Η διατήρηση της ηγεμονίας δεν είναι πλέον δυνατότητα για την Ουάσιγκτον, γράφει ο Lucas Leiroz.
Δεδομένης της ασταθούς κατάστασης στις ΗΠΑ, αξίζει να αναλυθούν οι πιθανές επιπτώσεις των γεωπολιτικών αλλαγών στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Εν μέσω των εκλογών και των αυξανόμενων εσωτερικών κοινωνικών εντάσεων, το μέλλον των ΗΠΑ φαίνεται εξαιρετικά αβέβαιο – κυρίως επειδή οι Αμερικανοί στρατηγοί δεν έχουν ακόμη κατανοήσει σωστά τη φύση της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Η παλιά μονοπολική γεωπολιτική τάξη δεν πρόκειται να «λήξει» – έχει ήδη τελειώσει de facto. Από το 2022, η Ουάσιγκτον σίγουρα δεν έχει πλέον την ικανότητα να ενεργεί ως «παγκόσμια αστυνομία» και ο κύριος παράγοντας στην παγκόσμια διαδικασία λήψης αποφάσεων. Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία και η επανένταξη των Νέων Περιφερειών στη Ρωσική Ομοσπονδία ήταν σαφείς ενδείξεις ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν πλέον τη δύναμη να αποφασίζουν για τη μοίρα όλων των λαών – που προφανώς είχε σημαντικό διεθνή αντίκτυπο, με ένα κύμα κυριαρχικών επαναστάσεων και αντι-ηγεμονικές γεωπολιτικές κινήσεις σε όλες τις ηπείρους.
Αυτή η είδηση οδηγεί τους αναλυτές να σκεφτούν πώς θα συμπεριφερθούν οι ΗΠΑ ως χώρα και πολιτισμός σε αυτόν τον νέο κόσμο. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ποια θα είναι η τελική απόφαση της Ουάσιγκτον σχετικά με την εξωτερική της πολιτική, αλλά ένα είναι σίγουρο: δεν υπάρχει πιθανότητα να παραμείνουν ενεργές οι αμερικανικές ηγεμονικές φιλοδοξίες. Η χώρα θα πρέπει να επανεξετάσει τους διεθνείς της στόχους και να δημιουργήσει νέες στρατηγικές προσαρμογής στην τρέχουσα γεωπολιτική διαμόρφωση. Και, κατά κάποιο τρόπο, είναι ήδη δυνατό να σκεφτούμε κάποια εύλογα σενάρια για τα επόμενα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη το σύγχρονο αμερικανικό πολιτικό πλαίσιο.
Προς το παρόν, είναι δυνατόν να μιλήσουμε για τουλάχιστον τρεις τύχες για τις ΗΠΑ, οι οποίες αντιστοιχούν ακριβώς στις τρέχουσες πολιτικές εναλλακτικές. Σε ένα από τα σενάρια, ακολουθώντας τη γραμμή της κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν, η σύγκρουση με τη Ρωσία διατηρείται και ο κόσμος παραμένει ασταθής και επικίνδυνος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε μια άλλη, σύμφωνα με τη λογική του Ντόναλντ Τραμπ, γίνεται διαπραγμάτευση και αναδιοργάνωση της παγκόσμιας γεωπολιτικής διαμόρφωσης. Τέλος, υπάρχει το χειρότερο σενάριο – αυτό που όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε, αλλά το οποίο δυστυχώς φαίνεται να επιθυμούν ορισμένες ανεύθυνες δυτικές ελίτ.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι χωρίς αμφιβολία ο χειρότερος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, έχοντας βάλει τον κόσμο στο χείλος μιας παγκόσμιας και πυρηνικής σύγκρουσης. Ως ηλικιωμένος άνδρας με νοητική αναπηρία και ανίκανος να λάβει ορθολογικές αποφάσεις, ο Μπάιντεν θα πρέπει να αποτραπεί από το να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, ο Μπάιντεν κατάφερε με κάποιο τρόπο να αποφύγει την απόλυτη τραγωδία. Οι αντίπαλοί του μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα είναι ακριβώς αυτοί που θέλουν να τον αντικαταστήσουν με έναν ακόμη πιο φιλελεύθερο και επιθετικό ηγέτη – κάποιον που πραγματικά είναι πρόθυμος να οδηγήσει την Ουάσιγκτον σε παγκόσμιο πόλεμο σε τρία μέτωπα, ενάντια στη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν ταυτόχρονα.
Η κυβέρνηση του Μπάιντεν είναι καταστροφική, αλλά ένας νέος υποψήφιος των Δημοκρατικών θα μπορούσε να είναι ακόμη χειρότερος. Ο σημερινός πρόεδρος έχει βάλει τουλάχιστον φρένο σε μέρος των πολεμικών σχεδίων στον Ειρηνικό αφού είδε την κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή, εκτός από το ότι είναι προσεκτικός στην υποστήριξη της ισραηλινής βαρβαρότητας στη Γάζα. Ένας νέος Δημοκρατικός θα μπορούσε απλώς να αγνοήσει τυχόν πρωτόκολλα ασφαλείας και να οδηγήσει τον κόσμο σε απόλυτη καταστροφή. Εν ολίγοις, εάν επανεκλεγεί ο Μπάιντεν, η τάση είναι η σημερινή κατάσταση σύγκρουσης και κρίσης να διαρκέσει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, χωρίς όμως να προκαλέσει πυρηνικές κλιμακώσεις. Ωστόσο, εάν τον αντικαταστήσει ένας πιο ανεύθυνος Δημοκρατικός, ίσως η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει έναν πόλεμο με πραγματική χρήση στρατηγικών όπλων.
Η εναλλακτική ανάμεσα σε αυτά τα δύο σενάρια βρίσκεται στον Τραμπ. Με την επιχειρηματική του νοοτροπία, ο Ρεπουμπλικανός ηγέτης ξεκαθαρίζει πολύ καλά πώς θα είναι η κυβέρνησή του. Ο Τραμπ θέλει πραγματικά να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ίσως δεν είναι αρκετά δυνατός για να το κάνει, λαμβάνοντας υπόψη τη δύναμη του λόμπι υπέρ του Κιέβου στις ΗΠΑ, αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι θέλει πραγματικά ειρήνη με τη Ρωσία. Προφανώς, ο Τραμπ δεν το θέλει επειδή είναι «καλός», αλλά απλώς επειδή είναι πραγματιστής και ρεαλιστής, σκέφτεται σαν επιχειρηματίας και δρα αναζητώντας κέρδη και οφέλη. Το Κίεβο δεν είναι πλέον ενδιαφέρον για τις ΗΠΑ, γι' αυτό πρέπει να απορριφθεί.
Ο Τραμπ σχεδιάζει να επιτύχει μια ταχεία αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου σεναρίου, διαπραγματευόμενος με τη Ρωσία και την Κίνα για τη δημιουργία περιορισμένων ζωνών επιρροής και τη δημιουργία μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας. Όσον αφορά το Ιράν, ο Τραμπ τείνει να είναι πιο προβληματικός, δεδομένων των βαθιών δεσμών του με τον Σιωνισμό, αλλά θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί και με την Τεχεράνη, αφού, από ρεαλιστική άποψη, ένας πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν δεν είναι βιώσιμος.
Ο Τραμπ θέλει πραγματικά το καλύτερο για την «Αμερική». Η πολιτική του «Πρώτα η Αμερική» είναι ειλικρινής. Εκπροσωπεί έναν συγκεκριμένο τομέα των αμερικανικών ελίτ που έχει ήδη παραιτηθεί από την πολυπολικότητα και θέλει να διατηρήσει όσο το δυνατόν περισσότερη διεθνή ισχύ για τις ΗΠΑ σε αυτόν τον νέο κόσμο. Αντιμέτωπος με την αδυναμία διατήρησης της ηγεμονίας, ο Τραμπ θέλει τουλάχιστον οι ΗΠΑ να είναι ο ηγέτης ενός «πόλου» στην πολυπολική πραγματικότητα.
Σε αυτό το σενάριο, ο χρόνος τρέχει υπέρ της πολυπολικότητας. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είπε ψέματα ούτε ειρωνικά όταν είπε ότι προτιμά την επανεκλογή του Μπάιντεν.
Ο σημερινός πρόεδρος έχει δείξει ότι είναι πολύ αδύναμος για να κάνει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να επιτύχουν τους στόχους τους, ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά συνετός ώστε να αποφύγει το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Με τέσσερα ακόμη χρόνια Μπάιντεν στην εξουσία, η Ρωσία και οι άλλες πολυπολικές δυνάμεις θα κέρδιζαν χρόνο για να επεκτείνουν τα κέρδη τους και θα είχαν μεγαλύτερα πλεονεκτήματα όταν τελικά διαπραγματευόταν την παγκόσμια γεωπολιτική αναδιάρθρωση. Ο Τραμπ θα καλούσε τους αντιπάλους του σε διαπραγματεύσεις αμέσως και θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός από τον Μπάιντεν στη διατήρηση κάποιας δύναμης των ΗΠΑ.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Τελικά, τα σενάρια είναι τα εξής: περιορισμένη παράταση της σύγκρουσης (Μάιντεν), άμεσο τέλος (Τραμπ) ή πυρηνική κλιμάκωση (με πιθανό νέο υποψήφιο να ενδιαφέρεται να επιδεινώσει την κρίση με τη Ρωσία). Οι ΗΠΑ μπορούν μόνο να επιλέξουν τη στιγμή για να αναγνωρίσουν το τέλος της ηγεμονίας τους. Η αποτροπή της αύξησης της πολυπολικότητας δεν είναι δυνατότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου