Αυτό που συμβαίνει στην Ανατολική Γερμανία και που φαίνεται πιο ξεκάθαρο από οπουδήποτε αλλού λόγω της ιστορίας, αυτό του ναζισμού, αυτό της ΛΔΓ, είναι σύμπτωμα του βάθους της οργής των εργαζομένων, της άρνησης του πολέμου και της ανικανότητας του " δημοκρατίες» για να τους απαντήσει.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωστρατηγικός-γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail-6945294197
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Η Wagenknecht έχει την αξία του ρεαλισμού, αλλά, όπως οι πιο λογικοί Ευρωπαίοι κομμουνιστές, αγωνίζεται να ορίσει μια προοπτική που δεν είναι απλώς αντιδραστική με όλη τη σημασία της λέξης... Η πεποίθηση που έχουμε εδώ είναι ότι αυτή η προοπτική είναι να πάρει μια θέση σε αυτόν τον κόσμο πολυπολική, εφευρίσκοντας τις βάσεις της παγκόσμιας συνεργασίας που βασίζεται στη φιλοδοξία των λαών μας να υπάρχουν με την πλήρη έννοια του όρου, όχι απλώς να επιβιώσουν, να υπάρξει ιδιαίτερα η νεολαία...
Αλλά ήδη σε αυτήν την ανάλυση μιας αντίστασης, υπάρχει το ουσιαστικό, η άρνηση του πολέμου που τόσο δραματικά λείπει από τη γαλλική αριστερά Η αξία του άρθρου αυτού του Αμερικανού που μπήκε στον κόπο να γνωρίσει την πρώην ΛΔΓ αντί να αρκείται σε κλισέ είναι να υπερασπιστεί την πολυπλοκότητα της ψηφοφορίας. de facto εξάλειψη (δεν είμαστε πολύ μακριά στη Γαλλία) της «αριστερής» μετά το τέλος της ΕΣΣΔ και της ευθυγράμμισής της με τον φαινομενικά «νικητή» δυτικό ιμπεριαλισμό και την «παγκοσμιοποίησή» του, τώρα βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση και το επείγον είναι να μην σκεφτόμαστε ποιες «μεταρρυθμίσεις» θα επιτρέψουν σε αυτές τις δυτικές κοινωνίες που βρίσκονται σε βαθιά κρίση να συμμετάσχουν στη διαδικασία του γεωπολιτικού μετασχηματισμού για να δημιουργήσουν ένα μέλλον στο οποίο η δημοκρατία, η λαϊκή παρέμβαση έχουν συγκεκριμένο νόημα και ελπίδα. (σημείωση και μετάφραση από την Danielle Bleitrach για το histoireetsociete)
Καθώς τα λαϊκιστικά κόμματα αναπτύσσονται στα ανατολικά της χώρας, ο κυβερνών συνασπισμός σκοντάφτει και το παραδοσιακό πολιτικό φάσμα είναι θολό Του Alec MacGillis , 11 Σεπτεμβρίου 2024
Φωτογραφία από τον Sean Gallup/Getty
Νωρίτερα αυτό το μήνα, το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) πραγματοποίησε μια γιορτή νίκης σε ένα εστιατόριο στην Ερφούρτη, την πρωτεύουσα του κρατιδίου της Θουριγγίας. Ήταν ένα αυστηρά ιδιωτικό θέμα. Το Κόμμα είχε απαγορεύσει σε ορισμένα μέσα ενημέρωσης να παρευρεθούν, πυροδοτώντας μια νομική αμφισβήτηση. Παρά την απόφαση ότι έπρεπε να επιτραπεί η είσοδος σε οργανώσεις, το AfD, επικαλούμενο ανησυχίες για το διάστημα, επέκτεινε την απαγόρευση σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Τα τηλεοπτικά συνεργεία ήταν λοιπόν μπροστά, υπό την επιτήρηση των σεκιούριτι. Η ισχυρή αστυνομική παρουσία κράτησε το κοινό ακόμη πιο μακριά - εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν κοντά στο πολιτειακό νομοθετικό κτίριο, περισσότερο από μισό χιλιόμετρο μακριά. «Δεν μάθαμε τίποτα για την ιστορία μας; Δεν λέγαμε πάντα: «Ποτέ ξανά»; ρώτησε ένα μέλος της Omas gegen Rechts (Οι Γιαγιάδες Ενάντια στη Δεξιά), μια εθνική ομάδα κατά του AfD. «Λοιπόν, το «Ποτέ ξανά» είναι τώρα. »
Μετά από λίγο, ο Stephan Brandner βγήκε από το εστιατόριο. Ο Brandner εκπροσωπεί τη Θουριγγία στη Bundestag, το εθνικό κοινοβούλιο, και είναι ένας από τους τρεις αναπληρωτές ομοσπονδιακούς εκπροσώπους του κόμματος. Έχει αποκοπεί για το ρόλο του μη απειλητικού μπροστινού: με τα γυαλιά του με λεπτό πλαίσιο, το μπλε σακάκι, το φαρδύ τζιν και τον ευγενικό του τρόπο, θα μπορούσε να οργανώσει έναν έρανο για τον Τζορτζ Μπους το 2004 στη Σάρλοτ. Μόνο η μικρή του καρφίτσα έδειχνε πού βρισκόμασταν: " Der Osten Machts !" » («Η Ανατολή το κάνει!»)
Εκείνη την ημέρα, η Ανατολή το είχε πράγματι κάνει. Σε κάθε μία από τις συνεντεύξεις, ο Brandner καυχιόταν για την απόδοση του Party. Στη Θουριγγία έλαβε περίπου το ένα τρίτο των ψήφων, την πρώτη φορά που πέτυχε την υψηλότερη βαθμολογία σε περιφερειακές εκλογές. Στη γειτονική πολιτεία της Σαξονίας, το έκανε σχεδόν το ίδιο, λαμβάνοντας περίπου το 30 τοις εκατό των ψήφων, ακριβώς πίσω από την κεντροδεξιά Χριστιανοδημοκρατική Ένωση. (Το AfD είχε πάντα μια ισχυρότερη βάση στα ανατολικά μέρη της χώρας απ' ό,τι στα δυτικά, αλλά ποτέ άλλοτε σε τέτοιο επίπεδο.) Αυτά τα αποτελέσματα, είπε ο Μπράντνερ, αποτελούσαν αδιέξοδο στην πολυετή προσπάθεια να παρουσιαστεί το Κόμμα ως μέρος ενός ριζοσπαστικού περιθωρίου, που χαρακτηρίστηκε ως απρόσιτο από άλλα κόμματα για να το κρατήσουν μακριά από κυβερνητικούς συνασπισμούς, σύμφωνα με την απόφαση της υπηρεσίας κρατικής ασφάλειας σύμφωνα με την οποία τα παρακλάδια του Κόμματος στη Θουριγγία και τη Σαξονία ήταν τόσο ακραία που απαιτούσαν παρακολούθηση. «Αυτός ο μύθος του δεξιού εξτρεμιστή», είπε ο Μπράντνερ, «πολλοί στη Θουριγγία τον αντιμετώπισαν όπως ήταν. » Συνέχισε: « Είμαστε το δημοκρατικό κόμμα και η δημοκρατική δύναμη στη Θουριγγία. »
Δεν ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τους τίτλους που, μέχρι τότε, είχαν ήδη κάνει τον δρόμο τους σε όλο τον κόσμο, φορτωμένοι με έναν σκοτεινό ιστορικό σύνδεσμο: ένα ακροδεξιό κόμμα θριαμβεύει, για άλλη μια φορά, στη Γερμανία. Το AfD, που γεννήθηκε το 2013 σε αντίθεση με τα προγράμματα διάσωσης άλλων μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά την οικονομική κρίση, εξελίχθηκε γρήγορα για να επικεντρωθεί στην αντίσταση στην εισροή μεταναστών που ξεκίνησε πριν από σχεδόν μια δεκαετία, με συχνά εθνικιστικές και ρατσιστικές χροιές. Η νίκη του Κόμματος ήρθε «στην 85η επέτειο της εισβολής της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία», έγραψε ένας αρθρογράφος στους Financial Times .
Αλλά είχα περάσει αρκετές μέρες στη Θουριγγία πριν από τις εκλογές και αρκετό χρόνο στη Σαξονία αρκετά χρόνια νωρίτερα, ώστε ήξερα ότι η ιστορία ήταν πιο περίπλοκη από αυτό. Αυτό που συνέβη στη Γερμανία, ιδιαίτερα στα κράτη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αλλά και αλλού, είναι ένα εκτεταμένο θεσμικό χάσμα που επιταχύνθηκε από τις εντάσεις των τελευταίων ετών: η πανδημία COVID , η συνεχής εισροή μεταναστών και προσφύγων, η ρωσική εισβολή στο Ουκρανία.
Όταν αναφέρθηκα τελευταία φορά από τη Γερμανία , στα τέλη του 2021, φαινόταν ότι η χώρα θα μπορούσε κάλλιστα να χειριστεί τους δύο πρώτους από αυτούς τους στρεσογόνους παράγοντες. Μια νέα κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία το φθινόπωρο, με τον Όλαφ Σολτς, των κεντροαριστερών Σοσιαλδημοκρατών, να τοποθετείται ως καγκελάριος σε συνασπισμό με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες υπέρ των επιχειρήσεων. Υπήρχαν χαρούμενες φωτογραφίες της τριάδας του «φαναριού», που ονομάστηκε έτσι από τα χρώματα του πάρτι τους, και μιλούσαν για ένα οικονομικό θαύμα που δεν προέκυψε ακόμη από τα φιλόδοξα σχέδια για μια μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Μετά ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία και η επακόλουθη άνοδος των τιμών της ενέργειας και των στρατιωτικών δαπανών, και τώρα αυτός ο συνασπισμός σκοντάφτει άσχημα ενόψει των ομοσπονδιακών εκλογών του επόμενου έτους, εν μέσω αισθήματος εθνικού διχασμού. Τα τρένα αργούν , οι κατασκευαστές κλείνουν εργοστάσια , τα παιδιά δεν μαθαίνουν , οι γιατροί φεύγουν από το επάγγελμα . Γίνεται λόγος για μια ευρύτερη αποθάρρυνση, ένα είδος «σιωπηλής παραίτησης» – οι Γερμανοί, κάποτε τόσο περήφανοι για την εργασιακή τους ηθική, τώρα αφιερώνουν λιγότερες ώρες κατά μέσο όρο από τους ομολόγους τους στις περισσότερες άλλες πλούσιες χώρες.
Οι πρόσφατες εκλογές αποκάλυψαν πόσο καταστροφική είναι η κατάσταση σήμερα για τον συνασπισμό των φαναριών: στη Θουριγγία, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες και οι Πράσινοι απέτυχαν να φτάσουν το όριο του πέντε τοις εκατό που απαιτείται για την απόκτηση ψήφων. οι σοσιαλδημοκράτες μετά βίας έσπασαν. Με άλλα λόγια, σε ένα κράτος μόλις δύο εκατομμυρίων κατοίκων, στη γεωγραφική καρδιά της χώρας, τα τρία κυβερνώντα κόμματα μετά βίας θα υπάρχουν.
Η παλιά τάξη πραγμάτων καταρρέει και το AfD δεν είναι ο μόνος ωφελούμενος. Ο θρίαμβος του ήταν το θαρραλέο ξεκίνημα ενός κόμματος που ιδρύθηκε από τη Sahra Wagenknecht, μια ισόβια αριστερή και πρώην κομμουνίστρια που εγκατέλειψε τους συντρόφους της για να προτείνει ένα νέο και ισχυρό μείγμα πολιτικών από όλο το παραδοσιακό πολιτικό φάσμα: αιτήματα οικονομικής δικαιοσύνης μαζί με αντι- Ξύπνησε χλευασμούς και εκκλήσεις για όρια μεταναστών και ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία.
Η δυναμική θύμιζε αυτό που παρατήρησα κατά την αναφορά για την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής το 2016 – το πιο σημαντικό, η αποσύνδεση μεταξύ των ψηφοφόρων στα αριστερά μέρη και των νικητών με υψηλή μόρφωση στη μητρόπολη. Αυτό που διακρίνει την κατάσταση στη Γερμανία, πέρα από το σκοτεινό ιστορικό πλαίσιο, είναι η πολλαπλότητα και η διαφάνεια της ρήξης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η αυξανόμενη περιφερειακή αποσύνδεση έχει ισοπεδωθεί κάτω από το βάρος της λατρείας της προσωπικότητας του Τραμπ, επισκιάζοντας τη συνεχιζόμενη επανευθυγράμμιση στα δύο μεγάλα κόμματα. Αλλά σε ένα πολυκομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα όπως αυτό της Γερμανίας, οι διχασμοί και οι εντάσεις είναι πιο εύκολο να διακριθούν. Είναι ανοιχτά, οι ραβδώσεις μιας δυτικής δημοκρατίας βρίσκονται υπό πίεση.
Στη Θουριγγία, οι αντιφάσεις της Γερμανίας είναι ιδιαίτερα πυκνές. Αυτή είναι η περιοχή όπου ο Μάρτιν Λούθηρος μετέφρασε την Καινή Διαθήκη στα γερμανικά στο καταφύγιό του στο Κάστρο Βάρτμπουργκ. Εδώ έπαιξαν οι Goethe , Schiller και το εκπληκτικό συγκρότημα Jena Romantic , συμπεριλαμβανομένων των Schlegel, Schelling και Fichte. Στους λόφους πάνω από το Βάιμερ του Γκαίτε βρίσκεται το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ. στην Erfurt, η Topf & Fils κατασκεύασε φούρνους και συστήματα εξαερισμού θαλάμων αερίου για τα στρατόπεδα θανάτου. Επίσης στην Ερφούρτη, τον Δεκέμβριο του 1989, θαρραλέοι πολίτες ήταν οι πρώτοι στην Ανατολική Γερμανία που ζήτησαν από τη Στάζι να σταματήσει να καταστρέφει τους φακέλους της.
Σήμερα, η Θουριγγία φιλοξενεί επίσης μια από τις πιο διαβόητες προσωπικότητες του AfD, τον Björn Höcke, ο οποίος ηγείται του κόμματος στο νομοθετικό σώμα της πολιτείας και πρόσφατα εμφανίστηκε στο δικαστήριο για να αμφισβητήσει τις κατηγορίες, τις οποίες αρνείται, για εσκεμμένη χρήση ναζιστικού συνθήματος, «Alles für Deutschland». Σε ένα πάρτι όπου ορισμένοι ηγέτες φαίνονται συμβατικοί και τεχνοκράτες, ο Höcke, καθηγητής ιστορίας με εκπαίδευση, ξεχωρίζει για την προθυμία του να φλερτάρει με το είδος της εθνικιστικής ρητορικής και του χαρισματικού ύφους που έχουν προκαλέσει κώδωνα κινδύνου στη Γερμανία.
Τέσσερις ημέρες πριν από τις εκλογές, έφτασα στο Zella-Mehlis, μια πόλη με λιγότερους από δεκαπέντε χιλιάδες κατοίκους στους λόφους μια ώρα νότια της Ερφούρτης, ελπίζοντας να πιάσω τον Thomas Luhn, έναν υποψήφιο του AfD που έκανε εκστρατεία εκεί. Τον βρήκα να ποζάρει αμήχανα για έναν φωτογράφο, ο οποίος είχε τοποθετήσει τον Λουν, έναν φαλακρό, μελαγχολικό πενήντα εξάχρονο, να στέκεται σε προφίλ με φόντο το AfD. «Δώσε μας κάτι που δείχνει το μέλλον!» », είπε ο φωτογράφος.
Ο Luhn με παρότρυνε να πάρω ένα αντίγραφο της πλατφόρμας του κρατικού κόμματος, η οποία ήταν πάνω από εκατόν σαράντα σελίδες και ξεπερνούσε πολύ τους περιορισμούς των μεταναστών και περιλάμβανε προτάσεις για τη μείωση του ενεργειακού κόστους, τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, την προστασία του τοπίου της Θουριγγίας και την προώθηση του «τουρισμός κοντά στο σπίτι». Ο Λουν επέμεινε: «Είμαστε ένα δεξιό κόμμα, όχι ένα ακροδεξιό κόμμα. » Ήθελε το κρατικό νομοθετικό σώμα να μπορεί να λειτουργεί όπως η κυβέρνηση της γειτονικής πόλης Suhl, της οποίας είναι μέρος, και όπου οι Χριστιανοδημοκράτες και τα μέλη του AfD συνεργάζονται σε τοπικά ζητήματα, όπως η κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. «Το να δουλεύουμε μαζί έτσι, θα πρέπει να είναι μια απαίτηση», είπε.
Τον ρώτησα για την ιστορία που κυριάρχησε στην επικαιρότητα, τη σύλληψη ενός είκοσι έξι ετών Σύρου μετά από ένα μαχαίρι που σκότωσε τρία άτομα και τραυμάτισε άλλους οκτώ στην πόλη Solingen, στα δυτικά της χώρας, στις 23 Αυγούστου. Αντιτάχθηκε, λέγοντας ότι δεν ήθελε να θεωρηθεί ότι εκμεταλλεύεται μια τραγωδία. (Αντίθετα, η συνεθνική ηγέτης του Κόμματος, Alice Weidel, είχε ζητήσει την άμεση απαγόρευση της μετανάστευσης και της πολιτογράφησης για τουλάχιστον πέντε χρόνια μετά την επίθεση.) Έφερα το θέμα αλλού: τι γνώμη είχε για το επιχείρημα ότι Η Γερμανία, και ιδιαίτερα η υποπληθυσμένη Ανατολή, θα πρέπει να καλωσορίσει τις νέες αφίξεις για να αντισταθμίσει τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού; (Έξι εκατομμύρια άνθρωποι μετανάστευσαν στη Γερμανία μεταξύ 2013 και 2022· σχεδόν ένας στους πέντε κατοίκους γεννιέται τώρα στο εξωτερικό, ποσοστό μεγαλύτερο από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες.)
Αυτό το αμφισβήτησε διακαώς. «Χρειαζόμαστε ανθρώπους να έρθουν εδώ, φυσικά, αλλά η κυβέρνηση αναμειγνύει το άσυλο και την εξειδικευμένη μετανάστευση σε ένα δοχείο», είπε. «Αφήνουν ανθρώπους να μπουν στα τυφλά, ανθρώπους που ζητούν άσυλο για να περάσουν τα σύνορα, και το αποκαλούν «ειδικευμένη εργασία». Και συνέχισε: «Έχω πάει πολλές φορές σε αραβικές χώρες και έπρεπε να ακολουθήσω τους νόμους και τα πρωτόκολλα, και όταν οι άνθρωποι έρχονται εδώ, πρέπει να κάνουν το ίδιο. Όποιος παραβιάζει το νόμο έχει χάσει το δικαίωμά του να είναι εδώ. Αυτό που δεν έχει ειπωθεί είναι ότι οι ανατολικές πολιτείες όπου το AfD είναι ισχυρότερο έχουν επίσης πολύ χαμηλότερα ποσοστά μετανάστευσης από σχεδόν οπουδήποτε αλλού στη χώρα.
Τον ρώτησα γιατί το κόμμα του ήταν ιδιαίτερα ισχυρό στη Θουριγγία και έγινε ακόμη πιο εμψυχωμένος όταν επικαλέστηκε τον αρχηγό του κόμματος στην πολιτεία: «Ο Björn Höcke είναι τόσο δυνατός άνθρωπος – είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς αυτού του είδους. χώρα έχει δει και θα δει ποτέ. Παραδέχτηκε ότι ο Χόκε ήταν, ακόμη και για ορισμένους συντηρητικούς συναδέλφους του, «θέμα γούστου», εν μέρει επειδή είχε «δαιμονοποιηθεί» από ένα ΜΜΕ που ερεύνησε κάθε του δήλωση για τον απόηχο του Τρίτου Ράιχ. (Ο Höcke κάποτε τελείωσε μια συνέντευξη πρόωρα αφού ο ραδιοτηλεοπτικός σταθμός έδειξε αποσπάσματα από νομοθέτες του AfD που δεν μπορούσαν να διακρίνουν τα αποσπάσματα από τον Höcke και τον Hitler.) Αλλά ο Luhn έκανε τη δική του γνώμη γι 'αυτόν, όπως και οι ψηφοφόροι, είπε, που δεν θεωρούν πλέον καθιερωμένα κόμματα ή Τα μέσα ενημέρωσης έτειναν να τους χαιρετούν ως αξιόπιστους διαιτητές. «Έχουμε κοινή λογική και έχουμε αίσθημα δικαιοσύνης», είπε.
Λίγο μετά, μίλησα με έναν συνταξιούχο ηλεκτρολόγο που περίμενε την ώρα που η κόρη του άφησε το ταξίδι, επιστρέφει στο Amazon στο ταχυδρομείο. Έσκυψε προς το AfD. «Κάτι πρέπει να γίνει», είπε. «Δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι. » Με ποια έννοια; «Η Γερμανία πρέπει να παραμείνει γερμανική», είπε. «Όχι τόσοι ξένοι. Απλώς είναι πάρα πολλά. Βλέπεις Γερμανούς συνταξιούχους να περνούν από κάδους σκουπιδιών αναζητώντας άδεια μπουκάλια, κι όμως αυτοί οι άλλοι έρχονται στη χώρα και παίρνουν τα πάντα. Αυτό δεν μου φαίνεται δίκαιο.
Είκοσι πέντε χιλιόμετρα μακριά, στο Μάινινγκεν, συνάντησα έναν συνταξιούχο εκπαιδευτικό, τον Isa Zienert. Ήταν στην πλατεία της πόλης με την εγγονή της, η οποία έτρωγε παγωτό. Η Zienert είπε ότι δεν είχε πρόβλημα με τη μετανάστευση από την Αφρική, αλλά ενοχλήθηκε από Ουκρανούς πρόσφυγες, οι οποίοι έλαβαν σημαντική οικονομική υποστήριξη χωρίς ερωτήσεις. «Τα πάνε καλά», είπε, ενώ οι Γερμανοί που ζητούν βοήθεια «πρέπει ακόμα να συμπληρώσουν όλες τις φόρμες». Ως Γερμανοί είμαστε ξεχασμένοι. Αλλά δεν ψήφισε το AfD. Κάποτε ψήφιζε τους Σοσιαλδημοκράτες και τώρα έσκυψε προς το νέο κόμμα του Βάγκενκνεχτ, τη Συμμαχία Σάχρα Βάγκενκνεχτ (BSW). «Υπάρχει αλήθεια σε αυτά που λέει», μου είπε.
Την επόμενη μέρα έφτασα στην Ερφούρτη για το ράλι Wagenknecht. Στο δρόμο, συνάντησα μια ηλικιωμένη γυναίκα με το όνομα Heidrun Atlung, η οποία εργαζόταν σε έναν κατασκευαστή γραφομηχανών μέχρι να κλείσει, μαζί με τόσους άλλους εργοδότες της Ανατολής, μετά την επανένωση. Μετά έγινε οικονόμος. Υποστήριζε εδώ και καιρό την Die Linke, από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ανατολικής Γερμανίας. Η Wagenknecht είχε χωρίσει από την Die Linke τον περασμένο Οκτώβριο, παρουσιάζοντάς την ως όμηρο για να αφυπνίσει τον ακτιβισμό, και τώρα η Atlung, που ένιωθε ότι η Wagenknecht ήταν «περισσότερο για τον εργάτη», την είχε επιλέξει. Ο Atlung άρεσε η ομιλία του για τις συντάξεις, γιατί ήταν άδικο οι συνταξιούχοι στην Ανατολή να έχουν λιγότερα εισοδήματα. Της άρεσε το κάλεσμά του για τερματισμό του πολέμου. Τι θα γινόταν αν αυτό επέτρεπε στον Βλαντιμίρ Πούτιν να διατηρήσει την περιοχή που είχε ήδη κερδίσει; « Das ist mir eigentlich equal », είπε. ("Πραγματικά δεν με νοιάζει.") Όσο για τους μετανάστες, είπε, "πρέπει να συμπεριφέρονται σωστά". Με τέτοιες θέσεις, ρώτησα, γιατί όχι το AfD; «Δεν θα τους ψήφιζα ποτέ», είπε. «Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. » Το κάλεσμα του Βάγκενκνεχτ, με λίγα λόγια: καθαρός και σκληρός λαϊκισμός, χωρίς στίγμα.
Βρήκα τη συγκέντρωση στην πλατεία κοντά στον κεντρικό καθεδρικό ναό της πόλης. Εκεί μαζεύτηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Μεγάλες πινακίδες σε φορτηγά κατέγραψαν δύο από τις κύριες πλατφόρμες του Wagenknecht: την ουδετερότητα και τον anti-wokeism. « Diplomatie statt Kriegstreiberei » («Διπλωματία αντί για πόλεμο»), θα μπορούσε να διαβαστεί σε ένα από αυτά. " Rechnen statt Gendern " ("Αριθμητική αντί για φύλα"), διαβάστε το άλλο.
Μετά τις προκαταρκτικές ομιλίες των τοπικών υποψηφίων, προέκυψε η Βάγκενκνεχτ. Είναι ψηλή και εύρυθμη, πενήντα πέντε ετών, με όρθια, ήρεμη φόρμα που, με τα κομψά φορέματά της, τα κλασικά κοσμήματα και το χτένισμα που μια εφημερίδα περιέγραψε ως «Ρόζα Λούξεμπουργκ», παραπέμπει σε μια παλαιότερη εποχή - την ύστερη αρχοντιά των Ρομανόφ. , ίσως. Η κόρη ενός Ιρανού πατέρα και μιας Γερμανίδας μητέρας, η Wagenknecht μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα στα δεκαεννιά, λίγο πριν την κατάρρευση του καθεστώτος, και απέκτησε διδακτορικό στα οικονομικά. Τώρα ζει στη δυτική πολιτεία του Σάαρλαντ με τον σύζυγό της, τον ογδοντάχρονο πρώην σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Όσκαρ Λαφοντέν.
Γνώριζα τη φήμη της ως μια σίγουρη, ακαταμάχητη επικοινωνιολόγο, η οποία βελτιώθηκε από χρόνια μάχες σε τηλεοπτικές εκπομπές. Κάποιος που έδωσε το όνομά του σε ένα ολόκληρο κόμμα προφανώς δεν του έλειπε η αυτοπεποίθηση. Αλλά με εντυπωσίασε ακόμα η μαεστρία με την οποία πέρασε μέσα από σαράντα πέντε λεπτά προσεκτικά αιχμηρής λαϊκιστικής ρητορικής. Ενώ ο Höcke μιλά με φουσκωτούς τόνους που πολλοί Γερμανοί βρίσκουν ανησυχητικά οικείοι , η Wagenknecht παραμένει σε ένα πιο ελεγχόμενο μητρώο καθώς κάνει την υπόθεσή της. Οι ελίτ, είπε, πιστεύουν ότι «είναι προδοσία της δημοκρατίας όταν οι άνθρωποι ψηφίζουν άσχημα». Πρέπει να πω όχι. Είναι προδοσία της δημοκρατίας το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Βερολίνου αγνοεί τις επιθυμίες του πληθυσμού εδώ και χρόνια.
Μία προς μία, απαριθμούσε τις πλέον αντιδημοφιλείς προσωπικότητες της εθνικής κυβέρνησης, απεικονίζοντάς τις ως κοσμοπολίτες που δεν είχαν ιδέα τι πραγματικά χρειαζόταν ο γερμανικός λαός ή πώς ζούσε. Επιφύλαξε ιδιαίτερη περιφρόνηση για τον Ρόμπερτ Χάμπεκ, έναν φιλόδοξο ηγέτη του Κόμματος των Πρασίνων, του οποίου η πρόταση για σχεδόν πλήρη απαγόρευση της εγκατάστασης νέων συστημάτων θέρμανσης με φυσικό αέριο και πετρέλαιο προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της κυβέρνησης αφού η αυξανόμενη αντίθεση στο κόστος ματαίωσε το σχέδιο. «Ο κ. Habeck πιστεύει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σαν τους φίλους του στη μεγάλη πόλη του Βερολίνου, όπου η ζωή μπορεί πραγματικά να είναι η επιλογή ανάμεσα σε macchiatos από γάλα βρώμης, ποδήλατα - φορτηγά πλοία και καταστήματα βιολογικών προϊόντων», είπε. «Ένας πολιτικός πρέπει να ξέρει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στη χώρα δεν σηκώνεται το πρωί και λέει στον εαυτό του: θα γίνω ενάρετος άνθρωπος σήμερα και θα πάω στο βιολογικό παντοπωλείο ή μήπως πάω; στον Άλντι; »
Χλεύασε την κυβέρνηση επειδή απέρριψε το φθηνό αέριο που προερχόταν κάποτε από τη Ρωσία με αγωγό, ενώ δέχτηκε πολύ πιο ακριβό ρωσικό αέριο που φθάνει μέσω κυκλικών διαδρομών με δεξαμενόπλοια LNG ή αμερικανικό αέριο που παράγεται από το fracking. Σούβλισε έναν άλλο ηγέτη των Πρασίνων, ο οποίος σε μια συνέντευξη είχε υπερεκτιμήσει πολύ το μέγεθος της μέσης γερμανικής σύνταξης. Αποδοκίμαζε τα σχολεία όπου η γραφή δεν διδάσκονταν πλέον σωστά. Χτύπησε τον ομοσπονδιακό υπουργό Υγείας, ο οποίος είπε ότι είχε πιέσει για υπερβολικά μέτρα μετριασμού του κορωνοϊού , αλλά τώρα προήδρευε για το κλείσιμο των νοσοκομείων μικρών πόλεων.
Έκανε ευθεία αναφορά στην επίθεση στο Σόλινγκεν. «Οι άνθρωποι συνεχίζουν να δολοφονούνται από ανθρώπους που δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να βρίσκονται στη χώρα», είπε. «Όταν οι άνθρωποι φοβούνται να κινηθούν με ασφάλεια… Και μετά ήρθαν οι πόλεμοι. Στη Μέση Ανατολή, κατήγγειλε την επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, αλλά και τον «βίαιο πόλεμο εναντίον του λαού της Γάζας». Όσον αφορά την Ουκρανία, αποκάλεσε τον Πούτιν παράνομο, αλλά χλεύασε την ιδέα των κυβερνώντων κομμάτων και των συμμάχων της Γερμανίας ότι δεν μπορούσε κανείς να διαπραγματευτεί μαζί του επειδή είχε ξεκινήσει τον πόλεμο. «Η κυβέρνηση διέκοψε τις συνομιλίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ξεκίνησε τους πολέμους της ; », ρώτησε εκείνη. Το πλήθος τότε έδωσε ίσως τις πιο δυνατές επευφημίες του.
Δεν ανέφερε ούτε μια φορά το AfD, αλλά ο ανταγωνισμός είναι προφανής. Σκέφτηκα τι είχε πει ο Λουν, ο υποψήφιος του AfD, όταν ρώτησα για αυτόν. Έχει μια «ιριδίζουσα προσωπικότητα», είπε, σημαντική οικονομική υποστήριξη –οι γερμανικές εφημερίδες είχαν αναφέρει ότι η BSW είχε λάβει περίπου πέντε εκατομμύρια ευρώ από έναν μόνο συνεργάτη– και είχε καταφέρει να τοποθετήσει χιλιάδες πινακίδες στους δρόμους στα φώτα μπροστά του. «Είναι ένας δούρειος ίππος, που εγκατέστησαν τα παλιά κόμματα για να απομακρύνουν τους ψηφοφόρους από κοντά μας», δήλωσε. (Στο τέλος της ομιλίας, ένας μεσήλικας άνδρας όρμησε στη σκηνή και περιέλουσε τον Βάγκενκνεχτ με ένα κόκκινο υγρό. Η ασφάλεια τον πήρε και έφυγε αβλαβής.)
Γύρισα σε ένα ζευγάρι που βρισκόταν εκεί κοντά, το οποίο συνεπήρε ο λόγος. «Είμαι τόσο χαρούμενος που υπάρχει τώρα μια άλλη εναλλακτική», είπε ο Roland Jakob, ένας συνταξιούχος δασολόγος που ψήφισε στο παρελθόν την Die Linke. Με ευχαρίστησε για την κάλυψη του συλλαλητηρίου, λέγοντας ότι τα γερμανικά ΜΜΕ ήταν προκατειλημμένα υπέρ των κατεστημένων κομμάτων. «Ζούσαμε στη ΛΔΓ και ξέρουμε πώς είναι να διαβάζεις συνεχώς ανάμεσα στις γραμμές», είπε. «Μας ενοχλεί πραγματικά. Στη συνέχεια, επανέλαβε, χαμογελώντας: «Δόξα τω Θεώ, δεν χρειάζεται να ψηφίσω για το AfD. »
Το βράδυ των εκλογών, το BSW έλαβε σχεδόν 16% στη Θουριγγία, πολύ πάνω από το σύνολο των τριών κομμάτων της αντιπολίτευσης, και σχεδόν 12% στη Σαξονία, κατατάσσοντάς το στην τρίτη θέση και σε αυτήν την περιοχή. Τα exit polls έδειξαν ότι το BSW προσέλκυσε κυρίως ψηφοφόρους του Αριστερού Κόμματος, αλλά και ψηφοφόρους για πρώτη φορά και πρώην ψηφοφόρους του AfD.
Σε ένα πάρτι στην Ερφούρτη, με θέα τον καθεδρικό ναό, η Βάγκενκνεχτ τόνισε ότι δεν θα συνασπιστεί με το AfD, αφήνοντας ανοιχτό το ερώτημα πώς ακριβώς θα σχηματιστεί κυβέρνηση στα δύο κράτη. Όσο δύσκολο κι αν είναι να φανταστεί κανείς, ο πιο πιθανός δρόμος ήταν ένας συνασπισμός μεταξύ του BSW και των Χριστιανοδημοκρατών. Διαφώνησαν για τον πόλεμο, αλλά υπήρχε ήδη μια μεγάλη στροφή στο άλλο σημαντικό ζήτημα, τη μετανάστευση, με τους ηγέτες των καθιερωμένων κομμάτων να ζητούν όλοι για αυστηρότερους κανόνες.
Ο Βάγκενκνεχτ πήγε από τη μια τηλεοπτική συνέντευξη στην άλλη, επικαλούμενος «το τεράστιο κενό εκπροσώπησης» και «τους ανθρώπους που μένουν ξεκρέμαστοι». Σκέφτηκα ένα εντυπωσιακό γράφημα που είχα δει λίγες μέρες νωρίτερα στην Frankfurter Allgemeine Zeitung , το οποίο έδειξε ότι οι ψηφοφόροι στην πρώην Ανατολική Γερμανία ανέφεραν παρόμοια ποσοστά προσωπικής ευημερίας με την πρώην Δυτική Γερμανία, αλλά πολύ χαμηλότερα ποσοστά ικανοποίησης με κατάσταση στην περιοχή τους. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο για έναν επισκέπτη να το πιστέψει, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο οι ανατολικές πόλεις φροντίζουν για επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ μετά την επανένωση. Αλλά ο πληθυσμός έχει μειωθεί σημαντικά σε μεγάλο μέρος της περιοχής –έχει μειωθεί σχεδόν κατά το ένα πέμπτο από την επανένωση στη Θουριγγία– και τα εισοδήματα παραμένουν πολύ χαμηλότερα από αυτά στη Δύση. Όλα είναι σχετικά.
Αυτό που φαινόταν ξεκάθαρο είναι ότι δεν έχει πλέον πολύ νόημα να περιγράφουμε τη γερμανική πολιτική με όρους αριστερά-δεξιά. Ο Klaus Dörre, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ιένας, μου είπε ότι το πραγματικό χάσμα είναι πλέον «πράσινο-μπλε»: ένα πολιτιστικό και περιφερειακό χάσμα μεταξύ επαγγελματιών στις μεγάλες πόλεις και εργαζομένων αλλού. «Η εμπιστοσύνη στις ελίτ έχει πάει στο διάολο», είπε. Αυτή η δυσπιστία έχει επεκταθεί στους νέους, μεταξύ των οποίων το AfD τα πήγε ιδιαίτερα καλά, κάτι που ο κ. Dörre απέδωσε εν μέρει στη συνεχιζόμενη αποξένωση σχετικά με τους περιορισμούς του COVID .
Η ίδια η Wagenknecht αντιτάχθηκε στη διχοτόμηση αριστερά-δεξιά, απαντώντας σε ερωτήσεις που της έστειλα, επιτιθέμενη στα κόμματα που ήθελε να υποκαταστήσει. «Τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα δεν είναι πλέον «αριστερά» με την έννοια ότι επικεντρώνονται στην κοινωνική δικαιοσύνη και στις ανάγκες των ανθρώπων για τους οποίους τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά ή που ζουν σε περιοχές που παλεύουν με την αποβιομηχάνιση, την ερήμωση και την κατάρρευση των υποδομών. "είπε εκείνη. (Είναι πολυτέλεια της Wagenknecht ως αποστάτης αουτσάιντερ που δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα στην κυβέρνηση, αν και το κόμμα της προτείνει λύσεις, συμπεριλαμβανομένης της άρσης ενός «φρένου στο εθνικό χρέος» που έχει περιορισμένες επενδύσεις, ένα από τα στοιχεία που διακρίνει την BSW από το AfD.) Απέρριψε επίσης προσπάθειες να παρουσιάσει το κόμμα της ως «ακροαριστερό», το αντίθετο από «την «ακροδεξιά» του AfD. «Είμαστε υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και της χαλάρωσης. Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία του λόγου και επιδιώκουμε λογική οικονομική πολιτική για τη μεσαία τάξη», είπε. «Τι είναι ακραίο σε αυτό;» »
Για σχεδόν τρεις δεκαετίες, η Ανατολική Γερμανία ήταν η περιοχή που έπρεπε να φτάσει οικονομικά. Σήμερα, όσο απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τα καθιερωμένα κόμματα, μοιάζει περισσότερο με πρωτοπόρο. Ένα βράδυ στη δυτική πόλη του Würzburg, συνάντησα έναν μηχανικό από την Κολωνία σε ένα επαγγελματικό ταξίδι, του οποίου η αρραβωνιαστικιά είναι από τη Σαξονία. Ήταν ανένδοτος ότι οι εκλογές ήταν σημάδι για τα επόμενα πράγματα. «Δεν αποτελεί έκπληξη», είπε. «Αυτό θα συμβεί και στη Δυτική Γερμανία. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου