Οι εκστρατείες για μποϊκοτάζ, αποεπένδυση και κυρώσεις κατά του Σιωνιστικού καθεστώτος είχαν αξιοσημείωτα αποτελέσματα με ορισμένες μάρκες λιανικής ή φαστ φουντ που γνώρισαν σημαντικές μειώσεις στον τζίρο τους με μερικές φορές σοβαρές συνέπειες στις τιμές τους.
Οι αμερικανικές και οι αγγλικές εκκλησίες αποφάσισαν να αποσύρουν τις επενδύσεις τους στη Σιωνιστική οντότητα από τα χαρτοφυλάκια περιουσιακών τους στοιχείων και, ακολουθώντας το παντού φοιτητικό κίνημα, τα πανεπιστήμια επέλεξαν να κάνουν το ίδιο. Οι κυρώσεις από την πλευρά τους είναι μόλις στα σπάργανα αφού στοχεύουν λίγους σιωνιστές φανατικούς στη Δυτική Όχθη αλλά ολόκληρη τη σιωνιστική συμμορία.
Στη Γαλλία, η εκστρατεία μποϊκοτάζ προσέκρουσε σε διατάξεις που τιμωρούν τις εκκλήσεις για μποϊκοτάζ με την περίφημη εγκύκλιο Alliot-Marie που δεν αναφέρθηκε ποτέ.
Σήμερα, ωστόσο, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα για την κοινή γνώμη, καθώς η απεχθής και εγκληματική φύση του Σιωνιστικού καθεστώτος εμφανίζεται χωρίς βερνίκι σε όσους κάνουν τον κόπο να λάβουν πληροφορίες εκτός από το TF1 , το CNEWS ή τη France Inter , που είναι η περίπτωση της νεολαίας.
Και όπως παρατηρεί ο Craig Mokhiber, το μποϊκοτάζ, η εκποίηση και οι κυρώσεις δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση. Δεν θα αργήσει πιθανότατα ο καιρός που εταιρείες ή/και άτομα που επενδύουν σε εδάφη που κατέχονται από το Σιωνιστικό καθεστώς θα μπορούν να διωχθούν στη χώρα όπου διαμένουν ή της οποίας την εθνικότητα έχουν.
• Το ICJ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το BDS δεν είναι απλώς δικαίωμα, αλλά υποχρέωση
Η έγκυρη απόφαση του ICJ για την ισραηλινή κατοχή καθιστά σαφές ότι τα μποϊκοτάζ, η εκποίηση και οι κυρώσεις κατά της ισραηλινής κατοχής, του αποικισμού και του απαρτχάιντ δεν αποτελούν μόνο ηθική επιταγή αλλά και νομική υποχρέωση.
Για χρόνια, το Ισραήλ και το λόμπι του έχουν εμπλακεί σε φρενήρεις δραστηριότητες για να προστατεύσουν περαιτέρω το Ισραήλ από την ευθύνη, χρησιμοποιώντας την επιρροή τους στη Δύση για να θέσουν εκτός νόμου την οργανωμένη αντιπολίτευση στο Ισραήλ. Στην πρώτη γραμμή αυτών των προσπαθειών βρίσκεται η εκστρατεία του Ισραήλ να επιβάλει κυρώσεις σε εκκλήσεις για μποϊκοτάζ, εκποίηση και κυρώσεις κατά του Ισραήλ για τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του. Ως αποτέλεσμα, αμέτρητοι νόμοι και πολιτικές ισχύουν τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε ολόκληρη τη Δύση, καταπατώντας θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές και διεθνώς κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα για την υποστήριξη της ατιμωρησίας του Ισραήλ. Ωστόσο, μια συμβουλευτική γνώμη που εκδόθηκε τον περασμένο μήνα από το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ) θα πρέπει να συμβάλει στην αναστροφή της τάσης.
Στην ιστορική του απόφαση, το ICJ έκρινε ότι η κατοχή της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Γάζας από το Ισραήλ ήταν εντελώς παράνομη, ότι το Ισραήλ εφάρμοζε απαρτχάιντ και φυλετικό διαχωρισμό και ότι όλα τα κράτη είχαν καθήκον να συμβάλουν στον τερματισμό αυτής της πρακτικής, ιδίως με τη διακοπή όλων των οικονομικών, εμπορικών και επενδυτικών σχέσεων με το Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όλες οι χώρες υποχρεούνται να συμμετάσχουν σε ένα οικονομικό μποϊκοτάζ των δραστηριοτήτων του Ισραήλ στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη και να διακόψουν κάθε οικονομική σχέση εκεί.
Δεδομένου ότι το Δικαστήριο δεσμευόταν από τις παραμέτρους του αιτήματος της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που το οδήγησαν στα συμπεράσματά του, δεν εξέτασε τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που σχετίζονται με δραστηριότητες εντός της Πράσινης Γραμμής του 1948. Ωστόσο, η έγκυρη δήλωση του Δικαστηρίου σχετικά με Οι απαιτήσεις του διεθνούς δικαίου δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι υποστηρικτές του BDS όχι μόνο έχουν ηθική υπεροχή αλλά και μια σταθερή βάση στο διεθνές δίκαιο.
Η συμβουλευτική γνώμη του Δικαστηρίου τον Ιούλιο ακολουθεί την έναρξη της διαδικασίας γενοκτονίας κατά του Ισραήλ τον περασμένο Δεκέμβριο ενώπιον του ICJ και ένα αίτημα τον Μάιο από τον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου που ζητά εντάλματα για δικαστική απόφαση κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού και του Υπουργού Άμυνας του για εγκλήματα κατά του ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένης της εξόντωσης. Μαζί, αυτές οι δύο αποφάσεις αντιπροσωπεύουν μια ιστορική καμπή στα 76 χρόνια ισραηλινής εξαιρετικότητας και ατιμωρησίας που υποστηρίχθηκε από τη Δύση και τροφοδοτούν την ελπίδα για μια νέα εποχή λογοδοσίας.
Έχοντας επίγνωση αυτού του γεγονότος, το Ισραήλ και οι δυτικοί σύμμαχοί του που κατηγορούνται για συνενοχή σε διεθνή εγκλήματα που διέπραξε το Ισραήλ (πρώτα και κύρια οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία) έσπευσαν να αντιταχθούν στη δράση αυτών των δικαστηρίων, να την καθυστερήσουν και να την εμποδίσουν, παρεμβαίνοντας σε δικαστικές διαδικασίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, απειλώντας τους υπαλλήλους αυτών των δικαστηρίων. Πράγματι, η διαδικασία εντάλματος σύλληψης του ΔΠΔ έχει ήδη καθυστερήσει υπερβολικά σε σύγκριση με προηγούμενες υποθέσεις. Ωστόσο, από την πλευρά του, η συμβουλευτική γνώμη του ICJ ήταν επίκαιρη και ασυμβίβαστη όσον αφορά την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του υπερασπίζονται επίσης τον εαυτό τους υποστηρίζοντας ότι οι συμβουλευτικές γνωμοδοτήσεις του ICJ δεν είναι «δεσμευτικές» και ότι το Δικαστήριο δεν μπορεί πράγματι να υποχρεώσει ένα κράτος να συμμορφωθεί με τα πορίσματά του. Αλλά αυτή η τακτική αγνοεί ότι οι νόμοι στους οποίους αναφέρεται το Δικαστήριο στην επίσημη γνώμη του είναι στην πραγματικότητα δεσμευτικοί για όλα τα κράτη. Για παράδειγμα, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση, τα δικαιώματά τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το ανθρωπιστικό δίκαιο, και η απαγόρευση του Ισραήλ για απόκτηση εδάφους με τη βία επιβάλλουν τις λεγόμενες υποχρεώσεις «erga omnes», δηλαδή δεσμευτικές υποχρεώσεις που ισχύουν για όλες τις χώρες.
Μεταξύ αυτών των υποχρεώσεων είναι το καθήκον να μην αναγνωρίζουμε ή να μην υποστηρίζουμε την κατοχή με οποιονδήποτε τρόπο και το καθήκον να λαμβάνουμε μέτρα για την επίτευξη ίσων δικαιωμάτων και αυτοδιάθεσης για τον παλαιστινιακό λαό. Συνεπάγεται ότι οποιαδήποτε πολιτική ή ενέργεια από μια δυτική χώρα που αναγνωρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την ισραηλινή κατοχή, βοηθά το Ισραήλ σε αυτήν την κατοχή (οικονομικά, στρατιωτικά, διπλωματικά, κ.λπ.) ή απαγορεύει σε πρόσωπα υπό τη δικαιοδοσία της να σέβονται το διεθνές δίκαιο μποϊκοτάροντας ή αποχωρώντας οι επενδύσεις της από την παράνομη κατοχή του Ισραήλ, θα ήταν παράνομες.
Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν αγνοήσει από καιρό τους περιορισμούς του διεθνούς δικαίου και ξόδεψαν δεκαετίες δημιουργώντας μια εξαίρεση για την ατιμωρησία του Ισραήλ, πιθανότατα θα απορρίψουν τα πορίσματα του Δικαστηρίου και θα αντιταχθούν στην εφαρμογή της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών από το Δικαστήριο. Άλλα δυτικά κράτη που επένδυσαν στον ισραηλινό άξονα, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Αλλά είναι πιθανό οι περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένων άλλων δυτικών κρατών, να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους για να εξασφαλίσουν τη συμμόρφωση.
Ομάδες και άτομα που στοχοποιούνται από προσπάθειες ποινικοποίησης του BDS ή εξαναγκασμού των ανθρώπων να το απορρίψουν θα έχουν τώρα ένα σημαντικό νέο εργαλείο στο νομικό τους οπλοστάσιο για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, είτε διοικητικά είτε δικαστικά. Μπορούν τώρα να επικαλεστούν την έγκυρη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για να ισχυριστούν αξιόπιστα ότι η συμμετοχή σε μποϊκοτάζ, εκποιήσεις και κυρώσεις κατά της ισραηλινής κατοχής, αποικισμού και απαρτχάιντ δεν είναι μόνο ηθική επιταγή και συνταγματικό και ανθρώπινο δίκαιο, αλλά και διεθνή νομική υποχρέωση .
πηγή: Mounadil al Djazaïri
Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου