Ζούμε σε περίεργους καιρούς σήμερα.
Για πρώτη φορά, ίσως σε ολόκληρη την ιστορία μας, ζούμε σε έναν κόσμο όπου η διαφοροποίηση μεταξύ πραγματικότητας και μη πραγματικότητας, μυθοπλασίας και μη μυθοπλασίας, ψευδαίσθησης και όρασης, αλήθειας και ψέματος είναι τόσο θολή και συνυφασμένη που πολλοί έχουν βρεθεί πρόσφατα μερικές φορές αμφισβητώντας τη δική τους λογική. Εξάλλου, τι είναι η ψυχική υγεία σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει συμφωνημένη πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχουν καθολικές αλήθειες που φαινομενικά μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να υπερασπιστούμε μαζί;Ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο σχισματικός, διχασμένος και συχνά κατηγορείται η μία ή η άλλη ομάδα για το πώς καταλήξαμε σε αυτήν την κατάσταση. Σε αυτή τη σύντομη παρουσίαση, ελπίζω να δώσω κάποια εικόνα για το πώς βρεθήκαμε σε μια τέτοια κατάσταση και πώς ήμασταν τα εργαλεία εκείνων που έχουν κατασκευάσει τη μαζική μας αντίληψη.
Κανείς δεν έχει γλιτώσει από αυτήν την κατάσταση, αφού κανείς δεν ανατράφηκε έξω από αυτήν την πολιτιστική μήτρα, η οποία περιλαμβάνει τις θρησκείες και τα συστήματα πεποιθήσεών μας. Μας έχει αγγίξει όλους αυτή η πολιτιστική μήτρα. Όλοι έχουμε δεχτεί μια καθημερινή επίθεση μέσω της εκπαίδευσής μας, των τηλεοπτικών μας εκπομπών, της μουσικής μας, των πρακτορείων ειδήσεων και ακόμη και των εκκλησιών μας. Έτσι, σήμερα όλοι έρχονται αντιμέτωποι με κάποιο βαθμό χειραγώγησης στην αντίληψή τους για τον κόσμο στον οποίο ζουν, στις αξίες που υπερασπίζονται και στον τρόπο που αντιλαμβάνονται εκείνους που φαίνονται διαφορετικοί από την πολιτισμική τους μήτρα. Αυτό περιλαμβάνει επίσης τον τρόπο χειραγώγησης της ίδιας της θρησκείας σήμερα, τον οποίο θα εξηγήσω με περισσότερες λεπτομέρειες σε λίγα λεπτά.
Για να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε αυτό το ερώτημα, πρέπει να γνωρίζουμε μερικές πολύ σημαντικές εξελίξεις που έχουν συμβεί στον τομέα της ψυχολογίας κατά τον 20ό αιώνα.
Αυτή η επιστημονική δικτατορία θα πραγματοποιηθεί σε πολλά μέτωπα. Ένα από αυτά τα βασικά μέτωπα είναι αυτό του Βρετανού ψυχιάτρου William Sargant, ενός από τους ιδρυτές των σύγχρονων τεχνικών «ελέγχου του νου» στη Δύση, με διασυνδέσεις με τη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών και το Ινστιτούτο Tavistock, το οποίο θα επηρεάσει τη CIA και τον αμερικανικό στρατό μέσω του Το πρόγραμμα MK Ultra. Ο Sargant ήταν επίσης σε στενή επικοινωνία με τον Aldous Huxley, στον οποίο αναφέρεται πολλές φορές στα βιβλία του, ένα από τα οποία θα εξετάσουμε σύντομα.
Ο Sargant ήταν επίσης σύμβουλος στο περίφημο έργο του Ewen Cameron που χρηματοδοτήθηκε από τη CIA για το LSD και το λευκό χαρτί στο Πανεπιστήμιο McGill.
Ο Sargant εξηγεί γιατί μελέτησε και χρησιμοποίησε μορφές «έλεγχου του νου» στους ασθενείς του, οι οποίοι ήταν κυρίως Βρετανοί στρατιώτες που απεστάλησαν από το πεδίο της μάχης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με διάφορες μορφές «ψύχωσης», επειδή ήταν ο μόνος τρόπος αποκατάστασης ακραίων μορφών PTSD. (σύνδρομο μετατραυματικού στρες).
Ο άλλος λόγος ήταν ότι οι Σοβιετικοί είχαν γίνει προφανώς «ειδικοί» σε αυτόν τον τομέα και, για λόγους εθνικής ασφάλειας, οι Βρετανοί έπρεπε να γίνουν ειδικοί με τη σειρά τους... για λόγους αυτοάμυνας φυσικά.
Το έργο του Ιβάν Παβλόφ, ενός Ρώσου φυσιολόγου, έχει δώσει ανησυχητικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τέσσερις κύριες μορφές νευρικών συστημάτων σε σκύλους, που είναι συνδυασμοί ανασταλτικών και διεγερτικών ιδιοσυγκρασιών: « ισχυρή διεγερτική », ισορροπημένη », « παθητική » και « αδιατάρακτη ηρεμία ». . Ο Pavlov ανακάλυψε ότι ανάλογα με την κατηγορία ιδιοσυγκρασίας του νευρικού συστήματος του σκύλου θα υπαγόρευε τη μορφή της « προετοιμασίας » που θα λειτουργούσε καλύτερα για τον « επαναπρογραμματισμό της συμπεριφοράς » .
Η συνάφεια της «ανθρώπινης προετοιμασίας» δεν έχει ξεφύγει από κανέναν.
Η Δύση φοβόταν ότι αυτές οι τεχνικές δεν θα χρησιμοποιούνταν μόνο εναντίον των στρατιωτών της για να αποσπάσουν ελεύθερες και ανεμπόδιστες ομολογίες από τον εχθρό, αλλά ότι αυτοί οι στρατιώτες θα μπορούσαν να σταλούν πίσω στις πατρίδες τους ως ζομβισμένοι δολοφόνοι και κατάσκοποι να πυροδοτήσει. Σε κάθε περίπτωση, αυτό λένε οι ιστορίες και οι ταινίες αγωνίας με τις οποίες έχει βομβαρδιστεί ο δυτικός πληθυσμός. Τι φρίκη! Ο εχθρός προφανώς μπορούσε να διεισδύσει σε αυτό που πιστευόταν ότι ήταν το μόνο ιερό έδαφος που ανήκε σε εμάς… τα ίδια μας τα «πνεύματα»!
Ωστόσο, για όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της έρευνας για τον έλεγχο του νου, όπως ο William Sargant, ήταν σαφές ότι αυτές οι απεικονίσεις του Χόλιγουντ δεν ήταν ακριβώς όπως λειτουργούσε ο έλεγχος του νου. Ο υποψήφιος της Μαντζουρίας είχε τελικά σκοπό να πανικοβάλει το δυτικό κοινό ώστε να πιστέψει ότι οι κομμουνιστές ήταν ικανοί για εξελιγμένα επίπεδα ακριβείας «πλύσης εγκεφάλου», έτσι ώστε το δυτικό κοινό να παρακινηθεί να υποστηρίξει το έργο της δικής του κυβέρνησης σε αυτόν τον τομέα, με το πρόσχημα ότι ήταν ένα μέτρο αυτοάμυνας και θα εφαρμοζόταν μόνο στον κομμουνιστικό εχθρό. Αν ήξεραν μόνο οι άνθρωποι ότι αυτά τα προγράμματα από το Ινστιτούτο Tavistock και το MK Ultra θα χρησιμοποιούνταν στον δικό τους πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένου του στρατού τους, σε διάφορους βαθμούς, φτάνοντας στο σημείο να θεσμοθετούν τους ανθρώπους παρά τη θέλησή τους, χρησιμοποιώντας απροκάλυπτα βασανιστήρια και αποκαλώντας τους φόρμες της «ψυχιατρικής θεραπείας».
Ωστόσο, αυτό το έργο του καθαρισμού του μυαλού και της εισαγωγής μιας νέας ταυτότητας και σκοπού κατέληξε τελικά σε ηχηρή αποτυχία.
Από τη μία πλευρά, όπως αναγνωρίζει ο William Sargant στο βιβλίο του « The Battle for the Mind », το ζήτημα της «ελεύθερης βούλησης» του ατόμου στάθηκε εμπόδιο.
Έχει βρεθεί ότι ανεξάρτητα από τη διάρκεια ή τον βαθμό πρόκλησης ηλεκτροσόκ, η «θεραπεία με ινσουλίνη», τα ηρεμιστικά κοκτέιλ, τα προκαλούμενα κώμα, η στέρηση ύπνου, η πείνα κ.λπ., εάν το υποκείμενο είχε « ισχυρή πεποίθηση » και « ισχυρή πεποίθηση » σε κάτι, δεν μπορούσε απλώς να σβήσει, δεν μπορούσε να αντικατασταθεί με κάτι αυθαίρετο. Αντίθετα, το υποκείμενο πρέπει να είχε την ψευδαίσθηση ότι η «προετοιμασία» του ήταν στην πραγματικότητα μια «επιλογή». Αυτό είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο και οι μακροπρόθεσμες μετατροπές (μήνες ή χρόνια) είναι σπάνιες.
Ωστόσο, ο Sargant είδε ένα άνοιγμα. Ήταν κατανοητό ότι δεν μπορούσε κανείς να δημιουργήσει ένα νέο άτομο από το μηδέν, αλλά με τη σωστή προετοιμασία που θα οδηγούσε σε φυσική κατάρρευση χρησιμοποιώντας μη φυσιολογικό στρες (ουσιαστικά μια επανεκκίνηση του νευρικού συστήματος), ήταν δυνατό να «αυξηθεί σημαντικά η «υποβολή» του τα υποκείμενά του.
Επιπλέον, ο Sargant ανακάλυψε ότι μια λανθασμένα εμφυτευμένη μνήμη θα μπορούσε να βοηθήσει στην πρόκληση μη φυσιολογικού στρες που οδηγεί σε συναισθηματική εξάντληση και σωματική κατάρρευση προκειμένου να επικαλεστεί την «υποταγή». Με άλλα λόγια, δεν ήταν καν απαραίτητο να υπάρχει «πραγματικό άγχος», αλλά το «φαντασμένο άγχος» ήταν εξίσου αποτελεσματικό.
Το Blitz ήταν μια γερμανική εκστρατεία βομβαρδισμού κατά του Ηνωμένου Βασιλείου που έλαβε χώρα σε μια περίοδο οκτώ μηνών από το 1940 έως το 1941 κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον βρετανικό Τύπο και προέρχεται από τον όρο Blitzkrieg, μια γερμανική λέξη που σημαίνει «πόλεμος κεραυνός».
Ο Sargant επιστρέφει στο London Blitz στο βιβλίο του « The Battle for the Mind ». Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, για να αντεπεξέλθουν και να παραμείνουν « λογικοί », οι Βρετανοί γρήγορα συνηθίστηκαν στην ιδέα ότι οι γείτονές τους θα μπορούσαν να είναι και θάφτηκαν ζωντανοί στα βομβαρδισμένα σπίτια γύρω τους. Η ιδέα ήταν: " Αν δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό, τι νόημα έχει να ανησυχώ;" Αποδείχθηκε λοιπόν ότι οι άνθρωποι που δέχτηκαν το νέο «περιβάλλον» και αρκέστηκαν στο να «επιβιώσουν» χωρίς να προσπαθήσουν να αντισταθούν ήταν αυτοί που τα κατάφεραν καλύτερα.
Ο Sargant σημειώνει ότι αυτή η « προσαρμοστικότητα » σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον είναι μέρος του ενστίκτου « επιβίωσης » και είναι πολύ ισχυρή στο « υγιές » και « φυσιολογικό » άτομο που μπορεί να μάθει να αντιμετωπίζει και που συνεχίζει έτσι να « λειτουργεί » παρά ένα όλο και πιο ασταθές περιβάλλον.
Είναι λοιπόν το βαθιά προγραμματισμένο μας «ένστικτο επιβίωσης» που έχει αποδειχθεί ότι είναι το κλειδί για την υποβλητικότητα του μυαλού μας. Οι καλύτεροι «επιζώντες» ήταν, κατά κάποιο τρόπο, οι καλύτεροι «πλύση εγκεφάλου». Η εστίαση είναι αποκλειστικά στην προσαρμογή στο περιβάλλον για να επιβιώσει και όχι στην αμφισβήτηση των περιστάσεων.
Αυτό το φαινόμενο που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του London Blitz ήταν ένα από τα κύρια εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για μαζική προετοιμασία. Η βιομηχανία του θεάματος έχει διαδώσει την ιδέα ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, όταν μας λένε για ένα αποκαλυπτικό μέλλον, είναι απλώς να επιβιώσουμε. Ωστόσο, αυτή η ιδέα της επιβίωσης έχει πάρει μια νέα τροπή, αυτή της επιβίωσης με κάθε κόστος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε τέρατα για να το κάνουμε.
Μπορούμε να δούμε τη συνέχεια του έργου του William Sargant στη σημερινή βιομηχανία του θεάματος…
Έχουμε ρυθμιστεί να βρούμε ένα είδος νοσηρής άνεσης σε αυτήν την ιδέα της επιβίωσης πάση θυσία, δηλαδή, την «επιβίωση του ισχυρότερου», σε έναν «μετα-αποκαλυπτικό κόσμο». Μάθαμε να το βλέπουμε αυτό ως την «απελευθέρωσή» μας, αυτή την ψεύτικη και παραπλανητική ιδέα ότι όσο μπορεί κανείς να επιβιώσει, αξίζει να ζήσει μια τέτοια ζωή. Ήμασταν δεσμευμένοι να μην αμφισβητήσουμε τις συνθήκες μας ή το πώς φτάσαμε εδώ, έχουμε δεσμευτεί να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει λύση και ότι το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να το αποδεχθούμε όλο και πιο σκοτεινό μέλλον που μας λένε ότι είναι απαραίτητο και αναπόφευκτο. Η ζωή μας τότε γίνεται παρόμοια με αυτή ενός εργαστηριακού αρουραίου, που δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμμορφωθεί με τις παραμέτρους του παιχνιδιού στο οποίο έχει τοποθετηθεί και να βρει οποιοδήποτε μέσο για να επιβιώσει. Και σε μια τέτοια ζωή, έχουμε ρυθμιστεί να πιστεύουμε ότι η ελευθερία και η απελευθέρωση μπορούν να επιτευχθούν αν κερδίσεις το χρυσό μετάλλιο σε αυτούς τους αποκαλυπτικούς Ολυμπιακούς αγώνες. Ελευθερία δεν είναι πλέον η αμφισβήτηση, η αντίσταση και η αμφισβήτηση της καταπίεσης και της υποταγής μιας κοινωνίας, αλλά μάλλον το να γίνεις το καλύτερο υποκείμενό της, ας πούμε, ο καλύτερος επιζών της που μπορεί να υιοθετήσει καλύτερα τον τύπο συμπεριφοράς που θέλουν να δουν οι ελεγκτές της.
Ένα άτομο συγκεκριμένα που γνώριζε πολύ καλά τι συμμετείχε ήταν ο Theodor Adorno (άλλος είναι ο Aldous Huxley για τον οποίο θα συζητήσουμε σύντομα). Στην περίπτωση του Αντόρνο, η χρήση της μουσικής ήταν το απόλυτο εργαλείο μαζικής κοινωνικής συμπεριφοράς.
Στα νιάτα του, ο Theodor Adorno ήταν ένας πολλά υποσχόμενος μελλοντικός πιανίστας συναυλιών, ο οποίος αργότερα σπούδασε στη Βιέννη με τον ατονικό συνθέτη Arnold Schoenberg. Το 1946, ενώ βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες εργαζόταν στο πρόγραμμα «πολιτισμικός απαισιόδοξος» της Σχολής της Φρανκφούρτης, έγραψε το βιβλίο « Η Φιλοσοφία της Μοντέρνας Μουσικής », ένα διάλογο ενάντια στον κλασικό πολιτισμό:
Αυτό θα είναι ένα από τα βασικά υπόγεια ρεύματα που θα διαμορφώσουν τη φιλοσοφία του κινήματος ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΙΣΜΟΥ. Το όνομα τα είπε όλα. Και η λεγόμενη απελευθέρωση από τα «δεσμά» της κλασικής κουλτούρας επρόκειτο να λάβει τη μορφή μιας επίκλησης σχιζοφρενικών χαρακτηριστικών στη σφαίρα της αισθητικής συνείδησης (αισθητική σημαίνει το σύνολο αρχών που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο ορίζουμε και εκτιμούμε ένα πρότυπο «ομορφιάς ”).
Έτσι, σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά προκλήθηκαν σκόπιμα στον ακροατή της σύγχρονης μουσικής, όπως ορίζει η Σχολή της Φρανκφούρτης. Για να γίνει αυτό, ενθαρρύναμε ένα είδος κατακερματισμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δημοφιλής μουσική σήμερα είναι τόσο επαναλαμβανόμενη, δεν προορίζεται μόνο να προκαλέσει μια κατάσταση έκστασης μιας ηρεμιστικής κατάστασης, αλλά έχει επίσης σκοπό να ενθαρρύνει τον κατακερματισμό της σκέψης.
Η έλευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει επιτύχει στον τομέα της ανταλλαγής πληροφοριών ό,τι πέτυχε η σύγχρονη μουσική με την προώθηση του ατονισμού. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικά πλατφόρμες όπως το Twitter, το Instagram και το TikTok, ενθαρρύνουν ένα εύρος προσοχής που εστιάζει σε ένα θέμα για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Αυτή είναι μια άλλη μορφή ενθάρρυνσης του κατακερματισμού της σκέψης. Εάν προστεθεί όλο και πιο αγχωτικό ή ενοχλητικό περιεχόμενο στη ροή πληροφοριών, θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της υπαινικότητας και τη μείωση της επίγνωσής μας για το τι εισέρχεται στο υποσυνείδητό μας και δημιουργεί το φόντο για αυτό που θα διαμορφώσει πιο αργά τις αντιλήψεις μας για την πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων ηθικής .
Έτσι, όσο πιο κατακερματισμένο είναι το μυαλό, τόσο περισσότερο επηρεάζεται.
Ο Αντόρνο επέμεινε ότι όλες οι μορφές ομορφιάς πρέπει να εξαλειφθούν από τον πολιτισμό μας. Ήθελε να ενθαρρύνει μια μεγάλης κλίμακας ψυχική κατάρρευση της κοινωνίας προκειμένου να επανεκκινήσει αποτελεσματικά το σύστημα.
Αυτό περιλάμβανε τη χρήση των ίδιων μεθόδων με εκείνες που μελετήθηκαν από τον William Sargant, δηλαδή ότι για τον καλύτερο έλεγχο της σκέψης και της αντίληψης των μαζών, ήταν απαραίτητο να προκληθεί το μέγιστο άγχος προκειμένου να αυξηθεί η υποβλητικότητα. Μόνο τότε το υποκείμενο μπορεί να δεχτεί ότι είναι δική του επιλογή να αποδεχθεί τις συνθήκες συμπεριφοράς που του προσφέρονται.
Για να επιτύχει τη μέγιστη υποδηλότητα, ο Adorno απαρίθμησε τα ακόλουθα
Στην πραγματικότητα, το έργο της Σχολής της Φρανκφούρτης και το ενδιαφέρον τους για τη δημιουργία εφέ «σοκ» στις τέχνες για την αύξηση των σχιζοφρενικών καταστάσεων ταιριάζει απόλυτα με αυτό που δούλευε η CIA με την MK Ultra.
Το Ινστιτούτο Tavistock ιδρύθηκε το 1920. Η παραπάνω εικόνα απεικονίζει το οικόσημο της πόλης Tavistock, της οποίας η ιστορία χρονολογείται τουλάχιστον από το 961 μ.Χ., όταν ιδρύθηκε το Abbey of Tavistock, του οποίου τα ερείπια βρίσκονται στο κέντρο της πόλης . Το Tavistock παρέμεινε σημαντικό εμπορικό και θρησκευτικό κέντρο μέχρι τη διάλυση των μοναστηριών. Το αβαείο κατεδαφίστηκε το 1539 και τα ερείπιά του διακρίνονται ακόμα στο κέντρο της πόλης. Από τότε η κυρίαρχη δύναμη στην πόλη έγινε η οικογένεια Ράσελ, οι Κόμης και αργότερα οι Δούκες του Μπέντφορντ, οι οποίοι κατέλαβαν μεγάλο μέρος της γης μετά τη Διάλυση.
Το Tavistock έχει συνδεθεί από την ύστερη μεσαιωνική εποχή με τους Russells, το οικογενειακό όνομα των Earls of Bedford και, από το 1694, τους Dukes of Bedford. Αυτό είναι εμφανές στην ιστορία της πόλης. Ο δεύτερος τίτλος του Δούκα του Μπέντφορντ ήταν αυτός του Μαρκήσιου του Τάβιστοκ... Πιστεύεται ότι η οικογένεια Ράσελ διατήρησε σημαντικά ενδιαφέροντα για την τοποθεσία... Ήταν αυτή η σύνδεση με την οικογένεια Ράσελ, μέσω των κτημάτων του Μπέντφορντ, που έδωσε το όνομά της στο Russell Square και Tavistock Square στο Λονδίνο, διάσημη για τη στέγαση της Tavistock Clinic.
Ο Aldous Huxley θα επηρεαστεί πολύ από τον Bertrand Russell (με τον οποίο δούλεψε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και με τον οποίο σύχναζε στους ίδιους κύκλους), όπως αποδεικνύεται από το έργο του " Brave New World ", του οποίου το θέμα - μια επιστημονική δικτατορία - βασίζεται σε « Η επιστημονική προοπτική » του Russell .
Ο Aldous Huxley, ο οποίος συνεργάστηκε με την MK Ultra, αναφέρει τον Δρ. Erich Fromm στο " Brave New World Revisited " (1958). Ο Έριχ Φρομ ήταν «φιλόσοφος-ψυχίατρος» της Σχολής Κριτικής Θεωρίας της Φρανκφούρτης.
Ο Aldous ενδιαφερόταν πολύ ξεκάθαρα για το πώς θα μπορούσε κανείς να προκαλέσει μια σχιζοφρενική κατάσταση με χημικά μέσα, ενώ εξακολουθεί να επιτρέπει την αυξημένη υποδηλότητα. Έξι χρόνια πριν γράψει το « Brave New World Revisited », το 1952, ο Huxley κανόνισε μια συνάντηση με τον Δρ. Humphrey Osmond, ο οποίος μόλις είχε δημοσιεύσει μια ψυχιατρική μελέτη με τίτλο « A New Approach to Schizophrenia ».
Ο Osmond, ο άνθρωπος που θα επινόησε τον όρο «ψυχεδελικό» που σημαίνει «αποκαλυπτής του μυαλού», είχε εργαστεί με τη μεσκαλίνη και ισχυρίστηκε στη μελέτη του ότι τα ψυχεδελικά παράγουν μια ψυχολογική κατάσταση πανομοιότυπη με τη σχιζοφρένεια.
Ο Osmond μελετούσε τη μεσκαλίνη για τη χημική της ομοιότητα με το αδενοχρώμιο, μια ουσία που παράγεται στο σώμα από την οξείδωση της αδρεναλίνης και συνδέεται με την πρόκληση σχιζοφρενικών χαρακτηριστικών.
Ήταν η εμπειρία του Χάξλεϋ από τη λήψη μεσκαλίνης παρουσία του Δρ. Χάμφρεϊ Όσμοντ το 1953 που ενέπνευσε το βιβλίο του « Οι πόρτες της αντίληψης », που θεωρείται η Βίβλος του κινήματος της αντικουλτούρας.
Τόσο ο Aldous όσο και ο Gerald Heard έπαιξαν κεντρικούς ρόλους στην ανάπτυξη του Κινήματος Ανθρώπινου Δυναμικού (HPM), του οποίου το Ινστιτούτο Esalen αναγνωρίζεται ως ο επίσημος εμπνευστής.
Οι ιδρυτές του Ινστιτούτου Έσαλεν, Ρίτσαρντ Πράις και Μάικλ Μέρφι, πήραν την ιδέα για το βασικό σκεπτικό του Ινστιτούτου Έσαλεν κυρίως από τη διάλεξη του Άλντους με θέμα «Ανθρώπινες δυνατότητες» το 1960, στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια του Σαν Φρανσίσκο. Σε αυτή τη διάλεξη, ο Χάξλεϋ είχε προκαλέσει τους εκκολαπτόμενους φοιτητές να βρουν τρόπους να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητες της ανθρωπότητας που είχε γίνει λανθάνουσα με τους αιώνες. Στη διάλεξή του, ο Aldous εξηγεί ότι θα ήταν καλό για ένα ίδρυμα να ξεκινήσει ένα ερευνητικό πρόγραμμα για μεθόδους πραγματοποίησης «ανθρώπινων δυνατοτήτων», σύμφωνα με τις αρχές του « Γενναίου Νέου Κόσμου » του, ώστε να μπορούν να μελετηθούν, να αξιολογηθούν και να χρησιμοποιηθούν. από την κοινωνία. Ο Μέρφι και ο Πράις ήταν ενθουσιώδεις.
Το Ινστιτούτο Esalen, που ιδρύθηκε το 1962, πραγματοποίησε την πρώτη του σειρά σεμιναρίων, με τίτλο «The Human Potentialities». Περιλάμβανε ένα σεμινάριο με τίτλο «Μυστικισμός που προκαλείται από τα ναρκωτικά». Το ινστιτούτο στελεχώθηκε από ερευνητές LSD και τα ναρκωτικά διαδίδονταν κατά τη διάρκεια των σεμιναρίων. Ξεκίνησε αυτό που έγινε γνωστό ως «Κίνημα Ανθρώπινου Δυναμικού».
Το «Human Be-In» οργανώθηκε υπό την ομπρέλα του LSD-25. Συγκέντρωσε μεταξύ 25.000 και 50.000 ανθρώπων. Σάντουιτς με LSD μοιράστηκαν δωρεάν και γεννήθηκε το «Summer of Love», γνωστό και ως η πρώτη εκδήλωση Brave New World.
Το 1956, ο ψυχίατρος RD Laing έλαβε υποτροφία εκπαίδευσης στην Κλινική Tavistock στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1964.
Έτσι, η πρόκληση σχιζοφρενικών κρίσεων θεωρήθηκε ως «εμπειρία που ενισχύει τη λειτουργία», ή έτσι ειπώθηκε στους φτωχούς. Το κλειδί για την επίτευξη του μέγιστου ανθρώπινου δυναμικού ήταν η πρόκληση τρέλας, ο κατακερματισμός του μυαλού μέσω επιθέσεων σχιζοφρένειας, με την υπόσχεση να έχουμε υψηλότερο IQ στο τέλος της όλης υπόθεσης.
Η συνάφεια της «επισκόπησης παραφροσύνης» του Ινστιτούτου Esalen, και του Laing ως σταυροφόρου για την προώθηση της κλινικής παραφροσύνης, ήταν κάτι που είχε οδηγηθεί εξ ολοκλήρου από το Ινστιτούτο Tavistock, και σαφώς, όχι για το κέρδος μας.
Η πραγματικότητα είναι ότι η επαναστατική εναλλακτική στην παραδοσιακή πρακτική ψυχολογίας, η οποία πουλήθηκε στις μάζες από καλτ φιγούρες όπως ο RD Laing, έχει ελεγχθεί και διαμορφωθεί πλήρως από το Tavistock Institute, του οποίου το MK ULTRA είναι ένας βραχίονας.
Γεγονός είναι ότι αυτό το εγχείρημα της επιστημονικής δικτατορίας σε συνδυασμό με μια παγκόσμια θρησκεία, όπως προωθεί ο HG Wells, ο Bertrand Russell, ο Aldous Huxley και οι σημερινοί νέοι γκουρού όπως ο Muraresku, δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτή είναι μια διαδικασία που έχει αναπτυχθεί και τελειοποιηθεί εδώ και χιλιετίες.
Επομένως, εάν δεν προσεγγίσετε το πρόβλημα από αυτήν την οπτική γωνία, κινδυνεύετε να χρησιμοποιηθείτε για να βάλετε την ομάδα σας απέναντι σε άλλες ομάδες που δεν είναι η αιτία του προβλήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, η όλη διαμόρφωση της αντίληψης των μαζών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια παγίδα που σχεδιάστηκε για να βάλει τη Δύση ενάντια στην Ανατολή και την Ανατολή εναντίον της Δύσης σε έναν μόνιμο πόλεμο έως ότου οι δύο εξασθενήσουν αρκετά ώστε να διαμορφωθεί η εκλεκτή παγκόσμια κυβέρνηση. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε έχουν σχεδιαστεί για να υπάρχουν, είτε πρόκειται για ψευδή έλλειψη, με εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει αρκετή τροφή ή ενέργεια για όλους ή μια ψευδή αίσθηση απειλής. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος χειραγώγησης των μαζών από το να τις βάλεις ενάντια σε αυτό που τους λένε ότι είναι ο κοινός τους εχθρός.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η «Κρίση του Περλ Χάρμπορ» μελετήθηκε από την RAND Corporation για να δικαιολογήσει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι Αμερικανοί πέρασαν από το να πιστεύουν ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν ωφελούσε καμία χώρα και ότι οι άνδρες επέστρεφαν στα σπίτια τους συντετριμμένοι και εθισμένοι στην ηρωίνη - στο να δικαιολογούν την είσοδο σε μια μόνιμη κατάσταση πολέμου χωρίς σαφή στόχο.
Το 1962, ο στρατηγός Lyman L. Lemnitzer, Πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου, πρότεινε την Επιχείρηση Northwoods, μια επιχείρηση ψευδούς σημαίας εναντίον Αμερικανών πολιτών, η οποία περιλάμβανε πράκτορες της CIA που σχεδίαζαν και εκτελούσαν τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον αμερικανικών στρατιωτικών και πολιτικών στόχων. Κουβανική κυβέρνηση για να δικαιολογήσει έναν πόλεμο κατά της Κούβας. Αυτό το σχέδιο αναπτύχθηκε από τον ίδιο τον στρατηγό Lemnitzer και έχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα με την επιχείρηση Gladio του ΝΑΤΟ.
Δεν υπήρχε ούτε ένα στοιχείο στο εγχειρίδιο του Northwoods που να μην αποτελούσε κραυγαλέα πράξη προδοσίας, και ωστόσο το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο έστειλε το έγγραφο « Άκρως απόρρητο – αιτιολόγηση για τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Κούβα » απευθείας στο γραφείο του Υπουργού Άμυνας Ρόμπερτ McNamara, για διαβίβαση στον Πρόεδρο Kennedy.
Η Αμερική είχε εισέλθει στην εποχή του ψυχολογικού πολέμου (προέκταση των Tavistock και MK Ultra) και για άλλη μια φορά τέτοιες τακτικές (επιβλέπονταν από τη CIA μέσω ανδρών όπως ο Lansdale που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στον πόλεμο του Βιετνάμ) δικαιολογούνταν από έναν αυξανόμενο αριθμό μελών των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών και του στρατού.
Περιττό να πούμε ότι ο Πρόεδρος Kennedy απέρριψε την πρόταση και λίγους μήνες αργότερα η θητεία του στρατηγού Lemnitzer ως Προέδρου του Μικτού Επιτελείου, ο οποίος είχε υπηρετήσει από την 1η Οκτωβρίου 1960 έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1962, δεν ανανεώθηκε.
Ωστόσο, το ΝΑΤΟ δεν έχασε χρόνο και τον Νοέμβριο του 1962 ο Lemnitzer διορίστηκε Διοικητής της Ευρωπαϊκής Διοίκησης των ΗΠΑ και Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, θέση που κατείχε από την 1η Ιανουαρίου 1963 έως την 1η Ιουλίου 1969.
Έτσι, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ακόμη και οι Los Angeles Times αναγνώρισαν ότι το γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου είχε πράγματι λειτουργήσει ως Pearl Harbor 2.0, το οποίο είχε αναζωπυρώσει την επιθυμία των Αμερικανών να διεξάγουν πόλεμο στο εξωτερικό και είχε δώσει στην κυβέρνησή τους έναν «δικαιολογημένο» λόγο. για να το κάνουν (παρόλο που παραβίαζε ακόμα το διεθνές δίκαιο) σε αυτό που έγινε η πλήρης αποτυχία μιας σταυροφορίας, μάλλον ειρωνικά ονόμασαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η σύζυγος του Άλμπερτ και η συνάδελφός του στο RAND, Ρομπέρτα Βολστέτερ, παρήγαγε τη θεμελιώδη ανάλυσή της για το Περλ Χάρμπορ, που αναγνωρίστηκε από το Πεντάγωνο ως ένα θεμελιώδες έργο της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας του 20ού αιώνα. Η μελέτη ξεκίνησε ως εσωτερικό έγγραφο RAND βασισμένο σε μη διαβαθμισμένα έγγραφα από τα αρχεία του Κογκρέσου.
Η Ρομπέρτα, μια αυθεντία στο «ακαδημαϊκό ιστορικό» έργο γύρω από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και τις ψυχολογικές χρήσεις που είχε, είχε μεγάλη εικόνα για το τι θα μπορούσε να ξυπνήσει την αδρανοποιημένη τρέλα που κοιμόταν στο πιο ισχυρό έθνος του κόσμου.
Ο Albert και άλλοι στο RAND χρησιμοποίησαν τη δουλειά του για να σπείρουν φόβο και να χειραγωγήσουν το μυαλό του στρατού και του αμερικανικού κοινού ώστε να πιστεύουν ότι ένα άλλο Περλ Χάρμπορ ήταν πάντα εφικτό. Αυτή ήταν η βάση στην οποία ο Άλμπερτ στήριξε όλες τις «υποθέσεις» και τις «αποκαλύψεις» του σχετικά με την πυρηνική στρατηγική.
Μαζί, ο Paul Nizte, ο Albert και η σύζυγός του Roberta Wohlstetter (όλοι συνδέονται με τη RAND) κυριάρχησαν στη θεωρία και την πολιτική γύρω από την πυρηνική στρατηγική έναντι της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τον Νοέμβριο του 1985, ο Ρέιγκαν τους απένειμε το Μετάλλιο της Ελευθερίας, την υψηλότερη πολιτική διάκριση του έθνους.
Η RAND και οι συνομήλικοί της στο PNAC ανακάλυψαν ότι η απειλή ενός άλλου Περλ Χάρμπορ ήταν το απαραίτητο συστατικό για να δικαιολογήσει τον αέναο πόλεμο στο αμερικανικό κοινό σοκαρισμένο και δέος από τις τακτικές ψυχολογικού πολέμου. Είναι περίεργο που πολλά από τα πιο φωνητικά μέλη του είναι πρώην τροτσκιστές;
Έτσι, όταν ο Jake Sullivan, συν-συγγραφέας του Pivot to Asia με τη Χίλαρι Κλίντον και πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, παρατηρεί ότι δεν υπάρχει αρκετό αντικινεζικό αίσθημα για να ενισχύσει την εικόνα των ΗΠΑ ως «σωτήρα της ανθρωπότητας» κατά της Κίνας γύρω από μια συζήτηση σχετικά με την ανάγκη της Αμερικής για μια «στιγμή στο Περλ Χάρμπορ», θα ήμουν πολύ επιφυλακτικός [για το αντίγραφο της ανησυχητικής συνέντευξής του, δείτε εδώ ] .
Θυμηθείτε ότι στο « 1984 » του Όργουελ, ο κόσμος χωρίζεται σε δύο περιοχές: την Ωκεανία, την Ευρασία και την Ανατολική. Αυτές οι περιοχές βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο μεταξύ τους, ή τουλάχιστον έτσι τους λένε, αν και δεν μπορούν να είναι σίγουροι αφού ο πόλεμος γίνεται σε μακρινές χώρες. Ωστόσο, αυτός ο συνεχιζόμενος πόλεμος εναντίον του εν λόγω «εχθρού» είναι που ο Όργουελ αναγνωρίζει ακόμη και τις αλλαγές μεταξύ Ευρασίας και Ανατολικής Ασίας, αν και το οργουελικό κράτος το αρνείται και ισχυρίζεται ότι ο εν λόγω εχθρός ήταν πάντα ο ίδιος. Το μόνο πράγμα που είναι ξεκάθαρο για το αποτέλεσμα είναι αυτή η κατάσταση διαρκούς πολέμου – που δικαιολογούσε την υποδούλωση του λαού της Ωκεανίας σε αυτό το οργουελικό αστυνομικό κράτος…
Όσοι συμμερίζονται την ιδεολογία του PNAC έχουν δείξει ότι είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για αυτήν τη «στιγμή του Περλ Χάρμπορ». Θα ήμασταν πραγματικά τρελοί να αφήσουμε τους εαυτούς μας να χρησιμοποιηθούν ως όργανό τους για να το πετύχουν ξανά. Ουσιαστικά θα εργαζόμασταν για την υποδούλωση του εαυτού μας και του κόσμου, ενώ θα εξαπατούσαμε τους εαυτούς μας μέχρι το τέλος να πιστεύουμε ότι είμαστε στην πραγματικότητα οι προάγγελοι της ελευθερίας.
Θα μπερδεύαμε τις σκιές στον τοίχο με την πραγματικότητα.
πηγή: Cynthia Chung
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: