Η διπλωματία δεν είναι μόνο θέμα καγκελαρίων και σιωπηρών πρωτοκόλλων.
Η Karin Kneissl, πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, ενσαρκώνει αυτήν την επιτόπια διπλωματία, μακριά από την τοποθέτηση των μέσων ενημέρωσης. Πολύγλωσση, οξυδερκής αναλύτρια και ειδικός στη γεωπολιτική, έχει χαράξει το δικό της μονοπάτι ανάμεσα στις πρωτεύουσες του κόσμου, εκπαιδεύοντας τις μελλοντικές γενιές αμφισβητώντας τα κυρίαρχα δόγματα. Η ανεξαρτησία του του χάρισε σκληρές εχθρότητες. Απειλούμενη, λογοκριμένη, εμποδίζεται να εργαστεί στην Ευρώπη, επέλεξε να εγκατασταθεί στη Ρωσία, όπου ίδρυσε το κέντρο GORKI, ένα εργαστήριο γεωπολιτικών ιδεών. Η δέσμευσή του για διάλογο και εθνική κυριαρχία είναι ανησυχητική, όπως και η αδιάλλακτη κριτική του προς τις δυτικές ελίτ. Σε αυτή τη μακροσκελή συνέντευξη, η Karin Kneissl αναπολεί την εξαφάνιση της ευρωπαϊκής διπλωματίας, την αποτυχία της πολυμέρειας, την αντιρωσική υστερία και την πολιτική κρίση. Μας μιλά επίσης για την ενδοκρινολογία, τη μετανάστευση και τη στροφή του κόσμου προς μια νέα τάξη πραγμάτων. Μια σπάνια, αιχμηρή και οραματική λέξη.Οι διπλωμάτες δεν περιορίζονται πάντα σε αίθουσες συνεδριάσεων ή πρεσβείες. Πολιτικός χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ μέλος πολιτικού κόμματος ή αλυσοδεμένη στο δόγμα μιας ιδεολογικής ομάδας, η Karin Kneissl είναι παρόμοια των T. E. Lawrence, Romain Gary και Jean-François Deniau.
Γεννήθηκε στη Βιέννη και, αφού πέρασε μια παιδική ηλικία αποφεύγοντας τη ζέστη στο Αμμάν (ο πατέρας της ήταν πιλότος του βασιλιά Χουσεΐν), σπούδασε νομικά και ανατολίτικες γλώσσες στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης πριν ακολουθήσει τον διεθνή κύκλο του ENA. Το 1990, ξεκίνησε μια καριέρα στην αυστριακή διπλωματική υπηρεσία, την οποία άφησε το 1998. Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και την ανεξάρτητη ανάλυση (από το αυστριακό ORF έως το RT), στη συνέχεια στη διδασκαλία σε πανεπιστήμια και στρατιωτικές ακαδημίες, για να εκπαιδεύσει το μυαλό της επόμενης γενιάς παικτών ισχύος. Είναι συγγραφέας δώδεκα βιβλίων και αμέτρητων άρθρων για τη γεωπολιτική.
Διορίστηκε ως ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας υπουργός από την κυβέρνηση Kurz-Strache, ανέλαβε τις εξωτερικές υποθέσεις της Αυστρίας μεταξύ 2017 και 2019. Συνέχισε τη δραστηριότητά της ως αναλύτρια και δασκάλα μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης, αλλά αντιμετώπισε απαγόρευση εργασίας και απειλές θανάτου. Τον Σεπτέμβριο του 2020 αποφάσισε να φύγει από την Αυστρία για να ξεφύγει από την καθημερινή εχθρότητα. Αφού ταξίδεψε μεταξύ Γαλλίας και Λιβάνου, εγκαταστάθηκε στη Ρωσία τον Σεπτέμβριο του 2023, όπου ίδρυσε το κέντρο GORKI (Γεωπολιτικό Παρατηρητήριο για τα Βασικά Θέματα της Ρωσίας), ένα do-tank που σχετίζεται με το Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης.
Η Karin Kneissl είναι μια ελεύθερη ψυχή που τρομάζει τους ισχυρούς… Και μετά, έχει αυτή τη σύνδεση με τη Ρωσία που τρελαίνει την παγκοσμιοποιητική ελίτ. Έχοντας περάσει τη ζωή της ιππεύοντας τίγρεις, είναι σωστό που τον περασμένο Σεπτέμβριο ονομάστηκε πρέσβειρα για την προστασία του πιο μεγαλειώδους και θηριώδους πλάσματος της φύσης: της τίγρης Amur. Σε αυτή τη συνέντευξη, μας μιλά για απίθανες συμμαχίες, κουρελιασμένη διπλωματία, ενδοκρινολογία και κυρίως για το μέλλον του κόσμου.
Στοιχεία: Το 2020, προφήτεψες τον επικείμενο θάνατο της μεγάλης τέχνης της διπλωματικής συνομιλίας. Το 2022, ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν κατάργησε εντελώς το διπλωματικό σώμα, εμπορεύοντας την τεχνογνωσία και τη λεπτή τέχνη της διαπραγμάτευσης για την αγανάκτηση των μέσων ενημέρωσης. Είναι αυτό ένα σημάδι της ολίσθησης της Δύσης στη σφαίρα της πόλωσης και των διαφημιστικών ακροβατικών;
Karin Kneissl: Ο κ. Μακρόν έχει μια μανία εξολόθρευσης: κατήργησε επίσης το νομαρχιακό σώμα και τον ΕΝΑ – αυτή ήταν η μικρή του παραχώρηση στα Κίτρινα Γιλέκα. Εγώ ο ίδιος είχα το προνόμιο να παρευρεθώ στο ΕΝΑ. Υπήρχαν φυσικά καλά και κακά σε αυτό το σχολείο, αλλά διατηρούσε ένα αξιοκρατικό πνεύμα άγνωστο σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της δικής μου, όπου όλη η πρόοδος στη διοικητική ιεραρχία γίνεται μέσω των πολιτικών κομμάτων. Ο κύριος Μακρόν έχει να κάνει με την επικοινωνία, την καθαρή παραγωγή μέσων. Παίζει Πρόεδρο, αλλά δεν ενεργεί ως Πρόεδρος. Και η αξιοπιστία του στη διεθνή σκηνή πλησιάζει το μηδέν! Αλλά η παρακμή της διπλωματίας είναι παλιά: από το 1918, έχει γίνει προνόμιο του προέδρου στην περίπτωση της Γαλλίας, του Καγκελαρίου ή του Πρωθυπουργού αλλού. Οι φάκελοι που διαχειρίζονταν μη εκλεγμένοι διπλωμάτες στη συνέχεια σφετερίστηκαν από πολιτικούς (Lloyd George, Clemenceau, Woodrow Wilson τότε) οι οποίοι, από συνθήκη σε συνθήκη (Βερσαλλίες, Τριανόν και Σεβρές), πολλαπλασίασαν τα λάθη που θα οδηγούσαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η τέχνη της διπλωματίας απαιτεί διακριτικότητα, περίεργο μυαλό, γνήσιο ενδιαφέρον για τη χώρα στην οποία εργάζεται και ένα ορισμένο savoir vivre που επιτρέπει σε κάποιον να δημιουργεί συνδέσεις και εμπιστοσύνη. Αυτό είναι αδύνατο όταν όλη η εξουσία λήψης αποφάσεων στις εξωτερικές υποθέσεις βρίσκεται στα χέρια αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων.
Δείτε επίσης πώς εξελίχθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση: πριν από τη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2009, τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια εξακολουθούσαν να συγκεντρώνουν αρχηγούς κυβερνήσεων συνοδευόμενους από τους υπουργούς Εξωτερικών τους. Οι τελευταίοι θα μπορούσαν να ενημερώνουν τις πολιτικές αποφάσεις μέσω των σκέψεων, των σημειώσεων ή των αποστολών των διπλωματών τους. Σήμερα, η απόφαση έρχεται απευθείας από την Ύπατη Εκπρόσωπο Εξωτερικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εν προκειμένω την κ. Kaja Kallas. Καθορίζει το χρονοδιάγραμμα χωρίς καμία συζήτηση και οι εθνικοί διπλωμάτες έχουν χάσει κάθε ικανότητα να επηρεάζουν. Δεν υπάρχει πλέον δομή όπου τα υπουργεία Εξωτερικών έχουν λόγο. Προσωπικά έφυγα από τη διπλωματική υπηρεσία το 1998 όταν είδα ότι ο ρόλος των διπλωματών είχε γίνει ανύπαρκτος σε σύγκριση με την προσωπική χημεία που μπορεί να υπάρχει μεταξύ αρχηγών κρατών. Όταν έγινα Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, προφανώς είχα επίγνωση των ορίων της δράσης μου, αλλά προσπάθησα να υπηρετήσω τη χώρα μου επικεντρώνοντας τα συμφέροντα της χώρας μου μέσα στο περιθώριο ελιγμών της ΕΕ, κάνοντας την προσπάθεια να διαβάζω όσο πιο σπάνια γίνεται τις « ομιλικές σημειώσεις » που προέρχονται από τις υπηρεσίες επικοινωνίας της ΕΕ!
Στοιχεία: Έχετε αφιερώσει ένα βιβλίο στον ρόλο της τεστοστερόνης στις πολιτικές ανατροπές. Πώς πιστεύετε ότι μπορούμε να συνδέσουμε την πολιτική δράση με την ενδοκρινολογία;
Karin Kneissl: Ο ρόλος της τεστοστερόνης στην πολιτική μου φάνηκε για πρώτη φορά το 2011, την εποχή των γεγονότων στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις δημογραφικές καμπύλες για να καταλάβει ότι η νεολαία στις αραβικές χώρες είναι πολύ εύφλεκτη. Από αυτή την άποψη, οι Αραβικές Άνοιξη θυμίζουν τις επαναστάσεις του 1848 στην Ευρώπη, ή ακόμα και το πλαίσιο των Σταυροφοριών. Μεγάλες μάζες νεαρών ανδρών που δεν έχουν καμία προοπτική να δημιουργήσουν στάτους για τον εαυτό τους και που έχουν αυτή τη μορφή ενέργειας συνδεδεμένη με την τεστοστερόνη –η οποία έχει να κάνει περισσότερο με την ανάληψη κινδύνων και την όρεξη για πρωτοβουλία παρά με την επιθετικότητα– έχουν πραγματικές επαναστατικές δυνατότητες. Η Μεγάλη Βρετανία, όπως και η Γαλλία, προτίμησε να λύσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού των ανηλίκων στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα στέλνοντας την πλεονάζουσα νεολαία της, γεμάτη με τεστοστερόνη, χωρίς προοπτικές, ενδεχομένως εγκληματικές ή στα πρόθυρα να γίνει, στις αποικίες.
Στοιχεία: Την ώρα που μιλάμε, ο Ντόναλντ Τραμπ μόλις έλαβε τα πρώτα του διατάγματα, συμπεριλαμβανομένης της αποχώρησης των Ηνωμένων Πολιτειών από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα και της αποχώρησής τους από τον ΠΟΥ. Έχει ακόμη μέλλον η πολυμέρεια στην αναμόρφωση του κόσμου που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας;
Karin Kneissl: Ποτέ δεν ήμουν πολύ υπέρ της πολυμέρειας! Ο κόσμος λειτουργεί σε διμερή βάση, όπως έδειξε η αποτυχία του Γύρου της Ντόχα υπό την αιγίδα του ΠΟΕ. Τα πάντα ήταν μπλοκαρισμένα εκεί από το 2002 και μόνο οι διμερείς συνθήκες μπόρεσαν να δουν το φως της δημοσιότητας. Η περιφερειακή πολυμέρεια μπορεί τελικά να γνωρίσει κάποιες επιτυχίες, όπως φαίνεται από τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, αλλά ήδη υπάρχουν πολλά αντιπαραδείγματα: ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) απλά δεν λειτουργεί και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η πολυμερής που εφαρμόζεται στην καθαρή της κατάσταση, έχει κακή αρχή!
Στοιχεία: Ο Ντόναλντ Τραμπ, απορροφημένος στο εσωτερικό του μέτωπο, αναμφίβολα θα είναι πρόθυμος να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Θα έχει τα μέσα να το κάνει και προς ποια λύση θα μπορούσαμε να κινηθούμε: πάγωμα της σύγκρουσης ή συνθήκη ειρήνης;
Karin Kneissl: Κανείς εδώ δεν σκέφτεται το πάγωμα της σύγκρουσης. Άρα δεν θα υπάρχει. Για τη Ρωσία, αυτό είναι ένα ζωτικό, υπαρξιακό ζήτημα. Βλέποντας από την Ουάσιγκτον, αλλά και από το Ρίο ή τη Βομβάη, είναι μια μακρινή σύγκρουση που ενδιαφέρει λίγους ανθρώπους. Προσωπικά, ήμουν πάντα εχθρική με τους ειδικούς στη «διαχείριση συγκρούσεων». Προτιμώ την «επίλυση συγκρούσεων»!
Είτε πρόκειται για βιομήχανους, είτε για ΜΚΟ, για ειδικούς ακαδημαϊκούς ή για κυανόκρανους, η «διαχείριση συγκρούσεων» είναι μια επιχείρηση. Και φυσικά το πάγωμα μιας σύγκρουσης αποτελεί εγγύηση μη επίλυσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι απαραίτητο να επιτευχθούν ρυθμίσεις ασφαλείας που υπερβαίνουν το ουκρανικό ζήτημα και την εδαφική προσέγγιση. Δέκα χρόνια μετά το Minsk II, δεν βρισκόμαστε πλέον στο ζήτημα της αυτονομίας ή των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Ουκρανία! Απαιτείται μια συνολική συμφωνία ασφάλειας στην Ευρώπη, διότι υπάρχει επίσης ένα ζήτημα των ρωσικών μειονοτήτων στις χώρες της Βαλτικής, ένα ζήτημα της Μολδαβίας, ένα ζήτημα της Γεωργίας κ.λπ.
Στοιχεία: Τι εξηγεί, κατά τη γνώμη σας, την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα (ιδίως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) να αρνηθεί οποιαδήποτε μορφή διευθέτησης με τους Ρώσους;
Karin Kneissl: Πάντα με εντυπωσίαζε η αδυναμία των ευρωπαϊκών ελίτ να ενσαρκώσουν το επίπεδο ευθύνης που τους ανήκει. Έχουν ανώριμη εφηβική συμπεριφορά. Πρόκειται για άτομα που είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να βουρκώνουν ή να χτυπούν τις πόρτες. Είναι πολύ συναισθηματικοί και βλέπουν τον κόσμο ασπρόμαυρο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα για τη Μόσχα, η οποία δεν έχει πια κανέναν να μιλήσει! Στη γαλλική περίπτωση, δύσκολα μπορεί κανείς να συνομιλήσει με έναν Πρόεδρο από τότε που ο Ζακ Σιράκ!
Στοιχεία: Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να είναι το πρώτο θύμα του δικού της συστήματος κυρώσεων. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή την αυτοκαταστροφική αδυσώπητη συμπεριφορά; Η Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες ή απλώς είναι μαζοχιστική;
Karin Kneissl: Αν ανατρέξω στην εμπειρία μου ως Υπουργός Εξωτερικών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήταν πάντα αδιάλλακτη και έχει αποδείξει σταθερά ότι δεν είναι πρόθυμη να κάνει παραχωρήσεις. Ένα παράδειγμα: το 2018, είχα αναπτύξει –με τη συμφωνία των Τούρκων, Αμερικανών και Ρώσων ομολόγων μου– ένα πολύ λεπτομερές σχέδιο για την αποναρκοθέτηση και τη μετεγκατάσταση Σύριων αγροτών που ήταν εξόριστοι στον Λίβανο. Αυτό το έργο, που είχε λάβει την έγκριση του James Jeffrey, ειδικού απεσταλμένου για τη Συρία από την αμερικανική πλευρά, τορπιλίστηκε αμέσως από τη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή!
Σήμερα ακούω την ίδια πολεμική αδιαλλαξία για το θέμα της Ουκρανίας από την κυρία von der Leyen, τον κύριο Πιστόριους και τον κ. Rutte, που είναι και οι τρεις Ευρωπαίοι, και όχι από τους Αμερικανούς!
Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές δυσκολίες δεν είναι εξ ολοκλήρου το αποτέλεσμα της σπανιότητας φθηνής ρωσικής ενέργειας. Προηγούνται της ρωσικής ειδικής επιχείρησης. Σκεφτείτε την Άνγκελα Μέρκελ, που δεν μπορεί να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη γερμανική οικονομική πολιτική μετά τις μεταρρυθμίσεις του Χαρτς – που κόστισαν τη δουλειά του στον Γκέρχαρντ Σρέντερ. Ήταν προσωπικά υπεύθυνη, ήδη από το 2011, για τη βύθιση της χώρας στο ενεργειακό χάος.
Η έλλειψη παραγωγής ενέργειας, η έλλειψη ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, η γραφειοκρατία είναι μάστιγα που δεν χρονολογούνται από τη σειρά των αντιρωσικών κυρώσεων! Το 2020 έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο « Το σημείο καμπής της κινητικότητας ». Δεν ήταν δύσκολο τότε να προβλέψουμε ένα πολύ ζοφερό μέλλον για τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία. Από το «dieselgate» μέχρι την εγκατάλειψη του κινητήρα εσωτερικής καύσης για την προώθηση του ηλεκτροκινητήρα, όλα είναι μια σπιτική καταστροφή!
Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο γίνεται σκληρά αισθητή η απουσία των άφθονων και φθηνών ορυκτών καυσίμων που παρείχε η Ρωσία. Αλλά αυτό μόνο επιδεινώνει ένα προϋπάρχον χάος. Το βασικό ερώτημα βρίσκεται στις καταστροφικές επιλογές της γερμανικής βιομηχανικής πολιτικής!
Στοιχεία: Κατά τη γνώμη σας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ήταν επομένως αυτοκινούμενη, αναλαμβάνοντας η ίδια την ευθύνη των θεμάτων της, με το να είναι αυθόρμητα εχθρική προς τη Ρωσία;
Karin Kneissl: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι συγκρίσιμη με τον γραφειοκρατικό κολοσσό που ανέλυσε ο Max Weber ήδη από το 1922. Επομένως, έχει τη δική της δυναμική.
Η κριτική μου αφορά κυρίως τη μέθοδο πρόσληψής της: υπάρχει υπερεκπροσώπηση νέων και άπειρων στελεχών από ανώτερα εργοστάσια δημοσίων υπηρεσιών όπως το Sciences Po στη Γαλλία. Αυτή η πρόσληψη γίνεται εις βάρος άλλων προφίλ όπως δικηγόροι, γεωγράφοι, ιστορικοί, εν ολίγοις, άνθρωποι που είναι σε θέση να γνωρίζουν τα θέματα για τα οποία μιλάνε...
Ειδικότερα, η απουσία δικηγόρων δημιουργεί χάος στο οποίο δεν ξέρουμε πλέον πώς να δομήσουμε μια συνεκτική σκέψη. Αν κανείς δεν ξέρει πραγματικά πώς να διακρίνει το Σύνταγμα, τους νόμους και τα διατάγματα, δεν υπάρχει πλέον καμία ιεραρχία προτύπων! Αυτό είναι που προσδίδει στις εκθέσεις της Επιτροπής αυτόν τον χαρακτηριστικό άγνωστο χαρακτήρα.
Στοιχεία: Η Δαμασκός έπεσε. Ο Ερντογάν έχει κονιορτοποιήσει τις συμφωνίες της Αστάνα και η Συρία είναι κατακερματισμένη. Το Γκολάν προσαρτάται και το όραμα ενός «Μεγάλου Ισραήλ» κερδίζει έδαφος. Είναι η πτώση της Δαμασκού στρατηγική καταστροφή για τη Μόσχα;
Karin Kneissl: Ναι, νομίζω ότι ναι. Η Ρωσία έχει επενδύσει τεράστιο ποσό ανθρώπινων ζωών και χρημάτων για να πολεμήσει το Ισλαμικό Κράτος. Δεν κατάφερε να υπαγορεύσει έναν οδικό χάρτη στον Μπασάρ αλ Άσαντ, κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει το 2016-2017. Αφού του έσωσε τη ζωή, δικαιώθηκε να του επέβαλε μεταρρύθμιση του συριακού στρατού! Δεν είναι μυστικό ότι ο συριακός στρατός, όπως και οι μουκαμπαράτ (μυστικές υπηρεσίες), ήταν διεφθαρμένοι επειδή δεν πληρώνονταν μισθοί.
Επιπλέον, η Ρωσία έχει μια πολύ μακροχρόνια σχέση με τη Συρία που χρονολογείται πολύ πέρα από τη σοβιετική περίοδο, αφού η Συρία φιλοξενεί μια μεγάλη ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα, ιδιαίτερα στο Χαλέπι και τη Δαμασκό. Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν περίπου εκατό ρωσικά εκπαιδευτικά ιδρύματα (λύκεια και πανεπιστήμια) στη Συρία. Κεντρικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η Ορθόδοξη Εκκλησία. Στη συνέχεια, στη σοβιετική περίοδο, παρά τις προφανείς ιδεολογικές διαφωνίες μεταξύ του αραβικού εθνικισμού και του μαρξισμού-λενινισμού, η σχέση Συρίας-Ρωσίας συνέχισε να καθιζάνει υπέρ του Ψυχρού Πολέμου. Είναι αξιοσημείωτο ότι το Κόμμα Μπάαθ αψήφησε όλες τις πιθανότητες επιζώντας από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης για τριάντα πέντε χρόνια. Αλλά η ολοένα και πιο διάχυτη διαφθορά έχει τελικά ραγίσει τη δομή.
Σήμερα τι βλέπουμε; Οι πρώην τρομοκράτες φλερτάρονται από μια Δύση η οποία: 1) τους αντιμετωπίζει σαν να είχαν κάποια λαϊκή νομιμότητα. 2°) ανέχεται μια καθυστέρηση τεσσάρων ετών πριν από τη διοργάνωση εκλογών με το πρόσχημα της έναρξης των εργασιών για ένα νέο Σύνταγμα. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι αρκετοί ειδικοί σύμβουλοι του ΟΗΕ έχουν εδώ και αρκετά χρόνια ένα σχέδιο Συντάγματος στα συρτάρια τους!
Ο Volker Türk, Αυστριακός, Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που επέκρινε δριμύτατα τις θέσεις μου για τη μετανάστευση, θα σφίξει τα χέρια των νέων αφεντάδων της Δαμασκού χωρίς να πει λέξη για τις αμέτρητες εξωδικαστικές εκτελέσεις για τις οποίες είναι ένοχοι! Όλα φαίνονται σουρεαλιστικά.
Το Ισραήλ, φυσικά, τα πάει καλά και η ιδέα του Μεγάλου Ισραήλ φαίνεται όλο και πιο αποδεκτή. Έγραψα τη διδακτορική μου διατριβή για την έννοια των συνόρων και το Ισραήλ, που δεν θέτει σύνορα, επιφυλάσσεται του δικαιώματος να κατακτήσει τον απαραίτητο χώρο για να φιλοξενήσει όλους τους Εβραίους του κόσμου!
Επιστρέφοντας στα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν θα παραμείνουν οι στρατιωτικές βάσεις στο Tartus και στο Hmeimim, γνωρίζοντας ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει τη διάλυση αυτών των βάσεων προϋπόθεση για οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια και την άρση των κυρώσεων.
Γεγονότα: Στις 19 Αυγούστου, ο Πρόεδρος Πούτιν υπέγραψε ένα διάταγμα που διευκολύνει την εγκατάσταση αλλοδαπών που επιθυμούν να εγκαταλείψουν μια χώρα που «επιβάλλει καταστροφικές νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές συμπεριφορές». Οι δυτικοί πληθυσμοί είναι ξεκάθαρα στόχος αυτής της προσφοράς ιδεολογικού ασύλου. Έχετε πληροφορίες για τον αντίκτυπο που μπορεί να είχε αυτό το πρόγραμμα στη Δύση;
Karin Kneissl: Παραμένει πολύπλοκη η μετανάστευση στη Ρωσία, ειδικά για τις πολύτεκνες οικογένειες. Η Ρωσία πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να επικεντρωθεί στην πρόσληψη ευρωπαίων υποψηφίων για επαγγέλματα για τα οποία υπάρχει πραγματική ζήτηση. Η Ρωσία δεν διαθέτει άμεσα επιχειρησιακό ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό μάλλον συνηγορεί υπέρ της εργασιακής μετανάστευσης.
Είναι πολύ θεμιτό για τις ευρωπαϊκές οικογένειες να θέλουν να ξεφύγουν από το χάος και να θέλουν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σε κανονικές συνθήκες. Αλλά από ρωσική σκοπιά, φαίνεται ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν ληφθεί υπόψη το επαγγελματικό προφίλ των υποψηφίων μετανάστευσης. Θα πρέπει να γίνουν γρήγορα φορολογούμενοι! Είναι επομένως σημαντικό να δημιουργηθούν δομές υποδοχής. Δεν μπορεί να είναι απλώς θέμα καλής θέλησης! Μπορεί να είναι χρήσιμο να αντλήσουμε έμπνευση από το ισραηλινό μοντέλο ενσωμάτωσης Εβραίων μεταναστών: υποστήριξη σχολικού/πανεπιστημιακού προσανατολισμού, εντατικά μαθήματα γλώσσας για πέντε εβδομάδες κ.λπ. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη το ρωσικό πλαίσιο ασφάλειας. Οι δομές υποδοχής θα ενσωματωθούν στο Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο θα συνεργάζεται στενά με τον ρωσικό οικονομικό ιστό.
Στοιχεία: Πού είναι η δημοκρατία στην Ευρώπη;
Karin Kneissl: Ας αποφύγουμε να μιλήσουμε για δημοκρατία, γιατί αυτός ο όρος μπορεί να υπόκειται σε διάφορες ερμηνείες. Ας μιλήσουμε για κράτος δικαίου και ελευθερίες! Το κράτος δικαίου έπαψε να υπάρχει στην Ευρώπη μπροστά στα μάτια μου! Με έδιωξαν από τη Γαλλία αφού εκφοβίστηκε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μου και με εμπόδισαν να ανοίξω τραπεζικό λογαριασμό επειδή ήθελα να γίνω φορολογούμενος στη Γαλλία. Η Banque de France έκλεισε τα αυτιά μου στο αίτημά μου για τη διάθεση τραπεζικού λογαριασμού με το «δικαίωμα σε λογαριασμό». Στην Αυστρία κατηγορήθηκα από τα ΜΜΕ για εσχάτη προδοσία και κατασκοπεία χωρίς την παραμικρή ίχνη αποδεικτικών στοιχείων και με συμβούλεψαν ανεπιφύλακτα να μην έρθω να παρουσιάσω την υπεράσπισή μου στο δικαστήριο, καθώς η ατμόσφαιρα απέναντί μου ήταν «πολύ κακή». Σήμερα θέλουν να μου αφαιρέσουν το αυστριακό διαβατήριο επειδή εργάζομαι σε ένα ρωσικό πανεπιστήμιο. Πού είναι το κράτος δικαίου;
πηγή: Elements
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: