Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ένα κράτος χωρίς σύνορα και σύνορα χωρίς κράτη

Η Σιωνιστική οντότητα και οι δυτικές δυνάμεις μαζί της θεωρούν το Λεβάντε ως μια γεωγραφική, οικονομική και πολιτική ενότητα που πρέπει να διαλυθεί, να καταληφθεί.

Οι στρατοί της να αποδυναμωθούν, η αντίστασή της να συντριβεί και οι κάτοικοί της να σκοτωθούν ή να εκτοπιστούν. Αυτή είναι η πολιτική του σε καιρό ειρήνης όπως και σε καιρό πολέμου, και στο υπαρξιακό του λεξικό, η ειρήνη είναι μια εκεχειρία μεταξύ δύο πολέμων. Στην πραγματικότητα, αυτή η πολιτική προηγείται της δημιουργίας της οντότητας. Βρίσκεται στη σιωνιστική λογοτεχνία και πρακτικές από τον 19ο αιώνα. Στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν ένα εβραϊκό κράτος, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής οικονομικών παραγόντων για να αγοράσουν γη, οι πρώτοι Σιωνιστές δεν έκαναν καμία διάκριση ανάμεσα στη Γιάφα και τη Σιδώνα, τη Γάζα και το Σινά ή το Σαφέντ και τα Υψίπεδα του Γκολάν. Όλα αυτά τα εδάφη αποτελούν τη βιβλική Γη του Ισραήλ, που υπόκειται σε αποικισμό.

Οι Σιωνιστές κατέβαλαν σημαντικές προσπάθειες για να συμπεριλάβουν την περιοχή νότια του ποταμού Λιτάνι υπό βρετανική επιρροή προκειμένου να διευκολύνουν το έργο τους. Σχεδόν πέτυχαν τον στόχο τους, με την υποστήριξη του Λονδίνου, αλλά χωρίς το πείσμα της Γαλλίας, που ήθελε να κρατήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της περιοχής υπό την κυριαρχία της. Ωστόσο, η ίδια η Γαλλία δεν κάνει διάκριση μεταξύ της Συρίας και του Λιβάνου ως οικονομική μονάδα, δημιουργώντας έναν ενιαίο προϋπολογισμό και τοποθετώντας τους υπό ενοποιημένη τελωνειακή εποπτεία. Αντίθετα, η Γαλλία επέμεινε στην πολιτική διχοτόμηση, δημιουργώντας τον Μεγάλο Λίβανο και τέσσερα συριακά μίνι κράτη σε σεχταριστική βάση, συμπεριλαμβανομένου ενός κράτους των Δρούζων στο Jabal al-Arab και ενός άλλου για τους Αλαουίτες στη συριακή ακτή.

Δεν είναι μυστικό ότι οι Σιωνιστές, που εξακολουθούν να κατηγορούν τους Άραβες για την απόρριψη του ψηφίσματος για τη διχοτόμηση του 1947, δεν αποδέχθηκαν τα σύνορα που χάραξαν τα Ηνωμένα Έθνη για το κράτος τους εκείνη την εποχή, που παραχώρησε το 50% της ιστορικής Παλαιστίνης στον λαό της και το άλλο μισό στους εποίκους. Αντίθετα, πολέμησαν τον «πρώτο πόλεμο της ανεξαρτησίας», καταλαμβάνοντας άλλο 28%. Χωρίς την επέκτασή τους, η οποία παραβίαζε το ψήφισμα της διχοτόμησης, η Άνω Γαλιλαία, που συνορεύει με τον Λίβανο, θα ήταν μέρος του υποσχεμένου παλαιστινιακού κράτους. Παρά αυτές τις προόδους, ο εχθρός αρνήθηκε να καθορίσει τα οριστικά του σύνορα και συνεχίζει να επιδιώκει, όποτε το επιτρέπουν οι διεθνείς κανόνες, να επεκτείνει αυτά τα σύνορα και να καταλάβει άλλα αραβικά εδάφη.

Αντίθετα, η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων που διαδέχονται η μία την άλλη στην εξουσία στις γειτονικές χώρες της Παλαιστίνης προσκολλώνται σε αποικιακά σύνορα, περιφερειακές ταυτότητες και σχέδια διχασμού. Όταν προτείνουν τον φεντεραλισμό, τον προτείνουν εντός μιας και μόνο χώρας και όχι μεταξύ κρατών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθώς οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες σπεύδουν να υπερασπιστούν την Ουκρανία, με την οποία δεν μοιράζονται σύνορα, γλώσσα, εθνικότητα ή ακόμη και ιστορία, οι Άραβες ηγέτες αγωνίζονται για να ξεφύγουν από την Παλαιστίνη, ακόμη και για να υπονομεύσουν κάθε αντίσταση και να συνωμοτήσουν με τον εχθρό. Μιμούνται τη Δύση με κάθε λεπτομέρεια, εκτός από τις έννοιες της κυριαρχίας, της εθνικής αξιοπρέπειας και της εθνικής ασφάλειας.

Στο αποκορύφωμα των συνοριακών τους επεισοδίων στο νότιο Λίβανο και στα συριακά υψώματα του Γκολάν, η Δαμασκός και η Βηρυτό συγκρούονται σε ένοπλες αψιμαχίες στις ζώνες επαφής της κοιλάδας Μπεκάα, απαιτώντας την οριοθέτηση των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων τους. Ενώ ξένες στρατιωτικές δυνάμεις σταθμεύουν σε στρατηγικές συνοριακές βάσεις όπως το Al-Tanf και το Mount Hermon, με θέα τα εδάφη τους και στις τέσσερις κατευθύνσεις, η Δαμασκός δεν διστάζει να κάμψει τους μυς της στη συριακή ακτή και η Βηρυτό διευκολύνει την ανάπτυξη παρατηρητηρίων κατά μήκος των συνόρων με βρετανική υποστήριξη και χρηματοδότηση, ενώ η Ιορδανία γλιτώνει το Ισραήλ από πυραυλικές επιθέσεις.

Ενώ το εβραϊκό κράτος προσκολλάται στις φάρμες Shebaa και στους λόφους Kfar Shuba, μαζί με τους υδάτινους πόρους και τον αγροτικό πλούτο τους, η συριακή και η λιβανέζικη πλευρά είναι έτοιμες να αποφύγουν την ευθύνη για την απελευθέρωσή τους. Ενώ το Ισραήλ απορρίπτει κατηγορηματικά την παρουσία ενός μόνο στρατιώτη του ΟΗΕ στα κατεχόμενα εδάφη του, οι λιβανικές δυνάμεις συναγωνίζονται μεταξύ τους για να επαινέσουν τις δυνάμεις της UNIFIL, φιλοξενώντας τις στις πιο όμορφες τοποθεσίες με θέα στο νότο και κατά μήκος της θάλασσας. Ενώ ο εχθρός ανοίγει διάπλατα τα σύνορά του για να δέχεται τόνους όπλων και πυρομαχικών με αεροπλάνα, τα κυβερνώντα αραβικά καθεστώτα επιδιώκουν να κόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού της αντίστασης, να την αφοπλίσουν και να κλείσουν ανεπίσημες διαβάσεις με το πρόσχημα της καταπολέμησης του λαθρεμπορίου.

Ενώ η οντότητα νομιμοποιεί τη στρατολόγηση οποιουδήποτε Εβραίου από όλο τον κόσμο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, τα καθεστώτα στην εξουσία εκμεταλλεύονται τους εκτοπισμένους και τους πρόσφυγες στις πολιτικές τους μάχες μέχρι σημείου εκβιασμού, κατάσχουν την ελευθερία μετακίνησης και ωθούν τους πολίτες τους, μέσω κατασταλτικών, λιτότητας και μονοπωλιακών πολιτικών, να μεταναστεύσουν, νόμιμα και παράνομα. Αυτά τα σύνορα μεταξύ Συρίας και Λιβάνου, που χαράσσονται από την αποικιοκρατία, προστατεύονται από καθεστώτα και ενισχύονται από την εθνικιστική και απομονωτική ιδεολογία, πόσες φορές οι άνθρωποι θα τα διασχίσουν και προς τις δύο κατευθύνσεις ως εκτοπισμένοι πριν τα διασχίσουν ως επίτιμοι καλεσμένοι; Όχι μέχρι να συνειδητοποιήσουν –καθώς βαθαίνει η τραγωδία και βαθαίνει ο διχασμός– ότι το ιστορικό πεπρωμένο, είτε το θέλουν είτε όχι, είναι ένα, από το Χαλέπι μέχρι την Παλαιστίνη.

Η οριοθέτηση των περιφερειακών περιοχών πριν την ανάπτυξή τους και ο καθορισμός των συνόρων πριν από την οικοδόμηση και την εδραίωση του κράτους είναι χαρακτηριστικά της αποικιοκρατίας. Η σιωνιστική οντότητα ζει την εποχή της αποικιοκρατίας με όλα τα προειδοποιητικά σημάδια της, ενώ οι αραβικές άρχουσες τάξεις πασχίζουν να μας εκδιώξουν από την εποχή της εθνικής απελευθέρωσης και να αρνηθούν την αποικιακή μας πραγματικότητα με κάθε μέσο. Η δομή της αποικιοκρατίας είναι ξεκάθαρα εμφανής σήμερα: ένα σιωνιστικό κράτος χωρίς σύνορα και αραβικά σύνορα χωρίς κράτη. Ένα Ισραήλ χωρίς σύνορα είναι συνώνυμο με τον αποικισμό, την εθνοκάθαρση, τη γενοκτονία, την εισβολή, την κατοχή και την αποικιακή επέκταση.

Τα σύνορα χωρίς ιθαγένεια σημαίνουν σεχταριστική σύγκρουση, καταπιεστική κυριαρχία, εξαρτημένη οικονομία υπό το πρόσχημα της ελεύθερης οικονομίας και ταπείνωση με αντάλλαγμα συγκεντρωμένο πλούτο. Το αντίθετο όλων αυτών είναι μια Παλαιστίνη χωρίς σύνορα: το δικαίωμα της επιστροφής και η ελευθερία μετακίνησης μεταξύ της Γαλιλαίας, της Τζαμπάλ Αμέλ, των Υψωμάτων του Γκολάν, της Κοιλάδας του Ιορδάνη και του Σινά, ακόμη και σε πολλές πολιτικές οντότητες. Κάποιοι θα μας κατηγορήσουν για ουτοπία, θεωρώντας ότι το κάλεσμα για συνύπαρξη με το ισραηλινό τέρας είναι η ίδια η ουσία της πραγματικότητας. Εσείς έχετε τα κράτη σας, κι εμείς έχουμε τις πατρίδες μας.

πηγή: The Intel Drop

Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.