Ο πόλεμος θα είναι μακρύς. Πολύ μακρύς. Όχι όμως αυτή μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Αυτό έχει ήδη φτάσει στον επίλογό του. Και το Κίεβο έχασε. Ο στρατός του είναι σε αταξία. Απογοητευμένος, αμφισβητούμενος.
Και οι Ουκρανοί ηγέτες δεν βρίσκουν τίποτα καλύτερο από τις ολοένα και πιο αναποτελεσματικές τρομοκρατικές ενέργειες. Όχι τόσο γιατί πιστεύουν ότι μπορούν να αντιστρέψουν την πορεία της σύγκρουσης, αλλά για να επιδείξουν μια ορισμένη επιχειρησιακή ζωτικότητα. Για να συνεχίσει να λαμβάνει βοήθεια, και κυρίως χρήματα, από τη συλλογική Δύση.
Και εν τω μεταξύ, γενιές Ουκρανών στέλνονται άσκοπα στο σφαγείο.
Δεν είναι σαφές πότε η Ρωσία θα δώσει το τελευταίο χτύπημα. Μπορεί να το κάνει ήδη. Και όταν τα στρατεύματά του θα φτάσουν ή δεν θα φτάσουν στο Κίεβο. Αλλά, στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτός ο στόχος του. Ιδιαίτερα επειδή κάνει μια πολιτική εκτίμηση της κατάστασης. Δηλαδή, η συνείδησή της είναι ξεκάθαρη, ότι πλέον έχει επιβληθεί ξεκάθαρα στους λήπτες των αποφάσεων της: η Ρωσία γνωρίζει ότι ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας είναι μόνο το πρώτο επεισόδιο μιας πολύ μεγαλύτερης σύγκρουσης. Και, κυρίως, ότι αυτός ο πόλεμος είναι προορισμένος να διαρκέσει πολύ. Πολύς καιρός.
Πράγματι, αυτή είναι μόνο η αρχή της μετωπικής σύγκρουσης με την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Και μπορούμε ήδη να δούμε τα επόμενα μέτωπα που θα μπορούσαν –και ελπίζω ότι η υπό όρους θα παραμείνει σχετική– να ανοίξουν σύντομα.
Δύο από αυτά τα μέτωπα είναι ο Καύκασος και τα Βαλκάνια.
Στη Γεωργία, εδώ και εβδομάδες, μια άλλη εκδοχή της έγχρωμης επανάστασης προσπαθεί να επιβληθεί. Μειονότητες διαδηλωτών –ενισχύθηκαν από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες των μέσων ενημέρωσης μας– διαμαρτυρήθηκαν κατά του «ρωσικού νόμου». Αυτός είναι ο νόμος, που εγκρίθηκε από την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου, ο οποίος ρυθμίζει την παρουσία και τη δράση ξένων ΜΚΟ στη Γεωργία. Θεωρούνται ως μέσα που επιτρέπουν να εξαρτώνται οι εθνικές πολιτικές επιλογές από το εξωτερικό.
Διαδηλώσεις που επωφελήθηκαν από την υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας, Salomé Zourabichvili, πρώην πολιτογραφημένης Γαλλίδας πολίτης, η οποία εξελέγη ακριβώς χάρη στην υποστήριξη ξένων ΜΚΟ. Συνδέεται λίγο πολύ με την πανταχού παρούσα Ανοικτή Κοινωνία του Σόρος.
Η προσπάθεια, ωστόσο, απέτυχε. Και πέρασε ο «ρωσικός νόμος». Τότε ήταν που η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αναθεωρήσει τις οικονομικές και αμυντικές συμφωνίες με την Τιφλίδα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προχωρήσει περισσότερο.
Φτάνοντας στο σημείο να απειλήσει, μέσω ενός από τους επιτρόπους της, τον επικεφαλής της κυβέρνησης της Γεωργίας. Θεωρείται φιλορώσος. Πρόσεχε μην καταλήξεις σαν τον Φίκο, είπε δημόσια.
Ωστόσο, είναι σαφές ότι ο Καύκασος αντιπροσωπεύει, στη στρατηγική του ΝΑΤΟ, το νέο μέτωπο που πρέπει να ανοίξει, δεδομένης της επικείμενης κατάρρευσης του ουκρανικού μετώπου.
Άλλος ένας πόλεμος αντιπροσώπων. Προσπάθεια να διαταραχθεί η ισορροπία όχι μόνο στη Γεωργία, αλλά και στην Αρμενία. Και αναγκάστε τη Μόσχα να αναλάβει μια νέα δέσμευση. Ίσως ακόμη πιο έντονο, δεδομένης της πολυπλοκότητας του καυκάσιου μωσαϊκού.
Και μετά είναι τα Βαλκάνια. Η ένταση μεταξύ της Μολδαβίας, ολοένα και πιο κοντά στο ΝΑΤΟ, και των επαναστατικών επαρχιών, που κοιτάζουν προς τη Μόσχα. Υπερδνειστερία, ειδικά. Και μετά η μικρή Gagauzia.
Αλλά το πραγματικό νέο μέτωπο στα Βαλκάνια εκπροσωπείται από τη Σερβία. Η πρόσφατη καταδίκη από τον ΟΗΕ των γεγονότων στη Σεμπρένιτσα, που επιθυμούσε η Ουάσιγκτον, οδήγησε, όπως ήταν αναμενόμενο, στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας Σέρπσκα. Η σερβική συνιστώσα της λεγόμενης βοσνιακής ομοσπονδίας –η οποία υπήρξε ποτέ μόνο στα χαρτιά– ήταν από καιρό ανυπόμονη με τις αποφάσεις ενός Ευρωπαίου Επιτρόπου που επιβλήθηκαν από τα όπλα του ΝΑΤΟ. Οι αποφάσεις ήταν πάντα ανισόρροπες υπέρ της συνιστώσας των Βόσνιων Μουσουλμάνων.
Η απόφαση του ΟΗΕ είχε σκοπό να επιταχύνει μια ήδη λανθάνουσα αποσχιστική απόφαση.
Μια απόσχιση που δεν θα απέτυχε να οδηγήσει σε επέμβαση του ΝΑΤΟ. Και σε έναν νέο πόλεμο με το Βελιγράδι, που δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη σερβοβόσνια μειονότητα.
Ένας πόλεμος στον οποίο αναπόφευκτα θα παρασυρόταν η Μόσχα. Γιατί η Σερβία είναι ο πιο ασφαλής σύμμαχός της στην περιοχή των Βαλκανίων.
Και αυτά, ο Καύκασος και τα Βαλκάνια, είναι μόνο δύο από τα νέα μέτωπα που θα έρθουν σε αυτόν τον πόλεμο. Το οποίο μπορούμε να ορίσουμε όπως θέλουμε, υβριδικό, ασύμμετρο, με πληρεξούσιο... αλλά που παραμένει, όμως, ένας μακρύς, πολύ μακρύς πόλεμος. Από τα οποία βλέπουμε μόνο τα πρώτα στάδια.
πηγή: Electo Magazine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου