Ότι οι απόγονοι της γαλλικής αστικής τάξης, αυτοί που έκαναν τα πάντα για να απαιτήσουν (μερικές φορές στο όνομα της λεηλασίας των ομολόγων του τσαρικού χρέους) μια επίθεση κατά του κομμουνισμού.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Αυτοί που έστειλαν πλοία στην Κριμαία και στρατούς κατά του νεαρής δημοκρατίας Σοβιέτ, παρά κάποιοι αστοί πιο συνειδητοποιημένοι για τα πραγματικά τους συμφέροντα, πιο «πατριωτικοί», κλείνουν τα μάτια σε αυτό που συμβαίνει ακόμα με το καθεστώς του Κιέβου, είναι λογικό.
Δεν θα σταματήσουν ποτέ να υποστηρίζουν: μάλλον τον Χίτλερ παρά το Λαϊκό Μέτωπο, αλλά ότι υπάρχουν Εβραίοι για να υποστηρίξουν αυτό το καθεστώς που έχει τον Μπαντέρα ως ήρωά του, ακόμα κι αν βρήκαν έναν Εβραίο του ίδιου είδους με τον Glusksmann, BHL να ενεργεί με αυτόν τον τρόπο. Αλλά ας τολμήσουν οι ακτιβιστές, οι ηγέτες που ισχυρίζονται ότι είναι το κόμμα των πυροβολημένων, αυτοί που προτιμούν την ποινική αποικία από την ατίμωση της προδοσίας και όπως ο Kamenka, ο αποστάτης της Ανθρωπότητας που δεν θέλει να δει. τον κύριο που υπηρετούν...
Μην εκπλαγείτε βλέποντας ένα μέλος της εθνικής συγκέντρωσης να προσβάλλει έναν Chassaigne αποδίδοντάς του μια συνεργασία που ήταν αυτή του κόμματός του. Αυτή είναι για άλλη μια φορά η διεφθαρμένη, αντιδημοφιλής και ανοιχτά ναζιστική υπόθεση που υποστηρίζουν. (σημείωση της Danielle Bleitrach, μετάφραση Marianne Dunlop για το histoireetsociete)
https://vz.ru/world/2024/7/22/1278544.html
Στις 22 Ιουλίου συμπληρώνονται 80 χρόνια από τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στη μάχη του Μπρόντι κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης που η μεραρχία SS της Γαλικίας ηττήθηκε ολοσχερώς και καταστράφηκε. Σήμερα, το καθεστώς του Κιέβου δοξάζει τόσο τους συνεργάτες των Ναζί όσο και την ίδια τη μάχη, αλλά η ειρωνεία της ιστορίας για τις ουκρανικές αρχές ξεπερνά πολύ αυτό.
Στη σημερινή Ουκρανία δοξάζεται η Μάχη του Μπρόντι. Αυτήν τη στιγμή, αφίσες που θυμίζουν την 80ή επέτειο της μάχης, που απεικονίζουν στρατιώτες της μεραρχίας Halychyna και καλούν για εγγραφή σε TCC (κέντρα στρατολόγησης) έχουν αναρτηθεί σε όλη τη δυτική Ουκρανία. «Χθες, [ήταν] αυτοί – σήμερα, [είσαι] εσύ», μπορούμε να διαβάσουμε στις αφίσες. Αυτό το σύνθημα είναι ιδιαίτερα γελοίο από την άποψη της προπαγάνδας του καθεστώτος του Κιέβου, αν γνωρίζουμε πώς ακριβώς τελείωσε αυτή η μάχη και πόσοι στρατιώτες της μεραρχίας της Γαλικίας επέζησαν.
Πώς έγινε η μάχη του Μπρόντι
Αυτή η μάχη είναι ένα επεισόδιο της επιχείρησης Lviv-Sandomirsk του Κόκκινου Στρατού, στόχος της οποίας ήταν η απελευθέρωση της Δυτικής Ουκρανίας και της Ανατολικής Πολωνίας. Το 1ο Ουκρανικό Μέτωπο του Στρατάρχη Ivan Konev είχε ως αποστολή να σπάσει τη γερμανική άμυνα στην περιοχή Ternopil και να φτάσει στα σύνορα της ΕΣΣΔ στην περιοχή Lvov, ενώ περικύκλωσε τη γερμανική ομάδα κοντά στο Brody.
Οι Γερμανοί περίμεναν πλήγμα στον Μπρόντι και ως εκ τούτου συγκέντρωσαν εκεί τις κύριες δυνάμεις τους. Το χτύπημα της περικύκλωσης ήταν εντελώς απροσδόκητο για τη διοίκηση της Ομάδας Στρατού «Βόρεια Ουκρανία».
Η επιχείρηση σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με την άφατη χάρη ενός λυσσασμένου ρινόκερου, σύμφωνα με τα «σταλινικά δέκα χτυπήματα», τις στρατηγικές επιθετικές επιχειρήσεις του 1944.
Η σοβιετική επίθεση ξεκίνησε στις 13 Ιουλίου 1944. Προς την κατεύθυνση της Rawa-Russkaya (Η Rawa-Russkaya είναι μια συνοριακή πόλη στην περιοχή Lviv), το βράδυ της 16ης Ιουλίου, η γερμανική άμυνα τρυπήθηκε σε όλο της το βάθος. Η 1η Στρατιά Αρμάτων Φρουρών εισέρχεται στον επιχειρησιακό χώρο – ήδη στην πολωνική Γαλικία.
Στην κατεύθυνση του Lvov, οι Γερμανοί κατάφεραν να αναλάβουν μια αντεπίθεση, αλλά η έκβαση της μάχης ήταν ήδη προκαθορισμένη. Στις 16 Ιουλίου, η 60η Στρατιά τρύπησε ένα στενό κενό στο γερμανικό μέτωπο, σχεδόν μια τρύπα βελόνας – μόνο τέσσερα-έξι χιλιόμετρα, και η σοβιετική διοίκηση έσπρωξε δύο ατμόπλοια ταυτόχρονα: την 3η στρατιά αρμάτων της φρουράς και την 4η δεξαμενή Στρατός. Γενικά, κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό - ένας παρόμοιος ελιγμός την άνοιξη του 1942 κοντά στο Vyazma οδήγησε στην περικύκλωση της 33ης Στρατιάς και στο θάνατο του διοικητή της Mikhail Efremov. Όμως έχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια από τότε, ο Κόκκινος Στρατός δεν είναι πια ο ίδιος και ούτε η Βέρμαχτ.
Στις 18 Ιουλίου, το γερμανικό μέτωπο στη Γαλικία διασπάστηκε, το δοχείο στην περιοχή Μπρόντι έκλεισε. Ο καθαρισμός συνεχίζεται έως τις 22 Ιουλίου. Μεταξύ των οκτώ μεραρχιών που καταστράφηκαν στο καζάνι ήταν και η Μεραρχία Galitchina (ή πιο συγκεκριμένα η 14η Μεραρχία Εθελοντών Πεζικού SS Galicia, όπως ονομαζόταν επίσημα η μονάδα). Σύμφωνα με γερμανικά στοιχεία, έχασε 10.115 άνδρες: 98 νεκροί, 968 τραυματίες και 9.049 αγνοούμενοι. Κατά ειρωνικό τρόπο, μπορούμε να δούμε ότι οι «φωτισμένοι» Ουκρανοί έμαθαν να μπαίνουν στα καζάνια 70 χρόνια πριν από το Ilovaisk.
Αργότερα, στη βάση των εκπαιδευτικών μονάδων, η μεραρχία «Galitchina» ανασυστάθηκε με το ίδιο όνομα (το 1944 ήταν κοινή πρακτική - πάρα πολλές μονάδες και σχηματισμοί ήρθαν εδώ και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν για κάποιο μέρος) και χρησιμοποιήθηκε για να πολεμήσει τους αντάρτες στη Γιουγκοσλαβία.
Η μεραρχία «Γαλικίνα».
Η συγκρότηση της Μεραρχίας Waffen-SS από Ουκρανούς της Γαλικίας ξεκίνησε στις 28 Απριλίου 1943. Η εμφάνισή της συνδέεται με τις ιδιαιτερότητες της γερμανικής κατοχικής διοίκησης.
Μετά την έναρξη της κατοχής, της επιστράφηκαν τα εδάφη της Δυτικής Ουκρανίας, που ήταν μέρος της Πολωνίας μέχρι το 1939. Πιο συγκεκριμένα, περιλαμβάνονται στο γραφείο του Γερμανού γενικού κυβερνήτη ως ξεχωριστή περιφέρεια (κομητεία) της Γαλικίας. Το καθεστώς κατοχής εκεί ήταν πιο ήπιο από ό,τι στο υπόλοιπο Γραφείο του Γενικού Κυβερνήτη και ακόμη περισσότερο από ό,τι στο Ράιχκομμισσαριάτο της Ουκρανίας, το οποίο κάλυπτε τα υπόλοιπα εδάφη της Ουκρανικής ΣΣΔ.
Οι Γερμανοί εφάρμοσαν μια πολιτική «διαίρει και βασίλευε». Παραχωρούν περισσότερα δικαιώματα στους Ουκρανούς της περιοχής παρά στους Πολωνούς. Την ίδια στιγμή, οι δύο παρατάξεις της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (ΟΥΝ*) τους παρείχαν εθελοντική βοήθεια.
Ο σχηματισμός μιας ολόκληρης στρατιωτικής μονάδας που αποτελείται από Ουκρανούς δείχνει το υψηλότερο επίπεδό τους από τους Πολωνούς. Επιπλέον, έγινε μια σημαντική παραχώρηση στις ουκρανικές μονάδες: τους επιτρέπεται να έχουν ιερείς των Ουνιτών (γενικά, οι ιερείς δεν ευλογούνταν στις μονάδες των SS).
Ωστόσο, οι παραχωρήσεις τελειώνουν εκεί: οι Γερμανοί, που έβαλαν τέλος στην προσπάθεια ανακήρυξης ουκρανικού κράτους στο Lviv τον Ιούνιο του 1941, δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι να δημιουργήσουν έναν «ουκρανικό στρατό». Γι' αυτό η διαίρεση ήταν περιφερειακή και όχι εθνική. Το σύμβολό του δεν ήταν η ουκρανική τρίαινα, αλλά το λιοντάρι της Γαλικίας.
Ο Reichsführer SS Heinrich Himmler διέταξε συγκεκριμένα: «Όταν αναφέρω τη μεραρχία της Γαλικίας, απαγορεύω να μιλάω για την ουκρανική μεραρχία ή την ουκρανική υπηκοότητα».
Η μεραρχία διοικούνταν από τον Ταξιάρχη Φριτς Φράιταγ. Γενικά, όλοι οι ανώτεροι και μεσαίοι αξιωματικοί ήταν Γερμανοί. Επιπλέον, όλοι όσοι είχαν χρόνο εγκατέλειψαν τις μονάδες τους κατά τη διάρκεια των μαχών, γεγονός που έκανε τη μεραρχία απλά αδιαχείριστη. Τι ανέφερε ο Freitag στους ανωτέρους του, κατηγορώντας τις αδύναμες μαχητικές ιδιότητες των Σλάβων, και καθόλου τη φυγή αξιωματικών και την έλλειψη πολεμικής εμπειρίας του ίδιου του διοικητή. Οι Ουκρανοί αξιωματικοί ήταν πολύ λίγοι σε αριθμό και μόνο τρεις από αυτούς διοικούσαν τάγματα.
Οι Ουκρανοί ήταν ιδιώτες ή υπαξιωματικοί. Δεν υπήρχε πρόβλημα: 84.000 εθελοντές εμφανίστηκαν για να εγγραφούν στο τμήμα, όταν ζητήθηκαν μόνο 11.500 (αργότερα, με εκπαιδευτικές και βοηθητικές μονάδες, το τμήμα αυξήθηκε σε 17.000 άνδρες).
Και εδώ πρέπει να ευχαριστήσουμε τους βοηθούς του ΟΥΝ. Φυσικά κατάλαβαν ότι οι «σύμμαχοι» τους εξαπατούσαν, όπως είχαν εξαπατηθεί στο παρελθόν με την υποστήριξή τους για τη δημιουργία ενός ουκρανικού κράτους και τη δημιουργία μιας τουλάχιστον εξ ολοκλήρου ουκρανικής ζώνης κατοχής. Αλλά ο πειρασμός ήταν μεγάλος να ξεκινήσει ο σχηματισμός ενός «ουκρανικού στρατού», να συμβάλει στην επικείμενη νίκη της Γερμανίας (και το 1943, η πλειοψηφία των κατοίκων των κατεχόμενων εδαφών δεν συνειδητοποίησε πόσο άσχημες ήταν οι υποθέσεις του Τρίτου Ράιχ) και να αποκτήσει τουλάχιστον κάποια «πλεονεκτήματα». Από την άλλη πλευρά, το τμήμα δημιουργήθηκε από ακτιβιστές του OUN του Andrei Melnyk, οι οποίοι διαγωνίστηκαν για τη νεολαία με τον OUN του Stepan Bandera, ο οποίος ταυτόχρονα δημιούργησε τον παρτιζικό στρατό των Ουκρανών ανταρτών* (UPA *).
Και οι δύο συνεργάζονται με τους Ναζί, αλλά οι Μελνικοβιανοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν επίσημα μέσα ενημέρωσης και να προσφέρουν στολές, όπλα και χρήματα. Επιπλέον, όλα μοιάζουν εξωτερικά με μια αποκατάσταση της λεγεώνας «Τοξότες του Sietch», που υπήρχε στον στρατό της Αυστροουγγαρίας το 1914-1918, και των οποίων οι μαχητές αργότερα εντάχθηκαν στους στρατούς του UNR και του ZUNR.
Η ειρωνεία της ιστορίας
Η εμφάνιση αφισών αφιερωμένων στη Μεραρχία της Γαλικίας στην Ουκρανία σήμερα δεν είναι τυχαία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται: η τρέχουσα AFU δείχνει πράγματι εξαιρετική συνέχεια με τα SS της εποχής.
Πολεμούσαν για μια συνοικία στη γερμανική ζώνη κατοχής ενάντια στην αόριστη υπόσχεση να πάρουν κάτι σε αντάλλαγμα. Ένας από τους ιδεολόγους της δημιουργίας του τμήματος, ο Vladimir Kubijovich, εξήγησε τους στόχους του αγώνα ως εξής: «Η μεγάλη στιγμή της ένοπλης δράσης για τον λαό μας έφτασε. Μαζί με τον ηρωικό στρατό της Μεγάλης Γερμανίας και τους εθελοντές άλλων ευρωπαϊκών εθνών, υπερασπιζόμαστε έναν ιερό αγώνα ενάντια στον μεγαλύτερο εθνικό μας εχθρό και μια θανάσιμη απειλή για όλη την καλλιεργημένη ανθρωπότητα».
Δεν ξέρω γιατί ο μέσος Γαλικιανός μπορεί να το χρειάζεται αυτό, αλλά πρέπει να ήταν συναρπαστικό. Εξάλλου, η ζωή στο Ράιχ ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι στην περιοχή της Γαλικίας.
Σήμερα, οι Ουκρανοί παλεύουν για τη «νίκη επί της Ρωσίας» και το καθεστώς αμερικανικής αποικίας για την Ουκρανία. Ωστόσο, τους υπόσχονται ότι μια μέρα η αποικία θα γίνει μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ... Μοιάζει παράλογο, αλλά ζούμε καλύτερα στις χώρες της ΕΕ παρά στην Ουκρανία, η οποία, χάρη στην ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τα κατάφερε να γίνει η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης.
Είναι διασκεδαστικό να σημειωθεί ότι η εξύμνηση της διαίρεσης της "Galichina" απαγορεύεται αυστηρά στην Ουκρανία. Πράγματι, ο νόμος για την αποκομμουνοποίηση στρέφεται επίσημα εναντίον όλων των «ολοκληρωτικών καθεστώτων», δηλαδή κατά της κληρονομιάς της ναζιστικής Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων των στρατευμάτων των SS, που κηρύχθηκαν εγκληματίες από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Αλλά αυτοί οι παράλογοι νόμοι έχουν αγνοηθεί εδώ και καιρό στην Ουκρανία. Απλώς κοιτάξτε τον Ζελένσκι, ο οποίος συνεχίζει να ενεργεί ως πρόεδρος παρά το τέλος της θητείας του.
Είναι αλήθεια ότι στην Ουκρανία τα πράγματα είναι περίπλοκα: από τη μια πλευρά, η επίσημη προπαγάνδα παρουσιάζει «ρατσισμό» [καθομιλουμένη και υποτιμητική έκφραση που επινοήθηκε από τη λέξη «Rasha», που είναι η αγγλική προφορά της Ρωσίας, για να προσδιορίσει το φιλορωσικό συναίσθημα ως νέα μορφή φασισμού. Από την άλλη, οι συνεργάτες των Ναζί δοξάζονται και τα μνημεία των απελευθερωτών κατεδαφίζονται.
Και μια ακόμη ειρωνεία της ιστορίας. Οι στρατοί αρμάτων μάχης που τερμάτισαν την ιστορία της «ουκρανικής» μεραρχίας διοικούνταν από τους Ουκρανούς Pavel Rybalko και Dmytro Lelyushenko (ο τελευταίος, ωστόσο, γεννήθηκε στην περιοχή Don Army). Τα άρματα μάχης, κάτω από τα ίχνη των οποίων συντρίφθηκαν τα SS, κατασκευάστηκαν είτε στην πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ουκρανίας, Kharkov (T-34), είτε υπό την ηγεσία των Ουκρανών Joseph Kotin και Nikolai Dukhov (KV και IS), και τα δύο ήταν Παραγωγή του «Tankograd», του οποίου σκηνοθέτης ήταν ένας άλλος Ουκρανός – ο Isaac Salzman. Αυτά τα τανκς πιλοτάρονταν και από Ουκρανούς, αν και, φυσικά, αυτό δεν ήταν τόσο σημαντικό εκείνη την εποχή.
Το πιο σημαντικό, ο Κόκκινος Στρατός πολεμούσε για την Ουκρανία. Και όχι μόνο για την περιοχή της Γαλικίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου