Η Ρωσία και η Κίνα κατανοούν πολύ καλά ότι πρέπει να ενωθούν για να απωθήσουν την Ουάσιγκτον, γιατί αν πέσει η μία, μένει μόνη της η άλλη.
Η επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη Μόσχα δεν είναι απλώς συμβολική, καθώς είναι το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μετά την επανεκλογή του σε μια άνευ προηγουμένου τρίτη θητεία. Αυτή η μετατόπιση είναι ιδιαίτερα σημαντική λόγω του ευρύτερου πλαισίου στο οποίο λαμβάνει χώρα. Η παγκόσμια κατάσταση απαιτεί περαιτέρω βελτίωση των σινο-ρωσικών σχέσεων για την αντιμετώπιση των εξωτερικών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες.
Το διεθνές σύστημα διέρχεται μια κρίση μεγέθους παγκοσμίου πολέμου. Αυτή η κρίση ξεκίνησε σχεδόν πριν από μια δεκαετία, όταν το υποστηριζόμενο από τη Δύση πραξικόπημα «EuroMaidan» στο Κίεβο και η αντίδραση της Ρωσίας, η οποία ανέλαβε τον έλεγχο της Κριμαίας, προκάλεσε μια παρατεταμένη αντιπαράθεση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας.
Τρία χρόνια αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντικατέστησαν ξαφνικά την παλιά κινεζική πολιτική «ανοιχτού και περιορισμού» με έναν πόλεμο εμπορίου και τεχνολογίας, με αποτέλεσμα μια σύγκρουση μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου.
Πέρυσι, η Ρωσία ξεκίνησε τη στρατιωτική της επιχείρηση στην Ουκρανία, επιδιώκοντας να εξαλείψει την απειλή αυτού που πολλοί στη Μόσχα θεωρούν ότι είναι «το ένοπλο και ελεγχόμενο αεροπλανοφόρο εδάφους των ΗΠΑ που σταθμεύει στις πύλες της Ρωσίας», αυτό που είχε γίνει με την Ουκρανία. Η ρωσο-αμερικανική αντιπαράθεση έχει εκφυλιστεί έτσι σε πόλεμο αντιπροσώπων μεταξύ των δύο βασικών πυρηνικών δυνάμεων του κόσμου. Εν τω μεταξύ, η Ουάσιγκτον έχει σκληρύνει περαιτέρω την προσέγγισή της στο Πεκίνο, επιδιώκοντας επίσης να οργανώσει τους συμμάχους και τους εταίρους της στην Ασία και την Ευρώπη ενάντια στην Κίνα.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι εντάσεις γύρω από την Ταϊβάν έχουν αυξηθεί σημαντικά. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η Ουάσιγκτον να προκαλέσει ένοπλη σύγκρουση γύρω από το νησί.
Αυτό που διακυβεύεται εδώ δεν είναι μόνο η μοίρα της Ουκρανίας ή το μέλλον της Ταϊβάν. Πρόκειται για την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων και την τρέχουσα οργανωτική αρχή της, δηλαδή την παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής. Αυτό το καθεστώς, που απορρίφθηκε από τη Μόσχα και το Πεκίνο, τίθεται τώρα γενικά υπό αμφισβήτηση. Τα τελευταία χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναφέρουν τη σημερινή κατάσταση ως «ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων», που τον 20ό αιώνα ήταν η αιτία των δύο παγκοσμίων πολέμων. Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, από την πλευρά τους, υποστηρίζουν από τη δεκαετία του 1990 τη μετάβαση από τη μονοπολικότητα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε μια πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Αυτή η θέση υποστηρίζεται όλο και περισσότερο από διάφορες χώρες της Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Μάλιστα, η διαδικασία της συστημικής αλλαγής βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Σε απάντηση σε αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν μια στρατηγική υπεράσπισης του παγκόσμιου ελέγχου τους με κάθε κόστος. Αυτή είναι μια στρατηγική πρόληψης. Οι Αμερικανοί θεωρούσαν την άνοδο της Κίνας στην εξουσία, την απροσδόκητη ανάκαμψη της Ρωσίας από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τις περιφερειακές και πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν ως προκλήσεις που δεν μπορούσαν να γίνουν ανεκτές. Παρά το έντονο ενδιαφέρον του Πεκίνου να διατηρήσει τους τεράστιους και κερδοφόρους οικονομικούς δεσμούς του με τη Δύση, τις προσπάθειες της Ρωσίας να επιλύσει την κρίση στο Ντονμπάς σύμφωνα με τις συμφωνίες του Μινσκ και τη δέσμευση του Ιράν στην πυρηνική συμφωνία του JCPOA, η Ουάσιγκτον συνέχισε να επιτίθεται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κατανοήσει ξεκάθαρα ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος τους και αποφάσισαν να δράσουν όσο η ισορροπία δυνάμεων είναι ευνοϊκή για αυτές. Η πρόκληση της Μόσχας να αναλάβει στρατιωτική δράση στην Ουκρανία είχε σκοπό να αποδυναμώσει και να απομονώσει τη Ρωσία. Η υποκίνηση εντάσεων στην περιοχή της Ταϊβάν είχε σκοπό να ασκήσει πίεση στην Κίνα και να ενισχύσει τις συμμαχίες κατά του Πεκίνου στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.
Η στρατηγική των ΗΠΑ είναι να κινητοποιήσουν και να πειθαρχήσουν τους πολλούς συμμάχους της Ουάσιγκτον σε όλο τον κόσμο. Η ηγεσία των Αμερικανών μέσα σε αυτά τα διαφορετικά μπλοκ, που αποτελεί την τελευταία εκδοχή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας τους, δεν ήταν ποτέ τόσο απόλυτη όσο σήμερα.
Πράγματι, οι πρώην μεγάλες δυνάμεις όπως η Βρετανία και η Γαλλία, καθώς και οι μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις, η Γερμανία και η Ιαπωνία, είναι πολύ πιο στενά συνδεδεμένες με τις πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών παρά με την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Αφού ενθάρρυνε το ΝΑΤΟ να μετακινηθεί στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού και ίδρυσε ένα νέο στρατιωτικό μπλοκ (AUKUS), το οποίο στοχεύει συγκεκριμένα την Κίνα, η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί την πλήρη ισχύ των συμμαχιών της εναντίον των δύο αντιπάλων της στην Ευρασία, την Κίνα και τη Ρωσία. Ελπίζουν επίσης να νικήσουν αυτούς τους αντιπάλους έναν προς έναν: πρώτα, εξαλείφοντας τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη και μετά πείζοντας την Κίνα να συμφωνήσει με τους αμερικανικούς όρους.
Ποια θα μπορούσε λοιπόν να είναι η σινο-ρωσική στρατηγική αλληλεπίδρασης μπροστά σε όλα αυτά; Τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία είναι μεγάλες δυνάμεις, πλήρως κυρίαρχες στη διαμόρφωση των στρατηγικών τους στην παγκόσμια σκηνή. Αυτοί οι στόχοι βασίζονται σαφώς στα αντίστοιχα εθνικά τους συμφέροντα. Οι σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου απέχουν πολύ από τη στενή πειθαρχία του μπλοκ που υπάρχει στις δυτικές συμμαχίες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Ωστόσο, οι Κινέζοι και Ρώσοι ηγέτες σίγουρα κατανοούν ότι πρέπει να ματαιώσουν το σχέδιο της Ουάσιγκτον να νικήσει πρώτα τη Μόσχα και μετά να στραφούν εναντίον του Πεκίνου. Ως εκ τούτου, οι αμερικανικές προειδοποιήσεις και απειλές προς τους Κινέζους σχετικά με τη βοήθεια που μπορούν να παράσχουν στη Ρωσία μπορεί στην πραγματικότητα να είναι αντιπαραγωγικές. Οι Κινέζοι ηγέτες θα βρουν τον τόνο αυτών των νουθεσιών αγενής και ασεβής, ειδικά σε σχέση με τις επερχόμενες αποστολές όπλων των ΗΠΑ στην Ταϊπέι. Η Κίνα σίγουρα ενδιαφέρεται για τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές αγορές για τα αγαθά και τις υπηρεσίες της, αλλά αναρωτιέται αν μπορεί πραγματικά να εμπιστευτεί την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, δεδομένης της εμπειρίας της Μόσχας με τις συμφωνίες του Μινσκ για το Ντονμπάς,
Μπορούμε επομένως να περιμένουμε πολύ στενότερο συντονισμό μεταξύ Πεκίνου και Μόσχας. Αυτό δεν προμηνύει ένα νέο στρατιωτικό μπλοκ στην Ευρασία, αλλά μάλλον μια αυξημένη κοινή προσπάθεια για να βοηθήσει τον κόσμο να προχωρήσει πιο γρήγορα προς την πολυπολικότητα, που ουσιαστικά σημαίνει το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό θα ήταν η μείωση του ρόλου του δολαρίου ΗΠΑ στις διεθνείς συναλλαγές. Ένα μεγάλο μέρος του σινο-ρωσικού διμερούς εμπορίου διεξάγεται ήδη σε κινεζικό γιουάν, αλλά το γιουάν μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε σχέσεις με τρίτες χώρες.
Ένας άλλος τρόπος για να συμβάλουμε στη δημιουργία της νέας παγκόσμιας τάξης είναι η ενίσχυση μη δυτικών θεσμών, όπως οι BRICS και ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης, για να θέσουν την παγκόσμια ατζέντα σε τομείς όπως τα χρηματοοικονομικά και η τεχνολογία, η ενέργεια και το κλίμα και, πάνω απ' όλα, το διεθνές ασφάλεια.
Η πρόσφατη άνοδος της Κίνας ως παγκόσμιου γεωπολιτικού –όχι μόνο γεωοικονομικού– παίκτη, που αποδεικνύεται από την πρόσφατη διαπραγμάτευση της προσέγγισης Σαουδικής Αραβίας-Ιράν, χαιρετίζεται στη Ρωσία ως πρακτικό βήμα προς τη νέα τάξη πραγμάτων. Η Μόσχα και το Πεκίνο μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα εάν δράσουν από κοινού για να μειώσουν την οικονομική και πολιτική εξάρτηση πολλών χωρών στη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους.
Στον τομέα της στρατιωτικής ασφάλειας, η Ρωσία και η Κίνα μπορούν να αποκομίσουν πολλά οφέλη από τη στενότερη συνεργασία, πέρα από τις υπάρχουσες μορφές. Ο κύριος στόχος είναι, με πράξεις και όχι μόνο λόγια, να αποτραπεί η Ουάσιγκτον από την κλιμάκωση του πολέμου κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία και να προκαλέσει το Πεκίνο για την Ταϊβάν.
Ένας συγκεκριμένος τομέας είναι ο σε βάθος διάλογος για τις πυρηνικές πολιτικές και τη διάδοση των πυρηνικών όπλων στις σημερινές συνθήκες αντιπαράθεσης μεγάλων δυνάμεων και πραγματικής σύγκρουσης. Παρόλο που εργάζονται για μια μετάβαση σε ένα πολυπολικό μέλλον, ο Πούτιν και ο Σι έχουν τεράστια ευθύνη να διασφαλίσουν ότι αυτή η μετάβαση θα πραγματοποιηθεί χωρίς ανοιχτό πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Η στενότερη συνεργασία μεταξύ Κίνας και Ρωσίας σε θέματα ασφάλειας θα έκανε τη μετάβαση πιο ασφαλή.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
πηγή: Η κραυγή των λαών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου