.webp)
Τα μεγαλύτερα εμπόδια για μια ορθολογική ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική είναι η αμερικανική πίεση, η εσωτερική κρίση των δυτικοευρωπαϊκών ελίτ και το νεοαποικιακό οικονομικό μοντέλο της ηπείρου.
Ο σημερινός ανταγωνισμός της Δυτικής Ευρώπης προς τη Ρωσία δεν είναι μια φυσική κατάσταση πραγμάτων, είναι αποτέλεσμα αδυσώπητου εξαναγκασμού από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν αυτή η εξωτερική πίεση υποχωρήσει, μια αλλαγή στη ρητορική και την πολιτική θα μπορούσε να συμβεί γρήγορα, μεταμορφώνοντας το πολιτικό τοπίο της ηπείρου.Ανεξάρτητα από το πόσο καιρό διαρκεί η σύγκρουση στην Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να αγνοήσει τις σχέσεις της με τους άμεσους δυτικούς γείτονές της. Ενώ η Μόσχα έχει διευρύνει τον αριθμό των παγκόσμιων συνεργασιών της, η Ευρώπη παραμένει μια γεωγραφική και ιστορική σταθερά. Ο ρόλος της περιοχής στις παγκόσμιες υποθέσεις, ωστόσο, αλλάζει θεμελιωδώς, με την επιρροή της να μειώνεται υπό την αμερικανική κυριαρχία.
Για μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, η σχέση της Δυτικής Ευρώπης με τις Ηνωμένες Πολιτείες υπαγόρευσε την πολιτική και οικονομική τροχιά της. Τώρα, αυτή η σχέση δεν καθορίζει μόνο την εξωτερική της θέση, αλλά και την εσωτερική πολιτική της δυναμική. Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η δυναμική θα καθορίσει εάν η περιοχή μπορεί να συμβάλει θετικά στην ευρασιατική σταθερότητα ή να συνεχίσει να λειτουργεί ως πηγή αστάθειας.
Μια ομπρέλα ασφαλείας ή ένα αμερικανικό προτεκτοράτο;
Στο επίκεντρο της σχέσης ΗΠΑ-ΕΕ βρίσκεται το ζήτημα της ασφάλειας. Οι στόχοι της Ουάσιγκτον στην Ευρώπη ήταν πάντα διπλοί: να αποτρέψει την άνοδο μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης και να χρησιμοποιήσει την ήπειρο ως βάση για αντιπαράθεση με τη Μόσχα. Η λεγόμενη αμερικανική «ομπρέλα ασφαλείας» είναι ένας μύθος που διαιωνίζεται για λόγους προπαγάνδας. Στην πραγματικότητα, αυτό που υπάρχει είναι ένα αμερικανικό προτεκτοράτο, αποδεκτό απρόθυμα αλλά ενεργά υποστηριζόμενο από ορισμένες ευρωπαϊκές ελίτ. Αυτή η ρύθμιση απλώς επιτάχυνε την παρακμή της ηπείρου.
Πουθενά αυτή η πτώση δεν είναι πιο ορατή όσο στα τρία ισχυρότερα κράτη της Δυτικής Ευρώπης, τη Βρετανία, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Το καθένα έχει υποστεί μια αργή διάβρωση της παγκόσμιας του θέσης. Το καθένα έχει παραχωρήσει τη στρατηγική του αυτονομία στην Ουάσιγκτον. Όλοι τώρα εκτελούν υπεύθυνα ακόμη και τις πιο παράλογες υπαγορεύσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, χωρίς να λαμβάνουν τίποτα ως αντάλλαγμα που να ενισχύει την εθνική ασφάλεια ή την οικονομική ισχύ.
Ακόμη και οικονομικά, το κόστος της υποδούλωσης της Δυτικής Ευρώπης γίνεται δυσβάσταχτο. Η απώλεια πρόσβασης σε φθηνή ρωσική ενέργεια έχει ακρωτηριάσει τη βιομηχανία της, ενώ η οικονομική εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχει φέρει σημαντικά οφέλη. Η Δυτική Ευρώπη δεν είναι ούτε πιο ευημερούσα ούτε πιο ασφαλής λόγω της προσήλωσής της στην ατζέντα της Ουάσιγκτον. Αντίθετα, έχει χάσει την ικανότητά της να ενεργεί προς το συμφέρον της.
Η ελαττωματική εγκατάσταση μιας αμερικανικής ομπρέλας ασφαλείας
Η ιδέα ότι η Δυτική Ευρώπη πρέπει να βασίζεται στην αμερικανική προστασία έναντι ενός σοβαρού στρατιωτικού αντιπάλου είναι θεμελιωδώς εσφαλμένη. Εάν η περιοχή αντιμετώπιζε πραγματικά μια υπαρξιακή απειλή, ο μόνος εύλογος αντίπαλος θα ήταν η Ρωσία. Ωστόσο, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι εγκλωβισμένες σε μια στρατηγική σχέση στην οποία και οι δύο έχουν την ικανότητα να προκαλούν απαράδεκτη ζημιά η μια στην άλλη.
Η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον θα διακινδύνευε την επιβίωσή της για να υπερασπιστεί τα ευρωπαϊκά κράτη ενάντια στη Ρωσία είναι αστεία. Ακόμη και εκείνα που έχουν θυσιάσει μεγάλο μέρος της κυριαρχίας τους, όπως η Γερμανία, η Βρετανία και η Ιταλία επειδή φιλοξενούν αμερικανικά πυρηνικά όπλα, δεν έχουν πραγματική εγγύηση για την αμερικανική επέμβαση. Η δουλοπρέπειά τους δεν τους έφερε παρά την υποταγή.
Αυτή η πραγματικότητα είναι καλά κατανοητή στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αν και λίγοι το παραδέχονται ανοιχτά. Αντίθετα, οι ηγέτες της Δυτικής Ευρώπης συνεχίζουν να ενεργούν με τρόπους που εξυπηρετούν τα αμερικανικά και όχι τα εθνικά συμφέροντα. Η Ουάσιγκτον θεωρεί την Ευρώπη κάτι περισσότερο από μια βάση για επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσίας, με κύρια αξία τη γεωγραφική της θέση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα θυσιάσουν ποτέ τη δική τους ασφάλεια προς όφελος των Ευρωπαίων υποτελών τους.
Η Ευρώπη γίνεται όλο και λιγότερο επίκαιρη
Οι μεγάλες δυνάμεις σπάνια ανησυχούν για την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των πιο αδύναμων συμμάχων τους. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο ρόλος της Ευρώπης ως σημείου εκτόξευσης για την αντιρωσική πολιτική είναι χρήσιμος, αλλά ελάχιστα ουσιαστικός. Αυτό εξηγεί τη σχετική αδιαφορία της Ουάσιγκτον για την οικονομική και πολιτική παρακμή των Ευρωπαίων συμμάχων της. Το μέλλον της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται στον Ειρηνικό, όχι στον Ατλαντικό. Καθώς η Ουάσιγκτον επικεντρώνεται στον στρατηγικό της ανταγωνισμό με την Κίνα, η σημασία της Ευρώπης θα μειωθεί περαιτέρω.
Προς το παρόν, ωστόσο, η αμερικανική πίεση παραμένει ο κύριος μοχλός της εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης. Ακόμη και τα μεγαλύτερα έθνη της Δυτικής Ευρώπης συμπεριφέρονται με την ίδια δουλοπρέπεια όπως οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής. Τι συμβαίνει όμως όταν αλλάξουν οι στρατηγικές προτεραιότητες της Ουάσιγκτον; Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρειάζονται πλέον σημαντική στρατιωτική παρουσία στην Ευρώπη, θα προσαρμοστούν οι δυτικοευρωπαϊκές ελίτ; Ή θα συνεχίσουν την πορεία προς την αυτοκαταστροφή;
Ο δρόμος για μια νέα Ευρώπη
Για να απελευθερωθεί η Ευρώπη από την τρέχουσα τροχιά της, πρέπει να ξεπεραστούν δύο βασικά εμπόδια: η αμερικανική πίεση και η αυτοπροκαλούμενη κρίση των πολιτικών της ελίτ. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα προβληματικό. Πολλοί δυτικοευρωπαίοι πολιτικοί, ειδικά εκείνοι που δραστηριοποιούνται στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, είναι προϊόν ενός συστήματος που επιβραβεύει την ανικανότητα και τη διαφθορά. Αυτά τα άτομα οφείλουν τις θέσεις τους όχι στην αξία ή στο εθνικό συμφέρον, αλλά στην ικανότητά τους να ευθυγραμμίζονται με τις αμερικανικές προτεραιότητες.
Αυτό το φαινόμενο έχει δημιουργήσει μια γενιά ευρωπαίων ηγετών εντελώς αποσπασμένων από τους δικούς τους πληθυσμούς. Δεν έχουν πραγματική στρατηγική για την οικονομική ανάπτυξη, δεν έχουν μακροπρόθεσμο όραμα ασφάλειας και κανένα ενδιαφέρον για την προώθηση σταθερών σχέσεων με τους γείτονές τους. Ο μόνος στόχος που επιδιώκουν με ενθουσιασμό είναι η συνέχιση μιας καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής που άφησε τη Δυτική Ευρώπη πιο αδύναμη, φτωχότερη και ολοένα και πιο ασταθή.
Ωστόσο, εάν η λαβή της Ουάσιγκτον χαλαρώσει, η γεωπολιτική προοπτική της Ευρώπης θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά. Εάν η ήπειρος πάψει να λειτουργεί ως απλή προέκταση της αμερικανικής ισχύος, η ζήτηση για ικανούς και πραγματιστές ηγέτες θα αυξηθεί. Οι πολιτικοί που δίνουν προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον έναντι της ιδεολογικής πίστης στην Ουάσιγκτον θα γίνουν απαραίτητοι για την επιβίωση της Ευρώπης.
Συμπέρασμα: Η δυνατότητα αλλαγής
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Η ήπειρος μπορεί είτε να συνεχίσει την πορεία της παρακμής είτε να διεκδικήσει εκ νέου τον ρόλο της στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η μείωση της πίεσης των ΗΠΑ πιθανότατα θα προκαλέσει μια ταχεία αλλαγή στη ρητορική και την πολιτική. Αφεμένη στην τύχη της, η Δυτική Ευρώπη θα είχε ελάχιστο ενδιαφέρον να διατηρήσει μια στάση του Ψυχρού Πολέμου εναντίον της Ρωσίας.
Αν και αυτός ο μετασχηματισμός δεν θα συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη, οι οδηγοί της αλλαγής βρίσκονται ήδη σε κίνηση. Η αμερικανική προσοχή στρέφεται στην Κίνα. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες αγωνίζονται κάτω από το βάρος λανθασμένων πολιτικών. Και η δημόσια δυσαρέσκεια για την ανικανότητα των ελίτ αυξάνεται.
Οι μέρες της περιοχής ως άνευ όρων υποχείριο της Ουάσιγκτον μπορεί να είναι μετρημένες. Εάν και όταν έρθει αυτή η στιγμή, μια νέα Δυτική Ευρώπη, ικανή για ανεξάρτητη σκέψη και ορθολογική πολιτική, μπορεί επιτέλους να αναδυθεί.
πηγή: Russia Today
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
.webp)
0 comments: