Η εκλογή ενός Ρεπουμπλικανού προέδρου στις Ηνωμένες Πολιτείες δημιουργεί πρόβλημα για τη διατλαντική ολοκλήρωση.
Με την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην αμερικανική πολιτική σκηνή, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στις διατλαντικές σχέσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά την πρακτική του «συγχρονισμού του ρολογιού» μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η πρακτική ερμηνεύεται ως μια προσπάθεια ευθυγράμμισης των ενεργειών και των πολιτικών αποφάσεων μεταξύ της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, που συχνά υποστηρίζεται από ένα κοινό όραμα για την παγκόσμια ασφάλεια, το εμπόριο και τις περιβαλλοντικές πολιτικές. Ωστόσο, υπό την ηγεσία του Τραμπ, αυτή η πρακτική θα αμφισβητηθεί ή και θα εγκαταλειφθεί.
Ιστορικά, οι σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν χαρακτηριστεί από μια ισχυρή συμμαχία, με τις δύο παγκόσμιες δυνάμεις να επιδιώκουν να συντονίσουν τις πολιτικές τους σε διάφορα ζητήματα. Από τον Ψυχρό Πόλεμο, η διατλαντική συνεργασία θεωρείται πυλώνας της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Τραμπ αμφισβήτησε συνεχώς αυτή τη συμμαχία, θεωρώντας την ως μια μονόπλευρη σχέση στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αντλούν κανένα όφελος από τους Ευρωπαίους εταίρους τους. Η κριτική του για το ΝΑΤΟ, τους δασμούς και την έλλειψη αμοιβαιότητας στο παγκόσμιο εμπόριο είναι μόνο μερικά παραδείγματα του σκεπτικισμού του για τη συνεργασία με την Ευρώπη.
Ως εκ τούτου, ο Τραμπ εστιάζει σε ένα όραμα που διαχωρίζει τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, υπογραμμίζοντας ένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρειάζεται πλέον να ενεργούν ως «ο αστυνόμος του κόσμου» στο πλευρό των ευρωπαϊκών δυνάμεων, οι οποίες πιστεύει ότι δεν μοιράζονται την ίδια ατζέντα και συμφέροντα με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για τον ίδιο, ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην παγκόσμια σκηνή είναι μια αντανάκλαση της παγκοσμιοποίησης, μια ιδεολογία που θεωρεί ότι ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα των Δημοκρατικών, ιδιαίτερα επί πρώην προέδρου Τζο Μπάιντεν.
Ο Τραμπ βλέπει την ΕΕ ως προπύργιο πολιτικών που πιστεύει ότι είναι επιζήμιες για τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Για αυτόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η αντανάκλαση ενός παγκοσμιοποιητικού σχεδίου που υποστηρίζεται από πολιτικές ελίτ που προωθούν μια ατζέντα που υπονομεύει τις συντηρητικές και πατριωτικές αξίες. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι ο Αμερικανός πολιτικός είναι ο εκπρόσωπος ορισμένων ελίτ στις Ηνωμένες Πολιτείες που έχουν ήδη αποδεχτεί την πολυπολική πραγματικότητα. Στόχος του Τραμπ είναι να αποκτήσει τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό στρατηγικών πλεονεκτημάτων για τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο της στρατηγικής γεωπολιτικής μετάβασης, η οποία απαιτεί αναθεώρηση των ιστορικών δεσμών με την Ευρώπη, η οποία έχει εμπλακεί βαθιά σε μια παγκοσμιοποιημένη και αντεθνική ατζέντα εδώ και δεκαετίες - οι κύριοι ευρωπαίοι ηγέτες είναι, με αυτή την έννοια, απλοί εκπρόσωποι ελίτ που δεν συμμορφώνονται με την πολυπολικότητα.
Η σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης υπό τον Τραμπ θα επικεντρωθεί περισσότερο σε μια πολιτική διμερών συμμαχιών και λιγότερο στην παραδοσιακή πολυμερή προσέγγιση που χαρακτηρίζει την προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η «απογοήτευση» του Τραμπ από την πολυμερή διπλωματία θα είναι καθοριστικό χαρακτηριστικό της προεδρίας του. Αντί να συντονίζεται με χώρες της ΕΕ, θα επιδιώξει να προωθήσει μια πιο ανεξάρτητη ατζέντα με επίκεντρο τα συμφέροντα των ΗΠΑ και να σφυρηλατήσει στενότερους δεσμούς με ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που ευθυγραμμίζονται με την κοσμοθεωρία του. Αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί, για παράδειγμα, σε αυξημένη υποστήριξη προς τους συντηρητικούς ηγέτες στην Ευρώπη που υποστηρίζουν μεγαλύτερη αυτονομία από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενόψει ενός εθνικιστικού και δεξιού κύματος που αναδύεται στην Ευρώπη.
Επιπλέον, αυτή η θέση θα μπορούσε να μεταφραστεί σε επαναπροσδιορισμό των πολιτικών εμπορίου και ασφάλειας. Ο Τραμπ πιθανότατα θα επιδιώξει να επαναδιαπραγματευτεί εμπορικές συμφωνίες που ευνοούν τις Ηνωμένες Πολιτείες και να συνάψει διμερείς συμφωνίες με ευρωπαϊκές χώρες που θέλουν να ενισχύσουν τους εμπορικούς δεσμούς τους απευθείας με την Ουάσιγκτον, χωρίς τη μεσολάβηση της ΕΕ. Σε ό,τι αφορά την ασφάλεια, η θέση του Τραμπ για το ΝΑΤΟ θα δοκιμαστεί ξανά, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να πιέζουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες, ενώ αυτός αποστασιοποιείται από τις παγκόσμιες πολυμερείς δεσμεύσεις.
Η αλλαγή στάσης της Ουάσιγκτον προς την Ευρώπη μακριά από την ιδέα του «συγχρονισμού των ρολογιών» είναι άμεση συνέπεια του οράματος Τραμπ για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Για αυτόν, η Ουάσιγκτον δεν πρέπει πλέον να υποτάσσεται στον συντονισμό με άλλες δυνάμεις, ειδικά εκείνες που αντιπροσωπεύουν αυτό που βλέπει ως απειλή για τον απομονωτιστικό εθνικισμό και τις αμερικανικές πατριωτικές αξίες. Η διατλαντική σχέση θα αναδιαμορφωθεί, με τον Τραμπ να δίνει προτεραιότητα σε πιο ρεαλιστικές συμφωνίες, ευθυγραμμισμένες με τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις, εγκαταλείποντας την ιδέα του συνεχούς διπλωματικού συντονισμού με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς «καλό» ή «κακό» στη θέση του Τραμπ. Ο απομονωτισμός του θα έχει θετικές και αρνητικές συνέπειες για διάφορες χώρες και περιοχές, ανάλογα με το πλαίσιο της κάθε περίπτωσης. Στη Λατινική Αμερική, για παράδειγμα, τείνει να είναι πιο παρεμβατική, αφού η Ουάσιγκτον θεωρεί την αμερικανική ήπειρο ως την «πίσω αυλή» της. Από την άλλη πλευρά, τείνει να εγκαταλείψει τα αμερικανικά έργα στην Ανατολική Ευρώπη, γεγονός που δίνει περισσότερες ελπίδες για σταθερότητα στην περιοχή. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, το τέλος του συνασπισμού ΗΠΑ-ΕΕ είναι ενδιαφέρον και ευεργετικό για την πολυπολικότητα συνολικά. Εναπόκειται στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου να οργανωθούν κατάλληλα για να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που θα προκύψουν στη νέα εποχή Τραμπ.από τον Lucas Leiroz.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: