Σήμερα, Κυριακή, ημέρα «περιοδικού», συνεχίζουμε το ταξίδι μας προς την Ασία, το νέο κέντρο του κόσμου... Γιατί η πραγματικότητα είναι αυτή που προέβλεψε ο Μαρξ όταν οραματίστηκε τη μετατόπιση της κεντρικής σημασίας της παγκοσμιοποίησης από τη Μεσόγειο στη « Ατλαντικό και από εκεί στον Ειρηνικό.
Με έναν άλλο τρόπο σκέψης που θα μπορούσε να κάνει χωρίς τον Χέγκελ για τη διαλεκτική, την ενότητα των αντιθέτων... Είναι και τα δύο γεμάτα κινδύνους γιατί ο παλιός κόσμος, ο δικός μας, τα πολλαπλασιάζει αλλά και πλούσιος σε τόσες άγνωστες πιθανότητες... Δεν αποκλείουμε, αντιθέτως, αλλά πρέπει να δεχτούμε να είμαστε πρωταγωνιστές όπως οι άλλοι και όχι ο μοναδικός deus ex machina όπως πιστεύουμε ακόμα... Ένας κόσμος της πολυπλοκότητας της διαλεκτικής πιο αναγκαίο από ποτέ... Στο οποίο με φανερή χαρά οι Ρώσοι ανακαλύπτουν ότι η θυσία που ήταν δική τους τον 20ο αιώνα αντιλαμβάνεται τελικά έναν τρόπο ανταμοιβής μπροστά στην τερατώδη αχαριστία της Ευρώπης στο θήραμα για άλλη μια φορά στους δαίμονές του… ( σημείωμα της Danielle Bleitrach, μετάφραση Marianne Dunlop)
https://ria.ru/20240905/povorot-1970616862.html
Στο πλαίσιο του Ανατολικού Οικονομικού Φόρουμ στο Βλαδιβοστόκ, διακεκριμένος προσκεκλημένος ήταν ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας Anwar Ibrahim. Χθες μίλησε ήδη με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και σήμερα θα μιλήσει μαζί του στη συνεδρίαση του φόρουμ.
Δυστυχώς, ο 77χρονος πρωθυπουργός της Μαλαισίας και η χώρα του των 35 εκατομμυρίων κατοίκων δεν είναι πολύ γνωστοί στη χώρα μας, αν και αυτό το κράτος δεν είναι μια συνηθισμένη χώρα στον κόσμο και η περιοχή που εκπροσωπεί έχει ήδη γίνει μια από τις πιο σημαντικά κέντρα της αναδυόμενης παγκόσμιας τάξης.
Αυτή είναι η Νοτιοανατολική Ασία, ενωμένη στο πλαίσιο του ASEAN (Ένωση Εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας). Αυτή η ένωση χωρών είναι μεγαλύτερη από την Ινδοκίνα: τα δέκα κράτη της περιοχής ενσωματώνονται για δεκαετίες και με επιτυχία (το συνδυασμένο ΑΕΠ τους υπερβαίνει αυτό της Ινδίας, ενώ ο πληθυσμός της ASEAN είναι διπλάσιος από αυτόν της Ινδίας). Τα πρώτα βήματα έγιναν το 1967 και, εκείνη την εποχή, καμία από τις πέντε ιδρυτικές χώρες δεν κοίταζε προς τη Μόσχα. Για την ακρίβεια, το έβλεπαν ως πηγή πιθανών προβλημάτων, γιατί ο πόλεμος του Βιετνάμ γινόταν δίπλα στη Μαλαισία, την Ινδονησία, τη Σιγκαπούρη, την Ταϊλάνδη και τις Φιλιππίνες. Σίγουρα, ήταν οι Αμερικανοί που πολεμούσαν, αλλά τρόμαξαν επίσης τους πάντες μιλώντας για μια «κόκκινη μετάδοση» που θα εξαπλωνόταν σε όλη την περιοχή αν αποτύγχανε να νικήσουν το κομμουνιστικό Βόρειο Βιετνάμ. Με την οποία συμμάχησαν η ΕΣΣΔ και η Κίνα, που ήδη συγκρούονταν μεταξύ τους, κυρίως λόγω διαφωνιών για την «εξαγωγή επαναστάσεων»: η Μόσχα, αν και υποστήριζε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και τα τοπικά κομμουνιστικά κόμματα, δεν ήθελε να φέρει κομμουνιστές στην εξουσία παγκοσμίως, σε αντίθεση με το Πεκίνο που, εκείνη την εποχή, δεν είχε ακόμη χάσει τον επαναστατικό του ενθουσιασμό. Οι Ταϊλανδοί, οι Μαλαισιανοί και όλοι οι άλλοι φοβήθηκαν από αυτό, ειδικά επειδή σχεδόν κάθε κράτος στην περιοχή έχει μια μεγάλη και πολύ ισχυρή κινεζική μειονότητα (και κυρίως λόγω του πλούτου τους). Οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί εκμεταλλεύτηκαν επιδέξια τους φόβους (πραγματικούς ή φανταστικούς) των τοπικών ελίτ σχετικά με την κινεζική επέκταση, συνδέοντας έτσι τις αρχές των χωρών της περιοχής ακόμη πιο στενά με τη Δύση.
Η χώρα μας διατηρούσε στενές φιλικές σχέσεις με μία μόνο από αυτές τις χώρες, την Ινδονησία. Αλλά μετά την αποτυχία της κομμουνιστικής εξέγερσης το 1965, έγινε αλλαγή εξουσίας και χάσαμε τη θέση μας στην περιοχή. Υπήρχαν επαφές με τη Σιγκαπούρη, η οποία ήταν σε άνοδο, υπήρχαν ακόμα δεσμοί με τη Βιρμανία, η οποία ήταν κλειστή στον έξω κόσμο, και υπήρξαν περιστασιακές προσπάθειες να πλησιάσουμε τη Μαλαισία, αλλά όλα ήταν πολύ περιορισμένα. Η αμερικανική θέση στην περιοχή φαινόταν ισχυρή, αλλά ο κόσμος άρχισε να αλλάζει γρήγορα. Η Κίνα επέλεξε τον δρόμο της εξαγωγής αγαθών (και της προσέλκυσης επενδύσεων) αντί της επανάστασης, ο φόβος του κομμουνισμού υποχώρησε εντός του ASEAN, και μετά η Μόσχα κατέβασε τη σημαία κόκκινο. Ταυτόχρονα, η περιοχή προχωρούσε δυναμικά – οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης ήταν εντυπωσιακοί σε ολόκληρο τον κόσμο και η Νοτιοανατολική Ασία άρχιζε να υπερηφανεύεται για αυτό. Το «Πέντε» έγινε το «Δέκα»: προστέθηκαν το Βιετνάμ, το Λάος, η Καμπότζη, το Μπρουνέι και η Βιρμανία, τώρα η Μιανμάρ. Η ASEAN δεν ήταν πλέον καθόλου αμερικανική ζώνη, αλλά δεν ήθελε επίσης να γίνει κινέζικη μαριονέτα. Η ASEAN είχε τη δική της πορεία, η οποία ήταν να ενισχύσει τόσο την περιοχή στο σύνολό της όσο και τις χώρες εντός αυτής.
Ωστόσο, καμία άλλη περιφερειακή ομάδα (αραβική, λατινοαμερικανική ή ευρωπαϊκή) δεν παρουσιάζει τέτοια ποικιλομορφία: απόλυτες και συνταγματικές μοναρχίες, ομοσπονδίες, ενιαίες δημοκρατίες και κομμουνιστικές, βουδιστικές, μουσουλμανικές χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ινδονησίας, της μεγαλύτερης ισλαμικής χώρας στον κόσμο από άποψη πληθυσμού) και Καθολικοί. Επιπλέον, σχεδόν όλες αυτές οι χώρες είναι πολυεθνικές και έχουν ακόμη και δύσκολη εμπειρία στις διεθνικές σχέσεις, τόσο στο εσωτερικό όσο και με τους γείτονες. Με άλλα λόγια, το έργο της ολοκλήρωσης είναι πολύ δύσκολο.
Υπάρχει επίσης ένας εξωτερικός παράγοντας: η περιοχή βρίσκεται ανάμεσα στην Ινδία και την Κίνα, τους δύο πιο ισχυρούς ασιατικούς πολιτισμούς που διεκδικούν επιρροή στους γείτονές τους. Αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός, αιώνων (ακόμα και χιλιετών), αλλά υπάρχει και η καινοτομία των δύο τελευταίων αιώνων – η αγγλοσαξονική (και ευρύτερα δυτική) επιρροή. Σχεδόν όλες οι χώρες του ASEAN εκτός από την Ταϊλάνδη ήταν αποικίες (το Μπρουνέι κέρδισε την ανεξαρτησία μόλις πριν από 40 χρόνια), αλλά ακόμη και μετά την απόκτηση της κυριαρχίας, η Αγγλοσαξονία παρέμεινε τεράστια (η ανθρώπινη, οικονομική και ανθρωπιστική επιρροή της Αγγλίας συμπληρώθηκε από αυτή του στρατιωτικού και γεωπολιτικού της Αμερικής). . Η Αυστραλία δεν είναι μόνο ένας σημαντικός εμπορικός εταίρος, αλλά και ένα μέρος του αγγλοσαξονικού κόσμου που φυτεύεται στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Αλλά όλες αυτές οι γεωγραφικές και γεωπολιτικές δυσκολίες δεν σημαίνουν ότι η ASEAN αντιμετωπίζει προβλήματα – αντίθετα, αισθάνεται όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην παγκόσμια σκηνή και έχει μακροχρόνιο ενδιαφέρον για τη Ρωσία. Και αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι δεν υποκύπτει σε εξωτερικές, δηλαδή δυτικές πιέσεις, και οικοδομεί σχέσεις με τη Ρωσία ως σημαντικό κέντρο ισχύος της νέας τάξης πλανητών. Όπως ακριβώς επιθυμεί να είναι η ίδια η ASEAN.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη συνάντησή του με τον κ. Πούτιν, ο πρωθυπουργός Ιμπραήμ μίλησε όχι μόνο για τις τεράστιες δυνατότητες των σχέσεων με τη Ρωσία (τόσο για τη χώρα του όσο και για το ASEAN συνολικά), αλλά και γιατί η επίσκεψή του στη χώρα μας συνάντησε εμπόδια. : «Δεν είναι εύκολο, αλλά αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ γιατί είναι η σωστή απόφαση». Είναι σαφές ότι η Δύση ασκεί πίεση σε όλες τις χώρες του ASEAN, ενός από τα κέντρα ισχύος στον κόσμο, αλλά όλες, ανεξάρτητα από την ιστορία των σχέσεών τους με τη Ρωσία, βρίσκουν τη δύναμη να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Μόνο τους τελευταίους δύο μήνες, ο Πούτιν επισκέφτηκε το Βιετνάμ, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ινδονησίας επισκέφτηκε τη Μόσχα και ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας έρχεται τώρα στο Βλαδιβοστόκ.
Η Νοτιοανατολική Ασία γνωρίζει τα συμφέροντά της, θυμάται καλά την ιστορία της και δεν θέλει πλέον να ακούει αγγλοσαξονικές ιστορίες για τον «κόκκινο κίνδυνο», δηλαδή τη «ρωσική απειλή». Η ρωσική απειλή υπάρχει μόνο για την αγγλοσαξονική παγκόσμια τάξη, αλλά η ASEAN δεν πιστεύει πλέον στο λαμπρό μέλλον της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου