Δεν είναι ότι περιμένουμε πολλά από τον νέο Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά τουλάχιστον πιο άμεσους όρους των διαπραγματεύσεων, απαλλαγμένοι από τη συνηθισμένη ακαταστασία και υποκρισία, μια συμφωνία στη σύνοδο κορυφής για τον άχρηστο χαρακτήρα αυτού του πολέμου που χάθηκε εκ των προτέρων.
Ο Ζελένσκι, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι «ηγέτες» (συμπεριλαμβανομένου του Μακρόν), θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Δεν έχουν ούτε μήνα μπροστά τους για να κάνουν προβοκάτσια που να εμποδίζει την επίλυση αυτού του χώρου. Ο αντίκτυπος της παρουσίας των Βορειοκορεατών που είναι λίγο αδύναμοι για να κερδίσουν υποστήριξη για τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, ακόμα κι αν ο Cohn Bendit επιμείνει σε αυτό, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο φθαρμένοι όσο ο Manuel Valls όσο μια φιγούρα της αριστεράς... αλλά έχει πράγματι εγκαταλείψει ο Μακρόν να στείλει ένα στρατό ειρήνης στην Ουκρανία, ένα απόσπασμα που επαναπατρίστηκε από το Μάλι για παράδειγμα; αναρωτιόμαστε.Danielle Bleitrach
*
του Gevorg Mirzayan
Απομένει λιγότερο από ένας μήνας μέχρι την ορκωμοσία του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ – και την έναρξη της εφαρμογής των ριζοσπαστικών ιδεών του (από την οπτική γωνία του κατεστημένου εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ). Ένα από αυτά είναι ο τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία και η σταθεροποίηση των σχέσεων με τη Ρωσία.
Ναι, τα λεγόμενα ειρηνευτικά σχέδια του Τραμπ διαρρέουν τακτικά στον Τύπο, το νόημα των οποίων είναι το πάγωμα της σύγκρουσης, η συνέχιση της κατοχής ρωσικών εδαφών, η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ή η διατήρηση του στενότερου επιπέδου συνεργασίας μεταξύ της συμμαχίας και του Κιέβου καθεστώς. Σαφώς πρόκειται για προϋποθέσεις που σε καμία περίπτωση δεν θα γίνουν δεκτές από τη ρωσική πλευρά, όπως έχει επανειλημμένα πει ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν. Ωστόσο, γνωρίζοντας τον πραγματισμό του Αμερικανού ηγέτη, τη βαθιά του περιφρόνηση για τον Βλαντιμίρ Ζελένσκι, την έλλειψη ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την Ουκρανία (το έργο του Μπάιντεν) και την επιθυμία του να επικεντρωθεί στη Μέση Ανατολή όσο το δυνατόν γρηγορότερα, κάτι υποδηλώνει ότι οι διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία θα γίνουν διεξάγεται υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Κοντά σε αυτά που πρότεινε ο Βλαντιμίρ Πούτιν – διακοπή του πολέμου, επιστροφή των προγονικών της εδαφών στη Ρωσία, αποστρατικοποίηση και αποναζοποίηση ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία.
Αυτό αντιλαμβάνονται όχι μόνο οι ειδικοί, αλλά και οι πολιτικοί. Συμπεριλαμβανομένων εκείνων για τους οποίους μια τέτοια ανακωχή με τη Ρωσία θα σήμαινε θάνατο. Συγκεκριμένα, ο επικεφαλής του καθεστώτος του Κιέβου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος κατανοεί ότι η ειρήνη θα έρθει σε βάρος των ουκρανικών συμφερόντων και του προσώπου του (ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει επανειλημμένα τονίσει ότι μια συμφωνία πρέπει να υπογραφεί από κάποιον νόμιμο).
Αυτό καταλαβαίνουν οι ρωσοφοβικοί ηγέτες του μετασοβιετικού χώρου, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι μόλις τελειώσει η σύγκρουση στην Ουκρανία, η Μόσχα θα αποκαταστήσει την τάξη στην αυλή της.
Και επίσης οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που έσυραν ολόκληρη την Ευρώπη σε αυτόν τον πόλεμο, αφιέρωσαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε αυτόν και έβαλαν στο βωμό τις εθνικές οικονομίες ορισμένων κρατών-μελών της Ε.Ε.
Και εκείνοι από ορισμένα κράτη μέλη της ΕΕ που (σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή) εκλέγονται σε εθνικό επίπεδο και πρέπει να λογοδοτήσουν στους ψηφοφόρους τους για όλες τις θυσίες που έγιναν για έναν παράλογο και χαμένο πόλεμο. Και που συνειδητοποιούν επίσης ότι ο Τραμπ (που ποτέ δεν ήταν γνωστό ότι λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα των συμμάχων του) μπορεί να επιλύσει θέματα ευρωπαϊκής ασφάλειας με τον Πούτιν χωρίς τη συμμετοχή τους.
Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουν μια παγίδα στον Πούτιν τώρα. Οργανώστε ενέργειες ή/και προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν τη Μόσχα με δύο κακές επιλογές. Το πρώτο συνίσταται στην ανταπόκριση και συνεπώς στην πρόοδο στη σκάλα της κλιμάκωσης, περιπλέκοντας έτσι τη διαδικασία διευθέτησης με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δεύτερο είναι να μην ανταποκριθεί και έτσι να δείξει αυτοσυγκράτηση, κάτι που θα θεωρηθεί ως αδυναμία από συγκεκριμένο αριθμό συμβούλων του Τραμπ. Και ποιος θα πείσει τότε τον αρχηγό τους ότι καλό θα ήταν να σπρώξει τη Ρωσία περισσότερο στις γωνίες της.
Δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι τέτοιο υπό τον Τραμπ – ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα το αντιληφθεί ως πρόκληση. Και παίρνοντας το παράδειγμα του επικεφαλής της καναδικής κυβέρνησης Τζάστιν Τριντό, ο Ντόναλντ Τραμπ δείχνει ξεκάθαρα πώς θα φερθεί σε όσους τον αμφισβητούν. Επομένως, το σαμποτάζ είναι απαραίτητο τώρα - προτού ο Τραμπ αναλάβει την εξουσία.
Και τότε είναι διαθέσιμες αρκετές επιλογές.
Πρώτον, περάστε από την τρέχουσα κυβέρνηση Τζόζεφ Μπάιντεν. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι σε αυτή τη διακυβέρνηση που έχουν στοιχηματίσει την καριέρα τους στην αντιμετώπιση και την ήττα της Ρωσίας και ως εκ τούτου έχουν ζωτικό συμφέρον να διαταράξουν τις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες του Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτή η διοίκηση έχει τη δύναμη να κλιμακώσει τη σύγκρουση όσο το δυνατόν περισσότερο.
Για παράδειγμα, παρέχοντας στην Ουκρανία ένα επιπλέον πακέτο όπλων. Συμπεριλαμβανομένων ορισμένων νέων οπλικών συστημάτων – τα οποία δεν θα αλλάξουν την πορεία του πολέμου, αλλά θα μπορούσαν να επιφέρουν οδυνηρά πλήγματα στις ρωσικές πόλεις. Επιπλέον, η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να υιοθετήσει νέες αντιρωσικές κυρώσεις.
Δεύτερον, η επιλογή δράσης μέσω του καθεστώτος του Κιέβου. Εκτοξεύστε δυτικούς πυραύλους μέσω αυτού και ενεργοποιήστε όλους τους ουκρανικούς πυρήνες για να οργανώσουν μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων υψηλού επιπέδου στη Ρωσία. Επιθέσεις που η Μόσχα δεν θα μπορεί να αγνοήσει και στις οποίες θα απαντήσει. Συμπεριλαμβανομένων των απεργιών στα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ουκρανία.
Τρίτον, περάστε από τη Μολδαβία. Η ρωσική εξωτερική υπηρεσία πληροφοριών έχει ήδη δηλώσει ότι η ηγεσία του Κισίνιεφ σχεδιάζει να ξεπαγώσει τη σύγκρουση στην Υπερδνειστερία, δηλαδή να εισβάλει στο έδαφος της αυτοαποκαλούμενης δημοκρατίας, όπου ζουν περισσότεροι από εκατό χιλιάδες πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η ηγέτης της Μολδαβίας Maia Sandu (που δεν τρέφει θερμά αισθήματα για τη Μόσχα) θα πρέπει απλώς να πιεστεί – για παράδειγμα, με τη βοήθεια ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, δυτικών εγγυήσεων ασφαλείας και την άδεια της Ουκρανίας να εξάγει φυσικό αέριο στη Μολδαβία μέσω της επικράτειάς της.
Τέταρτον, να πραγματοποιήσουν μόνοι τους τρομοκρατικές επιθέσεις. Πρόσφατα, ένα φορτηγό πλοίο του ρωσικού υπουργείου Άμυνας εξερράγη στη Μεσόγειο – και το υπουργείο λέει ότι ήταν τρομοκρατική επίθεση. Είναι απίθανο αυτή η επίθεση να έγινε από τον Ουκρανό δύτη Volodymyr Zh. (που κατηγορήθηκε για την τρομοκρατική επίθεση στους Nord Streams) – είναι πιο πιθανό ότι αυτό ήταν έργο δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Τέλος, εάν όλα τα παραπάνω δεν λειτουργήσουν, κάντε τα λόγια πράξη σχετικά με την ανάπτυξη δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία. Συμπεριλαμβανομένων των εδαφών της Ρωσικής Ομοσπονδίας που κατέχονται από το καθεστώς του Κιέβου. Η Μόσχα σίγουρα δεν θα αγνοήσει αυτή την ενέργεια.
Αλλά υπάρχει μια ατάκα: πρέπει να βρεις μια χώρα που θα είναι η πρώτη που θα αναπτύξει στρατεύματα. Ένας ηγέτης που θα στείλει τον στρατό του εκεί, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μετά από μια ρωσική επίθεση στις μονάδες του, κανένα μέλος του ΝΑΤΟ δεν θα υπερασπιστεί. Με μια λέξη, ένα θύμα που πρέπει να θυσιαστεί.
Και μέχρι στιγμής αυτή η θυσία δεν έχει συμβεί. Ακόμη και τα πιο ένθερμα ρωσοφοβικά «γεράκια» μεταξύ των τίγρεων της Βαλτικής δεν αποδέχονται αυτόν τον ρόλο.
Γι' αυτό ακόμα ψάχνουν.
πηγή: VZGLYAD
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: