.webp)
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα ιστορικό σημείο καμπής.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Παγιδευμένη ανάμεσα σε μια αποσυνδεδεμένη ελίτ που είναι πρόθυμη να θυσιάσει τον λαό της για να διατηρήσει την εξουσία της, και σε γεωπολιτικές δυναμικές που ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Με το πρόσχημα της υπεράσπισης αξιών και της αντιμετώπισης φανταστικών απειλών, οι Ευρωπαίοι ηγέτες παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι, βυθίζοντας την ήπειρο σε μια σπείρα πολέμου και κρίσης. Σε αυτόν τον αγώνα για τη διατήρηση της ηγεμονίας τους, αγνοούν τις κοινωνικές, οικονομικές και ανθρώπινες πραγματικότητες, καταδικάζοντας έτσι έναν λαό που δεν ζήτησε να κρατηθεί όμηρος. Αντιμέτωποι με αυτή την τρέλα, η μόνη διέξοδος είναι η συλλογική και υπεύθυνη δράση των πολιτών, επειδή εξαρτάται από εμάς να επαναπροσδιορίσουμε ένα αξιοπρεπές και ελεύθερο μέλλον, μακριά από τον πόλεμο και την ατιμωρησία.
Όσοι ισχυρίζονται ότι μας κυβερνούν δεν βλέπουν πλέον τον κόσμο όπως είναι, με τις εντάσεις, τις πολύπλοκες πραγματικότητες και τις αναπόφευκτες εξελίξεις. Όχι, τον βλέπουν μέσα από το παραμορφωμένο πρίσμα των φαντασιώσεών τους, των απαρχαιωμένων ιδεολογιών τους, ανίκανοι να αποδεχτούν την αναδυόμενη πολυπολικότητα. Μακριά από το να κατανοήσουν την παγκόσμια δυναμική, επιλέγουν να κλειστούν σε μια ιδεολογική φούσκα, ένα φρούριο άρνησης, παράνοιας και αλαζονείας. Οτιδήποτε ξεφεύγει από το στενό τους όραμα γίνεται, στα μάτια τους, απειλή. Έτσι, καταγγέλλουν μια λεγόμενη ρωσο-κινεζική συνωμοσία με το ζήλο ενός ιεροεξεταστή που αναζητά έναν αιρετικό, ενώ ακριβώς η δική τους εχθρότητα, η αλαζονική περιφρόνησή τους για τον έξω κόσμο, η συστηματική τους παρέμβαση, έχουν συγκολλήσει αυτές τις δυνάμεις σε ένα πλανητικό μπλοκ ενωμένο εναντίον τους.
Η λογική τους είναι αυτή του εμπρηστή που, ενώ ανάβει τη φωτιά, φωνάζει «φωτιά». Μια αυτοκτονική λογική, αυτή του κατεστραμμένου τζογαδόρου που, ωθούμενος από πανικό, διπλασιάζει το στοίχημα με χρήματα που δεν έχει πια, πιστεύοντας ότι σώζει τη μοίρα του ποντάροντας στον πόλεμο. Και εν τω μεταξύ, ο ευρωπαϊκός λαός είναι απλώς μια μεταβλητή προσαρμογής σε αυτόν τον μακάβριο χορό. Ιδεολογικό κρέας για τα κανόνια, ένα αναλώσιμο πιόνι σε ένα παιχνίδι στο οποίο δεν υπήρξε ποτέ ούτε παίκτης ούτε ωφελούμενος. Αλλά για αυτούς τους μαθητευόμενους στρατηγούς, το διακύβευμα δεν είναι η ευημερία των πολιτών, αλλά η δική τους πολιτική επιβίωση, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την ανατίναξη ό,τι έχει απομείνει από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Προχωρούν λίγο πολύ μεταμφιεσμένοι, αλλά ο ελιγμός τους είναι κραυγαλέα διαφανής σε όσους ξέρουν πώς να κοιτάζουν. Αυτή η χούφτα ηγετών αποκομμένων από την πραγματικότητα, εντελώς εμμονικοί με τα ιδιωτικά τους συμφέροντα και καθοδηγούμενοι από τις εντολές των υπερατλαντικών αφεντικών τους, βυθίζονται αδίστακτα στην άβυσσο μιας παγκόσμιας σύγκρουσης που οι ίδιοι ξεκίνησαν εν γνώσει τους. Αυτές οι ελίτ δεν εκπροσωπούν πλέον τον λαό, του οποίου τις φωνές και τους αγώνες τώρα περιφρονούν. Δεν ενεργούν πλέον στο όνομα του κοινού καλού, αλλά για να υπερασπιστούν μια αμείλικτη ολιγαρχική τάξη, που βασίζεται στη λεηλασία πόρων, την οικονομική αδιαφάνεια και την αδιάκοπη ηθική ατιμωρησία. Οι αποφάσεις τους δεν είναι πλέον θέμα πολιτικής, αλλά διαχείρισης μιας παρακμάζουσας αυτοκρατορίας, έτοιμης να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει.
Αυτός ο πόλεμος που προετοιμάζουν δεν είναι ούτε απάντηση σε μια εξωτερική απειλή, ούτε μια φυσική εξέλιξη του κόσμου. Είναι μια ψυχρή, υπολογισμένη στρατηγική, μια αιματηρή αντιπερισπασμός, ένα τραγικό προπέτασμα καπνού. Ο μοναδικός του σκοπός είναι να καλύψει την ολοκληρωτική εσωτερική κατάρρευση, με μια οικονομική, κοινωνική και ηθική κατάρρευση, την οποία οι ίδιοι έχουν ενορχηστρώσει μέσω των καταστροφικών οικονομικών επιλογών τους και των αδιάκοπων χειρισμών τους. Ο πόλεμος έτσι μετατρέπεται σε μια συγκεκαλυμμένη επιχείρηση διάσωσης, σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αποδυναμώσουν τις ευθύνες τους στον πολεμικό θόρυβο, να κρύψουν τα λάθη τους πίσω από τον βρυχηθμό των κανονιών. Ένα μέσο για να επαναπροσδιορίσουν την παγκόσμια ατζέντα της τεχνο-δικτατορίας, να κάνουν τους ανθρώπους να ξεχάσουν τις κρίσεις που έχουν προκαλέσει και να ενισχύσουν τον έλεγχό τους σε έναν λαό που τώρα έχει υποβιβαστεί στον ρόλο του αναγκαστικού θεατή, έτοιμου να θυσιάσει τα πάντα για τις ιδιοτροπίες αυτών των λίγων.
Μακριά από το να είναι μια αντίδραση σε έναν αντικειμενικό κίνδυνο, αυτή η πολεμική φρενίτιδα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τελική φυγή με το κεφάλι, μια απεγνωσμένη προσπάθεια να καλυφθεί η αδυναμία αυτών των ελίτ να ανταποκριθούν στο χάος που οι ίδιες έχουν δημιουργήσει. Μια αξιολύπητη φυγή στο τίποτα, αλλά απόλυτα εθελοντική. Είναι μια στρατηγική αντιπερισπασμού, όπου ο πόλεμος γίνεται διέξοδος για όσους αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της αποτυχίας τους. Χρειάζονται αυτόν τον πόλεμο, όχι για να υπερασπιστούν οτιδήποτε, αλλά για να αποφύγουν να απαντήσουν. Για να αποφύγουν την λογοδοσία. Για να αποφύγουν να υποθέσουν την αβυσσαλέα αποτυχία του μοντέλου τους, αυτού του συστήματος που έχει καταστεί απαρχαιωμένο, φαγωμένο εκ των έσω από δεκαετίες άγριου νεοφιλελευθερισμού, κοινωνικής αδικίας και οικονομικής μυωπίας. Γιατί η αλήθεια είναι εκεί, γυμνή και βάναυση, και αυτές οι αυτοαποκαλούμενες ελίτ είναι στριμωγμένες, πιασμένες από το λαιμό από το βουνό του χρέους που έχουν επιτρέψει να συσσωρευτεί σαν ένα άρρηκτο βάρος. Αλλά ένα βάρος που πνίγει τους ανθρώπους και τις μελλοντικές γενιές που προτιμούν να αγνοήσουν.
Τέλος, υπάρχει η ανεπανόρθωτη άνοδος ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία κ.λπ., οι οποίες, παρά τον εξοστρακισμό, την ταπείνωση και την περιφρόνησή τους, προχωρούν αναπόφευκτα στην παγκόσμια σκηνή. Και αυτές οι ελίτ, ανίκανες να κυριαρχήσουν σε αυτές τις νέες δυνάμεις, προτιμούν να βυθίσουν την Ευρώπη σε μια παράλογη σύγκρουση παρά να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι έχουν αποτύχει. Και ότι δεν ελέγχουν πλέον τίποτα.
Έτσι, αντιμέτωπες με την κατάρρευση που οι ίδιες έχουν προκαλέσει, αυτές οι ελίτ έχουν μόνο ένα ένστικτο επιβίωσης: να προσπαθήσουν να εξαπολύσουν πόλεμο. Έναν πόλεμο όχι για να προστατεύσουν, αλλά για να αποσπάσουν την προσοχή. Όχι για να απελευθερώσουν, αλλά για να χρεώσουν. Όχι για να ενώσουν, αλλά για να συντρίψουν κάθε διαφωνούσα φωνή. Έναν πόλεμο όχι για να υπερασπιστούν μια περιοχή, έναν πολιτισμό ή έναν λαό, αλλά για να αποσπάσουν την προσοχή, να ξαναγράψουν την αφήγηση και να αγοράσουν μια αναστολή εις βάρος εκείνων που προδίδουν. Μια ελεγχόμενη κλιμάκωση προς έναν πόλεμο που δεν ζήτησε ο λαός, αλλά για τον οποίο θα πληρώσει το τίμημα. Ένας ψυχρός και υπολογισμένος πόλεμος, όπου οι ζωές των Ευρωπαίων πολιτών, η ασφάλειά τους, το μέλλον τους, μετράνε πλέον μόνο ως μεταβλητές προσαρμογής σε ένα παγκόσμιο σχέδιο που υπαγορεύεται από συμφέροντα που απέχουν πολύ από τις καθημερινές τους ανησυχίες.
Αλλά προσέξτε, αυτός δεν είναι ο δικός τους πόλεμος. Είναι ο δικός μας, αυτός που μας επιβάλλουν, αυτός που θέλουν να διεξάγουμε, ενώ αυτοί μάχονται με σαμπάνιες σε ασφαλή παλάτια, συγχαίροντας τους εαυτούς τους που λεηλάτησαν μεθοδικά ολόκληρα έθνη. Έχουν λεηλατήσει τις οικονομίες μας, έχουν καταστρέψει τις βιομηχανίες μας, έχουν πουλήσει την κυριαρχία μας, έχουν δηλητηριάσει το φαγητό μας, έχουν εμπορευματοποιήσει την υγεία μας και τώρα επιτίθενται στο μέλλον μας. Και επειδή τα ψέματα δεν είναι πλέον αρκετά, αφού ο φόβος δεν λειτουργεί πλέον, το μόνο που τους έχει απομείνει είναι η οργανωμένη, θεσμική, στρατιωτικοποιημένη βία. Γιατί στο τέλος αυτής της διαδικασίας, το μόνο που απομένει είναι ο στόχος της θυσίας λαών στο βωμό μιας ιδεολογίας που συγκρατείται μόνο με εξαναγκασμό, εκβιασμό και τρόμο.
Δεν έχει σημασία που τα οπλοστάσια είναι άδεια, οι προϋπολογισμοί εξαντλημένοι, τα νοσοκομεία είναι σε ερείπια και οι δημόσιες υπηρεσίες πεθαίνουν εν μέσω γενικής αδιαφορίας. Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα για όσους κατέχουν τα ηνία της εξουσίας. Οι προτεραιότητες έχουν επαναπροσδιοριστεί, αλλά όχι στην υπηρεσία της συλλογικής ευημερίας. Όχι, εξυπηρετούν έναν άλλο, πολύ πιο δυσοίωνο σκοπό, καθώς προετοιμάζονται νεκροτομεία, στρατολογούνται εθελοντές για πόλεμο, χρηματοδοτούνται πύραυλοι με δισεκατομμύρια και οι ουκρανικοί μισθοί επιδοτούνται, ενώ οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι αφήνονται να πνιγούν στην επισφάλεια και τους φόρους.
Η αντίθεση είναι απαράδεκτη. Το σκηνικό έχει στηθεί, η αυλαία είναι έτοιμη να σηκωθεί και η Ευρώπη, υπό το πρόσχημα της ανθρωπιστικής διπλωματίας, δεν έχει πλέον δική της εξωτερική πολιτική. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας απλός εκτελεστής, ένας υπάκουος υποτελής, που ακολουθεί έναν στρατιωτικό οδικό χάρτη που επιβάλλεται από την Ουάσιγκτον. Πίσω από το προπέτασμα καπνού των μεγαλοπρεπών διακηρύξεων αλληλεγγύης και ειρήνης, στην πραγματικότητα ξεδιπλώνεται μια λογική συνολικής, προγραμματισμένης και αδυσώπητης αντιπαράθεσης.
Το πιο ανησυχητικό σε αυτή την παρέκκλιση είναι η εκούσια, σχεδόν θρησκευτική, υποταγή στην αμερικανική στρατηγική, η οποία αντιμετωπίζει την Ευρώπη όχι ως κυρίαρχο γεωπολιτικό παράγοντα, αλλά ως ένα απλό περιφερειακό πεδίο μάχης στον πόλεμό της για ηγεμονική διαδοχή. Να περιορίσει τη Ρωσία σήμερα, ώστε να μπορέσει να χτυπήσει την Κίνα αύριο - αυτό είναι το σχέδιο. Και δεν έχει σημασία αν, στην πορεία, η Ευρώπη γίνει στάχτη. Δεν έχει σημασία αν μια ολόκληρη γενιά θυσιαστεί στο βωμό αυτής της τρελής φιλοδοξίας. Δεν έχει σημασία αν οι οικονομίες καταρρεύσουν, οι κοινωνίες κατακερματιστούν ή τα κράτη γίνουν ακυβέρνητα. Το ουσιώδες είναι η υλοποίηση αυτού του γεωπολιτικού σχεδίου, και κρίμα αν το ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος είναι τερατώδες. Οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού, μακριά από τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες των ευρωπαϊκών λαών. Οι τελευταίοι δεν ψηφίζουν πλέον, δεν αποφασίζουν πλέον. Έχουν γίνει οι ανίσχυροι θεατές ενός τραγικού θεάτρου του οποίου είναι τα θύματα.
Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που πλέον επίσημα έχουν περιοριστεί σε απλά εξαρτήματα της αμερικανικής νεοσυντηρητικής στρατηγικής, δεν παίζουν πλέον τον ρόλο τους ως μεσολαβητές ή εγγυητές σταθερότητας. Αντίθετα, οργανώνουν το χάος με την ακρίβεια του βιομηχανικού σχεδιασμού, λειτουργώντας σαν γρανάζια σε έναν καταραμένο μηχανισμό. Οι Βρυξέλλες, που κάποτε πουλήθηκαν στον λαό ως το προπύργιο της διπλωματίας και της ειρήνης, έχουν μεταμορφωθεί στον αρχιτέκτονα ενός πολεμοχαρούς έργου στο οποίο οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι τίποτα περισσότερο από καύσιμο σε μια γεωπολιτική πολεμική μηχανή. Η λέξη «ειρήνη», που κάποτε ήταν θεμελιώδης για τον λόγο της, απλώς εξαφανίστηκε από το διπλωματικό λεξιλόγιο. Αντ' αυτού, μας σερβίρονται προσεκτικά βαθμονομημένες φράσεις όπως «ακλόνητη υποστήριξη», «μαζικές κυρώσεις», «αποστολή όπλων» και ένα ολόκληρο οπλοστάσιο ευγενικών και σιωπηλών εκφράσεων που δεν κρύβουν πλέον την αλήθεια του στόχου τους με αυτόν τον ατελείωτο πόλεμο, αυτόν τον πόλεμο για όλους. Αυτά τα λόγια έχουν πλέον ως στόχο να συγκαλύψουν την πραγματικότητα μιας ηπείρου που έχει βυθιστεί σε μια μόνιμη σύγκρουση μεταξύ των ελίτ και της ανθρωπότητας, της οποίας οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν γίνει οι υποστηρικτές και οι εκτελεστές, συμπαρασύροντας μαζί τους πληθυσμούς που δεν θέλουν αυτόν τον πόλεμο, αλλά που, ανίκανοι να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί, θα πληρώσουν υψηλό τίμημα.
Και σε αυτόν τον αδυσώπητο πόλεμο ενάντια στην πραγματικότητα, η Ευρώπη πουλάει την ψυχή της χωρίς καν να διστάσει. Εγκαταλείπει όλα όσα συνιστούσαν την αξιοπρέπεια και την ταυτότητά της, από την κυριαρχία μέχρι τη λογική και, φυσικά, την ειρήνη. Σε αντάλλαγμα, ρίχνεται στην αγκαλιά ενός ολοκληρωτικού σχεδίου, μεταμφιεσμένου σε τεχνοκρατία. Μιας Ευρώπης που μεταμορφώνεται σε πεδίο δοκιμών για τον πανταχού παρόντα ψηφιακό έλεγχο, μια μόνιμη πολεμική οικονομία και μια μονοδιάστατη προσέγγιση ασφάλειας, συντρίβοντας κάθε διαφωνία κάτω από σωρούς δεδομένων και επιβεβλημένους νόμους. Μακριά από το να είναι προπύργιο ελευθερίας και ποικιλομορφίας, αυτή η Ευρώπη έχει γίνει μια μηχανή για τη συντριβή των ατομικών ελευθεριών στο όνομα μιας τεχνητής τάξης. Μια Ευρώπη όπου η μαζική μετανάστευση, αντί να αποτελεί εμπλουτισμό, γίνεται μια απλή μεταβλητή δημογραφικής προσαρμογής, που χρησιμοποιείται για τη διατήρηση μιας στρατιωτικοποιημένης, επισφαλούς αγοράς εργασίας, υποταγμένης στη λογική του πολέμου. Μια Ευρώπη όπου δεν συζητάμε πλέον για ένα κοινό σχέδιο, αλλά όπου γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης ενός μοντέλου χωρίς μέλλον, χωρίς θάρρος, χωρίς φωνή.
Κάθε μέρα, ο επίσημος τύπος, υπό την αιγίδα αυτής της μηχανής, αναμεταδίδει τα λόγια των στρατηγών, ενισχύοντας μια αφήγηση που βασίζεται μόνο στον φόβο και τη φαντασία. Η Ρωσία κατηγορείται για κάθε είδους κακά, από παρεμβολές GPS μέχρι υβριδικές επιχειρήσεις, από αόρατες απειλές μέχρι συνεχείς παρεμβολές. Αλλά η πραγματικότητα αυτού που βιώνουμε, οι ωμές και απτές αλήθειες, εκκενώνονται συστηματικά. Αντικαθίσταται από μια μόνιμη μυθοπλασία ασφαλείας, μια κατασκευασμένη αφήγηση για να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη λογοκρισία, την εξαθλίωση όλων, την προσπάθεια στείρωσης του πληθυσμού και την αντικατάστασή του από μαζική μετανάστευση, μαζική επιτήρηση και την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της αστικής ζωής. Δεν πρόκειται πλέον για πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, δεν πρόκειται πλέον για αντιπαράθεση με ένα γειτονικό έθνος. Όχι, είναι ένας πόλεμος ενάντια στην ίδια την πραγματικότητα, ένας πόλεμος που διεξάγεται ενάντια σε κάθε λογική, ενάντια σε κάθε αλήθεια. Είναι μια μεθοδική άρνηση των γεγονότων, μια οργουελιανή αναδιατύπωση της ιστορίας όπως συμβαίνει, όπου κάθε γεγονός, κάθε απόφαση αναδιαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες μιας δύναμης που δεν φοβάται πλέον την αντίφαση. Και ενώ ο κόσμος καταρρέει γύρω μας, αυτές οι ελίτ συνεχίζουν να κραδαίνουν τον πόλεμο ως λάβαρο, πεπεισμένες ότι η αφήγησή τους θα είναι τελικά η μόνη αλήθεια.
Επειδή στην πραγματικότητα, αυτό φοβούνται περισσότερο: ότι ο λαός θα ξυπνήσει και θα ξεσηκωθεί. Ότι ο λαός θα μιλήσει. Ότι ο λαός θα πει όχι. Όχι στον πόλεμο. Όχι στις άσκοπες θυσίες που μας επιβάλλουν. Όχι σε αυτή τη δημοκρατική αποστέρηση που μεταμφιέζεται σε «υποστήριξη της ειρήνης». Όχι σε αυτή τη μακάβρια κωμωδία, αυτή την τραγωδία που διαδραματίζεται στις πλάτες των πολιτών στο όνομα της ειρήνης, αλλά αποκλειστικά στην υπηρεσία του κέρδους και του ελέγχου. Η σύγκρουση στην Ουκρανία, όπως και οι εντάσεις στη Μέση Ανατολή, δεν είναι γεωπολιτικά ατυχήματα, αλλά τα συμπτώματα μιας παγκόσμιας στρατηγικής που ενορχηστρώνεται από μια ελίτ που, μέσα στην τρέλα της, επιδιώκει να επαναφέρει τον κόσμο μέσα από το χάος. Όχι για να χτίσει ένα πιο δίκαιο ή ενωμένο μέλλον, αλλά για να συνεχίσει να βασιλεύει, να κυριαρχεί πάνω σε ερείπια. Τα ερείπια τους. Τα ερείπια του πολιτισμού μας, της αξιοπρέπειάς μας. Και εν τω μεταξύ, εμείς, ο λαός, παραμένουμε θεατές, υποβιβασμένοι σε πιόνια σε αυτό το ατελείωτο παιχνίδι εξουσίας.
Η ιστορία δεν θα μας περιμένει. Θα κρίνει αυτές τις επιλογές, αλλά με ποιο κόστος; Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τα ηνία του πεπρωμένου μας. Γιατί δεν πρόκειται πλέον απλώς για ζήτημα πολιτικών αποφάσεων ή οικονομικών μεταρρυθμίσεων, αλλά για την ίδια την επιβίωση των κοινωνιών μας, των λαών μας και των αξιών μας. Η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε ένα σταυροδρόμι. Είναι επιτακτική ανάγκη να επιλέξουμε: να αντισταθούμε σε αυτή τη θανατηφόρα λογική ή να υποταχθούμε σιωπηλά σε αυτή την παράλογη παρέκκλιση που μας καταδικάζει όλους.
Ο καιρός της αδράνειας τελείωσε. Δεν μπορούμε πλέον να παραμένουμε θεατές αυτής της τραγωδίας, αυτής της αργής αγωνίας που επιβάλλεται από μια κάστα αποκομμένη από την πραγματικότητα που μας συνθλίβει. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε ό,τι έχει απομείνει από την ανθρωπιά μας, την κυριαρχία μας, τις ελευθερίες μας, είναι επιτακτική ανάγκη να μιλήσουμε, να δράσουμε και να απορρίψουμε αυτόν τον ολοκληρωτικό πόλεμο που δεν μας ανήκει. Ο πόλεμος δεν είναι μέσο διακυβέρνησης. είναι μέσο ελέγχου, συντριβής και χειραγώγησης. Είναι καιρός οι άνθρωποι να ξεσηκωθούν και να απαιτήσουν ριζική αλλαγή. Οι ηγέτες να σταματήσουν να υπηρετούν ξένα συμφέροντα εις βάρος του κοινού καλού, να σταματήσει ο πόλεμος να κατατρώει τις ζωές και τις ελπίδες μας και η αληθινή και διαρκής ειρήνη να αποτελέσει επιτέλους προτεραιότητα.
Η ατιμωρησία των ελίτ πρέπει να σταματήσει. Αυτή η τρέλα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να καταγγείλουμε αυτούς τους ελιγμούς, αυτούς τους συμβιβασμούς, αυτούς τους χειρισμούς. Πρέπει να αφυπνίσουμε τη συλλογική συνείδηση, να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και να απαιτήσουμε ένα μέλλον όπου η ευημερία του λαού προηγείται των γεωπολιτικών στρατηγικών, των κερδών και των υπερβολικών φιλοδοξιών των ισχυρών. Η ιστορία θα θυμάται την επιλογή μας: να αντισταθούμε στην αυτοκαταστροφή ή να υποταχθούμε, τυφλά, σε έναν πόλεμο που δεν θα είναι ποτέ δικός μας.
Ο χρόνος τελειώνει. Η ώρα για δράση είναι τώρα. Αν θέλουμε να σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί, αν θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας ένα αξιοπρεπές και ελεύθερο μέλλον, είναι καιρός να επανεξετάσουμε το συλλογικό μας πεπρωμένο. Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για αδιαφορία, δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για αδράνεια. Ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι μας, να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, να αντισταθούμε στην τρέλα που μας καταβροχθίζει. Η Ευρώπη, οι λαοί της, το μέλλον μας, εξαρτώνται από αυτή την κρίσιμη επιλογή. Είναι δική μας ευθύνη. Υπάρχει ακόμα χρόνος, αλλά όχι για πολύ ακόμα.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: