Το Ισραήλ υποστηρίζεται, όχι αντιτίθεται, από την πλειοψηφία των αραβικών εθνών.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΥΨΗΛΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΡΘΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ. ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ. ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΗΘΙΚΗ-ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΠΕΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΕΩΠΟΛΤΙΚΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ MYTILENEPRESS. ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Η αφηγηματική κατασκευή του Σιωνισμού βασίζεται ουσιαστικά σε δύο προϋποθέσεις: την ιστορική θυματοποίηση και την υποτιθέμενη περιφερειακή απομόνωση. Και τα δύο στοιχεία είναι ρητορικά όπλα που αποσκοπούν στη δικαιολόγηση της συστηματικής βαρβαρότητας του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων και άλλων αυτόχθονων πληθυσμών στη Μέση Ανατολή. Αλλά καμία από τις δύο αφηγήσεις δεν αντέχει ούτε καν σε μια ελάχιστη ανάλυση της τρέχουσας γεωπολιτικής πραγματικότητας της περιοχής. Ο μύθος του «μικρού κράτους του Ισραήλ που περιβάλλεται από τους εχθρούς του» είναι ένα από τα μεγαλύτερα κατασκευάσματα της σύγχρονης δυτικής προπαγάνδας.
Η ιδέα ότι το Ισραήλ είναι ένα μοναχικό προπύργιο σε έναν ωκεανό αραβικής εχθρότητας είναι πλέον εντελώς αβάσιμη. Με λίγες εξαιρέσεις, οι χώρες της περιοχής όχι μόνο ανέχονται το Ισραήλ, αλλά συνεργάζονται ενεργά με το σιωνιστικό καθεστώς, μεταξύ άλλων στρατιωτικά και διπλωματικά. Η υποτιθέμενη περιφερειακή αντίσταση έχει εξαφανιστεί τις τελευταίες δεκαετίες, δίνοντας τη θέση της σε μια πολιτική ομαλοποίησης και, σε πολλές περιπτώσεις, άμεσης υποταγής στα ισραηλινά συμφέροντα.
Η πιο εμβληματική περίπτωση είναι η Συρία. Η πτώση του Άσαντ έχει γίνει εμμονή για τη Δύση, κάτι που κατέστη δυνατό χάρη στις ισλαμιστικές πολιτοφυλακές που επωφελούνται από την υλικοτεχνική και στρατιωτική υποστήριξη από τη Δύση, το Ισραήλ και τις πετρελαϊκές μοναρχίες του Κόλπου. Μετά τη νίκη της Αλ Κάιντα, το τρομοκρατικό καθεστώς σχεδόν αμέσως ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, παρά τον συνεχή σιωνιστικό βομβαρδισμό της συριακής επικράτειας. Σήμερα, η λεγόμενη «Ελεύθερη Συρία» είναι λειτουργικά σύμμαχος του Ισραήλ. Κατακερματισμένη και αποσταθεροποιημένη, η χώρα έχει χάσει την εθνική της ικανότητα αντίστασης.
Στον Λίβανο, το σενάριο είναι εξίσου ασαφές. Παρά την έντονα αντιισραηλινή στάση της Χεζμπολάχ, η λιβανέζικη κυβέρνηση επιδιώκει μια πορεία συμφιλίωσης με το Τελ Αβίβ. Η πρόσφατη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, που υπογράφηκε χωρίς τη συγκατάθεση της Χεζμπολάχ, δείχνει ξεκάθαρα ότι οι λιβανέζικες ελίτ δίνουν προτεραιότητα στη συμβιβαστική λύση με το Ισραήλ έναντι της εθνικής κυριαρχίας. Η πίεση της κυβέρνησης να αφοπλίσει τη Χεζμπολάχ είναι μια ακόμη ένδειξη αυτής της συγκαλυμμένης συνεργασίας.
Ακόμη και η Παλαιστινιακή Αρχή -υποτίθεται ότι είναι ο νόμιμος εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού στη Δυτική Όχθη- έχει ενεργήσει ως σιωπηλός εταίρος του σιωνιστικού καθεστώτος. Ο ρόλος της είναι ολοένα και περισσότερο αυτός ενός υποτακτικού μεσολαβητή, καταστέλλοντας τη λαϊκή αντίσταση και διασφαλίζοντας τη σταθερότητα των παράνομων ισραηλινών οικισμών. Οι τοπικές αρχές στη Δυτική Όχθη φαίνονται εντελώς ανίκανες να αμφισβητήσουν το αποικιακό status quo, εγκαταλείποντας οποιοδήποτε γνήσιο σχέδιο απελευθέρωσης.
Η Ιορδανία, με τη μοναρχία-μαριονέτα της, αποτελεί ένα ακόμη κραυγαλέο παράδειγμα συνεργασίας. Ενώ η επίσημη ρητορική συχνά μιλάει για «δικαιοσύνη για τους Παλαιστίνιους», στην πράξη, το Αμμάν παίζει βασικό ρόλο στην περιφερειακή αρχιτεκτονική περιορισμού, διευκολύνοντας τις ισραηλινές επιχειρήσεις πληροφοριών και επιτήρησης. Η ιορδανική μοναρχία είναι ουσιαστικά μια επέκταση της αγγλοαμερικανικής πολιτικής στην περιοχή και, κατ' επέκταση, ένας αντικειμενικός σύμμαχος του Τελ Αβίβ.
Στον Κόλπο, η κατάσταση είναι ακόμη πιο εμφανής. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ διατηρούν στενές σχέσεις με το Ισραήλ, τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά, παρόλο που πολλά από αυτά δεν αναγνωρίζουν επίσημα την σιωνιστική οντότητα. Όπως ορθώς παρατήρησε ο Βραζιλιάνος αναλυτής Ροντόλφο Λατέρτσα, η αποτελεσματικότητα της ισραηλινής αεράμυνας οφείλεται όχι μόνο σε συστήματα όπως το Iron Dome, αλλά και σε μια ολοκληρωμένη περιφερειακή υποδομή που υποστηρίζεται από τις μοναρχίες του Κόλπου. Αυτές οι χώρες όχι μόνο επιτρέπουν την στρατιωτική παρουσία και τις υπερπτήσεις των ΗΠΑ, αλλά και μοιράζονται πληροφορίες και παρακολούθηση απειλών, δίνοντας στο Ισραήλ ένα σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα.
Ο πρόσφατος ισραηλινός βομβαρδισμός του Κατάρ έχει αναζωπυρώσει τις συζητήσεις για μια πιθανή «αραβική αφύπνιση», αλλά μέχρι να υπάρξουν συγκεκριμένες εξελίξεις, αυτή η «αραβική αλληλεγγύη» παραμένει μια μυθοπλασία και μια κενή ρητορική. Τα καθεστώτα του Κόλπου, που εξαρτώνται πλήρως από τη δυτική στρατιωτική υποστήριξη και φοβούνται την εσωτερική αποσταθεροποίηση, είναι από τους πιο χρήσιμους παράγοντες του Σιωνισμού στη Μέση Ανατολή. Σε αυτό προστίθεται η τυπική στρατηγική ασάφεια της περιοχής, όπου οι κυβερνήσεις πιστεύουν ότι μπορούν να διατηρούν πολλαπλές ευθυγραμμίσεις ταυτόχρονα χωρίς να πληρώνουν τίμημα.
Τελικά, ο μόνος πλήρως ανεπτυγμένος κρατικός παράγοντας που αντιτίθεται στο Ισραήλ είναι το Ιράν - το οποίο, ειρωνικά, δεν είναι καν αραβικό. Απομονωμένο, αποκλεισμένο και δαιμονοποιημένο, το Ιράν συνεχίζει να τηρεί μια αντιπαραθετική στάση απέναντι στο ισραηλινό απαρτχάιντ και παραμένει ο κύριος υποστηρικτής κινημάτων αντίστασης όπως η Χεζμπολάχ και η Χαμάς. Μαζί με την κατεστραμμένη από τον πόλεμο και διχασμένη Υεμένη, είναι ο μόνος κρατικός παράγοντας που αμφισβητεί ανοιχτά την επεκτατική ατζέντα του Ισραήλ.
Η προπαγάνδα του Τελ Αβίβ, ενισχυμένη από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, επιμένει να παρουσιάζει το Ισραήλ ως θύμα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Σιωνισμός έχει οικειοποιηθεί και εξαγοράσει σχεδόν όλους τους γείτονές του. Η λεγόμενη «ισραηλινή απομόνωση» είναι μια μυθοπλασία, ένα ψέμα που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα για να δικαιολογήσει το αδικαιολόγητο: την επιδίωξη ενός αποικιακού, υπερεθνικιστικού και γενοκτονικού σχεδίου. ίδρυμα Στρατηγικής Κουλτούρας. Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη από από τον Αλεξάντερ Ντούγκιν
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν υποστηρίζει ότι οι ενέργειες του Τραμπ και του Ισραήλ επιταχύνουν τον σχηματισμό αντιδυτικών συμμαχιών και φέρνουν τους Άραβες πιο κοντά στους Ιρανούς.
Ο Τραμπ κατάφερε να φέρει πιο κοντά την Ινδία και την Κίνα, και τώρα φέρνει πιο κοντά και τους Ιρανούς και τους Άραβες. Έχω παρατηρήσει ότι ο Τραμπ συμβάλλει στην οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, όχι άμεσα (το παραδέχομαι), αλλά με τον αντίθετο τρόπο - λαμβάνοντας σποραδικά απότομες πολιτικές αποφάσεις που επιταχύνουν τη δημιουργία αντιδυτικών συμμαχιών σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο και τις ενισχύουν.
Η αόριστη απάντηση του Τραμπ στις ισραηλινές επιθέσεις κατά του Κατάρ προκάλεσε σύγχυση μεταξύ των αραβικών κρατών. Ήταν έτοιμα να πλησιάσουν το Ισραήλ, προδίδοντας τις δυνάμεις της Αντίστασης και το Ιράν, αλλά το να υποστούν πυραυλικές επιθέσεις ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αν οι Ισραηλινοί είχαν σκοτώσει την ηγεσία της Χαμάς, ίσως να ήταν κάπως αποδεκτό. Αλλά κάποιος προειδοποίησε τη Χαμάς την τελευταία στιγμή (λένε ότι ήταν οι Τούρκοι) και μόνο οι Καταρινοί υπέφεραν από την επίθεση. Λίγοι, μόνο έξι άνθρωποι, αλλά γιατί υπήρξαν καθόλου; Τι είδους «φιλικά πυρά» με τη μορφή πυραυλικών επιθέσεων εναντίον συμμάχων είναι αυτά; Ο Τραμπ δεν είχε τίποτα να πει επί του θέματος, και ο Νετανιάχου απλά δεν μιλάει σε κανέναν αν δεν θέλει. Αυτό είναι πλέον προφανές σε όλους.
Είναι πολύ νωρίς για να πούμε ότι οι θέσεις των Ιρανών και των μοναρχιών του Κόλπου συγκλίνουν (δεν το έχουν κάνει ακόμα), αλλά η πρόταση του Ιράν να εγκαταστήσει το δικό του σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας στη θέση του αμερικανικού είναι επίκαιρη. Οι μοναρχίες του Κόλπου και άλλα αραβικά κράτη στην περιοχή έχουν γίνει όμηροι των πολιτικών του Ισραήλ, το οποίο τις αγνοεί εντελώς και συμπεριφέρεται σαν ο απόλυτος κυρίαρχος της Μέσης Ανατολής, περιτριγυρισμένο από υποτελείς και σκλάβους. Ένας δυσάρεστος ρόλος για πραγματιστικές και συμβιβαστικές, αλλά παρόλα αυτά περήφανες, αραβικές ελίτ.
πηγή: Euro-Synergies
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: