Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα είναι η ιερότερη εορτολογική περίοδος της Εκκλησίας μας και αποτελεί πλουσιότατο αντλιοστάσιο πνευματικού ανεφοδιασμού για τους πιστούς.
Οι άγιοι Πατέρες, με περισσή σοφία, όρισαν να θυμούμαστε αυτές τις άγιες ημέρες πρόσωπα και γεγονότα, τα οποία έχουν έντονο διδακτικό χαρακτήρα για την πνευματική μας πορεία και προκοπή.
Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και αυτό της αμαρτωλής γυναίκας, η οποία άλειψε τον Κύριο με πολύτιμο μύρο. Ποιούμε ανάμνηση αυτού του σημαντικού γεγονότος τη Μεγάλη Τετάρτη όπου, σύμφωνα με το ιερό συναξάρι της ημέρας «Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιούμεθα οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονεν».
Σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση, ο Κύριος πριν μπει στην Ιερουσαλήμ, προσκλήθηκε για δείπνο στο σπίτι κάποιου πλούσιου, ονόματι Σίμωνος, ο οποίος ανήκε στην τάξη των φαρισαίων. Κάποια γυναίκα αμαρτωλή όταν έμαθε ότι ο Κύριος ήλθε στην πόλη, ζήτησε να μάθει σε πιο σπίτι έχει καταλύσει. Και ενώ έτρωγαν και συζητούσαν, ξάφνου μπήκε στο σπίτι η γυναίκα εκείνη, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο πολύτιμο μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω Του, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται γοερά. Άνοιξε αμέσως το δοχείο και άρχισε να ρίχνει απλόχερα το μύρο και να πλένει με αυτό πόδια του Ιησού. Μαζί με το πολύτιμο μύρο έσμιγε και τα καυτά δάκρυά της, τα οποία έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Καθώς άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα πλούσια μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια Του, καταφιλώντας τα αδιάκοπα.
Το ξαφνικό και πρωτοφανές αυτό γεγονός έγινε αιτία σφοδρού σκανδαλισμού για τους «καθώς πρέπει» συνδαιτυμόνες του δείπνου.
Ο Φαρισαίος οικοδεσπότης απόρησε και διαλογιζόταν: Αυτός εδώ είναι προφήτης, δε γνωρίζει το ποιόν αυτής τη γυναίκας και την αφήνει να τον αγγίξει; Δε φοβάται το μολυσμό από μια πόρνη; Ο καρδιογνώστης Χριστός απάντησε στον Σίμωνα την σύντομη παραβολή των δανειστών. Κάποιος του είπε, δάνεισε χρήματα σε δύο ανθρώπους, στον πρώτο πεντακόσια δηνάρια και στον δεύτερο πενήντα.
Όταν έπρεπε να τα επιστρέψουν αυτοί δεν είχαν και ο δανειστής τους τα χάρισε. Και ρωτά το Σίμωνα: ποιος από τους δυο θα χρωστάει μεγαλύτερη χάρη στον δανειστή; Ο Σίμων απάντησε: αυτός που του χαρίστηκε το μεγαλύτερο ποσό. Σωστά απάντησες του είπε ο Ιησούς. Για κοίταξε αυτή τη γυναίκα.
Εγώ μπήκα στο σπίτι σου και δεν μου έπλυνες τα πόδια με νερό, όμως εκείνη μου τα έπλυνε με τα δάκρυά της και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Χαιρετισμό δε μου έδωκες, όμως αυτή δε σταμάτησε στιγμή να μου φιλάει τα πόδια.
Με λάδι δεν μου άλειψες το κεφάλι, όμως αυτή με πανάκριβο μύρο μου άλειψε τα πόδια. Δεν αξίζει να της πω: «σου συγχωρούνται οι τόσες πολλές αμαρτίες σου, διότι με αγάπησες τόσο πολύ»; Γυρίζοντας προς τη γυναίκα της είπε: «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Τότε άρχισαν οι συνδαιτυμόνες να διερωτώνται: ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Ο Χριστός ξαναλέγει στη γυναίκα: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».
Η γυναίκα, όπως φαίνεται, αυτή ήταν διαβόητη για την αμαρτωλότητά της. Τη γνώριζαν όλοι και γι’ αυτό παραξενεύτηκαν όταν την είδαν να «παραβιάζει» το «άσυλο της ηθικής τους» συνάντησης. Δεν έπρεπε να «μολύνει» με την παρουσία της τα «καθώς πρέπει» σαλόνια τους. Την ήθελαν και την ανέχονταν μόνο ως πόρνη, περιφερόμενη στα καταγώγια και στους βρώμικους και σκοτεινούς δρόμους, για να ικανοποιεί τις πορνικές τους αμαρτωλές έξεις. Την ήθελαν ως ένα σκεύος αμαρτωλής ηδονής και τίποτε περισσότερο. Στην κοινωνική και θρησκευτική ζωή της πόλεως δεν
είχε θέση, ήταν το μίασμα, την οποία έπρεπε να αποφεύγουν. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Σίμων ο οικοδεσπότης, όταν είδε να μπαίνει στο «καθώς πρέπει» σπίτι του εκείνη και να το «μιαίνει». Πολλώ δε μάλλον να αγγίζει τον υψηλό καλεσμένο του ραβίνο.
Η ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση είχε (και έχει) ως βασικό της δόγμα την αρχή του «δούναι και λαβείν» ανθρώπου και Θεού. Ο τηρητής των θείων εντολών, έστω τυπικά και (ακόμη χειρότερα) υποκριτικά, χωρίς εσωτερική αλλαγή, απαιτούσε από το Θεό ανταμοιβή, και ο Θεός ήταν υποχρεωμένος να σεβαστεί αυτή τη «συναλλαγή» και να ικανοποιήσει την απαίτησή του! Η πόρνη βεβαίως, σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις, ήταν ολότελα απορριπτέα από το Θεό, διότι δεν είχε να επιδείξει ορατό σημείο τήρησης του θείου νόμου. Ήταν καταραμένη και δίκαια αποβλητέα από την φαρισαϊκή υποκριτική κοινωνία. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι συμποσιαστές του δείπνου και γι’ αυτό αντέδρασαν με αυτόν τον τρόπο.
Το σώμα της αμαρτωλής αυτής γυναίκας είχε παραδοθεί βεβαίως εξ’ ολοκλήρου στο βόρβορο της αμαρτίας και της διαφθοράς και το χειρότερο παρέσυρε και άλλου στη διαφθορά. Όμως, μέσα στα κατάβαθα της ψυχής της, σιγόκαιγε αμυδρή φλόγα λυτρώσεως. Ο ψυχικός της κόσμος δεν είχε διαφθαρεί ολοκληρωτικά. Η παρουσία του Σωτήρα Χριστού στην πόλη εκείνη λειτούργησε στην καρδιά της ως ισχυρότατος άνεμος, ο οποίος θέριεψε την αδύναμη φλόγα λυτρώσεως και την έκαμε πυρακτωμένο καμίνι, ασυγκράτητη ορμή για μετάνοια και σωτηρία και γι’ αυτό έτρεξε κοντά Του με τον χαρακτηριστικό αυτό τρόπο.
Αλλά δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παρήλθε ανεπιστρεπτί το καθεστώς του νόμου και της μισθαποδοσίας, και ανέτειλε η εποχή της χάρητος και του ελέους. Ο Θεός είναι πέρα και πάνω από κάθε φτηνή συναλλαγή και εκδούλευση. Γι’ αυτό και ο Κύριος καυτηρίασε με τον πιο έντονο τρόπο την υποκριτική και ωφελιμιστική προσέγγιση του Θεού, κάτι που δε μπόρεσε να καταλάβει και να αποδεχτεί η ιουδαϊκή κοινωνία. Ο Θεός, ως άπειρη αγάπη, κινείται από αγάπη και ευσπλαχνία. Αγαπά με υπερβάλλοντα ζήλο τα πλάσματά Του και ιδιαίτερα τον άνθρωπο, ώστε: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενήέδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήναιώνιον. Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν.3,16-17), ακόμη και«του ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ’ υπέρ πάντων παρέδωκεν αυτόν» (Ρωμ.8,32).
Ο Χριστός, εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διάφορη από εκείνη της ιουδαϊκής κοινωνίας και του μετέπειτα «χριστιανικού» πουριτανισμού.
Ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν είναι μιασμένος από τη φύση του, διότι το κακό δεν έχει οντολογικό χαρακτήρα. Δεν είναι μέρος της υπόστασής του. Το κακό είναι παρείσακτη ασθένεια της ψυχής, κάτι ανάλογο με τις ασθένειες του σώματος, το οποίο ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει ως «ιό όφεως» (Ρωμ.3,13), δάγκωμα φαρμακερούφιδιού και κατά τον ιερό Δαμασκηνό: «η κακία ουδέν έτερον εισίν, ειμή αναχώρησις του αγαθού, ώσπερ το σκότος του φωτός αναχώρησις», και ο άνθρωπος δεν έχει «εν τη φύσει αυτού το αμαρτάνειν, αλλ’εν τη ποαιρέσει μάλλον» (P.G.94,973,924).
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής χαρακτηρίζει την αμαρτία ως «αστοχία» και τον αμαρτωλό ως «άστοχον». Περιττεύει βεβαίως να αναφέρουμε ότι η έννοια της αμαρτίας κατά την ορθόδοξο διδασκαλία, δεν έχει ουδεμία σχέση με την αντίχριστη δικανική αντίληψη, της παράβασης νόμων και της επιβολής ποινών για αποκατάσταση της «ηθικής τάξεως», της αιρετικής δυτικής «χριστιανοσύνης».
Κατά συνέπεια ο αμαρτωλός είναι ένας πνευματικά ασθενής, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια και τρόπους ιάσεως. Το πρώτιστο φάρμακο – αντίδοτο κατά της πνευματικής
ασθένειας, έδωσε ο Χριστός και είναι η μετάνοια, δηλαδή η μεταστροφή του νου και της προαιρέσεως από την αστοχία και τη νόσο της αμαρτίας.
Η μετάνοια είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο, διότι τον επαναφέρει από την «παρά φύσιν» στην «κατά φύσιν» κατάσταση και πορεία του, αυτό που ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει ως «παλαιό άνθρωπο» (Εφ.4,22.Κολ.3,10) και «καινό άνθρωπο» (Εφ.2,15.Κολ.3,10) και που κατά τον ιερό Χρυσόστομο: «η αρετή κατά φύσιν εστίν η δε κακία παρά φύσιν, καθάπερ νόσος και υγεία» (P.G.62,21).Η μετάνοια ανοίγει το δρόμο για τον ουρανό και μάλιστα στους πιο αμαρτωλούς των ανθρώπων, όπως είπε και ο Κύριος: «Αμήν λέγω υμίν, ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού …(ότι) οι τελώναι και αι πόρναιε πίστευσαν» (Ματθ.21,31,32), διότι αυτοί έχουν περισσότερο τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους, παρά οι έχοντες τη λαθεμένη αίσθηση της αγιότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος ένοικος του παραδείσου είναι ο μετανοών επί του σταυρού ληστής, «βαλών κλείδα τα μνησθητί μου»! Δ εν είναι τυχαίο το φαινόμενο στην ιστορία της Εκκλησίας μας, όπου οι μεγαλύτεροι άγιοι να διατελούν σε διαρκή μετάνοια!
Η αγία μας Εκκλησία δεν μοιάζει με τις άλλες θρησκείες, δεν είναι καν θρησκεία, με την έννοια που ο κόσμος θεωρεί τη θρησκεία. Η ιουδαϊκή θρησκεία, έστω η τελειότερη του προχριστιανικού κόσμου, δε μπορούσε να δεχτεί τη μετάνοια της πόρνης, την οποία δέχτηκε ο Χριστός και την αποκατέστησε στη θέση που της ταίριαζε.
Η Εκκλησία μας είναι πνευματικό θεραπευτήριο ψυχών, η οποία αναγεννά τους αμαρτωλούς, δεχόμενη τη μετάνοιά τους, και τους επανασυνδέει με τον πολυεύσπλαχνο Δημιουργό τους. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων τονίζει: «Καθολική με καλείται η Εκκλησία… και δια το καθολικώς ιατρεύειν μεν και θεραπεύειν άπαν το των αμαρτιών είδος,των δια ψυχής και σώματος επιτελουμένων» (Κατηχ.18,23, P.G.33,1044). Καμιά θρησκεία δεν κάνει κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα, προσδένει τον αμαρτωλό σε απίστευτες θρησκευτικού χαρακτήρα υποχρεώσεις, επιδεινώνοντας το πρόβλημά του. Η Εκκλησία μας είναι το «πανδοχείον» που άφησε ο Καλός Σαμαρείτης τον περιπεσόντα στους ληστές τραυματία για να θεραπευτεί και μάλιστα δωρεάν, με έξοδα του ευεργέτη του (Λουκ.10,34)!
Η αφιέρωση της ημέρας αυτής στην μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους αγίους πατέρες.
Η μορφή της προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος για να δείξει και σε μας πως ο Λυτρωτής μας Χριστός ήλθε «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ.19,10) και «δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκ.10,45).Πως Αυτός είναι ο μοναδικός σωτήρας του κόσμου, ο Οποίος συγχωρεί αμαρτίες και αναγεννά τον άνθρωπο σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται και το μόνο που ζητά είναι η μετάνοιά μας και τίποτε περισσότερο. Τα άλλα είναι δική Του μέριμνα.
Έτσι λοιπόν ζητά και από εμάςνα μετανοήσουμε και να συντριβούμε, σαν την πόρνη, και να δείξουμε έμπρακτη μετάνοια ώστε να μπορούμε να ακολουθήσουμε συνειδητά και επάξια το Χριστό μας στο Πάθος και την Ανάστασή Του.
Άλλωστε η αμαρτία είναι μια μορφή πνευματικής πορνείας και με αυτή την έννοια είμαστε όλοι πόρνοι! Να αποβάλλουμε το δαιμονικής εμπνεύσεως αίσθημα της απελπισίας και να ζητήσουμε από το Σωτήρα μας ταπεινά να ανοίξει «τας πηγάς των δακρύων μας» και να συγχωρήσει τον «ζωφόδη τε και ασέληνον έρωτα της αμαρτίας» μας, ο οποίος είναι φωλιασμένος και ριζωμένος στην ψυχή μας. Να συνειδητοποιήσουμε πως η μετάνοια, ως ύψιστη δωρεά, ανανεώνει την ουρανοδρόμο πορεία μας προς το Χριστό και την τελείωσή μας. Καλός χριστιανός δεν είναι εκείνος, ο οποίος γεμάτο κομπασμό και εγωιστική αυτάρκεια, ισχυρίζεται ότι έφτασε σε επίπεδο αγιότητας και
δεν χρειάζεται πια άλλο αγώνα, αλλά ο διατελών σε διαρκή μετάνοια. Γι’ αυτό και ο ιερός υμνογράφος της Μ. Τετάρτης αναφέρει πως εγώ (ο κάθε πιστός), «υπέρ την πόρνην ανομήσας»!
Η Σταυρική Θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί το κορυφαίο κεφάλαιο στη διαδικασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Διότι μυστηριωδώς πως, την αγία εκείνη Παρασκευή της σταυρώσεως, συντελέσθηκε στον φρικτό Γολγοθά η καταλλαγή ανθρώπου και Θεού, αυτό που δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν οι αναρίθμητες θυσίες του προχριστιανικού παρελθόντος.
Ο Χριστός “άπαξ περί αμαρτιών απέθανεν, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα ημάς προσάγη τω Θεώ” (1 Πετρ.3:18) γενόμενος ο ίδιος “αντίλυτρον υπέρ πάντων” (1 Τιμ.2:6), “παρέδωκεν εαυτόν υπερ ημών προσφοράν και θυσίαν τω Θεώ εις οσμήν ευωδίας” (2 Πετρ.2:2).
Αιτία της θείας Θυσίας υπήρξε αναμφίβολα η ανθρώπινη ανταρσία κατά του Θεού και η κυριαρχία του κακού στην ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος ως τέλειο και ελεύθερο δημιούργημα του Θεού, κάνοντας κακή χρήση του αυτεξουσίου του, ξέπεσε από τον ανοδικό του προορισμό και έφτασε μέχρι τις εσχατιές της πτώσης (Γεν.κεφ.3). Η μεταστροφή του ήταν αδύνατη διότι η φύση του είχε φθαρεί σε βαθμό τέτοιο, ώστε δεν μπορούσε ο ίδιος με τις δικές του δυνάμεις να αυτολυτρωθεί. Η ενοχή του απέναντι στο Θεό ήταν τόσο μεγάλη ώστε μόνο ο θάνατός του μπορούσε να διορθώσει αυτή την ανταρσία και την ύβρη. Με αυτή όμως τη λογική έπρεπε να πεθάνει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος προκειμένου να εκλείψει μαζί του η αμαρτία και το κακό. Γι’ αυτό ο άνθρωπος μέσα στη σκοτοδίνη της αμαρτίας εφεύρε ως αντίδοτο την έννοια της θυσίας ως αντιπροσωπευτικό θάνατο εξιλέωσης απέναντι στο δίκαιο Θεό. Έτσι καθιερώθηκαν στην αρχή οι ανθρωποθυσίες, όπου το χύσιμο του πολυτίμου αίματος μέλους της κοινότητας έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι εξευμενίζονταν το θείο. Αργότερα με την πρόοδο του ανθρωπίνου πνεύματος αντικαταστάθηκε η ανθρωποθυσία με τη ζωοθυσία, πιστεύοντας ότι το αίμα του θυσιαζομένου ζώου μπορεί να φέρει την καταλλαγή με το Θεό (Λευιτ.14:11).
Οι θυσίες έλαβαν σπουδαία θέση στη ζωή του προχριστιανικού ανθρώπου και γι’ αυτό γύρω από τις τελετουργίες αυτών αναπτύχθηκε οργανωμένο θρησκευτικό σύστημα και ιερατείο. Οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να μείνουν έξω από αυτή την πρακτική. Η μωσαϊκή θρησκεία έδινε ιδιαίτερη σημασία στις τελετουργίες των θυσιών (Λευιτ.14:11). Οι ιερείς και ιδιαίτερα ο αρχιερεύς ήταν ο “ενδιάμεσος” μεταξύ του λαού και του Θεού (μεσίτης). Ενδιαφέρον είχε η ιλαστήρια θυσία του τράγου κατά την ημέρα του Εξιλασμού, με το αίμα του οποίου ραντίζονταν ο λαός, ως ιλασμός των αμαρτιών του (Λευιτ.16:18, Εβρ.9:7).
Η αναποτελεσματικότητα όμως των θυσιών ήταν συνείδηση όλου του προχριστιανικού κόσμου, γι’ αυτό και ήταν επαναλαμβανόμενες. Οι μεσίτες ιερείς δεν ικανοποιούσαν την ανάγκη της συνδιαλλαγής με το Θεό. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να παρακμάσουν στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια όλες οι παραδοσιακές θρησκείες και να παραχωρήσουν τη θέση τους σε άλλες μυστηριακές και παράλογες λατρείες (Ίσιδος, Κυβέλης, Μίθρα, κλπ), αναζητώντας εναγωνίως οι άνθρωποι την πραγματική λύτρωση.
Οι θυσίες αυτές υπήρξαν τύποι της Μεγάλης Σταυρικής Θυσίας του Χριστού, όπως και οι ιερείς υπήρξαν τύποι του Μεσίτη Χριστού (Εβρ.4:14). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός σωτήρας, ο Οποίος απεστάλη από το Θεό Πατέρα για να λυτρώσει πραγματικά και μόνιμα το ανθρώπινο γένος, ως αποτέλεσμα της άμετρης αγάπης Του (Ιωάν.3:15). Επιτέλεσε το σωτήριο επί γης έργο Του, όπως είναι γνωστό, δια του τρισσού αξιώματός Του, του προφητικού, του βασιλικού και του αρχιερατικού.
Το αρχιερατικό αξίωμα ασκήθηκε με τη Σταυρική επί του φρικτού Γολγοθά Θυσία Του. Την αναποτελεσματικότητα των ανθρωπίνων θυσιών, ότι “αδύνατον αίμα
τράγων και ταύρων αφαιρείν αμαρτίαις” (Εβρ.10:4), ήρθε να αντικαταστήσει η υπέρτατη Θυσία του Χριστού, ως η μόνη αληθινή, δεκτή από το Θεό και αποτελεσματική θυσία. Ο Ιησούς Χριστός μόνος Αυτός “δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι” (Εβρ.2:18) διότι είναι αληθινός Θεός, “απαύγασμα της δόξης” του Θεού (Εβρ.1:3). Προκειμένου να ιερουργήσει την ανθρώπινη σωτηρία κατέστη μέγας και αιώνιος αρχιερεύς “κατά την τάξιν Μελχισεδέκ” (Εβρ.5:6) Η δική του ιεροσύνη είναι ασύγκριτα ανώτερη από την ααρωνική, καθότι εκείνη υπήρξε, όπως είπαμε, τύπος και σκιά της ιεροσύνης Αυτού και η οποία ιερουργούσε αιματηρές αναποτελεσματικές ζωοθυσίες, μη μπορώντας “αφερείν αμαρτίας” (Εβρ.10:4).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ιερούργησε πάνω στο φρικτό Γολγοθά την αληθινή και αποτελεσματική θυσία για την πραγματική και μόνιμη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. “Χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μείζονος σκηνής, ου χειροποιήτου, τούτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, δια δε του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος” (Εβρ.9:11-12). Ως ιερείο άμωμο έθυσε τον ίδιο Του τον εαυτό, “περί αμαρτίας προσφορά” (2 Κορ.5:21) πάνω στον τελειότερο και ιερότατο βωμό, τον Σταυρό και το εκχυθέν τίμιο αίμα Του το “περί πολλών εκχυνόμενον” (Ματθ.26:28), απέπλυνε τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων όλων των εποχών. Στο εξής “ηγιασμένοι εσμέν δια της προσφοράς του σώματος του Χριστού εφάπαξ… αυτός δε μίαν υπέρ αμαρτιών προσενέγγας θυσίας εις το διηνεκές… μία γαρ προσφορά τετελείωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζομένους” (Εβρ.10:10-14).
Η Μεγάλη Θυσία του Χριστού κατήργησε όλες τις άλλες θυσίες, ακόμα και τις θυσίες του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν είναι τυχαίο το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού την ώρα που εξέπνευσε ο Κύριος επί του Σταυρού και αποκαλύφτηκαν τα Άγια των Αγίων. (Ματθ.27:51, Λουκ.23:45). Δεν είναι επίσης τυχαία η καταστροφή του Ναού από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. και η οριστική παύση των θυσιών μέχρι σήμερα! Η αποστολή του Ιουδαϊσμού, του Ναού και των θυσιών είχε ολοκληρωθεί την ημέρα εκείνη.
Η ουσία της Σταυρικής Θυσίας του Χριστού είναι για την Ορθόδοξη διδασκαλία ακατανόητη στον ανθρώπινο νου. Αποτελεί μέγα μυστήριο, του οποίου μόνο τα σωτήρια αποτελέσματα μπορούμε να δούμε. Αντίθετα η αιρετική ετεροδοξία, προσπάθησε λανθασμένα να κατανοήσει αυτό το μυστήριο. Η παποσύνη την κατανόησε με ενδοκοσμική νομικίστικη έννοια, διδάσκοντας ότι η θυσία του Χριστού έγινε για να ικανοποιηθεί η θεία δικαιοσύνη, η οποία προσβλήθηκε εξαιτίας της πτώσεως του ανθρωπίνου γένους! Ο προτεσταντισμός διδάσκει τη βλάσφημη θεωρία ότι ο Χριστός κατέβαλε στο διάβολο το αίμα Του, ως λύτρο, για την εξαγορά των ανθρώπων από αυτόν!
Η Μεγάλη Σταυρική Θυσία του Χριστού εγκαινίασε μια νέα εποχή για τους πιστούς Του. Δι’ αυτής επιτεύχθηκε η πολυπόθητη καταλλαγή μεταξύ αυτών και του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μεγάλος σύνδεσμος μεταξύ αυτών των δύο (Εφ.2:13), ο αληθινός μεσίτης (1Τιμ.2:5), ο Οποίος μεσιτεύει αδιάκοπα στον Πατέρα για όλους όσους επικαλούνται το άγιο όνομά Του. Η άπαξ συντελεσθείσα υπέρτατη Θυσία επαναλαμβάνεται στα ιερά θυσιαστήρια των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις το διηνεκές για τον αγιασμό και τη σωτηρία των πιστών (Λουκ.22:20), ως η σπουδαιότερη λατρευτική πράξη της Εκκλησίας μας.
Η Μεγάλη Παρασκευή είναι για μας τους ορθοδόξους η ιερότερη μέρα, διότι κατ’ αυτήν συνήφθη η νέα διαθήκη μεταξύ Θεού και ανθρώπου δια του τιμίου αίματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Εβρ.8:15), συντελέσθηκε η απολύτρωση και άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την αιώνια ζωή. Δια της υπερτάτης Θυσίας Του “εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του υιού αυτού” (Ρωμ.5:10). Στο εξής ο αναγεννημένος “εν τω αίματι του Χριστού” (Εφ.2:13) άνθρωπος “ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός’ ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού” (Γαλ.4:5).
Λάμπρος Κ. Σκόντζος (Συντακτική ομάδα του Mytilenepress) είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Έτος αποφοίτησης 1986. Έγγαμος και πατέρας τριών κοριτσιών. Υπηρέτησε στο Υπουργείο Παιδείας στη διοίκηση της Εκπαίδευσης. Υπηρέτησε παράλληλα με τη δημόσια υπηρεσία του για 13 χρόνια στην Εκπαίδευση ως θεολόγος καθηγητής. Γράφει ανελλιπώς εδώ και 25 χρόνια πραγματείες θεολογικού, κοινωνικού, ιστορικού κλπ περιεχομένου. Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 1000 εργασίες.
Τελευταία γράφει κυρίως κατά των αιρέσεων. Από το έτος 1987 είναι συνεργάτης της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Έχει συγγράψει το εορτολογικό αφιέρωμα στην ιστοσελίδα της. Από το 2001 είναι άμεσος συνεργάτης του γραφείου αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου. Είναι μέλος της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων και μέλος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Μελέτης Αρχαιολατρίας – Νεοειδωλολατρίας. Είναι υπεύθυνος του γραφείου αιρέσεων της Ι. Μητροπόλεως Καισαριανής και του αντιαιρετικού σεμιναρίου. Συνεργάζεται με πολλές οργανώσεις, επίσημα έντυπα, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες.
Επίσης συμμετέχει ως εισηγητής στις κατ’ έτος Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Έχει κληθεί από πάμπολλες ενώσεις και σωματεία ως εισηγητής. Συμμετέχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Κατά τις μεγάλες εορτές ομιλεί στο ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου