Σε περιόδους ειρήνης όσο και σε περιόδους πολέμου, η κυριαρχία της Δύσης στον υπόλοιπο κόσμο, όσο και των Ηνωμένων Πολιτειών επί των συμμάχων τους, περνά μέσα από τα όργανα του Νόμου.
Για αυτό τα Διεθνή Δικαστήρια δεν επιδιώκουν να απονείμουν δικαιοσύνη, αλλά να επιβεβαιώσουν την τάξη του κόσμου και να τιμωρήσουν όσους την αμφισβητούν. Η νομοθεσία των ΗΠΑ και η ευρωπαϊκή νομοθεσία χρησιμεύουν επίσης για να υποχρεώσουν τον υπόλοιπο κόσμο να σεβαστεί τις πολιτικές της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Αυτό το σύστημα αρχίζει να ξεθωριάζει.
Από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Δυτικοί χρησιμοποίησαν τα διεθνή δικαστήρια και την αμερικανική δικαιοσύνη για να επιβάλουν το δίκαιο τους. Καταδικάζουν αυτούς που πολεμούν και δεν κρίνουν ποτέ τους εγκληματίες τους. Αυτή η αντίληψη περί δικαιοσύνης έχει γίνει το απόλυτο παράδειγμα της πολιτικής τους των «διπλών σταθμών». Ωστόσο, η αποδυνάμωση της δυτικής κυριαρχίας από τη νίκη της Ρωσίας στη Συρία και ακόμη περισσότερο από τον πόλεμο στην Ουκρανία αρχίζει να έχει επιπτώσεις σε αυτό το σύστημα.
Το τέλος της δυτικής κυριαρχίας ξεκίνησε το 2016
Στις 5 Μαΐου 2016, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κήρυξε τη νίκη του πολιτισμού επί της βαρβαρότητας, δηλαδή της Συρίας και της Ρωσίας επί των τζιχαντιστών που οπλίζονται και υποστηρίζονται από τη Δύση. Οργάνωσε μια τηλεοπτική συμφωνική συναυλία στα ερείπια της Παλμύρας, της αρχαίας πόλης όπου η βασίλισσα Ζηνοβία είχε συγκεντρώσει όλες τις θρησκείες σε αρμονία. Συμβολικά, αυτή η συναυλία της Ορχήστρας Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης είχε τον τίτλο: «Προσευχή για την Ειρήνη». Ο κ. Πούτιν μίλησε εκεί μέσω τηλεδιάσκεψης.
Οι δυτικοί λαοί δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε γιατί δεν γνώριζαν ότι οι τζιχαντιστές ήταν μόνο μαριονέτες των μυστικών τους υπηρεσιών. Στα μάτια τους, και ειδικά μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν εχθροί τους. Δεν κατάλαβαν ότι η ζημιά των τζιχαντιστών στο σπίτι και στον υπόλοιπο κόσμο δεν ήταν καθόλου το ίδιο μέγεθος. Για παράδειγμα, οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 – που αποδίδονται ενάντια σε κάθε λογική στους τζιχαντιστές – σκότωσαν 2.977 ανθρώπους, ενώ το Daesh σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες Άραβες και Αφρικανούς.
Το τέλος των οργάνων της διεθνούς δικαιοσύνης
Η δίκη που ξεκίνησε στη Χάγη το 2011 ενός Αφρικανού ηγέτη που ανατράπηκε από Δυτικούς άλλαξε τη διάθεση μετά τη συναυλία στην Παλμύρα. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα: το 2000, ο Laurent Gbagbo εξελέγη πρόεδρος της Ακτής του Ελεφαντοστού. Ο άνθρωπος είναι υποψήφιος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρώτα ίδρυσε ένα αυταρχικό καθεστώς ευνοώντας ορισμένες εθνοτικές ομάδες εις βάρος άλλων. Τότε, συνειδητοποιεί ότι πλουτίζει μόνο χάρη στον σύμμαχό του και αποφασίζει να υπηρετήσει την πατρίδα του. Αμέσως, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία ενθαρρύνουν μια εξέγερση εναντίον του, διαφωνώντας για τα λάθη που τον έκαναν να διαπράξει. Τελικά, μετά την παρέμβαση των Ηνωμένων Εθνών, ο γαλλικός στρατός ανέτρεψε τον Πρόεδρο Γκμπαγκμπό το 2011 και τοποθέτησε τον Πρόεδρο Alassane Ouattara, προσωπικό φίλο του Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Ο έκπτωτος Γκμπαγκμπό συλλαμβάνεται για να δικαστεί από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για «γενοκτονία». Ωστόσο, βλέποντας την παλίρροια να αλλάζει διεθνώς, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδείξει τα γεγονότα. Αθώωσε τον Laurent Gbagbo, το 2019, στη συνέχεια κατέθεσε έφεση το 2020. Έκτοτε, έχουμε δει τη γαλλική παρουσία στην Αφρική να μειώνεται αδυσώπητα.
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, σε αντίθεση με το σχέδιο των ιδρυτών του, είχε γίνει όργανο κυριαρχίας που καταδίκαζε μόνο τους Αφρικανούς εθνικιστές. Δεν έχει ερευνήσει ποτέ τα εγκλήματα των προέδρων των ΗΠΑ, των Βρετανών πρωθυπουργών ή των Γάλλων προέδρων. Ο προκατειλημμένος χαρακτήρας του στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού φάνηκε όταν ο εισαγγελέας του, Λουίς Μορένο Οκάμπο, ισχυρίστηκε ψευδώς ότι κρατούσε τον Σαΐφ αλ-Ισλάμ Καντάφι για να αποθαρρύνει τους Λίβυους να αντισταθούν στον παράνομο πόλεμο του ΝΑΤΟ.
Η αρχή της ίσης διεθνούς δικαιοσύνης για όλους
Ομοίως, στις 30 Δεκεμβρίου 2022, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο καλούσε το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης, το εσωτερικό δικαστήριο του ΟΗΕ, να κρίνει την ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης. Πρόκειται για μια θεαματική ανατροπή της πλειοψηφίας μιας και αυτή η κατοχή διαρκεί… 75 χρόνια. Αναμφίβολα, το Δικαστήριο θα καταδικάσει το Ισραήλ, αναγκάζοντας τα 195 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών να επισύρουν τις συνέπειες.
Τα δυτικά κράτη προσπαθούν τώρα να δημιουργήσουν ένα νέο δικαστήριο αφού αυτά που υπάρχουν είναι πέρα από τον έλεγχό τους. Οι υποστηρικτές του σκοπεύουν να «καταδικάσουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν για ρωσικά εγκλήματα στην Ουκρανία». Ως εκ τούτου, είναι ζήτημα να κάνουμε τους ανθρώπους να ξεχάσουν την ευθύνη της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ που συνυπέγραψαν τις Συμφωνίες του Μινσκ, χωρίς ποτέ να σκοπεύουν να τις εφαρμόσουν, επιτρέποντας τη δολοφονία 20.000 Ουκρανών. Είναι επίσης θέμα άρνησης ότι, λόγω της ευθύνης προστασίας, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν παρενέβη στρατιωτικά για να επιβάλει αυτές τις Συμφωνίες, που επικυρώθηκαν με την απόφαση 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Κάθε στρατιωτική επιχείρηση προκαλεί θύματα. Συχνά άδικα. Αυτή είναι η ουσία των πολέμων, που τους διαφοροποιεί από τις αστυνομικές ενέργειες. Το πρόβλημα δεν είναι να κρίνουμε αυτούς που διεξάγουν πόλεμο, αλλά να αποτρέψουμε την προσφυγή στον πόλεμο.
Η διεθνής ποινική δικαιοσύνη δεν πρέπει να τιμωρεί αυτούς που πρέπει να σκοτώσουν για να υπερασπιστούν τη χώρα τους, αλλά εκείνους που δημιουργούν τεχνητά συγκρούσεις και εκείνους που σκοτώνουν χωρίς λόγο. Αυτό δεν είναι καθόλου το ίδιο.
The End of the Instrumentation of Western Justice
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν εφεύρει μια εξωεδαφικότητα των τοπικών τους νόμων. Σε πλήρη αντίθεση με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, παραβιάζουν την κυριαρχία άλλων κρατών στο όνομα του εθνικού τους δικαίου.
Από το 1942, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υιοθετήσει μια σειρά από εξωεδαφικούς νόμους: Trading with the Enemy Act (1942), Foreign Corrupt Practices Act (1977), Cuban Liberty and Democratic Solidarity Act (γνωστός ως Helms-Burton) (1996), Ιράν και Libya Sanctions Act (γνωστός και ως Amato-Kennedy) (1996), Νόμος USA PATRIOT (2001), Νόμος περί Μεταρρύθμισης της Λογιστικής και Προστασίας Επενδυτών της Δημόσιας Εταιρείας (γνωστός και ως Sarbanes-Oxley ή SarbOx) (2002), Νόμος περί Φορολογικής Συμμόρφωσης ξένων λογαριασμών (FACTA) (2010). ) , CLOUD Act (2018).
Αυτή η συσκευή συνδέει μόνιμα τη Δικαιοσύνη των ΗΠΑ και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Σύμφωνα με την DGSI (Γαλλική αντικατασκοπεία): «Η εξωεδαφικότητα αντικατοπτρίζεται σε μια μεγάλη ποικιλία νόμων και νομικών μηχανισμών που δίνουν στις αμερικανικές αρχές τη δυνατότητα να υποβάλλουν τις ξένες εταιρείες στα πρότυπα τους, αλλά και να συλλαμβάνουν την τεχνογνωσία τους, «Παρεμποδίζουν τις αναπτυξιακές προσπάθειες των ανταγωνιστές αμερικανικών εταιρειών, για τον έλεγχο ή την παρακολούθηση ενοχλητικών ή περιζήτητων ξένων εταιρειών, και με τον τρόπο αυτό για τη δημιουργία σημαντικών οικονομικών εσόδων ».1 .
Αυτή η συσκευή αποτρέπει τις ξένες εταιρείες που εργάζονται στις ΗΠΑ ή χρησιμοποιούν δολάρια ΗΠΑ οπουδήποτε από το να παραβιάσουν την πολιτική της Ουάσιγκτον. Επιπλέον, νομιμοποιεί τον οικονομικό πόλεμο, ψευδώς χαρακτηρισμένο ως «κυρώσεις», ενώ αυτές οι διατάξεις παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών επειδή δεν έχουν επικυρωθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Είναι αρκετά ισχυρό, για παράδειγμα, να απομονώσει πλήρως ένα κράτος και να λιμοκτονήσει τον πληθυσμό του, όπως συνέβη στο Ιράκ με τον Μπιλ Κλίντον, αυτό συμβαίνει σήμερα στη Συρία με τον Τζο Μπάιντεν.
Ακολουθώντας το παράδειγμα των ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση σταδιακά υιοθετεί τους δικούς της εξωεδαφικούς νόμους. Το 2014, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (γνωστό ως Δικαστήριο του Λουξεμβούργου) έκρινε τη μητρική εταιρεία πέρα από τον Ατλαντικό μιας ισπανικής μηχανής αναζήτησης ένοχη για παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας από τη θυγατρική της.
Αυτό το δυτικό μοντέλο επίσης γκρεμίζεται. Ο οικονομικός πόλεμος που διεξήγαγε η Δύση εναντίον του Ιράν, με αφορμή τη δυτική επίθεση στη Συρία από τζιχαντιστές που παρενέβησαν, και στη Ρωσία, με την ευκαιρία της εφαρμογής του ψηφίσματος 2202 από τη Μόσχα, είναι πολύ ευρύς για να εφαρμοστεί.
Τα πετρελαιοφόρα δεν διστάζουν πλέον να φορτώσουν ιρανικό ή ρωσικό πετρέλαιο στη θάλασσα με μεταφόρτωση. Όλοι το ξέρουν, αλλά προσποιούνται ότι το αγνοούν. Εάν το Πεντάγωνο δεν διστάζει να βυθίσει πλοία στα ανοιχτά της Συρίας, δεν τολμά να το κάνει έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση αφού σαμποτάρει τους αγωγούς Nord Stream 1 και Nord Stream 2 . Αυτή τη φορά, οι παραβάτες δεν είναι πλέον «εχθροί», αλλά «σύμμαχοι». Αυτοί οι οικονομικοί πόλεμοι δεν είναι δημοφιλείς στη Δύση μόνο όταν οι Δυτικοί αρχίζουν να πληρώνουν το υπέρογκο τίμημα.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις.
από τον Thierry Meyssan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου