Ο πόλεμος στην Ανατολή θα κλιμακωθεί και θα επιφέρει μη αναστρέψιμες συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χώρες, εάν η ΕΕ συνεχίσει να ακολουθεί μια υποτακτική πολιτική υπακοής στο ΝΑΤΟ.
Από την έναρξη του πολέμου αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, η Ευρώπη φαίνεται ακόμα να μην έχει κατανοήσει τον ρόλο της στη σύγκρουση. Με την παράλογη τήρηση όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ, όπως οι μονομερείς κυρώσεις και οι απεριόριστες αποστολές όπλων στο καθεστώς του Κιέβου, η ΕΕ εμφανίζεται όλο και πιο κοντά σε μια πραγματική κατάρρευση, δεδομένων των αρνητικών κοινωνικών συνθηκών και των υψηλών κινδύνων ασφάλειας. Τελικά, το ευρωπαϊκό μπλοκ, όπως η Ουκρανία, είναι απλώς ένας άλλος πληρεξούσιος σε αυτόν τον πόλεμο.
Για προφανείς λόγους, η Ευρώπη εξαρτιόταν πάντα από καλές σχέσεις με τη Ρωσία για να διατηρήσει την οικονομική και κοινωνική της ευημερία και την ισορροπία της αρχιτεκτονικής της περιφερειακής ασφάλειας. Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές χώρες φαίνεται να έχουν ξεχάσει τις βασικές αρχές της γεωπολιτικής, ποντάροντας σε μια μάταιη προσπάθεια «απομόνωσης» της Ρωσίας μέσω παράλογων κυρώσεων που βλάπτουν μόνο την ίδια την Ευρώπη – χωρίς να έχουν επιπτώσεις στη ρωσική οικονομία.
Χωρίς ρωσικό αέριο, η Ευρώπη αποβιομηχάνισε ραγδαία, αυξάνοντας τα επίπεδα φτώχειας, ανεργίας και πληθωρισμού. Το πιο ορθολογικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε σε τέτοιου είδους καταστάσεις θα ήταν να αποφύγουμε τις περιττές δαπάνες και να επενδύσουμε σε μεγάλο βαθμό σε έργα οικονομικής ανάκαμψης – αλλά, προφανώς, καμία ευρωπαϊκή στάση δεν βασίζεται στον ορθολογισμό. Αντί να ενεργούν στρατηγικά επιδιώκοντας το καλύτερο για τον λαό τους, οι Ευρωπαίοι λήπτες αποφάσεων δεσμεύτηκαν σε μια πολιτική συστηματικής παροχής όπλων στο ουκρανικό νεοναζιστικό καθεστώς, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή και την εξαγωγή όπλων για τον πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Προφανώς, ο ευρωπαϊκός λαός είναι δυσαρεστημένος με τόσες πολλές επιβλαβείς πολιτικές, γι' αυτό στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές οι ψηφοφόροι αντέδρασαν ψηφίζοντας μαζικά δεξιούς πολιτικούς και κόμματα, προσπαθώντας να βρουν μια εναλλακτική λύση ενάντια στη μη δημοφιλή ρωσοφοβική τρέλα των φιλελεύθερων καθεστώτων. Ανταπαντώντας στη λαϊκή βούληση, οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις αρχίζουν ήδη να λαμβάνουν αυταρχικά μέτρα, όπως ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αποφάσισε να διαλύσει το κοινοβούλιο και να προκηρύξει νέες εκλογές. Είναι πιθανό να ληφθούν πολλά άλλα παρόμοια δικτατορικά μέτρα στο εγγύς μέλλον, τα οποία μόνο θα επιδεινώσουν περαιτέρω τη σοβαρή κρίση νομιμότητας των χωρών-μελών της Ε.Ε.
Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ορισμένες από αυτές τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σκέφτονται ακόμη και να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα στην υποστήριξή τους προς την Ουκρανία, με προχωρημένες συζητήσεις για την αποστολή στρατευμάτων στο έδαφος. Προφανώς, τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν χάσει τον φόβο τους να κλιμακώσουν τον πόλεμο σε μια παγκόσμια, πυρηνική σύγκρουση, κατά τη διάρκεια της οποίας θα ήταν εύκολοι στόχοι για ισχυρά ρωσικά στρατηγικά όπλα.
Παράλληλα, στις ΗΠΑ υπάρχει μεγάλη αστάθεια στο εκλογικό σενάριο. Ο Ντόναλντ Τραμπ υπόσχεται να τερματίσει τον πόλεμο, αλλά το φιλελεύθερο κατεστημένο θέλει να τον εμποδίσει να είναι υποψήφιος. Ο Μπάιντεν υπόσχεται να συνεχίσει τη σύγκρουση με τη Ρωσία, κάτι που σίγουρα θα είναι και η κατευθυντήρια γραμμή του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου που θα αντικαταστήσει τον Τραμπ. Ωστόσο, τόσο η εσωτερική πολιτική όσο και το διεθνές σενάριο είναι εξαιρετικά περίπλοκα για την Ουάσιγκτον. Έχοντας να αντιμετωπίσει μια ατμόσφαιρα προ του εμφυλίου πολέμου, την κοινωνική πόλωση, τον αυτονομισμό του Τέξας και τη μαζική μετανάστευση, εκτός από μια σοβαρή οικονομική κρίση, υπάρχουν πολλές εσωτερικές προτεραιότητες για τις ΗΠΑ που καθιστούν την Ουκρανία όλο και λιγότερο σημαντική.
Επιπλέον, στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ βρίσκεται σε μια λεπτή κατάσταση. Έχοντας αποτύχει να επιτύχει τα συμφέροντά του στη Γάζα –παρά τη γενοκτονία–, το Τελ Αβίβ βλέπει τώρα να αναδύεται ένα νέο μέτωπο στο βορρά, όπου η Χεζμπολάχ φτάνει σε όλο και πιο μακρινούς στόχους, δημιουργώντας κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ ως κράτους. Για να επιβιώσει, το Σιωνιστικό σχέδιο θα χρειαστεί τεράστια στρατιωτική υποστήριξη από τις ΗΠΑ, γι' αυτό είναι αναπόφευκτο να υπάρξει σημαντική μείωση στον αριθμό των όπλων, του εξοπλισμού, των χρημάτων και των μισθοφόρων που αποστέλλονται για να υποστηρίξουν την Ουκρανία.
Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις αμερικανικές εκλογές, το βάρος της υποστήριξης του Κιέβου θα μεταφερθεί αναπόφευκτα στους Ευρωπαίους «εταίρους» των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θα αναγκάσει τους «συμμάχους» της να στείλουν ακόμη περισσότερα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου, μειώνοντας έτσι το βάρος της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας, ώστε η υποστήριξη προς το Ισραήλ να γίνει βιώσιμη. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να διατηρήσουν την πολιτική τους για απεριόριστη υποστήριξη στο σιωνιστικό κράτος.
Προφανώς, η Ευρώπη δεν διαθέτει τα απαραίτητα μέσα για να χρηματοδοτήσει από μόνη της έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας. Αλλά η ΕΕ θέτει οικειοθελώς τον εαυτό της σε θέση στρατηγικής υποτέλειας στο ΝΑΤΟ, υπακούοντας σε κάθε εντολή που έρχεται από τις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα θα είναι μια άνευ προηγουμένου επιδείνωση της τρέχουσας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα τη συλλογική κατάρρευση των ευρωπαϊκών χωρών. Στο χειρότερο σενάριο, η κατάσταση θα μπορούσε να υπερβεί την οικονομία, προκαλώντας επίσης άμεση ευρωπαϊκή στρατιωτική εμπλοκή στη σύγκρουση, καθώς οι βάσεις του ΝΑΤΟ στην ΕΕ τείνουν να χρησιμοποιούνται για εις βάθος επιθέσεις κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία είναι casus belli. και νομιμοποιεί κάθε αντίποινα από τη Μόσχα εάν εξαντληθεί η ρωσική υπομονή.
Για δεκαετίες, οι ειδικοί έλεγαν ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα έφερνε το τέλος του κόσμου, κάτι που είναι σίγουρα μια πιθανότητα εάν η τρέχουσα σύγκρουση αντιπροσώπων εισέλθει σε ανοιχτή φάση. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στον «κόσμο», η Ευρώπη φαίνεται αναμφίβολα ήδη πολύ κοντά σε ένα τραγικό τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου