Το Ισραήλ σχεδιάζει μια γεωπολιτική αρτηρία από το κατεχόμενο Γκολάν έως το Ιρακινό Κουρδιστάν.
Αναδιαμορφώνοντας την Δυτική Ασία υπό το πρόσχημα της ενίσχυσης των μειονοτικών συμμαχιών και της εκπλήρωσης βιβλικών αξιώσεων.Τα τελευταία χρόνια, η σιωνιστική έννοια του « Διαδρόμου του Ντέιβιντ » επανεμφανίστηκε στον στρατηγικό και πολιτικό λόγο του Τελ Αβίβ για την αναμόρφωση της γεωπολιτικής του επιρροής στο Λεβάντε. Αν και οι Ισραηλινοί δεν έχουν κάνει επίσημη ανακοίνωση, οι αναλυτές επεσήμαναν ότι ο διάδρομος είναι ένα μυστικό έργο που στοχεύει στη σύνδεση της βόρειας Συρίας που ελέγχεται από τους Κούρδους και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ με το Ισραήλ μέσω μιας συνεχούς χερσαίας οδού.
Ο λεγόμενος «Διάδρομος του Ντέιβιντ» αναφέρεται σε ένα ισραηλινό σχέδιο για τη δημιουργία ενός χερσαίου διαδρόμου από τα κατεχόμενα συριακά υψώματα του Γκολάν μέχρι τον ποταμό Ευφράτη μέσω της νότιας Συρίας. Αυτή η υποθετική διαδρομή θα περνούσε από τις επαρχίες Deraa, Suweida, Al-Tanf, Deir Ezzor και την περιοχή των συνόρων Ιράκ-Συρίας Albu Kamal, παρέχοντας στο κατοχικό κράτος ένα στρατηγικό χερσαίο κανάλι προς την καρδιά της Δυτικής Ασίας.
Ένα βιβλικό έργο
Ιδεολογικά, το έργο έχει τις ρίζες του στο όραμα του « Μεγάλου Ισραήλ », μια επεκτατική ιδέα που αποδίδεται στον ιδρυτή του Σιωνισμού, Theodor Herzl. Αυτό το όραμα είναι εμπνευσμένο από μια βιβλική αναπαράσταση που εκτείνεται από τον Νείλο στην Αίγυπτο έως τον Ευφράτη στο Ιράκ.
Η Δρ Leila Nicola, καθηγήτρια διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Λιβάνου, λέει στο The Cradle ότι ο Διάδρομος του David ενσαρκώνει ένα θεολογικό όραμα που περιλαμβάνει τον έλεγχο του Ισραήλ στη Συρία, το Ιράκ και την Αίγυπτο, μια τριάδα στην καρδιά της βιβλικής παράδοσης και της περιφερειακής κυριαρχίας. Ο ειδικός σε θέματα περιφερειακών υποθέσεων Δρ Talal Atrissi συμμερίζεται αυτή την άποψη, πιστεύοντας ότι οι εξελίξεις στη Συρία φέρνουν ένα νέο επίπεδο γεωπολιτικού ρεαλισμού στις ιστορικές φιλοδοξίες του Ισραήλ.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο σχεδιαζόμενος διάδρομος είναι αμφιλεγόμενος, καθώς θεωρείται από πολλούς ως μια στρατηγική προσπάθεια επέκτασης της ισραηλινής ηγεμονίας. Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικά εμπόδια στο δρόμο της. Όπως σημειώνει η Atrissi, ο διάδρομος διέρχεται από ασταθείς περιοχές, όπου παράγοντες όπως οι Ιρακινές Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης (PMF) παραμένουν τρομεροί σαμποτέρ. Ακόμη και μια μικρή πράξη δολιοφθοράς είναι αρκετή για να διαταραχθεί το έργο, ειδικά αφού το περιφερειακό περιβάλλον δεν είναι αρκετά σταθερό για να υποστηρίξει μια τόσο ευαίσθητη και εκτεταμένη διαδρομή.
Στρατηγικά, ο διάδρομος David εντάσσεται στη διαρκή πολιτική του Ισραήλ να καλλιεργεί δεσμούς με περιφερειακές μειονότητες (Κούρδους, Δρούζους κ.λπ.) προκειμένου να αντισταθμίσει την εχθρότητα των αραβικών κρατών. Αυτή η στρατηγική «περιφερειακής συμμαχίας» δεκαετιών στήριξε την υποστήριξη του Ισραήλ στην κουρδική αυτονομία από τη δεκαετία του 1960. Ο βιβλικός συμβολισμός του σχεδίου επέκτασης του Ισραήλ στον Ευφράτη και ο στρατηγικός λογισμός του συνδυάζονται για να κάνουν τον διάδρομο ταυτόχρονα μια υπόσχεση μύθου και ένα γεωπολιτικό πλεονέκτημα.
Η κ. Nicola τοποθετεί επίσης αυτό το έργο στο πλαίσιο του « ωκεανικού δόγματος », μια πολιτική που ακολούθησε το Ισραήλ φλερτάροντας μη αραβικές ή περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ιράν του Σάχη και η Τουρκία, και σφυρηλατώντας συμμαχίες με εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες σε γειτονικά κράτη.
Αυτό το δόγμα επιδιώκει να γκρεμίσει το αραβικό τείχος γύρω από το Ισραήλ και να επεκτείνει τη γεωπολιτική του εμβέλεια. Ο Διάδρομος του Ντέιβιντ ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το παράδειγμα, βασιζόμενος τόσο στην πνευματική μυθολογία όσο και στις στρατηγικές ανάγκες.
Η διάλυση της Συρίας
Η κατάρρευση της κυβέρνησης του πρώην προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και η άνοδος της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), ενός κινήματος που συνδέεται με την Αλ Κάιντα και υπό την ηγεσία του Αχμάντ αλ-Σαράα, επιτάχυναν τον κατακερματισμό της Συρίας. Η κυβέρνηση του Σαράα υπέγραψε συμφωνίες με τις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) για την ενσωμάτωση περιοχών που ελέγχονται από τους Κούρδους στο συριακό κράτος ενισχύοντας παράλληλα την κουρδική αυτονομία. Στη Σουέιντα, μια ανεξάρτητη συμφωνία διατήρησε τη διοικητική ανεξαρτησία των Δρούζων με αντάλλαγμα την ονομαστική ενσωμάτωση στο κράτος.
Αλλά η Atrissi προειδοποιεί ότι μια τέτοια αυτονομία, ακόμη και για να περιοριστούν οι εντάσεις βραχυπρόθεσμα, κινδυνεύει να εδραιώσει διχασμούς και να ενθαρρύνει ξένες παρεμβάσεις. Σημειώνει ότι το τραύμα των σφαγών στις ακτές της Συρίας έχει βυθίσει τις μειονότητες, ιδιαίτερα τους Αλαουίτες, σε βαθύ σκεπτικισμό για την κεντρική εξουσία στη Δαμασκό, ωθώντας τις προς τοπικές ρυθμίσεις εξουσίας. Το Ισραήλ, με την ιστορική του τάση για συμμαχίες με μειονότητες, το βλέπει αυτό ως ευκαιρία να επεκτείνει την επιρροή του υπό το πρόσχημα της προστασίας.
Η μακροχρόνια συνεργασία του Ισραήλ με το Ιρακινό Κουρδιστάν είναι ένα καλό παράδειγμα – μια στρατηγική σχέση της οποίας η Συρία θα μπορούσε να είναι το αντίγραφο. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ο διάδρομος του Ντέιβιντ δεν είναι τόσο υλικοτεχνική επιταγή όσο πολιτική φιλοδοξία. Εάν οι συνθήκες το επιτρέπουν, το κράτος κατοχής θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον διάδρομο για να περικυκλώσει το Ιράν και να αναδιανείμει τα περιφερειακά ρήγματα.
Χάρτης του διαδρόμου του David
Διάδρομος επιρροής, όχι υποδομή
Από τη σκοπιά του Τελ Αβίβ, η νότια Συρία είναι πλέον ένα στρατηγικό κενό: ο συριακός στρατός είναι αποδυναμωμένος, η Τουρκία έχει μπλέξει στα δικά της κουρδικά διλήμματα και το Ιράν έχει κατακλυστεί. Οι κενές εξουσίες δημιουργούν ένα ευνοϊκό πλαίσιο για την ισραηλινή κυριαρχία, ιδιαίτερα εάν η περιφερειακή δυναμική συνεχίσει να ευνοεί την αποκεντρωμένη και αναποτελεσματική διακυβέρνηση.
Παρά τη μειωμένη στρατιωτική παρουσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν προσηλωμένες στον περιορισμό του Ιράν. Βασικά φυλάκια όπως η βάση Al-Tanf στα σύνορα Συρίας-Ιράκ είναι βασικά για την κοπή της λεγόμενης ιρανικής χερσαίας γέφυρας μεταξύ Τεχεράνης και Βηρυτού.
Ο Nicola λέει ότι ενώ ο διάδρομος David δεν αποτελεί ρητή πολιτική των ΗΠΑ, η Ουάσιγκτον είναι πιθανό να υποστηρίξει ισραηλινές πρωτοβουλίες που ευθυγραμμίζονται με τους στρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ:
« Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το Ισραήλ να εφαρμόσει το έργο εάν εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, ακόμα κι αν δεν αποτελεί μέρος της άμεσης στρατηγικής του. Επικεντρώνονται στην αποδυνάμωση της επιρροής του Ιράν και στην εξάρθρωση του πυρηνικού του προγράμματος, ενώ υποστηρίζουν την περιφερειακή ομαλοποίηση με το Τελ Αβίβ .
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ του 2020, τερματίζοντας τη διπλωματική απομόνωση του Ισραήλ, παρέχουν επιπλέον περιθώρια ελιγμών. Ο διάδρομος του Ντέιβιντ, που κάποτε ήταν μυθοπλασία, είναι τώρα πιο εύλογος στο πλαίσιο της περιφερειακής αστάθειας.
Οι Ισραηλινοί ηγέτες έχουν στείλει ξεκάθαρα μηνύματα. Στις 23 Φεβρουαρίου, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου απέρριψε οποιαδήποτε συριακή στρατιωτική παρουσία νότια της Δαμασκού, επιμένοντας στη δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένων ζωνών στην Κουνέιτρα, την Ντεράα και τη Σουβέιντα με το πρόσχημα της προστασίας της μειονότητας των Δρούζων της Συρίας.
Ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Γκίντεον Σάαρ υποστήριξε ανοιχτά μια ομοσπονδιακή Συρία, έναν ευφημισμό για τον κατακερματισμό της χώρας. Ο υπουργός Άμυνας Ισραήλ Κατς δεσμεύτηκε ότι τα ισραηλινά στρατεύματα θα παραμείνουν στο όρος Ερμόν και στο Γκολάν επ' αόριστον και ζήτησε τη διάσπαση της Συρίας σε ομοσπονδιακές οντότητες. Οι διαρροές στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τους χάρτες λωρίδων έχουν τροφοδοτήσει μόνο εικασίες.
Τα μέτρα προκάλεσαν οργή στη νότια Συρία, με τις διαδηλώσεις να ξεσπούν σε Khan Arnaba, Quneitra, Nawa, Busra al-Sham και Suwayda. Ωστόσο, όπως σημειώνει η κ. Nicola, οι νέοι ηγέτες της Συρίας είναι αξιοσημείωτα απρόθυμοι να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ, και τα αραβικά κράτη παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αδιάφορα, ακόμη και όταν το έργο ολοκληρώνεται. Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, αντιτίθεται σθεναρά σε οποιαδήποτε διχοτόμηση της Συρίας υπό την ηγεσία των Κούρδων.
Γεωπολιτικά ζητήματα και οριστικά σύνορα
Τελικά, ο Διάδρομος του Ντέιβιντ σηματοδοτεί την έναρξη ενός μεγαλύτερου ισραηλινού σχεδίου για την αναμόρφωση της γεωπολιτικής της Συρίας: στρατιωτική απομόνωση του νότου, σύνδεση των Κούρδων σε συμμαχία, αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων και χάραξη ενός διαδρόμου επιρροής μέσω διασπασμένων εδαφών.
Οι στόχοι του Ισραήλ είναι πολλαπλοί. Στρατιωτικά, ο διάδρομος παρέχει στρατηγικό βάθος και διακόπτει τις χερσαίες διαδρομές του Ιράν προς τη Χεζμπολάχ. Επιτρέπει την παράδοση όπλων και υποστήριξη πληροφοριών σε συμμάχους, ιδιαίτερα στις κουρδικές δυνάμεις.
Οικονομικά, θα μπορούσε να επιτρέψει την κατασκευή ενός αγωγού πετρελαίου μεταξύ Κιρκούκ ή Ερμπίλ, κυρίως κουρδικές και πλούσιες σε πετρέλαιο περιοχές, και της Χάιφα, παρακάμπτοντας έτσι τις τουρκικές διαδρομές και τις θαλάσσιες απειλές από παράγοντες όπως οι σύμμαχοι του στρατού της Υεμένης Ανσαρουλάχ. Πολιτικά, ενισχύει τους δεσμούς μεταξύ του Ισραήλ και των Κούρδων, υπονομεύει την κυριαρχία της Συρίας και του Ιράκ και προωθεί το όραμα ενός Μεγάλου Ισραήλ, με τον Ευφράτη ως συμβολικό σύνορο.
Ωστόσο, αυτή η πρωτοβουλία δεν είναι χωρίς κινδύνους. Απειλεί να επιδεινώσει την περιφερειακή αστάθεια, να προσελκύσει εχθρότητα από τη Συρία, την Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ και να πυροδοτήσει νέα μέτωπα αντίστασης. Η ικανότητα του Ισραήλ να πραγματοποιήσει αυτό το έργο θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της περιφερειακής κατάστασης και την ικανότητά του να τοποθετηθεί σε αυτό το πλαίσιο.
Ο «Διάδρομος του Ντέιβιντ» μπορεί να είναι ακόμα ένα έργο υπό κατασκευή, αλλά οι επιπτώσεις του γίνονται ήδη αισθητές σε όλη την περιοχή.
πηγή: The Cradle
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: