Η χρήση της σκακιστικής ορολογίας στη γεωπολιτική έχει γίνει εμφανής. Το βιβλίο του Zbigniew Brzezinski, « The Grand Chessboard: America's Primacy and its Geostrategic Imperatives» (Η μεγάλη σκακιέρα: η πρωτοκαθεδρία της Αμερικής και οι γεωστρατηγικές επιταγές της), συνέβαλε εν μέρει σε αυτό.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης στο εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
Η έλξη για το σκάκι ως πνευματικού παιχνιδιού που είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ερμηνεύτηκε στο έργο του Μπρεζίνσκι από την οπτική της αμερικανικής ηγεμονίας και της ανάγκης διατήρησής της.
Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε το εξής: αρκεί να μιλάμε για αποτυχίες όταν μιλάμε για έναν κόσμο πολύπλοκο και παγκόσμιο, με πολλαπλές και ποικίλες σχέσεις, με συμφέροντα και αντιφάσεις μεγάλου αριθμού κομμάτων; Στον διπολικό κόσμο, που τελείωσε με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ήταν ακόμα δυνατό να μιλάμε για μονομαχία μεταξύ λευκών και μαύρων, αλλά από το 1991 ζούμε σε μια μονοπολική στιγμή.
Μια πιθανή απάντηση στο ερώτημα γιατί ο Brzezinski επέλεξε μια τέτοια αλληγορία μπορεί να βρεθεί στα απομνημονεύματα του Alexander Dugin για τη συνάντησή του με τον Brzezinski στην Ουάσιγκτον. Όταν ρωτήθηκε αν συνειδητοποιεί ότι το σκάκι είναι πάντα ένα παιχνίδι δύο παικτών (Sea Power και Land Power ως κύριοι παράγοντες της γεωπολιτικής), ο Brzezinski απάντησε ότι δεν υπήρχε σκέψη. Πιθανώς επειδή είδε τη μάχη στη σκακιέρα ως την τελική μάχη όπου ο Ατλαντισμός αφαιρεί όλα τα εμπόδια για την κυριαρχία του στον κόσμο. Μια κυριαρχία που περνά από τον έλεγχο της καρδιάς της Ευρασίας, δηλαδή από την τελική νίκη επί της Ρωσίας.
Είναι μάχη, όχι πόλεμος, γιατί μια παρτίδα σκάκι είναι απλώς μια αντανάκλαση μιας μάχης.
Ναι, η στρατηγική σκέψη είναι απαραίτητη. Αλλά εξακολουθεί να είναι μια μάχη μεταξύ δύο στρατοπέδων. Αυτό δεν συμβαίνει με το πρωτότυπο παιχνίδι σκακιού, το chaturanga, όπου το γήπεδο έχει κομμάτια για τέσσερις παίκτες και όπου τα ίδια τα πιόνια συμβολίζουν τους τέσσερις κλάδους του στρατού υπό τον έλεγχο ενός διοικητή.
Η μετατροπή σε παιχνίδι για δύο συμβολίζει επίσης τον δυισμό που χαρακτηρίζει τη δυτική κουλτούρα και τη μεταφυσική. Από αυτή την άποψη, είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε τον μετασχηματισμό της παρτίδας σκακιού με την έννοια της πολιτικής του Carl Schmitt, η οποία χωρίζεται σε φίλους και εχθρούς (δεν τίθεται θέμα ουδέτερων δυνάμεων) και η οποία εντάσσεται επίσης οργανικά στη δυτική πολιτική παράδοση. του οποίου οι ρίζες (δηλαδή η έντονη αντίθεση του καλού και του κακού) βρίσκονται ωστόσο στην Ανατολή, στον Ζωροαστρισμό.
Ωστόσο, ενώ η Chaturanga έχει αλλάξει τις λειτουργίες και τους κανόνες της, υπάρχουν άλλα στρατηγικά παιχνίδια στην Ανατολή που έχουν διατηρήσει την αρχική τους μορφή. Δεν είναι λιγότερο διανοούμενοι. Αυτά είναι το go και το mahjong. Αν και το go παίζεται από δύο άτομα, έχει περισσότερο γεωπολιτικό χαρακτήρα. Καταρχάς, δεν είναι μια ενιαία μάχη, αλλά ένας πόλεμος, με πολλαπλούς συνδυασμούς μαχών που λαμβάνουν χώρα στο έδαφος. Δεύτερον, δεν πρόκειται για κυνήγι κεφαλιού για έναν βασιλιά (πολιτικό ηγέτη, κυβέρνηση ή γενικό διοικητή) που περιβάλλεται από σωματοφύλακές του με διαφορετικές ικανότητες, αλλά μάλλον για κατάκτηση εδάφους. Το Go είναι πιο περίπλοκο στους κανόνες του και αντικατοπτρίζει περισσότερο την πολιτική πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου – πρέπει να σκεφτείτε μια ποικιλία συνδυασμών σε διάφορα μέρη.
Είναι πιθανό ότι η επιτυχία των ενεργειών εξωτερικής πολιτικής της Κίνας έγκειται εν μέρει στο παιχνίδι του Go, το οποίο δημιουργεί μια πολυεπίπεδη, μη γραμμική νοοτροπία που μπορεί να εφαρμοστεί στις διεθνείς σχέσεις.
Το παιχνίδι του mahjong είναι εξίσου ενδιαφέρον: απαιτεί ιδιότητες όπως εμπειρία, μνήμη και παρατηρητικότητα, που είναι επίσης απαραίτητα στις πολιτικές τέχνες. Υπάρχει όμως και ένας τυχαίος παράγοντας (μπορούμε να τον ονομάσουμε το αόρατο χέρι του Δία, για να χρησιμοποιήσουμε τον τύπο του Adam Smith) που, ανάλογα με τους κανόνες (υπάρχουν διαφορετικές παραλλαγές του παιχνιδιού), μπορεί να είναι ασήμαντος ή καθοριστικός. Μεταξύ των τεσσάρων παικτών, κερδίζει αυτός με τον πιο πολύτιμο συνδυασμό ζαριών. Αυτό θυμίζει και πάλι την εξωτερική πολιτική της Κίνας: κατακτώντας επιδέξια την αγορά για σπάνια μέταλλα, ξεπερνώντας τη Δύση σε πολλούς τομείς, από την οικονομία έως την τεχνολογία, την απόκτηση ενεργειακών πόρων από τη Ρωσία σε προσιτές τιμές, τη συνεργασία με άλλες χώρες ως μέρος μιας στρατηγικής win-win.
Η Ρωσία πρέπει επίσης να μάθει να ενεργεί αποτελεσματικά σε πολλά μέτωπα και σε πολλές διαστάσεις ταυτόχρονα. Η ευρασιατική φύση της Ρωσίας απαιτεί μια αυξανόμενη πολυπλοκότητα των γεωπολιτικών φορέων. Το OTN είναι ένα καλό τεστ δύναμης από πολλές απόψεις, αλλά για να οικοδομήσουμε έναν πραγματικά κυρίαρχο πόλο σε έναν πολυπολικό κόσμο, είναι απαραίτητο να μην αναβάλλουμε έναν ορισμένο αριθμό αποφάσεων για «καλύτερες στιγμές», δικαιολογώντας τις από το γεγονός ότι αυτό δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά τώρα να πραγματοποιηθεί μια βαθιά αναδιοργάνωση. Και, κυρίως, είναι υποχρεωτική η ενσωμάτωση των σχετικών αποφάσεων στη στρατηγική εξωτερικής πολιτικής και η δημιουργία μηχανισμών για την εφαρμογή τους.
πηγή: Geopolitika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου