Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Πώς αλλάζουν το παιχνίδι οι νέοι πύραυλοι της Ρωσίας

Η περιγραφή ενός οπλικού συστήματος ως αλλαγής παιχνιδιού στο πεδίο της μάχης είναι πάντα αντικείμενο γελοιοποίησης.

Πολλά από τα οπλικά συστήματα που παραδόθηκαν στην Ουκρανία ονομάστηκαν game changers, αλλά δεν είχαν καμία διαφορά στην έκβαση του πολέμου.

Γιατί λοιπόν αποκάλεσα τον νέο πύραυλο Oreshnik της Ρωσίας «αλλαγή παιχνιδιών»;

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό.

Πρώτον, ο πύραυλος, με τις 36 κινητικές του κεφαλές, είναι μια απροσδόκητη απάντηση στην κατάργηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Συνθήκης για τις Πυρηνικές Δυνάμεις Μέσου Βεληνεκούς (INF). Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήλπιζαν ότι η τοποθέτηση πυρηνικών πυραύλων στην Ευρώπη θα τους έδινε πλεονέκτημα έναντι της Ρωσίας. Το Oreshnik διαψεύδει αυτό το πλεονέκτημα ΧΩΡΙΣ να καταφύγει σε πυρηνική δύναμη.

Οποιαδήποτε προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών να πιέσουν τη Ρωσία να υποχωρήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ή να αποκτήσει πυρηνικά όπλα έχει καταστραφεί.

Στην Ουκρανία αυτό το φαινόμενο είναι πιο ορατό. Κατά τη διάρκεια των δύο και πλέον ετών πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν μια στρατηγική «βράστε τον βάτραχο» εναντίον της Ρωσίας. Ανέβασαν τη θερμοκρασία αυξάνοντας σιγά σιγά την εμβέλεια και τη θνησιμότητα των όπλων που προμήθευαν στην Ουκρανία. Κάθε φορά, η παράδοση των αρμάτων μάχης, HIMARS, ATACMS, η εξουσιοδότηση που δόθηκε στην Ουκρανία να χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα στο ρωσικό έδαφος, δηλώνονταν ως πέρασμα των φανταστικών κόκκινων γραμμών της Ρωσίας. Κάθε ένα από αυτά τα βήματα συνοδεύτηκε από προπαγάνδα που ισχυριζόταν ότι η Ρωσία εξέταζε μια πυρηνική απάντηση.

Ο στόχος ήταν να ωθήσει τη Ρωσία σε μια κατάσταση όπου θα μπορούσε είτε να κάνει παραχωρήσεις στην Ουκρανία είτε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πεπεισμένες ότι η Ρωσία θα απέφευγε να καταφύγει στην τελευταία λύση, γιατί τότε θα βρισκόταν στη θέση ενός διεθνούς παρία. Χρησιμοποιώντας πυρηνικά όπλα, θα έχανε την υποστήριξη των συμμάχων της στην Κίνα και όχι μόνο. Θα κινδύνευε επίσης έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο.

Αυτή η στρατηγική πιθανότατα θα είχε λειτουργήσει εάν η Ρωσία δεν είχε βρει μια ασύμμετρη απάντηση. Τώρα διαθέτει μη πυρηνικά όπλα (το Oreshnik δεν θα είναι το μόνο) που του επιτρέπουν να εφαρμόζει το ισοδύναμο πυρηνικών χτυπημάτων χωρίς τις επιβλαβείς παρενέργειες της χρήσης πυρηνικού όπλου.

Η Ρωσία ανακοίνωσε ότι οι μελλοντικές αναπτύξεις Oreshnik θα είναι υπό τη διοίκηση των στρατηγικών της δυνάμεων, οι οποίες μέχρι τώρα ήταν αποκλειστικά πυρηνικές. Αυτό είναι ένα σαφές σημάδι ότι αυτά τα νέα όπλα θεωρείται ότι έχουν παρόμοια στρατηγικά αποτελέσματα.

Η κινητική ιδέα του ωφέλιμου φορτίου Oreshnik δεν είναι νέα. Η μάζα πολλαπλασιασμένη με την ταχύτητα είναι η ποσότητα της καταστροφικής ενέργειας που μπορούν να δώσουν αυτά τα όπλα (Διόρθωση ενός σχολίου για την ατημέλητη γραφή μου:

Η δύναμη είναι ίση με το μισό της μάζας επί το τετράγωνο της ταχύτητας. F = 1/2 m * v^2 ). Το να είναι υπερηχητικό και να χτυπά στόχους με ταχύτητες 10 Mach επιτρέπει ακόμη και σε μικρούς διεισδυτές χωρίς εκρηκτικά να έχουν πολύ ισχυρά εφέ που μοιάζουν με βόμβες.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία του Προέδρου Ρίγκαν περιελάμβανε αρκετές προσπάθειες εισαγωγής κινητικών όπλων. Τα " God Rods " (και αργότερα τα "Shining Pebbles") σχεδιάστηκαν ως κινητικά βελάκια που θα εκτοξευθούν από δορυφόρους για να χτυπήσουν σοβιετικούς πυραύλους ICBM:

Ένα σύστημα που περιγράφεται στην έκθεση της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών του 2003 με τίτλο «Hypervelocity Rod Bundles» αποτελείται από ράβδους βολφραμίου μήκους 6,1 m και διαμέτρου 0,30 m, ελεγχόμενο δορυφόρο και εξοπλισμένο με παγκόσμια ικανότητα κρούσης, με ταχύτητες κρούσης 10 Mach .

Η βόμβα θα περιείχε φυσικά πολλή κινητική ενέργεια επειδή ταξιδεύει με τροχιακές ταχύτητες, περίπου 8 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (24 Μαχ) σε τροχιά και 3 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (8,8 Μαχ) κατά την πρόσκρουση. Με την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα της Γης, η ράβδος θα έχανε το μεγαλύτερο μέρος της ταχύτητάς της, αλλά η υπόλοιπη ενέργεια θα προκαλούσε σημαντική ζημιά. Ορισμένα συστήματα έχουν ισχύ ισοδύναμη με αυτή μιας μικρής τακτικής πυρηνικής βόμβας. Αυτά τα συστήματα θεωρούνται καταστροφείς καυσίμων .»

Δεν έγινε. Οι διεισδυτές που εξετάστηκαν ήταν πολύ μεγάλοι και πολύ βαρείς για να τοποθετηθούν στο διάστημα. Το γιγαντιαίο μέγεθος των διεισδυτών ήταν απαραίτητο γιατί θα είχαν καεί κατά την υπερηχητική πτήση στην ατμόσφαιρα.

Οι διεισδυτές που χρησιμοποιούν οι Oreshnik είναι πολύ μικρότεροι.

Η Ρωσία φαίνεται να έχει λύσει ορισμένα γενικά προβλήματα φυσικής που σχετίζονται με αντικείμενα που πετούν με υπερηχητική ταχύτητα. Τον Μάρτιο του 2018, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε την εισαγωγή πολλών νέων όπλων που έχουν σχεδιαστεί για να διεισδύουν στην αντιπυραυλική άμυνα των ΗΠΑ. Ένα από αυτά είναι το υπερηχητικό όχημα ολίσθησης που είναι γνωστό σήμερα ως Avangard:

« Η χρήση νέων σύνθετων υλικών επέτρεψε στο κρουαζιερόπλοιο να εκτελεί καθοδηγούμενη πτήση μεγάλων αποστάσεων ουσιαστικά υπό συνθήκες σχηματισμού πλάσματος . Πετάει προς το στόχο του σαν μετεωρίτης, σαν μπάλα φωτιάς. Η θερμοκρασία στην επιφάνειά του φτάνει τους 1600-2000 βαθμούς Κελσίου, αλλά το μπλοκ κρουαζιέρας καθοδηγείται αξιόπιστα. …Γνωρίζουμε καλά ότι πολλές άλλες χώρες αναπτύσσουν προηγμένα όπλα με νέες φυσικές ιδιότητες . Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είμαστε επίσης ένα βήμα μπροστά σε αυτόν τον τομέα , τουλάχιστον στους πιο σημαντικούς τομείς.

Από τότε, έψαχνα για ποιες «νέες φυσικές ιδιότητες» ή αρχές θα μπορούσαν να έχουν ανακαλύψει οι Ρώσοι επιστήμονες για να λύσουν τα προβλήματα του καθοδηγούμενου υπερηχητικού ταξιδιού σε ένα φάκελο πλάσματος. Δεν έχω βρει τίποτα μέχρι στιγμής. Αλλά το γεγονός ότι το Oreshnik χρησιμοποιεί σχετικά μικρά κατευθυνόμενα βλήματα με υπερηχητική ταχύτητα καθιστά πιθανό ότι οι νέες φυσικές ιδιότητες ή αρχές που ανακάλυψαν οι Ρώσοι εφαρμόστηκαν και σε αυτό το όπλο ».

Μέχρι να γίνουν γνωστές στη Δύση αυτές οι θεμελιώδεις επιστημονικές ανακαλύψεις, η Δύση δεν θα έχει καμία πιθανότητα να κατασκευάσει όπλα ικανά να ταιριάζουν με τα χαρακτηριστικά του Oreshnik και της Avangard.

Μέχρι τώρα, το Oreshnik είναι ένα μη πυρηνικό όπλο με περιορισμένο βεληνεκές (5.000 χιλιόμετρα). Τίποτα όμως κατ' αρχήν δεν εμποδίζει τη Ρωσία να εξοπλίσει έναν πύραυλο ICBM με παρόμοιες μη πυρηνικές δυνατότητες. Αυτό θα επέτρεπε στη Ρωσία να πραγματοποιήσει μη πυρηνικά πλήγματα σε αμερικανικό έδαφος ή, πιο πιθανό, σε ξένες βάσεις και αμερικανικά αεροπλανοφόρα.

Όμως αυτά τα γεγονότα και οι συνέπειές τους δεν έχουν ακόμη διεισδύσει στο μυαλό των δυτικών υπευθύνων λήψης αποφάσεων.

Ακόμη και μετά το χτύπημα του Oreshnik, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να σπρώχνουν τη Ρωσία καθοδηγώντας την Ουκρανία να εκτοξεύσει πυραύλους ATAMAC εναντίον στόχων στη Ρωσία. Χθες, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ασυνήθιστα ότι πραγματοποιήθηκαν δύο τέτοιες επιθέσεις :

Στις 23 Νοεμβρίου , ο εχθρός εκτόξευσε πέντε επιχειρησιακούς-τακτικούς πυραύλους ATACMS αμερικανικής κατασκευής σε θέση αντιαεροπορικού τάγματος S-400 κοντά στο Lotarevka (37 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Kursk).

Κατά τη διάρκεια μάχης εδάφους-αέρος, το πλήρωμα ενός Pantsir AAMG που προστατεύει το τάγμα κατέστρεψε τρεις πυραύλους ATACMS και δύο πέτυχαν τον στόχο τους. (…)

Στις 25 Νοεμβρίου, το καθεστώς του Κιέβου πραγματοποίησε ένα νέο χτύπημα με οκτώ επιχειρησιακούς-τακτικούς πυραύλους ATACMS στο αεροδρόμιο Kursk-Vostochny (κοντά στο Khalino). Επτά πύραυλοι καταρρίφθηκαν από τα συστήματα SAM S-400 και AAMG Pantsir, ένας πύραυλος έπληξε τον καθορισμένο στόχο ».

Από στρατιωτική άποψη, αυτά τα χτυπήματα είναι άσχετα. Αλλά αποδεικνύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να προσπαθούν να «βράσουν τον βάτραχο», ακόμη και αφού έχει ξεφύγει από το κοντέινερ. Σύμφωνα με τον Πούτιν, η Ρωσία έχει αρκετούς πυραύλους Oreshnik και παρόμοια όπλα έτοιμα για εκτόξευση.

Οι πιθανοί στόχοι αυτών των πυραύλων είναι προφανείς :

« Η βάση πυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ στην Πολωνία θεωρείται εδώ και καιρό στόχος προτεραιότητας για πιθανή εξουδετέρωση από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις», δήλωσε η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα σε μια ενημέρωση.

«Δεδομένου του επιπέδου απειλής από αυτές τις δυτικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, η βάση πυραυλικής άμυνας στην Πολωνία ήταν από καιρό μεταξύ των στόχων προτεραιότητας για πιθανή εξουδετέρωση. Εάν είναι απαραίτητο, αυτή η εξουδετέρωση μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα προηγμένων όπλων», είπε ο διπλωμάτης .

Η Ρωσία έκλεισε τον εναέριο χώρο πάνω από το πεδίο βολής Kapustin Yar μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Το Kapustin Yar είναι το δοκιμαστικό πεδίο βολής από το οποίο εκτοξεύτηκε το Oreshnik.

Δεδομένου ότι δεν υπάρχει πιθανή άμυνα κατά των όπλων Oreshnik, η Ρωσία θα μπορούσε να ανακοινώσει ένα χτύπημα στην ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ βάση Redzikow στην Πολωνία λίγες ημέρες ή ώρες πριν λάβει χώρα. Καθώς το χτύπημα θα ανακοινωνόταν, συμβατικού τύπου, και θα προκαλούσε λίγα ή καθόλου θύματα, φαίνεται απίθανο το ΝΑΤΟ να εφαρμόσει το Άρθρο 5 και να απαντήσει σθεναρά.

Τότε θα ήταν μια στιγμή που ο βάτραχος έβραζε ξανά, αλλά αυτή τη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν ο βάτραχος μέσα στην κατσαρόλα. Η Ρωσία, χτυπώντας τις αμερικανικές βάσεις στην Ευρώπη με συμβατικά μέσα, θα ανέβαζε τη θερμοκρασία μέρα με τη μέρα.

Θα τολμούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες να πυρηνώσουν ή θα αποχωρούσαν από τα σχέδιά τους να νικήσουν τη Ρωσία;

Έχουν συνειδητοποιήσει επιτέλους οι ευρωπαϊκές ελίτ, αυτοί οι κύριοι της αυτοϊκανοποίησης, ότι η βασιλεία τους τελείωσε; Καθώς χώνονταν στην άνετη φούσκα της ανωτερότητάς τους, ο Βλαντιμίρ Πούτιν τους έδωσε ένα μάθημα Realpolitik που τους άφησε έκπληκτους.

Αυτό το άρθρο υπογραμμίζει τις κρίσιμες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές ελίτ, αποκαλύπτοντας τα όρια της διπλωματίας τους, τις οικονομικές αδυναμίες και τις εσωτερικές διαιρέσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ένωσή τους. Το ερώτημα παραμένει: είναι έτοιμη η Ευρώπη να αντιμετωπίσει αυτές τις περίπλοκες πραγματικότητες ή θα συνεχίσει να αυταπατάται πιστεύοντας ότι εξακολουθεί να κυριαρχεί στην παγκόσμια σκηνή;

Η βάναυση αφύπνιση των ευρωπαϊκών ελίτ από τον Πούτιν απεικονίζει ένα αριστοτεχνικό μάθημα της Realpolitik. Από καιρό πεπεισμένες για την αιώνια κυριαρχία τους, αυτές οι ελίτ έρχονται αντιμέτωπες με την αδίστακτη πραγματικότητα μιας εξωτερικής πολιτικής που επικεντρώνεται στον πραγματισμό και το εθνικό συμφέρον. Εκμεταλλευόμενος επιδέξια την ουκρανική κρίση , ο Πούτιν μπόρεσε να επισημάνει τις αδυναμίες, τις εσωτερικές διαιρέσεις και τους πολιτικούς δισταγμούς της Ευρώπης.

Αυτή η στρατηγική αποκάλυψε ανυποψίαστα τρωτά σημεία και υπενθύμισε στις ευρωπαϊκές ελίτ την ανάγκη για μια πιο λεπτή και προορατική προσέγγιση σε έναν πολυπολικό κόσμο. Εμπνευσμένη από τις θεωρίες του Μπίσμαρκ και εφαρμοσμένη από προσωπικότητες όπως ο Κίσινγκερ, ο Φουκουγιάμα, ο Χάντινγκτον και ο Μπρεζίνσκι, η Realpolitik απαιτεί την αναγνώριση της Ρωσίας ως βασικό παράγοντα στην παγκόσμια σκηνή. Τώρα είναι η ώρα για στρατηγική αναθεώρηση για αυτές τις ελίτ, οι οποίες πρέπει να επιδείξουν ανθεκτικότητα και στρατηγική διπλωματία για να επιτύχουν σε αυτή τη νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Πώς κατάφερε όμως αυτός ο Ρώσος ηγέτης να πάρει από το μπροστινό μέρος τις ευρωπαϊκές ελίτ;

Η στρατηγική του σοκ: πώς οι ευρωπαϊκές ελίτ επέτρεψαν στον εαυτό τους να εκπλαγούν από τον Πούτιν

Οι ευρωπαϊκές ελίτ, αυτοί οι πρωταθλητές της απογοήτευσης, αυτοί οι κύριοι του οξύμωρου, αυτοί οι ειδικοί στην αντιθετική αντίδραση. Ενώ ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, παραμένουν αγκυροβολημένοι στο ένδοξο παρελθόν τους, πεπεισμένοι ότι η υπεροχή τους είναι αιώνια. Αλλά η πραγματικότητα τους προλαβαίνει, και μαζί της, τις συνέπειες της χαλάρωσής τους.

Η Ευρώπη της παρακμής διαμορφώνεται, όπου οι ελίτ είναι περισσότερο απασχολημένες με τη διάσωση της εξουσίας τους παρά με τη διάσωση της ηπείρου τους. Έτσι η στρατηγική σοκ αποκάλυψε τις αδυναμίες τους έναντι του Βλαντιμίρ Πούτιν, αντιμετωπίζοντας την πίστη τους στη μόνιμη οικονομική και πολιτική κυριαρχία. Ο Πούτιν, εφαρμόζοντας τη Realpolitik, εκμεταλλεύτηκε τις εσωτερικές διαιρέσεις της Ευρώπης και ενίσχυσε τη θέση του μέσω ενεργειακών μέτρων και στρατηγικών συμμαχιών.

Αυτό το σοκ αποκάλυψε τους λάθος υπολογισμούς των Ευρωπαίων ηγετών, δείχνοντας ότι οι κυρώσεις και οι διπλωματικές διαμαρτυρίες ήταν ανεπαρκείς. Το μάθημα είναι σαφές: για να ευδοκιμήσουν σε έναν πολυπολικό κόσμο, οι ελίτ πρέπει να ασπαστούν την ταπεινοφροσύνη, τον πραγματισμό και τη βαθιά κατανόηση της Realpolitik.

Το να αγνοήσει κανείς αυτές τις αρχές θα συνεπαγόταν τον κίνδυνο απώλειας επιρροής στη διεθνή σκηνή. Αλλά οι ευρωπαϊκές ελίτ, της μακρονικής διάστασης, βρήκαν επιτέλους τη θέση τους στην ιστορία: αυτό του παραδείγματος που δεν πρέπει να ακολουθηθεί. Ο θρύλος τους θα ζει για πάντα ως προειδοποίηση για τις επόμενες γενιές: Μην γίνετε σαν τις ευρωπαϊκές ελίτ, που αφήνουν την ήπειρό τους να βυθιστεί στη λήθη.

Η αποτυχία της ευρωπαϊκής διπλωματίας: ένα αξιολύπητο θέαμα

Οι ευρωπαϊκές ελίτ, αυτοί οι πολιτικοί γίγαντες σε μικρογραφία. Ικανοί να τινάξουν τα φύλλα ενός δέντρου με τις δηλώσεις τους, αλλά ανίσχυροι μπροστά στις καταιγίδες της ιστορίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αποτυχία της ευρωπαϊκής διπλωματίας δείχνει μια κατάφωρη έλλειψη στρατηγικού οράματος και ηγεσίας. Βασιζόμενες σε μεγαλειώδεις διακηρύξεις και αναποτελεσματικές οικονομικές κυρώσεις, οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν υποτιμήσει την πολυπλοκότητα της Realpolitik . Η αδυναμία τους να προβλέψουν τις αντιδράσεις της Ρωσίας, που εσφαλμένα εκλαμβάνεται ως δευτερεύουσα δύναμη, αποκάλυψε κραυγαλέα ελλείψεις στην προσαρμογή της στρατηγικής τους. Ο επίμονος διχασμός των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επέτρεψε, επιπλέον, στον Πούτιν να εκμεταλλευτεί αυτά τα ρήγματα, υπογραμμίζοντας την απουσία κοινής στρατηγικής. Αυτή η προσέγγιση, αποκομμένη από την πραγματικότητα, υπογραμμίζει επίσης την έλλειψη κατανόησης της ιστορικής δυναμικής και των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της περιοχής. Είναι ζωτικής σημασίας οι ευρωπαίοι φορείς λήψης αποφάσεων να αναγνωρίσουν αυτήν την ιστορική αποτυχία και να αναπτύξουν μια πιο συνεκτική και πραγματιστική διπλωματία.

Από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ συνεχίζουν να χορεύουν στον Τιτανικό, πεπεισμένες ότι η υπεροχή τους είναι αιώνια. Αλλά το παγόβουνο της πραγματικότητας τους περιμένει, ασυγχώρητο. Η αποτυχία της διπλωματίας τους, η αδυναμία της οικονομίας τους και ο διχασμός του σωματείου τους: τα σημάδια της παρακμής τους είναι εμφανή. Αρνούνται όμως να δουν, προτιμώντας να καταφύγουν στον χιμαιρικό ονειρικό κόσμο τους.

πηγή: New Eastern Outlook

πηγή: Moon of Alabama