Σημείωση: Αυτή είναι μια στήλη ειδικά κατασκευασμένη από την κορυφαία ρωσική επιχειρηματική καθημερινή Vedomosti .
Δεν μπορούμε καν να αρχίσουμε να φανταζόμαστε τις ανελέητες κυματιστικές επιπτώσεις που προέρχονται από τον γεωπολιτικό σεισμό του 2023 που συγκλόνισε τον κόσμο: Πούτιν και Σι, στη Μόσχα, σηματοδοτώντας την de facto αρχή του τέλους της Pax Americana .
Για περισσότερο από έναν αιώνα, αυτό ήταν το απόλυτο ανάθεμα για τις σπάνιες αγγλοαμερικανικές ηγεμονικές ελίτ: μια παγκόσμια στρατηγική συνεργασία, υπογεγραμμένη και σφραγισμένη, μεταξύ δύο ίσων ανταγωνιστών, συνυφασμένη με μια τεράστια παραγωγική βάση και την υπεροχή στην προσφορά φυσικών πόρων – με προηγμένα όπλα και ρωσική διπλωματική τεχνογνωσία προστιθέμενης αξίας.
Από τη σκοπιά αυτών των ελίτ, των οποίων το Σχέδιο Α ήταν πάντα μια υποτιμημένη εκδοχή του «διαίρει και βασίλευε» της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό δεν έπρεπε ποτέ να είχε συμβεί. Μάλιστα, τυφλωμένοι από την περηφάνια τους, δεν το είδαν ποτέ να έρχεται. Ιστορικά, δεν είναι καν ένα remix του Tournament of Shadows, αλλά μάλλον μια κακή αυτοκρατορία που έμεινε στη σκιά, " αφρίζοντας από το στόμα " (πνευματικά δικαιώματα Maria Zakharova).
Ο Σι και ο Πούτιν, σε ένα ενιαίο κίνημα Σουν Τζου, ακινητοποίησαν τον οριενταλισμό, τον ευρωκεντρισμό, την εξαιρετικότητα και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τη νεοαποικιοκρατία. Δεν είναι περίεργο που ο Παγκόσμιος Νότος ήταν καθηλωμένος σε αυτό που αναπτύχθηκε στη Μόσχα.
Για να προσθέσουμε προσβολή στον τραυματισμό, έχουμε την Κίνα, τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μακράν, μετρημένη σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (PPP), καθώς και τον μεγαλύτερο εξαγωγέα. Και έχουμε τη Ρωσία, μια οικονομία που, σε όρους ΣΔΙΤ, είναι ισοδύναμη ή και καλύτερη από τη Γερμανία – με το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ενέργειας στον κόσμο και δεν έχει αναγκαστεί να αποβιομηχανοποιηθεί.
Μαζί, σε συγχρονισμό, προσπαθούν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για την παράκαμψη του δολαρίου ΗΠΑ.
Εδώ είναι μια από τις πιο σημαντικές απαντήσεις του Προέδρου Πούτιν: « Υποστηρίζουμε τη χρήση του κινεζικού γιουάν για εποικισμούς μεταξύ Ρωσίας και χωρών στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική ».
Μια βασική συνέπεια αυτής της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συμμαχίας, που δημιουργήθηκε προσεκτικά τα τελευταία χρόνια, είναι ήδη σε εφαρμογή: η εμφάνιση μιας πιθανής τριάδας όσον αφορά τις παγκόσμιες εμπορικές σχέσεις και, από πολλές απόψεις, ένα παγκόσμιο εμπόριο πολέμου.
Η Ευρασία καθοδηγείται –και οργανώνεται σε μεγάλο βαθμό– από τη συνεργασία Ρωσίας-Κίνας. Η Κίνα θα διαδραματίσει επίσης βασικό ρόλο στον Παγκόσμιο Νότο, αλλά η Ινδία θα μπορούσε επίσης να αποκτήσει μεγάλη επιρροή, πήζοντας αυτό που θα ήταν ένα Κίνημα Αδέσμευτων (NAM) για τα στεροειδή. Και μετά υπάρχει το παλιό «απαραίτητο έθνος» που κυβερνά τους υποτελείς της ΕΕ και της Αγγλόσφαιρας που είναι συγκεντρωμένοι στα «Πέντε Μάτια».
Αυτό που πραγματικά θέλουν οι Κινέζοι
Ο ηγεμόνας, ως μέρος της αυτοκατασκευασμένης «διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες», ουσιαστικά ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη διπλωματία. Διαίρει και βασίλευε, εξ ορισμού, αποκλείει τη διπλωματία. Σήμερα, η εκδοχή της «διπλωματίας» τους έχει εκφυλιστεί περαιτέρω σε χονδροειδείς προσβολές που εκστομίζονται από μια σειρά από πνευματικά αμφισβητούμενους και ειλικρινά ανόητους αξιωματούχους των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου.
Δεν είναι περίεργο που ένας αληθινός κύριος, ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι « η Ρωσία δεν είναι πλέον εταίρος της ΕΕ… Η Ευρωπαϊκή Ένωση «έχασε» τη Ρωσία. Αλλά ευθύνεται η ίδια η Ένωση. Άλλωστε, τα κράτη μέλη της ΕΕ […] δηλώνουν ανοιχτά ότι η Ρωσία πρέπει να υποστεί μια στρατηγική ήττα. Γι' αυτό θεωρούμε την ΕΕ εχθρική οργάνωση ».
Ωστόσο, η νέα αντίληψη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, που ανακοινώθηκε από τον Πούτιν στις 31 Μαρτίου, είναι πολύ σαφής: η Ρωσία δεν θεωρεί τον εαυτό της «εχθρό της Δύσης» και δεν επιδιώκει να απομονωθεί.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σχεδόν κανένας ενήλικας για να μιλήσει στην άλλη πλευρά, αλλά μάλλον ένα σωρό ύαινες. Αυτό οδήγησε τον Λαβρόφ να τονίσει για άλλη μια φορά ότι θα μπορούσαν να ληφθούν «συμμετρικά και ασύμμετρα» μέτρα εναντίον όσων εμπλέκονται σε «εχθρικές» ενέργειες προς τη Μόσχα.
Όταν πρόκειται για το Exceptionalistan, είναι αυτονόητο: οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεχωρίζουν από τη Μόσχα ως τον κύριο αντιρωσικό υποκινητή και η συλλογική πολιτική της Δύσης περιγράφεται ως «ένας νέος τύπος υβριδικού πολέμου».
Ωστόσο, αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τη Μόσχα είναι τα πιο μακρινά θετικά: η συνεχής ενοποίηση της Ευρασίας. στενότερους δεσμούς με τους «φιλικούς παγκόσμιους κόμβους» της Κίνας και της Ινδίας· αυξημένη βοήθεια προς την Αφρική· μεγαλύτερη στρατηγική συνεργασία με τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, τα εδάφη του Ισλάμ –Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Αίγυπτος– και ASEAN.
Και αυτό μας φέρνει σε ένα ουσιαστικό στοιχείο που, όπως ήταν αναμενόμενο, αγνοήθηκε μαζικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης: το φόρουμ του Μποάο για την Ασία, το οποίο έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση της νέας αντίληψης για την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας.
Το Φόρουμ του Μποάο, το οποίο ξεκίνησε στις αρχές του 2001, δηλαδή πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, είχε ως πρότυπο το Νταβός, αλλά είναι η κορυφή της Κίνας διαρκώς, με τη γραμματεία να εδρεύει στο Πεκίνο. Το Μποάο βρίσκεται στην επαρχία Χαϊνάν, ένα από τα νησιά στον Κόλπο του Τόνκιν, σήμερα ένας τουριστικός παράδεισος.
Μία από τις κύριες συνεδριάσεις του φετινού φόρουμ ήταν αφιερωμένη στην ανάπτυξη και την ασφάλεια, υπό την προεδρία του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν, ο οποίος είναι επί του παρόντος πρόεδρος του Μποάο.
Έχουν γίνει πολλές αναφορές στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ανάπτυξης του Xi καθώς και στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Ασφάλεια – η οποία παρεμπιπτόντως ξεκίνησε στο Boao το 2022.
Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο αυτές πρωτοβουλίες συνδέονται άμεσα με την έννοια του ΟΗΕ για την ειρήνη και την ασφάλεια και την εξαιρετικά αμφίβολη ατζέντα του 2030 για την «αειφόρο ανάπτυξη» - η οποία δεν αφορά ακριβώς την ανάπτυξη και είναι ακόμη λιγότερο «αειφόρος». : είναι ένα παρασκεύασμα της uber-corporate του Νταβός. Από την πλευρά του, ο ΟΗΕ είναι ουσιαστικά όμηρος των ιδιοτροπιών της Ουάσιγκτον. Προς το παρόν, το Πεκίνο παίζει το παιχνίδι.
Ο πρωθυπουργός Li Qiang ήταν πιο συγκεκριμένος. Τονίζοντας την έννοια της «κοινότητας με κοινό μέλλον για την ανθρωπότητα» ως βάση για την ειρήνη και την ανάπτυξη, συνέδεσε την ειρηνική συνύπαρξη με το «πνεύμα του Μπαντούνγκ» – σε άμεση συνέχεια με την εμφάνιση του Κινήματος των Αδέσμευτων το 1955: αυτός θα πρέπει να είναι ο «ασιατικός τρόπος» αμοιβαίου σεβασμού και οικοδόμησης συναίνεσης – σε αντίθεση με «την αδιάκριτη χρήση μονομερών κυρώσεων και τη μακροπρόθεσμη δικαιοδοσία » και την άρνηση σε έναν « νέο ψυχρό πόλεμο ».
Αυτό οδήγησε τον Li Qiang να τονίσει την προθυμία της Κίνας να εμβαθύνει την εμπορική συμφωνία RCEP Ανατολικής Ασίας και να προωθήσει τις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου Κίνας-Ευρώπης.ASEAN. Όλα αυτά ενσωματώνονται στη νέα επέκταση της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), η οποία αντιτίθεται στον εμπορικό προστατευτισμό.
Για τους Κινέζους, αυτό που μετράει, εκτός από τις επιχειρήσεις, είναι οι πολιτιστικές αλληλεπιδράσεις, η ένταξη, η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η κατηγορηματική απόρριψη της «σύγκρουσης των πολιτισμών» και η ιδεολογική αντιπαράθεση.
Όσο και αν η Μόσχα προσυπογράφει πρόθυμα όλα τα παραπάνω – και στην πραγματικότητα τα εφαρμόζει στην πράξη μέσω της διπλωματικής της οξυδέρκειας – τόσο η Ουάσιγκτον είναι τρομοκρατημένη για το πόσο συναρπαστική θα είναι αυτή η κινεζική αφήγηση για ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Άλλωστε, η μόνη προσφορά της Αμερικής στην αγορά των ιδεών είναι η μονομερής κυριαρχία, διαίρει και βασίλευε και «είσαι μαζί μας ή εναντίον μας». Και στην τελευταία περίπτωση, θα υποστείτε κυρώσεις, θα παρενοχληθείτε, θα βομβαρδιστείτε ή/και θα υποβληθείτε σε αλλαγή καθεστώτος.
Είμαστε πάλι στο 1848;
Εν τω μεταξύ, στα υποτελή εδάφη, μπορεί να υπάρξει μια αναβίωση του 1848, όταν ένα μεγάλο επαναστατικό κύμα σάρωσε την Ευρώπη.
Το 1848, επρόκειτο για φιλελεύθερες επαναστάσεις. Σήμερα έχουμε ουσιαστικά λαϊκές αντιφιλελεύθερες (και αντιπολεμικές) επαναστάσεις – από αγρότες στην Ολλανδία και το Βέλγιο μέχρι μη ανασυγκροτούμενους λαϊκιστές στην Ιταλία και συνδυασμένους αριστερούς και δεξιούς λαϊκιστές στη Γαλλία.
Είναι ίσως πολύ νωρίς για να θεωρήσουμε ότι αυτή είναι μια ευρωπαϊκή άνοιξη. Αλλά αυτό που είναι σίγουρο σε πολλά γεωγραφικά πλάτη είναι ότι οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες τείνουν όλο και περισσότερο να απορρίψουν τον ζυγό της νεοφιλελεύθερης τεχνοκρατίας και τη δικτατορία του κεφαλαίου και της επιτήρησης. Για να μην αναφέρουμε την πολεμοχαρή του ΝΑΤΟ.
Καθώς σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα ελέγχονται από τεχνοκράτες, ο κόσμος δεν θα δει αυτή τη συζήτηση στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, υπάρχει μια αίσθηση στον αέρα ότι αυτό θα μπορούσε να προαναγγέλλει το τέλος μιας δυναστείας κινεζικού τύπου.
Στο κινεζικό ημερολόγιο, έτσι είναι πάντα τα πράγματα: το ιστορικό και κοινωνικό ρολόι τους λειτουργεί πάντα με περιόδους 200 έως 400 ετών ανά δυναστεία.
Υπάρχουν πράγματι σημάδια ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να είναι μάρτυρας μιας αναγέννησης.
Η περίοδος της αναταραχής θα είναι μακρά και επίπονη –λόγω των ορδών των αναρκοφιλελεύθερων που είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι της δυτικής ολιγαρχίας– ή όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μια μέρα. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: ο θάνατος της νεοφιλελεύθερης τεχνοκρατίας.
Έτσι θα μπορούσε η άποψη του Σι-Πούτιν να βρει το δρόμο της στη συλλογική Δύση: για να δείξει ότι αυτή η «νεωτερικότητα» ersatz (η οποία ενσωματώνει μια λυσσασμένη κουλτούρα ακύρωσης) είναι ουσιαστικά κενή από παραδοσιακές πολιτιστικές αξίες. , βαθιά ριζωμένη – είτε είναι Κομφουκιανισμός, Ταοϊσμός Ανατολική Ορθοδοξία. Οι κινεζικές και ρωσικές έννοιες ενός πολιτισμικού κράτους είναι πολύ πιο ελκυστικές από ό,τι φαίνονται.
Η (πολιτιστική) επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά, αλλά θα μπορεί να ασκήσει τη γοητεία της μέσω αμέτρητων καναλιών Telegram. Η Γαλλία, η οποία ήταν παθιασμένη με την εξέγερση σε όλη την ιστορία της, μπορεί κάλλιστα να βρεθεί στο προσκήνιο – για άλλη μια φορά.
Ωστόσο, τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν ανατραπεί το παγκόσμιο οικονομικό καζίνο. Η Ρωσία έδωσε στον κόσμο ένα μάθημα: ετοιμαζόταν σιωπηλά για έναν μακροχρόνιο ολοκληρωτικό πόλεμο. Τόσο πολύ που το βαθμονομημένο αντίθετό του ανέτρεψε τον οικονομικό πόλεμο, αποσταθεροποιώντας πλήρως το καζίνο. Η Κίνα, από την άλλη, εξισορροπεί ξανά και επίσης προετοιμάζεται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, υβριδικό ή όχι.
Ο ανεκτίμητος Michael Hudson, φρέσκος από το τελευταίο του βιβλίο, The Collapse of Antiquity, στο οποίο αναλύει επιδέξια τον ρόλο του χρέους στην Ελλάδα και τη Ρώμη, τις ρίζες του δυτικού πολιτισμού, εξηγεί συνοπτικά την τρέχουσα κατάστασή μας:
« Η Αμερική έχει κάνει μια έγχρωμη επανάσταση στην κορυφή, στη Γερμανία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία, ουσιαστικά, όπου η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης δεν αντιπροσωπεύει τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα (…) Οι Ηνωμένες Πολιτείες απλώς είπαν: – Δεσμευόμαστε να υποστηρίξουμε έναν πόλεμο της (αυτό που αποκαλούν) δημοκρατίας (με το οποίο εννοούν την ολιγαρχία, ή συγκεκριμένα τον ναζισμό της Ουκρανίας) ενάντια στην απολυταρχία (…) Η αυτοκρατορία είναι οποιαδήποτε χώρα αρκετά ισχυρή ώστε να αποτρέψει την εμφάνιση μιας ολιγαρχίας των πιστωτών, όπως η Κίνα απέτρεψε την ολιγαρχία των πιστωτών ".
Η «ολιγαρχία των πιστωτών» μπορεί επομένως να εξηγηθεί ως η τοξική τομή μεταξύ των υγρών ονείρων των παγκοσμιοποιητών για απόλυτο έλεγχο και της στρατιωτικοποιημένης κυριαρχίας πλήρους φάσματος.
Η διαφορά σήμερα είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα δείχνουν στον Παγκόσμιο Νότο ότι αυτό που τους επιφύλασσαν οι Αμερικανοί στρατηγοί –θα «παγώσετε στο σκοτάδι» αν παρεκκλίνετε από αυτό που λέμε– δεν ισχύει πλέον. Μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου βρίσκεται τώρα σε ανοιχτή γεωοικονομική εξέγερση.
Φυσικά, ο νεοφιλελεύθερος παγκοσμιοποιητικός ολοκληρωτισμός δεν θα εξαφανιστεί κάτω από μια αμμοθύελλα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Μας περιμένει ακόμα μια δίνη τοξικότητας: αναστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων, οργουελική προπαγάνδα, ομάδες χτυπημάτων, λογοκρισία, κουλτούρα ακυρώσεων, ιδεολογικός κομφορμισμός, παράλογοι περιορισμοί στην ελευθερία κινήσεων, μίσος, ακόμη και δίωξη των Untermenschen – Σλάβων – , διαχωρισμός, ποινικοποίηση της διαφωνίας, καψίματα βιβλίων, δίκες επίδειξης, πλαστά εντάλματα σύλληψης καγκουρό του ΔΠΔ, τρόμος τύπου Daesh.
Αλλά ο πιο σημαντικός μοχλός είναι ότι η Κίνα και η Ρωσία, η καθεμία με τις δικές της περίπλοκες ιδιοσυγκρασίες –και οι οποίες αμφότερες απορρίπτονται από τη Δύση ως μη αφομοιώσιμοι Άλλοι– επενδύουν σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία βιώσιμων οικονομικών μοντέλων που δεν συνδέονται, σε κανένα βαθμό, με Δυτικά χρηματοοικονομικά καζίνο ή/και δίκτυα εφοδιαστικής αλυσίδας. Και αυτό είναι που τρελαίνει τους Εξαιρετιστές – ακόμη πιο τρελούς από ό,τι είναι ήδη.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
πηγή: Vedomosti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου