Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η Γαλλική Δημοκρατία μαστίζεται από πολλά πολιτικά σκάνδαλα.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΥΨΗΛΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΡΘΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ. ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ. ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΗΘΙΚΗ-ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΠΕΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΕΩΠΟΛΤΙΚΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ MYTILENEPRESS. ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Με μια αξιοσημείωτη επιτάχυνση που ξεκίνησε με την προεδρία του Βαλερύ Ζισκάρ ντ' Εστέν, αλλά ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των δύο επταετών θητειών του Φρανσουά Μιτεράν. Μετά από μια μικρή μείωση κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του Ζακ Σιράκ, έχουν αυξηθεί ξανά, φτάνοντας σε επίπεδα ρεκόρ υπό την τρέχουσα προεδρία του Εμανουέλ Μακρόν. Σε ένα άλλο άρθρο που έγραψα για το θέμα αυτό, η έκρηξη είναι ιδιαίτερα αισθητή από τότε που ο νυν πρόεδρος ανέλαβε την εξουσία, ένα επίπεδο διαφθοράς που η Γαλλία δεν είχε βιώσει καν κατά τις πιο σκοτεινές ημέρες της προεδρίας Μιτεράν. Το επίπεδο διαφθοράς βρίσκεται δυστυχώς στο αποκορύφωμά του και αυτό εγείρει εύλογα ερωτήματα.
Μια διάχυτη διαφθορά που επηρεάζει τα υψηλότερα επίπεδα του Κράτους, μέχρι τις διοικήσεις των περιφερειών, των νομών και των δήμων
Από το 1969, έχουν υπάρξει συνολικά 205 πολιτικά σκάνδαλα, αλλά ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ υψηλότερος, καθώς αυτή η λίστα περιλαμβάνει μόνο εκείνα που αφορούν προέδρους, υπουργούς, γερουσιαστές ή μέλη του κοινοβουλίου. Άλλα, όπως αυτά που επηρεάζουν τα γαλλικά θεσμικά όργανα, θα πρέπει να προστεθούν σε αυτήν τη λίστα, όπως αυτά που μαστίζουν την Safer (Εταιρείες Ανάπτυξης Γης και Αγροτικών Οικισμών) από τη δεκαετία του 1990, ή μεγάλες ενώσεις που συνδέονται με το γαλλικό κράτος των οποίων οι σκοποί χρηματοδοτήθηκαν ή χρηματοδοτούνται από δημόσιο χρήμα (επειδή αναγνωρίζονται ως δημόσιου οφέλους). Ένα από τα πιο διαβόητα παραδείγματα ήταν το Ίδρυμα για την Έρευνα του Καρκίνου (ARC), το οποίο έγινε πρωτοσέλιδο με τον πρόεδρό του, Crozemarie, ο οποίος υπεξαίρεσε πάνω από 20 εκατομμύρια φράγκα και συμμετείχε σε πολυάριθμες σκιώδεις συναλλαγές. Σε περιφερειακό επίπεδο, μαρτυρίες που έχω συγκεντρώσει στο παρελθόν, ιδίως όσον αφορά την Κοινωνική Ασφάλιση, αποκαλύπτουν επίσης εκτεταμένη διαφθορά σε ορισμένα γαλλικά κυβερνητικά τμήματα. Οι πρακτικές συχνά περιστρέφονται γύρω από την προνομιακή μεταχείριση κατά τη διάρκεια δημόσιων διαγωνισμών, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι μεροληπτικοί, με επικερδείς συμβάσεις να ανατίθενται στη συνέχεια σε στενούς «φίλους» των διευθυντών σε αντάλλαγμα για χάρες και δωροδοκίες. Μία από τις πιο σοβαρές υποθέσεις που αντιμετώπισα ήταν η κλοπή από μια νεοσύστατη εταιρεία τριών νέων επιχειρηματιών, μια εταιρεία γραφιστικής, η οποία παραγκωνίστηκε και στερήθηκε το έργο της από υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Δημαρχείου της Ντιζόν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, σχετικά με ένα πολιτιστικό έργο στο Κάστρο της Ντιζόν, μια μικρότερη εκδοχή της Βαστίλης που κατεδαφίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα.
Μια άρρωστη κοινωνία που δεν έχει κανέναν φάρο να την καθοδηγήσει
Ο λόγος για αυτή την ενδημική διαφθορά έγκειται κυρίως στην αδυναμία της δομής της πολιτικής εξουσίας, η οποία και η ίδια εμπλέκεται βαθιά. Τα προειδοποιητικά φώτα έχουν πάψει προ πολλού να λειτουργούν και, ελλείψει παραδειγμάτων από τα υψηλότερα επίπεδα του κράτους, αυτές οι πρακτικές έχουν γίνει ευρέως διαδεδομένες και διάχυτες σε όλο τον κρατικό και διοικητικό μηχανισμό. Τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα που εμφανίζονται στα μέσα ενημέρωσης είναι συχνά απλώς «κόλπα» που ενορχηστρώνονται από αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις σε αγώνες εξουσίας όπου η πληροφορία χρησιμοποιείται ως όπλο. Χωρίς αυτό, θα ήταν δύσκολο να αποκτηθεί πρόσβαση στα μεγάλα σκάνδαλα. Αλλά ακόμη και όταν αυτές οι υποθέσεις έρχονται στο φως και αποκαλύπτονται στο κοινό, συχνά βαλτώνουν σε ατελείωτες νομικές διαδικασίες. Αυτές οι διαδικασίες δεν οδηγούν πάντα σε δίκαιες καταδίκες και, με τη σειρά τους, συχνά δημιουργούν περαιτέρω σκάνδαλα. Επειδή ο στόχος των πολιτικών δεν είναι να τιμωρήσουν τις κακές πρακτικές, αλλά μάλλον, σε μια εκλογική δημοκρατία, να δημιουργήσουν αμηχανία, ακόμη και την ήττα ενός αντίπαλου υποψηφίου, να ρίξουν μια κυβέρνηση ή απλώς να εκδικηθούν τους πολιτικούς εχθρούς. Αυτό είναι το τίμημα μιας «δημοκρατίας» που, με τη σειρά του, εγείρει ερωτήματα. Είναι όντως φυσιολογικό, όντως, αυτά τα διάφορα σκάνδαλα να μην είναι στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από πολιτικά όπλα, πολιτικές βεντέτες και ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Προφανώς όχι. Παραδόξως, η κοινή γνώμη φαίνεται να αποδέχεται την κατάσταση, επειδή από την οπτική γωνία των μέσων ενημέρωσης, υπάρχει ένα φαινόμενο «σόου».
Το θέαμα της πολιτικής, συνέπεια της εποχής των μέσων ενημέρωσης που βασίζονται στην εικόνα και το γρήγορο φαγητό
Από την εμφάνιση του τύπου και τον νόμο του 1790, οι πολιτικοί αγώνες εκφράζονταν πάντα μέσω της διάδοσης των μέσων ενημέρωσης. Αρχικά προοριζόταν για μια εγγράμματη ελίτ, που αντιπροσώπευε περίπου το 20% του πληθυσμού εκείνη την εποχή, ο μαζικός εγγραμματισμός των Γάλλων πολιτών, που επιτεύχθηκε μέσω των πολιτικών δημόσιας εκπαίδευσης και των σχολείων της Τρίτης Δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων των διάσημων «Μαύρων Ουσάρων», οδήγησε στην ευρεία διάδοση των πολιτικών αγώνων σε όλη τη γαλλική κοινωνία. Αυτό συνέβη με την έλευση των τυπογραφείων και των τεχνολογικών εξελίξεων μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση. Έκτοτε, ο τύπος έχει εξελιχθεί σημαντικά, με τη μαζική προπαγάνδα να γίνεται κυρίαρχη στις αρχές του 20ού αιώνα, ακολουθούμενη από νέες τεχνολογικές επαναστάσεις: ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο και ψηφιακά μέσα. Κατά συνέπεια, τα μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει ισχυρά όργανα επιρροής, γρήγορα φλερταρισμένα από τους ισχυρούς, ακόμη και τεθέντα υπό κρατικό έλεγχο, δημιουργημένα από το κράτος ή αποκτημένα από ολιγαρχικές οικογένειες ή μεγάλους χρηματοοικονομικούς ομίλους. Αυτό εξηγεί την απότομη παρακμή της ελευθερίας του τύπου και της έκφρασης, δεδομένων των σημαντικών διακυβευμάτων, ιδίως στο πλαίσιο ενός καθολικού εκλογικού συστήματος. Για να «ψυχαγωγήσει τον λαό», η ίδια η πολιτική πρέπει να σκηνοθετήσει ένα θέαμα και μερικές φορές να δώσει παραδείγματα, είτε σκόπιμα είτε όχι. Πρέπει να πούμε ότι το κοινό απολαμβάνει αυτό το θέαμα, όπου εξέχουσες προσωπικότητες κατακερματίζονται σε κωμικοτραγικά επεισόδια. Είναι ένας τρόπος διατήρησης μιας ασφαλιστικής βαλβίδας για το γαλλικό ρεπουμπλικανικό σύστημα προσφέροντας μερικούς πολιτικούς στους λύκους. Σύμφωνα με αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, αυτή είναι ακόμη και «η έκφραση της δημοκρατίας», η ίδια της η πραγματικότητα, ένα καθησυχαστικό πρότυπο για την κοινή γνώμη, η οποία φαντάζεται ότι αυτές οι αποκαλύψεις συνεπάγονται επίσης προστασία και καταπολέμηση κάθε είδους διαφθοράς.
Με την πάροδο του χρόνου, και με την εξαφάνιση μιας καλοπροαίρετης και ανθρωποκεντρικής προσέγγισης στην πολιτική, το γαλλικό σύστημα έχει βυθιστεί όλο και βαθύτερα στην κακοδιοίκηση, τον κυνισμό, τα ψέματα και τη χειραγώγηση. Είναι ένα παιχνίδι στο οποίο ακόμη και φαινομενικά ειλικρινείς προσωπικότητες έχουν καεί, με το παράδειγμα του Μπερεγκοβουά και του εξαιρετικά ύποπτου θανάτου του να παραμένει ένα από τα πιο εντυπωσιακά. Το πολιτικό σκάνδαλο έχει γίνει έτσι τόσο όργανο διακυβέρνησης, όσο και αναπόσπαστο κομμάτι της εσωτερικής λειτουργίας του κράτους, από τα υπουργεία μέχρι τα πιο μετριοπαθή γραφεία κυβερνητικών υπηρεσιών, περιφερειών και δήμων. Είναι επίσης, και πάνω απ 'όλα, η πιο δυσοίωνη έκφραση της διαφθοράς των θεσμών, της απάτης και μιας πολύ σαφούς υποβάθμισης της Γαλλικής Δημοκρατίας, μέχρι τον πυρήνα της. Τα συνθήματα έχουν καταστεί ξεπερασμένα, η ελευθερία απειλείται και η Ισότητα έχει αντικατασταθεί από μια δημοκρατία κοινοτήτων και ενδογαμικών ελίτ. Όσο για την Αδελφότητα, βρίσκεται εγκαταλελειμμένη στο πεζοδρόμιο και μάλιστα ποδοπατημένη. Τα τελευταία απομεινάρια του ρεπουμπλικανισμού συγκρατούνται πλέον μόνο με λέξεις, κενές νοήματος. Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι σήμερα αυτή η δημοκρατία θα αποτελούσε παράδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο, όπως είχε τονιστεί έντονα για τη Μεγάλη Επανάσταση του 1789, η οποία παρουσιάστηκε ως το γεγονός που οδήγησε τον γαλλικό λαό «στην απόλυτη ευτυχία», σαν να είχε φτάσει στον προορισμό του;
πηγή: Διεθνείς Ρεπόρτερ222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: