Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Η ανάλυση του «πραξικοπήματος» της 19ης Αυγούστου 1991 (αυτό με το οποίο, όπως αποδεικνύεται εδώ, ξεκίνησε η έκρηξη) κατέστη δύσκολη, αν όχι αδύνατη, αφού ο Γέλτσιν, εκείνος που προσχώρησε ο Πούτιν με τη λεγόμενη ομάδα της KGB της Αγίας Πετρούπολης, είναι εντελώς στην εικόνα... Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ρωσική δύναμη κάνει περισσότερα από το να δείχνει συναισθηματική λύπη για την ΕΣΣΔ εξηγώντας ότι το αντικειμενικό κράτος την επέβαλε με μια «αναγκαία» επιστροφή στον καπιταλισμό είναι ένα πραγματικό πολιτικό γεγονός στη Ρωσία. Επιπλέον, αύριο δημοσιεύουμε τη μακροσκελή ανάλυση του KPRF για αυτά τα γεγονότα και για την «πτώση» της ΕΣΣΔ… Αυτά είναι ιστορικά κομμάτια και αυτά τα βασικά στοιχεία για τους ιστορικούς όσο και για τους ακτιβιστές περιστρέφονται γύρω από αυτό που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει. Το κίνημα του κόσμου θέτει περισσότερο από ποτέ το ζήτημα του σοσιαλισμού ή της «βαρβαρότητας». Μια συζήτηση για να διαβαστεί επειγόντως και στην οποία θα έπρεπε να είχε αφιερωθεί ένα εργαστήριο στο Θερινό Πανεπιστήμιο του PCF. Έχουμε μείνει πίσω γιατί αυτή η συζήτηση θα είναι απαραίτητη. (σημείωση της Danielle Bleitrach και μετάφραση της Marianne Dunlop για το Histoireetsociete)
https://ria.ru/20240817/tragediya-1966678499.html
Η «κατάρα του Αυγούστου», «Σοκ του Αυγούστου» – έτσι ονομάζονται τα έκτακτα και ξαφνικά γεγονότα που συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού. Μπορούμε να συζητήσουμε τα κριτήρια για την επιλογή αυτών των γεγονότων – δεν φέρνουν όλοι οι Αύγουστοι κατακλυσμοί μεγάλης κλίμακας. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που συνέβη πριν από ένα τρίτο του αιώνα ήταν μια πραγματική καταστροφή, τις συνέπειες της οποίας αισθανόμαστε ακόμα και συνεχίζουμε να ξεπερνάμε.
Αυτό είναι το «πραξικόπημα», δηλαδή η δημιουργία του GKChP, της Κρατικής Επιτροπής για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης. Η δημιουργία του ανακοινώθηκε το πρωί της 19ης, αλλά αυτές οι γραμμές γράφτηκαν στις 17 Αυγούστου, πριν από 33 χρόνια:
«Ενας θανάσιμος κίνδυνος απειλεί τη μεγάλη μας πατρίδα! <…> Εμφανίστηκαν εξτρεμιστικές δυνάμεις που προετοίμαζαν την εκκαθάριση της Σοβιετικής Ένωσης, την κατάρρευση του κράτους και την κατάληψη της εξουσίας με κάθε κόστος. Καταπατήθηκαν τα αποτελέσματα του εθνικού δημοψηφίσματος για την ενότητα της πατρίδας. Οι κυνικές εικασίες για τα εθνικά αισθήματα είναι μόνο ένα παραβάν για την ικανοποίηση των φιλοδοξιών. Ούτε οι κακοτυχίες του λαού τους σήμερα, ούτε τα αυριανά τους, δεν αφορούν τους πολιτικούς τυχοδιώκτες. <…> Ξεχνούν ότι οι δεσμοί που καταδικάζουν και σπάνε δημιουργήθηκαν στη βάση της πολύ ευρύτερης λαϊκής υποστήριξης, που έχει αποδειχθεί από την ιστορία εδώ και αιώνες».
Αυτές οι γραμμές προέρχονται από μια ομιλία που απευθύνθηκε στον σοβιετικό λαό από μέλη του GKChP, του σώματος που ανέλαβε τις πλήρεις εξουσίες σε μια χώρα που κατέρρεε λόγω του Προέδρου Γκορμπατσόφ. Το GKChP αποτελούνταν από τον αντιπρόεδρο, τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς Άμυνας και Εσωτερικών και τον επικεφαλής της KGB. Αυτό το επίσημα αντισυνταγματικό όργανο συστάθηκε για να σώσει τη χώρα, αλλά παγιδεύτηκε από την αβεβαιότητα της θέσης του Γκορμπατσόφ: δεν παραιτήθηκε, αλλά ανεστάλη. Αυτή η αβεβαιότητα κατέστρεψε το GKChP, του οποίου η ίδια η δημιουργία ήταν ταυτόχρονα αντίδραση στην αδυναμία και διπροσωπία του Γκορμπατσόφ και ένα βήμα που συμφωνήθηκε μαζί του. Οι αρχές της Σοβιετικής Ρωσίας δεν αναγνώρισαν το GKChP, ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις στη Μόσχα, οι ίδιοι οι πραξικοπηματίες έπεσαν σε λήθαργο και συνελήφθησαν δύο ημέρες αργότερα. Η προσπάθειά τους να σώσουν τη χώρα χρησιμοποιήθηκε για την καταστροφή της: η εξουσία πέρασε στους Ρώσους ηγεμόνες με επικεφαλής τον Γέλτσιν και οι δημοκρατίες της Ένωσης άρχισαν να διακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους. Η χώρα κατέρρευσε τελικά τέσσερις μήνες αργότερα, αλλά ήταν τον Αύγουστο που προκλήθηκε το μοιραίο τραύμα.
Ταυτόχρονα, το GKChP είχε απόλυτο δίκιο: οι εικασίες για τα εθνικά αισθήματα (τόσο στις εθνικές δημοκρατίες όσο και στη Ρωσία) ήταν απλώς ένα μέσο αγώνα για την εξουσία και οι πολιτικοί που έσπευσαν στην εξουσία δεν σκέφτονταν τις συνέπειες της διακοπής των ιστορικών δεσμών. Μερικοί από αυτούς πίστευαν ότι το διαζύγιο θα οδηγούσε τους ανθρώπους τους σε μια καλύτερη ζωή, ενώ άλλοι πίστευαν ότι όλα θα έμεναν όπως ήταν, χωρίς το ΚΚΣΕ και τον σοσιαλισμό, χωρίς το δυνατό χέρι της Μόσχας, αλλά σε μια νέα ένωση «ευγενική». Οι δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας στην πραγματικότητα αποκλείστηκαν από την ενοποιημένη χώρα, με τέτοια βιασύνη να επισημοποιήσουν την κατάρρευση της Ένωσης. Αλλά το κύριο πράγμα ήταν η διαίρεση του ρωσικού πυρήνα του κράτους, από τον οποίο σχηματίστηκαν τρεις ανεξάρτητες οντότητες: Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία. Ολόκληρη η πανάρχαια λογική της ανάπτυξης και της ανάπτυξης του ρωσικού κράτους έσπασε – και, παραδόξως, πολλοί άνθρωποι στην πραγματικότητα πίστευαν ότι θα παρέμενε χωρίς συνέπειες.
Η αποσύνθεση ενός ενοποιημένου χώρου (ιστορικά, πνευματικά, οικονομικά, στρατιωτικά κ.λπ.) ήταν από μόνη της έγκλημα κατά του ρωσικού λαού (και όλων των άλλων λαών της Ένωσης – συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προσχώρησαν στη Ρωσία αργότερα από όλους τους άλλους, τον 19ο αιώνα μόνο, όπως οι λαοί της Κεντρικής Ασίας). Ήταν όμως και ωρολογιακή βόμβα, γιατί ήταν σαφές ότι οι εξωτερικές δυνάμεις δεν θα έχαναν ευκαιρία και θα έπαιζαν το χαρτί της αντίφασης μεταξύ των αδελφικών δημοκρατιών του χθες, επιδιώκοντας να κάνουν το τυχαίο διαζύγιο μη αναστρέψιμο. Αυτό αφορούσε πρωτίστως τις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, η αποτροπή της επανένταξης των οποίων έχει γίνει το πιο σημαντικό καθήκον της Δύσης. Γι' αυτό εμφανίστηκαν σχέδια για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να αποκλειστεί η ίδια η πιθανότητα επανένωσης (με τη μια ή την άλλη μορφή) των δύο τμημάτων ενός ενιαίου και μάλιστα μαζί. Και μόλις η Ρωσία επιτάχυνε την ευρασιατική ολοκλήρωση ανακοινώνοντας τη δημιουργία της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης με την πρόθεση να συμπεριλάβει την Ουκρανία, η αντίθεση στα σχέδιά μας έγινε ιδιαίτερα σοβαρή.
Ο Πούτιν άρχισε να διορθώνει την εξάρθρωση της ρωσικής ιστορίας, η οποία συνέβη μετά την ήττα του GKChP, και οι ατλαντιστές εμπόδισαν την επανένωση της Ρωσίας. Εμπόδισαν τη ρωσική ιστορία, έβαλαν την Ουκρανία στο δρόμο της Ρωσίας, η οποία έγινε όμηρος της αντεθνικής «ελίτ» της, η οποία θεωρούσε τον εαυτό της την πιο πονηρή και έξυπνη. Όμως η τραγωδία του αδελφοκτόνου πολέμου δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στην Ουκρανία, ούτε μόνο στη Δύση, η οποία εκμεταλλεύτηκε μόνο τα λάθη μας και την κρίση, τις συνέπειες του 1991. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν θα ήταν δυνατό αν τον Αύγουστο Το 1991, το GKChP είχε καταφέρει να διατηρήσει μια ενωμένη χώρα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε μεταρρυθμιστεί, αλλά όχι να καταστραφεί. Ούτε ο Πούτιν ούτε ο ρωσικός λαός γενικά προσπαθούν να αποκαταστήσουν την ΕΣΣΔ σήμερα – θέλουμε να αποκαταστήσουμε την ενότητα των ρωσικών εδαφών και του μεγάλου ρωσικού λαού. Θέλουμε να διορθώσουμε τις συνέπειες της τραγωδίας του Αυγούστου που συνέβη πριν από 33 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου