Κατάπληξη προκαλεί η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ τών μουσουλμανικών χωρών για τήν γενοκτονία τών Παλαιστινίων.
Η αδιαφορία διευκολύνει τήν γενοκτονία. Θυμηθείτε ότι για κάτι σατιρικά σκίτσα, παλαιότερα, οι μουσουλμάνοι είχαν εξεγερθεί παγκοσμίως. Φαίνεται ότι δίνουν τήν Ευρώπη στό Ισλάμ ενώ τό Μεγάλο Ισραήλ γίνεται ο κυρίαρχος στήν Μέση Ανατολή. Ισλάμ καί Ισραήλ ικανοποιούνται στήν ΙΣΤΟΡΙΚΗ καί ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ επέκταση (τους) ενώ η αντικατάσταση τών γηγενών Ευρωπαίων, κυρίως, από μουσουλμάνους μετανάστες, είναι γεγονός και όχι θεωρητικό ενδεχόμενο.
Η σιωπή και η αδιαφορία τών αδελφών μουσουλμανικών χωρών, φανερώνει ένα κοινό ΣΧΕΔΙΟ μέ αντάλλαγμα τήν ισλαμική επιβολή στήν Ευρώπη. Ταυτόχρονα, η ισλαμική επιθετικότητα (καί εγκληματικότητα) στήν Ευρώπη, λειτουργεί ως κάλυψη για τήν παλαιστινιακή γενοκτονία. Σαν νά περνάει τό μήνυμα ότι ο ισραηλινός στρατός πολεμά αυτούς πού χαλάνε τήν Ευρώπη. Η αλήθεια δεν μπορεί νά είναι μακρυά από τά γεγονότα :
1) Τό Ισραήλ δεν έχει τήν αριθμητική δύναμη για νά επιβληθεί παντού. Δεν έχει τήν πληθυσμιακή υπεροχή για παράδειγμα, τής Κίνας ή έστω τής Τουρκίας. 2) Τό Ισραήλ θά ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ μεγάλο όσο οι εγγύτερες δυνάμεις (Ευρώπη, Τουρκία, Μ.Ανατολή) θά είναι ελεγχόμενες. 3) Τό Ισραήλ χρειάζεται έναν ιστορικό θρίαμβο σέ μία “προ πολλού” υποσχόμενη γη ως εθνική καί θρησκευτική επιβεβαίωση : ένα εθνο-θρησκευτικό μπετόν. 4) Οι επόμενοι γεωγραφικοί χώροι ενδιαφέροντος, θά βρίσκονται μέσα σέ ένα πλέγμα επιρροής καί ελέγχου.
Εργαλεία αυτού τού προγραμματισμού είναι η παραγωγή κρίσεων, οικονομικών καί κοινωνικών. Η κλιμάκωση κρίσεων προκαλεί πολιτική αποσταθεροποίηση. Αποσταθεροποίηση εντάσεως κανένα κράτος δεν μπορεί νά διαχειριστεί μέ τά συνήθη μέσα.
Για τήν αντιμετώπιση τής εσωτερικής αποσταθεροποιήσεως παίρνει επιχειρησιακές αποστολές ο Στρατός ως έσχατη λύση. Όμως, καμμία στρατιωτική αντιμετώπιση δεν θά έχει κοινωνικό αποτέλεσμα εάν δεν υπάρξει κοινωνική ειρήνη. Η εθνική ομοιογένεια επιτρέπει στήν κοινωνία νά ζεί μέσα σέ ασφαλές περιβάλλον. Μιλάμε διαρκώς για οικονομία, αλλά, ξεχνάμε ότι η οικονομία απαιτεί διάρκεια μακρυά από συνθήκες ανασφάλειας. Η κοινωνική ανασφάλεια φέρνει τό αστυνομικό κράτος όπου οι πολίτες εθίζονται σέ μία διαρκή καχυποψία. Η καχυποψία δεν επιτρέπει τήν αισιοδοξία, τήν ζωτικότητα και τήν φαντασία πού σύμφωνα με τήν παγκόσμια εμπειρία, είναι οι δυνατές μηχανές πίσω από κάθε οικονομική ανάπτυξη. Κακά τά ψέματα. Τό κράτος αναπαράγει τόν εαυτό του. Τό αστυνομικό κράτος αναπαράγει τό αστυνομικό κράτος (μέχρι εκεί πού μπορεί νά τό κάνει). Τό βιομηχανικό κράτος αναπαράγει τό βιομηχανικό κράτος (όσο μπορεί νά τό κάνει). Τό κομμουνιστικό κράτος αναπαράγει τό κομμουνιστικό κράτος όσο τό επιτρέπει η ιστορική συγκυρία καί τό διεθνές περιβάλλον..
Τό Εθνικό Κράτος επιστρέφει πάντα. Η οικονομία δεν είναι η αποκλειστική ανθρώπινη ανάγκη. Συζητάμε για τήν οικονομία σάν νά είναι ένα περιορισμένο μέγεθος, ένα άτομο, ένα χωράφι, ένα φτυάρι καί ξεχνάμε ότι τά πάντα συμπλέκονται μέσα σε μία κοινωνική πραγματικότητα όπου ένα από τά πολλά γεγονότα είναι η καλή οικονομία.
Ένα άλλο είναι η ασφάλεια. Άλλο ένα, η ευτυχία. Η κοινωνική αλληλεγγύη. Η ηθικότητα τού λαού. Η αξιοπρέπεια. Η συνέπεια λόγων καί έργων. Εάν επέμενα νά περιγράφω μία διαρκή οικονομική ανάπτυξη χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ηθικούς κανόνες, χωρίς αισιοδοξία, χωρίς ασφάλεια, δηλαδή αυτό πού ζούμε, θά καταλαβαίνατε ότι έχω δίκιο?? Γράφει ο Χάντζος Φίλιππος.
0 comments: