Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Οι κίβδηλες ιστορικές αναφορές εις βάρος του Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον. Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής.

 

Μετά από τον τερματισμό των εμφυλίων πολέμων τις επόμενες δεκαετίες ο Έλληνας αυτοκράτορας διεξήγαγε συστηματικά εκστρατείες στα κατακτημένα Ρωμαϊκά εδάφη από τους Βούλγαρους. 

 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωστρατηγικός-γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail-6945294197. Οι τρεις παγκόσμιες καινοτομίες μου-Project Manager.

Με το τέλος των εμφυλίων πολέμων, ο Βασίλειος ξεκίνησε απερίσπαστος ενάντια στους κατακτητές Βούλγαρους. Οι συνεχόμενες επιθέσεις του Βασίλειου Β, στα Βουλγαρικά εδάφη είχαν μειώσει την ισχύ του Σαμουήλ, που αγωνιζόταν να σταθεροποιήσει την εξουσία του, στο κεντρικό τμήμα της Βουλγαρίας. 

Η στρατηγική του αυτοκράτορα στον Βουλγαρικό πόλεμο, υπήρξε πολύ ευφυής. Έκανε εκστρατείες από το κέντρο προς την περιφέρεια. Τα κατακτημένα εδάφη, τα προστάτευε με μια σειρά από κάστρα, σε καίρια σημεία. Πρώτη σημαντική στρατιωτική βάση, έγινε η Φιλιππούπολη. Αμέσως μετά κατέλαβε, τα φρούρια γύρω από την Σαρδική.  

Με αυτήν την υπέροχη στρατηγική επέτυχε να ελέγξει την Βορειοανατολική διαδρομή, από την πεδιάδα του Ισκέρ μέχρι τον Δούναβη, και από το Περνίκ, στο Ραντομίρ, και μέχρι τα Σκόπια. Με μια νέα σειρά οχυρών στην περιοχή του Δούναβη, εμπόδισε τις προσπάθειες των Κουμάνων (Βουλγάρων), να ενισχυθούν από τους ομοεθνείς τους Ούγγρους και Πετσενέγους-Πατζινάκες. 

Παράλληλα με την προέλαση του προς τα Σκόπια και την μάχη του Αξιού, εμπόδισε τους Βούλγαρους, από μια νέα καταστροφική κάθοδο, και τους υποχρέωσε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους, στην πρωτεύουσα τους την Αχρίδα. Οι Βούλγαροι-Κουμάνοι επί Βασίλειου Β, ήταν ένα Τουρκικό παρακλάδι με αρχηγό τον τσάρο Σαμουήλ. Κατέστρεφαν από την εποχή των Ισαύρων την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στις τρεις πιο καθοριστικές μάχες και στην πιο καθοριστική καταδρομική αποστολή κατά την διάρκεια του πολέμου, οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια, πέρασαν στην απέναντι πλευρά, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους. 

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν στους ποταμούς Σπερχειό, Αξιό και στο Κλειδί (Όρος Μπέλλες). Επίσης ο Ιβάτζης θεωρούσε ότι το παλάτι της Πρόνιστας, φυσικά προστατευμένο πανταχόθεν και με μια και μόνον δίοδο, ότι θα ήταν απόρθητο και ασφαλές. Οι Κουμάνοι επαναπαύτηκαν στα ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια των ποταμών και του όρους Μπέλλες. 

Η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα έκανε τους προγόνους μας πολύ γενναίους και ικανούς για οτιδήποτε όλοι οι υπόλοιποι λαοί, το νόμιζαν ως ακατόρθωτο. Οι πρόγονοι μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες, με βάσεις την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελληνική γραμματεία και την ηθική ζωή. Αυτό ήταν ένα πράγμα το οποίο μόνον οι ιεροί Έλληνες εκείνων των εποχών ήταν ικανοί να το επιτύχουν. Είχαν υψηλές ηθικές αρχές, Αριστόκλεια παιδεία, πίστευαν στον Χριστό, ενώ φυσικά πέρα από την δύναμη του μυαλού-ψυχής είχαν και άριστη εκπαίδευση. Οι ανώτεροι ηθικά-πνευματικά και πολιτιστικά Έλληνες κυριάρχησαν, μεγαλούργησαν-επιβίωσαν στους αμυντικούς πολέμους μέσα από τον παιδεία και την Ορθοδοξία.

Τα πιο κομβικά σημείά των μακροχρόνιων Ελληνοβουλγαρικών πολέμων ήταν η μάχη στο Κλειδί το 1014 και η καταδρομική ενέργεια στην Πρόνιστα από τους Στρατηγούς Νικηφόρο Ξιφία και Ευστάθιο Δαφνομήλη αντίστοιχα. Εν τούτοις οι ιστορικές αναφορές για την τύφλωση τόσο χιλιάδων Βούλγαρων ήταν κίβδηλες. 

Το γεγονός της τύφλωσης τόσων χιλιάδων αιχμαλώτων στρατιωτών δικαίως έχει αμφισβητηθεί από τους σύγχρονους ιστορικούς και όχι μόνον. Πρακτικά ήταν αδύνατη η εφαρμογή της ποινής σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Μέρος των ιστορικών αμφιβάλει ότι παραβρέθηκαν 15000 η και περισσότεροι Βούλγαροι στρατιώτες στην μάχη του Κλειδιού. Σε ένα τόσο στενό πέρασμα πρακτικά είναι αδύνατον να συμβεί αυτό όπως αναφέρουν. 

Ένας άλλος ιστορικός απορρίπτει πλήρως αυτές τις αναφορές και υπογραμμίζει ότι είναι επινόηση από τον Ιωάννη Σκυλίτζη, Ο ιστορικός και πολιτικός αξιωματούχος, ως γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής αριστοκρατίας είχε κάθε λόγο να διασκευάσει τα γεγονότα του Κλειδίου με σκοπό να εκθέσει τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον. Είναι αρκετά πιθανό η ποινή αυτή να μην εκτελέστηκε ποτέ η να εφαρμόστηκε σε μερικές δεκάδες είστε εκατοντάδες Βούλγαρους.

Στην εποχή του Βουλγαροκτόνου οι ανώτατοι πολιτικοί αξιωματούχοι οι οποίοι ήταν και χρονογράφοι-ιστορικοί, μισούσαν θανάσιμα τον Βασίλειο Β γιατί κυβέρνησε εντελώς μόνος του το Ρωμαϊκό κράτος χωρίς συμβούλους. Διότι έθεσε όλους τους διανοούμενους-πολιτικούς στο περιθώριο, δεν  συγχώρεσαν ποτέ αυτή την επιλογή του οι Έλληνες και ξένοι διανοούμενοι μέχρι και σύγχρονη εποχή. 

Ο Jonh-Bangell Bury( Ιστορία της "Bυζαντινής" αυτοκρατορίας του Cambridge), αναφέρει ότι ο Βασίλειος Β ήταν ένας πολεμιστής-νομοθέτης, ο οποίος δεν συμπαθούσε την παιδεία και τις τέχνες. Σύμφωνα με τον Άγγλο ιστορικό ήταν ένας άξεστος και αυταρχικός άνθρωπος, και αδύναμος να απαρνηθεί την στρατιωτική του ιδιότητα. Για αυτό τον χαρακτηρίζει ως ένα είδος Pallida Mors Saracenorum σε εξελιγμένη μορφή και με υψηλότερο τίτλο. 

Την ίδια άποψη εκφράζει και ο Γερμανός Κάρλ Κρουμπάχερ, ότι Βασίλειος ήταν τραχύς στρατιώτης πλήρης ενεργητικότητας και δυνάμεως, αλλά δεν αγαπούσε την παιδεία. Ό Schlumberger γράφει ότι ο Βασιλέας με την "σκληρή" καρδιά, έδειξε την συμπόνοια στους κατακτημένους Βουλγάρους και Αρμένιους. Για αυτό υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο οι ιστορικοί του μεσαίωνα, να αλλοίωσαν πραγματικά στοιχεία σχετικά με την τύφλωση των 15000 Βούλγαρων. Ο αριθμός αυτός είναι εντελώς παράλογος-εξωπραγματικός και σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με ανάλογες ποινές που επέβαλε ο αυτοκράτορας. 

Ενδεικτικό είναι ότι κατά την πρώτη εκστρατεία του Βασίλειου στην Συρία έχουμε ήδη πολλές ιστορικές ανακρίβειες και μια ποινή από τον Αύγουστο εντελώς δυσανάλογη σε σχέση με αυτή που υποτίθεται ότι επέβαλε σε 15000 Βούλγαρους. 

Την δεκαετία του 990 μ..Χ. ξανάρχισαν οι εχθροπραξίες με τους Άραβες στην Συρία, στις οποίες ενεπλάκη και το φόρου υποτελές στο Ρωμαϊκό κράτος Χαλεπίον που ελεγχόταν από την δυναστεία των Χαμδανιδών. Το έτος 993-994 ο Τούρκος στρατηγός Μαντζουτακίν πολιόρκησε την Απάμεια  και ο στρατηγός Μιχαήλ Βούρτζης προσέτρεξε σε βοήθεια των Χαμδανιδών του Χαλεπίου. Τα αντίπαλα στρατεύματα συναντήθηκαν ανάμεσα σε δυο ρηχά περάσματα του ποταμού Ορόντη, κοντά στην Απάμεια, στις 15 Σεπτεμβρίου 994. 

Οι Άραβες παρακάμπτουν τους Χαμδανίδες με αποτέλεσμα να βρεθούν στις πλάτες του Ρωμαϊκού στρατού, ο οποίος ηττήθηκε με μεγάλες απώλειες. Οι Φατιμίδες συνέχισαν την πολιορκία του Χαλεπίου ενώ κατέλαβαν και το Αζάζιον. 

Η ήττα αυτή προκάλεσε την άμεση επέμβαση του αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ με την απόλυση του Βούρτζη από την θέση του και την αντικατάστασή του από τον Δαμιανό Δαλασσηνό. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας τον επόμενο χρόνο εκστράτευσε με επιτυχία στην περιοχή. Δυστυχώς όλοι οι ιστορικοί πλήν ελαχίστων αποκρύπτουν την συντριβή του Τούρκου στρατηγού Μανγιουτακίν και των 80000 Μωαμεθανών, οι οποίοι και μόνον στην θέα του Βασίλειου Β και των 17000 ανδρών του ετράπησαν σε φυγή. Ιστορική πηγή σχετικά με τον αριθμό των στρατιωτών του Βασίλειου είναι το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ με το έργο "Η ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας" από της εκδόσεις Μέλισσα.   

Το ένδοξο και συνάμα παράδοξο αυτού του τρομερού επιτεύγματος ήταν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτών που είχε στην διάθεση του ο Βασιλιάς ήταν Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου.  Ο Έλληνας αυτοκράτορας δεν ήθελε να αποδυναμώσει σε ισχύ τα στρατεύματα που πολεμούσαν στο βόρειο μέτωπο με τον Σαμουήλ. 

Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά πετυχαίνει αυτοκράτορας τόσο μεγάλες νίκες, με τόσο μικρό στράτευμα αριθμητικά και το οποίο στην συντριπτική του πλειοψηφία αποτελούνταν από αιχμάλωτους πολέμου. Ουδέποτε το τόλμησε αυτό στα παγκόσμια χρονικά άλλος αυτοκράτορας-ηγεμόνας και αν το επιχειρούσε θα είχε ήδη δολοφονηθεί μαζί με τους λίγους αριθμητικά στρατιώτες του. Την πλειοψηφία του Ρωμαϊκού στρατεύματος αποτελούσαν Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου. 

Μετά την νίκη του στην Συρία ο Ρωμαϊκός στρατός παρενοχλήθηκε από Άραβες της ερήμου, οι όποιοι έκλεβαν και σκότωναν τους ιππείς. Αμέσως ο Βασιλιάς διέταξε πάση θυσία να συλληφθούν μερικοί από τους  ληστές. Όταν έγιναν οι συλλήψεις ο Βουλγαροκτόνος διέταξε να κόψουν τα χέρια σε σαράντα από τους ληστές για παραδειγματισμό. Στην θέα και μόνον των ληστών με τα κομμένα χέρια, σταμάτησαν πλέον να κάνουν επιθέσεις στο αυτοκρατορικό ιππικό. 

Με βάση την συγκεκριμένη διαταγή είναι αρκετά πιθανό να έκανε κάτι αντίστοιχο και στο Κλειδί, δίνοντας διαταγή για την τύφλωση μερικών δεκάδων-εκατοντάδων Βούλγαρων. Βίαιες αντιδράσεις του Έλληνα ηγεμόνα είχαμε και σε "άγνωστες" περιπτώσεις για τους περισσότερους. 

Για την ήττα στις Πύλες του Τραϊαννού ευθύνεται ο στρατηγός Κοντοστέφανος, ο οποίος μισούσε τον Μελισσηνό. Ο Κοντοστέφανος ενημέρωσε ψευδώς τον Βασιλιά, ότι ο Μελισσηνός εγκατέλειψε την θέση του, και  κινείται να καταλάβει την Βασιλεύουσα. Ο Βασίλειος τον πίστεψε και ενώ κέρδιζαν τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα την μάχη, μετά την άτακτη υποχώρηση και την επιστροφή για την Πόλη, η νίκη μετατράπηκε σε σημαντική ήττα. 

Ο Βασίλειος κάλεσε τον Κοντοστέφανο να παρουσιαστεί μπροστά του, στην αίθουσα του Θρόνου. Εν τούτοις ο στρατηγός Κοντοστέφανος συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι έπραξε ορθώς. Τότε έξαλλος ο αυτοκράτορας κατέβηκε από τον θρόνο και άρχισε του ξεριζώνει τα μαλλιά και τα γένια. Επίσης ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος στο έργο του 'Ιστορία των εν Ίεροσολΰμοις πατριαρχευσάντων», αναφέρει ότι ο Βουλγαροκτόνος χαστούκισε τον Πατριάρχη Σέργιο, καθώς μια φορά του είχε απαγορεύσει να Εκκλησιαστεί. 

Διότι η διαμάχη μεταξύ Βασίλειου και Εκκλησίας δεν είχε προηγούμενο, μετά από την κατάσχεση όλοκληρης της Εκκλησιατικής περιουσίας από τον Βουλγαροκτόνο, είναι πιθανόν να υπερβάλει ο Πατριάρχης Δοσίθεος. Το ίδιο ισχύει και για τον Ιερομόναχο Ζαχαρία, για τον οποίο αναφέρεται ότι ο Βασίλειος έδωσε εντολή να του κόψουν την γλώσσα, γιατί είπε ότι οι Αρμένιοι είναι πολύ γενναίοι πολεμιστές και να μην πολεμήσει. Οταν το 992 ο Κουροπαλάτης Δαυίδ δολοφονήθηκε άφησε κληρονόμο της Μεγάλης 'Αρμενίας τον Βουλγαροκτόνο. 

Ομως οι Αρμένιοι αριστοκράτες προέβαλαν αντίσταση. Για αυτό Βασίλειος τιμώρησε παραδειγματικά τον αρχιεπίσκοπο Ίλαρίωνα και τους Αρμένιους αξιωματούχους πού είχαν λάβει μέρος στο φόνο του Δαυίδ. 

Οι υπεύθυνοι θανατώθηκαν δια θαλάσσιου πνιγμού. Πραγματικά είναι αμφίβολο εάν έλαβαν χώρα τα περιστατικά αυτά. Ακόμη και ο ύπατος των προδοτών του έθνους, ο λόγιος και πολιτικός αξιωματούχος Ψελλός αναφέρει ρητά ότι ο Βουλγαροκτόνος ανεχόταν κάθε είδους προσβολή από το στράτευμα, καθώς καθυστερούσε την έναρξη των μαχών για να μελετήσει καλύτερα τα εχθρικά στρατεύματα. 

Οι προσβολές που δεχόταν ήταν βαρύτατες. Πως ήταν δυνατόν για κάτι τόσο ασήμαντο να διατάξει να κόψουν την γλώσσα του Ιερομόναχου ;O Μέγας Βουλγαροκτόνος αντιμετώπισε την πιο σκληροτράχηλη φυλή της ανθρωπότητας, η οποία υποστηριζόταν από την τότε νέα τάξη πραγμάτων. Ανεξάντλητα ήταν τα Βουλγαρικά στρατεύματα. Πρώτη φορά παγκοσμίως μέχρι και σήμερα συνέβη κάτι τέτοιο.  

Ακόμη και οι Άραβες με τα επί αιώνες ανεξάντλητα στρατεύματα τους μετά την ήττα στο Ακροϊνόν (740 μ.Χ.), σταμάτησαν εντελώς για μερικά χρόνια τις επιδομές-επιθέσεις ενάντια στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εν τούτοις οι κατώτεροι σε πολεμικές δεξιότητες και λιγότεροι αριθμητικά Βούλγαροι είχαν ατελείωτα αποθέματα στρατιωτικού δυναμικού !!! Για αυτό και μετά από τις τρεις συντριπτικές ήττες στον Σπερχειό, στον Αξιό και στο Κλειδί συνέχιζαν απτόητοι τις πολεμικές συγκρούσεις. Στις τρεις αυτές μάχες οι απώλειες των Βούλγαρων ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που υπέστησαν οι Άραβες στο Ακροϊνόν. 

Ενδεικτικά αναφέρω ότι στις μάχες του Σπερχειού-Κλειδιού τέθηκαν οριστικά εκτός μάχης 26 χιλιάδες Βούλγαροι. Οι Άραβες με απώλειες 6000 Ισμαηλιτών στο Ακροϊνόν και έκαναν κάποια χρόνια για να ανακάμψουν. Κυριολεκτικά οι Κουμάνοι-Βούλγαροι αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Αν και πληθυσμιακά ήταν πολύ μικρότερο έθνος σε σχέση με τους Μωαμεθανούς, δεν τελείωναν ποτέ οι άνδρες του Βουλγαρικού στρατού !!!

Το μεγαλύτερο αριθμητικά στράτευμα την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών-Σασσανιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη, σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου, από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τον μεσαίωνα από τον Μέγα Ηράκλειο. Ο Αυτοκράτορας από την Αγιοτόκο Καππαδοκία κατέκτησε την Περσική αυτοκρατορία μέσα σε έξι χρόνια και την οδήγησε στον οριστικό αφανισμό και στην Αραβική κατάκτηση. 

Από την ένταση του πολέμου και την σκληρότητα των μαχών με τους Έλληνες του Ρωμαϊκού κράτους μια παγκόσμια αυτοκρατορία χάθηκε οριστικά μέσα σε τριάντα χρόνια. Δυο φορές από την σφοδρότητα των πολέμων διαλύθηκε το ισχυρότερο βασίλειο στον κόσμο, από τον Αλέξανδρο και τον Ηράκλειο. Στον αντίποδα οι Βούλγαροι παρέμειναν πάντοτε με ακμαίο το ηθικό και με αναρίθμητο στράτευμα, χωρίς να καταπονούνται και να εγκαταλείπουν τον πόλεμο μετά από τρεις δεκαετίες πολέμου και τρεις συντριπτικές ήττες !!! Επίσης  τον Σεπτέμβριο του 1176 μ.Χ. ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός υπέστη μεγάλη ήττα στο Μυριοκέφαλο. Έκτοτε για 28 ολόκληρα χρόνια μέχρι την κατάκτηση του Imperium Romanum από τους Γερμανούς (13/4/1204) τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα έκαναν μόνον δευτερεύουσας σημασίας στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Η Βουλγαρία με την υποστήριξη των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού απελευθερώνεται από από την εξουσία του Ρωμαϊκού κράτους.  

ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό. 

Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής. Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση. 

Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος. Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής. Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού.

Ο Χριστός τον έκρινε άξιο να εκπληρώσει το θέλημα του και εκείνος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Θεανθρώπου Για μια και μοναδική φορά στην παγκόσμια εξουσία οι φτωχοί γνώρισαν την απόλυτη ευημερία-προστασία και εξισώθηκαν κοινωνικά με τους πλούσιους. Ουδείς Άγιος της Ορθοδόξου Πίστεως βοήθησε και προστάτεψε τόσους πολλούς αδύναμους-φτωχούς και κατατρεγμένους ανθρώπους με τόσο μοναδικό-εξαιρετικό τρόπο. 

Ήταν ο μοναδικός ηγεμόνας στην οικουμένη που διοίκησε χωρίς συμβούλους. Ο Έλληνας αυτοκράτορας ήταν ο μόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας που πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου μέχρι και τα 69 χρόνια. Ήταν αυτοδίδακτός στρατηγός καθώς σκόπιμα οι πολιτικοί αξιωματούχοι δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει. Κατά την παιδκή του ηλικία για επτά έτη έζησε χωρίς τους γονείς του.   Αυτό έγινε με στόχο να του αφαιρέσουν τον θρόνο. O καθηγητής του Cambridge J. B. Bury.αναφέρει πως ο Βασίλειος Β, ήταν ένα εξελιγμένο είδος του Αγίου Νικηφόρου Φωκά.  

Σε σχέση με τους Ηράκλειο και Αλέξανδρο ο Μέγας Βασίλειος στερήθηκε την κλασική Ελληνική παιδεία και μεγάλωσε χωρίς γονείς. Στον αντίποδα Ηράκλειος και Αλέξανδρος είχαν υψηλή μόρφωση και την υποστήριξη και την θαλπωρή των γονιών τους. Την εποχή του Αλεξάνδρου το Μακεδονικό Βασίλειο ήταν ελεύθερο-ισχυρό διοικητικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Την περίοδο που ανέλαβε ο Βασίλειος το μισό Imperium Romanum ήταν κατακτημένο κατά το ήμισυ και με τρόπο που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην παγκόσμια ιστορία. Οι ίδιες δυσμενείς συνθήκες και παγκόσμιες πρωτοτυπίες επικρατούσαν και την εποχή του Ηρακλείου και την αυτοκρατορία των Σασσανιδών.  Ο Βασίλειος εφάρμοσε με βαριά καρδιά την Ρωμαϊκή νομοθεσία. Η Βουλγαρία ήταν Ρωμαϊκή επικράτεια επί Ιωάννη Α Τσιμισκή και επαναστάτησε επί Βασίλειου Β. Παρά τις προσπάθειες να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, τα αξιώματα και τα προνόμια που έδωσε σε κάποιους Βούλγαρους στρατηγούς για να σταματήσουν τις ανελέητες σφαγές-καταστροφές και σκλάβωμα αμάχων Ελλήνων, οι Βούλγαροι στρατηγοί εξαπατούσαν τον Έλληνα αυτοκράτορα. Για αυτό και επέστρεφαν στα πεδία των μαχών συνεχίζοντας την εγκληματική τους δράση εις βάρος του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Τότε εξαναγκάστηκε συμβολικά να εφαρμόσει την Ρωμαϊκή νομοθεσία.     

 Μυτιλήνη (Mytilenepress) :Πηνελόπη Δέλτα-Μπενάκη (Ορθοδοξία-Γεωστρατηγική και Ιστορία).Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής 

ΠΕΡΙ ΝΟΜΙΜΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. 

O κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών μας δίδαξε το πρώτο Ελληνικό-εθνικιστικό αξίωμα. Ο Αριστοκλής δίδαξε τα πάντα για να επιβιώσει το έθνος. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να πάει ενάντια στις ηθικές-φιλοσοφικές του αρχές, με μοναδικό σκοπό την εθνική μας επιβίωση. Ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία το έκανε αυτό κάποιος άλλος Έλληνας φιλόσοφος, σοφιστής, ρήτορας, ιστορικός, ποιητής, για να προστατέψει την πατρίδα. 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Πατρίδα- Ελλάδα είναι το πιο ιερό, το πιο πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Αριστοκλής καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες.

Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. 

Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομι­μότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε   τους δε ελευθέρους." 

Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).  (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. 

Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα. 

Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. Η παρατήρηση του στρατηγού Μπάτλερ περιγράφει άριστα τον υποτιθέμενο πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής Ουκρανίας την ίδια στιγμή που εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ανελέητος υβριδικός πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων ο πόλεμος είναι η τέχνη της εξαπάτησης. 

Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών. 

Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).

Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του  Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. 

Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. 

Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους  είλωτες.  Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους. 

Το φαινόμενο του πολέμου αποτελεί διαχρονικό αντικείμενο επιστημονικών μελετών στην γεωστρατηγική-γεωπολιτική, τις Διεθνείς σπουδές και τις στρατιωτικές σχολές. Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας με στόχο την υποταγή-εξαναγκασμό στις επιθυμίες του αντιπάλου. Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. 

Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν  από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας σε πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.  

Εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια  άνθρωποι. Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν  ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους  στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες).

Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αχριερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.

Ο ινδουισμός καταδικάζει απερίφραστα όλες εκείνες τις πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν την απώλεια της ζωής κάθε ζώντος πλάσματος, παράλληλα όμως υπάρχει το πολεμικό έπος Μαχαμπαράτα, που μιλά για επικά επιτεύγματα επιφανών ανδρών στα πεδία των μαχών. Ο πολεμοχαρής Κρίσνα οδηγεί τον πολεμιστή Αρτζούνα στην μάχη (Kurukshetra). Ο Αρτζούνα βλέποντας στην πλευρά των αντιπάλων του φίλους, συγγενείς και δασκάλους διστάζει να πολεμήσει και σκέφτεται να καταθέσει τα όπλα για να μην τους βλάψει. Ο Κρίσνα του εξηγεί ότι πρέπει να είναι πιστός στο ρόλο του ως ευγενής- πολεμιστής και τον διατάζει να κάνει το καθήκον του προς το έθνος και τους θεούς. Στην Ιουδαϊκή θρησκεία οι πόλεμοι έχουν σημαντική θέση και στην Παλαιά διαθήκη αναφέρονται πολεμικές συγκρούσεις.   

Ακόμη και η απόλυτη θρησκεία αγάπης ο χριστιανισμός απέκτησε έναν αμυντικό στρατιωτικό χαρακτήρα μετά την ανάληψη διοικήσεως του Imperium Romanum από τους Έλληνες. Κατά την μεσαιωνική εποχή οι θρησκευτικές πολεμικές αντιπαραθέσεις εναντίον των εκάστοτε απίστων λαών, αποτελούσε το βασικότερο κίνητρο για επίθεση και πόλεμο από έθνη. Όμως πολέμους είχαμε και ενάντια στους ομόδοξους  Το σχίσμα στην Χριστιανική εκκλησία μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ρώμης, ήταν ο πυρήνας των πολεμικών επιχειρήσεων. 

Για αυτό οι σταυροφόροι στο δρόμο κατέκτησαν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην σύγχρονη εποχή με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. Σλάβοι Χριστιανοί-Ορθόδοξοι, Βόσνιοι Μωαμεθανοί και Κροάτες Καθολικοί επιδόθηκαν σε ανελέητες πολεμικές αντιπαραθέσεις επί χρόνια με βάση τις αρχές των δύο παγκόσμιων πολιτισμών. 

Η χριστιανική πίστη μέσω του στυλοβάτη του Ελληνισμού-Ορθοδοξίας και του Imperium Romanum Αγίου Γρηγορίου (Θεολόγου-Ναζιανζηνού) και του Μέγα Αθανάσιου επιτρέπει υπό συνθήκες τον πόλεμο και την χρήση των όπλων για καθαρά αμυντικούς σκοπούς. Αυτό είναι μια αναγκαία υποχώρηση. 

Όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: “Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού”. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη. Βέβαια όλοι οι Χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.

Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : “Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο”. Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οι εθνικές εορτές, συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης. 

Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος. Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας. 

Δεν είναι ηθικό-λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική “λογική”, θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. 

Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε, τους προγόνους μας, να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Για αυτόν τον λόγο επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά σε όλο τον κόσμο να διακόπτουν την Θεία λειτουργία, το μνημόσυνο του, μέσα στον κορυφαίο ναό του Χριστιανισμού, την Αγία Σοφία και να ψάλλουν τον Βασιλιά Νικηφόρο, ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*. Ακόμη και τόσο γενναίος πολεμιστής και μεγάλος στρατηγός-αυτοκράτορας που ήταν, μπροστά στον Θεό, δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς δεν είχε γίνει ακόμη Άγιος.

Όμως γιατί οι καταστροφές των Αράβων επί αιώνες ήταν αμέτρητες εις βάρος των αθώων Ελλήνων, για αυτό έκανε ο Ιησούς, μια εξαίρεση. Τα μαρτύρια των Ελλήνων δεν είχαν τέλος όλους εκείνους τους αιώνες, από τους εισβολείς με σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών. Ο Σωτήρας Χριστός ευλόγησε να διακόπτουν την δοξολογία του μέσα στην Αγία Σοφία και να υμνούν τον Νικηφόρο τον Β Φωκά. Είναι ο μοναδικός βασιλιάς στον οποίο έγινε η ύψιστη τιμή να διακόπτουν το μνημόσυνο του θεού, μέσα στην Αγία Σοφία τον κορυφαίο ναό της οικουμένης και να ψάλλουν εκείνον ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*. 

Ουδέποτε στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια τιμή σε οποιοδήποτε άλλο βασιλιά. Ούτε στον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βασίλειο τον Β, δεν έγινε τέτοια τιμή, ούτε σε κανέναν άλλο βασιλιά. Αυτό ήταν ξεκάθαρα ένα δείγμα, ότι ο Νικηφόρος θα γινόταν Άγιος. Για αυτούς τους λόγους δεν ονομάστηκε Αραβοκτόνος, καθώς ήδη εν ζωή ονομάστηκε Pallida Mors Saracenorum.

Ένα ακόμη ενδεικτικό παράδειγμα ότι ο Ιησούς Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογούν και επιτρέπουν την νόμιμη άμυνα στο Ελληνικό έθνος, είναι η καταδρομική ενέργεια του στρατηγού Ευστάθιου.Δαφνομήλη. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επέτρεπε η Παναγία την ημέρα που την εορτάζουν άπαντες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να συλλάβουν οι τρεις Έλληνες (Δαφνομήλης, Μ. Ιγερινός, Νικήτας)  τον Ιβάτζη και να τον τυφλώσουν. Συνεπώς είναι μια ακόμη ιστορική απόδειξη, ότι η μητέρα του Θεανθρώπου είναι σύμφωνη με τις διδασκαλίες του Αγίου Γρηγόριου-Θεολόγου.

Κλείνοντας να επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ήταν και έμεινε φαινόμενο μοναδικό στην Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.  

Oι εργασίες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου Γεωστρατηγικού-Γεωπολιτικού αναλυτή και αρχισυντάκτη του εβδομαδιαίου ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress. 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του του Mytilenepress και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Mytilenepress.

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν. Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.