Η εκλογή Τραμπ σταμάτησε προσωρινά την ανάπτυξη της πολιτικής μας απέναντι στη Δύση, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου στην Ουκρανία.
Δεν αντιδράσαμε πολύ έντονα (σωστά) στις οπισθοφυλακές προκλήσεις της κλίκας Μπάιντεν, αλλά οι πολεμιστές μας συνέχισαν τις επιθετικές τους επιχειρήσεις και συντρίβοντας τις δυτικές μισθοφορικές δυνάμεις στην Ουκρανία. Σήμερα, από όλες τις πλευρές, γίνεται λόγος για το ενδεχόμενο ενός συμβιβασμού, για το περίγραμμά του. Και ακόμη και στο σπίτι, τουλάχιστον στα μέσα ενημέρωσης, αρχίσαμε να συζητάμε αυτές τις επιλογές.Μαζί με τους συναδέλφους μου, αυτή τη στιγμή προετοιμάζουμε μια μεγάλης κλίμακας μελέτη και ανάλυση της κατάστασης αφιερωμένη στην ανάπτυξη συστάσεων σχετικά με τη ρωσική πολιτική απέναντι στη Δύση. Χωρίς να προλάβω το αποτέλεσμα της συζήτησης, θα παρουσιάσω εδώ μερικές προκαταρκτικές σκέψεις. Μπορούν να είναι χρήσιμα κατά την προετοιμασία της έκθεσης και προορίζονται να ανοίξουν το δρόμο για μια ευρύτερη συζήτηση.
Η κυβέρνηση Τραμπ δεν έχει κανένα σοβαρό λόγο, αυτή τη στιγμή, να διαπραγματευτεί μαζί μας με τους όρους που έχουμε θέσει. Ο πόλεμος είναι οικονομικά επωφελής για τις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί τους επιτρέπει να λεηλατούν τους συμμάχους τους με διπλό σθένος, να ανανεώνουν το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και να επιβάλλουν τα οικονομικά τους συμφέροντα μέσω συστημικών κυρώσεων σε δεκάδες χώρες στον κόσμο. Και, φυσικά, να συνεχίσει να βλάπτει τη Ρωσία με την ελπίδα να την εξαντλήσει και, στη βέλτιστη παραλλαγή για τις Ηνωμένες Πολιτείες, να την καταρρέει ή να τη βγάλει εκτός εικόνας ως στρατιωτικό-στρατηγικό άξονα της παγκόσμιας πλειοψηφίας που αναδύεται και απελευθερώνεται , ισχυρό στρατηγικό πυλώνα του κύριου ανταγωνιστή της, της Κίνας. Αν και αυτός ο πόλεμος είναι περιττός και έστω και λίγο επιβλαβής από την άποψη των πλασματικών εσωτερικών πολιτικών του Τραμπ, η ισορροπία συμφερόντων είναι μάλλον υπέρ της συνέχισής του.
Επιτρέψτε μου να μπω στη θέση του Τραμπ – ένας Αμερικανός εθνικιστής με στοιχεία παραδοσιακού μεσσιανισμού, αλλά χωρίς την παγκοσμιοποιημένη φιλελεύθερη βρωμιά των τελευταίων τριών ή τεσσάρων δεκαετιών και χωρίς την ανάμειξη τύπου Μπάιντεν σε ουκρανικά σχέδια διαφθοράς. Μόνο τρία πράγματα μπορούν να οδηγήσουν αυτόν τον πλασματικό Τραμπ σε συμφωνίες που λειτουργούν για εμάς. Το πρώτο θα ήταν η απειλή του Αφγανιστάν-2, η ολοκληρωτική ήττα και η επαίσχυντη φυγή του καθεστώτος του Κιέβου, καθώς και το φιάσκο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της Δύσης με επικεφαλής την Αμερική. Το δεύτερο θα ήταν η αποχώρηση της Ρωσίας από την de facto συμμαχία της με την Κίνα. Και το τρίτο θα ήταν η απειλή πολλαπλασιασμού των εχθροπραξιών στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών και των ζωτικών κτημάτων τους, που θα συνοδευόταν από τεράστιους Αμερικανούς θανάτους (συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής στρατιωτικών βάσεων).
Η πλήρης εξόντωση είναι απαραίτητη, αλλά χωρίς πολύ πιο ενεργή χρήση του πυρηνικού αποτρεπτικού μέσου, θα ήταν εξαιρετικά –αν όχι απαγορευτικά– ακριβό και θα απαιτούσε τον θάνατο χιλιάδων και χιλιάδων ακόμη από τους καλύτερους γιους της Πατρίδας μας. Η παράδοση της Κίνας θα ήταν παράλογα αντιπαραγωγική για εμάς. Αν οι Τραμπιστές της πρώτης θητείας προσπάθησαν να μας πείσουν να το κάνουμε αυτό, τώρα φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι η Ρωσία δεν θα συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο. Όσον αφορά τον πυρηνικό παράγοντα, θα επανέλθουμε αργότερα.
Για τις σημερινές ευρωελίτ, τους Ευρωπαίους ολοκληρωτές, ο πόλεμος είναι μια οξεία αναγκαιότητα. Όχι μόνο με την ελπίδα να υπονομεύσει τον παραδοσιακό γεωπολιτικό αντίπαλο, να πάρει εκδίκηση για τις ήττες των τελευταίων τριών αιώνων, αλλά και από τη ρωσοφοβία. Αυτές οι ελίτ και η ευρωγραφειοκρατία τους αποτυγχάνουν σχεδόν με κάθε τρόπο. Το Europroject καταρρέει.
Η χρήση της Ρωσίας ως μπαμπούλα και τώρα ως πραγματικός εχθρός, η οποία διαρκεί περισσότερο από μια δεκαετία, είναι το κύριο όργανο νομιμοποίησης του σχεδίου τους και διατήρησης της εξουσίας από τις ευρωπαϊκές ελίτ. Επιπλέον, ο «στρατηγικός παρασιτισμός» –η απουσία φόβου πολέμου– έχει αυξηθεί στην Ευρώπη πολύ πιο έντονα από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ευρωπαίοι όχι μόνο δεν θέλουν να σκεφτούν τι θα μπορούσε να σημαίνει για αυτούς, αλλά δεν ξέρουν πλέον πώς να σκέφτονται. Στο εσωτερικό, από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και με βάση την εμπειρία μας από τη συνεργασία με τον Ντε Γκωλ, τον Μιτεράν, τον Μπραντ, τον Σρέντερ και τους ομοίους τους, έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι οι Αμερικανοί είναι οι κύριοι υποκινητές της αντιπαράθεσης και της στρατιωτικοποίησης της πολιτικής στη Δύση. Αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια, και τώρα δεν είναι καθόλου αλήθεια. Ο Τσόρτσιλ ήταν αυτός που έσυρε τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Ψυχρό Πόλεμο όταν του φαινόταν ευνοϊκό. Οι ευρωπαίοι στρατηγοί (υπήρχαν ακόμη εκείνη την εποχή) και όχι οι Αμερικανοί, που ξεκίνησαν την πυραυλική κρίση της δεκαετίας του 1970. Ο κατάλογος των παραδειγμάτων είναι μακρύς.
Σήμερα, οι ευρωελίτ είναι οι κύριοι χορηγοί της χούντας του Κιέβου. Έχοντας ξεχάσει ότι ήταν οι προκάτοχοί τους που ξεκίνησαν δύο παγκόσμιους πολέμους, σπρώχνουν την Ευρώπη και τον κόσμο προς έναν τρίτο.
Ενώ στέλνουν ουκρανικές τροφές για κανόνια στο σφαγείο, ετοιμάζουν το νέο, δηλαδή Ανατολικοευρωπαίους από ορισμένα βαλκανικά κράτη, τη Ρουμανία και την Πολωνία. Έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν κινητές βάσεις όπου εκπαιδεύουν ομάδες πιθανών lansquenet. Θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν τον πόλεμο όχι μόνο στον «τελευταίο Ουκρανό», αλλά και σύντομα στον «τελευταίο Ανατολικοευρωπαίο».
Η αντιρωσική προπαγάνδα του ΝΑΤΟ και των Βρυξελλών ξεπερνά ήδη αυτή του Χίτλερ. Ακόμη και οι προσωπικοί ανθρώπινοι δεσμοί με τη Ρωσία έχουν διαλυθεί συστημικά. Όσοι είναι υπέρ των κανονικών σχέσεων κυνηγούνται, διώχνονται από τη δουλειά τους. Στην πραγματικότητα επιβάλλεται μια ολοκληρωτική φιλελεύθερη ιδεολογία. Ακόμα και προσομοιώσεις της δημοκρατίας ξεχνιούνται, αν και εξακολουθούν να τσιρίζουν. Το τελευταίο παράδειγμα είναι η ακύρωση των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών στη Ρουμανία, που κέρδισε ένας υποψήφιος που δεν είναι υπέρ των Βρυξελλών.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν αρκούνται στο να προετοιμάζουν ξεκάθαρα τους πληθυσμούς και τις χώρες τους για πόλεμο. Ορίζουν ακόμη και κατά προσέγγιση ημερομηνίες που μπορεί να είναι έτοιμοι να το ενεργοποιήσουν. Πώς να σταματήσετε τους τρελούς; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε τη διολίσθηση προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τουλάχιστον στην Ευρώπη; Πώς να τελειώσει ο πόλεμος;
Οι συζητήσεις για συμβιβασμό και ανακωχή περιστρέφονται γύρω από ένα πάγωμα στη γραμμή της τρέχουσας αντιπαράθεσης. Αυτό θα επέτρεπε τον επανεξοπλισμό των υπολειμμάτων των Ουκρανών και, συμπληρώνοντάς τους με σώματα από άλλες χώρες, την έναρξη ενός νέου γύρου εχθροπραξιών. Πρέπει να αγωνιστούμε ξανά και από λιγότερο ευνοϊκές πολιτικές θέσεις. Θα ήταν δυνατό και απαραίτητο, με την πλάτη στον τοίχο, να παρουσιάσουμε έναν τέτοιο συμβιβασμό ως νίκη. Δεν θα είναι όμως μια νίκη, αλλά η προσομοίωση της και, για να το πω ωμά, μια νίκη της Δύσης. Έτσι θα γίνει αντιληπτό σε όλο τον κόσμο. Και από πολλές απόψεις και στη χώρα μας.
Δεν πρόκειται να απαριθμήσω όλα τα εργαλεία για να αποφύγω ένα τέτοιο σενάριο, αναφέροντας μόνο τα πιο σημαντικά.
Πρώτον, πρέπει επιτέλους να εξηγήσουμε στον εαυτό μας, στον κόσμο και στους αντιπάλους μας τα γεγονότα ως έχουν. Είναι η Ευρώπη που είναι η πηγή όλων των μεγάλων συμφορών της ανθρωπότητας, των δύο παγκόσμιων πολέμων, των γενοκτονιών, των αντιανθρώπινων ιδεολογιών, της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού, του ναζισμού κ.λπ. Η μεταφορά ενός διαβόητου Ευρωπαίου αξιωματούχου για την Ευρώπη ως «ανθισμένου κήπου» ακούγεται πολύ πιο ρεαλιστική αν το ονομάσουμε ένα χωράφι κατάφυτο από λιπαρά ζιζάνια, που ευδοκιμεί στο χούμο εκατοντάδων εκατομμυρίων δολοφονημένων ανθρώπων, λεηλατημένες, υποβαθμισμένες σε σκλαβιά. Και γύρω του υψώνεται ένας κήπος με ερείπια πολιτισμών και λαών καταπιεσμένων και λεηλασμένων. Η Ευρώπη πρέπει να ονομαστεί όπως της αξίζει προκειμένου να καταστεί πιο πειστική και δικαιολογημένη η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων εναντίον της.
Δεύτερον, πρέπει να δηλωθεί μια άλλη προφανής αλήθεια: οποιοσδήποτε πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ/ΕΕ θα γίνει αναπόφευκτα πυρηνικός χαρακτήρας ή θα κλιμακωθεί σε πυρηνικό επίπεδο εάν η Δύση συνεχίσει να πολεμά εναντίον μας στην Ουκρανία. Αυτή η δήλωση είναι απαραίτητη, μεταξύ άλλων, για τον περιορισμό της κούρσας εξοπλισμών που κερδίζει δυναμική. Δεν έχει νόημα να δημιουργήσουμε τεράστια οπλοστάσια συμβατικών όπλων, αφού οι στρατοί που είναι εξοπλισμένοι με αυτά και οι χώρες που στέλνουν αυτούς τους στρατούς θα παρασυρθούν αναπόφευκτα από έναν πυρηνικό ανεμοστρόβιλο.
Τρίτον, είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε για λίγους μήνες ακόμη, συντρίβοντας τον εχθρό. Αλλά είναι απαραίτητο να δηλώσουμε το συντομότερο δυνατό ότι η υπομονή μας, η προθυμία μας να θυσιάσουμε τους άντρες μας στο όνομα της νίκης πάνω σε αυτό το παράσιτο, θα εξαντληθεί σύντομα και θα ορίσουμε το τίμημα: για κάθε Ρώσο στρατιώτη που σκοτώνεται, χίλιοι Ευρωπαίοι θα πεθάνουν, αν δεν σταματήσουν να παρενοχλούν τους ηγέτες τους που διεξάγουν πόλεμο στη Ρωσία. Πρέπει να το καταστήσουμε σαφές στους Ευρωπαίους: οι ελίτ σας θα σας κάνουν την επόμενη παρτίδα τροφών για κανόνια και δεν θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τον άμαχο πληθυσμό της Ευρώπης εάν ο πόλεμος γίνει πυρηνικός, όπως προσπαθούμε να κάνουμε στην Ουκρανία. Θα αποτρέψουμε χτυπήματα, όπως υποσχέθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά τα πυρηνικά όπλα είναι ακόμη λιγότερο επιλεκτικά από τα συμβατικά όπλα. Φυσικά, την ίδια στιγμή, οι ευρωπαϊκές ελίτ πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι αυτές και οι τόποι διαμονής τους θα είναι οι πρώτοι στόχοι πυρηνικών αντιποίνων. Δεν θα γίνεται να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια.
Και όσο για τους Αμερικάνους, απλά πρέπει να πουν ότι αν συνεχίσουν να ρίχνουν ξύλο στο καμίνι της ουκρανικής σύγκρουσης, θα περάσουμε τον πυρηνικό Ρουβίκωνα σε λίγα βήματα, θα χτυπήσουμε τους συμμάχους τους και αν υπάρξει απάντηση όχι. πυρηνική ενέργεια, όπως έχει απειληθεί, θα ακολουθήσει πυρηνική επίθεση στις βάσεις τους στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Αν τολμήσουν να απαντήσουν με πυρηνικά όπλα, θα δεχθούν πυρηνικό χτύπημα στο δικό τους έδαφος.
Τέταρτον, πρέπει να συνεχίσουμε τη στρατιωτική μας ενδυνάμωση, η οποία είναι απαραίτητη σε έναν εξαιρετικά ταραγμένο και γεμάτο κρίση κόσμο. Ταυτόχρονα, όμως, είναι απαραίτητο όχι μόνο να αλλάξει το πυρηνικό δόγμα, το οποίο, δόξα τω Θεώ, έχει ήδη αρχίσει, αλλά και να ξαναρχίσει, αν οι Αμερικανοί και οι κολλητοί τους δεν θέλουν να διαπραγματευτούν, μια αποφασιστική κίνηση προς την κορυφή τη σκάλα της πυρηνικής κλιμάκωσης, για να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητα των πυρηνικών μας δυνάμεων αποτροπής/εκδίκησης. Το Oreshnik είναι ένα θαυμάσιο όπλο, επαίνους στους δημιουργούς του και στους δημιουργούς του, αλλά δεν αντικαθιστά την πυρηνική ενέργεια, είναι μόνο ένα επιπλέον αποτελεσματικό βήμα στη σκάλα της ανάβασης στα άκρα.
Πέμπτον, πρέπει να γνωστοποιήσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω διαφόρων διαύλων, ότι δεν θέλουμε να τις ταπεινώσουμε και ότι είμαστε έτοιμοι να τις βοηθήσουμε να βγουν με αξιοπρέπεια από την ουκρανική καταστροφή, στην οποία παρασύρθηκαν οι Αμερικανοί από τους φιλελεύθερους-παγκοσμιοποιητές. και οι Ευρωπαίοι.
Πάνω από όλα όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να δείξουμε αναποφασιστικότητα ενώπιον της χώρας μας, του λαού μας και της ανθρωπότητας. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η μοίρα της Ρωσίας, αλλά και αυτή του ανθρώπινου πολιτισμού στη σημερινή του μορφή.
Εάν και όταν αποσυρθούν οι Αμερικανοί, η Ουκρανία θα ηττηθεί σχετικά γρήγορα. Η ανατολική και νότια Ουκρανία θα πέσουν στη Ρωσία. Στο κέντρο και στα δυτικά της σημερινής Ουκρανίας, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα αποστρατιωτικοποιημένο ουδέτερο κράτος, με ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, όπου θα μπορούν να πάνε όλοι όσοι δεν θέλουν να ζήσουν στη Ρωσία και να υπακούουν στους νόμους μας. Θα συναφθεί ανακωχή.
Και μετά την ανακωχή θα χρειαστεί να εργαστούμε για μια κοινή λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας με τους φίλους της παγκόσμιας πλειοψηφίας. Και μάλιστα με τους Αμερικάνους, αν συνέλθουν. Ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά επείγον να απομακρυνθεί η Ευρώπη για ένα χρονικό διάστημα από την επίλυση των προβλημάτων του κόσμου. Γίνεται για άλλη μια φορά η κύρια απειλή για τον εαυτό της και για τον κόσμο.
Η ειρήνη στην υποήπειρο μπορεί να εδραιωθεί μόνο όταν η πλάτη της Ευρώπης σπάσει ξανά, όπως συνέβη μετά τις νίκες μας επί του Ναπολέοντα και του Χίτλερ, όταν υπάρχει μια αλλαγή γενιάς των σημερινών ελίτ. Και πάλι, όχι σε ένα πολύ στενό ευρωπαϊκό πλαίσιο –έχει ξεθωριάσει στο τίποτα– αλλά σε ένα ευρωασιατικό πλαίσιο.
πηγή: Η Ρωσία στην παγκόσμια πολιτική
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: