Καθώς η δυτική ηγεμονία παραπαίει, η ιστορική δυναμική μεταμορφώνεται και τα έθνη του Νότου απελευθερώνονται από τη λαβή τους, ξεκινώντας μια νέα εποχή που χαρακτηρίζεται από αντίσταση και διαμαρτυρίες. Ποιο είναι το διακύβευμα αυτής της εξέγερσης; Ποιο μέλλον περιμένει τη Δύση;
Κάποτε σύμβολο της προόδου και της ηθικής ηγεσίας, η Δύση αντιμετωπίζεται τώρα ως μια παρακμάζουσα οντότητα, φαγωμένη από τις εσωτερικές της αντιφάσεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, κάποτε προπύργια αυτού του ιδεώδους, τώρα επικρίνονται για την υποκρισία τους, είτε υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ υποστηρίζουν αυταρχικά καθεστώτα είτε υποστηρίζουν την ελευθερία ενώ ασκούν μαζική παρακολούθηση. Αυτές οι ασυνέπειες έχουν μετατρέψει τη Δύση σε στίγμα, συμβολίζοντας τη διπλή συζήτηση και τον πολυδιάστατο ιμπεριαλισμό. Καθώς η Δύση βυθίζεται στις δικές της κρίσεις, οι αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία, μαζί με τη Ρωσία, αναδιαμορφώνουν το παγκόσμιο τοπίο προσφέροντας πιο περιεκτικές και πολυπολικές εναλλακτικές λύσεις. Η δυτική ήπια δύναμη εξασθενεί σταδιακά μπροστά στην άνοδο των πολιτισμών της Ευρασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής. Σε αυτή τη λογική των ενεργειών, η άρνηση βαθιάς μεταρρύθμισης εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιταχύνει τον περιθωριοποίησή τους. Αυτό μετατρέπει τη Δύση σε λείψανο του παρελθόντος, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής και την εμφάνιση ενός νέου παγκόσμιου παραδείγματος.
Αυτή η εξέλιξη εξηγείται από νεοφιλελεύθερες πολιτικές, προληπτικούς πολέμους σε ανοιχτά μέτωπα και με πληρεξούσιους ή παρεμβαλλόμενους συμμάχους, επιθέσεις στα «δικαιώματα των λαών στην αυτοδιάθεση» και αυξανόμενες ανισότητες, που έχουν αποδυναμώσει τη νομιμότητα του δυτικού κόσμου. Ο αντιδυτικισμός, σε άνοδο τόσο εντός των δυτικών εδαφών όσο και πέρα από τα σύνορα της Δύσης, αντανακλά μια αυξανόμενη εχθρότητα απέναντι στις ξεπερασμένες δυτικές αξίες και θεσμούς, ιδιαίτερα σε χώρες του Νότου και του Βορρά, εξαντλημένες από τις νεοαποικιακές πολιτικές και τις παραβιάσεις των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων. Αυτή η δυναμική προαναγγέλλει το τέλος της δυτικής ηγεμονίας και την έλευση μιας νέας πολυπολικής εποχής, που χαρακτηρίζεται από την άνοδο αναδυόμενων εθνών όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία, μαζί με τη Ρωσία στη συμμαχία BRICS. Έτσι, η Δύση, την οποία ορισμένοι οι ίδιοι οι Δυτικοί θεωρούν πλέον ως στίγμα, χάνει σταδιακά την κυρίαρχη θέση της στην παγκόσμια σκηνή. Ενώ ο Τραμπ και οι Ευρωπαίοι και οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ ανταλλάσσουν θανατηφόρα πλήγματα σε έναν σκληρό οικονομικό πόλεμο , την ίδια στιγμή η διατλαντική συμμαχία τους χάνει την ομοιόστασή της και πεθαίνει.
Η απονομιμοποίηση της Δύσης οφείλεται σε έναν πολυπολικό κόσμο που την περιθωριοποιεί
Η Δύση, κάποτε σύμβολο της «δημοκρατίας» και της «προόδου» σε όλες τις μορφές της, τώρα βλέπει τη νομιμότητά της να διαβρώνεται από τις συσχετίσεις της με τον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι αδικαιολόγητες στρατιωτικές επεμβάσεις (στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική) και η συχνή παραβίαση των δικαιωμάτων των λαών για αυτοδιάθεση έχουν τροφοδοτήσει ένα κλίμα παγκόσμιας δυσπιστίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο αυτοαποκαλούμενος ηγέτης της Δύσης, επικρίνονται ιδιαίτερα για ενέργειες όπως οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη και τη Συρία, τη Λιβύη και τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, τη χρήση βασανιστηρίων και την οικονομική ανισότητα. Η Ευρώπη, που θεωρείται το λίκνο της διπλής όψης δημοκρατίας, δεν είναι απρόσβλητη στην κριτική για τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας και την αναποτελεσματική διαχείριση των μεταναστευτικών κρίσεων. Αυτή η απονομιμοποίηση προκύπτει άμεσα από τις δυτικές πολιτικές και απαιτεί επανεξέταση προς πιο δίκαιες και δίκαιες επιλογές, με σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Καθώς η συλλογική Δύση από το Βανκούβερ στη Βαρσοβία, από το Λος Άντζελες στη Λισαβόνα, από την Ουάσιγκτον μέχρι το Παρίσι, χάνει την ελκυστικότητά της, πολλές χώρες του Νότου απελευθερώνονται από την επιρροή της για να χαράξουν το δικό τους δρόμο προς την κυριαρχία. Τώρα η Δύση συμβολίζει την παρακμή, σηματοδοτώντας ένα σημείο καμπής όπου αυτό που κάποτε ήταν πηγή υπερηφάνειας γίνεται βάρος.
Η άνοδος του αντιδυτικισμού, η κατάρρευση της δυτικής ταυτότητας
Όλο και πιο εμφανής στην παγκόσμια σκηνή, η άνοδος του αντιδυτικισμού απεικονίζει αποφασιστικά μια παγκόσμια αναταραχή κατά την οποία οι χώρες του Νότου, που παλαιότερα εκμεταλλεύονταν και κυριαρχούνταν από δυτικές δυνάμεις, παίρνουν τώρα τη μοίρα τους στα χέρια τους απελευθερώνοντας τον εαυτό τους από αυτή την επιρροή. Αυτή η δυναμική είναι μέρος μιας νόμιμης αντίδρασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τις επεκτατικές στρατιωτικές επεμβάσεις, τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των λαών και τις οξυμένες κοινωνικές ανισότητες που έχουν σημαδέψει τη δυτική ηγεμονία. Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη συγχωνεύονται στο ΝΑΤΟ ( ένα ΝΑΤΟ που τείνει να γίνεται όλο και περισσότερο μια συμμαχία αντιθέτων), οι απανθρωπιστικές ενέργειές τους αμαυρώνουν την εικόνα τους στην παγκόσμια σκακιέρα. Ταυτόχρονα, η άνοδος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των εναλλακτικών μέσων παρέχει ισχυρές πλατφόρμες στους ανθρώπους στον Παγκόσμιο Νότο για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους και να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη αφήγηση. Με τη δύναμη των αποφασιστικών κοινωνικών κινημάτων, υποστηρίζουν διεθνείς σχέσεις που βασίζονται στη δικαιοσύνη και τη δικαιοσύνη. Αντιμέτωπες με τη μεταρρυθμιστική αδράνεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση διατρέχουν τον κίνδυνο επιταχυνόμενης περιθωριοποίησης. Η απόρριψη της έννοιας της «Δύσης» δεν εκδηλώνεται μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά, όπου οι πολιτικές διαιρέσεις, τα κοινωνικά ρήγματα και οι κρίσεις ταυτότητας υπονομεύουν τη συνοχή ενός συστημικού μακρόκοσμου. Η επιμονή αυτής της τάσης μετατρέπει σταδιακά τη Δύση σε ένα κατάλοιπο του παρελθόντος, μια παραμελημένη ιδέα. Αυτή η παρακμή, συμβολική και συγκεκριμένη, δυστυχώς προαναγγέλλει το τέλος της δυτικής μονοπολικότητας και την εμφάνιση ενός νέου παγκόσμιου παραδείγματος – της πολυπολικότητας – που υποβιβάζει τη Δύση στην κατηγορία των ντροπιαστικών αναμνήσεων.
Το τέλος της δυτικής ηγεμονίας, μια κληρονομιά διαβρωμένη από εσωτερικές αντιφάσεις
Με απόλυτη βεβαιότητα, το τέλος της δυτικής ηγεμονίας αντιπροσωπεύει μια αναπόφευκτη καμπή – επαναπροσδιορισμός της παγκόσμιας ισορροπίας με τη δυναμική εμφάνιση των εθνών του Νότου – αποφασισμένα να απελευθερωθούν από την κυριαρχία αιώνων. Αντιμέτωπη με μια άνευ προηγουμένου αμφισβήτηση της νομιμότητάς της, η Δύση βλέπει τα νεοφιλελεύθερα πολιτικά της μοντέλα, τις αντιθετικές στρατιωτικές της παρεμβάσεις και τις υποσχέσεις της για καθολικά δικαιώματα να αντιμετωπίζουν αυξανόμενο σκεπτικισμό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες – θεωρούνται από καιρό ως η αιχμή του δόρατος αυτής της επιρροής – αντιμετωπίζουν εξωτερικές πιέσεις με την άνοδο δυνάμεων όπως η Κίνα, η Ινδία, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία, μαζί με τη Ρωσία στη συμμαχία BRICS , και εσωτερικές προκλήσεις όπως η οικονομική ανισότητα και οι διακρίσεις, που υπονομεύουν την ηγεσία τους. Ταυτόχρονα, η Ευρώπη των Βρυξελλών και του Λονδίνου αντιμετωπίζει τις δικές της κρίσεις, κυρίως κοινωνική, πολιτική, οικονομική και ασφάλεια, που διαβρώνουν την εικόνα της ως δημοκρατικής κοιτίδας. Το μοντέλο της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης – που δυστυχώς επιβλήθηκε στους λαούς του Νότου – αμφισβητείται τώρα, αντανακλώντας σε παγκόσμια κλίμακα την επείγουσα ανάγκη να εφευρεθούν εκ νέου πιο ισορροπημένες και χωρίς αποκλεισμούς παγκόσμιες εταιρικές σχέσεις. Εξ ου και η πολυπολικότητα. Η αγνόηση αυτής της αλλαγής θα μπορούσε να οδηγήσει τη Δύση, από το Βανκούβερ στη Βαρσοβία, από το Λος Άντζελες στη Λισαβόνα, από την Ουάσιγκτον στο Παρίσι, σε ορισμένη περιθωριοποίηση σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχέως.
Από τα παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η σύγχρονη ιστορία εισέρχεται σε μια εποχή μετασχηματισμού όπου οι λαοί του Νότου, οδηγούμενοι από την αποφασιστικότητα και την αναζήτηση της ελευθερίας, τοποθετούνται ως βασικοί παράγοντες σε ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Καθώς η Δύση αντιμετωπίζει τις δικές της προκλήσεις και μεταβάσεις, μια νέα δυναμική αναδύεται, καθοδηγούμενη από αυτούς που επιλέγουν να αντισταθούν και να φανταστούν έναν ανανεωμένο κόσμο.
Μπορούμε να πούμε ότι αυτή η σύγχρονη δυναμική είναι ένα μεγάλο βήμα προς την αποδόμηση της Αυτοκρατορίας του ψεύδους, της Δύσης.
πηγή: New Eastern Outlook
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: