Ενώ στον απόηχο της ΕΕ, η Γαλλία ξεκινά μια πολιτική αυτοκτονίας με την «πολιτιστική» προοπτική της άρνησης της μετανάστευσης για να μας κάνει να αποδεχτούμε τη συνέχιση μιας σχεδιαζόμενης ύφεσης.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Ναι, είναι πράγματι θέμα υπαρξιακού προβλήματος, αλλά όχι αυτό. ότι ο Ντράγκι μας επαινεί που είναι μόνο ένα αντίγραφο της αμερικανικής αποτυχίας... ο φόβος πανικού αυτού του νέου πολυπολικού κόσμου που γεννιέται μας κάνει τους Γάλλους να χάσουμε την ευκαιρία να μετρήσουμε τις αφρικανικές δυνατότητες... Ενώ η Κίνα έρχεται ως μέρος της δική στρατηγική BRI (Δρόμος του Μεταξιού) και η επόμενη σύνοδος κορυφής BRICS για να ανοίξει ένα σημαντικό φόρουμ με θεμελιώδεις αποφάσεις και επενδύσεις. (σημείωση της Danielle Bleitrach μετάφραση της Marianne Dunlop)
https://ria.ru/20240906/afrika-1970876718.html
Τι λέτε για αυτήν την προοπτική: η Αφρική είναι το παγκόσμιο επίκεντρο της τεχνολογικής ανάπτυξης, ο κινητήρας της παγκόσμιας ανάπτυξης; Και συμβαίνει, αν και κατανοητά αργά. Αλλά ήδη σήμερα, μια τέτοια παραλλαγή του πλανητικού μέλλοντος υποδεικνύεται ξεκάθαρα χάρη σε ένα κύμα δημοσιεύσεων για αυτό το θέμα.
Αυτές οι δημοσιεύσεις συμπίπτουν με τη σύνοδο κορυφής FOCAC – το Φόρουμ για τη Συνεργασία Κίνας-Αφρικής – που πραγματοποιείται στο Πεκίνο από τις 4 έως τις 6 Σεπτεμβρίου, με τη συμμετοχή κορυφαίων ηγετών από περισσότερες από 50 χώρες της ηπείρου (από 54 χώρες συνολικά) . Πώς να αξιολογήσετε τέτοια φόρουμ, όπου χιλιάδες άνθρωποι συναντιούνται και συζητούν και όπου πραγματοποιούνται πολλές συναντήσεις ταυτόχρονα (όπως ακριβώς στο WEF στο Βλαδιβοστόκ, που λαμβάνει χώρα την ίδια στιγμή); Μπορούν να αξιολογηθούν, μεταξύ άλλων, από την εκρηκτική επίδραση των δεδομένων που εκφράζονται ή δημοσιεύονται εκεί. Βλέπουμε πού πηγαίνει όλος ο κόσμος και όχι μόνο η Αφρική.
Εν ολίγοις: η μακρά πρώτη φάση συνεργασίας μεταξύ της Κίνας και της Μαύρης Ηπείρου έχει τελειώσει. Μια νέα φάση έχει ξεκινήσει, οι λέξεις κλειδιά της οποίας είναι η εκβιομηχάνιση, ο εκσυγχρονισμός και η καλλιέργεια ταλέντων. Προηγουμένως, αφορούσε την κατασκευή υποδομών για ανάπτυξη. Αλλά αυτό το στάδιο έχει ήδη ουσιαστικά ολοκληρωθεί, ακόμα κι αν θα οριστικοποιηθούν παλιά έργα και θα δουν το φως της δημοσιότητας νέα.
Αν θέλετε όλα τα άσχημα νέα για την Κίνα και την Αφρική σε ένα μπουκάλι, ρίξτε μια ματιά στο Bloomberg, δεν θα απογοητευτείτε. Μια σχολαστική καταγραφή των απεχθών συριγμάτων της συλλογικής Δύσης. Σφυρίχτηκε για την «παγίδα του χρέους» - η Κίνα δίνει χρήματα σε Αφρικανούς μέσω «αδιαφανών σχημάτων» - ή σταμάτησε έργα (που, παρεμπιπτόντως, ήταν η παύση του κορωνοϊού όταν πολλά άλλα πράγματα έχουν σταματήσει σε όλο τον κόσμο).
Γιατί αυτός ο θυμός; Αλλά επειδή είχαν χαλαρώσει μέχρι εκείνο το σημείο, εγκατέλειψαν την Αφρική. Σήμερα είναι πολύ αναστατωμένοι. Η ιστορία είναι η εξής: στις αρχές της δεκαετίας του '90, η Αφρική έπαψε να είναι πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ της ΕΣΣΔ και των Ηνωμένων Πολιτειών, και η Δύση ψύχραξε απέναντί της. Το πολύ πολύ να γίνονταν συναντήσεις των G8 της εποχής με γενικές συζητήσεις για την ανάγκη να δοθεί λίγη φιλανθρωπία στους Αφρικανούς.
Σήμερα, ο Renmin Ribao του Πεκίνου μας υπενθυμίζει ότι οι δυτικές επενδύσεις και η βοήθεια κορυφώθηκαν τη δεκαετία του 1990, ότι το ΑΕΠ της ηπείρου άρχισε να μειώνεται αντί να αυξάνεται και ότι τα χρέη της χώρας η Αφρική αντιπροσώπευε το 1994 περισσότερο από το 80% του συλλογικού της ΑΕΠ. Αυτό ονομάζεται «παγίδα του χρέους». Ο Economist στο Λονδίνο δημοσίευσε τελικά το διάσημο άρθρο «Hopeless Africa» το 2000. Αλλά ήταν εκείνη τη χρονιά που δημιουργήθηκε το FOCAC Αφρικής-Κίνας και ξεκίνησε μια νέα ζωή για την ήπειρο.
Το έργο ξεκίνησε πραγματικά με τις υποδομές. Πράγματι, η Κίνα, η οποία δούλευε αθόρυβα στην Αφρική από τη δεκαετία του 1960, είχε εδώ και καιρό εντοπίσει ένα βασικό πρόβλημα: οι σύγχρονοι δρόμοι, αν υπήρχαν, δεν συνέδεαν τις χώρες της ηπείρου μεταξύ τους. Οδηγούσαν προς τα έξω, προς λιμάνια μέσω των οποίων οι αποικιστές εξήγαγαν ή εισήγαγαν ό,τι ήθελαν. Δεν υπήρχε ενιαία αφρικανική αγορά. Αυτό διόγκωσε την τιμή οποιουδήποτε έργου εντός της ηπείρου, μερικές φορές κατά 30%.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κατασκευάστηκαν δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών, 100.000 χιλιόμετρα αυτοκινητοδρόμων, περισσότερες από 1.000 γέφυρες, σχεδόν εκατό θαλάσσια λιμάνια και 66.000 χιλιόμετρα γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας με τη συμμετοχή και, κυρίως, τη χρηματοδότηση από την Κίνα. Θα συνεχίσουν να κατασκευάζουν – σήμερα στο Πεκίνο, το παγωμένο οδικό έργο Κένυας-Ουγκάντα κ.λπ. αποτέλεσε αντικείμενο ενεργών συζητήσεων.
Ήταν θεαματικό να συνδέσεις μια ολόκληρη ήπειρο με μέταλλο και άσφαλτο και λίγοι παρατήρησαν τα άλλα επιτεύγματα, τα οποία έμοιαζαν ασήμαντα. Στην πραγματικότητα, φάνηκαν ασήμαντοι στην αρχή. Υπήρξαν όμως πολλοί και είναι όλο και περισσότεροι. Για παράδειγμα, ένα επενδυτικό σχέδιο: ένα εργοστάσιο γυαλιού στην Τανζανία δημιούργησε 1.012 θέσεις εργασίας και 3.857 θέσεις εργασίας για συνδεδεμένες εταιρείες. Ή το «σχέδιο ανάπτυξης ταλέντων», σύμφωνα με το οποίο οι Κινέζοι εκπαιδεύουν δασκάλους σε όλη την Αφρική που θα γνωρίζουν κινέζικα και θα εκπαιδεύουν μελλοντικές ιδιοφυΐες υψηλής τεχνολογίας επί τόπου.
Για άλλη μια φορά: το κύριο και ουσιαστικό χαρακτηριστικό της νέας σχέσης μεταξύ των δύο εταίρων σήμερα είναι ότι η έμφαση δίνεται στον εκσυγχρονισμό, στην τεχνολογία αιχμής – και ας μην ξεχνάμε ποιος είναι ο τεχνολογικός ηγέτης στον κόσμο του σήμερα. Υπόδειξη: όχι η Δύση. Είναι κατανοητό ότι η Αφρική εισάγει εναγωνίως προϊόντα υψηλής τεχνολογίας από την Κίνα, ελπίζοντας ότι όλα θα αποδώσουν. Μέχρι στιγμής, το ισοζύγιο καταλήγει σε ένα αξιοσημείωτο έλλειμμα για τους Αφρικανούς, περίπου ισοδύναμο με αυτό του εμπορίου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας. Το εμπόριο μεταξύ Κίνας και Αφρικής έφτασε τα 282,1 δισεκατομμύρια δολάρια, περίπου δέκα φορές περισσότερο από αυτό μεταξύ Αφρικής και Ρωσίας. Αλλά από το 2000, η μεσαία τάξη της Κίνας έχει αυξηθεί σε 400 εκατομμύρια ανθρώπους. Και αυτοί οι άνθρωποι αγοράζουν επίσης προϊόντα από την Αφρική.
Επομένως, είναι ξεπερασμένο να λέμε ότι η Κίνα πέτυχε σε αυτήν την ήπειρο αυτό που οι δυτικοί αποικιστές δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να κάνουν εκεί. Είναι επίσης ξεπερασμένο να μιλάμε για υποδομές ως βάση για μελλοντικά επιτεύγματα. Γιατί αυτά τα θεμέλια είναι ήδη στη θέση τους και ένα νέο στάδιο ανάπτυξης βρίσκεται στον ορίζοντα. Χωρίς αμφιβολία, θα είναι δύσκολο, πιθανότατα με λάθη και κρίσεις. Αλλά στο τέλος θα υπάρξει ένα είδος ποιοτικά νέας αφρικανικής οικονομίας, με σημεία και τομείς ανάπτυξης – τόσο στη γεωργία όσο και σε όλα όσα θα αποτελέσουν τον κόσμο του αύριο όσον αφορά την ανάπτυξη υψηλού επιπέδου.
Μπορούμε να θυμίσουμε ότι υπήρχε παρόμοια περίπτωση τη δεκαετία του 1960 στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία. Οι μικρές τίγρεις και δράκοι αυτής της περιοχής, που ξεκίνησαν το ασιατικό θαύμα (η Κίνα αργότερα εντάχθηκε), απλώς παρήγαγαν ή αγόρασαν όλα τα νέα με τη μία, έχοντας παρακάμψει πολλά στάδια τεχνολογικής ανάπτυξης, που η Δύση γνώριζε από παλιά. Τότε οι περισσότερες από τις ταχέως αναπτυσσόμενες ασιατικές χώρες μπόρεσαν να παραμείνουν στην αιχμή της τεχνολογίας και στη συνέχεια έγιναν οι ίδιες αιχμή.
Τι είναι όμως τόσο μοναδικό στην Αφρική που από μόνη της θεωρείται μελλοντικό θαύμα, ηγέτης στην παγκόσμια ανάπτυξη κ.λπ.; Τίποτα. Γεγονός είναι ότι το Πεκίνο ακολουθεί ακριβώς την ίδια στρατηγική στη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική, αλλά η Αφρική έχει γίνει, σαν να λέγαμε, το πρώτο πεδίο δοκιμών για το Πεκίνο και άλλες παρόμοιες στρατηγικές για την ανάπτυξη τεράστιων εδαφών που καταλαμβάνονται από διαφορετικά κράτη. Αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι, σε λίγα χρόνια, οι ίδιες στρατηγικές δεν θα λειτουργήσουν αλλού. Θα λειτουργήσουν εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα.
Ίσως στον κόσμο του αύριο, Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί σε συστημική κρίση να ζητήσουν από την Κίνα να αναπαράγει το αφρικανικό θαύμα στην επικράτειά τους; Όλα είναι πιθανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου