Για ένα μήνα, η συσσώρευση κρίσιμων γεγονότων γύρω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ουκρανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν δύσκολο να ερμηνευθεί επειδή κάθε δύναμη προχωρά μεταμφιεσμένη.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παίρνουν έναν ανόητο αέρα ισχυριζόμενοι ότι συνεχίζουν να υποστηρίζουν τους Ουκρανούς φονταμενταλιστές εθνικιστές όταν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα έχουν ήδη συμφωνήσει σε μια ειρηνευτική συμφωνία. Ωστόσο, είναι πιθανό οι διπλωματικές σύνοδοι κορυφής να κρύβουν ένα άλλο θέμα: την αποτροπή μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης στη Δύση. Σε αυτή την περίπτωση, η Ουάσιγκτον πρέπει να τρομοκρατήσει τους συμμάχους της για να τους αναγκάσει να εξοφλήσουν τα χρέη της.Η αποδολαριοποίηση, δηλαδή το γεγονός της χρήσης του δολαρίου μόνο σε εθνικό επίπεδο των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι πλέον στο διεθνές εμπόριο, είναι το θαλάσσιο φίδι της χρηματοδότησης. Ωστόσο, μετά τα μονομερή καταναγκαστικά μέτρα που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στους συμμάχους τους, πρώτα εναντίον του Ιράν και μετά κατά της Ρωσίας (μέτρα που λανθασμένα περιγράφονται ως «κυρώσεις» από την προπαγάνδα του Ατλαντικού), η Ρωσία δημιούργησε ένα Σύστημα Μεταφοράς Χρηματοοικονομικών Μηνυμάτων (SPFS), η Κίνα το Διατραπεζικό Σύστημα Πληρωμών (CIPS) και η Ευρωπαϊκή Ένωση το Ευρωπαϊκό Μέσο Υποστήριξης Εμπορικών Ανταλλαγών (INSTEX). Ως αποτέλεσμα, η χρήση του δολαρίου έχει μειωθεί κατά περίπου ένα τέταρτο στο διεθνές εμπόριο.
Ωστόσο, το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ αγγίζει σήμερα το αστρονομικό ποσό των 34.000 δισεκατομμυρίων δολαρίων, από τα οποία μόνο το ένα τρίτο κατέχουν ξένοι επενδυτές, σύμφωνα με το Forbes. Αν κάποιοι από τους πιστωτές των ΗΠΑ, κυρίως η Κίνα και η Σαουδική Αραβία, απαιτούσαν αποπληρωμή, θα εμφανιζόταν μια γιγάντια οικονομική κρίση, όπως το 1929.
Πολλοί οικονομολόγοι προειδοποιούν τακτικά για αυτήν την προοπτική. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Jon Hartley του Ινστιτούτου Hoover, οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν μειώσει το μερίδιο του δολαρίου στα συναλλαγματικά τους αποθέματα από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ωστόσο, στις 20 Φεβρουαρίου, μια τηλεδιάσκεψη με τον αναλυτή Jim Bianco, που αναφέρθηκε από το Bloomberg, έχει αναζωπυρώσει τις ανησυχίες. Σύμφωνα με αυτόν τον αναλυτή, η κυβέρνηση Τραμπ ακολουθεί ένα σχέδιο, τη «Συμφωνία Μαρ-α-Λάγκο». Σκοπεύει να αναδιαρθρώσει ριζικά το βάρος του χρέους των ΗΠΑ με την αναδιοργάνωση του παγκόσμιου εμπορίου μέσω δασμών, την υποτίμηση του δολαρίου και, εν τέλει, τη μείωση του κόστους δανεισμού, όλα αυτά με στόχο να φέρει τη βιομηχανία των ΗΠΑ σε ισότιμη βάση με τους ανταγωνιστές της στον υπόλοιπο κόσμο.
Η ιδέα της «συμφωνίας Mar-a-Lago» αναφέρεται σε άρθρο του Stephen Miran του Ινστιτούτου του Μανχάταν ; ή ο Μιράν διορίστηκε από τον Πρόεδρο Τραμπ ως πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων του Λευκού Οίκου (CEA) και ο ίδιος, ο Ντόναλντ Τραμπ, έδωσε μια ομιλία στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός στις 22 Ιανουαρίου που φαινόταν να το υποστηρίζει.
Ο όρος «Συμφωνία Mar-a-Lago» αναφέρεται στη «Συμφωνία Plaza» όταν, το 1985, οι Ηνωμένες Πολιτείες εφάρμοσαν μια πολιτική αποδυνάμωσης του νομίσματός τους προκειμένου να ενισχύσουν τις εξαγωγές τους. Στην πράξη, αφού οι χρηματοοικονομικοί μηχανισμοί δεν ελέγχονταν καλά, η αμερικανική οικονομία επανεκκίνησε προκαλώντας μια πολύ σοβαρή ύφεση στην Ιαπωνία.
Στις 21 και 22 Ιανουαρίου, ο Ντόναλντ Τραμπ συγκέντρωσε τους κεντρικούς τραπεζίτες και τους υπουργούς Οικονομικών της G7 στην κατοικία του στο Μαρ-α-Λάγκο. Φέρεται να τους χαιρέτησε λέγοντας: «Κανείς δεν θα φύγει από αυτό το δωμάτιο μέχρι να καταλήξουμε σε συμφωνία για το δολάριο». Συνεπώς, η εν λόγω συμφωνία θα είχε εγκριθεί από τους συμμάχους.
Η κύρια ιδέα θα ήταν το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να εκδώσει κρατικά ομόλογα που δεν πληρώνουν τόκους (τα λεγόμενα «μηδενικά κουπόνια») και που δεν θα λήγουν για έναν αιώνα (δηλ. δεν θα μπορούσαν να ανταλλάσσονται με μετρητά για 100 χρόνια). Ως εκ τούτου, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να αναγκάσει τους συμμάχους της να μετατρέψουν τα χρέη τους σε «μηδενικά κουπόνια».
Αν δεχτούμε αυτή την ανάλυση, πρέπει να ερμηνεύσουμε εκ νέου διάφορες ενέργειες του Προέδρου Τραμπ, είτε όσον αφορά τους τελωνειακούς δασμούς είτε τη δημιουργία ενός κρατικού ταμείου. Δεν εμφανίζονται πλέον τόσο άτακτοι όσο τους περιγράφει ο διεθνής Τύπος, αλλά αντιθέτως πολύ λογικοί.
Πρέπει λοιπόν να οραματιστούμε τον Ντόναλντ Τραμπ να προσπαθεί να διαχειριστεί την πιθανή οικονομική κατάρρευση της «αμερικανικής αυτοκρατορίας» του Τζο Μπάιντεν με τον ίδιο τρόπο που ο Γιούρι Αντρόποφ, ο Κονσταντίν Τσερνένκο και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προσπάθησαν να διαχειριστούν αυτή της «σοβιετικής αυτοκρατορίας» του Λεονίντ Μπρέζνιεφ.
Είμαι ακόμη πιο προσεκτικός σε αυτήν την υπόθεση γιατί, κατά τη γνώμη μου, το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 δεν είχε άλλο στόχο από το να αναβάλει την προβλέψιμη κατάρρευση της «αμερικανικής αυτοκρατορίας». Οι δύο τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν παρά μια αναβολή που, μακριά από την επίλυση του προβλήματος, το έκανε πολύ πιο περίπλοκο.
Ας θυμηθούμε: το 1989, ο Ρώσος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, αποφάσισε να μειώσει τις κρατικές δαπάνες. Σταμάτησε απότομα τη βοήθεια προς τους συμμάχους της ΕΣΣΔ και έδωσε σε όλους την ελευθερία τους. Την ίδια στιγμή, οι Ανατολικογερμανοί γκρέμισαν το Τείχος του Βερολίνου, ενώ οι Πολωνοί εξέλεξαν μέλη της Αλληλεγγύης στη Δίαιτα και τη Γερουσία. Αυτό είναι το τέλος του ιμπεριαλισμού του Ουκρανού Λεονίντ Μπρέζνιεφ που το 1968 είχε επιβάλει σε όλους τους συμμάχους της ΕΣΣΔ να υιοθετήσουν, να υπερασπιστούν και να διατηρήσουν το οικονομικό μοντέλο της Μόσχας.
Αυτό είναι μάλλον αυτό που βλέπουμε σήμερα: ο Ντόναλντ Τραμπ, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, διαλύει την «αμερικανική αυτοκρατορία» καθώς προσπάθησε να την αναιρέσει το 2017. Στις 28 Ιουλίου 2017, αναδιοργάνωσε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας καταργώντας τις μόνιμες θέσεις του διευθυντή της CIA και του προέδρου του Μικτού Επιτελείου. Αυτό που ακολούθησε ήταν τρεις εβδομάδες πολέμου στην Ουάσιγκτον και, τελικά, η παραίτηση του Γενικού Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Michael T. Flynn. Ο τελευταίος, ο οποίος έχει εξαφανιστεί από τα ραντάρ, στην πραγματικότητα είναι ακόμη ενεργός σήμερα και διοργανώνει συναντήσεις στο Mar-a-Lago για αντιπάλους από συμμαχικές χώρες.
Αυτή τη φορά, προσεκτικά, ο Πρόεδρος Τραμπ αποκοιμίζει την κοινή γνώμη μιλώντας για την προσάρτηση ολόκληρης της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Αμερικής, από τη Γροιλανδία έως τη Διώρυγα του Παναμά, ενώ εκκαθαρίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εάν η υπόθεσή μου είναι σωστή, δεν πρέπει να πιστέψουμε ούτε λέξη στις απειλές προσάρτησης νέων εδαφών, όπως ο Καναδάς, και να μην φανταστούμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρονται στρατιωτικά από την Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν την Κίνα, αλλά να παραδεχτούμε ότι εγκαταλείπουν στρατιωτικά τους Ευρωπαίους συμμάχους τους. Βλέπουμε ότι εγκαταλείπουν τη Γερμανία και στηρίζονται στην Πολωνία για να οργανώσει την Κεντρική Ευρώπη, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι η Βαρσοβία προσαρτά την Ανατολική Γαλικία (σήμερα Ουκρανική). Ομοίως, πρέπει να προετοιμαστούμε για να δούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να εγκαταλείπουν τους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή, με εξαίρεση το Ισραήλ. Πράγματι, μόλις ξεκίνησαν εκ νέου τις παραδόσεις όπλων στο Τελ Αβίβ και ξεκίνησαν μυστικές συνομιλίες με το Ιράν μέσω Μόσχας. Άφησαν τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία να χωρίσουν τον αραβικό κόσμο.
Ως εκ τούτου, ο ανταγωνισμός μεταξύ Παρισιού και Λονδίνου για να αναλάβουν την ηγεσία στην ευρωπαϊκή άμυνα δεν πρέπει να εκληφθεί ως αντίθεση στην ειρήνη στην Ουκρανία. Ούτε ο γαλλικός ούτε ο βρετανικός στρατός έχουν τη δυνατότητα να αντικαταστήσουν τη στρατιωτική υποστήριξη της Ουάσιγκτον. Μάλλον, είναι θέμα καθορισμού του ρόλου που θα διαδραματίσουν στη συνέχεια οι δύο πρωτεύουσες στην ήπειρο. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ελπίζει να αναπτύξει την αμυντική του ιδέα γύρω από τη γαλλική δύναμη κρούσης, ενώ ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ σκοπεύει να μετατρέψει την κατάσταση προς όφελός του. Ο πρώτος γνωρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, γύρω από τη Γερμανία, διαλύεται και ότι ο Πρόεδρος Τραμπ προτιμά την «Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών», γύρω από την Πολωνία. Θα μπορούσε επομένως να ξαναξυπνήσει το Τρίγωνο της Βαϊμάρης (Γερμανία/Γαλλία/Πολωνία) για να διατηρήσει κάποιο περιθώριο ελιγμών. Ενώ, από την ίδια ανάλυση και λαμβάνοντας υπόψη την εξαφάνιση του ΝΑΤΟ, η δεύτερη θα διασφαλίσει ότι η Γερμανία θα κρατηθεί όσο το δυνατόν πιο μακριά από τη Ρωσία, συνεχίζοντας έτσι την εξωτερική πολιτική της χώρας του για ενάμιση αιώνα.
Σημειώστε ότι ενώ οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι, οι Κινέζοι και οι Σαουδάραβες θα πρέπει να θεωρούν απάτη να ανταλλάσσουν τα χρέη τους με «μηδενικά κουπόνια», η Ρωσία θα πρέπει αντ' αυτού να υποστηρίξει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτόν τον ελιγμό. Πράγματι, όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία πέρασε μια δεκαετία ύφεσης και αναταραχής, αλλά σήμερα χρειάζεται οι Ηνωμένες Πολιτείες να αποφύγουν να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με την Κίνα.Thierry Meyssan
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: