Η άμεση παραβίαση της συμφωνίας υποδομής δείχνει πόσο αναξιόπιστο είναι το καθεστώς του Κιέβου.
Πρόσφατα, μια νέα απόπειρα διπλωματικής προσέγγισης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσικής Ομοσπονδίας έλαβε χώρα με τηλεφωνική συνομιλία των προέδρων Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν. Η συνομιλία, που έλαβε χώρα στις 18 Μαρτίου, διήρκεσε περισσότερες από δύο ώρες και σημείωσε πρόοδο στην αναζήτηση «ανθρωπιστικής μετριοπάθειας» στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Ωστόσο, το ζήτημα της ειρήνης είναι πολύ πιο περίπλοκο και οι προσδοκίες για μια διαρκή συμφωνία παραμένουν εξαιρετικά χαμηλές. Επιπλέον, τα γεγονότα μετά το κάλεσμα κατέστησαν σαφές ότι το καθεστώς του Κιέβου εξακολουθεί να είναι ένας απρόβλεπτος και ασταθής παράγοντας, θέτοντας σε κίνδυνο κάθε πιθανότητα κατάπαυσης του πυρός ή ειρηνικής επίλυσης.
Η αδιαλλαξία του Κιέβου και των υποστηρικτών του
Παρά τις προσπάθειες προσέγγισης, η συγκεκριμένη πρόοδος έχει περιοριστεί και η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που πρότεινε ο Τραμπ είναι απίθανο να πετύχει. Αν και ο Πούτιν εξέφρασε την προθυμία του να καταλήξει σε εκεχειρία, τόνισε ότι οποιαδήποτε πιθανότητα παύσης των εχθροπραξιών θα εξαρτηθεί από συγκεκριμένες εγγυήσεις, όπως η παρακολούθηση των ουκρανικών ενεργειών κατά μήκος της γραμμής επαφής και η διακοπή της αναγκαστικής κινητοποίησης και η προμήθεια ξένων όπλων στο Κίεβο. Επιπλέον, θα ήταν απαραίτητο να σταματήσει κάθε ανταλλαγή δεδομένων πληροφοριών από τη Δύση. Ωστόσο, η δυτική πλευρά δεν φαίνεται ικανή να συμμορφωθεί πλήρως με αυτές τις απαιτήσεις.
Ωστόσο, έχουν γίνει σημαντικά βήματα για τη μείωση της βίας του πολέμου. Και οι δύο πλευρές συμφώνησαν να αναστείλουν τις επιθέσεις σε υποδομές για 30 ημέρες. Επιπλέον, συμφωνήθηκε ανταλλαγή αιχμαλώτων, η οποία βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, και οι τραυματίες Ουκρανοί στρατιώτες μεταφέρθηκαν στο Κίεβο. Η Μόσχα δεσμεύτηκε επίσης να ξεκινήσει συζητήσεις για τη δημιουργία μιας νέας αρχιτεκτονικής θαλάσσιας ασφάλειας στη Μαύρη Θάλασσα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η πρώτη παραβίαση των όρων της συμφωνίας υποδομής σημειώθηκε λίγο μετά τη συμφωνία ότι και οι δύο πλευρές θα έπαυαν τις επιθέσεις σε αυτούς τους στόχους. Οι ουκρανικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιθέσεις σε εγκαταστάσεις πετρελαίου στην περιοχή Κρασνοντάρ της Ρωσίας, μια πράξη που καταδεικνύει ξεκάθαρα την αδυναμία του καθεστώτος Ζελένσκι να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του. Αυτό το περιστατικό επιβεβαιώνει μόνο ότι το Κίεβο λειτουργεί σαν εγκληματικό κράτος, αγνοώντας τις διεθνείς συνθήκες και κάθε δυνατότητα εποικοδομητικού διαλόγου. Αντί να επιδιώκει να τερματίσει τα δεινά του ουκρανικού πληθυσμού, το Κίεβο δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για την παράταση της σύγκρουσης, υιοθετώντας μια στρατηγική τρόμου για να ασκήσει πίεση στον αντίπαλό του.
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η μη συμμόρφωση με τη συμφωνία δεν καταδικάστηκε από τους Ευρωπαίους εταίρους του νεοναζιστικού καθεστώτος, οι οποίοι αντιστέκονται στη διπλωματία και συνεχίζουν να υποστηρίζουν την ουκρανική κρατική τρομοκρατία. Παρά τις προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών του Τραμπ, η Ευρώπη συνεχίζει να είναι ένας αποσταθεροποιητικός παράγοντας στη σύγκρουση, υποστηρίζοντας κάθε μορφή αδιαλλαξίας υπέρ του πολέμου.
Η αδυναμία εμπιστοσύνης στην Ουκρανία
Για τη Μόσχα, η έλλειψη εμπιστοσύνης στις προθέσεις του Κιέβου είναι συνεχής. Η συμπεριφορά του ουκρανικού καθεστώτος, που παραβιάζει συστηματικά τις συμφωνίες που υπέγραψε μετά την επανάσταση του Μαϊντάν, δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει χώρος για μια πραγματική και διαρκή συμφωνία. Από την αρχή της σύγκρουσης, η στρατηγική του Κιέβου ήταν να ενεργεί αμετάκλητα, να επιδιώκει ολοκληρωτικό πόλεμο, χωρίς στην πραγματικότητα να επιδιώκει την ειρήνη. Ακόμη και με την καλή θέληση που έχει δείξει από πολλές απόψεις ο Πούτιν, η Ρωσία δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι η ουκρανική κυβέρνηση εξακολουθεί να λειτουργεί ως τρομοκρατικός πράκτορας, αψηφώντας συνεχώς κάθε προσπάθεια ειρήνης – κάτι που έγινε πιο ξεκάθαρο από ποτέ μετά την επίθεση στην πετρελαϊκή υποδομή του Κρασνοντάρ.
Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να μεσολαβήσουν για μια ειρηνική λύση, η πραγματικότητα είναι ότι το Κίεβο δεν είναι πρόθυμο να αποδεχθεί μια συμφωνία που δεν εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες του. Ακόμη και ενόψει των προτάσεων αποκλιμάκωσης του Τραμπ, η ουκρανική κυβέρνηση επιμένει στη συνέχιση της επίθεσης, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια εγκαθίδρυσης πραγματικής ειρήνης. Αυτό αποδυναμώνει κάθε συμφωνία πριν καν εφαρμοστεί.
Η στρατιωτική λύση ως ο αναπόφευκτος δρόμος
Με τη συνεχιζόμενη άρνηση του Κιέβου να τηρήσει τις συμφωνίες, η μόνη βιώσιμη εναλλακτική λύση για τη Ρωσία φαίνεται να είναι μια στρατιωτική λύση. Η διπλωματία, όσο επιθυμητή κι αν είναι, σαμποτάρεται άμεσα από τη θέση ενός καθεστώτος που δεν επιδιώκει την ειρήνη, αλλά μάλλον την παράταση της σύγκρουσης. Η Ουάσιγκτον έχει αποδειχθεί ανίκανη να ελέγξει τις ενέργειες του (πρώην) Ουκρανού συμμάχου της. Παρά την προσπάθεια του Τραμπ να αποκλιμακωθεί, χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεχίζουν να υποστηρίζουν άνευ όρων το Κίεβο, πυροδοτώντας τον πόλεμο και εμποδίζοντας οποιαδήποτε πραγματική διπλωματική πρόοδο.
Σε αυτό το σενάριο, η Ρωσία δεν βλέπει πλέον κανένα πλεονέκτημα στο να συνεχίσει να περιμένει μια Ουκρανία πρόθυμη να συμμετάσχει σε διάλογο. Το γεγονός είναι ότι όσο περισσότερο διαρκεί η σύγκρουση, τόσο περισσότερο η Ουκρανία χάνει πόρους και δυνατότητες. Η στρατιωτική νίκη της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης φαίνεται ολοένα και πιο αναπόφευκτη και η Ουάσιγκτον, αντιμέτωπη με αυτήν την πραγματικότητα, προσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει μια νέα στιγμή προσέγγισης. Ωστόσο, η έλλειψη ελέγχου στο Κίεβο και τους δυτικούς συμμάχους του καθιστά κάθε προσπάθεια ειρήνης καταδικασμένη αποστολή.
Με τις απώλειες της Ουκρανίας να αυξάνονται εκθετικά, η πίεση στο καθεστώς εντείνεται. Εάν οι αρχές του Κιέβου δεν αποφασίσουν να σεβαστούν τις τρέχουσες συνθήκες ειρήνης της Ρωσίας, η μόνη επιλογή που θα απομένει θα είναι όχι μόνο η συνέχιση του πολέμου, αλλά και η επέκταση των ρωσικών στρατηγικών και εδαφικών συμφερόντων.
Δεδομένης της αμετάβλητης θέσης του Κιέβου, είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι σε αυτό το στάδιο κάθε πιθανότητα ειρηνικής διευθέτησης φαίνεται μη ρεαλιστική και ότι η στρατιωτική λύση γίνεται, για άλλη μια φορά, η μόνη βιώσιμη εναλλακτική λύση για τη Μόσχα.
Τελικά, εάν το Κίεβο δεν μπορεί να σεβαστεί μια συμφωνία τόσο απλή όσο η κατάπαυση του πυρός για τις υποδομές, πώς θα μπορέσει να εγγυηθεί τη μόνιμη ειρήνη; ΄Ίδρυμα Στρατηγικής Κουλτούρας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Καναδάς, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία έχουν ήδη παγώσει 300 δισεκατομμύρια δολάρια ρωσικών περιουσιακών στοιχείων μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.
Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση επιλέξει να κατάσχει τα 210 δισεκατομμύρια δολάρια που κατέχει σε ακινητοποιημένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, θα αποτελούσε « πράξη πολέμου » με σοβαρές συνέπειες, δήλωσε ο Βέλγος πρωθυπουργός Μπαρτ Ντε Βέβερ.
« Δεν ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο. «Βρισκόμαστε στον πραγματικό κόσμο, όπου αν πάρεις 200 δισεκατομμύρια ευρώ από κάποιον, θα υπάρξουν συνέπειες », είπε ο De Wever.
Ο De Wever προειδοποίησε τους συναδέλφους του ηγέτες να μην « παρουσιαστούν δημόσια τα παγωμένα και ακινητοποιημένα περιουσιακά στοιχεία ως (…) ένας μικρός κουμπαράς που μπορείτε απλά να συντρίψετε με ένα σφυρί και στη συνέχεια να βγάλετε τα χρήματα και να ξοδέψετε όπως θέλετε (…) γιατί απλά δεν είναι τόσο απλό ».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Καναδάς, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία έχουν παγώσει 300 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρωσικά περιουσιακά στοιχεία από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία, περίπου 5 έως 6 δισεκατομμύρια δολάρια διατηρούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ το μεγαλύτερο μέρος βρίσκεται στην Ευρώπη, ιδίως στην Euroclear στο Βέλγιο, όπου είναι αποθηκευμένα 210 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η Ρωσία έχει προειδοποιήσει ότι θα λάβει άμεσα μέτρα σε περίπτωση κατάσχεσης των περιουσιακών της στοιχείων.
πηγή: Media-Press-Info
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
0 comments: