Μήπως οι δυτικές ελίτ, αυτοί οι κυρίαρχοι του κόσμου, χάνουν τη βάση τους; Η αυτοκρατορία τους, χτισμένη πάνω στην εξουσία και την αλαζονεία, καταρρέει κάτω από τα χτυπήματα της πραγματικότητας.
Αυτό το άρθρο, μέρος μιας προσέγγισης που είναι τόσο διαχρονική όσο και συγχρονισμένη, στέλνει ένα μήνυμα καλωσορίσματος στον κόσμο της μετα-ηγεμονίας, όπου οι δυτικές ελίτ πρέπει να μάθουν να μοιράζονται... ή να εξαφανιστούν. Είναι η κοινωνιομετρία της καταστροφής που προκάλεσε η παρακμή της Δύσης στην παγκόσμια σκηνή. Ούτε αγαπημένες εντός των εδαφών τους, ούτε περιζήτητες έξω από τα σύνορά τους, οι δυτικές ελίτ βαλτώνουν στην ουκρανική σύγκρουση. Καθώς άλλες χώρες προλαβαίνουν και τους προσπερνούν, προσκολλώνται στη φανταστική τους ανωτερότητα, αρνούμενοι να δουν την αλήθεια: η βασιλεία τους έχει τελειώσει.
Η ιστορία έχει ήδη εκδώσει την ετυμηγορία της: η βασιλεία τους τελείωσε
Σε έναν κόσμο όπου οι δυτικές ελίτ παρελαύνουν την αίσθηση της ανωτερότητάς τους , η εμφάνιση του σεβασμού κρύβει μια πραγματικότητα απαρχαιωμένων πολιτικών και ιδιοτελών συμφερόντων. Η διακυβέρνηση είναι μολυσμένη με υποκρισία, υποστηρίζει τη «δημοκρατία» ενώ χειραγωγεί τους θεσμούς, καταγγέλλει τη διαφθορά ενώ αφήνει τον εαυτό της να διαφθείρεται και αγνοεί τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες τους. Αυτό, που συνδέεται με μια επικίνδυνη εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα, θέτει τον πλανήτη μας σε κίνδυνο για βραχυπρόθεσμα κέρδη. Η εξωτερική τους πολιτική, που χαρακτηρίζεται από αποικιακή αλαζονεία, επιβάλλει αξίες και κυρώσεις χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Αντιμέτωπη με την εμφάνιση νέων δυνάμεων όπως η Κίνα και η Ρωσία από τη Συμμαχία BRICS, η δυτική αυτοκρατορία παραπαίει. Το μάθημα που πρέπει να αντληθεί είναι ότι φαίνεται πλέον επιτακτική ανάγκη για αυτές τις ελίτ να αφυπνιστούν και να αναπροσαρμόσουν το λογισμικό τους, μεταμορφώνοντας παράλληλα τις πρακτικές τους για ένα πολυπολικό, βιώσιμο και δίκαιο μέλλον.
Η υποκρισία ως τρόπος διακυβέρνησης: η διπλή ομιλία των δυτικών ελίτ
Στην ιμπεριαλιστική Δύση, οι ελίτ διαπρέπουν σε ένα διπλό μέτρο, όπου η πολιτική υποκρισία, που υποστηρίζεται από την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, καθιερώνεται ως τρόπος διακυβέρνησης. Αν και τοποθετούνται ως υπερασπιστές της «δημοκρατίας», της «διαφάνειας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», στο παρασκήνιο κυριαρχούν η χειραγώγηση και η διαφθορά. Η δημοκρατία, που συχνά θεωρείται ιδανικό, αποδεικνύεται ότι είναι ένα προβλέψιμο εργαλείο ελέγχου, όπου η φωνή των πολιτών καταπνίγεται από συγκεκριμένα συμφέροντα. Υποσχόμενες διαφάνεια, αυτές οι ελίτ κρύβουν τις πραγματικές τους προθέσεις πίσω από ένα πέπλο μυστικότητας και προσποίησης, ενώ η αυξανόμενη διαφθορά διαφεύγει της δικαιοσύνης. Παρουσιάζοντας ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκμεταλλεύονται αυτόν τον λόγο για ευκαιριακές παρεμβάσεις , αγνοώντας τις παραβιάσεις που διαπράττουν οι σύμμαχοί τους. Η υποκρισία, που έχει γίνει πολιτικό όπλο, δυσφημεί, δικαιώνει και διατηρεί την εξουσία εις βάρος της θεσμικής εμπιστοσύνης και της κοινωνικής συνοχής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στη μακρονική διάσταση, οι ελίτ στον κύκλο της εξουσίας στη Δύση παραμένουν τυφλές μπροστά σε έναν σπασμένο καθρέφτη που αντανακλά τη δική τους διπροσωπία. Προσκολλημένοι στα άμεσα κέρδη, κινδυνεύουν με μια πραγματική συλλογική αυτοκτονία, αγνοημένη αλλά όχι ξεχασμένη από την ιστορία και τις μελλοντικές γενιές, που θα τους καταδικάσουν για την τύφλωση και την απληστία τους.
Η αλαζονεία ως εξωτερική πολιτική: το σύμπλεγμα ανωτερότητας
Καθοδηγούμενες από ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας, οι δυτικές ελίτ υιοθετούν μια στάση αλαζονείας στη διεθνή σκηνή, βλέποντας άλλα έθνη μέσα από το πρίσμα της υποτιθέμενης πολιτιστικής, οικονομικής και στρατιωτικής υπεροχής. Αυτό το Σύνδρομο Ανωτερότητας τους εμποδίζει να αναγνωρίσουν τις σημαντικές εξελίξεις άλλων πολιτισμών, κάνοντας έτσι τις απειλές και τις επεμβάσεις τους απομεινάρια μιας παρελθούσας πολιτικής κανονιοφόρων. Οι στρατηγικές που βασίζονται στην εκβιαστική διπλωματία, με τις κυρώσεις και τα παιχνίδια πίεσης, αποδεικνύονται αναποτελεσματικές και αποδυναμώνουν την ιδιότητά τους ως αξιόπιστων εταίρων. Αντιμέτωποι με τη φθίνουσα επιρροή, πολλοί στρέφονται τώρα σε άλλες αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ρωσία ή η Ινδία της Συμμαχίας BRICS , αναζητώντας πιο ισορροπημένες σχέσεις. Για να αποφύγουν την απομόνωση, οι δυτικές ελίτ πρέπει να ξεπεράσουν την αλαζονεία τους και να προχωρήσουν σε συνεργασία που βασίζεται στον σεβασμό και τον διάλογο σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Η παρακμή της Αυτοκρατορίας: Οι δυτικές ελίτ και η άρνησή τους στην πραγματικότητα
Συγκλονισμένες από την παγκοσμιοποίηση, την ουκρανική σύγκρουση, την πολυπολικότητα και την περιβαλλοντική κρίση, οι δυτικές ελίτ αντιμετωπίζουν μια άνευ προηγουμένου παρακμή. Ανάδρομοι, προσκολλώνται σε μια νοσταλγία για την προηγούμενη ανωτερότητά τους, ενώ η άνοδος δυνάμεων όπως η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία τροφοδοτεί τον φόβο τους για υποβάθμιση και προκαλεί απελπισμένες αντιδράσεις, κυρίως τον πόλεμο με αντιπροσώπους στην Ουκρανία. Κλεισμένοι στην άρνηση, αυταπατούνται για τη μονιμότητα της κυριαρχίας τους, συσκοτίζοντας εγκληματικά μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από την οικονομική κρίση, την περιβαλλοντική έκτακτη ανάγκη, την ενίσχυση των ανισοτήτων και την κοινωνική πόλωση. Τα σημάδια της πτώσης είναι ωστόσο εμφανή: έκρηξη του δημόσιου χρέους, κατάρρευση της θεσμικής εμπιστοσύνης. Είναι καιρός αυτές οι ελίτ να αποδεχθούν ότι η ηγεμονία τους ανήκει στο παρελθόν και να υιοθετήσουν την κοινή διακυβέρνηση σε έναν αποφασιστικά πολυπολικό κόσμο. Η αφύπνιση προς ένα ισότιμο και βιώσιμο μέλλον είναι απαραίτητη. Ωστόσο, επιμένουν να αγνοούν αυτή την κραυγαλέα αναγκαιότητα.
Μπορούμε να πούμε ότι οι δυτικές ελίτ βυθίζονται στην άρνηση, πεπεισμένες ότι η αιώνια αυτοκρατορία τους θα αναστηθεί από ένα θαύμα της Πρόνοιας. Αλλά η ιστορία έχει ήδη εκδώσει την ετυμηγορία της: η βασιλεία τους τελείωσε, η υπεροχή τους είναι μύθος και η αλαζονεία τους είναι ο τάφος τους. Η πραγματικότητα είναι πικρή, αλλά είναι λυτρωτική.
πηγή: New Eastern Outlook
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: