάγονται από την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή. Το ίδιο άλλωστε φαινόμενο ενέσκηψε στην προϊστορική (Μυθική) Θράκη, Φρυγία και Ελλάδα, όπου οι μεγαλύτερες Δυναστείες είχαν την ίδια Αιγυπτο-Φοινικική καταγωγή. Έτσι, η Μυθική συγγένεια Τρώων και Ελλήνων ανάγεται στην προϊστορική Αιγυπτο-Φοινικική «παγκοσμιοποίηση». Από αυτήν προέκυψαν ταυτίσεις που οδήγησαν πολλούς στο συμπέρασμα πως οι Τρώες ήταν Έλληνες.
Σε αυτό συνέβαλλε και ο Όμηρος, που δίνει Ελληνικά ονόματα ακόμα και σε όσους εχθρούς θεωρεί «αλλόγλωσσους», και χρησιμοποιεί Ελληνικά τοπωνύμια στην Μικρά Ασία, που δόθηκαν στην περιοχή μετά τον Ελληνικό αποικισμό.
Άλλος παράγοντας σύγχυσης, είναι οι Ολύμπιοι θεοί, που παρουσιάζονται να λατρεύονται από Τρώες και Έλληνες, σύμφωνα με τον Όμηρο. Όμως, θα βρούμε στο Έπος και στοιχεία που δείχνουν το αντίθετο. Ο ίδιος ο Ποιητής, (με το στόμα του Αγαμέμνονα) δεν έχει αποφασίσει αν ο Δίας κυβερνά από τον Όλυμπο ή από την Τρωική Ίδη. Αλλά και το «Όλυμπος» είναι Τρωικό τοπωνύμιο, μια που έτσι ονομάζονταν τέσσερις κορφές της Ίδης και ένα γειτονικό βουνό της Μυσίας, ενώ στα Αιγυπτιακά σήμαινε «Ζωδιακός κύκλος»,δηλαδή ουρανός… Οι Έλληνες εμφανίζονται να θυσιάζουν και να προσεύχονται στον «Κρονίωνα», που μόνο με αρκετή δυσκολία μπορούμε να τον ταυτίσουμε με τον γιό του Κρόνου, τον Δία, και όχι με τον πατέρα του, τον παλιό θεό, αυτόν που λάτρευαν πραγματικά οι Έλληνες εκείνη την εποχή.
Η έρευνά μας θα αποκαλύψει πως η Τροία, λόγω θέσης και γενεαλογίας, συγκέντρωνε όλες τις πολιτιστικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις της Ανατολικής Μεσογείου. Ήταν το θρησκευτικό κέντρο της λατρείας των Ολυμπίων, που ήταν «Ιδαίοι», μια που η Μεγάλη Μητέρα τους Ρέα – Κυβέλη κατάγονταν από αυτό το Τρωικό βουνό. Επιμένουμε να τους αποκαλούμε «Ελληνικούς» θεούς, αν και κανείς δεν αγνοεί ή αμφισβητεί την καταγωγή και το κέντρο λατρείας της Μητέρας τους, που ήταν Μικρασιατικό.
Ο Ποιητής ταλαντεύεται ανάμεσα στον Πατριωτισμό και την Πίστη στους Ολύμπιους, πράγμα που μπαίνει σε δοκιμασία όχι μόνο στο μυαλό του, αλλά και σε αυτό των Ηρώων του. Φυσικά, η σύληση των ξένων ιερών του αλλόφυλου εχθρού σε έναν πόλεμο, είναι κανόνας… Όμως, η κατοπινή υιοθέτηση της λατρείας των Ολύμπιων μετέτρεψε αυτή την αυτονόητη πράξη σε έσχατη ασέβεια: Οι Έλληνες παρουσιάζονται, αντιφατικά, να πολεμάνε και να πληγώνουν τους υποτιθέμενους πάτριους θεούς και γενάρχες τους στη μάχη!
«…γιατί η φριχτή μάχη δεν γίνεται πια ανάμεσα στους Τρώες και τους Αχαιούς. Οι Δαναοί τώρα πολεμούν και με τους αθάνατους…»[70]
Ακόμα, είναι καταραμένοι από τους θεούς, και έχουν τραγική κατάληξη επιστρέφοντας στην Ελλάδα.Ν Όπως καταλαβαίνετε, η Μυθολογία έχει πλέξει ένα τεράστιο κουβάρι γύρω από την Τροία, που δεν ξετυλίγεται εύκολα. Μπορούμε όμως να το προσπαθήσουμε. Οι Τρώες δεν ήταν μόνο μια πόλη, ούτε και ένας λαός. Υπήρχαν δυο κύριες φυλές, οι Τρώες και οι Δάρδανοι. Πολλές φορές οι Τρώες ονομάζονται Τεύκροι, από το όνομα ενός γενάρχη τους. Ο Όμηρος αναφέρει ξεχωριστά και όσους κατοικούσαν το όρος Ίδη και την πόλη Ζέλεια. Μνημονεύονται ακόμα οι πόλεις Αδράστεια, Απαισός, και Πιτύεια, στο όρος Τήρεια. Άλλες πόλεις ήταν η Περκώτη, το Πράκτιο, η Σηστός, η Άβυδος, η Αρίσβη. Δεν μιλάμε για συμμαχικές, αλλά για Τρωικές πόλεις, σύμφωνα με τον Όμηρο.Ο Στράβωνας επεκτείνει ακόμα περισσότερο την Τρωική επικράτεια, προσθέτοντας τους Κίλικες της Τρωικής Θήβας, τους Λύκιους, και ένα σωρό άλλους. Επίσης φαίνεται πως η Τροία έλεγχε και την Λήμνο, Τένεδο, Σαμοθράκη, κλπ. που οι Έλληνες είχαν ήδη καταλάβει. Ας προσθέσουμε την Κίλλα, Χρύση, κλπ.
Οι σύμμαχοί της προέρχονταν από το χώρο ανάμεσα στην Μακεδονία (Παίονες) μέχρι και τα νότια παράλια της Μικράς Ασίας, (Μυσοί, Λυδοί, Κάρες, Κίλικες, Σόλυμοι, Κητιείς...) καθώς και οι Φρύγες. Ανάμεσά τους και το Ελληνικό φύλο των Πελασγών, αλλά μόνο όσοι κατοικούσαν στην Ασία. Από τα βόρεια παράλια της Μ. Ασίας (Εύξεινος Πόντος) βοήθησαν οι Ενετοί, (Παφλαγόνες), Ασκάνιοι, Χάλυβες, κλπ. Υπάρχουν μη επιβεβαιωμένες ενδείξεις πως είχαν συμμάχους και τους Καππαδόκες. (Λευκοσύρους)
Φαίνεται πως η πόλη είχε και την υποστήριξη των Χετταίων, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, (ή των Ασσυρίων, σύμφωνα με τους Έλληνες ιστορικούς της αρχαιότητας) που έστειλαν ενισχύσεις στην πόλη, 200 άρματα και 20.000 πολεμιστές από το Ελάμ, (τα μετέπειτα Περσικά Σούσα) που οι αρχαίες πηγές αποκαλούν Αιθίοπες,μια που πίστευαν πως αυτή η φυλή ζούσε και στην Ανατολή, αφού αποκαλούσαν τους μελαψούς Ινδούς «Αιθίοπες». Σύμμαχοι της Τροίας ήταν επίσης οι Φοίνικες, με τους οποίους συνδέονταν και φυλετικά, και οι Αμαζόνες.
Οι περισσότεροι λένε πως η Τροία ήταν υποτελής ή ισότιμη σύμμαχος με όλους τους παραπάνω. Ο Δίων ο Χρυσόστομος λέει όμως πως η πόλη ήταν επικυρίαρχος όλων αυτών των κρατών. (ακόμα και των Ασσυρίων!) Οι Τρώες Μέμνων (αναφερόμενος και ως «βασιλεύς Αιθιόπων», «βασιλεύς Περσών», «Βασιλεύς Ινδών»…) και ο πατέρας του Τιθωνός, που γενικά μνημονεύονται ως στρατηγοί του Ασσύριου βασιλιά Τεύταμου, καταγράφονται σε μερικές πηγές ως Ασσύριοι Βασιλείς!
«Βάβιος ούτος εστίν ο παρ’ Έλλησι Τιθωνός λεγόμενος Ασσυρίων λβ΄ βασιλεύς. Τούτου παις Μέμνων, ος συνεμάχησε τω Πριάμω κατά των Ελλήνων…» /…/ «…Ο αυτός εστί δε και δεύτερος Ταυτάνης.» (Ο Τεύταμος)[75] και αλλού: «…του δυνατού Μέμνονος, βασιλέως Ινδών...» (δες παραπάνω) Ο άλλος αδελφός του Μέμνονα, γιος του Τιθωνού, ο Ημαθίων, βασίλευε ανάλογα με παραλλαγές, στην Αιθιοπία, Αραβία, Μακεδονία, Βοιωτία… Μιλήσαμε ήδη γι αυτόν. Αυτή η Τρωική οικογένεια, λοιπόν, κυβερνούσε την Γη, ανάμεσα στο Γιβραλτάρ και την Ινδία! Αυτό, άλλωστε, ισχυρίζεται ο Δίων ο Χρυσόστομος, όπως αναφέραμε…
Μνημονεύονται ακόμα και Ινδικές φυλές με Τρωικά ονόματα, οι Δάρδες και οι Πάνδαροι,ενώ ο Αριστοτέλης θεωρεί πως οι Εβραίοι κατάγονται επίσης από την Ινδία! [76] Το όνομα Έλυμος ήταν κοινό ανάμεσα στην Τροία, τα Σούσα του Μέμνονα και το Ισραήλ, και μάλιστα με θρησκευτική βαρύτητα. Τα μνημεία του «Βασιλέως Ινδών» Μέμνονα θεωρούνταν θαυματουργά από τους Εβραίους Ιερείς. Το Συριακό τοπωνύμιο Ορόντης μαρτυρείται ως όνομα Τρώων και Ινδών Ηρώων. Ινδοευρωπαϊκός πολιτισμός…
Λίγο μας ενδιαφέρει η θέση της Τροίας στην πολιτική σκακιέρα, γιατί, σε κάθε περίπτωση, ως υποτελής ή επικυρίαρχος, συγκέντρωσε σημαντικές Ασιατικές (όχι μόνο Μικρασιατικές) και Αφρικανικές δυνάμεις για να την υπερασπιστούν. Θεωρητικά, πρέπει να γίνονταν επιμιξίες με αυτούς τους συμμάχους, μια που οι συνθήκες μεταξύ κρατών επισφραγίζονταν συνήθως με προξενιά. Αν πιστέψουμε όλες τις αρχαίες πηγές, που ομόφωνα παρουσιάζουν τους Έλληνες να πολεμούν χωρίς συμμάχους, κατανοούμε πως ο αγώνας τους ήταν τιτάνιος.Τα διάφορα ονόματα της πόλης, Τροία, Ίλιον, Δαρδανία, κλπ, αλλά και πολλά από τα αναφερόμενα ονόματα Τρώων, αντανακλούν τις πολλαπλές εθνικές καταβολές της. Πολλά από αυτά ήταν ίδια και στη Θράκη. Θα μπορούσε να διατυπωθεί η θεωρία πως το τοπωνύμιο Ίλιον είναι μιας από τις τρωικές φυλές ενώ το τοπωνύμιο Τροία είναι Φρυγικό, μια που το όνομα Οτρέας είναι επίσης Φρυγικό, και στην ευρύτερη περιοχή υπήρχε και η πόλη Οτροία, δίπλα στη λίμνη Ασκανία, περιοχή που ονομάζονταν «Μικρή Φρυγία». Πίστευαν πως η Ο-τροία ονομάστηκε από τον Φρύγα βασιλιά Οτρέα. (Φρυγία και Τροία δεν είχαν ίδια γλώσσα, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο στην Αφροδίτη)
Το όνομα «Αλαξάντου» = Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη, διαβάστηκε σε Χιττιτικές επιγραφές, όπου αναφέρεται ως όνομα βασιλιά της Τροίας. Είναι παραφθορά Ελληνικού ονόματος; Δυστυχώς όχι. Λέγανε πως σε μια επιδρομή του στην Θεσσαλία, ο Τρώας Αλέξανδρος (από το Ιουδαιοφοινικικό Αλ= θεϊκός) πήρε το όνομα Πάρης…Αυτό αποδείχνει πως το Τρωικό Αλαξάντου (οι Έλληνες το μετέτρεψαν αργότερα σε Αλέξανδρος)δεν είναι Ελληνικό… Αν ήταν, γιατί το άλλαξαν οι Θεσσαλοί; Άλλωστε το «Αλέξανδρος» =προστάτης ή διώκτης των ανδρών, δεν ταιριάζει καθόλου με τον δειλό, «ουτιδανό» Πάρη, που λέει, πήρε το όνομα αυτό γιατί καταδίωκε… με τη λεβεντιά του ληστές στην Ίδη! Παραμύθια που προσπαθούν να ελληνοποιήσουν το Τρωικό «Αλαξάντου» =θεϊκός, όπως άλλωστε τον αποκαλεί και ο Όμηρος, μεταφράζοντας πολύ σωστά το όνομα…
Μαρτυρία για ξέχωρη Τρωική γλώσσα είναι και η ονομασία που έδιναν στον Ηρακλή: «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων» Ο Δισανδάν, Σανδάν ή Ντιμπτάν, ταυτίζονταν και με τον Εβραίο Ήρωα της Φυλής Δαν, τον Σαμψών…
Φυσικά, και το… φάντασμα του Έκτορα μίλαγε σε «βαρβαρική» γλώσσα,
Η πόλη, αν και ήταν πολυεθνική, διαμόρφωσε ιδιαίτερο πολιτισμό, που ήταν εξαπλωμένος στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου. Ο Θουκυδίδης λέει πως κυρίαρχοι των νησιών αυτών, πριν τους Έλληνες, ήταν οι Κάρες και οι Φοίνικες. Δεν είναι δύσκολο να τους ταυτίσουμε με τους Τρώες, που ήταν και αυτοί απόγονοι του Χαναάν. Έχουμε αναλύσει το ναυτικό δαιμόνιο των Φοινίκων. Είναι δυνατόν να μην είχαν εγκατασταθεί στα Δαρδανέλια, τον σημαντικότερο πορθμό της Μεσογείου; Μέσα από αυτόν, και ανεβαίνοντας στη συνέχεια τα πλωτά ποτάμια, τον Δούναβη, το Ντον (ποτάμια ονομασμένα από την Εβραϊκή Φυλή Δαν)κλπ., φτάνεις στην καρδιά της Ανατολικής, Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Θα ήταν ιστορικό παράδοξο, αν οι θαλασσοκράτορες Φοίνικες δεν έπιαναν τα Στενά. Θα ανακαλύψουμε μέσω εθνογραφικών και θρησκευτικών στοιχείων, πως το Φοινικικό και το Εβραϊκό στοιχείο, ήταν παρόντα, αν όχι και κυρίαρχα στην Τροία.
Μερικοί είπαν πως οι Τρώες ήταν Έλληνες, και ο πόλεμος του Ιλίου ήταν εμφύλιος. Σκοπός της διαπίστωσης ήταν και είναι η ταύτιση της Ελλάδας με τη Ρώμη, (Τρωική αποικία)και την Δυτική Ευρώπη κατ’ επέκταση. Ισχυρίζονται πως στα Ομηρικά Έπη παρουσιάζονται μυθολογικές συγγένειες των δυο λαών, κοινή θρησκεία και έθιμα, και κοινή γλώσσα. Τα στοιχεία αυτά είναι αβάσιμα και θα τα αναλύσουμε παρακάτω. Άλλωστε, οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς αποκαλούν τους Τρώες και τους συμμάχους τους «βαρβάρους» και«Φρύγες».
Οι Τρώες τυπικά θεωρούνται μίξη ντόπιων Φρυγών με ένα λαό που ήρθε από τη Δύση ή το Νότο. Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς τους θεωρούν Φρύγες. Ο Στράβωνας τους θεωρεί Θράκες. Αυτοί οι «Θράκες» ήρθαν από την Μέση Ανατολή, (τη «Γη Χαναάν») εγκαταστάθηκαν στην στρατηγική θέση της εισόδου των Δαρδανελίων, μάλιστα και στις δυο όχθες, δηλαδή και στη Θράκη, όπως μαρτυρά το Φοινικικό όνομα Φινέας ενός Θράκα βασιλιά, συγγενή του Κάδμου, και γαμπρό του Δάρδανου, το όνομα του ποταμού Έβρου, αλλά και το ίδιο το Ελληνικό «Βόσπορος», που ήταν και Φοινικικό όνομα. Τα δε νησιά τους, Θάσος και Σαμοθράκη, ήταν κέντρα Φοινικικών λατρειών και Φοινικικές αποικίες.
Οι βασιλιάδες της παράλιας Θράκης ήταν, λοιπόν, Φοίνικες. Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει πως οι βασιλείς των Θρακών δεν ήταν ομόφυλοι με τους υπηκόους τους: «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.» Το ίδιο όνομα είχε και ο Φοίνικας ιδρυτής της Θήβας: «…ού κύριον» (όνομα) «μόνον ο Κάδμος, αλλά και Ερμού επίθετον, ού παράγωγον ο Καδμίλος…» Άκουγαν μουσική ως εξής:«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…» Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων. Ερμήδες (=Ναμπί) ονομάζονταν οι Μεσοποτάμιοι βασιλείς, (δηλ. και οι Τρώες Μέμνων και Τιθωνός) οι Εβραίοι Προφήτες, αλλά και οι... Απόστολοι στις Πράξεις… Ολύμπιος Ιουδαιοχριστιανισμός!!! Οι Τρώες αναμίχθηκαν με διάφορους λαούς Θρακικής και Φρυγικής καταγωγής, καθώς και με Έλληνες. που συνέρρεαν σε αυτό το σημαντικό πέρασμα. Αφού οι Τρώες ήταν συγγενείς με τους Φοίνικες, συνεπώς ήταν και με τους Εβραίους. Ακόμα και η Βίβλος ονομάζει τους Φοίνικες και τους Εβραίους «αδελφούς». Αυτά θα εξεταστούν κυρίως στο κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά» και «Ιουδαιοτρωικές φυλές».
Αλλά και οι Φρύγες, που συμμετείχαν στο χτίσιμο του Ιλίου εφαρμόζοντας το Ιουδαιοφοινικικό έθιμο της χρήσης μιας μαντικής αγελάδας, (που υπέδειξε τον τόπο θεμελίωσης της πόλης, όπως αυτή του Φοίνικα Κάδμου στο χτίσιμο της Θήβας) ήταν Φοίνικες, τουλάχιστο όσον αφορά την βασιλική τους οικογένεια. Ο βασιλιάς τους Δύναςήταν απόγονος του Αγήνορα, γενάρχη των Φοινίκων. Άλλωστε, είπαμε πως θεωρούνται απόγονοι του Χαναάν.
Μα και οι Παφλαγόνες είχαν συγγενέψει με τους Τρώες, δηλαδή τους Φοίνικες. Ιδού μια πεντακάθαρη μαρτυρία, τόσο γι αυτούς, όσο και τους Τρώες. «Ο Πυλαιμένης ήταν αρχηγός των Παφλαγόνων και είχε το ίδιο αίμα με τους Πριαμίδες» /…/ «προέρχονταν από τον Φινέα, το γιο του Αγήνορα.» /…/ «η κόρη του Φινέα ηΟλιζώνη, όταν μεγάλωσε δόθηκε γυναίκα στον Δάρδανο» Βλέπουμε πως οι Φοίνικες αποίκισαν τα Δαρδανέλια και τη Μαύρη θάλασσα, εγκαθιστώντας παντού δικούς τους βασιλείς, οι οποίοι παντρεύονταν μεταξύ τους, μη λάχει και χάσουμε τη ράτσα.
Φαίνεται όμως, πως ο Μεσανατολικός αποικισμός της Τρωάδας ήταν τόσο αρχαίος, που το ντόπιο στοιχείο είχε κερδίσει μια σχεδόν ισότιμη θέση με τους αποίκους. Ο πληθυσμός είχε ενοποιηθεί και δημιουργήσει πρωτότυπο πολιτισμό. Λόγω θέσης και καταγωγής, η πόλη συνταίριαξε Φρυγικές, Θρακικές και Μεσανατολικές πίστεις. Έτσι, η Τρωική θρησκεία είχε τις βάσεις να γίνει «παγκόσμια», και επηρέασε βαθιά τους Έλληνες αντιπάλους της. Οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες μπρος στα άπαρτα τείχη της, αλλά και σε άλλες μάχες, έπεισαν τους προγόνους μας πως οι θεοί της πόλης ήταν ισχυρότεροι από τους δικούς τους.
Αυτό που ονομάζουμε αρχαία Ελληνική θρησκεία, δεν είναι παρά ένα Τρωικό (=δηλ. Μεσανατολικό) δάνειο, σε μεγάλο βαθμό. Οι Ολύμπιοι ονομάζονταν «Ιδαίοι» από την Ίδη της Τροίας, που μετά μεταφέρθηκε στην Κρήτη, μαζί με ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες, Τρωικά τοπωνύμια, θεές, νύμφες, κατσίκες, κλπ. Ο Όμηρος δεν την αποκαλεί τυχαία «ιερή», αν και, να πούμε την αλήθεια, δεν τσιγκουνεύεται αυτό το επίθετο για διάφορες πόλεις.
Ο Ηρόδοτος, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες, μιλάει για ένα μεγάλο στρατό Τεύκρων και Μυσών (δηλ. Τρώων και των άμεσων γειτόνων τους) που πριν τον Τρωικό πόλεμοεισέβαλλαν στην Ελλάδα μέσω Θράκης και έφτασαν μέχρι τον Πηνειό και το Ιόνιο Πέλαγος! Τεύκροι ήταν το αρχικό όνομα των Τρώων. Εκεί, στην κατακτημένη Θεσσαλία, οι Τρώες πρέπει να ονόμασαν τον Όλυμπο, από το ομώνυμο βουνό της πατρίδας τους, στη Μικρά Ασία. Υπήρχε Όλυμπος στη Μυσία, αλλά και τέσσερις κορφές της Τρωικής Ίδης ονομάζονταν Όλυμποι. Όλα τα Μυθικά πρόσωπα με το όνομα Όλυμπος, είναι Ασιάτες ή Αιγύπτιοι. Ο Ποιητής παρουσιάζει τους Έλληνες που κούρσεψαν την Τροία ως καταραμένους από τους θεούς, ακόμα και από την «προστάτιδά» τους, Αθηνά
Αυτό τα εξηγεί όλα. Εξιστορώντας τα Τρωικά, η πάτρια θρησκεία μας παρουσίασε τους Έλληνες σαν άπονους και ασεβείς επιδρομείς, ενώ αυτοί –επιτέλους- έπαιρναν εκδίκηση, όχι για την Ελένη, αλλά για άπειρες αρπαγμένες γυναίκες και παιδιά στα τα χρόνια της σκλαβιάς τους…
Ερευνώντας τις ξένες επιρροές στην αρχαία Ελλάδα, είτε από την Αίγυπτο, ή την Μικρά Ασία, ή το Ισραήλ, ή τη Μεσοποταμία, ακόμα και την... Ινδία, η Τροία είναι κοινός τόπος και στοιχείο. Η σημαντική θρησκευτική επίδραση αυτής της πόλης είναι ένα συμπέρασμα που βγαίνει στατιστικά… Η Τρωική επιρροή δεν αντίφασκε με την Αιγυπτιακή και την Παλαιστινιακή, μια που έμπαινε στη μέση ο Φοινικικός αποικισμός που ενοποιούσε τα πάντα.
Τεύκρος, Δάρδανος, Κίλιξ
Οι μυθικές συγγένειες των Τρώων εμπλέκουν Θράκες, Φρύγες, Ρωμαίους, Έλληνες, Ετρούσκους, Φοίνικες, και θα ανακαλύψουμε, Εβραίους Ασκεναζίμ-Ασκανίους.
Οι Τρώες βασιλείς κατάγονταν από τον Δάρδανο. Αυτός, σύμφωνα με τον Βυζαντινό χρονογράφο Μαλάλα, ήταν απόγονος του Δαναού δηλαδή Αιγύπτιος, συγγενής των Φοινίκων Αγήνορα, Κάδμου, Κίλικα, Σύρου, Φινέα... Ο μυθικός Κίλιξ ήταν και αυτός μέλος της φαμίλιας, αδελφός του Φοίνικα Κάδμου. Θήβα έλεγαν την κόρη του. Η Μικρασιατική «Υποπλάκια» Θήβα, σύμμαχος της Τροίας, πρωτεύουσα της Τρωικής Κιλικίας και κέντρο λατρείας του Απόλλωνα, κατοικούνταν από Κίλικες Σημίτες.Η Ανδρομάχη, η γυναίκα του Έκτορα, ήταν κόρη του βασιλιά της Κιλικικής Θήβας Ηετίωνα.Η άλλη Κιλικία, της Ανατολής είχε εποικιστεί από τους Κίλικες της Τροίας. Ο Μυθικός γενάρχης τους, όμως, ο Κίλιξ, ήταν Φοίνικας…
Υπάρχει και η παραλλαγή πως ο Πάρης αφού έκλεψε την Ελένη αρχικά κρύφτηκε στην Κύπρο και την Φοινίκη, και ειδικά στην Σιδώνα.Εκεί είχε σιγουριά, και, ίσως, συγγενείς. Μερικοί βέβαια, ισχυρίζονται πως την κούρσεψε. Ο Όμηρος λέει πως έφερε από εκεί υφάντρες, (προφανώς σκλάβες) χωρίς να αναφέρει τον τρόπο που τις απόκτησε. Οι Φοίνικες, λέει ο Δίκτυς, ήρθαν να βοηθήσουν την Τροία, αλλά οι Έλληνες τους θύμισαν (!)πως ο Πάρης τους είχε επιτεθεί, και αυτοί τότε αποχώρησαν. Πρόκειται για παραλογισμό, ειδικά όταν ο ίδιος, κατόπιν, αναφέρει πως τελικά, πολέμησαν υπό τον Μέμνονα!
Άλλοι λένε, αντίθετα, πως οι Φοίνικες πολέμησαν υπέρ της Τροίας υπό τον Μέμνονα και τον βασιλιά τους Πολυδάμαντα. Ακόμα και από την παράλογη αφήγηση του Δίκτυ, όμως, συμπεραίνουμε πως οι Φοίνικες αισθάνονταν πως η θέση τους ήταν πλάι στην πολιορκημένη πόλη, και πως είχαν «ξεχάσει» τα κόλπα του Πάρη, που θα έπρεπε, λογικά, να τους σπρώξουν σε συμμαχία με τους Έλληνες…
Η Αφροδίτη (Δερκετώ, Αταργάτη, Ιστάρ, Αστάρτη, Ασεράτ) ήταν μια θεά της Παλαιστίνης, και ειδικά της πόλης Ασκαλών που λατρεύονταν και μέσα στο Ναό του Σολομώντα,
Η θεά συμμετείχε στη γενεαλογία του βασιλικού οίκου του Ιλίου. Ήταν μητέρα του Τρώα Αινεία. (ενός από τους ιδρυτές της Ρώμης) Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, η σχέση Τροίας – Φοινίκων. Φυσικά, όλοι αυτοί ήταν Έλληνες, όπως δηλώνουν τόσοι και τόσοι αξιόπιστοι εθνικιστές, που αρνούνται όμως τον ίδιο χαρακτηρισμό στους φυλετικά συγγενείς ετούτων, τους Εβραίους!
Ο αρχαιότερος Μυθικός βασιλιάς της περιοχής, όσο γνωρίζουμε, ήταν ο Τεύκρος, γιος του τοπικού ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Ίδης – του βουνού της Τροίας, δηλ. αυτόχθων.(Άλλοι τον βάφτισαν Κρητικό ή Αθηναίο ) Πρόκειται μάλλον για τον Θοργαμά υιό Γαμέρ της Π. Διαθήκης, απόγονο του Νώε και του Ιάφεθ. Ο Δάρδανοςίδρυσε την πόλη, κατεβάζοντας τον πληθυσμό από την Ίδη, το βουνό της Τροίας. Λένε πως ήταν Αρκάς. (του αποδίδονται πολλές άλλες καταγωγές). Αρκάς από τον Ιορδάνη – Ιάρδανο, φυσικά! Από εκεί προέρχεται το όνομα Δαρδανέλια, που θυμίζουν, πράγματι, ποτάμι. Μαρτυρείται πως και το όνομα Βόσπορος είναι Φοινικικό. «…Καρχηδόνιοι γαρ πρώτοι τετρήρη κατεσκεύασαν, εναυπήγησε δε αυτήν Βόσπορος αυτοσχέδιον…». Πράγματι, αν οι Θοργαμά ήταν απόγονοι του Ιάφεθ, οι υπόλοιποι λαοί της Τροίας ήταν απόγονοι του Χαναάν, δηλαδή Φοίνικες και Χαναανίτες. «τα δε εξ αυτών γεννηθέντα έθνη» (παραλείπω όσα δεν συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο) «Αιθίοπες, Σαβίνοι,» (οι Ρωμαίοι από την γυναικεία πλευρά) «Φοίνικες, Κάρες, Μυσοί, Φρύγες, Βιθυνοί, Λύκιοι, Μαριανδυνοί Πάμφυλοι, Κίλικες, Κρήται» [Οι Τεύκροι) Συνεπώς, η Μικρά Ασία πριν τον Τρωικό πόλεμο, ήταν μια τεράστια Μεσανατολική αποικία. –Μήπως και η Ελλάδα διέφερε πολύ, τότε;
Ο πονηρός Όμηρος δεν αναφέρει τίποτα για την καταγωγή του Δάρδανου, παρεκτός πως ήταν γιός του Δία.[107] Η αναφορά πως ο ιδρυτής της Τροίας Δάρδανος ήταν Αρκάς ή (Έλληνας) Κρητικός, αντιφάσκει με την συμμετοχή των Αρκάδων και των Κρητικών σε πόλεμο εναντίον της εμφανιζόμενης ως αποικίας τους. (της Τροίας) Ιστορικό παράδειγμα είναι οι Ίωνες που πολέμησαν εναντίον της πατρίδας τους, της Αθήνας, ως υποτελείς της Περσικής Αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει πραγματική αναλογία, γιατί ο Ελληνοπερσικός πόλεμος δεν ξεκίνησε από διαμάχη των Αθηναίων με τους Ίωνες. Αυτοί υποχρεώθηκαν με τη βία να συμμετέχουν στο στρατό των Περσών, ενώ αντίθετα, οι Τρώες είχαν πυροδοτήσει τη σύρραξη, και διοικούσαν τους Ασιάτες συμμάχους τους..
Αν οι Τρώες είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση και έγιναν υποτελείς μιας Ασιατικής αυτοκρατορίας άθελά τους, -όπως οι Ίωνες στα Περσικά, θα μπορούσαν να ζητήσουν την προστασία της ομοσπονδίας του Αγαμέμνονα, όπως είχαν κάνει οι Ίωνες ζητώντας την βοήθεια των Ελλήνων στην δικιά τους επανάσταση κατά των Περσών.
Οι Τρώες πρέπει να ήταν υποτελείς των Χετταίων – ή των Ασσυρίων, (η αρχαιολογία και οι αρχαίοι ιστορικοί διαφωνούν σε ποιους από τους δύο) και βασίστηκαν σε αυτή τη συμμαχία για να αντιταχθούν στην Ελλάδα.
Τι σημαίνει «δάρδανος» εκτός από όνομα; Λεξικό Δημητράκου: «Δαρδαίνει: μολύνει» «Δαρδανίς: το κώνειον» (δηλητήριο) «δαρδάπτω: καταβιβρώσκω, καταβροχθίζω, επί αγρίων θηρίων. Κατασπαταλώ, αφανίζω. Κατατρίβω, κατατρύχω, βασανίζω» Προφανώς, αυτές οι έννοιες αποδίδουν την συμπεριφορά και τα έθιμα αυτής της δάρδανης –βάρβαρης φυλής. Ο Θουκυδίδης πιστεύει πως ο Όμηρος δεν αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους» γιατί: «οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο κι ονομαστεί μ’ ένα κοινό αντίθετο όνομα» Τους αποκαλεί όμως δάρδανους, λέξη ακόμα και μετρικά όμοια…
Η Παλαιά Διαθήκη, αντίθετα, παρουσιάζει τους Δαρδά υιούς Μαλ ως οικογένεια – φυλή Σοφών, άγνωστης καταγωγής, πιθανά Μεσανατολικής ή και Εβραϊκής, κατά τον Ιώσηπο. Η Σοφία συνδυάζεται με τη Μαντεία-Προφητεία, πράγμα που θα μας εξυπηρετήσει απόλυτα στη συνέχεια, και θα δικαιολογήσει την «Σοφία» (Μαντεία) των Τρώων Δαρδά. Δεν είμαι ο μόνος που ταυτίζει τον Δαρδά με τον Δάρδανο. Ο Δάρδανος, σε παραλλαγές, θεωρείται ως πατέρας της πρώτης Σίβυλλας (προφήτισσας του Απόλλωνα) Υπήρχε και Εβραία Σίβυλλα, που μερικοί λένε πως ήταν η πρώτη… Άλλοι λένε πως η πρώτη Σίβυλλα ήταν η κόρη του Πρίαμου, η Κασσάνδρα. Δύο + δύο πόσο κάνουν;Δάρδανος + Σίβυλλα + Τροία = Δαρδά = Εβραίοι…
Φυσικά, η λατρεία της Κυβέλης, μιας θεότητας που συνδέεται με του Κέδρους του Λιβάνου και εισάχθηκε στην Τροία από τον Δάρδανο-βάρβαρο θεωρήθηκε βαρβαρική και ξενόφερτη αρχικά στην Ελλάδα, για να επικρατήσει απόλυτα, τελικά. Έτσι, η μετάβαση από τον χαρακτηρισμό Δάρδανος = βάρβαρος στο Δάρδανος = σοφός, είναι τόσο… φυσιολογική, όσο και η περιπετειώδης υιοθέτηση της λατρείας της Μαμάς των θεών στην Ελλάδα, που περιγράφουμε αλλού…
Ο… δάρδανος αυτός, που ονόμασε τα Δαρδανέλια, προφανώς από το ποτάμι της πατρίδας του, τον Ιορδάνη, παντρεύτηκε την κόρη του Τεύκρου. Οι απόγονοί τους βασίλεψαν στην Τροία και συνέχισαν να παντρεύονται κόρες των ντόπιων θεών-ποταμών, Σιμόεντα, Σαγγάριου και Σκάμανδρου. Παρακάτω θα δούμε πως η Τρωική λατρεία των ποταμών, και η ποτάμια γενεαλογία των βασιλιάδων τους, όπως μας την παρουσιάζει ο Όμηρος και οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, είναι ποιητική ελληνοποίηση της Τρωικής λατρείας των υπόγειων υδάτων.
Ένας από αυτούς τους βασιλείς, ο Ίλος, ίδρυσε το Ίλιον, την ακρόπολη της Τροίας, παίρνοντας χρησμό, ανθρώπους και μια μαντική… αγελάδα από την Φρυγία. Τότε του δόθηκε και το ξόανο - φυλαχτό της πόλης, απεικόνιση της Αθηνάς, το Παλλάδιον. Η Θήβα και το Ίλιον, χτίστηκαν παρόμοια, με τη βοήθεια μιας αγελάδας και της θεάς Αθηνάς, που οι Φοίνικες και οι Έλληνες επονόμαζαν «Όγγα», αγελάδα στα Φοινικικά. Ανάλογος είναι και ο Μύθος της Ιώς. Αφού καμιά άλλη πόλη στην Ελλάδα δεν χτίστηκε έτσι, και η Θήβα (Καδμεία) χτίστηκε από τον Φοίνικα Κάδμο, τότε και το χτίσιμο του Ιλίου ακολούθησε Φοινικική συνήθεια, προφανώς παραδομένη από τον αδελφό του Κάδμου Κίλικα, γενάρχη των Κιλίκων που κατοικούσαν την Θήβα της Τροίας, αλλά και από τους Φρύγες βασιλείς, που ήταν επίσης Φοίνικες. [114]
Ο Μύθος της αλανιάρας αγελάδας-Αθηνάς-Ιώς-Σιών που καθοδήγησε το χτίσιμο της ακρόπολης (=κεντρικό οχυρό μιας πόλης) είναι, λοιπόν, Φοινικικό έθιμο ή Μύθος… Ο Βασιλιάς του Ισραήλ Ιεροβοάμ: «έφτιαξε δυο χρυσές αγελάδες και είπε στο λαό:/…/«να οι θεοί σου, Ισραήλ, που σε ανέβασαν από την Αίγυπτο». Έτσι οδηγούσαν τους λαούς στη Μέση Ανατολή.
Αυτός ο Μυθολογικός πυρήνας χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες πολύ άτσαλα, στην ιστορία της Αργίτισσας προγόνου του Κάδμου, της γυναίκας-αγελάδας Ιώς. Το όνομα ταυτίζεται με το Εβραϊκό Σιών, τοπωνύμιο ή/και πρόσωπο, ή μάλλον, μια αγελάδα που γέννησε μιαν άλλη αγελάδα, την Εβραϊκή, που ήταν η πιο ζόρικη απ’ όλες, με μεταλλικές οπλές και κέρατα, και σύμφωνα με τον Ιεροβοάμ τους οδήγησε έξω από την Αίγυπτο. Ο Ααρών «…έφτιαξε με αυτά» (τα χρυσαφικά των Εβραίων) «χυτό μοσχάρι και τους είπε: αυτοί είναι οι θεοί σου, λαέ του Ισραήλ, που σε ανέβασαν από τη γη της Αιγύπτου». (Δες και κεφ. για τους Φοίνικες) Πρόκειται, παντού, για τον ίδιο Μύθο. Η Σιών ήταν επίσης ένας οχυρός λόφος στην Ιερουσαλήμ. Αγελάδα, Ιώ και Πόλη είναι το ίδιο.
Παρακάτω θα δούμε πως η Μεσανατολική επιρροή στην Τροία είναι ακόμα πιο σημαντική. Πάντως, η μυθική γενεαλογία των Τρώων βασιλέων είναι συντριπτικά ντόπια. Αν αυτό είναι κατασκευή ή γεγονός, δεν μπορεί να αποδειχτεί. Οι αρχαιολόγοι συμφωνούν για τον εντόπιο ιδιαίτερο χαρακτήρα της πόλης, ειδικά στα κατώτερα στρώματα. Ο τελευταίος βασιλιάς της, ο Πρίαμος, ήταν γιος της Στρυμώς, κόρης του Σκάμανδρου, και η γυναίκα του Εκάβη, ήταν κόρη του ποταμού Σαγγάριου.(κατά μια εκδοχή) ή από τη Φρυγία, κόρη του Δύμαντα.
Ο αδελφός της ονομάζονταν Άσιος. (Ασιάτης) Πως ο Πρίαμος μπορεί να ονομαστεί Έλληνας επειδή, τέσσερις Μυθολογικές γενεές πριν, ένας προγονός του ήταν Αρκάς, γεγονός που άλλωστε αμφισβητείται από άλλες παραλλαγές, αλλά και το ίδιο του το… όνομα, (Δάρδανος) που ανήκει σε μια Θρακική φυλή; (και προέρχεται από το Ισραήλ ή και την Αίγυπτο) Και γιατί, με την ίδια μέθοδο, δεν ονομάζουμε Φοίνικες τους Θηβαίους (Κάδμος) ή Αιγύπτιους τους Αργίτες και τους Αθηναίους (Δαναός-Κέκρωψ) ή Φρυγολύδιους τους Πελοποννήσιους; (Πέλοψ)
Όσο για τους «Ελληνικούς» θεούς που εμπλέκονται στην Τρωική γενεαλογία, πρώτον δεν ήταν Ελληνικοί, και δεύτερον, οι Έλληνες ισχυρίζονταν το ίδιο για όλο τον Πλανήτη. Το ότι γίνονταν επιμιξίες ανάμεσα σε γειτονικά κράτη, και μάλιστα στις βασιλικές οικογένειες, είναι φυσικό. Γίνεται ακόμα, και θα γίνεται στο μέλλον.
Από την γειτνίαση, τον μακρόχρονο πόλεμο και την Τρωική επιδρομή προήλθε, όπως πάντα, μια φυλετική και πολιτιστική προσέγγιση Τρώων και Ελλήνων, που οδηγεί, τελείως λανθασμένα, σε ισχυρισμούς πως οι Τρώες ήταν Έλληνες. Παρόμοιες προσεγγίσεις έγιναν σε κάθε πόλεμο, και σε κάθε Μεθόριο, διαχρονικά. Στους διαρκείς πόλεμους Αγγλίας – Γαλλίας το Μεσαίωνα, υιοθετήθηκαν εκατέρωθεν ονόματα, λέξεις και φράσεις, που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Οι κάτοικοι της Βρετάνης στη Β.Δ. Γαλλία ονομάζονται… Βρετανοί. (Bretons) Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος διέθετε περισσότερα κτήματα στη Γαλλία παρά στην Αγγλία, και μάλλον έβριζε Γαλλικά όταν κόβονταν στο ξύρισμα, μια που μαμά του ήταν η Ελεονώρα της Ακουιτένης. Οι Άγγλοι βασιλείς ήταν Γαλλονορμανδικής καταγωγής, από την εποχή του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Οι απόγονοι των Γαλλο -Νορμανδών που αποβιβάστηκαν στην Αγγλία τον 11ο αι. μ.Χ., κατέχουν ακόμη, (ως περιουσία) το 20% της Αγγλίας! Και όμως, η μεγαλύτερη ηρωίδα και Εθνικό Σύμβολο της Γαλλίας, προήλθε από αυτή την περίοδο. Η Ιωάννα της Λορένης. Αυτά τα Σύμβολα δημιουργούνται ακριβώς τη στιγμή που κινδυνεύει η Εθνική Ταυτότητα.
Ανάλογα γεγονότα, αναμίξεις και Εθνικά Σύμβολα, θα βρούμε στην Ιλιάδα.Αναλύσαμε τους λόγους που υποχρέωσαν τους Έλληνες να υιοθετήσουν τους θεούς της Τροίας και της Αιγύπτου, λόγω της κατάρρευσης του πολιτισμού των Μυκηνών και της Κρήτης. Άλλωστε, ακόμα και στους ιστορικούς χρόνους, οι Έλληνες θεωρούσαν πως οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες, οι Σκύθες, οι Αιθίοπες, κλπ. πίστευαν στο Δωδεκάθεο. Συνεπώς, η αναφερόμενη κοινή θρησκεία δεν είναι επιχείρημα. Η πιο ανώδυνη ερμηνεία είναι ότι οι Έλληνες ταύτιζαν τους δικούς τους θεούς με όποιους ξένους θεούς είχαν παραπλήσια χαρακτηριστικά. Το ίδιο έκανε και ο Όμηρος. Η πιθανότερη, κατ’ εμέ, ερμηνεία, είναι πως πράγματι οι Ολύμπιοι ήταν «παγκόσμιοι», σαν αποτέλεσμα της Φοινικικής ναυτικής εξάπλωσης- και όχι Ελληνικοί ή πραγματικά διεθνείς. Την εποχή του Τρωικού πολέμου, όμως, οι δυο λαοί δεν είχαν κοινή θρησκεία, και αυτό αποδείχνεται από μερικά αποσπάσματα του Έπους (δες παρακάτω) και την αρχαιολογία.
Ο Μαλάλας κατατάσσει τους Τρώες στους Χαμίτες, μαζί με τους περισσότερους λαούς που αναφέρονται σαν σύμμαχοί τους, παραθέτοντας έναν όμοιο κατάλογο εθνών με αυτόν που μόλις δώσαμε. Ο Χαναάν, γιος του Χαμ, λέει, πήρε βίαια τους κλήρους του Σημ. «…ούτω πάσα η γη της επαγγελίας του Χαναάν προσηγόρευται»
Αυτά δεν αντιφάσκουν με τις αρχαίες Ελληνικές πηγές.
1) Κάρες
Οι Κάρες, σύμμαχοι της Τροίας, ταυτίζονταν σχεδόν με τους Φοίνικες, σύμφωνα με τον Αθήναιο. («αν βέβαια η Καρία δεν λέγονταν Φοινίκη») και είχαν κάποτε κυριαρχήσει από κοινού με αυτούς στο Αιγαίο, όπως λέει ο Θουκυδί
2) Λυδοί
Η Παλαιά Διαθήκη υμνεί τους Λυδούς, λαό σύμμαχο της Τροίας, ως σύμμαχους και των Εβραίων. Επίσης, ένας χρησμός του Απόλλωνα τους θεωρεί, θρησκευτικά –τουλάχιστο- συγγενείς των Εβραίων:«Απόκρημνος και τραχύς είναι ο δρόμος των μακαρίων /…/ που πρώτοι έκαναν βαθιά πράξη από τους ανθρώπους, αυτοί που πίνουν το ωραίο νερό της γης του Νείλου, πολλούς δρόμους μακαρίων πέρασαν και οι Φοίνικες, οι Ασσύριοι, οι Λυδοί, και το γένος των Εβραίων»
3) Λύκιοι και Σόλυμοι
Το ότι οι Μικρασιάτες Σόλυμοι είχαν σχέση με το Σαλήμ της Γης Χαναάν ή και την Ιερουσαλήμ, είναι αυτονόητο. Υπήχε και ομώνυμη πόλη στην Ασσυρία, που χτίστηκε με την μετοικεσία των Εβραίων εκεί. «Σόλυμα πόλις φασί Ασσυρίων, κτισθείσα μετά την άλωσιν του εν Ιεροσολύμοις Ιερού». Οι Σόλυμοι λάτρευαν τον Κρόνο δηλαδή τον Βαάλ. Είχαν δική τους γλώσσα. Ονομάζονταν και Τζέλυμοι, ή Καβαλείς. Είδαμε πως η «Καβαλλία» ήταν χώρα που ανήκε στους απογόνους του Χαναάν. Ο Όμηρος και ο Πλούταρχος τους διαχωρίζουν από τους Λύκιους. Υπήρχε έχθρα μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν φυλετική συγγένεια. Το αντίθετο
Ο Στράβων ταυτίζει τους Σόλυμους με τους Λύκιους. «Σόλυμοι», λέει, ήταν το παλιότερο όνομά τους. Συνεπώς οι Λύκιοι είχαν Μεσανατολική - Χαναναϊκή προέλευση. Ο Ευστάθιος τους ταυτίζει επίσης με τους Λύκιους, και πιστεύει πως ήταν οι παλιότεροι Μινύες, απόγονοι του Μίνωα. Ας μην ξεχνάμε πως και ο Μίνωας ήταν μισός Φοίνικας, γιος της Ευρώπης. Συνεπώς οι Μινύες ήταν Μεσανατολίτες άποικοι που έφτασαν και στην Κυρίως Ελλάδα μέσω Κρήτης.
Ο Ευστάθιος, όπως και ο Παυσανίας τους θεωρεί Κρητικούς –μια που οι Λύκιοι ήταν οι Τερμίλλες, που ήρθαν στην Ασία από το νησί. Οι Λύκιοι, που ταυτίζονταν λοιπόν με τους Σόλυμους, ήταν σύμμαχοι της Τροίας. Τους παριστάνουν Έλληνες, Κρητικούς ή Αθηναίους, αλλά ο Ηρόδοτος ξεκαθαρίζει πως ήταν «βάρβαροι» που είχαν καταλάβει την Κρήτη και από εκεί εποίκισαν την Λυκία: «εκ Κρήτης τωρχαίον γεγόνασι, την γαρ Κρήτην είχον το παλαιόν πάσαν βάρβαροι».
4) Αλιζώνες
Ο Στράβων ταυτίζει τους συμμάχους των Τρώων Αλιζώνες με τους Χάλυβες και αυτούς με τους Χαλδαίους. Οι Χαλδαίοι της Μ. Ασίας ήταν συγγενείς με αυτούς της Μεσοποταμίας, το πιο εκπολιτισμένο παρακλάδι τους. Ο Αβραάμ ήταν Χαλδαίος. δηλαδή συγγενής των συμμάχων της Τροίας… Φυσικά, οι Χάλυβες λάτρευαν τον Άρη, τον μεσανατολικό θεό, με το Συριηγενές άρμα, που ονόμαζαν Χαλδί, (από κει βγήκε φαίνεται το «Χαλδαίος» = ...Άριος!!!) τον προστάτη της Τροίας.
5) Κητιείς
Οι Κητιείς του Ομήρου, λαός της Μ. Ασίας, ήταν σύμμαχοι των Τρώων. Τους αναφέρει στην «Οδύσσεια».Στα Εβραϊκά, το Κιττείμ (Κίτιον) σήμαινε αρχικά «Κύπρος» «...απ’ αυτό» (το νησί της Κύπρου, Κίτιον, Χέθη) «όλα τα νησιά και τα παράλια ονομάζονται ΄΄Χέθη΄΄» (Κιττείμ) «από τους Εβραίους..» Συνεπώς, το όνομα «Κήτιοι» μπορεί να ανήκει σε πολλούς λαούς, και είναι σίγουρα Εβραϊκό. Εδώ, ο Όμηρος, ή μιλά Εβραίικα, (κάποιος έλεγε πως ήταν Σύριος) ή εννοεί πως οι Κητιείς ήταν... φαλαινοθήρες -πιάνανε κήτη, που και αυτά σχετίζονται με τις περιοχές Κιττείμ... Αν και όλοι οι παράλιοι ονομάζονταν έτσι από τους Εβραίους, αφού οι Κήτιοι κράτησαν το Εβραϊκό όνομα, έχουν σίγουρα και βαθύτερες σχέσεις με τους «Άγιους Τόπους». Ετούτοι οι Κητιείς, ζούσαν και στη Ρώμη πριν από τον Τρωικό πόλεμο, σύμφωνα με μια παραλλαγή, και βάζοντας αρχηγούς δυο εξόριστους προδότες Έλληνες, τον Ευρύπυλο (στην Ασία) και τον πατέρα του Τήλεφο (στο Λάτιο) , μετονομάστηκαν σε Λατίνοι. (ούπς!) Οι Λατίνοι – Κητιείς Ρωμαίοι, καυχιόνταν πως ήταν Τρώες.
6) Αιθίοπες
Ακόμα και οι μαύροι Αιθίοπες του Μέμνονα, σύμμαχοι της Τροίας, αν και δεν φαίνονται για γνήσιοι Εβραίοι με την πρώτη, είναι μολοντούτο αγαπημένοι του Κυρίου! «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός.» Για τους Αιθίοπες μιλά και αλλού η Βίβλος, με τα καλύτερα λόγια…Ο Κύριος συμφωνεί απόλυτα με τους πιστούς των Ολύμπιων στο θέμα αυτό, μια που και αυτοί θεωρούσαν τους Αιθίοπες σαν τους ευσεβέστερους ανθρώπους, τους πρώτους που θυσίασαν στους θεούς.Υπήρχαν «Αιθίοπες» και στην Ινδία, πράγμα που εξηγεί τα παραπάνω…
7) Έλυμοι
Οι Έλυμοι του Τρώα Μέμνονα, ήρθαν ως ενίσχυση της Τροίας με εντολή των Ασσυρίων, από τα Σούσα του Ελάμ (ή Αιλάμ, Ελυμαΐς, Ελαμάτ, κλπ) της κατοπινής Περσίας. Υπήρχε και Εβραϊκή φυλή με το όνομα «υιοί Ελάμ», και ομώνυμοι Εβραίοι Μάντεις που αναφέρονται στις «Πράξεις των Αποστόλων».Ο αρχηγός των Έλυμων, ο Τρώας Μέμνων, θεωρούνταν θαυματουργός στο Ισραήλ, σύμφωνα με μαρτυρία Εβραίου Ιερέα. Οι απόστολοι στην Πεντηκοστή μίλησαν επίσης τη γλώσσα των Ελαμιτών.[Βοήθειά μας!
8) Χετταίοι
Οι αρχαιολόγοι διαπίστωσαν πως υπήρχαν σχέσεις ανάμεσα στη Χιττιτική αυτοκρατορία και την Τροία. Είναι πιθανό πως αυτοί είναι οι «Ασσύριοι» που αναφέρονται από τους αρχαίους ιστορικούς ως σύμμαχοι της πόλης. Δεν μας πολυνοιάζει, αφού στην Παλαιά Διαθήκη οι «υιοί του Χετ» (οι Χετταίοι) δήλωσαν στον Αβραάμ: «βασιλεύς παρά Θεού συ ει εν ημίν». Βρισκόμαστε πάντα ένα βήμα από την Τροία …
9) Ασσύριοι
Ας μείνουμε στους Ασσύριους ως σύμμαχους των Τρώων. Ο Ιωνάς τους μίλησε για μια επερχόμενη καταστροφή, «…και επίστευσαν οι άνδρες Νινευή τω Θεώ» [δηλαδή πίστεψαν στην προειδοποίησή του, μια που ήδη τον γνώριζαν ως Θεό. Έτσι μεταφράζεται και το αντίστοιχο Εβραϊκό κείμενο] «και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύσαντο σάκκους…» /…/ «…και ανεβόησαν προς τον Θεόν εκτενώς».[145] Η αφήγηση αποδείχνει πως οι Εβραίοι προφήτες ήταν σεβαστοί εκεί. Ταύτιση Ασσυρίων – Εβραίων κάνει και ο χρησμός του Απόλλωνα που αναφέραμε.
10) Θράκες
Τι να τολμήσει να πει κανείς για τους κοκκινομάλληδες και γαλαζομάτηδες Θράκες, πιστούς συμμάχους των Τρώων, λαό που γέννησε κοτζάμ Ορφέα. Μόνο που είχαν βασιλιά τον Ιουδαιοφοίνικα Φινεές, συγγενή του Κάδμου, είχαν και έναν... Ιουδαίο ποταμό, τον Έβρο...Τα δε νησιά τους, Θάσος και Σαμοθράκη, ήταν κέντρα Φοινικικών λατρειών και Φοινικικές αποικίες. Οι βασιλιάδες της Θράκης άκουγαν μουσική ως εξής:«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…» Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει πως οι βασιλείς των Θρακών δεν ήταν ομόφυλοι με τους υπηκόους τους: «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.» Το ίδιο όνομα είχε και ο Φοίνικας ιδρυτής της Θήβας: «…ού κύριον» (όνομα) «μόνον ο Κάδμος, αλλά και Ερμού επίθετον, ού παράγωγον ο Καδμίλος…» Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων. Ερμήδες (=Ναμπί)ονομάζονταν οι Μεσοποτάμιοι βασιλείς, οι Εβραίοι Προφήτες, αλλά και οι... Απόστολοι στις Πράξεις...... Αρία Φυλή!
11) Μακεδόνες ή Καππαδόκες;
Αμφισβητούμενη περίπτωση είναι αυτή του Οθρυονέα από την Κάβησο. αβησσός ή Καβασσός ήταν μια πόλη της Καππαδοκίας. Άλλοι την τοποθετούν στη Θράκη, ή ανατολικότερα. Αναφέρεται και φυλή Οθρυονέων στην Μακεδονία. Αν τελικά ο Οθρυονεύς ήταν Λευκοσύρος (Καππαδόκης) ήταν φυλετικά συγγενής των Τρώων, μια που ο Σύροςήταν γενάρχης των Καππαδόκων και αδελφός του Κίλικα, γενάρχη των Τρώων Κιλίκων. Πέρα από την συγγένεια, οι Καππαδόκες/Λευκοσύροι ήταν άλλος ένας αγαπημένος λαός του Κυρίου, φυσικά. Τον Οθρυονέα ξεκοίλιασε ο Ιδομενέας…
«Υιοί Χαναάν…» «…τα δε εξ αυτών γεννηθέντα έθνη» (παραλείπω όσα δεν συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, γιατί ο κατάλογος είναι τεράστιος) «Αιθίοπες, Σαβίνοι,» (οι Ρωμαίοι από την γυναικεία πλευρά) «Φοίνικες, Κάρες, Μυσοί, Φρύγες, Βιθυνοί, Λύκιοι, Μαριανδυνοί Πάμφυλοι, Κίλικες, Κρήται» (Οι Τεύκροι) «αι δε χώραι αυτών…» (περιλαμβάνουν την) «….Κιλικίαν, Παμφυλίαν, Πισιδίαν, Μυσίαν, Λυκαονίαν, Φρυγίαν, Καβαλλίαν» (Σόλυμοι) «Λυκίαν, Λυδίαν, Καρίαν, Τρωάδα, Αιολίαν,» (προφανώς πριν τον Ελληνικό αποικισμό) «Βιθυνίαν,» (Ασκάνιοι) «την αρχαίαν Φρυγίαν…» Στη συνέχεια αναφέρονται και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που ανήκαν στην Τρωική σφαίρα επιρροής.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: