Η γερμανική πολιτική αυτή τη στιγμή μοιάζει με ένα έργο αντάξιο του θεάτρου των παραλογών.
Καθώς η χώρα βυθίζεται στη σοβαρότερη οικονομική της κρίση από τη μεταπολεμική περίοδο, η πολιτική ελίτ ασκεί μια αξιοσημείωτη άρνηση της πραγματικότητας. Το πρόσφατο σκάνδαλο με την παρέμβαση του Έλον Μασκ στη γερμανική πολιτική είναι μόνο η κορυφή ενός πολύ μεγαλύτερου παγόβουνου.Τα γεγονότα είναι καταδικαστικά: το ένα τέταρτο των Γερμανών δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν τους μηνιαίους λογαριασμούς τους. 17,5 εκατομμύρια άνθρωποι –μια συγκλονιστική επαναξιολόγηση των στοιχείων για τη φτώχεια για να συμπεριλάβει το κόστος στέγασης– ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Οι «κρυφοί πρωταθλητές» της γερμανικής βιομηχανίας, κάποτε περήφανοι για τις επιδόσεις τους, παλεύουν για την επιβίωσή τους. Τα κατοικίδια γίνονται αγαθά πολυτελείας, οι τράπεζες τροφίμων πρέπει να μεριμνούν για φαγητό.
Η οικοδόμηση, που ήταν η λεγόμενη κυβέρνηση του «σηματοδότη», κατέρρευσε θεαματικά στις 6 Νοεμβρίου, η ψήφος εμπιστοσύνης της 16ης Δεκεμβρίου δεν ήταν παρά μια τυπική διαδικασία. Όμως τα καθιερωμένα κόμματα –είτε το SPD, το CDU/CSU, το FDP ή οι Πράσινοι– παρουσιάζουν μόνο καλλυντικές λύσεις σε διαρθρωτικά προβλήματα εν όψει των νέων εκλογών στις 23 Φεβρουαρίου.
Το αποφασιστικό σημείο που το πολιτικό ρεύμα επιμένει να αγνοεί: η οικονομική παρακμή της Γερμανίας δεν είναι μια φυσική καταστροφή, αλλά το αποτέλεσμα ενός πολιτικού ευνουχισμού που η ίδια επέλεξε. Η απώλεια φθηνής ρωσικής ενέργειας –όχι, πρέπει να σημειωθεί, από απόφαση της Μόσχας, αλλά από δυτικές αυτοκυρώσεις και δολιοφθορές (λέξη κλειδί εδώ είναι «Nord Stream») – έκοψε το χαλί κάτω από τα πόδια της γερμανικής βιομηχανίας.
Η αναλογία είναι τόσο εύστοχη όσο και τρομακτική: η Γερμανία μοιάζει με μια γερασμένη ΜΜΕ που όχι μόνο έχει παραμελήσει τη φυσική της κατάσταση, αλλά έχει επίσης διακόψει την παροχή αέρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπό τον Τζο Μπάιντεν και υπό τον εκλεγμένο Πρόεδρο Τραμπ, εκμεταλλεύονται επιδέξια αυτόν τον αυτοστραγματισμό για να κυνηγήσουν τις γερμανικές εταιρείες με επιδοτήσεις.
Μόνο δύο κόμματα τολμούν να αποκαλέσουν αυτόν τον ελέφαντα στην αίθουσα με το όνομά του: το AfD της Alice Weidel, που είναι τώρα δεύτερο στις δημοσκοπήσεις, και το BSW της Sahra Wagenknecht. Το γεγονός ότι αυτοί οι πολιτικοί αντίποδες είναι ακριβώς οι μόνοι που αναφέρουν την ανάγκη εξομάλυνσης των σχέσεων με τη Ρωσία δείχνει τον παράλογο της κατάστασης.
Η βαθύτερη τραγωδία βρίσκεται στην πνευματική συνθηκολόγηση της γερμανικής πολιτικής: αντί να υπερασπιζόμαστε προφανή εθνικά συμφέροντα, υποτάσσουμε τη σκέψη της ατλαντικής ομάδας που οδηγεί τη Γερμανία στην οικονομική άβυσσο. Ο κινεζικός ανταγωνισμός, οι φθίνουσες εξαγωγικές αγορές και η απειλή των τιμωρητικών δασμών από τους Αμερικανούς κάνουν τα υπόλοιπα.
Το Bloomberg μιλά ήδη για ένα «σημείο χωρίς επιστροφή» – μια πτώση που απειλεί να είναι μη αναστρέψιμη. Η γερμανική πολιτική αντιδρά σε αυτό με ένα μείγμα άρνησης της πραγματικότητας και ιδεολογικής τυφλότητας. Ενώ είμαστε αναστατωμένοι για την «παρέμβαση» του Μασκ, αγνοούμε προσεκτικά τη μαζική αμερικανική επέμβαση στην οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα της Γερμανίας μπορούν σίγουρα να λυθούν – αλλά όχι όσο η πολιτική τάξη αρνείται να σπάσει τις αλυσίδες της που επιβάλλονται από τον εαυτό της. Οι επόμενες εκλογές δεν θα αλλάξουν τίποτα όσο όλα τα δυνητικά κυβερνώντα κόμματα εμμένουν σε ένα δόγμα που υποτάσσει τα συμφέροντα της Γερμανίας σε αυτά της Ουάσιγκτον.
Αυτό που βιώνουμε δεν είναι μια συνηθισμένη οικονομική κρίση, αλλά η συστηματική διάλυση ενός βιομηχανικού χώρου μέσω ιδεολογικού αυτοεγκλωβισμού. Μια χώρα αυτοκτονεί οικονομικά – και η πολιτική της ελίτ χειροκροτεί για να ξεκινήσει. Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ είμαστε εξοργισμένοι με την υποτιθέμενη παρέμβαση του Μασκ, ξεχνάμε εσκεμμένα πώς ο Τζο Μπάιντεν ωθεί τη Γερμανία προς την αποβιομηχάνιση και πώς ο Μάικλ Ροθ, ακριβώς ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, ανακατεύεται ξεδιάντροπα στην πολιτική άλλων χωρών όπως η Γεωργία.
Το μέλλον της Γερμανίας διακυβεύεται και ο χρόνος τελειώνει. Χωρίς θεμελιώδη διόρθωση της πολιτικής πορείας, χωρίς αποκατάσταση ορθολογικής σχέσης με τη Ρωσία και χωρίς επιστροφή στα εθνικά οικονομικά συμφέροντα, η παρακμή θα είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι ένας μαυροπίνακας, αλλά μια διαυγής ανάλυση μιας επιταχυνόμενης πτώσης. Το ερώτημα δεν είναι πλέον εάν, αλλά μόνο πότε, η Γερμανία θα χάσει οριστικά το καθεστώς της ως ευρωπαϊκής οικονομικής δύναμης.
πηγή: Έκθεση 24
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προύπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: