Υπάρχει πράγματι κάτι διαφορετικό στη Ρωσία σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό αποικισμό, ακόμα κι αν η τσαρική αυτοκρατορία συμμετείχε στη διάσπαση της Κίνας, δηλαδή (και από αυτή την άποψη είναι πιο κοντά στην ίδια την Κίνα) η άρνηση των εξωτερικών κατακτήσεων.
Η ΕΣΣΔ, ο ρόλος της να βοηθάει σε όλες τις αποαποικιοποιήσεις, τόνιζε ακόμη περισσότερο το φαινόμενο, αλλά έχει τα θεμέλιά της από τον Τσαρισμό.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωστρατηγικός-γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail-6945294197
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Για παράδειγμα, αρκεί να βρίσκεσαι στο Καζάν για να μετρήσεις τον βαθμό παρουσίας της Ρωσίας στο τοπικό Κρεμλίνο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η συμμαχία με τους ευγενείς του Καζάν ήταν περιέργως ένα πλεονέκτημα για τη ρωσική αριστοκρατία που παρέμενε ευγένεια των δημοσίων υπαλλήλων ...Η ικανότητα ενσωμάτωσης άλλων πολιτισμών, ακόμη και σήμερα στον πολυπολικό κόσμο, αν η Κίνα φέρει κεφάλαια και συγκεκριμένα έργα, η Ρωσία είναι μια ηθική εγγύηση παντού, στην Κεντρική Ασία, αλλά και στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική...Τι πρέπει. ΕΣΣΔ σε αυτή την ιστορία; Και είναι προφανές ότι πίσω από τον πολυπολικό κόσμο ως έργο αποαποικιοποίησης παραμένει το βαθύ ίχνος της ιστορίας της ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένης της Μογγολίας και της Βόρειας Κορέας. (Σημείωση της Danielle Bleitrach μετάφραση της Marianne Dunlop)
Του Dmitri Orekhov, συγγραφέα
https://vz.ru/opinions/2024/8/12/1280751.html
Δεν έχουμε ζήσει σε βάρος άλλων λαών, δεν τους έχουμε χρησιμοποιήσει ως φυσικό πόρο. Όπου εμφανίστηκε ο Ρώσος: στον Καύκασο, στη Σιβηρία, στην Κεντρική Ασία ή σε μέρη τόσο μακριά όπως το Φορτ Ρος, τα νησιά της Χαβάης και η ακτή Maclay της Νέας Γουινέας, δεν μετέτρεψε κανέναν σε βοοειδή, δεν στέρησε από κανέναν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους.
Έχω παρατηρήσει εδώ και πολύ καιρό ότι όταν μιλάμε για τα αποικιακά εγκλήματα της Δύσης, υπάρχουν πάντα «αλήθειες» που αφρίζουν από το στόμα και αρχίζουν να αποδεικνύουν ότι «εμείς, οι Ρώσοι, ας μην είμαστε καλύτεροι. ” Μιλούν για την πριγκίπισσα Όλγα, η οποία τιμώρησε τους Drevlyans, τις εκστρατείες του Vladimir Monomakh κατά των Polovtsians, το "αναγκαστικό βάπτισμα των Καρελίων" υπό τον "Πάπα" Alexander Nevsky, τις εκστρατείες του Ιβάν του Τρομερού, "Η επιθετικότητα του Yermak εναντίον του Khan Kuchum". ο Υπερσιβηρικός Σιδηρόδρομος, ο οποίος εισήγαγε τους Μπουριάτ στις μάστιγες του ρωσικού καπιταλισμού… Αυτά τα επιχειρήματα βρίσκουν ακόμη απήχηση στις γειτονικές χώρες, και –πρέπει να πούμε ότι υπάρχει– σε ορισμένες περιοχές της Ρωσίας. Είναι αλήθεια, συμφωνούν πρόθυμα, υποφέραμε κι εμείς από τον «ρωσικό αποικισμό».
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν το προφανές. Η Ρωσία, φυσικά, επεκτάθηκε, πολέμησε και απορρόφησε άλλους λαούς (χωρίς να ζητήσει απαραίτητα τη γνώμη τους). Αυτό όμως έχει συμβεί σε όλες τις αυτοκρατορίες. Οι Γερμανοί επεκτάθηκαν στα εδάφη των Πολαμπών και των Πρώσων (οι τελευταίοι, εξάλλου, δεν μπορούν να βρεθούν σήμερα στο μικροσκόπιο στη Γερμανία: έχουν εξαφανιστεί, όπως και οι Άβαροι). Οι Γάλλοι κάποτε απορρόφησαν τους ανθρώπους που μιλούσαν τις οξιτανικές γλώσσες και στη συνέχεια τους ταπείνωσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα – στη νότια Γαλλία αυτό το θυμούνται ακόμα με πικρία. Οι Άγγλοι... Όχι, καλύτερα να μην το συζητήσουμε τώρα. Γενικά, κάτι τέτοιο έχει συμβεί στην ιστορία όλων των μεγάλων χωρών και η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση. (Αν και, φυσικά, μπορεί κανείς να μιλήσει για ακαμψία της ένταξης στην αυτοκρατορία, και η σύγκριση δεν είναι υπέρ των δυτικών χωρών). Αυτό όμως που δεν είχαμε καθόλου ήταν ο θαλάσσιος αποικισμός.
Σε αυτό το κλαμπ οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί, οι Βέλγοι και οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις. Είναι αυτοί που αποτελούν τον πυρήνα της δυτικής ρατσιστικής κοινωνίας, η βάση της οποίας είναι ο φόβος. Η Hannah Arendt ήταν μια από τις πρώτες που έγραψε για αυτό στο The Origins of Totalitarianism. Σύμφωνα με αυτήν, οι Ευρωπαίοι «ποτέ δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από αυτόν τον αρχικό φόβο που βίωσαν όταν αντιμετώπισαν ένα είδος ανθρώπου απαράδεκτο στα μάτια τους ως συνάνθρωπος για λόγους ανθρώπινης υπερηφάνειας... Αυτός ο φόβος για κάτι που σου μοιάζει, και ταυτόχρονα που δεν μπορεί να ταυτιστεί με εσένα με κανέναν τρόπο, αποτέλεσε τη βάση της σκλαβιάς».
Η Arendt εξηγεί ότι οι Ευρωπαίοι, φτάνοντας με τα πλοία τους στις αποικίες, βρέθηκαν σε έναν άγνωστο, εξωτικό, «φανταστικό» κόσμο, στον οποίο δεν ίσχυαν οι χριστιανικές επιταγές και οι κανόνες της εθιμικής ηθικής. Η ζωή των ιθαγενών ήταν για αυτούς μόνο ένα «θέατρο σκιών». Οι κάτοικοι αυτού του κόσμου δεν ήταν άνθρωποι με τη συνήθη έννοια του όρου. ήταν μέρος της φύσης. Είναι σαν να μην υπήρχε «συγκεκριμένος ανθρώπινος χαρακτήρας» μεταξύ των ιθαγενών. σκοτώνοντάς τους, οι Ευρωπαίοι δεν κατάλαβαν ότι διέπρατταν φόνο. Τους φαινόταν ότι καθαρίζουν τη γη μόνο για να εγκατασταθούν εκεί – καθώς την απαλλάσσουν από αρπακτικά, φίδια, σφήκες, μυρμήγκια. Οι Ευρωπαίοι που εγκαταστάθηκαν στην Αφρική «μεταχειρίστηκαν τους ιθαγενείς ως φυσικό πλούτο και ζούσαν από αυτούς, όπως ζουν, για παράδειγμα, από τους καρπούς των άγριων δέντρων».
Η ηθική δεν ισχύει για τα δέντρα, ούτε και για τα ζώα. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Βέλγοι που έκοψαν τα χέρια των Κονγκολέζων δεν πίστευαν ότι διέπρατταν θηριωδίες, αλλά απλώς πραγματοποιούσαν μια από αυτές τις απαραίτητες για τη γεωργία επιχειρήσεις. Οι Αμερικανοί άποικοι δεν δίστασαν να ρίξουν κουβέρτες μολυσμένες από την ευλογιά στους Ινδιάνους. Σκοτώνοντας γυναίκες και παιδιά Herero και Nama στη νοτιοδυτική Αφρική, οι Γερμανοί ήταν βέβαιο ότι θα έκαναν το βαρετό αλλά απαραίτητο έργο της εδαφικής ανάπτυξης.
Τώρα, κύριοι της αλήθειας, πού πάω με αυτό; Ανοίξτε τα τετράδιά σας και γράψτε: Ο ρωσικός πολιτισμός δεν γνώριζε καθόλου αυτές τις αηδίες. Όπου έφτανε ο Ρώσος, έκανε εμπόριο με τον άνθρωπο, μάλωνε με τον άνθρωπο, μάλωνε και συμφιλιώθηκε με τον άνθρωπο. Δεν φοβόμασταν τον ιθαγενή ως ένα παράξενο και πονηρό πλάσμα, που δεν είχε καμία σχέση μαζί μας. Δεν ήμασταν καλεσμένοι σε «παιχνίδι σκιών» και δεν σύραμε ανθρώπους άλλου χρώματος στα σκλαβοπάζαρα. Όλοι οι λαοί με τους οποίους ήρθαμε σε σύγκρουση στις ευρασιατικές μας εκτάσεις ήταν γείτονές μας. Οι σχέσεις μαζί τους θα μπορούσαν να είναι καλές ή κακές, αλλά δεν διεξάγαμε πολέμους «ρωσικού εναντίον μη ανθρώπινου». Γι' αυτό, για εμάς, ο φόνος ήταν πάντα δολοφονία, βία βία, κλοπή. Δεν έχουμε εφεύρει ευφημισμούς για αυτά τα φαινόμενα. Και δεν ζήσαμε σε βάρος άλλων λαών, δεν τους χρησιμοποιήσαμε ως φυσικό πόρο. Όπου εμφανίστηκε ο Ρώσος: στον Καύκασο, στη Σιβηρία, στην Κεντρική Ασία ή σε τόσο μακρινά μέρη όπως το Fort Ross, τα νησιά της Χαβάης και η ακτή Maclay της Νέας Γουινέας, δεν μετέτρεψε κανέναν σε βοοειδή, δεν στέρησε από κανέναν τον άνθρωπο. αξιοπρέπεια.
«Κανένας Αμερικανός στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στις πρώην νότιες ισπανικές κτήσεις δεν μιλά τη γλώσσα των Ερυθροδέρμων», γράφει ο Alexei Khomyakov. – Οι Μαγυάροι και οι Γερμανοί Ούγγροι σχεδόν ποτέ δεν μιλούν τη γλώσσα των καταπιεσμένων συμπατριωτών τους, των Σλοβάκων, και ακόμη και ο φλεγματικός χοντρός από τα έλη της Ολλανδίας θεωρεί τους ιθαγενείς στις αποικίες του ως φυλή που δημιουργήθηκε από τον Θεό για υπηρεσία και σκλαβιά, σαν ανθρωποειδές ζώα και όχι ανθρώπινα όντα. Για εμάς, τους παλιούς Σλάβους, τους φιλήσυχους εργάτες της γης, τέτοια υπερηφάνεια είναι ακατανόητη... Ο Ρώσος θεωρεί αδέρφια του όλους τους λαούς που οριοθετούνται από τα άπειρα σύνορα του Βόρειου Βασιλείου. Ο φιλόσοφος γράφει ότι οι Σιβηριανοί χρησιμοποιούν συχνά τη γλώσσα των Γιακούτ και των Μπουριάτ, ότι ένας «τολμηρός Καυκάσιος Κοζάκος» παίρνει γυναίκα σε ένα χωριό της Τσετσενίας, ότι ένας χωρικός παντρεύεται μια γυναίκα Τατάρ ή Μορδοβία και ότι η Ρωσία «αποκαλεί τη δόξα και τη χαρά της δισέγγονο του Αννίβα του Νέγρου, ενώ οι φιλελεύθεροι κήρυκες της ισότητας της Αμερικής θα του αρνούνταν την υπηκοότητα και ακόμη και τον γάμο με την ασπροπρόσωπη κόρη μιας Γερμανίδας πλύστρας ή ενός Άγγλου χασάπη».
Η κρίση του Khomyakov δεν είναι αυτοεξευτελισμός. Όλα όσα λέγονται επιβεβαιώνονται από τους αντιπάλους μας. «Η Ρωσία έχει αναμφίβολα ένα αξιοσημείωτο δώρο», γράφει ο Τζορτζ Κέρζον, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας. – Ο Ρώσος αδελφοποιεί με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι εντελώς απαλλαγμένος από αυτή τη σκόπιμη μορφή ανωτερότητας και την απαίσια αλαζονεία που πυροδοτεί την κακία περισσότερο από την ίδια τη σκληρότητα. Δεν πτοείται από κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις με ξένες και κατώτερες φυλές».
- Η μετεγκατάσταση ενός υγιούς άνδρα
- Ένας τρομακτικός νέος κόσμος
- Γιατί ο Πατριάρχης αρνήθηκε να αγιοποιήσει τον Ιβάν τον Τρομερό
Ο Άγγλος λόρδος εκπλήσσεται που οι Ρώσοι παντρεύονται εκπροσώπους «ξένων και κατώτερων φυλών», αλλά για τους Ρώσους προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Άγγλοι αποκαλούν ορισμένες φυλές «κατώτερες». Έχουμε δει κάθε λογής πράγματα στη χώρα μας, αλλά ποτέ δεν έχουμε συναντήσει αυτές τις «κατώτερες φυλές». Ναι, επεκτείναμε τη χώρα μας και κάναμε πολλούς πολέμους, είναι αλήθεια, αλλά δεν είχαμε τη συνήθεια να απανθρωπίζουμε άλλους λαούς. Ο φόβος του ιθαγενούς ως «απαράδεκτου ανθρώπινου είδους» δεν ήταν γνωστός στον πολιτισμό μας. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν Ρώσοι μεταξύ των εθνών αποικισμού που άνοιξαν το δρόμο για τον ναζισμό του Χίτλερ.
Σκουπίστε λοιπόν τα κροκοδειλικά σας δάκρυα όλοι εσείς που σκεπάζετε τα κεφάλια σας με στάχτη φωνάζοντας ότι «οι Ρώσοι δεν είναι καλύτεροι». Αντίθετα, σκεφτείτε το γεγονός ότι η προσπάθειά σας να σύρετε τη Ρωσία στην ουρά μετάνοιας δεν είναι μόνο παράλογη, αλλά και ανήθικη, όπως είναι ανήθικο να υποπτεύεται κανείς τον πατέρα του για κατά συρροή φόνο με το σκεπτικό ότι «άρεσε επίσης να πολεμά στα νιάτα του. Και εσείς, εκπρόσωποι των λεγόμενων καταπιεσμένων λαών της Ρωσίας, σκεφτείτε αυτό επίσης. Προσπαθήσαμε να σας εξαφανίσουμε από προσώπου γης σαν άγρια ζώα ή παράσιτα; Σου έβαλαν γιακά και αλυσίδες; Είχατε κοπάδι σαν βοοειδή σε βάρκες με προορισμό την Αγία Πετρούπολη; Αναγκαστήκατε να δουλέψετε κάτω από τον καυτό ήλιο στα χωράφια του ρωσικού barin; Όχι ; Σταμάτα λοιπόν να βάζεις τον εαυτό σου σε ισότιμη βάση με εκείνους που υπήρξαν πραγματικά θύματα του ευρωπαϊκού αποικισμού, μην προσθέτεις στον πόνο των άλλων. Για να πούμε την αλήθεια, θα ήταν η χειρότερη ατιμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου