« Εμείς, οι πολιτισμοί, ξέρουμε ότι είμαστε θνητοί » (Paul Valéry).
Σύμφωνα με πολλούς στρατηγούς και ειδικούς στην οικονομία και τη στρατιωτική βιομηχανία, για την καλή υγεία του κόσμου χρειάζεται να διεξάγεται πόλεμος κάθε 30-50 χρόνια: αυτό είναι που σεμνά ονομάζεται «δημιουργική καταστροφή». Είναι, εξάλλου, μια παρεκκλίνουσα ερμηνεία της θεωρίας του οικονομολόγου Schumpeter για τις δυτικές βιομηχανικές επαναστάσεις, την δημιουργία θέσεων εργασίας, τον πλούτο και ταυτόχρονα την καταστροφή δραστηριοτήτων που έχουν καταστεί απαρχαιωμένες αλλά και ακατάλληλες θέσεις εργασίας.
Ωστόσο, δεν υπήρξε πόλεμος υψηλής έντασης όπως αυτός μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ από τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Μπορούμε να σκεφτούμε ότι οι «σφαγείς του εικοστού αιώνα» μας είναι αρκετοί πόλεμοι πίσω. Αλλά να είστε βέβαιοι, σε αυτό το διάστημα που δεν είναι ειρήνη αλλά πόλεμος με τη μεταμφίεση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας», είχαν τον χρόνο να σφαγιάσουν πολλά εκατομμύρια μουσουλμάνους, σε όλο τον κόσμο, και καταδίκασαν 500.000 παιδιά από το Ιράκ σε θάνατο λιμοκτονώντας τα με βάρβαρος αποκλεισμός... Πρέπει να είσαι απασχολημένος όταν βαριέσαι στο σπίτι και χρειάζεσαι ενέργεια για να λειτουργήσεις την οικονομία σου (Ιράκ, Λιβύη, Συρία)!
Το «30 ένδοξο» (1945-1975) που μετατράπηκε σε «30 χάλια» υπό τη βασιλεία των 3 τυμβωρύχων, του Σαρκοζί, του Ολάντ και του Μακρόν, της Γκωλιστικής Γαλλίας (η αντικατάσταση της κοινωνικής δεξιάς από την κοινωνική αριστερά)… n Ήταν , ιστορικά, μόνο το τέλος της ουράς του κομήτη της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και κυρίως της βιομηχανικής λεηλασίας του πλούτου της αφρικανικής ηπείρου!
Η επιθυμία του Φόρουμ του Νταβός (που είναι το πραγματικό διοικητικό συμβούλιο της «παγκόσμιας πολυεθνικής» και που έχει την κλίση να γίνει ο φύλακας του πλανήτη) ήταν να προκαλέσει πόλεμο στη Δύση τουλάχιστον από το 2014 (ημερομηνία επανέναρξης της Κριμαίας από τη Ρωσία), ή ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με την «Πορτοκαλί Επανάσταση στην Πλατεία Μαϊντάν).
Το τέλος των 30 ένδοξων ετών συνέπεσε με τον νόμο της 3ης Ιανουαρίου 1973 (ή νόμο Πομπιντού-Ζισκάρ-Ρότσιλντ) που έβαλε τέλος στην εθνικοποίηση της Banque de France και ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα να «υποχρεωθεί» το κράτος να δανειστεί από το ιδιωτικές τράπεζες: το χρέος γεννήθηκε αυτή τη στιγμή. Από τον θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), έχει απαγορευτεί ακόμη και επειδή είναι ρητά γραμμένο στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Επιπλέον, το τέλος της μετατρεψιμότητας δολαρίου-χρυσού, η συμφωνία του Μπρέτον-Γουντς ήταν μόνο ο προάγγελος μιας «αναμονής» που θα επιτρέψει την εγκαθίδρυση της ολοκληρωτικής δικτατορίας του δολαρίου σε όλο τον κόσμο και της χρηματιστικοποίησης των δυτικών οικονομιών: παράγουμε λιγότερα στη Δύση από όσα καταναλώνουμε, τώρα!
Αυτό είναι το σύστημα Χρήμα-Χρέος
Μια μικρή ιστορική υπενθύμιση: Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την ώθηση του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης (CNR), η εθνικοποίηση της Banque de France, και επομένως η δυνατότητα για το γαλλικό κράτος να μηδενίσει τον συντελεστή για τις δημόσιες δαπάνες ( νοσοκομεία, υποδομές, βιομηχανίες, έρευνα…): αυτή είναι μια περασμένη εποχή, κατά την οποία οι πολιτικοί υπηρέτησαν τα ανώτερα συμφέροντα του γαλλικού έθνους και όχι αυτά των ΗΠΑ και ορισμένων τυραννικών τραπεζιτών του Σίτι του Λονδίνου και της Wall Street.
Ας πάμε πίσω στο έτος της χάριτος του 2023 όταν το βουνό του χρέους έφτασε, παγκοσμίως, το απάνθρωπο ποσό του σχεδόν 1 εκατομμυρίου δολαρίων (δημόσια, ιδιωτικά, νοικοκυριά, εταιρικά και παράγωγα χρέη κ.λπ.). Μέσα από αυτό το παγκόσμιο χρέος πρέπει να κατανοήσουμε το ελάχιστα γνωστό φαινόμενο που αντλείται από αυτόν τον ιστορικό κανόνα: δεν είναι οι οικονομικές κρίσεις που αποφασίζουν τους πολέμους, αλλά μάλλον οι εκκαθαρίσεις που απαιτούν έναντι των νομισματικών υπερβολών πιστώσεων και χρέους.
Πράγματι, έχουμε ενσωματώσει αυτήν την ψευδή ιδέα ότι οι κρίσεις είναι αυτές που οδηγούν σε πολέμους, ενώ είναι το αντίθετο.
Είναι επειδή η Δύση αρνήθηκε το εύρος του χρέους, το οποίο κρεμόταν στο πρόσωπό της το 2015, το 2017, το 2019, το 2020... που προχωράμε προς τον πόλεμο.
Έχοντας αρνηθεί την κρίση του 2008 και ως εκ τούτου έχοντας παραμελήσει το πρόβλημα του χρέους είναι το αποτέλεσμα που θα μας οδηγήσει αύριο στην αναπόφευκτη αντιπαράθεση.
Αποτυγχάνοντας να θεραπεύσει τον νομισματικό καρκίνο και να ακρωτηριάσει τον όγκο του χρέους, αυτός έχει κάνει μεταστάσεις, για μεγάλο χρονικό διάστημα, στον οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και επίσης, τώρα, στον γεωπολιτικό και στρατιωτικό τομέα.
Έχουμε περάσει από μια «κλασική» διπλωματία σε μια στρατιωτικο-νομική διπλωματία του δολαρίου.
Από την αρχή του έτους, δύο «μεγάλες» αμερικανικές τράπεζες (SVB και η Signature Bank… και μερικές μικρές) έχουν χρεοκοπήσει σύμφωνα με την FDIC και το συνδυασμένο ενεργητικό τους αντιπροσωπεύει 319 δισεκατομμύρια δολάρια από την άποψη των χαμένων περιουσιακών στοιχείων (αντίστοιχα: 209 δισεκατομμύρια δολάρια για την SVB και 110 δισεκατομμύρια για την Signature Bank)… εξαιρουμένης της χρεοκοπίας της Credit Suisse, ειδικότερα. Αυτή η παρατήρηση μας οδηγεί να πούμε ότι η κρίση του 2023 είναι η χειρότερη οικονομική κρίση από την κρίση του 1929!
Να συγκρίνω :
- Το 2008, 25 τράπεζες χρεοκόπησαν για 374 δισεκατομμύρια δολάρια σε χαμένα περιουσιακά στοιχεία.
- Το 2009, 140 τράπεζες χρεοκόπησαν για 171 δισεκατομμύρια δολάρια σε χαμένα περιουσιακά στοιχεία.
- Το 2011, 92 τράπεζες χρεοκόπησαν για 36 δισεκατομμύρια δολάρια σε χαμένα περιουσιακά στοιχεία.
Επιπλέον, είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η UBS (Ένωση Ελβετικών Τραπεζών) εξαγόρασε την Credit Suisse: «κατάσχεσε» τις υποχρεώσεις της Credit Suisse (νερό) για να την αναμείξει με τα περιουσιακά της στοιχεία (γάλα). Έτσι τα καθαρά περιουσιακά στοιχεία της UBS μειώνονται και τα καθαρά περιουσιακά στοιχεία της UBS-Credit Suisse παραμένουν αμετάβλητα. Ωστόσο, η ένωση δύο γαϊδάρων δεν έφερε ποτέ επιβήτορα!
Συνεπάγεται, υπό το φως αυτών των παρατηρήσεων, ότι αφενός το ελβετικό φράγκο δεν είναι πλέον ασφαλές καταφύγιο και ότι αφετέρου η επόμενη τράπεζα που θα καταρρεύσει θα είναι η USB ή η Deutsche Bank ή η BNP… Οι αντικειμενικές αιτίες της πτώσης της Credit Suisse παραμένουν αμετάβλητες.
Θυμηθείτε ότι η Deutsche Bank ήταν εισηγμένη στα 130 δισ. δολάρια στο NYSE (Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης) το 2007. Μετά την κρίση του 2008, η μετοχή έπεσε απότομα και δεν ανέβηκε ποτέ: σήμερα η μετοχή υπολογίζεται στα 5 δολάρια!
Η Deutsche Bank έχει παράγωγα 48 τρισ. Για σύγκριση, το ΑΕΠ της Γερμανίας είναι 3.500 δισεκατομμύρια ευρώ: σχεδόν 14 φορές το ΑΕΠ της Γερμανίας σε παράγωγα. Την ημέρα που επηρεάζεται η Deutsche Bank, ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρέει.
Το σοκ που προκλήθηκε από τη χρεοκοπία της Credit Suisse δείχνει ότι η λανθάνουσα πιθανότητα κρίσης θα οδηγήσει σε άλλα και πιο βίαια σοκ που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε κατάρρευση: την επιστροφή της πραγματικότητας!
Έτσι, από το 1971 το δολάριο έχει χάσει το 98% της αξίας του. Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που μπορεί να εκτυπώσει «απεριόριστα» εικονικά χρήματα και να τα ανταλλάξει με πραγματικά αγαθά από άλλες χώρες. Η χρηματιστικοποίηση των δυτικών οικονομιών τους έδωσε τη δυνατότητα να απαλλάσσονται από την παραγωγή πλούτου αλλά από την κατοχή αποθεματικών νομισμάτων (δολάριο, ευρώ). Σήμερα, ο όμιλος BRICS αντιπροσωπεύει το 80% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής! Η Κίνα παράγει το 22% των γεωργικών μηχανημάτων όταν οι ΗΠΑ παράγουν μόλις το 7% (όπως η Ιταλία).
Τα δυτικά κράτη εξαθλιώνονται παράγοντας μόνο τουριστικά προϊόντα και προϊόντα πολυτελείας, αλλά επιπλέον οι άνθρωποι τους αποτελούν αντικείμενο «μόνιμης εκβίασης» μέσω φόρων και δασμών που, αντί να χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση επενδύσεων και δημόσιων υπηρεσιών, προορίζονται στην πραγματικότητα να πληρώσουν τόκοι για το δημόσιο χρέος: είναι μια πραγματική απαλλοτρίωση ανάντη που αντιπροσωπεύει τη νομισματική κυριαρχία που απονέμεται στο ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ο Τόμας Τζέφερσον, πατέρας του αμερικανικού συντάγματος, πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στην οικονομική δύναμη που απλώνει τα νύχια της πάνω στο νέο έθνος: « Πιστεύω ότι, για την ελευθερία μας, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αποτελούν μεγαλύτερο κίνδυνο από τους στρατούς. Αν οι Αμερικανοί πολίτες τους άφηναν να ελέγχουν την έκδοση των χρημάτων, οι τράπεζες θα τους έπαιρναν όλη την περιουσία τους μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά τους άστεγα. »
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι μια «εξορυκτική» ολιγαρχία, με την έννοια ότι αποσπά πλούτο από απλούς ανθρώπους και πολίτες και τον μεταφέρει στον εαυτό του, ένα καταβροχθιστικό χάσμα προς τα πάνω. Όλα πρέπει να είναι ιδιοκτησία τους, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων.
Ο Michael Hudson, οικονομολόγος, έχει αφιερώσει την καριέρα του στη μελέτη του χρέους, τόσο του εσωτερικού χρέους (δάνεια, στεγαστικά δάνεια, πληρωμές τόκων) όσο και του εξωτερικού χρέους. Στο έργο του, υποστηρίζει σταθερά ότι τα εκθετικά αυξανόμενα δάνεια και χρέη που ξεπερνούν τα κέρδη της πραγματικής οικονομίας είναι καταστροφικά τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τους πολίτες.
Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων, φαίνεται ότι το δολάριο και το ευρώ όχι μόνο βρίσκονται σε χρόνο δανεισμού αλλά ότι, επιπλέον, είναι βέβαιο ότι θα επιταχυνθεί το χρέος. αλλά ότι επιπλέον το μέλλον τους έναντι των «αναδυόμενων» κρατών (ή μάλλον του υπόλοιπου κόσμου) είναι κάτι παραπάνω από διακυβευμένο λόγω των επιτοκίων.
Κατά συνέπεια, βρίσκονται ανάμεσα σε δύο πυρκαγιές: είτε αφήνουν το χρέος να ξεφύγει και επομένως τα νομίσματα καταρρεύσουν. ή ελέγχουν τον πληθωρισμό, αλλά οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγαλύτεροι, αφού οι οικονομικοί παράγοντες και οι πληθυσμοί δεν θα έχουν πλέον πρόσβαση σε πιστώσεις (όπως στον Covid-19, η θεραπεία είναι χειρότερη από κακή!).
Όποια και αν είναι η εναλλακτική της εταιρείας, η ανάπτυξη εξαφανίζεται, οι κατασκευαστές εγκαταλείπουν τη ζώνη του ευρώ (και σύντομα τη ζώνη του δολαρίου) και πρόκειται να εγκατασταθούν εκεί όπου το κόστος των πρώτων υλών είναι χαμηλότερο.
Αυτή η προοπτική, που κάθε άλλο παρά σχολική υπόθεση είναι, θυμίζει την περίπτωση της Ιαπωνίας (υτελής των ΗΠΑ): σήμερα η Ιαπωνία δεν είναι πλέον Παραγωγός αλλά Συναρμολογητής, του οποίου το χρέος είναι κολοσσιαίο και πληθυσμός συνταξιούχων. Ταυτόχρονα, η Νότια Κορέα, σε διάστημα 30 ετών, πήρε τη θέση της Ιαπωνίας και όμως στην αρχή είχαμε την τιτάνια SONY που κυριάρχησε στην αγορά έναντι της SAMSUNG ή την TOYOTA έναντι της KIA...
Όταν η μηχανή μπλοκάρει, η ρωγμή θα είναι σίγουρα μεγάλη και η ύφεση στη Δύση θα είναι μόνο οδυνηρή.
Για τον Michael Hudson, ερευνητή και ιστορικό των οικονομικών στο πέρασμα των αιώνων, αποδεικνύει ότι αν δεν υπάρξει κάποια στιγμή μια καθαρή και απλή διαγραφή του χρέους, ο σύγχρονος κόσμος θα βυθιστεί κατευθείαν στο σκοτάδι της εποχής. Πράγματι, η κατανόηση του φαινομένου του «Καθαρού Σχιστόλιθου», που κυριολεκτικά καθαρίζεται από σχιστόλιθο, επιτρέπει στην ανθρωπότητα να αποφύγει να περάσει από το κουτί της αυτοκαταστροφής, όπως έκανε πάντα το καπιταλιστικό σύστημα σε μια φάση οξείας κρίσης.
Τι θα γίνει με την αντιπαλότητα μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ; « Τρελός Μαξ » ή « Πράσινος Ήλιος » (δύο οραματικές ταινίες για τον κόσμο του 21ου αιώνα);
πηγή: Αλγερία54
Επίσης πρόσφατα μίλησε η Kristalina Georgieva, διευθύνουσα σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου1 σχετικά με την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και τις λύσεις που πρέπει να δοθούν για τη βελτίωση της απόδοσής της. Δικαίως ανησυχεί για τον πληθωρισμό, το χρέος και την ανισότητα που αποδυναμώνουν τις εθνικές οικονομίες.
Δυστυχώς, οι λύσεις που πρεσβεύει είναι αλληλοαποκλειόμενες και ως εκ τούτου ανεφάρμοστες. Ο λόγος έγκειται στην αφαίρεση που κάνει για τις αιτίες που εξηγούν την κατάσταση της οικονομίας σήμερα. Σταματάμε εκεί για λίγο πριν εξετάσουμε τις προτάσεις του και καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται κοντά σε μια μεγάλη κρίση. Η κατάσταση της οικονομίας είναι η συνέπεια των διορθωτικών μέτρων που επιβλήθηκαν στη χρηματοπιστωτική κρίση, γνωστά ως στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου, του 2008.
Με μια λέξη, αντί να τιμωρούν τις τράπεζες για την παραβίαση της υποχρέωσης καταπιστευματικότητας, οι κυβερνήσεις – η Ουάσιγκτον τις υποστήριξαν μέσω αβυσσαλέων ελλειμμάτων (9,9% και 9,4% του αμερικανικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος το 2009 και 2010) και την παροχή άφθονης ρευστότητας που ανεβάζοντας την αξία των τίτλων στο χρηματιστήριο τους έσωσε από τη χρεοκοπία. Τα ποσά που παρέχονται από την Federal Reserve είναι πέρα από κάθε πεποίθηση: 16,1 τρισεκατομμύρια δολάρια από το 2008 έως το 2010, σύμφωνα με το Γραφείο Λογοδοσίας της Κυβέρνησης2 , ισοδύναμο του Ελεγκτικού Συνεδρίου μας.
Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν του 2012 – δηλαδή στον πλούτο που παρήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη τη χρονιά. Το αποτέλεσμα ήταν ένα εξαιρετικό χρέος των Πολιτειών –το αμερικανικό δημόσιο χρέος ξεπερνά το επίπεδο του 1945– αλλά και μια αυξανόμενη ανισότητα εισοδήματος και πλούτου– οι «χωρίς βαθμό» να πληρώνουν για την υπεξαίρεση των τραπεζιτών τους. Δεν είναι περίεργο που η Kristalina Georgieva –και μερικοί άλλοι– ανησυχούν για το τι επιφυλάσσει το μέλλον. Τι προτείνει; Καθορίζει τρεις προτεραιότητες: εξάλειψη του πληθωρισμού και της χρηματοπιστωτικής αστάθειας, βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης και προώθηση της αλληλεγγύης.
Για να επιτευχθεί ο πρώτος στόχος (εξάλειψη του πληθωρισμού), οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να μειώσουν τη ρευστότητα στην οικονομία, κάτι που έχουν αρχίσει να κάνουν – με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τις 17 Μαρτίου 2022, η Federal Reserve αύξησε το βασικό της επιτόκιο, μεταφέροντάς το από 0,25% σε 5,00% σήμερα. Η Τράπεζα της Αγγλίας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ακολουθούν την ίδια πολιτική. Η Ιαπωνία αποτελεί εξαίρεση, η οποία διατηρεί το ποσοστό της στο επίπεδο του 2009 (0,30%). Από την άλλη πλευρά, η αποκατάσταση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας δημιουργεί πρόβλημα. Πρόσφατα τρεις τράπεζες3 στις Ηνωμένες Πολιτείες χρεοκόπησε.
Αυτές οι χρεοκοπίες οφείλονται τόσο στην ανικανότητα των ηγετών όσο και στην πολιτική της Federal Reserve, η οποία με την αύξηση των επιτοκίων της μείωσε την αξία των περιουσιακών στοιχείων του χαρτοφυλακίου τους.
Ταχέως ρευστοποιήθηκαν ή εξαγοράστηκαν. Το πρόβλημα θα λυνόταν αν αυτή η ίδια ανικανότητα και αυτή η ίδια πολιτική δεν χτυπούσε ολόκληρο τον κλάδο και πιο συγκεκριμένα τις λεγόμενες «συστημικές» τράπεζες.4 , δηλαδή αυτοί που είναι ικανοί να οδηγήσουν σε αφερεγγυότητα ολόκληρο τον τραπεζικό τομέα. Το ποσό των λογιστικών ζημιών –δηλαδή, μη πραγματοποιηθείσες αλλά παρ’ όλα αυτά πραγματικές ζημίες– είναι 690 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τον Martin Gruenberg5 , Διευθυντής της Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC)6 που θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση του τραπεζικού τομέα.
Εάν προέκυπτε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα θα έπρεπε να εισφέρει ρευστότητα στην οικονομία – το έκανε αρχικά για να στηρίξει τις τρεις τράπεζες που πτώχευαν. Έτσι, ο πρώτος στόχος του Διευθύνοντος Συμβούλου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για εξυγίανση της παγκόσμιας οικονομίας αντιμετωπίζει μια αντίφαση: μείωση της ρευστότητας αφενός και αύξηση αφετέρου. Για την επίτευξη του δεύτερου στόχου , τη βελτίωση των μεσοπρόθεσμων προοπτικών ανάπτυξης, η Kristalina Georgieva συνιστά « την ενίσχυση της παραγωγικότητας και του αναπτυξιακού δυναμικού με την πραγματοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ».
Η έκφραση «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» είναι ένας ευφημισμός που δηλώνει τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να αναληφθούν για τον περιορισμό ή ακόμα και την εξάλειψη ορισμένων μορφών κοινωνικής προστασίας. Αυτό το σχόλιο επιβεβαιώνει το προηγούμενο που περιλαμβάνει στον πρώτο του στόχο, δηλαδή τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων – έναν ακόμη ευφημισμό για την κοινωνική προστασία, που κρίνεται υπερβολικά δαπανηρός. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις θα μειώσουν την κατανάλωση των νοικοκυριών. Ωστόσο, τα δύο τρίτα του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος των προηγμένων χωρών βασίζονται σε αυτή την κατανάλωση. Είναι δυνατόν να αυξηθεί η ανάπτυξη μειώνοντας παράλληλα την ικανότητα των ανθρώπων να καταναλώνουν; Φυσικά και όχι.
Η ενίσχυση της παραγωγικότητας, όπως συνιστά η Kristalina Georgieva, θα αυξήσει το δυναμικό ανάπτυξης, αλλά θα χρειαστεί χρόνος, για να μην αναφέρουμε ότι το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο δεδομένων των παραμέτρων που συνεπάγεται αυτή η λύση. Συνοπτικά, η λύση που προτείνεται για την επίτευξη του δεύτερου στόχου είναι αναποτελεσματική. Ο τρίτος στόχος, η προώθηση της αλληλεγγύης, είναι μέρος του δυτικού δόγματος στο οποίο κανείς δεν πιστεύει για πολύ καιρό, τα αναδυόμενα έθνη πρώτα για τα οποία προορίζεται. Δεν χρειάζεται να σταματήσετε εκεί. Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια καθαρά τυπική άσκηση, συμφωνημένη, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά επειδή κρύβει έναν από τους σημαντικότερους κινδύνους που απειλεί την παγκόσμια οικονομία: τα παράγωγα7 .
Καταγράφονται ως τραπεζικές υποχρεώσεις, εκτός ισολογισμού και ως εκ τούτου ξεφεύγουν από τους κανόνες προληπτικής εποπτείας που εκδίδουν οι εθνικές και διεθνείς αρχές. Η Credit Suisse –η 45η τράπεζα στον κόσμο– πολύ ενεργή ως αντισυμβαλλόμενος σε αυτή την αγορά, η οποία είχε ουσιαστικά χρεοκοπήσει εδώ και αρκετούς μήνες, εξαγοράστηκε από τον ανταγωνιστή της, την Union of Swiss Banks (UBS), στις 19 Μαρτίου. Έκπληξη είναι το γεγονός ότι η Kristalina Georgieva δεν αναφέρθηκε σε αυτό επειδή η αγορά παραγώγων –πιθανή αιτία αλλά όχι επίσημα εκφρασμένη– της χρεοκοπίας της Credit Suisse είναι μια τεράστια αγορά. Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, είναι 632,238 δισεκατομμύρια δολάρια, έξι φορές το παγκόσμιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν.
Ωστόσο, αυτή η αγορά που καλύπτει πολλά τμήματα της οικονομίας (συναλλαγματική ισοτιμία, επιτόκιο, πετρελαιοειδή, δημητριακά κ.λπ.) είναι εξαιρετικά κερδοσκοπική. Οι πιο ενεργές τράπεζες είναι πέντε αμερικανικές τράπεζες, η JPMorgan Chase, η Goldman Sachs, η Citigroup, η Bank of America και η Morgan Stanley, οι οποίες από μόνες τους αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ένα τρίτο του συνολικού κινδύνου (189.893 δισεκατομμύρια δολάρια).8 .
Για να περιορίσουν τους κινδύνους τους, τους εκφορτώνουν εν μέρει σε άλλες τράπεζες. Ως αντισυμβαλλόμενος, η Credit Suisse είναι επομένως το ίδιο εκτεθειμένη στον κίνδυνο χρεοκοπίας με αυτές τις τράπεζες. Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019, η αγορά μιας νύχτας της Νέας Υόρκης ή η αγορά «repos».9 , γνώρισε μια απροσδόκητη κρίση ρευστότητας που ανάγκασε την Ομοσπονδιακή Τράπεζα να παρέμβει. Δεν δόθηκε καμία εξήγηση, αλλά η φήμη υποδηλώνει ότι οι παίκτες αυτής της αγοράς δεν ήθελαν πλέον να δανείζουν στην Credit Suisse. Η παρέμβαση της Federal Reserve έσωσε προσωρινά την τράπεζα και η κρίση αποφεύχθηκε.
Τα παράγωγα είναι μια από τις κύριες αιτίες της ευθραυστότητας των συστημικών τραπεζών, όπως αποδείχθηκε από την κρίση των subprime του 2008. Από τη φύση τους κερδοσκοπικά, είναι ευαίσθητα στις διακυμάνσεις των επιτοκίων και στα πολιτικά γεγονότα.
Η αύξηση των επιτοκίων, ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι εντάσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας είναι όλοι παράγοντες που ενδέχεται να προκαλέσουν σημαντικές διακυμάνσεις στην αξία των περιουσιακών στοιχείων που υποστηρίζονται. Δεδομένης αυτής της αστάθειας, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια μεγάλη οικονομική κρίση. Ο κίνδυνος, σε αυτό το εύθραυστο περιβάλλον, είναι ότι μια συστημική τράπεζα θα παρασύρει ολόκληρο τον κλάδο στην πτώση της μέσω ενός φαινομένου ντόμινο χωρίς τη δυνατότητα για τις κεντρικές τράπεζες να ανακόψουν αυτή τη ροή, δεδομένου του μεγάλου όγκου παραγώγων.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου