.jpg)
Ο Φεμινισμός είναι μακράν το πιο ύπουλο Διονυσιακό Project για την καταστροφή του Ελληνικού έθνους.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
Η πρώτη περιγραφή της πατριαρχικής θεωρίας καταγράφτηκε στην πρώτη διακήρυξη του φεμινισμού την ημέρα που το κίνημα γεννήθηκε το 1848, και που υπογράφτηκε από 68 γυναίκες και 32 άντρες ανάμεσα τους και ένας μαύρος άντρας. Οι πρώτες αυτές φεμινίστριες και φεμινιστές διακήρυξαν εκείνη την ημέρα στην γέννηση του φεμινισμού πως οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να κατέχουν γη, να σπουδάσουν και να γίνουν πετυχημένες επιχειρηματίες.
Διακήρυξαν επίσης πως το νομικό σύστημα του διαζυγίου κατασκευάστηκε έτσι ώστε να λειτουργεί μεροληπτικά υπέρ των αντρών. Και πως οι γυναίκες ζούσαν σε ένα καταπιεστικό πλαίσιο. Μιας και ήταν αναγκασμένες να ακολουθούν νόμους τους οποίους δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίζουν.
“Την εξανάγκασε να υποκύψει σε νόμους στην δημιουργία των οποίων δεν είχε συμμετάσχει” δηλώνει η Διακήρυξη των Αισθημάτων. Ξεχνώντας βολικά πως και οι άντρες υπόκεινται στους νόμους αυτούς. Νόμους που δεν είχαν αυτοί συμμετάσχει στην δημιουργία τους. Αλλά οι ελάχιστοι άντρες που είχαν την δύναμη. Και που πολύ συχνά είδαμε πως νομοθετούσαν πολύ σκληρά για τους άντρες. Την ίδια στιγμή που με τους νόμους αυτούς προστάτευαν τις γυναίκες. Και δεν τις αντιμετώπιζαν το ίδιο σκληρά όπως τους άντρες.
Κάτι που συνεχίζεται να γίνεται και σήμερα. Πριν την γέννηση του φεμινισμού λοιπόν οι νόμοι λοιπόν όχι μόνο ήταν ευνοϊκοί για τις γυναίκες αλλά δεν τιμωρούσαν τις γυναίκες με τον ίδιο τρόπο που τιμωρούσαν τους άντρες εκείνη την εποχή.
Παραπάνω από έναν αιώνα πριν ο Richard Grant συζήτησε ανοιχτά στην πατριαρχική κοινωνία του Λονδίνου για το πώς σε όλα τα εγκλήματα οι γυναίκες δικάζονται μεροληπτικά και συγκεκριμένα στην περίπτωση του φόνου “χρειάζονται τα διπλάσια πειστήρια για να κρεμαστούν, από ότι χρειάζονται για έναν άντρα. Ακόμα και εάν αποδειχτεί πως ο φόνος έλαβε χώρα από γυναίκα αυτή σχεδόν ποτέ δεν καταδικάζετε”. Την εποχή που ο Grant έγραφε αυτά οι σύζυγοι των γυναικών που σκότωναν τα παιδιά τους καταδικάζονταν ως συνεργοί. Για το έγκλημα των γυναικών τους.
Ακόμα και σήμερα όμως όλες οι σχετικές έρευνες έχουν δείξει πως υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στα δυο φύλα όσον αφορά το σύστημα δικαιοσύνης μας. Οι γυναίκες τιμωρούνται εως και με 63% μικρότερες ποινές από τους άντρες για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα. Οι γυναίκες συλληφθέντες είναι τρομακτικά πολύ πιο πιθανό να αποφύγουν κατηγορίες και καταδίκη. Και δυο φορές πιθανότερο να αποφύγουν φυλάκιση από ότι οι άντρες. Για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα.
Η Διακήρυξη των Αισθημάτων χρησιμοποιεί μισανδρικό και ρατσιστικό λόγο, γενικεύοντας ή λέγοντας ψέματα δημιουργώντας εντυπώσεις. Κάτι που βλέπουμε πως συνεχίζει και κάνει ακόμα και σήμερα ο φεμινισμός. “Ο άντρας αρνήθηκε στην γυναίκα δικαιώματα τα οποία έδωσε στους πιο ανίδεους και κατώτερους άντρες, ξένους και ιθαγενείς”. Και μετά χρησιμοποιεί το προφανές γεγονός ότι οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα στην ψήφο για να παραπλανήσει από την αλήθεια που ήταν πως οι περισσότεροι άντρες δεν είχαν ούτε αυτοί τότε το δικαίωμα στην ψήφο. “Έχοντας στερήσει από την γυναίκα από αυτό το δικαίωμα της ως πολίτης, την εκλογική διαδικασία, την αφήνει χωρίς αντιπροσώπευση στην νομοθεσία και έτσι την καταπιέζει από όλες τις πλευρές”.
“Την καταπιέζει από όλες τις πλευρές”. Στην προκειμένη το προφανές γεγονός του ότι δεν υπήρχαν γυναίκες που να νομοθετούν προωθείτε για να πείσει για το ψέμα ότι οι γυναίκες ήταν χωρίς αντιπροσώπευση σε αυτήν. Και αυτό επειδή η αντιπροσώπευση δεν εξαρτάται από το φύλο αυτού που αντιπροσωπεύει κάτι. Ούτε τώρα, ούτε και τότε. Όπως είδαμε στις πρώτες αποικίες της Αμερικής οι άντρες που νομοθετούσαν έβαζαν τα συμφέροντα των γυναικών πάνω ακόμα και από τα δικά τους, τους χάρισαν γη και πλούτη, δεν τις εξανάγκασαν με νόμους να έρθουν στην Αμερική όπως έκαναν με τους άντρες, τους έδωσαν δικαίωμα να αλλάξουν γνώμη για τον ποιον θέλουν να παντρευτούν, τους συγχωρούσαν πολύ βασικές για την εποχή παραβιάσεις σε συμβόλαια που μόνο Βασιλιάδες είχαν το δικαίωμα να κάνουν, και τιμωρούσαν με θάνατο όποιον άντρα προσπάθησε να τις φέρει με βία στην Αμερική, κάτι που γίνονταν πολύ συχνά με τους άντρες.
Με λίγα λόγια είχαν την καλύτερη αντιπροσώπευση που θα μπορούσαν να έχουν στις νομοθετικές αίθουσες. Πριν την γέννηση του φεμινισμού. Με νομοθεσίες που τους παρείχαν προνόμια και πλούτη για τα οποία δεν δούλεψαν ποτέ.
Τις προστάτευαν από παραβατική συμπεριφορά, κάτι που δεν έκαναν με τους άντρες. Και τις άφηναν να παραβιάζουν νόμους χωρίς να τις τιμωρούν. Και πάνω σε αυτό το ψέμα βασίζεται ο βασικός ισχυρισμός της Διακήρυξης των Αισθημάτων. “Την αφήνει χωρίς αντιπροσώπευση στην νομοθεσία και έτσι την καταπιέζει από όλες τις πλευρές”. Ο μύθος λοιπόν της πατριαρχικής καταπίεσης είναι βασισμένος σε ένα ψέμα. Που έγραψαν γυναίκες τόσο προνομιούχες που δεν είχαν καν αντίληψη των προνομίων τους. Και που χρησιμοποίησαν την στρατηγική του προφανούς γεγονότος για να αποσπάσουν την προσοχή από την αλήθεια. Και να δημιουργήσουν εντυπωσιασμούς.
ΚΑτι που συνεχίζει να γίνεται ακόμα και σήμερα. Ο μύθος της πατριαρχικής θεωρίας έχει τις ρίζες του στην Διακήρυξη των Αισθημάτων. Οι επόμενες γενιές των φεμινιστριών απλά επέκτειναν το φάσμα των ψεμμάτων που πρωτογράφτηκαν σε αυτήν την Διακήρυξη. Δεν εφεύραν κάτι καινούργιο ούτε απέκτησαν διαφορετική ατζέντα όπως πολλοί πιστεύουν. Οι άνθρωποι αυτοί, άντρες και γυναίκες, πιστεύουν λανθασμένα πως ο φεμινισμός ξεκίνησε ως ένα ευγενής κίνημα. Που αναζητούσε ισότητα. Και πως είναι πολύ πρόσφατη ιστορικά η μισανδρική του παρέκκλιση.
Ας δούμε λοιπόν τι είχε να πει για τους άντρες η βασική συγγραφέας της Διακήρυξης των Αισθημάτων και βασική αρχιτέκτονας του φεμινισμού Elizabeth Stanton στην γέννηση του φεμινισμού. “Το αρσενικό στοιχείο είναι μια καταστροφική δύναμη, στείρα, εγωιστική, επεκτατική, αγαπά τον πόλεμο, την κατάκτηση, την απόκτηση, και σπέρνει στον υλικό και πνευματικό κόσμο διχόνοια, χάος, αρρώστια και θάνατο”. Γλυκούλα.
Όχι τόσο μεγάλη η διαφορά από αυτά που λένε οι σημερινές “φεμινάζι” έτσι δεν είναι; Και προσοχή, μιλάει έτσι για τους χιλιάδες άντρες που απήχθησαν και πέθαναν με φριχτούς τρόπους για να χτίσουν τις πόλεις στις οποίες αυτή ζούσε και που νομοθέτησαν έτσι ώστε αυτή χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα να διαχειρίζεται πλούτο και γη. Στην γέννηση του φεμινισμού.
Η Stanton τσουβαλιάζει όλους τους άντρες σε αυτή την δήλωση. Με έναν τρόπο που σήμερα θα περιγράφονταν ως κήρυγμα μίσους. Ξεχνώντας παράλληλα βολικά πως οποιαδήποτε ανάγκη της, ευκολία, κοινωνικό στάτους και την ασφάλεια και προστασία που αυτή απολάμβανε από την ημέρα που γεννήθηκε και που είχε ως δεδομένη σε όλη της την ζωή, της τα παρείχαν οι άντρες.
Που θυσίασαν τα σώματα τους για να χτίσουν τις κοινωνίες αυτές χωρίς ποτέ να απαιτήσουν να διακινδυνέψουν τις ζωές τους οι γυναίκες. Άντρες που για αιώνες έχουν εξαναγκαστεί από την γυναικοκεντρική κουλτούρα και τους νόμους να θυσιάζουν τα σώματα τους. Σε ασύλληπτους για τα σημερινά δεδομένα αριθμούς. Για να χτίσουν και να προστατέψουν ασφαλείς κοινωνίες για τις γυναίκες.
Η Stanton ήταν απλά συνηθισμένη στο να την υπηρετούν.
Όπως κάθε προνομιούχος και κακομαθημένος αφέντης, ήταν εντελώς τυφλή στο μαρτύριο των αντρών που την υπηρετούσαν. Γιατί όμως λοιπόν προνομιούχες λευκές γυναίκες εφεύραν τον μύθο της πατριαρχικής καταπίεσης στα μέσα του 19ου αιώνα; Γιατί αυτή η ξαφνική επιθυμία για να αναπροσδιορισμό των σχέσεων ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες. Και γιατί αυτή η ξαφνική απαίτηση στην ψήφο; Γιατί αυτοί οι ισχυρισμοί κακών αντρών που καταπιέζουν αγαθές γυναίκες δεν έλαβαν χώρα πριν αυτή την περίοδο;
Δυο αληθειες θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε αυτή την ιστορική στιγμή. Οι άνθρωποι εξελίχθηκαν μέσα σε έναν θανατηφόρο και αδιάφορο για την επιβίωση μας κόσμο για χιλιάδες χρόνια. Οι γυναίκες έπρεπε να γεννούν παιδιά τα οποία είχαν απαιτήσεις και ανάγκες για χρόνια από τις μητέρες τους. Που αφιέρωναν τις ζωές τους στην ανατροφή τους. Μόνο γρήγοροι, δυνατοί και έξυπνοι άντρες μπορούσαν να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους. Οι άντρες έπρεπε να αναπτύσσουν όλο και περισσότερο αυτά τους τα χαρακτηριστικά ώστε να καταλαβαίνουν και να διαχειρίζονται καλύτερα τον φυσικό κόσμο σε αντίθεση με τις γυναίκες που οι πιθανότητες επιβίωσης τους ήταν πολύ μεγαλύτερες και που εξαρτιόνταν από δυνατούς και χαρισματικούς άντρες για αυτήν.
Καθόλη την διάρκεια της ιστορίας οι γυναίκες αναζητούσαν την στήριξη δυνατών αντρών για να την προστατέψουν και να εξασφαλίσουν την επιβίωση της και την ασφάλεια της ώστε να επιτευχθεί η αναπαραγωγή του είδους. Οπουδήποτε και να κοιτάξει κάποιος δεν μπορεί παρά να δει πως κυριολεκτικά κάθε έκφραση των πολιτισμών μας έχει εφευρεθεί, κατασκευαστεί και συντηρηθεί από άντρες. Ακόμα και σήμερα. Ο κόσμος χτίστηκε σχεδόν αποκλειστικά από άντρες. Και ο μύθος του φεμινισμού δημιουργήθηκε για να πείσει πως ήταν οι άντρες αυτοί που απέτρεψαν τις γυναίκες από το να συμβάλλουν στο χτίσιμο και την εξέλιξη των κοινωνιών μας.
Ο μύθος αυτός με την σειρά του όπως εξάλλου είδαμε και στην πρώτη του μορφή στην Διακήρυξη των Αισθημάτων, διαγράφει βολικά τις θυσίες που έκαναν οι άντρες για να χτιστούν οι κοινωνίες μας. Και αναγάγει την γυναίκα ως ένα ολοκληρωτικό θύμα της καταπίεσης τους.
Ο φεμινισμός αναπροσδιόρισε την γυναίκα ως καταπιεσμένη αντί για προστατευμένη και σύντροφο.
Και ο μισανδρισμός κανονικοποιήθηκε από τότε ακόμα ως δίκαιος. Γιατί όμως το 1848; Πριν από αυτή την εποχή ήταν εύκολο για την γυναίκα να καταλάβει πως ο κόσμος είναι εξαιρετικά πολύ επικίνδυνος ώστε να κατηγορήσει τον άντρα για καταπίεση. Ο πόλεμος ήταν φρικιαστικός και γίνονταν σώμα με σώμα, για αυτό και εξάλλου οι γυναίκες απαιτούσαν από τους άντρες να πολεμήσουν για αυτές και ντρόπιαζαν όσους δεν το έκαναν. Οι άντρες αντιμετώπιζαν τιμωρίες και βασανιστήρια τα οποία ποτέ δεν αντιμετώπιζαν οι γυναίκες, η χειρωνακτική εργασία ήταν κυριολεκτικά θανατηφόρα και οι πολιτικοί αρχηγοί ζούσαν συνεχώς με τον τρόμο της δολοφονίας τους από πολιτικούς αντιπάλους.
Ήταν πολύ πιο ασφαλές λοιπόν να αφήσουν όλη αυτή την βρωμοδουλειά στα χέρια των αντρών. Και να τους αποπλανούν ώστε να τους χρησιμοποιούν ως άβαταρς (εκπροσώπους) στον κόσμο. Αυτό είναι μια κοινή αποδοχή της εξελικτικής ψυχολογίας που έχει αποδειχτεί εδώ και δεκαετίες.
Οι γυναίκες προτιμούσαν και συνεχίζουν να προτιμούν ισχυρούς και δυνατούς άντρες. Ενώ οι άντρες προτιμούσαν και συνεχίζουν να προτιμούν εμφανίσιμες γυναίκες. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα όμως οι άντρες έκαναν τον φυσικό κόσμο και το πολιτικό περιβάλλον αρκετά ασφαλή. Ώστε να πειστούν οι γυναίκες πως πλέον δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος για τα σώματα τους. Όπως εξάλλου είδαμε οι γυναίκες ήρθαν στην Αμερική μόνο όταν οι άντρες θυσίασαν κατά χιλιάδες τα σώματα τους για να χτίσουν δρόμους, σπίτια, μαγαζιά, πόλεις και φυσικά περιουσίες.
Ήταν πλέον ασφαλές για τις γυναίκες να επιτίθενται στους άντρες αντί να τους αποπλανούν. Αν και οι φεμινίστριες του 1848 απεχθάνονταν και μισούσαν τους άντρες, δεν δίσταζαν να χτυπήσουν ανελέητα οποιαδήποτε άλλη ομάδα θεωρούσαν απειλή προς την ατζέντα τους. Αυτές οι πρώτες φεμινίστριες που σήμερα χαίρονται την αποδοχή ακόμα και ανθρώπων που σιχαίνονται τον φεμινισμό.
Και που θεωρούνται πυλώνες ηθικής στον πόλεμο για την ισότητα δεν επιθυμούσαν την ίδια ελευθερία για τους σκλάβους που τις υπηρετούσαν όσο αυτές καταπιέζονταν από τους άντρες. Ένα βασικό σημείο της Διακήρυξης των Αισθημάτων που φυσικά συχνά παραβλέπεται είναι πως η Elizabeth Stanton η βασική δημιουργός της όπως και του πρώτου φεμινιστικού κινήματος, δεν ενδιαφέρονταν για ισότητα όταν οργάνωσε το συνέδριο στο οποίο υπογράφτηκε η Διακήρυξη αυτή. Η Stanton οργάνωσε το συνέδριο για να ξανακερδίσει την υπόληψη και το κοινωνικό στάτους που έχασε όταν προσβλήθηκε στο Παγκόσμιο Συνέδριο κατά της Σκλαβιάς το 1840, 8 χρόνια πριν.
Εκει βάση των ακαδημαϊκών υπήρξε η πρώτη σκέψη για το φεμινιστικό κίνημα. H Erin Blakemore, φεμινίστρια, γράφει για το Smithonian: “Ο αγώνας για τα γυναικεία δικαιώματα ξεκίνησε με ένα φιάσκο για το ποιος θα κάτσει που. Η Elizabeth Cady Stanton και η Lucretia Mott συναντήθηκαν όταν τις ανάγκασαν να κάτσουν σε ένα σημείο αποκλειστικά για γυναίκες στο Παγκόσμιο Συνέδρια κατά της δουλείας το 1840”. Η Erin συνεχίζει: “η θέση που κάθεται κάποιος παίζει ακόμα και τώρα σημαντικό ρόλο στην πολιτική. Κάθε χρόνο αντιμετωπίζουμε περίεργα έθιμα και διαφωνίες στο ποιος κάθεται που. Και όλα τα μάτια είναι στραμμένα στην Πρώτη Κυρία που κάθεται στην πρώτη σειρά”.
Η Stanton και η Μott συμφώνησαν να κάνουν ένα συνέδριο που θα αφορούσε τα δικαιώματα των γυναικών. Το δικαίωμα στην ψήφο ήταν τόσο ασήμαντο για την Stanton που παραλίγο να μην συμπεριληφθεί καν στην Διακήρυξη των Αισθημάτων. Εξάλλου γιατί οι γυναίκες της εποχής να ενδιαφέρονταν για την ψήφο όταν ήταν οι γυναίκες, οι μητέρες και οι κόρες των αντρών οι οποίοι ψήφιζαν; Και γιατί να ενδιαφέρονταν για την ψήφο μιας και οι νόμοι ήταν πάντα ευνοϊκοί ως προς τις γυναίκες; Η ίδια η Mott αναφέρει μετά την πρώτη συνάντηση της με την Stanton: “ελπίζω να είναι μια καλή επιρροή στον άντρα της” όσον αφορούσε την ψήφο του συζύγου της.
Το δικαΙωμα στην ψήφο συμπεριλΗφθηκε στην Προκήρυξη των Αισθημάτων το τελευταΙο κυριολεκτικά λεπτό. Μετά την γεμάτη πάθος ομιλία ενός μαύρου άντρα και πρώην σκλάβου, του Frederick Douglas. H ομιλία του Douglas που όπως θα δούμε αργότερα στόχευε και στο δικαίωμα στην ψήφο του μαύρου άντρα έκανε την πρόταση αποδεκτή και το δικαίωμα στην ψήφο συμπεριλήφθηκε στην Διακήρυξη των Αισθημάτων η οποία χλευάστηκε αρχικά από άντρες και γυναίκες ως μια απλή αντιστροφή των ρόλων και όχι ως αγώνας για ισότητα.
Το δικαίωμα λοιπόν στην ψήφο, που είναι το βασικότερο επιχείρημα των φεμινιστριών σήμερα, δεν συμπεριλήφθηκε παρά την τελευταία στιγμή στην Διακήρυξη των Αισθημάτων. Στο πρώτο φεμινιστικό συνέδριο. Εγκρίθηκε μετά την προτροπή ενός μαύρου άντρα και ψηφίστηκε από 68 γυναίκες και 32 άντρες. Η ίδια Διακήρυξη που τσουβάλιασε όλους τους άντρες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, τάξης και χρώματος σε καταπιεστές. Και τους χρωμάτισε με τα μισανδρικά χαρακτηριστικά που οι φεμινίστριες ακόμα και σήμερα αποδίδουν στους άντρες.
Όχι και τόσο ευγενής ο σκοπός έτσι δεν είναι; Και φυσικά δεν σταματάει εκεί. Αν και ήταν ένας μαύρος άντρας ο λόγος που η ψήφος για την γυναίκα συμπεριλήφθηκε στην Διακήρυξη των Αισθημάτων, λίγα χρόνια αργότερα η Elizabeth Stanton και η φίλη της Susan B. Antony πολέμησαν με μανία και τεράστιο απόθεμα μίσους το δικαίωμα των μαύρων στην ψήφο. Η απόλυτη στάση των μητέρων του φεμινισμού ενάντια στο δικαίωμα των μαύρων στην ψήφο συνοψίζεται από την Antony όταν αυτή είπε “προτιμώ να κόψω το δεξί μου χέρι πριν να δουλέψω ή να απαιτήσω το δικαίωμα της ψήφου για τον Νέγρο και όχι για την γυναίκα”.
Πρόσφατα μαύροι γέμισαν την ταφόπλακα της Antony με αυτοκόλλητα που έγραφαν “ψήφισα”. Εκτός αυτού οι σουφραζέτες της εποχής φορούσαν λευκά στις συναντήσεις και τις πορείες τους για να συμβολίσουν την αγνότητα τους και την καθαρότητα της φυλής τους. Οι φεμινίστριες είδαν ως απειλή στις διεκδικήσεις τους τον μαύρο άντρα. Και χτύπησαν ανελέητα και με μανία εναντίων του. Για κάτι που όχι μόνο δεν τις ενδιέφερε αρχικά αλλά και που προστέθηκε στην Διακήρυξη τους εξαιτίας ενός μαύρου άντρα. Η στάση της Stanton αποξένωσε τον Douglas που καταλάβαινε πως οι λευκές γυναίκες είχαν ήδη πολιτική δύναμη μέσω των συζύγων τους. Τα άβαταρς τους.
“Ο Douglas πίστευε πως οι λευκές γυναίκες, ήδη ενδυναμωμένες. Από την σχέση τους με τους πατεράδες, γιούς και συζύγους τους, είχαν έμμεσα το δικαίωμα στην ψήφο”. Σύμφωνα με τον ίδιο. “Οι μαύρες γυναίκες θα είχαν την ίδια δύναμη όπως και οι λευκές γυναίκες εάν οι μαύροι άντρες αποκτούσαν το δικαίωμα στην ψήφο”. H Stanton γνώριζε πολύ καλά την δύναμη που κατείχε μέσω των αντρών συγγενών της. Και ήθελε να στερήσει την δύναμη αυτή από τις μαύρες γυναίκες πολεμώντας με μανία το δικαίωμα στην ψήφο του μαύρου άντρα.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου υπόσχεται πολΥ δύναμη.
Η βιομηχανική επανάσταση υπόσχεται πολύ πλούτο, η πολιτική δεν είναι πλέον αιματηρή και δολοφονική όπως ήταν κάποτε και έτσι οι λευκές πλούσιες γυναίκες αναζήτησαν έναν εύκολο τρόπο να αρπάξουν την κυριαρχία που πάντα αναζητούσαν. Οι ίδιες αυτές γυναίκες που υποθετικά ήταν κατά της δουλείας και δεν τις ένοιαζε καν η ψήφος στην γέννηση του φεμινισμού, αργότερα πολέμησαν με όλη τους την δύναμη κατά του δικαιώματος στην ψήφο των μαύρων. Και δημιούργησαν ένα προφανές γεγονός ότι οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα. Χρησιμοποιώντας ένα ψέμα, ότι οι άντρες καταπίεζαν την γυναίκα κατά την διάρκεια όλης της ιστορίας.
Ακόμα και σήμερα οι φεμινίστριες συχνά μας υπενθυμίζουν πως οι άντρες καταπίεζαν την γυναίκα επειδή της στερούσαν το δικαίωμα στην ψήφο αδιαφορώντας βολικά για το γεγονός του ότι ούτε οι περισσότεροι άντρες είχαν αυτό το δικαίωμα, όπως και για το γεγονός του ότι ούτε οι ίδιες οι γυναίκες νοιάζονταν για αυτό, ακόμα και στην Διακήρυξη των Αισθημάτων, μιας και είχαν στα χέρια τους τεράστια δύναμη μέσω των αντρών. Στην σταυροφορία τους για περισσότερη δύναμη, προνόμια και έλεγχο οι φεμινίστριες διεξήγαγαν από τότε μια μονόπλευρη προπαγάνδα μίσους για τους άντρες. Την οποία συνεχίζουν ακόμα και σήμερα για τον έλεγχο των Δυτικών κοινωνών.
Ο μύθος του δικαιώματος των γυναικών στην ψήφο είναι μια από τις μεγαλύτερες πλάνες του φεμινισμού. Ο Όργουελ είχε πει στο 1984 πως “Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν”. Ένα από τα βασικά εργαλεία του φεμινισμού είναι ότι έχει δημιουργήσει μια λανθασμένη αφήγηση της ιστορίας για να προωθήσει την προπαγάνδα του. Ότι δηλαδή όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι διάχυτη με την καταπίεση των γυναικών από τους καταπιεστές άντρες τους. Ακόμα και όσοι είναι σχετικά μορφωμένοι παραδέχονται πως οι γυναίκες έπρεπε να παλέψουν κάτω από αντίξοες συνθήκες για τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα. Φυσικά αυτό είναι ανακριβές στις περισσότερες περιπτώσεις.
Για παράδειγμα το δικαίωμα στην ψήφο. Το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις πριν τον επερχόμενο χείμαρρο γκρίνιας της μέσης φεμινίστριας είναι πως οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν. Και πως έπρεπε να αγωνιστούν για αυτό. Ότι ο φεμινισμός ήταν απαραίτητος για να δώσει αυτό το πολυπόθητο δικαίωμα που για εκατοντάδες χρόνια χαιρόντουσαν οι άντρες και στις γυναίκες. Αυτό όμως είναι ψέμα. Ή τουλάχιστον όχι όλη η αλήθεια.
Το 1918 οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα στην ψήφο. Για πολλούς αυτό φαντάζει εξωπραγματικό και απόδειξη της “πατριαρχικής καταπίεσης”. Το ότι δηλαδή μας πήρε τόσο πολύ να δώσουμε αυτό το βασικό δικαίωμα και στις γυναίκες. Φανταστείτε πως 100 χρόνια πριν οι προγιαγιάδες μας δεν μπορούσαν να ψηφίσουν. Για όλους αυτούς τους αιώνες οι άντρες τους αρνούνταν αυτό το δικαίωμα. Αυτό είναι το φεμινιστικό αφήγημα. Το οποίο είναι ιστορικά ανακριβές.
Το δικαίωμα στην ψήφο δεν αποτελούσε δικαίωμα κανενός σχεδόν σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Το δικαίωμα στην ψήφο είναι μια εξαιρετικά πρόσφατη ιστορικά ιδέα. Και για όλη την σχετικά αυτή πρόσφατη περίοδο που το δικαίωμα στην ψήφο καθιερώθηκε, στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι άντρες δεν είχαν ούτε και αυτοί το δικαίωμα στην ψήφο.
Επίσης ιστορικά κανείς δεν θεωρούσε πως οι γυναίκες πρέπει να ψηφίζουν, ούτε καν οι ίδιες οι γυναίκες. Η Βασίλισσα Βικτωρία για παράδειγμα δεν ήθελε να δώσει το δικαίωμα στην ψήφου στις γυναίκες. Επειδή πίστευε πως οι γυναίκες πρέπει να μένουν στο σπίτι. Η γυναίκα Βασίλισσα Βικτωρία. Η Βικτωρία ήθελε τις γυναίκες στο σπίτι και τους άντρες στην δουλειά και τον πόλεμο. Μιλώντας για ιστορική καταπίεση και πόλεμο φυσικά και θα ακούτε συχνά για τους άντρες που καταπίεζαν τις γυναίκες ιστορικά. Αναγκάζοντας τες να μένουν στο σπίτι. Αλλά δεν θα ακούσετε ποτέ για τις γυναίκες που ιστορικά καταπίεζαν τους άντρες να πηγαίνουν στον πόλεμο.
Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΦΤΕΡΟΥ. Η Αδελφότητα του Λευκού Φτερού αποτελούνταν από γυναίκες -κυρίως σουφραζέτες- που λίγο πριν και κατά την διάρκεια του Α παγκόσμιου πόλεμου σταματούσαν στον δρόμο τους άντρες και τα αγόρια που δεν είχαν καταταγεί για να πολεμήσουν, και τους φορούσαν ένα λευκό φτερο, σύμβολο ντροπής και δειλίας. Εκατοντάδες χιλιάδες ανήλικα αγόρια ντροπιαζόντουσαν για να καταταγούν και να σφαγιαστούν για να αποφύγουν αυτή την ντροπή. Χιλιάδες γυναίκες επίσης εκβίαζαν συναισθηματικά τους άντρες για να καταταγούν. Αρνούμενες να κάνουν έρωτα με τους συζύγους ή εραστές που δεν ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν για αυτές. Είναι φυσικά βολικό το ότι στα γνωστά πλαίσια του φεμινισμού η ιστορική καταπίεση των αντρών από τις γυναίκες αποκρύπτεται μεθοδικά.
εστιάζονται αποκλειστικά τα θεματα των γυναικών. Ολόκληρη επικοινωνιακή προπαγάνδα είχε στηθεί σε όλη την Δύση, με αφίσες, φυλλάδια και ομιλίες που είχαν ως επίκεντρο μητέρες, κόρες και κοπέλες που παρακαλούσαν τους άντρες, γιους και αδερφούς τους να πάνε να πολεμήσουν. “Δεν θέλουμε να πάτε στον πόλεμο, αλλά πρέπει” ήταν το σύνθημα των καταπιεσμένων γυναικών. Το αντρικό προνόμιο της πατριαρχικής εποχής συμπεριλάμβανε τα περίπου 23 εκατομμύρια αντρών που ξεκοιλιάστηκαν σε πολεμικές τάφρους. Την ώρα που οι γυναίκες από την ασφάλεια του σπιτιού τους τους ανάγκαζαν να πολεμήσουν. Και γκρίνιαζαν για το δικαίωμα στην ψήφο. Και -για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας- η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των αντρών δεν είχαν ούτε και αυτοί το δικαίωμα στην ψήφο, εάν λάβουμε υπόψιν μας και τους ανήλικους.
Για παράδειγμα πριν το 1918 το δικαίωμα στην ψήφο είχε περιοριστεί στην Αγγλία και τον Καναδά, μόνο σε άντρες που είχαν συγκεκριμένες οικονομικές προϋποθέσεις. Μόνο οι πλούσιοι άντρες είχαν δικαίωμα στην ψήφο. Η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών δεν είχε το δικαίωμα στην ψήφο. Μόνο 1 στους 7 άντρες μπορούσαν να ψηφίζουν. Αυτό άλλαξε στα μέσα του 19ου αιώνα.
Το 1884 μια σειρά από νόμους επέκτεινε το δικαίωμα στην ψήφο σε μεγαλύτερα ποσοστά αντρών. Παρόλα αυτά ακόμα και με αυτούς τους νόμους το 50% των αντρών που πολέμησαν και πέθαναν στον Α παγκόσμιο πόλεμο δεν είχαν το δικαίωμα της ψήφου. Όλα τα εκατομμύρια αντρών που διαμελίστηκαν σε βρώμικα χαντάκια δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν. Την στιγμή που η σουφραζέτα έπινε τσάι στην ασφάλεια του σπιτιού της. Και μοίραζε λευκά φτερά στους άντρες που δεν πήγαιναν να πολεμήσουν για να τους ντροπιάσει.
Η ιστορικη πατριαρχικη καταπίεση σε όλο της το μεγαλειο. Και φτάνουμε στο 1918 και λίγο πιο μετά στο 1920 όπου το δικαίωμα της ψήφου δεν δίνεται απλά σε όλες τις γυναίκες όπως συνέχεια ακούμε για να σοκαριστούμε με το μέγεθος της πατριαρχικής καταπίεσης των γυναικών, αλλά και σε όλους τους άντρες. Τέλος υπάρχουν ντοκουμέντα στην Αγγλία του 1843 που δείχνουν πως ακόμα και τότε πλούσιες γυναίκες μπορούσαν να ψηφίσουν 75 χρόνια πριν το 1918.
Ποιος ο λόγος λοιπόν που ακούμε συνέχεια μόνο για το δικαίωμα της γυναίκας στην ψήφο; Γιατί αυτή η πλευρά της ιστορίας είναι εντελώς ξεχασμένη; Γιατί σοκαριζόμαστε με την έλλειψη αυτού του βασικού δικαιώματος στις γυναίκες και γιορτάζουμε με πορείες το ότι κερδήθηκε, και δεν σοκαριζόμαστε με την έλλειψη αυτού του βασικού δικαιώματος στην συντριπτική πλειοψηφία των αντρών; Των μισών για παράδειγμα από όσους πέθαναν στον Α παγκόσμιο, και δεν γιορτάζουμε με πορείες το ότι κερδήθηκε και για αυτούς; Γιατί τόσοι ελάχιστοι γνωρίζουν πως και οι άντρες έπρεπε -κυριολεκτικά- να πολεμήσουν για να έχουν και αυτοί δικαίωμα στην ψήφο;
Οπότε για να βάλουμε την ιστορική καταπίεση της γυναίκας όσον αφορά το δικαίωμα στην ψήφο σε μια χρονική σειρά:
1867: οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούσαν να ψηφίσουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών, ακόμα και της μέσης αστικής τάξης, δεν είχε αυτό το δικαίωμα. Επίσης υπάρχουν ντοκουμέντα από εκλογικές λίστες στην Αγγλία του 1843 που δείχνουν πως ακόμα και τότε πλούσιες γυναίκες μπορούσαν να ψηφίσουν.
1900: Όλες οι γυναίκες που είχαν μεγάλη περιουσία μπορούσαν να ψηφίσουν.
1918: Όλες οι γυναίκες και όλοι οι άντρες μπορούν να ψηφίζουν με κάποιους μικρούς περιορισμούς που αφορούσαν την περιουσία (πάλι). 1920: δεν λαμβάνονται πλέον υπόψιν περιουσιακά στοιχεία όσον αφορά το δικαίωμα στην ψήφο.
Με λίγα λόγια οι άντρες είχαν το δικαίωμα της ψήφου 40 χρόνια πριν αυτό επεκταθεί και στις γυναίκες.
Την στιγμή που οι άντρες πολεμούσαν για αυτό ενώ οι γυναίκες όχι. Και πάλι ακόμα και τότε κάποιες -πλούσιες- γυναίκες ψήφιζαν. Με λίγα λόγια ιστορικά το δικαίωμα των αντρών στην ψήφο προηγήθηκε ελάχιστα του δικαιώματος των γυναικών στην ψήφο. Όμως ποτέ δεν μιλάμε για αυτά τα γεγονότα επειδή ο φεμινισμός έχει ξαναγράψει την ιστορία και εμείς την έχουμε χάψει. Ο μύθος του δικαιώματος στην ψήφο χρησιμοποιείται για να τραβήξει την προσοχή. Ο φεμινισμός θέλει να βλέπουμε τους άντρες στο παρελθόν της ιστορίας μας ως καταπιεστές. Και ως αναίσθητους που αρνούνταν στις γυναίκες αυτό που δικαιωματικά ήταν δικό τους. Και πως ζούσαν σε ένα ατελείωτο πάρτι προνομίου και δύναμης.
Συγκεκριμένα στην Ελλάδα οι γυναίκες μπορούσαν να ψηφίζουν στις Δημοτικές Εκλογές από το 1934. Σε βουλευτικές εκλογές άρχισαν να ψηφίζουν το 1956. Τι ξεχνάνε όμως βολικά να αναφέρουν οι φεμινίστριες; Ότι μόνο οι άντρες που είχαν υπηρετήσει στον στρατό είχαν το δικαίωμα στην ψήφο. Το Σύνταγμα της εποχής αναφέρει: “Δύο άλλες κατηγορίες στερούνταν του δικαιώματος του εκλέγειν: οι ανυπότακτοι(άρθρο 30 του νόμου Ψις’/1878 και άρθρα 28,153 παρ.1 του νόμου ΑΦΚΗ’/1887) και οι κληρικοί(άρθρα 71/1864 και 99 του νόμου ΧΜΗ’/1877). Η στέρηση του δικαιώματος από τους ανυπότακτους ήταν μεν αυστηρή αλλά λογική για τα δεδομένα της εποχής. Η στράτευση ήταν υποχρεωτική σύμφωνα με νόμους της στρατολογίας και όχι συνταγματική (όπως από το 1952 μέχρι σήμερα)”.
Ας δούμε τις απώλειες των αντρών που πολέμησαν το 1940.
Για αρχή η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας. Οι πιθανότητες να σκοτωθούν οι άντρες (και τα νεαρά αγόρια) στο μέτωπο ήταν τρομαχτικές. Ο αριθμός των Ελλήνων αντρών (και νεαρών αγοριών) που πολέμησαν στο μέτωπο ήταν πάνω από 250.000. Που αντιμετώπιζαν έναν στρατό πάνω από 500.000 άντρες. Οι Έλληνες νεκροί και αγνοούμενοι άντρες ήταν 14.000. Οι Έλληνες τραυματίες άντρες πάνω από 50.000. Ο αριθμός των Ελλήνων αντρών αιχμαλώτων ήταν 1690. Να σημειωθεί εδώ ότι σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων το μέσο ποσοστό των απωλειών σε σχέση με το συνολικό αριθμό των στρατευμένων στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, κυμαίνεται από 2,8% (στο στρατό ξηράς) μέχρι 3,7% (στους πεζοναύτες, οι οποίοι πολέμησαν στις ιδιαίτερα αιματηρές μάχες του Ειρηνικού). Μια προσέγγιση του ίδιου ποσοστού στο θέατρο του ελληνοϊταλικού πολέμου οδηγεί σε 5,6% για τους Έλληνες και 8,3% για τους Ιταλούς.
Τα ποσοστά αυτά, είναι μια πρόσθετη απόδειξη της σκληρότητας των μαχών. Εν ολίγοις για να μπορούν να ψηφίζουν οι άντρες στην Ελλάδα υποχρεούνταν να υπηρετούν στον στρατό της και να θυσιάσουν τις ζωές τους στο μέτωπο της μάχης όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν. Δεν ήταν “απλά” ένα προνόμιο. Δεν τους χαρίστηκε όπως έγινε με τις γυναίκες. Αντιθέτως το δικαίωμα ψήφου δόθηκε στις γυναίκες λίγα χρόνια μετά χωρίς την προϋπόθεση της υποχρεωτικής στράτευσης. Όσο λοιπόν οι τότε φεμινίστριες διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ψήφο και όχι στην υποχρεωτική στράτευση, το δικαίωμα δηλαδή και όχι τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις, δεκάδες χιλιάδες άντρες σκοτώνονταν στον πόλεμο, επιδεικνύοντας περίτρανα το αντρικό τους “προνόμιο” και πληρώνοντας το τίμημα τους δικαιώματος που είχαν στην ψήφο με την ίδια τους την ζωή.
Η ψηφος στις γυναίκες στην Ελλαδα χαρίστηκε ανιδιοτελώς σε αυτές από τους άντρες που πολεμούσαν και θυσίαζαν τις ζωές τους για να προστατέψουν την χώρα μας από τον φασισμό.
Αυτή η παρωχημένη και τερατωδώς διαστρεβλωμένη εκδοχή της ιστορίας είναι το λιγότερο άδικη και υποτιμητική για τα εκατομμύρια νεκρών αντρών και αγοριών που οι φεμινίστριες έστελναν στον θάνατο τους με το να τους ντροπιάζουν εκβιαστικά. Για τους άντρες και τα νεαρά αγόρια που σκοτώθηκαν στον πόλεμο ώστε να προσφέρουν ανιδιοτελώς το δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες στην Ελλάδα. Και είναι ακόμα περισσότερο άδικη για τα εκατομμύρια των αντρών που υποφέρουν στον πλανήτη. Και που ο φεμινισμός μας έχει εκπαιδεύσει να αγνοούμε καθιστώντας το μαρτύριο τους αόρατο. Είναι καιρός να αρχίσουμε να εξετάζουμε την ιστορία βάση των γεγονότων και όχι βάση της μυωπικής ματιάς και των θεωριών του φεμινισμού. Και να σταματήσουμε να δικαιολογούμε το μισανδρικό του δόγμα επειδή έχουμε χωνέψει τις ιστορικές ανακρίβειες που μας πλάσαρε με γκεμπελική προπαγάνδα.
Και τον πόλεμο αυτόν τον έχουν ήδη κερδισει. Οι γυναίκες διότι δεν συνάντησαν καμία απολύτως αντίσταση εδώ και πολλές δεκαετίες επειδή οι κοινωνίες μας ήταν ήδη γυναικοκεντρικές. Για αυτό παρείχαν και προστάτευαν τα θηλυκά. Αυτό διότι οι Φεμιναζί γυναίκες ντροπιάζουν και συκοφαντούν οποιονδήποτε δεν συμφωνεί με το επιλεκτικό αφήγημα τους. Χρησιμοποιούν με έξυπνο τρόπο την στρατηγική των προφανών γεγονότων. Όπως την γέννηση του φεμινισμού. Για να κάνουν το ψέμα τους πιστευτό. Οι φεμινίστριες ελέγχουν πλέον κάθε φάσμα των Δυτικών κοινωνιών.
Το εκπαιδευτικό σύστημα από το νηπιαγωγείο μέχρι τα πανεπιστήμια και το νομικό σύστημα. Το ποινικό και οικογενειακό Δίκαιο. Με νομικά παραθυράκια έχουν καταφέρει να δίνουν με διακρίσεις βάση φύλου προνόμια στις γυναίκες. Στους χώρους εργασίας, επιχειρηματικότητας και εκπαίδευσης. Ο νόμος και ο κόσμος πλέον θεωρεί όπως εξάλλου και τότε πως οι γυναίκες πρέπει απλά να ακούγονται χωρίς διαφωνία. Και να πιστεύονται χωρίς αμφιβολία, χωρίς στοιχεία ακόμα και σε περιπτώσεις σημαντικών εγκληματικών κατηγοριών. Έχουν επεκτείνει το φάσμα της σεξουαλικής κακοποίησης στα βλέμματα και τις αγκαλιές. Έχουν αποδυναμώσει το τεκμήριο της αθωότητας των αντρών και προσπαθούν να το τερματίσουν. Με καμπάνιες που αποζητούν να πιστεύουμε τις γυναίκες θύματα. Ακόμα και όταν αποδειχτεί πως αυτές έλεγαν ψέματα. Την ίδια στιγμή που προσπαθούν να κρατήσουν τις γυναίκες έξω από τις φυλακές ακόμα και για τα πιο ειδεχθής εγκλήματα. Και το σύστημα μας παράγει τις μελλοντικές φεμινίστριες δικηγόρους, δικαστίνες και νομοθέτες.
εχουν εισβαλλει στην επιστήμη επαναπροσδιορίζοντας την βάση του Δόγματος τους. Ο φεμινισμός έχει επικρατήσει και επιβληθεί σε κάθε φάσμα της Δυτικής κουλτούρας. Και για να κατανοήσουμε τα γιατί πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Χωρίς τις παρωπίδες και τα φίμωτρα που μας επιβάλλονται στις φεμινιστικές εκδόσεις της ιστορίας. Γιατί δυστυχώς ακόμα και αυτοί που καταλαβαίνουν το μίσος που τρέφουν οι φεμινίστριες για τους άντρες, πιστεύουν ακόμα πως αυτές είναι κάποιες εξαιρετικά μεμονωμένες περιπτώσεις “φεμινάζι”. Δυστυχώς όμως οι συνθήκες δεν είναι όπως τις νομίζουν. Και οι ρίζες αυτές, από όσο είδαμε σε αυτή την αναδρομή, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμα ψευδαίσθηση. Ένα ακόμα προφανές γεγονός. Που κάνει επίκληση στην γέννηση του φεμινισμού. Και την ισότητα. Για να μην εξετάσει τις βαθιά ρατσιστικές και μισανδρικές ρίζες των πρώτων εκείνων φεμινιστριών.
Ο φεμινισμός είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη ιδεολογία. Και αυτό επειδή είναι μια ιδεολογία που έχει την μαγική δύναμη/λέξη να μεταμορφώνει οποιαδήποτε πτυχή της κοινωνίας/οικονομίας/κουλτούρας/επιστήμης μας. Την ίδια ακριβώς στιγμή που απαγορεύει, μέσα από την ίδια μαγική λέξη, οποιοδήποτε κοινωνικό/οικονομικό/κουλτούρα, ηθικό, νομικό, ιστορία/επιστημονικό αντίλογο.
Η μαγικη αυτή λεξη ειναπατριαρχία. Και θα την βαζω σε αστεράκια από δω και στο εξής για να δείτε πόσο μαγική είναι. Η λέξη *πατριαρχία* είναι μια θεωρία του φεμινισμού τόσο ριζική, που εάν δεν υπήρχε ή μπορούσε να καταρριφθεί, θα γκρεμίζονταν όλη η φεμινιστική θεωρία. Και αυτό επειδή ο φεμινισμός γεννήθηκε από αυτήν την λέξη σαν θεωρία. Σου λέει “οι άντρες είχαν την δύναμη για αυτούς και αυτούς τους λόγους” που είναι μισαλήθειες και μεροληπτική επιλογή ιστορικών γεγονότων. Από εκεί δηλαδή ξεκινά ο φεμινισμός.
Ο οποίος έχτισε μια ιδεολογία που ξεκινά και τελειώνει με την λέξη *πατριαρχία*. Η λέξη *πατριαρχία* είναι λοιπόν μαγική επειδή την έχουμε αποδεχτεί. Σαν κοινωνίες όταν λέμε την λέξη *πατριαρχία* δεν σκεφτόμαστε κάτι θετικό αλλά κάτι αρνητικό. Δεν σκεφτόμαστε πχ τις αμέτρητες θυσίες αντρική ζωής για να χτιστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια ο υπέροχος πολιτισμός μας. Αλλά σκεφτόμαστε πχ ότι οι γυναίκες δεν είχαν ψήφο, μια πρόσφατη ιστορικά κοινωνική εφέυρεση, κάτι που είναι μισαλήθεια μιας και ούτε οι άντρες είχαν. Και επειδή υπήρχαν και άλλοι λόγοι που οι γυναίκες δεν είχαν ψήφο και αυτό ήταν το αντίτιμο επειδή δεν πολεμούσαν.
Αυτά όμως δεν τα γνωρίζει ο μέσος ακροατής που αντιθέτως συνεχώς βομβαρδίζεται από καθημερινή μισανδρική προπαγάνδα. “Γυναικοκτονίες” που υπονοούν πως οι άντρες “έχουν κατασκευαστεί *πατριαρχία* να μισούν τις γυναίκες. “Τοξική αρρενωπότητα”, ενώ δεν υπάρχει αντίστοιχα “τοξική θηλυκότητα” επειδή *πατριαρχία*. Και πως οι άντρες φταίνε εξαιτίας της *πατριαρχίας*, που έχουν κατάθλιψη, αυτοκτονούν, εξαρτήσεις. Επειδή έχτισαν έναν σύστημα, την *πατριαρχια* που τους οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Άρα αυτό που πρέπει να κάνουμε οι άντρες που θέλουμε να αλλάξουν τα παραπάνω προβλήματα μας, είναι να αποδεχτούμε τον φεμινισμό που θέλει να αλλάξει την *πατριαρχία*. Δεν χρειαζόμαστε δηλαδή δομές αντρών αλλά απλά περισσότερο φεμινισμό.
Η λέξη λοιπόν *πατριαρχία* έχει εισβάλλει ηθικοπλαστικά ως βασικός παράγοντας στην φιλοσοφία, την ιστορία, τις τέχνες, τις επιστήμες, τον νόμο, και την κουλτούρα των Δυτικών κοινωνιών. Μπορεί άνετα να καταρριφθεί με πληθώρα επιστημονικής και ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας. Όμως ο φεμινισμός ως ιδεολογία, έχει κατασκευάσει απόρθητες άμυνες σε οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια να την απορρίψει με ηθικό εκβιασμό και απειλή κοινωνικού αποκλεισμού. Όποιος πχ βγει δημόσια και εκφράζει αντιφεμινιστικές, κατά του *πατριαρχία* πατριαρχικού μοντέλου σκέψης, όπως εγώ, άμεσα ντροπιάζεται κοινωνικά σε λίγες ώρες. Με αποτέλεσμα τεράστιο συναισθηματικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος που θα έχει αυτός που θα εκφράσει τέτοιες ανιφεμινιστικές απόψεις.
Ή θα το κάνει αλλά θα φοβάται ότι θα έχει αυτές τις συνέπειες. Και εφόσον αυτός ντροπιαστεί καλά καλά και δει ότι καταστρέφεται η ζωή του με λίγα twits, βγαίνει και απολογείται. Και τι λέει δημόσια; Λέει “συγνώμη που αμφισβήτησα το *πατριαρχία* πατριαρχικό μοντέλο σκέψης”. Απολογείται δηλαδή που το έκανε μπας και σωθεί, και λειτουργεί ως ένα άψογο παράδειγμα προς αποφυγή για όλους τους υπόλοιπους νομικούς, επιστήμονες, ηθοποιούς και λοιπούς που έχουν παρόμοιες αντιφεμινιστικές απόψεις.
Η λέξη *πατριαρχία* λοιπόν είναι τόσο μαγική, που έχει δημιουργήσει ένα επικοινωνιακό και φιλοσοφικό μηχανισμό ασφάλειας ως προς την ιδεολογία του. Που δεν επιτρέπει σε κανέναν να αμφισβητήσει. Και που ταυτόχρονα είναι το τέλειο όπλο απέναντι σε οποιονδήποτε άλλον τρόπο σκέψης πέρα του φεμινιστικού (αναρχία, φιλελευθερισμός, αριστερά, δεξιά, ανθρωπισμός κτλ) επειδή πρέπει να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο που συμπεριλαμβάνει τον φεμινισμό.
Επειδη ειχαμε πατριαρχία. Άρα εφόσον είχαμε *πατριαρχία* η αναρχία πρέπει να συμπεριλάβει τον φεμινισμό στην θεωρία της, ειδάλλως είναι μια ανήθικη θεωρία. Το ίδιο και με κυριολεκτικά όλες τις υπόλοιπες θεωρίες και ιδεολογίες. Οπότε όλοι οι τρόποι σκέψης οφείλουν να αναγνωρίζουν την φεμινιστική φωνή επειδή έχουμε *πατριαχία* και επειδή αυτό πρέπει να αλλάξει. Οπότε είτε θα το συμπεριλάβει, είτε θα απορριφθεί ως ανήθικη ιδεολογία/θεωρία επειδή είναι *πατριαρχία* μισογυνιστική. Και έτσι είτε μεταμορφώνεται η θεωρία/ιδεολογία και άρα και οι θέσεις της για την *πατριαρχία*, είτε θα απορριφθεί.
Το σημείο αυτό είναι καταστροφικό για την Δημοκρατία. Για αρχή ηθικά και επιστημονικά. Και αυτό επειδή εισβάλλει στις άλλες απόψεις και μετά τις εκβιάζει πως εάν δεν υπάρχει *πατριαρχία* τότε είσαι ανήθικος. Και το επαναλαμβάνει μέχρι να πείσει όλους τους άλλους πως είσαι. Επαναλαμβάνοντας και σε αυτούς τον ίδιο ηθικό εκβιασμό επειδή *πατριαρχία*. Με αποτέλεσμα η κοινωνία να εξαναγκάζεται εκβιαστικά, μέσα από μια ιδεολογία, να αποδεχτεί τις απόψεις της και τις πολιτικές της. Και τίποτα σε αυτόν τον κοινωνικό/επιστημονικό εκβιασμό δεν είναι ανήθικο και αντιδημοκρατικό, επειδή *πατριαρχία*.
Τόσο μαγική είναι η λέξη *πατριαρχία* και τόσο επικίνδυνη είναι η ιδεολογία που την πρεσβεύει και επιβάλλει. Και αυτό επειδή πληθώρα επιστημονικών στοιχείων δείχνουν πως συχνά οι πολιτικές που έχουν επιβάλλει και απαιτούν, όπως και πολλά κοινωνικά πειράματα “κοινωνικής κατασκευής”, έχουν οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα. Τα οποία πάλι άμεσα αποκρύπτονται κοινωνικά, επιστημονικά και νομικά με τον ίδιο μηχανισμό ασφαλείας της *πατριαρχίας*.
Ανάλογες μαγικές λέξεις έχουν εφευρεθεί αλλά πατάνε πάνω στην μαγική λέξη της *πατριαρχίας*. Για παράδειγμα “ναι είσαι *μισογύνης* επειδή ζούμε σε *πατριαρχία* δεν την αποδέχεσαι, άρα δεν θες ισότητα για τις γυναίκες και άρα ναι είσαι *μισογύνης*. Ή “ναι οκ επιθυμείς ισότητα των φύλων αλλά δεν αποδέχεσαι τον φεμινισμό και άρα ότι ζούμε σε *πατριαρχία* και άρα δεν επιθυμείς *πραγματική ισότητα* γιατί θες να διατηρήσεις τα *προνόμια* σου, επειδή ζούμε σε *πατριαρχία*. Και όπως βλέπουμε στους τεράστιους αριθμούς αντρών σε αυτοκτονίες και εργατικά ατυχήματα δεν σκοτώνει η πατριαρχία. Η *πατριαρχία* σκοτώνει.
https://odem.gr/h-patriarxia/
Πορνεία και φεμινισμός. Μια ιστορική αναδρομή για το πως ο φεμινισμός δαιμονοποίησε την αντρική σεξουαλικότητα. Όπως έχουμε δει σε προηγούμενα άρθρα ο φεμινισμός γεννήθηκε από πλούσιες λευκές γυναίκες με τεράστιο αριθμό υπηρετών και προνομίων. Δύναμη, πλούτος και προνόμια που τους είχαν χαριστεί και που δεν χρειάστηκε να κερδίσουν. Ένα από τα πρώτα πράγματα που οι σουφραζέτες αναγνώρισαν ως απειλή ως προς τα προνόμια και την δύναμη τους ήταν η πορνεία. Η πρόσβαση δηλαδή των αντρών στο σεξ έξω από τον γάμο. Το κοινωνικό συμβόλαιο που τους έδινε πρόσβαση στην δύναμη και τον πλούτο των αντρών. Η ευκαιρία για να πολιτικοποιήσουν αυτή την απειλή ξεκίνησε δυο αιώνες πριν. Και συνεχίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα.
Η πορνεία ήταν κάτι που απασχολούσε συχνά την δημόσια σφαίρα της Αγγλίας και της Αμερικής τον 19ο αιώνα, κυρίως εξαιτίας των σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών, αρκετές εκ των οποίων ήταν τότε ανίατες. Αν και οι αριθμοί δεν είναι ξεκάθαροι, ιστορικοί συμφωνούν ότι οι ασθένειες αυτές ήταν ο λόγος για αμέτρητες περιπτώσεις σοβαρών θεμάτων υγείας. Που μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και στον θάνατο.
Το ΘΕμα της πορνείας λοιπόν ήταν κάτι που απασχολούσε τις τότε κοινωνίες για δεκαετίες. Όσο όμως οι κυβερνήσεις και η επιστήμη προσπαθούσαν να επιλύσουν το τεράστιο αυτό πρόβλημα, οι φεμινίστριες του 19ου αιώνα βρήκαν την ευκαιρία να πολιτικοποιήσουν το θέμα και να επιτεθούν στην αντρική σεξουαλικότητα με έναν τρόπο τόσο βάναυσο που ηχεί ακόμα και στις σημερινές απόψεις του φεμινισμού για την πορνεία. Οι φεμινίστριες τότε, όπως και τώρα, παρουσίαζαν τις πόρνες ως αθώα θύματα της “αρρωστημένης” σεξουαλικότητας των αντρών. Παρουσίαζαν επίσης όλους τους άντρες, όχι μόνο αυτούς που πλήρωναν για σεξ, ως τέρατα ανίκανα να ελέγξουν την σεξουαλικότητα τους. Και που οι “αρρωστημένες” ορέξεις τους για σεξ είναι η ρίζα όχι μόνο σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών. Αλλά και κοινωνικών ασθενειών που οδηγούν στην καταπίεση των γυναικών. Η σημερινή κοινωνική δαιμονοποίηση της αντρικής σεξουαλικότητας έχει τις ρίζες της στις πολιτικές απόψεις των σουφραζετών του 19ου αιώνα.
Η κοινωνίες εκείνη την εποχή αντιμετώπιζαν την πορνεία ως κάτι ντροπιαστικό. Αλλά συνάμα την αποδεχόντουσαν επειδή αναγνώριζαν την βιολογική ανάγκη των αντρών για σεξ. Σε μια κοινωνία που αντιμετώπιζε την γυναικεία αγνότητα ως απαραίτητη, θεωρούνταν αποδεκτό οι ανύπαντροι άντρες να αποζητούν σεξουαλική συνεύρεση με πόρνες. Θεωρούνταν δε μια αποδεκτή πρακτική ακόμα και στις περιπτώσεις των αντρών που οι σεξουαλικές τους ανάγκες δεν ικανοποιούνταν από τις συζύγους τους. Φαινόμενο που ίσχυε τότε όπως και τώρα.
Οι σουφραζέτες όμως είδαν για πρώτη φορά την ευκαιρία να απορριψουν την πραγματικότητα. Και να αποδώσουν στο φαινόμενο την δική τους ιδεολογική οπτική, που αφορούσε -φυσικά- την πατριαρχία. Την ευκαιρία αυτή άδραξαν όταν το 1864 ένας νόμος που θεωρητικά καταπολεμούσε το πρόβλημα των σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών ψηφίστηκε στο Αγγλικό Κοινοβούλιο. Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι αυτός ο νόμος υιοθετήθηκε από χώρες από χώρες που τον εφάρμοσαν χρόνια πριν, ανάμεσα τους και η Ελλάδα. Πρέπει πάντα να έχουμε υπόψιν μας όταν σκεφτόμαστε για αυτά τα θέματα το απόλυτο χάος που υπήρχε εκείνη την εποχή. Εξαιτίας της έλλειψης παιδείας, φαρμάκων, ειδών υγιεινής και πρόνοιας. Η ιατρική δεν είχε βρει την θεραπεία για πληθώρα σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών. Και έπρεπε ανάμεσα σε άλλα να μάθει στους πολίτες της Ελλάδας για παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να πετάνε τα σκουπίδια τους στον δρόμο. Ή να μην αφοδεύουν σε δημόσιους χώρους. Ώστε να περιοριστούν τα κρούσματα ασθενειών.
Σε αυτά τα κοινωνικά πλαίσια λοιπόν δημιουργήθηκε μια “αστυνομία” ασθενειών. Και για αρκετά χρόνια οι πόρνες οδηγούνταν παρά την θέληση τους σε κλινικές μέχρι να θεραπευτούν, εφόσον αυτό ήταν δυνατό. Οι πρακτικές της νομοθεσίας ήταν συχνά απάνθρωπες και καταπατούσαν βασικά δικαιώματα των πολιτών της εποχής, με αποτέλεσμα σύντομα η πρακτική αυτή να σταματήσει το 1886. Άξιο αναφοράς είναι ότι παρόμοιες πρακτικές εφάρμοσε αργότερα και το Ναζιστικό καθεστώς. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο όμως οι σουφραζέτες άδραξαν την ευκαιρία να εστιάσουν σε μια πολιτική προπαγάνδα. Που δαιμονοποιούσε την αντρική σεξουαλικότητα. Οι φεμινίστριες της εποχής εκείνης εστίασαν στο ότι οι γυναίκες πόρνες ήταν αυτές που τιμωρούνταν. Την στιγμή που οι άντρες πελάτες τους δεν αντιμετώπιζαν ανάλογη σκληρότητα από το κράτος.
Η πολιτική προπαγάνδα των φεμινιστριών της εποχής όριζε πως το πρόβλημα δεν πήγαζε από την φυσική ανάγκη των αντρών για σεξ. Αλλά από την εγωιστική αντρική φύση που η πατριαρχία έχει κατασκευάσει ώστε να θεωρεί την γυναίκα τίποτα παραπάνω από ένα σεξουαλικό αντικείμενο. Το πρόβλημα των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων λοιπόν βάση της φεμινιστικής προπαγάνδας ήταν τότε, και παραμένει, όχι η πορνεία αλλά ένα πατριαρχικό σύστημα που αποτελούνταν από όλους τους άντρες και που “εκπόρνευε” όλες τις γυναίκες. Η εμμονή των φεμινιστριών για την αντρική σεξουαλικότητα, επεκτείνονταν και σε αυτή των ομοφυλόφιλων αντρών. Ο νόμος που απαίτησαν και κατάφεραν να ψηφιστεί και να εδραιωθεί, περιλάμβανε ανάμεσα σε άλλα την ποινικοποίηση του αντρικού ομοφυλόφιλου σεξ, και όχι του γυναικείου.
Μια από τις μεγαλύτερες φεμινιστικές φωνές της εποχής που δούλεψαν ενεργά στην τροποποίηση αυτού του νόμου ήταν η Josephine Butler. Η επίσημη θέση της Butler ήταν ότι η πορνεία πρέπει να εξαλειφθεί και πως μέχρι αυτό να γίνει πραγματικότητα, όλοι οι άντρες, ακόμα και αυτοί που ήταν πιστοί στις γυναίκες τους, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως “διεφθαρμένοι που μολύνουν την κοινωνία” επειδή “χρησιμοποιούν την γυναίκα ως σκεύος ηδονής”. Η Butler, σύζυγος ιερέα, δεν έχανε ευκαιρία να δηλώνει την απέχθεια της για την σεξουαλικότητα των αντρών. Και την εξέφραζε δημοσίως σε άρθρα και ομιλίες της 150 χρόνια πριν. Για την Butler η πορνεία ήταν “σκλαβιά στην χειρότερη μορφή της”.
οι φεμινίστριες της εποχής αγκάλιασαν αμέσως την στάση της και την διατηρούν ακόμα και σήμερα. Οι λόγοι που η Butler πίστευε ότι οδηγούν μια γυναίκα στην πορνεία, ήταν η έλλειψη πρόσβασης σε άλλες δουλειές. Και η διεφθαρμένη ανάγκη των αντρών για σεξ. Είχε επίσης τεράστια εμμονή στις κοινωνικές συναναστροφές των αντρών αναμεταξύ τους. Η Butler αρνούνταν την αντρική σεξουαλικότητα ως μέρος μιας βιολογικής ανάγκης και ανθρώπινης έκφρασης και την απέδιδε σε μια κοινωνική κατασκευή που οδηγούσε στην διαφθορά και την αμαρτία. “Έχουν πείσει τους εαυτούς τους, ακόμα και αυτοί που θεωρείτε αθώους, πως οι σεξουαλικές τους αμαρτίες πρέπει να φαντάζουν φυσιολογικές. Παρουσιάζοντας τες ως μια φυσική κατάσταση”. Για την Butler η επιθυμία των αντρών για σεξ δεν πήγαζε από την βιολογική τους προδιάθεση. Την ανάγκη για σωματική επαφή ή την λατρεία προς το γυναικείο σώμα. Αλλά αποκλειστικά από την υποτιθέμενη ανάγκη τους να υποτάξουν τις γυναίκες προσδιορίζοντας τες ως σεξουαλικά αντικείμενα.
Την σκυτάλη της μισανδρικής αυτής προπαγάνδας πήρε στα χέρια της η Christable Pankhurst, 40 χρόνια μετά.
Η Pankhurst ήταν η αρχηγός ενός μιλιταριστικού φεμινιστικού κινήματος. Το οποίο ανάμεσα σε άλλα ήταν υπεύθυνο για πληθώρα τρομοκρατικών ενεργειών. Ανάμεσα τους την καταστροφή τηλεφωνικών καλωδίων και μαγαζιών, την καταστροφή έργων τέχνης και εκθεμάτων σε μουσεία. Όπως και βομβιστικών επιθέσεων σε δημόσια κτήρια. Η Christable Pankhurst μαζί με φεμινίστριες της εποχής τέλεσαν επιτυχημένες βομβιστικές επιθέσεις. Σε καθεδρικούς ναούς, τράπεζες, μουσεία, σιδηροδρομικούς σταθμούς και πολλά ακόμα δημόσια κτήρια και τοποθεσίες. Η πρώτη βομβιστική επίθεση που έγινε στην Ιρλανδία για παράδειγμα τον 20ο αιώνα δεν έγινε από τον IRA αλλά από τις φεμινίστριες. Για την ακρίβεια φωτογραφίες της εποχής που έδειχναν τους άντρες οργισμένους για αυτές τις τρομοκρατικές επιθέσεις, χρησιμοποιήθηκαν από τις φεμινίστριες ως προπαγάνδα. Που παρουσίαζαν τις φωτογραφίες ως απόδειξη της οργής των αντρών στην ιδέα ότι οι γυναίκες πρέπει να ψηφίζουν.
Η Pankhurst λοιπόν στο βιβλίο της “Η μεγάλη μάστιγα και πως θα σταματήσει” που έγραψε το 1913, παρουσίασε τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες ως κάτι που αφορούσε αποκλειστικά τις γυναίκες. Τις πόρνες και τις συζύγους που νοσούσαν εξαιτίας των αντρών. Σύμφωνα με τα παραπληροφορητικά στοιχεία που έδινε η Pankhurst το 80% των αντρών έπασχε από γονόρροια, πριν καν αυτοί παντρευτούν. Με αποτέλεσμα να μεταδίδουν την ασθένεια στις μέλλουσες συζύγους τους. Η μετάδοση αυτών των ασθενειών σύμφωνα με την Pankhurst ήταν μια αλληγορία για τον μισογυνισμό. Και την εργαλειοποίηση των γυναικών από τους άντρες. Σύμφωνα με την Pankhurst οι άντρες μισούν τις γυναίκες. Και για αυτό μεταφέρουν τις ασθένειες τους στις πόρνες οι οποίες είναι σεξουαλικές σκλάβες τους. Ή ακόμα και στα ίδια τους τα σπίτια.
Στα λεγόμενα της Pankhurst διακρινουμε αυτό που αργότερα θα γίνονταν η επίσημη θέση των φεμινιστριών για την πορνεία.
Μια θέση όπου οι αμέτρητες πτυχές του πολυσύνθετου αυτού θέματος, συνοψίζεται στο υποτιθέμενο μίσος των αντρών για τις γυναίκες. Και την ανάγκη τους να τις καταπιέσουν. Ο ντροπιασμός της αντρικής σεξουαλικότητας είχε ξεκινήσει πολύ πριν από το τέταρτο φεμινιστικό κύμα. Γεννήθηκε και άνθησε στο πρώτο. Φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να ποινικοποιήσει τις αντρικές ομοφυλόφιλες σχέσεις σε μια εποχή όπου οι γυναικείες ομοφυλόφιλες σχέσεις ήταν συχνές στην δημόσια σφαίρα, ακόμα και ανάμεσα σε αρχηγούς φεμινιστικών κινημάτων. Ενδιαφέρον δε αποτελεί το γεγονός ότι κάτω από την καθοδήγηση της φεμινίστριας Josephine Butler, και την έγκριση της Βασίλισσας Ελισάβετ το ομοφυλόφιλο σεξ ανάμεσα σε άντρες (και όχι ανάμεσα σε γυναίκες) ποινικοποιήθηκε. Μια ιστορική πραγματικότητα που οι φεμινίστριες βολικά ξεχνούν όταν κηρύττουν πως η “πατριαρχία” είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την ομοφοβία της εποχής αλλά και σήμερα.
“Αυτό που θέλουν οι άντρες είναι η σεξουαλική υποτίμηση των γυναικών ή παιδιά από αυτές. Ως αποτέλεσμα αυτών οι σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες έχουν επικεντρωθεί στο φυσικό. Επιπλέον οι σχέσεις αυτές έχουν την μορφή αφέντη και δούλου και όχι δυο ίσων ανθρώπων” έγραφε η Christable Pankhurst 120 χρόνια πριν. Δαιμονοποιόντας την αντρική σεξουαλικότητα. Που δεν ήταν στα μάτια της τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια του άντρα να υποδουλώσει την γυναίκα. Και πως η ύπαρξη της πορνείας και των σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών είναι απόδειξη αυτής της αιώνιας προσπάθειας. “Από αυτό το κακό γεννήθηκε ένα άλλο. Ο άντρας δεν είναι ικανοποιημένος με μόνο μια σκλάβα αλλά θέλει σχέσεις και με περισσότερες. Αυτός είναι ο λόγος που η πορνεία αυξάνεται και με την σειρά τους οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες”. Η Pankhurst λοιπόν 120 χρόνια πριν εργαλειοποίησε ένα κοινωνικό πρόβλημα της εποχής.
απέδωσε τα αίτια του σε μισανδρικές θεωρίες περί γυναικείας υποταγής. Αποκλείοντας οποιονδήποτε άλλο κοινωνικό, φυσικό και επιστημονικό παράγοντα από το πλαίσιο του προβλήματος. Παράγοντας έτσι ένα τεράστιο μισανδρικό εργαλείο στα χέρια των φεμινιστριών που ακόμα και σήμερα επικαλούνται ακριβώς αυτές τις απόψεις. Το Ευρωπαϊκό Λόμπι Γυναικών, όπως και η επίσημη Ελληνική φεμινιστική θέση μας εξηγούν πως “Το γυναικείο κίνημα με διαρκείς αγώνες και μακρόχρονη δράση ανά τον κόσμο για την καταπολέμηση κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών, υπογραμμίζει την επιτακτική ανάγκη κατάργησης της πορνείας, η οποία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της βίας και της ανισότητας σε βάρος των γυναικών, παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια”. Παρουσιάζοντας θεωρίες και μισοαλήθειες για το πρόβλημα του trafficking, που έχουν εδώ και χρόνια καταρριφθεί από ερευνητές. Θεωρίες και μισαλήθειες που σύμφωνα με τους ίδιους αυτούς ερευνητές συμβάλλουν στο πρόβλημα του trafficking αντί να το καταπολεμούν.
Η στάση όλης αυτής λοιπόν της φεμινιστικής ιδεολογίας/θέσης αιώνων διαιωνίζεται ακόμα και σήμερα παρά τις αντιδράσεις των σεξεργατριών. Το 2018 το πόρισμα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλλων εξόργισε πάνω από δέκα σχετικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Που τόνισαν πως “σε αντίθεση με το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο που αναγνωρίζει την εργασία στο σεξ ως νόμιμη παρά τους υπέρμετρους περιορισμούς που θέτει για την άσκησή της, η Γ.Γ.Ι.Φ. προτείνει με το πόρισμα τη μερική ποινικοποίηση του επαγγέλματος”.
η πορνεία είναι βία κατά των γυναικών έχει αναπτυχθεί εδώ και 100ετίες στο φεμινιστικό και γυναικείο κίνημα” δε υπογραμμίζεται στο ίδιο άρθρο.
Εν ολίγοις, ακόμα και σήμερα, παρά την σεξουαλική απελευθέρωση, την πρόοδο της επιστήμης και της αντισύλληψης, των φαρμάκων αλλά και τα μέτρα υγιεινής που είναι αστρονομικά μακρυά από τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Βικτωριανή εποχή, οι φεμινίστριες, όπως και τότε, δεν ενδιαφέρονται για τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, την εγκληματικότητα που αφορά τον κλάδο της πορνείας ή και τις ίδιες τις σεξεργάτριες. Αυτό αντανακλάται σε χώρες όπως ο Καναδάς που έχουν αποποινικοποιήσει την πώληση του σεξ, Αλλά που συνάμα ποινικοποιούν την αγορά του σεξ από κάποιον άντρα. Την ίδια ακριβώς επίσημη θέση για την πορνεία βλέπουμε να έχουν πληθώρα φεμινιστικών οργανώσεων. Πως δηλαδή να είναι νόμιμο να τις γυναίκες να πουλάνε το σεξ, αλλά να είναι παράνομο για τους άντρες να το αγοράζουν.
Αυτό λοιπόν που απασχολεί αποκλειστικά το φεμινιστικό κίνημα τώρα, όπως και τότε, είναι η δαιμονοποίηση της αντρικής σεξουαλικότητας. Ως κάτι απεχθές, επικίνδυνο και κανονικοποιημένο. Που απειλεί την δημόσια ασφάλεια των γυναικών μέσα και έξω από την οικογένεια. Και η εργαλειοποίηση σοβαρών προβλημάτων που απασχολούν τις κοινωνίες μας για την διεξαγωγή και διαιώνισης μισανδρικής προπαγάνδας. https://odem.gr/porneia-kai-feminismos/
Οι δουλειές στο νοικοκυριό. Στο τεράστιο φράνσαιζ της μισανδρίας που έχει χτίσει ο φεμινισμός έχουμε αποδείξει πως συχνά αυτός προωθεί μια συγκεκριμένη ατζέντα. Που βασίζεται σε μεροληπτικά στοιχεία ή αποκρύπτοντας σκόπιμα άλλα, με σκοπό να δημιουργήσει εντυπώσεις. Πάνω στις οποίες αργότερα χτίζονται πολιτικές. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το υποτιθέμενο χάσμα στις δουλειές του νοικοκυριού. Μια σχετικά καινούργια έρευνα που διεξάχθηκε από το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Οικογενειακών Ερευνών διαφημίστηκε ως μια έρευνα που δείχνει ότι στα νοικοκυριά που οι άντρες φροντίζουν το σπίτι, κάνουν λιγότερη δουλειά σε αυτό από ότι οι γυναίκες τους που παράλληλα εργάζονται.
Έτσι διαφημίστηκε. Τα αποτελέσματα της έρευνας έγιναν φυσικά viral και παγκοσμίως γράφτηκαν άρθρα που ανήγγειλαν την “τεμπελιά” των αντρών στα νοικοκυριά που υποθετικά έπρεπε να φροντίζουν, με φαμφάρικους τίτλους που κραυγάζουν ότι οι άντρες που μένουν σπίτι για να φροντίζουν το νοικοκυριό, αφήνουν τις μισές δουλειές για τις γυναίκες τους.
Ας δούμε όμως τι πραγματικά μας δείχνει η έρευνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας οι άντρες που μένουν σπίτι για να φροντίζουν το νοικοκυριό ξοδεύουν 28 ώρες την εβδομάδα για την φροντίδα του σπιτιού. Ενώ οι γυναίκες τους που παράλληλα εργάζονται ξοδεύουν 23 ώρες την εβδομάδα. Τι απίστευτη εικόνα σχηματίζεται στο μυαλό μας έτσι δεν είναι; Ο τεμπέλης σύζυγος που περιμένει από την εργαζόμενη γυναίκα του να κάνει τουλάχιστον τις μισές δουλειές στο σπίτι. Την στιγμή που αυτός δεν εργάζεται.
Η έρευνα όμως δεν μας δίνει μόνο αυτά τα στοιχεία. Αρχικά και άσχετα με την ίδια την έρευνα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο τρόπος που διεξάγονται πλέον αυτές οι έρευνες αφήνουν πολλά ερωτηματικά. Για αρχή τα δείγματα (στην προκειμένη οι γυναίκες) είναι εξαρχής προκατειλημμένα. Ο φεμινισμός έχει για δεκαετίες προπαγανδίσει στις γυναίκες ότι είναι καταπιεσμένες και χρησιμοποιεί συχνά τις δουλειές του νοικοκυριού για να πείσει για αυτό.
η έρευνα δεν λαμβάνει υπόψιν της σοβαρούς παράγοντες όπως η διαχείριση του χρόνου. Για παράδειγμα οι άντρες μπορεί να αφιερώνονται περισσότερο στο σκούπισμα. Να μην αποσπάται η προσοχή τους και να το κάνουν γρηγορότερα από τις γυναίκες τους. Και άρα να χρειάζονται λιγότερες ώρες για να κάνουν τις ίδιες δουλειές που θα έκανε η γυναίκα τους. Ακόμα όμως και εάν δεχτούμε ότι όλα τα στοιχεία που μας δίνει η έρευνα έχουν μελετηθεί και μαζευτεί με ορθές και αμερόληπτες μεθόδους, ακόμα και τότε το τι δείχνει πραγματικά η έρευνα απέχει κατά πολύ από αυτά που διαβάσαμε στους τίτλους των εφημερίδων.
Για αρχή η έρευνα διεξάχθηκε μόνο στο 4% των νοικοκυριών της Αυστραλίας. Δεν είναι δηλαδή ουσιαστικά αντιπροσωπευτική για το τι συμβαίνει πραγματικά στα νοικοκυριά της Αυστραλίας. Όμως αυτό που είναι πραγματικά εξωφρενικό, είναι τα στοιχεία που η έρευνα αφήνει έξω από τα συμπεράσματα της. Μιλάμε δηλαδή για στοιχεία που η ίδια η έρευνα αναφέρει. Και που θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί για να βγάλει εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα.
Ας δοΥμε ποια είναι αυτά. Εάν δούμε τις στατιστικές της έρευνας για τα νοικοκυριά στα οποία και οι δυο γονείς εργάζονται ή που μόνο οι άντρες εργάζονται, βλέπουμε ότι υπάρχουν στοιχεία για το 65% των νοικοκυριών στην Αυστραλία. Εν ολίγοις οι αριθμοί αυτοί είναι πιο αντιπροσωπευτικοί για το τι πραγματικά συμβαίνει στα νοικοκυριά. Εάν κοιτάξουμε αυτές τις στατιστικές που η ίδια η έρευνα μας δίνει, θα δούμε στοιχεία που η έρευνα δεν αναφέρει καν στα συμπεράσματα της.
Για αρχή υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις ώρες που εργάζονται οι άντρες και οι γυναίκες. Οι άντρες εργάζονται πολύ περισσότερο από τις γυναίκες. Είτε αυτές μένουν στο σπίτι για να φροντίζουν το νοικοκυριό, είτε όταν και αυτές εργάζονται. Στις περιπτώσεις που εργάζονται και οι δυο οι άντρες εργάζονται 50 ώρες ενώ οι γυναίκες 31. Εν ολίγοις οι άντρες συνεισφέρουν εργασιακά 62.5% ενώ οι γυναίκες 37.5%. Είναι οι γυναίκες λοιπόν τεμπέλες σε σύγκριση με τους συντρόφους τους εργασιακά ή απλά κάνουν μια συνειδητή επιλογή να μπαλανσάρουν ανθρώπινα την εργασία τους έξω από το σπίτι και μέσα σε αυτό; Πουθενά λοιπόν στην έρευνα δεν διαβάζουμε ότι στα σπιτικά που εργάζονται άντρες και γυναίκες, είναι οι άντρες αυτοί που συνεισφέρουν τον συντριπτικά μεγαλύτερο αριθμό εργατοωρών έξω από το σπίτι.
Οι φεμινίστριες θα υποστηρίξουν ότι αυτό το χάσμα στις εργατοώρες υπάρχει επειδή οι γυναίκες που εργάζονται επιφορτίζονται και με τις δουλειές του σπιτιού. Η έρευνα όμως δεν δείχνει αυτό. Ενώ οι γυναίκες εργάζονται 19 ώρες λιγότερο από τους άντρες στην εργασία τους, αφιερώνουν 26 ώρες στις δουλειές του σπιτιού. Την στιγμή που οι άντρες που εργάζονται αφιερώνουν 15. Εν ολίγοις στο σύνολο οι άντρες εργάζονται 65 ώρες την εβδομάδα μέσα και έξω από το σπίτι, ενώ οι γυναίκες 57. Μιλάμε για το 65% των νοικοκυριών έτσι;
Με αυτά τα στοιχεία υπόψιν μας ο άντρας δεν φαίνεται και τόσο τεμπέλης έτσι δεν είναι; Και φυσικά υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Στα νοικοκυριά που οι άντρες μένουν στο σπίτι οι γυναίκες αφιερώνουν 35 ώρες στην εργασία τους. Στα νοικοκυριά που οι γυναίκες μένουν στο σπίτι οι άντρες αφιερώνουν 51 ώρες στην εργασία τους. Η έρευνα επίσης δεν λαμβάνει υπόψιν της το είδος της εργασίας. Για παράδειγμα 51 ώρες στην οικοδομή είναι πολύ πιο κουραστικές από 35 ώρες σε μια δουλειά γραφείου. Κάτι που είναι λογικό να αφήνει τον άντρα εξουθενωμένο στο τέλος της ημέρας. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το είδος της εργασίας είναι ένας εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας στο να κατανοήσουμε κοινωνικά τις σχέσεις των δυο φύλων με την εργασία. Έξω και μέσα στο σπίτι.
Επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία για τα είδη της εργασίας που κάνουν τα δυο φύλα μέσα σε ένα νοικοκυριό. Σε ένα ζευγάρι για παράδειγμα η γυναίκα για παράδειγμα μπορεί να έχει αναλάβει το μαγείρεμα ή το ξεσκόνισμα. Τα οποία να τα κάνει χαλαρά με την συνοδεία μουσικής ή τηλεόρασης. Ενώ ο άντρας να έχει αναλάβει περισσότερο κουραστικές δουλειές όπως (θυμηθείτε ότι μιλάμε για μια έρευνα στην Αυστραλία) το να φτυαρίσει το χιόνι. Ή να επισκευάσει την στέγη ή τα αμάξια. Μία ώρα ξεσκονίσματος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με μια ώρα τέτοιου είδους χειρωνακτικών εργασιών. Που συνήθως κάνουν οι άντρες.
Φανταστείτε όμως την οργή και τον ηθικό πανικό που θα δημιουργούνταν εάν οι εφημερίδες υπονοούσαν ότι οι γυναίκες βάζουν τους άντρες να κάνουν τις βαριές δουλειές στο νοικοκυριό.
Αυτό που πραγματικά μας δείχνει η έρευνα είναι ότι στις περιπτώσεις που ο άντρας είναι ο μοναδικός πάροχος του νοικοκυριού, ή και τα δυο μέλη εργάζονται, οι άντρες εργάζονται πολύ περισσότερο έξω από το σπίτι από ότι οι γυναίκες. Και ακόμα και στις περιπτώσεις που ο άντρας φροντίζει το νοικοκυριό οι γυναίκες δεν εργάζονται τις ίδιες ώρες με τους άντρες όταν αυτές είναι οι πάροχοι.
Η εκστρατεία ντροπιασμού, που εδώ και δεκαετίες ο φεμινισμός διεξάγει κατά των αντρών, δεν ασχολείται με αυτά τα στοιχεία. Μια έρευνα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αναγνωρίσουμε την αξία των αντρών που εργάζονται τόσο πολύ και τόσο σκληρά, χρησιμοποιείται για να τους ντροπιάσει. Όταν αυτοί δεν πλένουν τον ίδιο αριθμό πιάτων με τις γυναίκες. Σύμφωνα με την έρευνα στο 65% των Αυστραλιανών νοικοκυριών που μετρήθηκαν είναι οι άντρες αυτοί που εργάζονται συντριπτικά πολύ περισσότερο από τις γυναίκες. Συνολικά μέσα και έξω από το σπίτι.
Και ας μην ξεχνάμε είναι οι άντρες αυτοί που κάνουν με συνέπεια μέσα και έξω από το σπίτι, όλες αυτές τις δουλειές που οι γυναίκες δεν κάνουν. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τα ίδια αποτελέσματα θα δείξει μια έρευνα που θα καταμετρήσει και το υπόλοιπο 35% των νοικοκυριών στην Αυστραλία. Ας φανταστούμε την ίδια έρευνα με τίτλο “οι άντρες συνεχίζουν να εργάζονται περισσότερες ώρες από τις γυναίκες, σε σκληρότερες δουλειές και όλοι επωφελούμαστε από αυτό”. Φαντάζει ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας έτσι δεν είναι;
https://odem.gr/noikokyrio/
Οι 16 δολοφονίες γυναικών ως εργαλείο κατάλυσης του Συντάγματος.
Σε μια Δημοκρατική χώρα Δικαίου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Στο άρθρο 4 του Ελληνικού Συντάγματος αναφέρεται “οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου”. Με λίγα λόγια στην χώρα μας, όπως και στις υπόλοιπες Δυτικές κοινωνίες ο νόμος αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες. Ανεξαρτήτως του φύλου τους, του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, της καταγωγής τους, γενετήσιων χαρακτηριστικών τους, του θρησκεύματος τους ή των πολιτικών πεποιθήσεων τους. Δεν υπάρχει νόμος που να τιμωρεί περισσότερο ή λιγότερο ανθρώπους βάση αυτών τους των χαρακτηριστικών.
Ή που να θεωρεί πως κάποια από αυτές τις ομάδες είναι περισσότερο ή λιγότερο επιρρεπής στο έγκλημα. Εν ολίγοις όταν ένας άνθρωπος μπαίνει για να κριθεί για τις πράξεις του σε ένα Δικαστήριο όλα αυτά του τα χαρακτηριστικά είναι αόρατα απέναντι στον νόμο που καλείται μέσω των εκπροσώπων του να τον τιμωρήσει βάση των πράξεων του και όχι αυτών του των χαρακτηριστικών.
Και αυτή την ιση μεταχείριση των Ελλήνων πολιτών απέναντι στον νόμο είναι που προσπαθεί να αλλάξει ο όρος “γυναικοκτονία”.
Ο όρος “γυναικοκτονία” θεωρεί πως οποιαδήποτε δολοφονία γυναίκας από άντρα στο οικογενειακό πλαίσιο (και πολλές φορές ούτε καν σε αυτό), είναι ένα έγκλημα μίσους. Ένα έγκλημα δηλαδή που πηγάζει από μίσος απέναντι στο φύλο των γυναικών και όχι από άλλα κίνητρα, για παράδειγμα ζήλια ή οικονομικούς λόγους. Και που ποτέ δεν πράττεται εν βρασμό ψυχής αλλά από μια υποτιθέμενα μεθοδευμένη “πατριαρχική” κουλτούρα που μαθαίνει στους άντρες να θεωρούν τις γυναίκες και την ζωή τους κατώτερες. Είναι ένας όρος λοιπόν που πηγάζει ξεκάθαρα από μια φεμινιστική θεωρία που δεν έχει καμία απολύτως επιστημονική βάση και που είναι στον πυρήνα της μισανδρική εφόσον προϋποθέτει ότι όλοι οι άντρες μισούν τις γυναίκες και άρα όταν τις σκοτώνουν ο μόνος λόγος είναι αυτό τους το μίσος.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν αυτή την φεμινιστική θεώρηση του κόσμου, οι φεμινίστριες προσπαθούν εδώ και καιρό με όπλο τους συγκεκριμένους αριθμούς να αλλάξει το Σύνταγμα και την Ελληνική Νομοθεσία, ώστε αυτά να αποδεχτούν την πατριαρχική θεωρία των φεμινιστριών, και να ισοπεδώσουν έτσι το Κράτος Δικαίου. Και αυτό γιατί απαιτούν μεροληπτική αντιμετώπιση των αντρών απέναντι στον νόμο με διάκριση που αφορά το φύλο τους. Όλοι οι άντρες μισούν τις γυναίκες βάση της φεμινιστικής θεωρίας και άρα όλοι οι άντρες θα πρέπει να καταδικάζονται πιο αυστηρά, με την βούλα του εγκλήματος μίσους, από τον νόμο. Όλα τα υπόλοιπα κίνητρα ή οι λόγοι που μπορεί να οδήγησαν έναν άντρα σε αυτό το έγκλημα αυτόματα παραγράφονται.
Εν ολιγοις ο φεμινισμός απαιτεί να μην είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι απέναντι στον νόμο σε μια Δημοκρατική χώρα Δικαίου. Και αυτό επειδή εισάγουν μια “έμφυλη” διάσταση στην δολοφονία η οποία δεν αγγίζει τις γυναίκες. Οι γυναίκες δηλαδή που δολοφονούν μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο συνεχίζουν να απολαμβάνουν δίκαιης μεταχείρισης από τον νόμο. Συνεχίζουν να μπορούν να επικαλεστούν αυτοάμυνα, μετατραυματικό στρες, κακοποίηση, οικονομικούς λόγους ως κίνητρα.
Ως παράδειγμα μπορούμε να δούμε την δήλωση που έκανε ο Δικηγόρος της κατηγορούμενης για την επίθεση με βιτριόλι. “Δεν λέω ενοχή της, λέω εμπλοκή της κατά κάποιο τρόπο. Οπότε η καλύτερη υπεράσπιση είναι η αλήθεια. Αν το έπραξε να πει γιατί το έπραξε, ποια ήταν τα κίνητρά της ώστε να μπορέσω κι εγώ να αναδείξω αυτά τα κίνητρα και να τη βοηθήσω με τις συμβουλές μου”. Εν ολίγοις τα κίνητρα της κατηγορούμενης δεν είναι προκαθορισμένα από την νομική διαδικασία αλλά ρευστά. Ο Δικηγόρος της προσπαθεί δηλαδή να την υπερασπιστεί βασιζόμενος στα εργαλεία που του έχει δώσει ο Νόμος και που έχουν φτιαχτεί έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνουν ποικίλες περιπτώσεων, ώστε να κριθεί δίκαια από τον νόμο.
Η απαίτηση αυτή των φεμινιστριών για την καθιέρωση της “γυναικοκτονίας” ως ορισμού που υποδηλώνει έγκλημα μίσους γίνεται ουσιαστικά μέσα από συγκεκριμένους αριθμούς. Στην προκειμένη τον αριθμό των γυναικών που δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα το 2021. “16 γυναίκες δολοφονήθηκαν” είναι το σύνθημα τους που απαιτεί την αλλαγή της Νομοθεσίας βάση των απαιτήσεων τους, κάτι που όπως είδαμε είναι αντισυνταγματικό. Η μεθοδολογία τους αυτή φυσικά δεν λαμβάνει κανέναν άλλον παράγοντα υπόψιν της πέρα από αυτόν του φύλου. Το 16 όμως είναι ένας αριθμός που απλά προβάλλεται ως πειστήριο της πατριαρχικής θεώρησης. Και αυτό επειδή εστιάζει αποκλειστικά σε αυτό τον αριθμό και αρνείται να συζητήσει τις υπόλοιπες διαστάσεις του θέματος.
Ας δούμε ποιες είναι αυτές. Α) Ο αριθμός 16 εξετάζει βραχυπρόθεσμα και όχι μακροπρόθεσμα ένα φαινόμενο. Αυτό της ενδοοικογενειακής βίας. Εάν κοιτάξουμε τις στατιστικές για τις δολοφονίες μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο των ετών 2015-2020 βάση των επίσημων στοιχείων της Ελληνικής Αστυνομίας βλέπουμε ότι έχουν δολοφονηθεί 57 γυναίκες από άντρες στο οικογενειακό πλαίσιο και 28 άντρες και 5 παιδιά από γυναίκες στο οικογενειακό πλαίσιο. Στα ποσοστά αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται οι δολοφονίες αντρών οι οποίες έγιναν από άντρα που η σύντροφος του θύματος έβαλε να κάνει να δολοφονήσει τον σύντροφο της.
Επίσης βλέπουμε ότι γυναίκες είναι αυτές που δολοφονούν αποκλειστικά τα παιδιά αυτή την πενταετία. Είναι και αυτός ο αριθμός ενδεικτικός ώστε να νομοθετήσει η χώρα νόμους που να τιμωρούν περισσότερο τις γυναίκες που δολοφονούν τα παιδιά τους; Ή είναι ο αριθμός αυτός ενδεικτικός ώστε να θεωρηθεί η παιδοκτονία έγκλημα μίσους όταν την πράττει γυναίκα; Φυσικά και όχι.
Αντιθέτως ο νόμος λαμβάνει υπόψιν του βιολογικούς παράγοντες, όπως αυτόν της επιλόχειου κατάθλιψης. Δίνοντας έτσι ελαφρυντικά στις γυναίκες που έπασχαν από αυτή κατά την διάρκεια του εγκλήματος. Εν ολίγοις ο νόμος επειδή επιθυμεί να είναι δίκαιος και όχι εκδικητικός έχει αναγνωρίσει πως η βιολογία της γυναίκας μπορεί να την ωθήσει στο συγκεκριμένο απεχθές έγκλημα και της αναγνωρίζει ελαφρυντικά που οδηγούν σε ελάχιστη ποινή. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι μελέτες δείχνουν πως παγκοσμίως οι γυναίκες λαμβάνουν επιεικότερες ποινές από τους άντρες έως και 63% ενώ είναι 58% λιγότερο πιθανό να φυλακιστεί μια γυναίκα από έναν άντρα. Για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα.
https://odem.gr/16-dolofonies/
https://odem.gr/category/misandria-2/
https://menshouse.gr/epikerotita/76616/otan-jennifer-lawrence-stathike-sto-kryo-apokalyptiko-forema
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: