Όλο και περισσότεροι αμφισβητούν τη στάση ορισμένων ευρωπαίων αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων απέναντι στις τρέχουσες γεωπολιτικές εξελίξεις.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
Στις ομιλίες τους ξεχύνουν την οργή και τη χολή τους προς τη Ρωσία. Φαίνονται επίσης να είναι φορτωμένοι με ακατανόηση απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Ντόναλντ Τραμπ. Στην πραγματικότητα, εκφράζουν με θυμό την απογοήτευσή τους για τον αποκλεισμό από έναν αγώνα που δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους. Προφανώς, δεν έχουν τη δύναμη ή την εξουσία να συνεχίσουν, χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, να παρέχουν βοήθεια στην Ουκρανία ή να αμφισβητήσουν μια Ρωσία που έχει γίνει για άλλη μια φορά μεγάλη δύναμη. Σε γενικές γραμμές, παγιδευμένες από μια ολοκληρωτική δομή, οι συνιστώσες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την εξέλιξη του κόσμου. Αυτή η αναταραχή έρχεται σε αντίφαση με την ακόμη επιβεβαιωμένη φιλοδοξία αυτής της οργάνωσης.
Η ΕΕ βρίσκεται έτσι ως το τελευταίο προπύργιο του βαθέος κράτους. Αυτό το ηγεμονικό σύστημα πρόκειται να εξαρθρωθεί πλήρως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατέφυγε λοιπόν σε αυτό που ήταν το παρακλάδι του κατά τη νεοσυντηρητική εποχή. Τα μέσα του –είναι αληθής– έχουν μειωθεί σημαντικά και η πληγή συνεχίζει να αιμορραγεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν όχι θα εξαφανιστεί, τουλάχιστον θα βγει πολύ αποδυναμωμένος από την επίθεση που υφίσταται. Η ΕΕ, το επιθυμητό σύμβολο της αναζήτησης ενός ενιαίου και ολοκληρωτικού κόσμου, οδεύει προς το τέλος της. Δεν θα μπορέσει να επιβιώσει σε έναν κόσμο όπου τα έθνη επιβάλλουν τον εαυτό τους και αμφισβητούν κάθε μορφή εξωτερικού περιορισμού. Αλλά όπως ένα πληγωμένο άγριο ζώο, το θηρίο κινδυνεύει να δαγκώσει. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι πίσω από την προσχηματική ευρωπαϊκή διοίκηση εξακολουθεί να βρίσκεται η ολιγαρχία των διεθνών οικονομικών, η ραχοκοκαλιά του βαθέως κράτους.
Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά τους κύριους χαρακτήρες που ηγούνται αυτής της δράσης οπισθοφυλακής. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις αυτό το άνευ προηγουμένου ζευγάρι, τον Keir Starmer και τον Emmanuel Macron, να συνεργάζονται. Τα συμφέροντά τους φαίνεται να διαφέρουν. Ωστόσο, έχουν την ίδια λεκτική βία που θα μας έκανε να πιστέψουμε στον επικείμενο πόλεμο. Ο Keir Starmer είναι αναμφίβολα ο στρατιώτης της Πόλης. Εδώ βρίσκεται η δύναμη της Μεγάλης Βρετανίας, ικανή, σε στενή συνεργασία με τη Wall Street και τη Fed, να επηρεάσει τις παγκόσμιες υποθέσεις. Καλύπτει μόνο 2,9 km2, αλλά παράγει το 1/6 του ΑΕΠ του Βασιλείου και έχει επηρεάσει από καιρό τη μοίρα του πλανήτη.
Είναι οι ίδιοι Αγγλοσάξονες τραπεζίτες, συχνά Άγγλοι, που διοικούν αυτούς τους δύο ιδιωτικούς οργανισμούς, το City και την Federal Reserve, την FED. Με το σύστημα να απειλείται πέρα από τον Ατλαντικό από τον Τραμπ, ο Κιρ Στάρμερ έχει γίνει ο κύριος πολιτικός υπερασπιστής του συστήματος. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι θέλει να συνεχίσει την παραληρηματική πολιτική της εξάρθρωσης της Ρωσίας, την οποία η Αγγλία ιστορικά ανέκαθεν δυσπιστούσε. Ας θυμηθούμε ότι οι πόλεμοι ήταν πάντα δώρο θεού για τους τραπεζίτες. Τα δάνειά τους, τα οποία έχουν γίνει απαραίτητα για τον εξοπλισμό και τον οπλισμό, τους επιτρέπουν να ελέγχουν τα κράτη. Το πρόωρο και ανεξέλεγκτο τέλος του πολέμου στην Ουκρανία έχει αποδειχθεί μια απρόβλεπτη υποχώρηση για αυτούς, ακόμη πιο ευαίσθητο καθώς το κυρίαρχο σύστημά τους αμφισβητείται έντονα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι παγκοσμιοποιητές μέσω των τραπεζών ελέγχουν το θέμα του χρήματος. Είναι η προϋπόθεση για την ένταξη των χωρών της ψευδοδύσης σε μια ενιαία αυτοκρατορία. Επομένως, η συμπεριφορά του Keir Starmer είναι απολύτως κατανοητή. Πλησιάζει πιο κοντά στην ΕΕ και κάνει αυτό που του λένε. Μοιράζοντας τις ίδιες υποχρεώσεις, ο Πρωθυπουργός του Καναδά (ακόμα και ο κυρίαρχος Κάρολος Γ'), Μαρκ Κάρνεϊ, είναι πρώην διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ίδρυμα, επιμένω, ιδιωτικός... Είναι και αυτός υπερασπιστής του συστήματος. Ο πιθανός μελλοντικός καγκελάριος της Γερμανίας, Friedrich Merz, είναι πρώην διευθυντής του αμερικανικού ταμείου συντάξεων BlackRock, ενός ισχυρού εργαλείου της αγγλοσαξονικής χρηματοδότησης. Συμμετέχει και αυτός.
Ο τέταρτος υπηρέτης αυτής της παγκοσμιοποιητικής φιλοδοξίας είναι –όπως ίσως μαντέψατε– ο Εμμανουέλ Μακρόν. Ο «Μότσαρτ των οικονομικών», πρώην διευθύνων συνεργάτης της Rothschild. Βρίσκουμε αυτό το όνομα, στο υψηλότερο επίπεδο, σε όλα τα καθοριστικά μέρη του τραπεζικού δικτύου. Ο κατάλογος των κύριων υπερασπιστών της παλιάς τάξης δεν θα ήταν πλήρης αν δεν ανέφερα την Ursula von der Leyen, μια ανώτερη διεθνή δημόσια υπάλληλο, εκπρόσωπο του Dolder Club, των συνταξιοδοτικών ταμείων και της φαρμακευτικής βιομηχανίας, της οποίας ο σύζυγός της είναι εξέχον μέλος. Αυτοί οι χαρακτήρες και το περιβάλλον τους ενεργούν σύμφωνα με τους ενδιάμεσους στόχους του βαθέως κράτους. Πρόκειται για την καταστροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών επιτρέποντας κάθε είδους διαφθορά και διαστροφή: ναρκωτικά, μεταναστευτική εισβολή, διάλυση χριστιανικών αναφορών, κοινοτισμός, αποδοχή σεξουαλικών υπερβολών, ανηθικότητα, βία και ενορχήστρωση ψευδών απειλών ή επιδημιών...
Είναι αλήθεια ότι αυτοί οι ηγέτες, περιτριγυρισμένοι από συμβούλους, έχουν στη διάθεσή τους τα κολοσσιαία χρηματικά ποσά από τους χορηγούς τους, που επιτρέπουν τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, της δικαιοσύνης, των συνδικάτων, των ΜΚΟ και επιτρέπουν όλες τις αποσυνθέσεις. Πίσω από αυτή την πρόσοψη βρίσκονται προφανώς οι στοχαστές της Bilderberg, του Τριμερούς, του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων και του Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων.
Μέχρι τώρα, αυτή η εκτεταμένη οργάνωση συνδύαζε τη φιλοδοξία της για κυριαρχία με αυτή της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποδέχτηκε τα σχέδια εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά της. Οι γεωστρατηγοί MacKinder και Spykman του ήταν χρήσιμοι, όπως και οι θεωρητικοί της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Μέχρι ένα ορισμένο σημείο οι δύο ηγεμονικές βουλήσεις θα μπορούσαν να συνδυαστούν και για ορισμένους φιλόδοξους στοχαστές ακόμη και να συγχωνευθούν.
Αλλά το βαθύ κράτος, με επικεφαλής τους τραπεζίτες, θέλησε σταδιακά να υπαγορεύσει τους κανόνες του στην αμερικανική διακυβέρνηση. Από αυτή τη χώρα, σημαντικό και ισχυρό παίκτη στον κόσμο, αλλά ελεγχόμενη από την Κάστα, το σύστημα ήθελε να επιβάλει τον δικό του στόχο της κυριαρχίας, αντικαθιστώντας την ηγεμονία του με αυτόν της χώρας όπου είχε απογειωθεί. Αυτή η διαδικασία είχε γίνει πολύ προφανής και σε εμφανή αντίφαση με τη σκέψη της πλειοψηφίας του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Το σοκ γινόταν αναπόφευκτο.
Σε αυτή τη θανάσιμη μονομαχία, η ΕΕ, μια οργάνωση που βασίζεται στην κατάργηση των συνόρων και την ένταξη σε μια μελλοντική ενότητα με τη Βόρεια Αμερική, βρέθηκε βάναυσα απομονωμένη. Παραμένει μάλιστα σε συμπαιγνία με την οικονομική ηγεμονία ότι ο κ. Τραμπ και οι συνεργάτες του βρίσκονται σε διαδικασία εξάρθρωσης. Επομένως, η πορεία της Κάστας διαιωνίζεται μόνο στην Ευρώπη. Η ζημιά είναι ήδη σημαντική και αν δεν γίνει κάτι μπορεί να αποδειχθεί μόνιμη. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο υποταγής στην οικονομική κάστα, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η Γαλλία μπορεί να δώσει 2 δισ. ευρώ στην Ουκρανία, προσθέτοντας στα 28 δισ. που έχουν ήδη δοθεί. Ωστόσο, αυτή η χώρα αναγνωρίζεται ως μια από τις πιο διεφθαρμένες στον κόσμο. Η λογική του συστήματος δίνει την εξήγηση.
Οι απλοί πολίτες μπορεί αφελώς να λυπούνται που όλα αυτά τα χρήματα δεν επενδύθηκαν στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας μας, στα σχολεία μας, στα υπερπόντια εδάφη μας, στην προστασία μας από την ισλαμική εισβολή ή στα προάστια μας που έχουν καταστραφεί από ναρκωτικά, ανασφάλεια ή φυσικές καταστροφές ή σε άλλες περιοχές που απαιτούν κρατική βοήθεια. Αλλά η οικονομική διακυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για αυτά τα προβλήματα. Αντιθέτως, συμμετέχουν σε αυτή τη συντριβή των λαών, τόσο ευνοϊκή για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας δικτατορίας, αλλά σήμερα περισσότερο από ποτέ ουτοπική. Η τροφοδοσία ενός πολέμου και η διαφθορά των κυβερνώντων είναι εξίσου κερδοφόρα. Εν ολίγοις, πρόκειται για τη νίκη σε όλα τα μέτωπα...
Ας προσθέσουμε ότι το χρέος συμβάλλει δυναμικά στην υποδούλωση μιας χώρας στην τραπεζική ολιγαρχία, στην Κάστα.
Ας παραδεχτούμε εξαρχής ότι τα δάνεια που συνάπτει το Δημόσιο στη διεθνή αγορά είναι εγγυημένα από την είσπραξη φόρων. Ως εκ τούτου, παρουσιάζουν κάποια κερδοφορία. Το χρήμα που βασίζεται στο τίποτα, που δεν συνδέεται πλέον με τον χρυσό, παράγει πραγματικό χρήμα, αφού βασίζεται στην πραγματικότητα των χρεών. Όσο περισσότερο χρεώνεται μια χώρα, τόσο περισσότερο η διακρατική τραπεζική ολιγαρχία αυξάνει τα περιουσιακά της στοιχεία και τη δύναμή της. Ας μην μας εκπλήσσει το «ό,τι χρειαστεί» και τα 3.300 δισ. χρέος μας. Ούτε πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι χώρες πρέπει να στερούνται νομισματικής και οικονομικής εξουσίας λήψης αποφάσεων. Το χρέος τους αλυσοδένει. Λογική η δημιουργία του ευρώ και της ΕΚΤ, μέσω των οποίων λαμβάνονται τα περισσότερα δάνεια!
Σε αυτό το πανόραμα εξηγείται ξεκάθαρα η ενίσχυση των ευρωπαϊκών στρατών. Μπορεί να γίνει μόνο μέσω μαζικού δανεισμού. Η Κάστα έπρεπε να λύσει το πρόβλημα που δημιουργούσε το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτή η απρόβλεπτη κατάσταση δεν έμελλε να αποτελέσει εμπόδιο για πολύ για τους ιδιοκτήτες του χρηματοοικονομικού μηχανισμού. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να εφεύρουμε μια απειλή. Οι άνθρωποι που κατήχθησαν από τα δωροδοκημένα ΜΜΕ μπορούσαν να πιστέψουν μόνο ό,τι τους τύμπαναν. Η αύξηση των ελλειμμάτων κατά 1,5% αναμένεται να εμπλουτίσει περαιτέρω τους τραπεζίτες του βαθέος κράτους. Η κυριαρχία της Γαλλίας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών αναμένεται να συνεχίσει να μειώνεται. Τελικά όλα ήταν μια χαρά για την Κάστα!
Για να διευκρινίσω την άποψή μου, θα ήθελα να παραθέσω τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ που εξέφρασε, το 1991, χωρίς δισταγμό, τη βούληση της τραπεζικής δύναμης της οποίας ήταν ένας από τους κύριους. Το πλαίσιο προσέφερε μια τέτοια ομολογία.
Η ΕΣΣΔ κατέρρεε και οι Ηνωμένες Πολιτείες πίστευαν ότι είχαν γίνει η παγκόσμια δύναμη στην οποία επιτρέπονταν τα πάντα. Η Κάστα τότε σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κυριαρχήσει στον κόσμο χωρίς κανέναν άλλο αντίπαλο. Φαντάστηκε ότι θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να κυβερνήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες συνδυάζοντας τις πράξεις της με μια κυβέρνηση που προσηλυτίστηκε.
" Έπρεπε να είμαστε διακριτικοί για χρόνια. Τώρα ο κόσμος είναι προετοιμασμένος για μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από την εθνική αυτοδιάθεση που ασκήθηκε στους περασμένους αιώνες ."
Ας μην μας εκπλήσσει η εγκαθίδρυση μιας οιονεί δικτατορίας στην Ευρώπη και στη Γαλλία. Αυτή είναι μια απαραίτητη προστασία των φιλοδοξιών της Κάστας, η οποία κοντεύει να χάσει τις θέσεις της στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Παράγει οδηγίες εχθρικές προς την ελευθερία με το παράδοξο πρόσχημα της προστασίας των πολιτών από την παραπληροφόρηση και τις ψεύτικες ειδήσεις. Ριζοσπαστικοποιείται για να προστατεύσει τον εαυτό της. Με αυτόν τον τρόπο, επιτίθεται στην ελευθερία των λαών με όλο και πιο εμφανή τρόπο. Η Γεωργία είδε αποτυχημένες προσπάθειες από την ΕΕ να παραβιάσει τις προεδρικές εκλογές. Στη Ρουμανία, ο Καλίν Τζορτζέσκου, ένας κυρίαρχος υποψήφιος, κατηγορήθηκε ότι παραβίασε " τους δημοκρατικούς κανόνες μιας έντιμης και αμερόληπτης ψήφου ". Βγήκε στην κορυφή στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο οποίος ακυρώθηκε κατόπιν εντολής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θα μπορούσα να προσθέσω άλλα παραδείγματα, θα αναφέρω μόνο ένα, αυτό της κατάχρησης νόμου που υπέστη η Μαρίν Λεπέν, κυρίαρχη, εμποδίζοντάς την, προς το παρόν, να είναι υποψήφιος, ενώ έχει την πλειοψηφία των προθέσεων ψήφου για τις προεδρικές εκλογές.
Το πατριωτικό πνεύμα αποτελεί απειλή για την Κάστα. Έχει επίσης δίκιο να φοβάται για το μέλλον της, δεδομένης της καθολικής εμφάνισης του εθνικισμού. Ο Ντόναλντ Τραμπ λαμβάνει προστατευτικά μέτρα. Θέλει να εκβιομηχανίσει εκ νέου τη χώρα του και να τη στρέψει προς τον εαυτό της. Αυξάνει τους δασμούς και ετοιμάζεται να πολεμήσει το τεράστιο χρέος που απειλεί την κοινωνική ισορροπία. Ταυτόχρονα καταστρέφει όλα τα όργανα που έθεσαν στην υπηρεσία του βαθέως κράτους οι προκάτοχοί του και διώχνει όλους όσους συνεργάστηκαν με αυτό το βαθύ κράτος. Προφανώς οι συνέπειες αυτής της πολιτικής θα αντηχούν σε όλο τον κόσμο. Ο ΠΟΕ βλέπει τους κανόνες του ξεχασμένους. Το μέλλον της, όπως και αυτό του ΝΑΤΟ, μου φαίνεται διακυβευμένο, όπως σίγουρα και άλλων διεθνών φορέων. Η Γαλλία μπορεί να βρει σε αυτή τη νέα κατάσταση έναν τρομερό φορέα ανανέωσης. Ας μην δούμε στην εγκύκλιο της Πρεσβείας των ΗΠΑ στη Γαλλία που απευθύνεται σε εταιρείες που εξάγουν στις Ηνωμένες Πολιτείες μια παρέμβαση στην κοινωνική μας οργάνωση, αλλά απλώς μια επιθυμία της Ουάσιγκτον να προστατευθεί από τις εισαγωγές.
Αυτός ο τρόπος να κάνουμε πράγματα πρέπει να μας εμπνέει. Όπως ακριβώς η εξωεδαφικότητα των νόμων αυτής της χώρας που δημιουργεί ελέγχους στις εξαγωγές μας. Ωστόσο, ας μην αυταπατούμε για αυτή την εξέλιξη της πολιτικής φιλοσοφίας αυτής της χώρας. Η φιλοδοξία του παραμένει. Θα εκφραστεί διαφορετικά. Αυτή η αλλαγή, με τις αναπόφευκτες επιπτώσεις της, πρέπει να παρατηρηθεί με προσοχή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εγκαταλείψουν τις ηγεμονικές τους αξιώσεις, οι οποίες έχουν γίνει δύσκολο να διατηρηθούν σε έναν κόσμο που συχνά αναδιοργανώνεται εναντίον τους, αλλά θα παραμείνουν μια ιμπεριαλιστική δύναμη που επιδιώκει να προωθήσει τα συμφέροντά της και να διατηρήσει την ανωτερότητά της. Οι αξιώσεις του Τραμπ για τη Γροιλανδία, τη Διώρυγα του Παναμά, ακόμη και άλλα εδάφη είναι απόδειξη αυτού.
Σε αυτήν την απρόβλεπτη κατάσταση, πρέπει να εντοπίσουμε μια τεράστια ευκαιρία για τη Γαλλία. Η χώρα μας πρέπει να φύγει από το ευρωπαϊκό σύστημα όσο το δυνατόν γρηγορότερα και απότομα, καθώς και από το σύστημα του ΝΑΤΟ, που είναι επιζήμιο για τα εξωτερικά μας συμφέροντα.
Μπορούμε να επιβεβαιώσουμε εξετάζοντας την εξέλιξη του κόσμου ότι η ΕΕ δεν ανταποκρίνεται στη φύση των ανθρώπων, προδίδει την ελευθερία της σκέψης, τις αρχές της δημοκρατίας και τα θεμέλια του πολιτισμού. Είναι τώρα το απομεινάρι μιας υποταγής σε μια ετοιμοθάνατη διαφθαρτική ηγεμονία που αρνήθηκε η χώρα όπου γεννήθηκε. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην βουλιάξουμε μαζί της. Είναι τώρα ένα σκανδαλώδες επεισόδιο στην ιστορία όπου μια κλίκα σκλαβωμένη από μια οικονομική κάστα ήθελε να εξαφανίσει τα έθνη. Σήμερα, τα κυρίαρχα κράτη είναι τα μόνα με τα απαραίτητα θεμέλια για να αμυνθούν σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Μπροστά σε αυτήν την εξέλιξη, η Γαλλία είναι πλέον περισσότερο από ποτέ υποχρεωμένη να ανακτήσει την κυριαρχία της. Δεν υπάρχουν εμπόδια σε αυτή την αναγέννηση. Θα είναι θέμα να βρούμε το νόμισμά μας. να αποκατασταθεί υπό αυτή την προοπτική ο φυσικός δεσμός μεταξύ της Τράπεζας της Γαλλίας, του Δημοσίου Ταμείου και της κυβέρνησης· να το συνδέσουμε πιθανώς με τον χρυσό και να τον προσαρμόσουμε στις ανάγκες της οικονομίας μας. Τότε θα είναι απλό, με την αποκατάσταση των συνόρων μας, να επιβάλουμε επιλεκτικούς τελωνειακούς δασμούς για να προστατεύσουμε την παραγωγή μας, τις καινοτόμες εταιρείες μας, τον πολιτισμό μας και την κοινωνία μας. Με τον ίδιο στόχο της αποκατάστασης της γαλλικής αυθεντικότητας, θα χρειαστεί να επιστρέψουμε σε μια ιεραρχία κανόνων που τοποθετούν το Σύνταγμα στην κορυφή του νομικού οικοδομήματος, αφού το έχουν καθαρίσει από κάθε ιδεολογικό βρωμιά. Αυτό θα συνεπάγεται την αποχώρηση της Γαλλίας από όλες τις υπερεθνικές δικαιοδοσίες.
Στην ίδια προοπτική, θα χρειαστεί να επιβεβαιωθεί εκ νέου η διάκριση των εξουσιών και να επανέλθει το Συμβούλιο της Επικρατείας στην αποστολή του. Υπενθυμίζουμε ότι συνίσταται στην κρίση των συγκρούσεων μεταξύ πολιτών και της διοίκησης και στην παροχή απλών νομικών γνωμοδοτήσεων στην κυβέρνηση και τη Βουλή για σχέδια νόμων και προτεινόμενων νόμων ή κανονισμών. Ομοίως, το Συνταγματικό Συμβούλιο θα πρέπει να περιορίζεται σε αυστηρά συμβουλευτικό ρόλο. Τέλος, όλες οι ΜΚΟ που επιδοτούνται από το κράτος και συμμετέχουν με τις ιδεολογικές τους υπερβολές στην εξάρθρωση του έθνους για τη μεγαλύτερη ικανοποίηση του βαθέως κράτους, θα πρέπει να στερηθούν τη βοήθεια των γαλλικών φόρων. Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης θα πρέπει επίσης να απελευθερωθούν από τον ιδεολογικό τους μανδύα. Η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, εάν παραμείνει αυτός ο οργανισμός, θα ενισχύσει τη στρατιωτική μας ισχύ με μόνη προϋπόθεση ότι ο προϋπολογισμός που διατίθεται στις δυνάμεις μας είναι συνεπής με την εικόνα που θέλουμε να δώσουμε και ότι το μέγεθός τους είναι προσαρμοσμένο στους πραγματικούς κινδύνους. Όλα όσα θα συμβάλουν στην ανάκτηση της κυριαρχίας μας πρέπει να αναληφθούν.
Η Γαλλία είναι μεγάλη δύναμη. Πρέπει να το πει. Η ανεξαρτησία της θα την τοποθετήσει ξανά στη θέση που της αρμόζει μεταξύ των εθνών. Συμπερασματικά προσθέτω ότι δεσμευόμαστε από συνθήκες μόνο επειδή θέλουμε να είμαστε. Όταν δεν ανταποκρίνονται πλέον στα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες μας, πρέπει να καταγγελθούν. Δεν είναι, όπως είπε ο Καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, Theobald von Bethmann Hollweg, τις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σχετικά με τη βελγική ουδετερότητα, τίποτα περισσότερο από «κουρέλια από χαρτί».
222%20(3)%20(3).jpg)
.webp)
.jpg)
0 comments: