Κοιτάζοντας την πολιτική ζωή στη Γαλλία, μπορώ μόνο να σημειώσω την πανταχού παρουσία του σεχταρισμού.
Αυτός ο τρόπος θεώρησης των ανθρώπινων σχέσεων, βασισμένος στην απόλυτη βεβαιότητα ότι έχει δίκιο, οδηγεί αναπόφευκτα στη χρήση όλων των μέσων για την υλοποίηση ιδεών που θεωρούνται οι μόνες αληθινές. Έτσι, ο σεχταρισμός είναι οικείος με τις ιδεολογίες, τον δογματισμό και τη δικτατορία, ή μάλλον τον ολοκληρωτισμό. Οδηγεί αναπόφευκτα σε μισαλλοδοξία, λεκτική βία και σταδιακά μπορεί να βασιστεί σε πνευματική, ακόμη και σωματική τρομοκρατία. Στόχος του είναι να μην έχει πλέον αντιπάλους.Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που γεννήθηκε από μια αργή διαδικασία κατάκτησης μυαλών και υποταγής λαών, βασίζεται πλέον ανοιχτά σε ένα σεχταριστικό όραμα των κοινωνιών. Εκτός ευρωπαϊσμού, δεν υπάρχει αποδεκτή άποψη για τις σχέσεις μεταξύ των κρατών μελών, οι οποίες εξάλλου είναι καταδικασμένες να εξαφανιστούν. Σε σχέση με τα άτομα, είναι ζήτημα άρνησης του άλλου ως αντανακλαστικού όντος, όπως, για τη συλλογικότητα των πολιτών, είναι απόλυτη απόρριψη της ιστορίας και των αλληλεγγύων που μπόρεσε να δημιουργήσει.
Βρίσκουμε επίσης ανάμεσα σε εκείνους που διδάσκονται στον ευρωπαϊσμό αυτό που ορισμένοι ψυχίατροι, ακολουθώντας τον Άλφρεντ Άντλερ, αποκαλούν σύμπλεγμα ανωτερότητας. Συχνά, αυτό το συναίσθημα μεταφράζεται σε επιβλαβή συμπεριφορά προς τους άλλους.
Στο όνομα αυτής της βεβαιότητας του δικαιώματος, γίνονται σχεδόν όλα επιτρεπτά που συμβάλλουν στη διάδοση αυτής της αλήθειας. Το μόνο εμπόδιο που απομένει είναι αυτό το απομεινάρι δημοκρατίας. Δεν είναι πλέον πραγματικά χρήσιμο, καθώς η σεχταριστική εξουσία αισθάνεται πλέον σίγουρη, πρέπει να καταστραφεί ώστε να εδραιωθεί οριστικά το ευρωπαϊκό κράτος. Η δημοκρατία βασίζεται στην αντιπαράθεση ιδεών και στην ελεύθερη έκφραση του λαού, την οποία ο ευρωπαϊσμός δεν μπορεί να αποδεχθεί δεδομένου ότι είναι πεπεισμένος ότι έχει την αλήθεια.
Η δημοκρατία πρέπει επομένως να διαστρεβλωθεί προοδευτικά πριν εξαφανιστεί όπως τα κράτη και τα έθνη.
Αυτός ο φιλοευρωπαϊκός σεχταρισμός ιδρύθηκε σύμφωνα με ένα λεπτό σχέδιο του οποίου η εφαρμογή διήρκεσε αρκετές δεκαετίες. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά γιατί στην αρχή της διαδικασίας, τα έθνη καθιερώθηκαν ως στέρεα δεδομένα. Αναδύονταν από πολέμους που τους είχαν ενώσει σταθερά για να διαφυλάξουν την ύπαρξή τους. Ωστόσο, για τους σχεδιαστές αυτού του σχεδίου, ήταν τα κτίρια που έπρεπε να κατεδαφιστούν. Έπρεπε να καταστραφούν ή να υποδουλωθούν, αλλά κάθε βάναυση ενέργεια ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία. Η υπομονή ήταν απαραίτητη.
Αυτό το σχέδιο, που σχεδιάστηκε στο εξωτερικό, είδε την αρχική του εφαρμογή από μερικούς υπαλλήλους της Ουάσιγκτον.
Τα ονόματά τους είναι γνωστά και φυσικά επαινούνται συχνά: Monet, Schumann, Pleven, Pinay, Delors και λίγοι ξένοι. Μερικές φορές ήταν υψηλού επιπέδου αξιωματούχοι σε αμερικανικές τράπεζες των οποίων τα συμφέροντα υπηρετούσαν πάντα, εμπλεκόμενοι σε ευρωπαϊκές δομές, ή ακόμα και πληροφοριοδότες της CIA, ιδιαίτερα για τη γαλλική πυρηνική ενέργεια. Όλα αυτά είναι πιστοποιημένα. Ήταν και υπουργοί…
Όλα ξεκίνησαν με τη Συνθήκη της Ρώμης του 1957, η οποία, αν είχε παρουσιαστεί για επικύρωση μετά την επιστροφή του στρατηγού Ντε Γκωλ στην εξουσία, δεν θα είχε υπογραφεί ποτέ. Δήλωσε ότι " η συνθήκη ιδρύει την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και ανοίγει μια νέα εποχή ολοένα και στενότερης ολοκλήρωσης στην Ευρώπη ." Αντικειμενικοί και προσεκτικοί αναλυτές μπορεί να είχαν εκπλαγεί αμέσως από αυτή τη δέσμευση για το μέλλον. Στη συνέχεια, με μικρά βήματα, αυτή η ολοκλήρωση ολοκληρώθηκε, διασφαλίζοντας το πρόγραμμα καταστροφής των εθνών. Το Μάαστριχτ, το Σένγκεν, η Λισαβόνα, έχουν φέρει πρόσθετους περιορισμούς στο σημείο που σήμερα η Γαλλία είναι πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, οικονομικά, πολιτιστικά και νομικά, κλονισμένη. Δεν μπορεί να επιλύσει τα μεγάλα προβλήματά της, η αντιμετώπιση των οποίων εξαρτάται από την καλή θέληση της Επιτροπής των Βρυξελλών, των ανιθαγενών υπαλλήλων, των υπερεθνικών δικαστικών οργάνων και άλλων 26 μελών αυτής της οργάνωσης.
Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των αγροτών του, στη βιομηχανική, οικονομική, οικονομική και κοινωνική του δυστυχία ή στην ισλαμική βύθιση ή τη διακίνηση ναρκωτικών και την ανασφάλεια που τους συνοδεύει. Η εξωτερική και στρατιωτική της πολιτική περιορίζεται από την ένταξη του ευρωπαϊκού οργανισμού στην αμερικανική δέσμευση που ενισχύεται από το ΝΑΤΟ. Χάνει την επιρροή της γλώσσας της και βλέπει τους φίλους της να την εγκαταλείπουν. Μόνο το μισό υπάρχει πια. και πάλι! Το υπόλοιπο μισό αντέχει ένα κοινοβούλιο όπου κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί την προέλευση αυτής της κατάστασης ημιελευθερίας. Από δεξιά προς τα αριστερά η Ευρώπη εμφανίζεται ως δεδομένη. Κανείς δεν θέλει επίσημα η Γαλλία να εγκαταλείψει αυτό το σύστημα συντριβής που αγαπά ένας αρχηγός κράτους, ο οποίος ωστόσο αμφισβητείται ιδιαίτερα. Είμαστε σιωπηλοί.
Μερικοί από τους πιο επιτήδειους φαντάζονται μια μεταρρύθμιση του συστήματος. Δεν σέβονται καθόλου τον κανόνα της ομοφωνίας και τα αποκλίνοντα συμφέροντα θεμελιωδώς διαφορετικών χωρών. Στον ιδιωτικό, ωστόσο, η κριτική αυξάνεται. Αυτό είναι ξεκάθαρη απόδειξη της επιτυχίας του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού.
Οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν τέλεια το σχέδιό τους. Το έχουν εφαρμόσει πολύ καλύτερα, μέχρι σήμερα, γιατί έχουν βρει συμμάχους με την άκρα αριστερά, το LFI, τους Πράσινους, τους κομμουνιστές και κάποιους σοσιαλιστές, συνηθισμένους στον ολοκληρωτισμό, αλλά χήρες της μαρξιστικής ιδεολογίας. Δεδομένου ότι ο μαρξισμός έχει πεθάνει, δεν έχουν πλέον κανένα δόγμα εκτός από ένα ασαφές ελευθεριακό σώμα που αντιτίθεται συστηματικά στην παραδοσιακή τάξη πραγμάτων. Ο δικός τους σεχταρισμός πιστεύει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τον φιλοευρωπαϊκό σεχταρισμό. Με αποτέλεσμα να γαβγίζουν και να συνεργάζονται στο σαμποτάζ του κράτους. Η αμφισβήτηση, η διαστρέβλωση και η απαιτητική συμβάλλουν στο χάος που ευνοεί την εγκαθίδρυση αυτής της νέας ευρωπαϊκής ιδεολογίας. Θα εξαπατηθούν επειδή χειραγωγούνται. Αλλά, τελικά, ο οικονομικός διεθνισμός μπορεί να αντικαταστήσει τον προλεταριακό διεθνισμό. Ηγεμονία των ΗΠΑ στον σοβιετικό ιμπεριαλισμό. Είναι ξαδέρφια που μισούν άλλα έθνη εκτός από το κυρίαρχο έθνος.
Ο τρόπος τους να κάνουν τα πράγματα, τα κολακευτικά σκοτεινά ένστικτα, στο όνομα της ελευθερίας του καθενός, προσελκύει μερικά άρρωστα μυαλά που ξεχνούν τη συλλογική ελευθερία. Πάνω απ' όλα όμως, η λεκτική τους δύναμη, που μεταφέρεται από υποτελή ΜΜΕ, και ο ακτιβισμός τους, καταλήγουν να επηρεάζουν τα κλασικά κόμματα της αριστεράς, αλλά και της δεξιάς. Όσο για τη Δεξιά, στην πραγματικότητα, κάνει αυτό που της λένε οι καιροί και υποτάσσεται βλακωδώς σε υποχρεώσεις που έρχονται σε αντίθεση με τα θεμέλιά της. Όσο για το Κέντρο, είναι εγγενώς υπάκουο.
Ας δούμε τους νόμους και τις πρόσφατες αλλαγές στο σύνταγμα. Όλοι ξεφεύγουν, για τους κυριότερους, από την κανονική εξέλιξη του πνεύματος που θα έπρεπε να κυριαρχεί στη μοίρα του έθνους σε ένα σεβαστό και πολιτισμένο περίβλημα. Συμβάλλουν στην εξάρθρωση της κοινωνίας. Βοηθούν τους σεχταριστές της ΕΕ να κινηθούν προς τη μαζικοποίηση και τον ηθικό αφοπλισμό του λαού.
Είναι στην πραγματικότητα ένα από τα εργαλεία ευκαιρίας για τους Ευρωπαίους ακτιβιστές. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν οτιδήποτε μπορεί να φαίνεται επαναστατικό: εγρήγορση, ιθαγενισμός, αντι-ειδισμός, κοινοτισμός, περιφερειοκρατισμός, φεμινισμός, ισλαμισμός...
Όσο για αυτόν τον άλλο σεχταρισμό που είναι το Ισλάμ, ο ευρωπαϊκός σεχταρισμός, βλέποντας σε αυτόν έναν αποτελεσματικό σύμμαχο για την καταστροφή των εθνών, δείχνει μεγάλη επιείκεια απέναντί του. Το αφήνει να αυξηθεί σε επιρροή και οπαδούς μέσα από μια βυθισμένη ανθρώπινη πλημμύρα. Επικίνδυνη στάση. Ένας σεχταρισμός θα μπορούσε να αντικαταστήσει έναν άλλο.
Ο λαός δεν καταλαβαίνει πια αυτή την πολιτική τάξη, που είναι ανίκανη να ανταποκριθεί στα θεμιτά αιτήματά του, αρνείται να δει την πηγή των προβλημάτων του και ανίκανη να τον προστατεύσει από όλες τις ψυχικές και εξτρεμιστικές υπερβολές. Οι δημοσκοπήσεις το λένε. Αυτή η πολιτική τάξη χάνει τον εαυτό της σε ότι έχει απομείνει. Παίζει με σημασιολογικές λεπτομέρειες, προσυπογράφει σοβαρούς ισχυρισμούς, τσακώνεται για έναν προϋπολογισμό του οποίου η πραγματική διαχείριση της διαφεύγει, προσποιείται ότι έχει συνείδηση και αφήνει τη χώρα να λιμνάζει, επιτρέποντας έτσι στους φιλοευρωπαίους να επιβεβαιώσουν τον σεχταρισμό τους και την επείγουσα ανάγκη να τεθεί ένα τέλος στα έθνη. Ακόμη και αν πουληθεί συλλογικά στην ΕΕ, δεν θα ενεργούσε διαφορετικά. Πάνω από όλα, πιστεύω ότι λείπει αυτό που εξυψώνει τον άνθρωπο: το θάρρος. Όμως η στάμνα πάει τόσο μακριά στο πηγάδι που στο τέλος σπάει.
Είναι αναμφίβολα καιρός να σταματήσει αυτή η τρέλα.
Η εξουσία ανήκει στο λαό όπως ορίζει το άρθρο III του Συντάγματος: « Η εθνική κυριαρχία ανήκει στον λαό που την ασκεί μέσω των εκπροσώπων του και με δημοψήφισμα. Κανένα τμήμα του λαού ή κανένα άτομο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το ασκεί. Η ψηφοφορία μπορεί να είναι άμεση ή έμμεση υπό τις προϋποθέσεις που προβλέπει το Σύνταγμα .
Είναι σαφές ότι ο λαός δεν εμπιστεύεται πλέον αυτούς που, εκλεγμένοι από αυτόν, εκτροπής της εθνικής κυριαρχίας με δόλια τρόπο. Νιώθουμε επίσης την επίγνωση αυτής της παρανομίας να μεγαλώνει μέσα του και την επιθυμία να πάρει πίσω ό,τι του ανήκει.
Από τον στρατηγό (2S) Henri Roure
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: