Όχι μόνο δεν υπάρχει ρωσική απειλή ανεξάρτητη από την πολιτική των ΗΠΑ, αλλά είναι επίσης η επέκταση του ΝΑΤΟ για «απάντηση στη ρωσική απειλή» που δημιουργεί την ίδια την απειλή που αυτή η επέκταση προοριζόταν να καταπολεμήσει.
Ο πόλεμος αντιπροσώπων των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας είναι ανόητος. Σε μια ανασκόπηση του βιβλίου του Μπέντζαμιν Άμπελοου, « Πώς η Δύση έφερε τον πόλεμο στην Ουκρανία », ο Πίτερ Ράμσεϊ, καθηγητής νομικής στο London School of Economics, εξηγεί πώς ο Άμπελοου αποφεύγει την απλοϊκή αφήγηση «Ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία» και αποδίδει την κύρια ευθύνη για την Πόλεμος σε λιγότερο άμεσες αιτίες: «η βλακεία και η τύφλωση της αμερικανικής κυβέρνησης» και η «σεβασμός και η δειλία» των Ευρωπαίων ηγετών απέναντι σε αυτή τη «ηλιθιότητα» της αμερικανικής κυβέρνησης.
« Αν και ο Abelow περιγράφει πολύ ξεκάθαρα την αυτοκαταφρονητική αλαζονεία και την υποκρισία της δυτικής πολιτικής, δεν προσπαθεί να εξηγήσει πώς. ή γιατί η αμερικανική πολιτική έχει γίνει τόσο ανόητη ή οι Ευρωπαίοι ηγέτες τόσο δειλοί. Φαίνεται άναυδος από την κατάσταση, περιγράφοντας το επίπεδο του παραλογισμού που εμπλέκεται ως «σχεδόν ασύλληπτο». »
Ωστόσο, πρέπει να το σχεδιάσουμε, γιατί συνέβη και φέρνει μια επαναστατική αλλαγή στη Μέση Ανατολή, η οποία αναδιαμορφώνεται ως μέρος του μπλοκ BRICS+. μια μετάβαση που από μόνη της προμηνύει μια τεράστια αλλαγή στο πλαίσιο της γεωοικονομίας.
Στο κάτω μέρος, η «μνημειώδης βλακεία» –για την οποία ο Abelow επικαλείται τον Βρετανό ακαδημαϊκό Richard Sakwa– δεν είναι κάτι κρυφό, αλλά μάλλον μια από αυτές τις «αλήθειες» που είναι «εκεί έξω στο ύπαιθρο». Πρόκειται για το γεγονός ότι η ύπαρξη του ΝΑΤΟ επικυρώνεται από τη διαχείριση αντιληπτών «απειλών» που, σε μια κυκλική διαδικασία σκέψης, έχουν προκληθεί ακριβώς από τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ - μια διεύρυνση που δήθεν έγινε για τη διαχείριση αυτών των «απειλών».
Εν ολίγοις, είναι ένα κυκλικό όρισμα κλειστού βρόχου. Όχι μόνο δεν υπάρχει ρωσική απειλή ανεξάρτητη από την αμερικανική πολιτική, αλλά είναι επίσης η διεύρυνση του ΝΑΤΟ για την «αντιμετώπιση της ρωσικής απειλής» που δημιουργεί την ίδια την απειλή που η διεύρυνση είχε σκοπό να καταπολεμήσει.
Ομοίως, αυτός ο τύπος κυκλικού συλλογισμού είναι που κάνει τον «Πούτιν Χίτλερ» – ένα αυτοεκπληρούμενο επίθετο που δημιουργήθηκε επειδή η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι πρώτα «εύλογη» (μια «αξία» και ένα σωστό εθνικό) και, επομένως, όποιος την αμφισβητεί πρέπει να είναι "φασίστας".
Το παρακάτω απλώς ρωτά: " Ποιος λογικός άνθρωπος θα πίστευε ότι η τοποθέτηση ενός δυτικού οπλοστασίου στα σύνορα της Ρωσίας δεν θα είχε μια ισχυρή απάντηση;" »
Βασικά, ο Abelow θρηνεί ότι η ανοησία που τον ενοχλεί έντονα είναι ότι οι Αμερικανοί πολιτικοί αναγνωρίζουν την κυκλικότητα του επιχειρήματός τους (δίνει παραδείγματα), αλλά δεν παραδέχονται για μια στιγμή κανένα επιχείρημα εναντίον του. Ξέρουν «ένα πράγμα», αλλά λένε «άλλο», λέει.
Όμως, η κατηγορία της παραφροσύνης, υποστηρίζει ο Ramsay, « αν και είναι ρητορικά ελκυστική, τείνει να συγκαλύπτει μια ουσιαστική πτυχή του ναρκισσισμού που οδηγεί τη δυτική πολιτική: την πτυχή στην οποία η αίσθηση της αρετής με αυτοεκτίμηση πληροφορείται από την κυρίαρχη νοοτροπία της εποχής μας – ιδέες που επηρεάζουν όχι μόνο «ειδικούς», αλλά και πολιτικούς ηγέτες και ολόκληρους πληθυσμούς ».
Αυτός ο ναρκισσισμός και η αυτάρεσκη αυτοεκτίμηση είναι πράγματι ένας βασικός παράγοντας, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως τον ρόλο τους στρεφόμενοι στον Leo Strauss, του οποίου η σκέψη διαμόρφωσε έτσι μια γενιά Αμερικανών συντηρητικών (τους Straussians).
Ο Στράους δίδασκε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο σε δύο διαφορετικά επίπεδα: Στο ένα, δίδασκε ανοιχτά σε όλους τους φοιτητές. αλλά για τους λίγους εκλεκτούς –που κρατήθηκαν σε καραντίνα από τους άλλους– παρείχε μια διαφορετική «εσωτερική διδασκαλία» (για τη Δημοκρατία του Πλάτωνα, για παράδειγμα). Σε μια ομάδα μαθητών δόθηκε η καθιερωμένη «συναυλία» για τη Δημοκρατία ως θεμελιώδη δυτικό μύθο. Οι λίγοι προνομιούχοι (πολλοί από τους οποίους επρόκειτο να γίνουν κορυφαίοι νεοσυντηρητικοί), από την άλλη πλευρά, διδάχτηκαν από τον Στράους για το βαθύ νόημα της Δημοκρατίας, δηλαδή τη μακιαβελική και παθολογική χειραγώγηση.
Ο Στράους δίδαξε ότι η «αλήθεια» του Πλάτωνα έπρεπε να ανακαλυφθεί από μια επιλεγμένη τάξη που είχε μια συγκεκριμένη «φύση» και χαρίσματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν: την ικανότητα να κατανοούν την απόκρυφη σημασία των κυριολεκτικών λέξεων. Αυτοί οι άνδρες, έγραψε ο Πλάτων, θα αποτελούνταν από την τάξη των πολεμιστών, υψηλότερη σε βαθμό και τιμή από την τάξη των παραγωγών και των εμπόρων. Ο Στράους έγραψε στο ίδιο πνεύμα ότι η διδασκαλία του Μακιαβέλι είχε επίσης «διπλό» χαρακτήρα.
Αλλά η κεντρική ιδέα για τους εκλεγμένους μυημένους ήταν απλή: Η εξουσία είναι κάτι που χρησιμοποιείς – ή χάνεις.
Και σε αυτό το πλαίσιο, η «δυστυχία» των νεοκομφορμιστών είναι απλώς ότι χάνεται το βαθύτερο νόημα μέσα στη συντριπτική βουή του φιλελεύθερου λόγου.
Ο κορυφαίος νεοσυντηρητικός στοχαστής Ρόμπερτ Κέιγκαν, για παράδειγμα, απηχούσε την Ομιλία δυσφορίας του Τζίμι Κάρτερ το 1979 όταν υποστήριξε ότι ο φιλελευθερισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες εμποδίζει τους Αμερικανούς να αμφισβητούν τις ρίζες της δικής τους δυσφορίας. Ο Κάρτερ το είχε χαρακτηρίσει « ως μια κρίση που χτυπά την ίδια την καρδιά, την ψυχή και το πνεύμα της εθνικής μας βούλησης. Μπορούμε να δούμε αυτή την κρίση στην αυξανόμενη αμφιβολία για το νόημα της δικής μας ζωής και στην απώλεια μιας ενότητας σκοπού για το έθνος μας ».
Το επιχείρημα των νεοκομφορμιστών για πόλεμο κατά της Ρωσίας είναι επομένως, από μόνο του, ίσως ανόητο, αλλά όχι απαραίτητα τόσο παράλογο όσο πιστεύεται γενικά. Όπως τόνισε ο Kagan , η πορεία προς τα εμπρός είναι η ψυχή του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Χωρίς αυτήν, ο σκοπός των πολιτικών δεσμών ενότητας αμφισβητείται αναπόφευκτα . Οι Ηνωμένες Πολιτείες που δεν είναι μια ένδοξη δημοκρατική αυτοκρατορία σε κίνηση δεν είναι Ηνωμένες Πολιτείες, τελεία.
Ωστόσο, αυτή η εσωτερική κατανόηση της αμερικανικής «αδιαθεσίας» δεν μπορεί να εκφραστεί δημόσια ενάντια σε μια ασφυκτική φιλελεύθερη μονοψία στον δημόσιο λόγο, προτείνει.
Ο Pat Buchanan (εξέχων πολιτικός σχολιαστής και τρεις φορές υποψήφιος για την προεδρία) είπε το ίδιο : « Πόσο καιρό θα περάσει πριν ο αμερικανικός λαός…αρχίσει να χάνει την πίστη του στο ίδιο το δημοκρατικό σύστημα; Είναι σαφές ότι ένας από τους λόγους για τον σημερινό μας διχασμό και την εθνική μας δυσφορία είναι ότι έχουμε χάσει τη μεγάλη υπόθεση που εμψύχωσε τις προηγούμενες γενιές: τον Ψυχρό Πόλεμο ».
Η «Νέα Παγκόσμια Τάξη » του George HW Bush ενθουσίασε μόνο τις ελίτ. Η σταυροφορία του Τζορτζ Μπους για τη δημοκρατία δεν επέζησε από τους αέναους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ που ξεκίνησε στο όνομά του. Η «διαταγή βάσει κανόνων» του υπουργού Εξωτερικών Antony Blinken θα έχει την ίδια μοίρα ».
Σαφώς, η φαινομενική «ηλιθιότητα» που ενυπάρχει στην αφήγηση του ΝΑΤΟ μπορεί να γίνει κατανοητή ως η ένταση μεταξύ των νεοσυντηρητικών, που έχουν μια προνομιακή ανάγνωση της πολιτικής, και η προθυμία να χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα του ΝΑΤΟ για να καταστρέψουν τη Ρωσία.
Αυτός ο ανόητος νεοσυντηρητικός και ο κυκλικός συλλογισμός του ΝΑΤΟ για πόλεμο κατά της Ρωσίας, φυσικά, εξυπηρετεί ξεκάθαρα την κινητοποίηση των «φιλελεύθερων» εκλογικών περιφερειών των ΗΠΑ και της ΕΕ, όπου η καταστροφική ναρκισσιστική τεμπελιά και η έλλειψη θέλησης για άσκηση αυτογνωσίας εξαφανίζουν την κριτική σκέψη, σύμφωνα με τους Στραουσιανή άποψη (δηλαδή εμποδίζουν την κατανόηση της επιταγής του Πούτιν για εξουσία που θεωρείται αποτυχία).
Αλλά οι Straussians –με την εσωτερική τους ανάγνωση της πολιτικής– αντιλαμβάνονται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε από μια ρωσική νίκη ούτε μια τεχνική και οικονομική άνοδο στην Κίνα, γιατί αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρησιμοποιήσουν (τη δύναμή τους), θα χάσουν (τον κόσμο τους πρωτείο).
Η Ουάσιγκτον έκανε ξεκάθαρα ένα ίσως υπαρξιακό λάθος πιστεύοντας ότι οι κυρώσεις που θα οδηγούσαν στην οικονομική κατάρρευση της Ρωσίας θα ήταν «απόλυτη» επιτυχία. Η ομάδα Μπάιντεν έχει βάλει έτσι τον εαυτό της σε μια «γωνιά» της Ουκρανίας και δεν αξίζει καμία συμπάθεια. Αλλά σε αυτό το σημείο –ρεαλιστικά– τι επιλογή έχει ο Λευκός Οίκος; Οι νεοσυντηρητικοί θα υποστηρίξουν ότι η οπισθοδρόμηση ενέχει υπαρξιακό κίνδυνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, είναι ίσως ένας κίνδυνος που μπορεί τελικά να αποδειχθεί αναπόφευκτος.
Και πάλι –και για να είμαστε σαφείς– δεν πρόκειται τόσο για τη διατήρηση της στρατιωτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ όσο για τη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ – από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένης της ικανότητάς τους να χρηματοδοτήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς ύψους 850 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.
Και «εδώ φτάνουμε στην πραγματική κόλλα των Ηνωμένων Πολιτειών». Ο Darel Paul, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Williams College, γράφει : « Από την ίδρυση της χώρας στις πυρκαγιές του πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια επεκτατική Ρεπουμπλικανική αυτοκρατορία που ενσωματώνει συνεχώς νέα εδάφη, νέους λαούς, νέα αγαθά, νέους πόρους, νέα ιδέες… Η συνεχιζόμενη στρατιωτική, εμπορική και πολιτιστική επέκταση από το Τζέιμσταουν και το Πλύμουθ καλλιέργησε την ανησυχία, το σθένος, την αισιοδοξία, την αυτοπεποίθηση και την αγάπη για τη δόξα για τα οποία οι Αμερικανοί είναι γνωστοί εδώ και πολύ καιρό . Αυτή η «κόλλα» επομένως γίνεται υπαρξιακή με μια μη στρατιωτική έννοια.
Α... αλλά η ελίτ έχτισε επίσης το χρηματοπιστωτικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών με βάση την ίδια αρχή της κίνησης προς τα εμπρός – όχι μόνο στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά η ζωτική ενέργεια του δολαρίου («ενσωματώνοντας πάντα νέα εδάφη, νέους λαούς, νέα αγαθά, νέα πόρους»…, κ.λπ.). Εάν, ωστόσο, η οικονομική επέκταση των ΗΠΑ (και τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια που διατηρούνται στο εξωτερικό) γίνει περιφερειακή της εμπορικής αναγκαιότητας, θα μπορούσαμε να δούμε τα δεσμά που συνδέουν μια ανεστραμμένη πυραμίδα χρηματοοικονομικού χρέους να σπάει σε έναν μικροσκοπικό άξονα σκληρών εξασφαλίσεων… και η πυραμίδα θα καταρρεύσει.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις.
πηγή: Al Mayadeen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου